Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΘΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΘΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 17 Μαρτίου 2024

Ένα κόμμα παρακολουθεί ατάραχο τη σουργελοποίησή του…



Ένα κόμμα που κάποτε ήταν αριστερό παρακολουθεί τη σταδιακή αποσύνθεσή του με τα στελέχη του να έχουν συμβιβαστεί με τις καθημερινές παραστάσεις ενός αρχηγού – σόουμαν.


 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ήταν κάποτε ένα κόμμα της Αριστεράς. Ήταν μικρό, αλλά είχε αρχηγούς με προσωπικότητα: Δρακόπουλος, Μπανιάς, Κύρκος, Δαμανάκη, Κωνσταντόπουλος, Αλαβάνος. Έγινε μεγάλο και κυβέρνησε: Τσίπρας.


Στις τελευταίες εκλογές ηττήθηκε συντριπτικά. Και τα απελπισμένα μέλη του, η πλειοψηφία τους, έκαναν το απονενοημένο διάβημα. Εξέλεξαν αρχηγό έναν ουρανοκατέβατο, παντελώς άσχετο με την Αριστερά: Κασσελάκης.


Έκτοτε παρακολουθούμε ένα κόμμα σε αφασία να παρακολουθεί τη σουργελοποίησή του: ο αρχηγός στο γυμναστήριο, ο αρχηγός στην καφετέρια, ο αρχηγός παντρεύεται, ο αρχηγός δανείζει το κόμμα του, ο αρχηγός πάει διακοπές, ο αρχηγός πάει για κούρεμα. Και λίγο πριν καταταγεί στο στρατό πάει σε τηλεοπτικό στούντιο και δείχνει τις αστακοκοσμημένες κάλτσες του. Η χαρά του Λιάγκα. Η επόμενη επίσκεψη μπορεί να είναι στην Αννίτα Πάνια. Ο αρχηγός δεν έχει ενδοιασμούς. Ο υπερχειλίζων μπιζιμποντισμός του καλύπτει κάθε πτυχή της ασόβαρης πολιτικής.



Ένα κόμμα που κάποτε ήταν αριστερό παρακολουθεί τη σταδιακή αποσύνθεσή του. Τα στελέχη του έχουν συμβιβαστεί με τις καθημερινές παραστάσεις ενός αρχηγού – σόουμαν, που είναι φορέας ενός (κακέκτυπου) τραμπισμού ή μπερλουσκονισμού, πασπαλισμένου με “αριστερές” ατάκες μέσα από επιμελημένα βιντεάκια. Τα στελέχη του δεν ενοχλούνται από δηλώσεις και πράξεις που κάποτε ήταν αδιανόητες για κόμμα και δη της Αριστεράς. Δεν τους απασχολεί ο διαρκής (εξ)ευτελισμός της κομματικής λειτουργίας και της πολιτικής πράξης. Συμπεριφέρονται δουλικά απέναντι στον αρχηγό που τους αγνοεί και τους ανακοινώνει τις αποφάσεις του από το ΤikTok.


Σε άλλες εποχές στελέχη ενός (κάποτε) αριστερού κόμματος θα μπορούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει ο στίχος “μέχρι ο εξευτελισμός (τους) να γίνει τέλειος“… 

Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

Είναι ανάρμοστο για πένθος το Facebook ή προσφέρει πολύτιμη παρηγοριά;



Οι νέοι μπαίνουν στο Facebook μόνο για τις προσφορές στο παλαιοπωλείο του Marketplace, την ώρα που εμείς οι μεγαλύτεροι ξύνουμε πληγές και πενθούμε απώλειες.


γράφει ο Δημήτρης Πολιτάκης

 

ΔΙΑΒΑΖΑ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟΥΣ New York Times, σύμφωνα με το οποίο πολλοί εκπρόσωποι της λεγόμενης Γενιάς Ζ –οι σημερινοί εικοσάρηδες ας πούμε πολύ χονδρικά– συρρέουν καθημερινά στο Facebook όχι για να ποστάρουν, να δικτυωθούν ή να επικοινωνήσουν (ως γνωστόν, το Facebook είναι με διαφορά το πιο «γηριατρικό» από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης), αλλά για να εκμεταλλευθούν τυχόν ευκαιρίες στο μεγάλο παζάρι του Facebook Marketplace.


