Η αισιοδοξία, η τύχη και οι Ελληνες θεοί

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Μας επισκέπτεται πού και πού κάποιος παραγοντίσκος εξ Εσπερίας και σπεύδει η κυβέρνηση να του κάνει τεμενάδες - νά, λέει, μας υποστηρίζουν και άλλοι στον δίκαιο αγώνα μας κατά του Σόιμπλε και των αιμοχαρών ακολούθων του· ο Νότος τάχα ορθώνει το ανάστημά του και άλλες «επικότητες», που τελικά αποδεικνύονται πομφόλυγες.

Αυτό βέβαια δεν είναι σοβαρή πολιτική ούτε καν «επικοινωνιακή», απλώς καταδεικνύει την ένδεια επιχειρημάτων της κυβέρνησης κατά τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις της με τους αδίστακτους και κυνικούς δανειστές.

Τι βάσανο τούτες οι διαπραγματεύσεις - και γι’ αυτούς που τις κάνουν και για μας που τις υφιστάμεθα, κρεμασμένοι από τα υπεύθυνα κυβερνητικά στόματα, μπας και ακούσουμε κάποια επιτυχή έκβαση και γελάσει λίγο το χειλάκι των ασθενών (γνωστή η αιτία της ασθένειας, μην το παραφορτώνουμε...).

Μα, θα πει κανείς, παραγοντίσκος κοτζάμ Γάλλος υπουργός Οικονομικών; Και όμως ναι, μια και η Ευρωπαϊκή Ενωση κατάντησε γερμανοκρατούμενη και μάλιστα με τους ηγέτες των άλλων χωρών γεμάτους φόβο μην τυχόν και παρεκκλίνουν από τις γερμανικές εντολές.

Ο υψηλός Εσπέριος ήθελε να συζητήσει με τον Ελληνα πρωθυπουργό και τους «κατάλληλους» υπουργούς του πάνω στις αρχές που θα δώσουν λύση στο ελληνικό χρέος, δηλαδή πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το.

Πάντως ο διάλογος προς το τέλος της συζήτησης ήταν απολαυστικός· τρυφερός και για μερικούς ξεκαρδιστικός, αφού μπλέξαν τους αρχαίους θεούς με την τύχη και την αισιοδοξία (πάντως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός διακρίθηκε για το βαθύ πεσιμιστικό πνεύμα του).

Αισιόδοξος, όπως πάντα άλλωστε -γιατί όχι, ποιος τον αμφισβητεί;- ο Ελληνας πρωθυπουργός δήλωσε πως είναι βέβαιος για τη λύση που θα βρεθεί στο επόμενο γιούρογκρουπ.

Ωπ, «η αισιοδοξία δεν φτάνει, χρειάζεται και τύχη» τον αποστομώνει ευδιάθετος και χαριτωμένος ο Γάλλος επισκέπτης και συνεχίζει χαλαρά και άνετα: «Είμαι όμως βέβαιος ότι με την αισιοδοξία που μας διέπει και την τύχη που θα μας δώσουν οι Ελληνες θεοί θα τα καταφέρουμε».

Αλλο που δεν ήθελε ο κύριος Τσίπρας. Με την ίδια χαλαρότητα -ε, μετά δυόμισι χρόνια στα ευρωπαϊκά σαλόνια δεν υπάρχουν πια κόμπλεξ και αμηχανίες- τον πληροφόρησε πως υπάρχει ένα αρχαίο ρητό που λέει συν Αθηνά και χείρα κίνει και κατέληξε:

«Εμείς είμαστε βέβαιοι για την εύνοια των θεών, τώρα πρέπει να κάνουμε κι εμείς, όμως, το καθήκον μας για να τους βοηθήσουμε λίγο».

Λοιπόν, τι καταλαβαίνει κανείς από τη στιχομυθία των επισήμων; Μακάρι να ’ξερε. Από την άλλη δεν χρειάζεται να διαβάσει τι διημείφθη μεταξύ των δύο πολιτικών για το χρέος και το γιούρογκρουπ - ακριβώς αυτά είπαν, δηλαδή αδολεσχίες και εξυπνακισμούς ή πετάμε το τόπι στην εξέδρα.

Αισιοδοξία, υποσχέσεις, χαμόγελα, χαριτόβρυτες ιστορικές-τουριστικές «γνώσεις» και, άντε, πάμε γι’ άλλα, αφού άλλοι αποφασίζουν για μας (για όλους μας).      

efsyn.gr