Συντηρητικοί και επαναστάτες

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Τρανταχτά μυαλά έχουν μιλήσει για τη βλακεία και την ευφυΐα των μαζών. Βλάκες, λένε, είναι οι συντηρητικοί και ευφυείς οι επαναστάτες -αφού λοιπόν σήμερα δεν βρίσκεις επαναστάτες εύκολα συνάγεται ότι είμαστε όλοι [καλά, οι πλείστοι] βλάκες. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτά είναι εξυπνάδες των σπουδαίων, που θέλουν να επισημάνουν κάτι σημαντικό τάχα για την πορεία της ιδεολογικής ανθρωπότητας και να μη δινόταν περαιτέρω σημασία.

Αλλά, για να δούμε· τι σημαίνει να είσαι συντηρητικός και τι επαναστάτης; Δεν ακούγεται γελοίο και ανούσιο; Δεν προκαλεί τον γέλωτα; [Καλό θα ήταν εν προκειμένω να διαβαστεί το βιβλίο για τον Συντηρητισμό που έχει συγγράψει ο Παναγιώτης Κονδύλης]. Συντηρητικός λένε ότι είναι αυτός που υπερασπίζεται την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων και επαναστάτης ο... [τρέχα γύρευε· κάποιος υποτίθεται που θέλει να ανατρέψει το σύστημα και ας μην έχει ιδέα τι θα ακολουθήσει].

Γενικά, είμαστε με τις αγέλες, εννοώ υποστηρίζουμε ότι αυτές όντως επικρατούν με μόνη δύναμη την αδυναμία τους [την άγνοιά τους και λοιπά]. Κάποιοι έχουν τονίσει ότι η βλακεία είναι αήττητη -δεν παλεύεται ρε αδερφέ, αυτό. Ο χώρος άρα είναι ελεύθερος να τον κατακυριεύσουν όσοι έχουν καταλάβει το αξίωμα τούτο [είπαμε, «η βλακεία είναι αήττητη»], αδιαφορώντας για ιδεολογίες και διάφορες πολιτικές, ακόμη και πολιτιστικές αρλούμπες.

Το φαινόμενο όλων των γελωτοποιών, που καταλαμβάνουν θέσεις στο ελληνικό κοινοβούλιο, οφείλει να εξεταστεί από τους ακαδημαϊκούς της χώρας, από τους πανεπιστημιακούς και άλλους πνευματικούς πατέρες [ή και γιους] της πνευματικότητας και της καλλιτεχνίας -της τέχνης να πούμε και της μετουσίωσης της ύλης σε πνεύμα. Δεν έχουν άδικο όσοι αποσύρονται στη μοναξιά τους· έτσι μου φαίνεται. Προβαίνουν νομίζω σε αυτή τη γενναία πράξη, διότι δεν βρίσκουν συνομιλητές [σύγχρονους, όχι πεθαμένους -αλλά πιο ζωντανοί φαίνονται οι πεθαμένοι παρά οι ζωντανοί· ο λόγος τους εννοώ είναι πιο σύγχρονος].

Διάβαζα κάπου ότι ένας ήρωας του Σαίξπηρ είναι ο εκφραστής του νέου τύπου ανθρώπου, του ατομικιστή, που προβάλλει στην ιστορία το εγώ του ανθρώπου -ιδιώτη, που διεκδικεί την ελευθερία του. Προφανώς ο συντάκτης αγνοεί παντελώς τον Αρχίλοχο αλλά και όλους τους αρχαίους Λυρικούς [μας], που με τόση μανία σχεδόν μίλησαν για την ψυχή τους που καιγόταν, για τον τάραχο των σπλάχνων τους. Τι να πεις. Μιλάνε για μοντερνισμούς και νεωτερικότητα, χωρίς να ξέρουν ότι αυτά έχουν συμβεί εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Εκτός εάν νομίζουν ότι και αυτό το αρχαίο «κτίριο» της Ακρόπολης δεν είναι νεωτερικό...

Φίλοι τινές εξομολογούνται πως όχι απλώς είμαστε βλάκες αλλά βλάκες με περικεφαλαία, αφού δεν αντιδρούμε σε αυτήν την ομοιοτροπία και ομοιοσυστασία, αφού έχουμε αποδεχτεί ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση [και όλα αυτά τα καταγγελτικά, αλλά -ζητώ συγγνώμη- ανέξοδα]. Ομως, όπως όλα δείχνουν, είτε συντηρητικοί είμαστε είτε επαναστάτες, στο ίδιο καζάνι βράζουμε, είμαστε για τα πανηγύρια με άλλα λόγια αλλά, ως συνήθως, πέρα βρέχει -μέρα με τη μέρα γινόμαστε ακόμη πιο περίπλοκοι [αντί να γίνουμε απλοί, όπως λέει ο εκ Μονεμβασίας ποιητής μας]. Σχιζοειδείς κατά κάποιον τρόπο.