Όπως είναι φυσικό, ιδιαίτερη προτίμηση στο παραμάγαζο αυτό της γιγαντιαίας πλατφόρμας δείχνουν οι απανταχού φοιτητές που αναζητούν και συχνά βρίσκουν εκεί μεταχειρισμένα έπιπλα, σκεύη, αξεσουάρ και πάσης φύσεως αντικείμενα σε τιμή ευκαιρίας.


Σύμφωνα με μια έρευνα του 2022 από εταιρεία που παρέχει market data (το ίδιο το Meta δεν παρέχει τέτοιου είδους πληροφορίες), το Marketplace, το οποίο ιδρύθηκε το 2016, έχει πάνω από ένα δισεκατομμύριο ενεργούς χρήστες και είναι ο δεύτερος πιο δημοφιλής ιστότοπος για την αγοραπωλησία μεταχειρισμένων αγαθών μετά το eBay. 


Όσο κι αν είναι υπόλογα για ένα σωρό κακά, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λειτουργούν ανακουφιστικά ή και θεραπευτικά ακόμα για πολλούς ανθρώπους οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έχουν πολλούς άλλους διαύλους επικοινωνίας και πενθούν πραγματικά όταν χάνονται φίλοι τους στην πλατφόρμα, ακόμα κι αν δεν τους είχαν συναντήσει ποτέ διά ζώσης.

Κάποιοι μάλιστα αποκαλούν το Facebook Marketplace, «το παλιατζίδικο του διαδικτύου». Αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κατ’ αναλογία το Facebook, γεμάτο καθώς είναι πλέον από μεσήλικες που φιλονικούν, παρεξηγούνται και ξερνάνε ατζέντα και schadenfreude (κακεντρέχεια) δεξιά κι αριστερά, με μοναδικά διαλείμματα εκεχειρίας όταν συμβεί κάποια απώλεια, είτε επιφανούς προσώπου είτε φίλου, φίλης ή οικείων τους. «Το καφενείο των συνταξιούχων»; «Το πανηγύρι της τοξικότητας»; «Το RIPάδικο του ψηφιακού σύμπαντος»;  

 

Τις προάλλες συνάντησα έναν παλιό και αγαπητό γνωστό – που είναι επίσης «φίλος» στο Facebook, αν όχι ακριβώς φίλος και στην πραγματική ζωή, αφού μπορεί να περάσει πολύς καιρός ανάμεσα στις συναντήσεις μας, που μπορεί να είναι εντελώς τυχαίες. Κάποια στιγμή, έφτασε η κουβέντα και στα οικογενειακά, οπότε τον πληροφόρησα ότι πριν από λίγους μήνες έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου. «Έλα ρε, πότε συνέβη αυτό; Δεν είδα κάτι στο Facebook. Συλλυπητήρια».


Δεν τον αδικώ που θεώρησε αυτονόητο ότι θα έπρεπε να έχω κοινοποιήσει μια τέτοια απώλεια. Και κατανοώ απολύτως την ανάγκη των ανθρώπων που χάνουν κάποιον δικό τους να το μοιραστούν με την κοινότητα των διαδικτυακών φίλων με αντάλλαγμα λίγα λόγια συμπαράστασης και παρηγοριάς. Ακόμα περισσότερο όταν η απώλεια έχει να κάνει με πρόσωπο που υπήρξε κοινός διαδικτυακός φίλος με παρουσία στην πλατφόρμα μέχρι και μερικές μέρες πριν από το μοιραίο. 


Όσο κι αν είναι υπόλογα για ένα σωρό κακά, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λειτουργούν ανακουφιστικά ή και θεραπευτικά ακόμα για πολλούς ανθρώπους οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έχουν πολλούς άλλους διαύλους επικοινωνίας και πενθούν πραγματικά όταν χάνονται φίλοι τους στην πλατφόρμα, ακόμα κι αν δεν τους είχαν συναντήσει ποτέ διά ζώσης.


Πριν από μερικές μέρες που έπεσε το Facebook για λίγες ώρες, είναι βέβαιο ότι κάποιοι άνθρωποι ζορίστηκαν πραγματικά, σαν να τους έκλεισε κάποιος ξαφνικά το φως χωρίς να γνωρίζουν πότε θα το επαναφέρει.


Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να μου φαίνεται ανάρμοστο το μέσο για εκδηλώσεις προσωπικού πένθους, σαν να καταστρατηγείται κάθε έννοια ιδιωτικότητας μέσα στον ορυμαγδό των reels, των memes και των stories, και να μου προκαλεί έντονη αμηχανία όταν βλέπω αναρτήσεις (και είναι πλέον πολύ συχνές δυστυχώς, έχουμε πια μπει πια σε τέτοιες ηλικιακές πίστες) που μοιάζουν με κηδειόσημα για ανθρώπους που δεν έχω γνωρίσει ποτέ. Ίσως είναι ο φόβος ότι μια μέρα το ίδιο θα συμβεί και μ’ εμάς – και μ’ εμένα δηλαδή. Ένα 24ωρο ψηφιακού πένθους ανάμεσα στους φίλους της πλατφόρμας και μετά σαν να μη συνέβη ποτέ.  

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2024

Να μην κυριαρχήσει η ατιμωρησία

 


γράφει ο Λευτέρης Θ.Χαραλαμπόπουλος

Η κοινωνία έχει ανάγκη να δει ότι εάν κανείς είναι ένοχος, τότε αντιμετωπίζεται ως ένοχος 

Εδώ και μερικές ώρες η οργή ξεχειλίζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή την εισαγγελική πρόταση για την υπόθεση της 12χρονης.

 

Δεν αισθάνομαι ότι είναι απλώς ένα ακόμη παράδειγμα μιας προβληματικής άρνησης του «τεκμηρίου αθωότητας» που συχνά καταγράφεται στη σφαίρα της δημοσιότητας. Δεν είναι μόνο, δηλαδή, μια «τοξική» λογική «λαϊκού δικαστηρίου» που δεν σέβεται τους θεσμούς.

 

Πιστεύω ότι είναι ένας φόβος ότι για άλλη μια φορά θα κυριαρχήσει μια λογική ατιμωρησίας.

 

Υπάρχει, δηλαδή, ο φόβος ότι μια υπόθεση που δείχνει πώς λειτουργούν σε τοπικό πεδίο πρακτικές σεξουαλικής βίας και εκμετάλλευσης, δεν θα αντιμετωπιστεί από τη δικαιοσύνη με τον τρόπο που της αναλογεί.

 

Και αυτό στα μάτια της κοινωνίας λειτουργεί ως μία πρόκληση. Ιδίως όταν ένας από τους κύριους υπόπτους ήταν και τοπικός «πολιτικός παράγοντας».

 

Δεν είναι ότι η κοινωνία θέλει απλά να δει αυστηρές ποινές ή ότι περιμένει να θαυμάσει «αίμα στην αρένα».

 

Είναι ότι θέλει να ξέρει ότι εάν κάποιος παρανομήσει οι όποιες «πολιτικές πλάτες» δεν θα τον γλυτώσουν από τα χειρότερα.

 

Θέλει να αισθανθεί ότι όλοι είναι όντως ίσοι απέναντι στον νόμο.

 

Θέλει να πιστέψει ότι η διαρκής αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου, όπως φάνηκε και από τις αλλαγές στον ποινικό κώδικα που πρόσφατα ψηφίστηκαν, δεν θα αφορά απλώς κάποιους φτωχοδιάβολους ή παραβατικούς πιτσιρικάδες αλλά και αυτούς που «έχουν άκρες».

 

Γιατί διαφορετικά αυτό που λέμε «εμπιστοσύνη στους θεσμούς» θα πάει περίπατο.

 

Άλλωστε, αυτό φάνηκε πολύ έντονα και από τον τρόπο που η κοινωνία αντιμετώπισε την εμφανή προσπάθεια της κυβέρνησης να εκμεταλλευτεί την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία για να προφυλάξει τα στελέχη της από οποιαδήποτε τυχόν εμπλοκή τους στην υπόθεση των Τεμπών. Με αποκορύφωμα ένα πόρισμα που τα αποδίδει όλα στο «ανθρώπινο λάθος» και τη «μη τήρηση των κανονισμών».

 

Το να εμπεδωθεί αυτή τη στιγμή στην κοινωνία ένα διάχυτο αίσθημα ότι εξουσία σημαίνει και ατιμωρησία, είναι κάτι που στο τέλος του δρόμου θα έχει μεγάλο κόστος όχι μόνο για την ίδια την κυβέρνηση αλλά πιο συνολικά για την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας και θα καταλήξει να τροφοδοτεί βαθιά αντιπολιτικά (αλλά και αντικοινοβουλευτικά) αντανακλαστικά. Αυτά, δηλαδή, που συνήθως εκμεταλλεύεται η άκρα δεξιά.

 

Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το σταθμίσουν προσεκτικά και η κυβέρνηση και τα κόμματα και η δικαιοσύνη.

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2024

Ο Μητσοτάκης “φτιάχνει” αντίπαλό του το ΠΑΣΟΚ και μπορεί να το πληρώσει…



Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μετά από οκτώ χρόνια που είχε αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα “επιλέγει” ως αντίπαλό του το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρουλάκη. Ο κίνδυνος που κρύβει αυτή η “επιλογή”.


 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς


Οκτώ μήνες μετά τις εθνικές εκλογές του 2023 και τρεις μήνες πριν από τις Ευρωεκλογές του 2024 η εικόνα του πολιτικού σκηνικού δείχνει αμετάβλητη. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη εμφανίζεται κυρίαρχη, καθώς κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται ικανό να την απειλήσει. Σύμφωνα με την τρέχουσα πολιτική φιλολογία “ο Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο“.


Τα δημοσκοπικά νούμερα είναι συντριπτικά υπέρ της ΝΔ. Ωστόσο ορισμένα από τα λεγόμενα “ποιοτικά στοιχεία” δεν είναι καθόλου καλά γι’ αυτήν. Στο κυρίαρχο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, την ακρίβεια, η συντριπτική πλειονότητα λέει ότι η κυβέρνηση έχει αποτύχει. Το ίδιο συμβαίνει και με την κατάσταση στη δημόσια υγεία. Ακόμα και στο θέμα της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, που η κυβέρνηση θεωρεί προνομιακό της πεδίο, υπάρχει μια πολύ ισχυρή μειοψηφία περί το 40% που διαφωνεί.


Στο κυβερνών κόμμα έχουν δύο προσδοκίες και μια αγωνία. Προσδοκούν οι ψήφοι διαμαρτυρίας να περιοριστούν σε “λελογισμένο” ποσοστό, έτσι ώστε το ποσοστό της ΝΔ να κινηθεί περί το 35%. Ταυτόχρονα, προσδοκούν να μην υπάρξει δεύτερο κόμμα με ποσοστό που θα ξεπερνάει το 15%. Έτσι, οι ευρωεκλογές θα είναι υγιεινός περίπατος για τον κ. Μητσοτάκη.




Αντιστοίχως, η αγωνία του πρωθυπουργού και των συν αυτώ είναι μήπως η ψήφος διαμαρτυρίας στις ευρωεκλογές “ξεφύγει” και το ποσοστό της ΝΔ κατρακυλήσει περί το 30% (ήταν 33% στις ευρωεκλογές του 2019). Και, επιπλέον, ελπίζουν αυτή η ψήφος να διασπαρεί και να μην ευνοήσει κανένα κόμμα εκτοξεύοντας το ποσοστό του περί το 20%.


Σύμφωνα με τις σημερινές εκτιμήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη θα υποστεί νέα καθίζηση και το 18% των βουλευτικών εκλογών του περασμένου Ιουνίου αποτελεί όνειρο απατηλό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πλέον υπολογίσιμο αντίπαλο για τη ΝΔ.



Μπερδεμένα εμφανίζονται τα πράγματα με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο διεκδικεί μεν τη δεύτερη θέση, αλλά επί του παρόντος δείχνει ότι δυσκολεύεται να κάνει κάποιο εκλογικό άλμα.


Ωστόσο, ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ φαίνεται ότι έχουν καταλήξει πως μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να γίνει στις ευρωεκλογές βασικός και υπολογίσιμος αντίπαλός τους. Γι’ αυτό και οι επιθέσεις εναντίον του, με κάθε αφορμή, πληθαίνουν. Ενδεικτικό είναι ότι το ΠΑΣΟΚ είχαν στο στόχαστρό τους στη συζήτηση για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.


Ο κ. Μητσοτάκης θέλει να αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο να χάσει “κεντρώους” ψηφοφόρους που θα στραφούν στο ΠΑΣΟΚ και γι’ αυτό επιτίθεται στον Νίκο Ανδρουλάκη. Φαίνεται, δηλαδή, ότι ο πρωθυπουργός, μετά από οκτώ χρόνια που είχε αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα “επιλέγει” ως αντίπαλό του το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρουλάκη, με στόχο να ψαλλιδίσει κάθε πιθανότητα να γίνει πραγματικός αντίπαλός του με την ψήφο στις ευρωεκλογές.


