Τέλος εδώ και καιρό οι ψευδαισθήσεις και οι παραλογισμοί - Εύκολες λύσεις για έξοδο από την κρίση δεν υπάρχουν

Η μάχη πρέπει να δοθεί εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου για την αλλαγή πολιτικής…

Η εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία ύστερα από 7 χρόνια κρίσης, ύφεσης, λιτότητας και ανεργίας είναι περισσότερο από εμφανής.

Η κοινωνική συνοχή κρέμεται από μια κλωστή, την ώρα που κυριαρχούν η απελπισία, η απογοήτευση, η αβεβαιότητα.

Περίπου 9 στους 10 πολίτες εκφράζουν – όπως αποτυπώνεται στο σύνολο σχεδόν των δημοσκοπήσεων – την απαισιοδοξία τους τόσο για την ελληνική οικονομία όσο και για την προσωπική τους οικονομική κατάσταση.

Η αγορά εργασίας έχει ισοπεδωθεί και όσοι ακόμα κρατούνται όρθιοι, κινδυνεύουν να πέσουν από την υπερφορολόγηση και από τις διαρκείς οικονομικές απαιτήσεις του κράτους.

Η καθημερινότητα για τους περισσότερους έχει εξελιχθεί σε μάχη επιβίωσης.

Είναι προφανές πως αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο.

Για αυτό ίσως η τελευταία δημοσκόπηση της Alco θέλει το 53% των Ελλήνων να πιστεύει ότι ήταν λανθασμένη (έναντι 38% που υποστηρίζει το αντίθετο) η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ.

Για αυτό ίσως το 41% των Ελλήνων εκτιμά ότι η Ευρωζώνη θα σταματήσει να υφίσταται (έναντι 40% που υποστηρίζει το αντίθετο).

Διότι οι περισσότεροι βλέπουν ότι πορεύονται σε ένα δρόμο αδιέξοδο υπό ένα ασφυκτικό πλαίσιο που δεν οδηγεί πουθενά.

Και όμως οι εναλλακτικές ούτε πολλές είναι ούτε ευχάριστες.

Το αντίθετο.

Τα χρόνια της κρίσης, και ιδιαίτερα κατά τη διετία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έγινε αντιληπτό σε όλους.

Ότι οι ψευδαισθήσεις «πεθαίνουν» γρήγορα, ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, ότι κανείς δεν έχει τη μαγική λύση για να εξαφανίσει «αναίμακτα» την ελληνική κρίση.

Ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, ότι κανείς δεν έχει τη μαγική λύση για να εξαφανιστεί η ελληνική κρίση τόσο στην οικονομία όσο και σε επίπεδο αξιών.

Η βοήθεια εκτός ΕΕ αποδείχθηκε μια φαντασίωση.

Όπως αποδείχθηκε ότι το ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι το μόνο που μπορεί να στηρίξει την Ελλάδα.

Με όρους και με προϋποθέσεις.

Οι οποίες πολλές φορές υπήρξαν εμμονικές, άδικες, λανθασμένες ακόμα και εκδικητικές.

Αλλά εδώ είναι που πρέπει να δοθεί η μάχη.

Στο να μπει ένα τέλος στις τιμωρητικές πολιτικές, στο να εγκαταλειφθεί η πολιτική της ύφεσης και της λιτότητας που μόνο αδιέξοδα δημιουργεί, στο να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν, στο να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και να εδραιωθεί η πραγματική αλληλεγγύη.

Και αυτό είναι το δύσκολο.

Διότι απαιτείται σχέδιο, πρόγραμμα, καθαρό μυαλό, ψυχραιμία και υπομονή.

Από όλους μας και όχι μόνο από το πολιτικό σύστημα, το οποίο πρώτο πρέπει να δείξει το δρόμο.

Τα τελευταία χρόνια αποδείχθηκε με τον πλέον εμφαντικό τρόπο πως δεν υπάρχουν προστάτες για να μας πάρουν από το χέρι και να μας βγάλουν στο ξέφωτο.

Όπως αποδείχθηκε ότι ούτε η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι η λύση για να βελτιωθεί άρδην η ζωή μας.

Οι λύσεις θα δοθούν από εμάς τους ίδιους, από τη δουλειά μας.

Και σε καμία περίπτωση από παραλογισμούς περί 600 δις ευρώ της Τράπεζας Ανατολής…

Σπύρος Χριστόπουλος