Για την προσβολή της μάνας

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Οπως και να τους αποκαλέσεις θα είναι λειψός ο χαρακτηρισμός. Οι λέξεις χάνουν τη δύναμή τους όταν δεν μπορούν να πουν τη φρίκη, το απάνθρωπον του είδους μας.

Για τα «παλικάρια» ναζί «Eλληνόπουλα» ο λόγος, οι πράξεις των οποίων ευτελίζουν και ταπεινώνουν οτιδήποτε έχει καταφέρει ο παγκόσμιος πολιτισμός, η δε παρουσία τους στην ελληνική κοινωνία ατιμάζει οτιδήποτε ιερό και αμόλυντο της κοινότητας, εκχυδαΐζει την επικοινωνία και τον ελάχιστο σεβασμό που οφείλουμε να δείχνουμε ο ένας στον άλλον, τόσο στις κοινωνικές σχέσεις όσο και στην καθημερινή επαφή μας με ό,τι μας διασώζει (αξιοπρέπεια, τιμή, ανοχή, ανεξαρτησία, ελευθερία).

Ναι, φτάνει ο άνθρωπος σε ακραίες μορφές άσκησης βίας· όταν ξυπνάνε μέσα του θηριώδη ένστικτα αυτοσυντήρησης και επιβίωσης, μπορεί να γίνει κανίβαλος, να μην έχει κανέναν ηθικό ενδοιασμό - αυτά συμβαίνουν σε εξαιρετικές περιπτώσεις, τότε που είναι ο ίδιος μέρος της φύσης και όχι μέλος μιας κοινωνικής πολιτείας, όταν δηλαδή ο νους δεν υπάρχει ή είναι θολωμένος από τα στοιχεία της άγριας φύσης.

Η ανθρώπινη κατάσταση έχει προσπαθήσει να αποβάλει από την κοινωνική αυθυπαρξία τέτοια φαινόμενα.

Και να, αίφνης (;) η χώρα μένει άφωνη βλέποντας τα ανθρωπόμορφα κτήνη του ναζιστικού (κοινοβουλευτικού, παρακαλώ) μορφώματος να ελεεινολογούν και να υποβαθμίζουν την έννοια άνθρωπος και μάλιστα την ιερότερη μορφή του: τη μάνα. Μπορεί να φαίνεται απίστευτο αλλά, δυστυχώς, δεν είναι! Αλλά τι να περιμένει κανείς από ανθρώπους (;) που ουρλιάζουν «ζήτω ο θάνατος»;

Το θέμα είναι εμείς οι υπόλοιποι τι κάνουμε. Πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία το κτήνος που η ίδια βέβαια επώασε και γέννησε; Τι κοινωνία είναι τούτη; Ποιος δαίμονας μας τύφλωσε και δεν είδαμε εγκαίρως το τέρας που σερνόταν στα σωθικά αυτής της κοινωνίας;

Δύσκολα ερωτήματα. Ακόμη πιο δύσκολες οι απαντήσεις. Η εξουσία, θα πουν κάποιοι, ο καπιταλισμός κάποιοι άλλοι, το έλλειμμα πολιτισμού και παιδείας μερικοί. Ναι, αλλά εμείς οι ίδιοι τα γεννήσαμε όλα τούτα - δεν καταφέραμε όμως να διασφαλίσουμε την ειρήνη, να τιθασεύσουμε τα φονικά ορμέμφυτα, να διαλύσουμε τη ζάλη της αιώνιας άγνοιάς μας για το έως πού μπορεί να φτάσει η φρικαλεότητα των ανθρώπινων πράξεων.

Είναι να απορείς (να φρίττεις) όταν βλέπεις εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες να ψηφίζουν αυτούς τους δολοφόνους και να στέλνουν εκπροσώπους τους στη Βουλή. Παραδίδεσαι στην τόση απερισκεψία ή στον τόσο φανατισμό, σ’ αυτό το απέραντο μίσος για τον άνθρωπο.

Δεν ανέχεσαι όμως την προσβολή της μάνας. Εάν η προσβολή του νεκρού είναι χυδαιότητα και έγκλημα, τότε τι είναι η προσβολή της μάνας του νεκρού; Κάτι πέρα από τη φρίκη; Συμφωνώ. Και στη συνέχεια;  

efsyn.gr