Ο Πετρουλάκης είναι μαύρος...

Του Γιάννη Παντελάκη

Το πιο εντυπωσιακό στην περίπτωση της αγωγής Καμμένου κατά Πετρουλάκη, δεν είναι ότι ένας πολιτικός από θέση εξουσίας προσφεύγει στη δικαιοσύνη γιατί δέχεται πολιτική κριτική από έναν δημοσιογράφο. Δεν είναι καν ότι ο υπουργός θεωρεί προτιμότερο να καταθέσει μια εξοντωτική αγωγή παρά μια μήνυση αναζητώντας το δίκιο του που υποτίθεται ότι θίγεται. Αυτό που έχει προκαλέσει αίσθηση στα περίπου δυο χρόνια από τότε που κατατέθηκε αυτή η αγωγή, είναι ότι κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάρει θέση!

Η σιωπή των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκκωφαντική. Παρ' ότι είναι φανερό ότι πρόκειται για μια κίνηση που στοχεύει στον περιορισμό της ελευθερίας των δημοσιογράφων. Κανένα από τα στελέχη αυτά, όποιο αξίωμα ή θέση και αν έχει, δεν τόλμησε να βγει δημόσια και να καταδικάσει την ενέργεια του υπουργού. Ή έστω για τα προσχήματα να αποδοκιμάσει γενικά και αόριστα. Η τουλάχιστον -αν δεν ήθελε να στενοχωρήσει τον κυβερνητικό τους εταίρο- να πάρει κάποιες αποστάσεις από αυτό. Τίποτα δεν συνέβη, σαν να μην κουνήθηκε φύλλο.

Μιλάμε για τα ίδια στελέχη που δυο χρόνια πριν, όταν ακόμα έκαναν... επαναστατικές ασκήσεις, προκειμένου να κερδίσουν την εξουσία, δεν έχαναν ευκαιρία να καταγγέλλουν φαινόμενα τρομοκράτησης ή δίωξης δημοσιογράφων που είχαν διαφορετική άποψη από εκείνη της εκάστοτε εξουσίας. Μιλάμε για ανθρώπους που επικαλούνται (με κάλπικο τρόπο) την αριστερά και οι οποίοι υποστήριζαν κάθε έναν που δεχόταν επίθεση από κάποιο φορέα εξουσίας και ιδιαίτερα τις κυβερνήσεις.

Η στάση της σιωπής, δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι ο Καμμένος αποτελεί έναν απόλυτα ταιριαστό κυβερνητικό εταίρο με τον οποίο θέλουν να πορεύονται μαζί με τον εντυπωσιακά αρμονικό τρόπο με τον οποίο αυτό συμβαίνει έως σήμερα. Οφείλεται και στον πυρήνα της σκέψης τους για τα θέματα αυτά, ένας πυρήνας που υπάρχει άλλωστε σε όλους τους φορείς εξουσίας (οι οποίοι ωστόσο συχνά είναι πιο ελαστικοί ή κρατάνε κάποια προσχήματα). Η λογική με την οποία αντιμετωπίζουν τους δημοσιογράφους συμπυκνώνεται ουσιαστικά σε δυο λέξεις: άσπρο-μαύρο. Άσπροι είναι οι δικοί τους, μαύροι όλοι οι υπόλοιποι.

Ο Πετρουλάκης, θεωρούν ότι είναι μαύρος. Δεν ενστερνίζεται το θεάρεστο έργο της κυβέρνησης, βρίσκεται απέναντι, κάνει κριτική με τα κείμενά του και ενοχλεί με τα σκίτσα του. Συμπερασματικά θεωρούν πως δεν έχουν λόγο να υπερασπιστούν τον Πετρουλάκη. Δεν είναι δικός τους. Μια παραλλαγή αυτής της συμπεριφοράς είχε παρατηρηθεί και λίγο καιρό πριν όταν κάποιοι έκαψαν μια εφημερίδα, την Athens Voice. Δεν είναι μια εφημερίδα που στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, άρα οι αντιδράσεις τους στο κάψιμο της, ήταν σχετικά περιορισμένες.

Όλες οι εξουσίες, άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο, έχουν σοβαρούς λόγους για να προσπαθούν να ελέγχουν και αν δεν τα καταφέρνουν, να τρομοκρατούν και να φιμώνουν τα ΜΜΕ. Είναι απόλυτα λογικό αφού πρόκειται για αντιτιθέμενα συμφέροντα. Ή έτσι θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι. Όλες οι κυβερνήσεις, έχουν προσπαθήσει να το κάνουν με μικρές ή μεγαλύτερες αποκλίσεις και με διάφορες ευκαιρίες. Το συμπέρασμα από σχεδόν όλες τις περιπτώσεις, είναι κοινό. Οι κυβερνήσεις τελικά χάνουν, η ισχύς τους έχει ημερομηνία λήξης. Η ελεύθερη κριτική πάλι, όχι...