Όταν παρακαλάς μη σου πάρουν τους βουλευτές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, καλύτερα πήγαινε σπίτι σου

Ο Σταύρος Θεοδωράκης πήγε χτες στον Κ. Μητσοτάκη και του εκμαίευσε την υπόσχεση ότι η ΝΔ δεν θα πάρει βουλευτή του Ποταμιού! Ταυτόχρονα, κατηγόρησε τη Φ. Γεννηματά ότι καλεί τους βουλευτές του να πάνε στο ΠΑΣΟΚ, αποστατώντας! Μάλλον αγνοεί το Σύνταγμα, την κοινή λογική και προσβάλλει και τους βουλευτές! Τι είναι οι βουλευτές! Άβουλα ζώα ή φυλακισμένοι;

Ο κ Θεοδωράκης δεν έχει καταλάβει ότι αποστασία δεν είναι να πηγαίνει βουλευτής σε άλλο κόμμα. Αποστασία είναι να το κάνει εξαγορασμένος με λεφτά ή αξιώματα. Η πιπίλα της αποστασίας από το σύγχρονο κομματικό σύστημα δεν έχει καμιά βάση.

Αντίθετα είναι ένας τραμπουκισμός, μια ρετσινιά, μια λάσπη, ένας εκφοβισμός για όσους σκέφτονται να αλλάξουν κόμμα. Και εκστομίζεται από όλο το μεταπολιτευτικό κομματικό φάσμα!

Κατά το άρθρο 60.1 του Συντάγματος ο βουλευτής είναι ανεξάρτητος και υπόλογος μόνο στη συνείδησή του. Έχει «απεριόριστο το δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Δεν είναι ιδιοκτησία κανενός κόμματος, ούτε σ αυτό που ανήκει. Κριτές του είναι μόνο οι ψηφοφόροι του. Οι βουλευτές, κατά το Σύνταγμα, είναι εκπρόσωποι του λαού και όχι του κόμματος.

Οι πιο πολλοί βουλευτές που αλλάζουν κόμμα, έχει αποδειχτεί ότι παίρνουν μαζί τους και τους ψηφοφόρους τους. Επειδή κινούνται έχοντας αφουγκραστεί τις διαθέσεις των ψηφοφόρων. Αν αλλάξεις κόμμα χωρίς τους ψηφοφόρους σου, είσαι μάλλον χαμένος.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης αγνοεί το δικαίωμα καθενός κόμματος να απευθύνει κάλεσμα συσπείρωσης πολιτών και πολιτικών στις γραμμές του. Και αγνοεί ότι είναι δική του μοναδική ευθύνη να διατηρήσει τους βουλευτές του στο δικό του κόμμα. Αν του φεύγουν οι βουλευτές, αυτός φταίει στο 100%.

Οι κραυγές του προς τη Φ Γεννηματά και τα παρακάλια του στον Κ. Μητσοτάκη μαρτυρούν μόνο ένα πράγμα: Πανικό από τη δημοσκοπική εξαφάνιση του κόμματός του και από την ήδη σε εξέλιξη διαρροή βουλευτών του.

Ο κ Θεοδωράκης δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι το Ποτάμι απέτυχε. Ήταν ένα δημιούργημα του Σημιτικού εκσυγχρονισμού με τη βοήθεια του συγκροτήματος Λαμπράκη, σε μια προσπάθεια να εμφανιστεί ένα πολιτικό σχήμα εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς χωρίς τη «ρετσινιά» του ΠΑΣΟΚ.

Η επιλογή του Στ. Θεοδωράκη ως ηγέτη του εγχειρήματος ήταν εξ αρχής καταδικασμένη. Γιατί ο ίδιος δεν έχει στόφα πολιτικού ηγέτη, δεν έχει ρητορικές ικανότητες, δεν έχει αξιόλογη πολιτική σκέψη και πολιτικό λόγο και κατατροπώνεται εύκολα στη Βουλή και από τον πρωθυπουργό και από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς. Εν ολίγοις, ο άνθρωπος «δεν το’ χει».

