Είστε σίγουρα διαπραγματευτές;

To ελληνικό αίτημα για αποχώρηση του ΔΝΤ από το πρόγραμμα κατέληξε οριστικά στο καλάθι των αχρήστων. Τότε για ποιο λόγο έγιναν όλα αυτά; Γιατί σπαταλήθηκε τόσος χρόνος και πολιτικό κεφάλαιο;

Του Κώστα Γιαννακίδη

Σε έναν κόσμο δίκαιο, θεμελιωμένο επάνω στις αρχές που υπερασπίζεται η Αριστερά, η Ελλάδα δεν θα είχε πάρει το μεγαλύτερο δάνειο που έδωσαν οι άνθρωποι. Διότι με τα χρήματα που δόθηκαν στην όμορφη, υπερήφανη πατρίδα μας, η Αφρική θα έκανε βήματα που θα αντιστοιχούσαν σε αιώνες προόδου. Εχουμε πάρει από την ανθρωπότητα δάνειο που θα μπορούσε να ταϊσει όλα τα παιδιά του τρίτου κόσμου, αλλά τα Χριστούγεννα αγοράζουμε κάρτες της UNICEF. Είναι γελοίο!

Κάτι τέτοιο θα λένε και στο διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ. Και καθώς οι έννοιες συμβιβάζονται πλέον και με την υποκειμενική ερμηνεία τους, ίσως χρειάζεται να πας εκεί, στην Ουάσιγκτον, για να μοιραστείς ρεαλιστικό προβληματισμό σχετικά με το μέλλον του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Αυτή, φυσικά, δεν είναι η μόνη αντίφαση που μας συνδέει με το ΔΝΤ. Η κυβέρνηση συμφωνεί μαζί του στην ανάγκη ελάφρυνσης του χρέους, όμως δεν θέλει να ακούει για τα προαπαιτούμενα μέτρα. Επίσης έχει αναλώσει πολιτικό κεφάλαιο και πόρους από την ανοχή των εταίρων, ζητώντας την αποχώρηση του Ταμείου από το ελληνικό πρόγραμμα, προκειμένου αυτό να καταστεί ευρωπαϊκή υπόθεση. Μέχρι και στα Wikileaks κυλιστήκαμε με τα τηλεφωνήματα της Ντέλιας και του Πολ, χωρίς ακόμα να γίνει κατανοητό γιατί μας συνέφερε η δημοσιοποίηση της συνομιλίας μεταξύ των δύο στελεχών.

Εχει, λοιπόν, πάνω από ένα χρόνο που η Αθήνα χτυπάει με δύναμη το πόδι στο πάτωμα ζητώντας την αποχώρηση του Ταμείου. Περισσότερο για ιδεοληπτικούς λόγους και εσωτερική κατανάλωση. Δεν εξηγείται εύκολα η διάσταση με τον μοναδικό παράγοντα που συμφωνεί στον εθνικό στόχο απομείωσης του χρέους και διαφωνεί με τις περιοριστικές αντιλήψεις των Γερμανών, ζητώντας μεταρρυθμίσεις αντί για λιτότητα, μαζί με ελάφρυνση του χρέους. Η Αθήνα θα έπρεπε να συνάψει συμμαχία με το ΔΝΤ, κοιτάζοντας την ουσία.  Ομως το μόνο που πετύχαινε, ήταν να υπενθυμίζει ποιος είναι ο πραγματικά αδύναμος κρίκος σε αυτήν την αλυσίδα που φτιάχνεται από δάνεια, μνημόνια και θεσμούς. Ολλανδία και Γερμανία δηλώνουν πώς δεν θα συμμετάσχουν στο ελληνικό πρόγραμμα αν αποχωρήσει το ΔΝΤ. Εχουν εκλογές, κοινώς η περίοδος που διανύουν δεν είναι η καλύτερη για να επιδείξουν γενναιοδωρία και ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς την Ελλάδα. Δεν μπορούν αν εμφανίζονται ως οι μόνοι που δανείζουν στην Ελλάδα. Εδώ και χρόνια, άλλωστε, το ελληνικό ζήτημα προκαλεί αρνητική φόρτιση στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Αυτό το κατάλαβαν ως και στον ΣΥΡΙΖΑ που κατάπιαν οριστικά τα περί κύματος αλληλεγγύης από τους λαούς της Ευρώπης. Αν ρωτήσεις Ολλανδό, Γερμανό ή Λιθουανό για τους συνταξιούχους της Ελλάδας, μπορεί να ακούσεις ως και τρομακτικά πράγματα.

Το ελληνικό αίτημα για αποχώρηση του ΔΝΤ είχε τελειώσει εδώ και καιρό, αλλά τώρα έγινε και χάρτινο μπαλάκι που κατευθύνεται προς τον κάλαθο αχρήστων των Βρυξελλών. Εδώ, βέβαια, θα άξιζε να βγει κάποιος από την κυβέρνηση και να αξιολογήσει τα αποτελέσματα της τακτικής που υιοθέτησαν ως προς την παρουσία του Ταμείου στο πρόγραμμα. Όχι πως θα είχε πρόβλημα, πάλι για αυταπάτες και για φαντασιακή ηθική θα έλεγαν. Εν τέλει έκαναν μία τρύπα στο νερό, κυνηγώντας την ουρά τους, ρισκάροντας παράλληλα και την αξιολόγηση. Διότι αν ο μήνας πάει 20 και δεν έχουμε συμφωνία, το μόνο που δεν θα θέλουν να ακούν οι προεκλογικοί Ντάισελμπλουμ είναι πως ταΐζουν λαίμαργα στόματα στην Ελλάδα.