"Εσύ, γιατί δεν έχεις παιδί;"

γράφει: η Μαρία Παναγοπούλου

Άλλοτε σε ρωτούν από αφέλεια. Κάποιες φορές από αδιακρισία. Συχνά από κακία, για να σε φέρουν σε δύσκολη θέση. Να σε πονέσουν. Να σε μειώσουν. Η ερώτηση δεν απευθύνεται πάντα σε ζευγάρια. Εκτοξεύεται ενίοτε και σε ανθρώπους που είναι μόνοι, γιατί δεν κατάφεραν να βρουν τον σύντροφο που αναζητούσαν, ή σε όσους συμβιώνουν με άτομα του ίδιου φύλου.

«Εσύ γιατί δεν έχεις παιδί;». Μια απορία-μομφή που γεννά διαφορετικά συναισθήματα σε κάθε περίπτωση, με έναν κοινό ωστόσο παρονομαστή: την βίαιη εισβολή στον προσωπικό ζωτικό χώρο τού κάθε ανθρώπου.

Σε έναν ιδεατό κόσμο, η τεκνοποίηση θα ήταν συνειδητή επιλογή και όχι αυτοσκοπός. Παιδί θα αποκτούσαν μόνο εκείνοι που θα το ήθελαν αληθινά και θα ήταν αποφασισμένοι να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να το μεγαλώσουν όπως του αξίζει.

Σε έναν ιδεατό κόσμο, τα παιδιά δεν θα έρχονταν στη ζωή σαν συνέπειες μιας ζωώδους σωματικής επαφής, για να καταλήξουν στους δρόμους σαν ανεπιθύμητα βαρίδια. Δεν θα γεννιούνταν καν από υποχρέωση «γιατί ο προορισμός του ανθρώπου είναι η διαιώνιση του είδους».

Σε έναν ιδεατό κόσμο, η δημιουργία μιας νέας ζωής δεν θα συνδεόταν με την εγωιστική αναπαραγωγή των γονιδίων, δεν θα προβαλλόταν ως προσόν από αρσενικά που καμαρώνουν για την ισχύ του σπέρματος τους, ούτε απο θηλυκά που διατείνονται οτι «πιάνουν παιδί με την μυρωδιά» (ιδιότητα που διαθέτουν και τα κουνέλια χωρίς να… καμαρώνουν γι αυτήν).

Σε έναν ιδεατό κόσμο, θα ήταν δεδομένη η αντίστροφη ερώτηση: «εσύ γιατί έχεις παιδί, αφού είσαι ανάξιος για γονιός;».

Εδώ, όμως, είναι ο πραγματικός κόσμος. Και σε αυτόν, η μομφή «γιατί δεν έχεις παιδί; «, δεν τελειώνει ποτέ εκεί. Συνεχίζεται σιωπηλά, με ένα βλέμμα, ένα ανεπαίσθητο νεύμα του χεριού, ένα πονηρό μειδίαμα. Που μπορεί να σημαίνει «καημένη», «ανίκανε», «δυστυχή», «ελλιπή», «αποτυχημένε».

Έγινα μητέρα σε μικρή ηλικία και δεν βίωσα τον ρατσισμό (ναι, περί ρατσισμού πρόκειται! ) τού » γιατί δεν έχεις παιδί; «. Κάθε φορά, όμως, που γίνομαι μάρτυρας ενός τέτοιου «ψυχικού βιασμού» , θαυμάζω τους ανθρώπους που τον υφίστανται, για την ψυχραιμία, την ευγένεια και την κατανόηση που δείχνουν στους «βιαστές» τους… Δεν ξέρω αν θα έβρισκα τη δύναμη να τους μιμηθώ…