Δεν είναι τυχαίο που σε όλες τις δημοσκοπήσεις εδώ και μήνες το κόμμα του δεν πιάνει ούτε καν το 2% της προτίμησης των ψηφοφόρων. Εξ ου και ο πανικός.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το κόμμα του δεν έχει λόγο ύπαρξης σε μια πολωμένη πολιτική σκηνή. Τα μισά του στελέχη με κεντροδεξιές απόψεις «ανήκουν» στη ΝΔ και τα άλλα με κεντροαριστερές τάσεις «ανήκουν» στο ΠΑΣΟΚ ή στα κομμάτια του ΠΑΣΟΚ από παλιά στελέχη που αποπειρώνται να εκφράσουν πιο νέες απόψεις. Και που όλα είναι στην ουσία ΠΑΣΟΚ. Καθαρές δουλειές.

Στην πολιτική, όπως και στη φύση, κανείς δεν μπορεί να σταματήσει το (τι ειρωνεία) ποτάμι των εξελίξεων. Και τα κομμάτια του παζλ θα μπουν τελικά στη θέση που απαιτούν οι εξελίξεις. Και η πόλωση θα διαδεχτεί την πολυδιάσπαση. Όπως συμβαίνει πάντα.

Μ αυτή την οπτική, η διαβεβαίωση του προέδρου της ΝΔ ότι δεν θα πάρει βουλευτές του Ποταμιού είναι εξ ίσου άτυχη με το αίτημα του κ Θεοδωράκη. Γιατί, αν οι βουλευτές θέλουν να ενταχθούν στη ΝΔ και πληρούν τις προϋποθέσεις αυτού του κόμματος, η ΝΔ δεν έχει αιτιολογία για να αρνηθεί. Ούτε κατά το Σύνταγμα ούτε κατά τη λογική του πολιτικού κέρδους.

Αν ο κ Μητσοτάκης φοβάται το φάντασμα της αποστασίας που στοιχειώνει τη μνήμη του πατέρα του, δεν έχει παρά να υπερασπιστεί αυτή τη μνήμη αντιπαραθέτοντας την πραγματική ιστορία.

Γιατί όλοι όσοι έζησαν τότε και έμειναν ψύχραιμοι και μακριά από κραυγές και οπορτουνιστικές θέσεις ξέρουν ότι την αποστασία την έκανε ο επιπόλαιος και ελαφρύς Γεώργιος Παπανδρέου, ακολουθώντας άλλη γραμμή από της πλειοψηφίας των στελεχών της Ένωσης Κέντρου, οδηγώντας ουσιαστικά τη χώρα στα νύχια της χούντας για να μη θυσιάσει ο λαοπλάνος πατέρας τον εξ ίσου λαοπλάνο γιό του Ανδρέα Παπανδρέου.

Κι αυτό, όσο κι αν σοκάρει τα εκατομμύρια που μεγάλωσαν ως θύματα του μύθου της αποστασίας, είναι κοινό μυστικό σε κάθε στέλεχος της τότε Αριστεράς που ζει και έχει τη γενναιότητα να λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Αυτή η αλήθεια έχει μάλιστα γραφτεί από στελέχη, που σήμερα πια δε ζουν. Υπάρχει στα βιβλία τους.

Ο Κ Μητσοτάκης πατέρας έχει στο ιστορικό του μια ολόκληρη πολιτική για να τον κρίνει και να το καταδικάσει κανείς αν θέλει. Επί πραγματικού, όχι επί μυθοπλασίας.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν περιποιεί τιμή στην κοινοβουλευτική του ομάδα, παρακαλώντας τη ΝΔ και βρίζοντας το ΠΑΣΟΚ για τους βουλευτές του. Λες και οι βουλευτές του που το ακούνε είναι άβουλοι ή ιδιοκτησία του ή ανόητη αγέλη, την οποία ο τσοπάνης  καθοδηγεί με τη γκλίτσα.

Οι βουλευτές αφουγκράζονται τον κόσμο και πάνε εκεί που πάει το ρεύμα. Ή εκεί που νομίζουν ότι πάει το ρεύμα. Και είναι στην κρίση των ψηφοφόρων και κανενός άλλου να τους ακολουθούν ή να τους καταδικάσουν. Οι κραυγές περί αποστασίας δεν είναι παρά απειλές λάσπης. Και μαρτυρούν πανικό και ηττοπάθεια.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr