Το δικαίωμα στη γνώση και στο όνειρο

Του Δημήτρη Παπαχρήστου

Η μνήμη είναι η ίδια μας η ύπαρξη. Χωρίς μνήμη ο άνθρωπος καθίσταται νεκροζώντανος. Δεν θυμάται κι όποιος δεν θυμάται και δεν μπορεί να διηγηθεί τη ζωή του είναι σαν να μη την έζησε. Δεν έχει παρελθόν, δεν έχει μέλλον και το παρόν, το «εδώ και τώρα», γίνεται μια μαύρη τρύπα διαρκείας που τα ρουφάει όλα... Αυτό που ζούμε είναι παραλογισμός, είναι ένας άκρατος ορθολογισμός που χρησιμοποιεί τον νεοφιλελευθερισμό και τη λιτότητα, αδιαφορώντας για τη φτώχεια και την εξαθλίωση των ανθρώπων. Αυτό που ζούμε μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας και των θεσμικών δανειστών μάς εξουθενώνει, δεν μας αφήνει να χαρούμε, να απολαύσουμε τη ζωή, να δούμε την αμυγδαλιά που ανθίζει την άνοιξη, που μας βγάζει από τη «βαρυχειμωνιά» της κρίσης που έγινε βαθύ πηγάδι, που μέσα του για χρόνια θα πνίγονται και τα παιδιά μας. Αυτού που ζούμε σήμερα δεν μας αφήνει να αισθανθούμε, να νιώσουμε, να αγαπήσουμε, να ερωτευτούμε, να απολαύσουμε την ομορφιά, μας κατακλύζει η ασχήμια, τρέχουμε να προλάβουμε τους λογαριασμούς και στη διασταύρωση σκοτωνόμαστε. Ακόμα και αυτοί που έχουν κατέχονται από το έχειν τους γιατί όταν υπάρχουν γύρω τους πληγές, πονούν τα μάτια τους όταν τις θωρούνε, και η κοινωνία του θεάματος και της εικονικής πραγματικότητας πλημμυρίζει από κατάθλιψη και πόνο.

Χάνουμε τις ανθρώπινες ιδιότητές μας, γινόμαστε μονοδιάστατοι, γινόμαστε Robocop και χωρίς να το συνειδητοποιούμε «μπάτσοι» του νεοφιλελευθερισμού, γεμάτοι εξαρτήματα και εξαρτημένοι από καπιταλιστικό σύστημα που μας ουδετεροποιεί, μας εμπορευματοποιεί και μας αλλοτριώνει, οδηγώντας μας στον ατομικισμό, στον απομονωτισμό και στην αποξένωση... Η κρίση η οικονομική έχει βαθύτερες αιτίες και δημιουργεί πολλαπλές παρενέργειες. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά μονάχα πολιτικά, η οικονομία έπεται και ο πολιτισμός δεν γίνεται μέρος ούτε τσόντα της πολιτικής, είναι το όλον της ύπαρξής μας και όπλο αντίστασης στο σύστημα της επιτάχυνσης και της βαρβαρότητας. Η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχει ερήμην μας, χωρίς την ενεργό συμμετοχή μας. Η πολιτική αφορά τους επαγγελματίες, τους τεχνικούς της εξουσίας, που λειτουργούν ως λογιστές, καλή ώρα, για να βγουν μέτρα και αντίμετρα. Η ελευθερία κατάντησε μια ψευδαίσθηση, καθότι υπάρχει μέχρι το σημείο που δεν τους ενοχλεί και η Παιδεία γίνεται εκπαίδευση που φτιάχνει μέσα στην εμπορευματοποίησή της εξειδικευμένους ηλίθιους...

Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα χρειάζεται ένας νέος ηθικοπλαστικός διαφωτισμός για να αποκτήσουν οι άνθρωποι γνώση, συναίσθηση και να συνειδητοποιήσουν τα επερχόμενα που δεν γίνεται να μη μας αναγκάσουν να εξεγερθούμε και να μην πούμε «δεν πάει άλλο».   

ethnos.gr