Ωστόσο η “επιλογή” αυτή κρύβει έναν κίνδυνο. Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κόμμα με πολύ υψηλή συσπείρωση, γεγονός που προϊδεάζει για νέα άνοδο του ποσοστού στις ευρωεκλογές. Αντίθετα, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν χαμηλή συσπείρωση, γεγονός που προϊδεάζει για πτώση των ποσοστών τους. Αυτό που δεν μπορεί να υπολογιστεί είναι πόση θα είναι η άνοδος του ΠΑΣΟΚ και πόση η πτώση των άλλων δύο.


Επειδή στις ευρωεκλογές ζημιά παθαίνουν πρώτα τα κυβερνητικά κόμματα, η ΝΔ απειλείται με απώλειες από όλες τις πλευρές. Η ψήφιση του γάμου των ομοφύλων μπορεί να στρέψει τους πιο συντηρητικούς ψηφοφόρους προς ακροδεξιά κόμματα (ήδη η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου εμφανίζει σημαντική άνοδο).


Από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ θα έχει την ευκαιρία να επαναπατρίσει τόσο “κεντρογενείς” ψηφοφόρους από τη ΝΔ όσο και “αριστερόστροφους” από τον κλυδωνιζόμενο ΣΥΡΙΖΑ και το βράδυ των ευρωεκλογών να καταστεί ο ισχυρός αντίπαλος για τη ΝΔ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Και γι’ αυτό δεν του αρκεί μια ακόμα μικρή άνοδος, χρειάζεται ένα άλμα που θα κάνει τη ΝΔ να χάσει την αίσθηση της παντοδυναμίας.


Έτσι, το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα να πετύχει μόνο τη δεύτερη θέση με οποιοδήποτε (μικρομεσαίο) ποσοστό. Αν συμβεί αυτό, θα έχει πάθει αυτό που λέει η ρήση του Αμερικανού συγγραφέα Ζικ Ζίγκλαρ: “Αν στοχεύεις χαμηλά, θα πετυχαίνεις πάντα”…

Κυριακή 10 Μαρτίου 2024

Ο τυχαίος θάνατος ενός δημοσιογράφου

 


Η ιστορία, που φυσικά χάθηκε ανάμεσα σε μεγάλα γεγονότα, είναι διδακτική, όχι μόνο για τους δημοσιογράφους που με προχειρότητα μεταδίδουν μια είδηση χωρίς να ελέγξουν πρώτα την αλήθεια της. Είναι διδακτική και για την ίδια την κοινωνία, η οποία τελικά είναι ο αποδέκτης της πληροφόρησης.

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

ΕΝΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΠΟΛΛΑ πολλά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να μιλάνε με σχετική βεβαιότητα για τον θάνατο ενός νεαρού άνδρα που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν αγνώστων λοιπών στοιχείων και εντοπίστηκε νεκρός πάνω σε στύλο υψηλής τάσης του ΔΕΔΔΗΕ κάπου στο Παλαιό Φάληρο.

 

Ο ρεπόρτερ της ΕΡΤ, και όχι μόνο (ωστόσο η δημόσια τηλεόραση δεν μας έχει συνηθίσει σε μετάδοση ανεπιβεβαίωτων πληροφοριών και δημοσιογραφικών παρεκτροπών), είχε να προσθέσει κάτι επιπλέον σε όσα έλεγε: «Εικάζεται από τις Αρχές ότι ο νεκρός προσπάθησε να κλέψει καλώδια ή τον μετασχηματιστή του ΔΕΔΔΗΕ». Αλλά επειδή και αυτός, όπως όλοι οι δημοσιογράφοι, γνωρίζουν ότι μια παραπάνω πληροφορία πουλάει, με την ίδια σιγουριά ανέφερε πως «εξετάζεται το ενδεχόμενο να είχε και συνεργό που τον εγκατέλειψε όταν τον διαπέρασε το ρεύμα» – είναι λόγια του ρεπόρτερ.

 

Οι Αρχές, δηλαδή η αστυνομία ή η πυροσβεστική ή κάποια άγνωστη, άλλη Αρχή, κάνουν εικασίες και οι δημοσιογράφοι θεωρούν ότι πρέπει αυτές οι εικασίες να μεταφερθούν ως δεδομένες πληροφορίες, και μάλιστα αυτούσιες. Χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς διασταύρωση, χωρίς μια δεύτερη πηγή που θα τις επιβεβαιώνει ή θα τις διαψεύδει, απλώς επειδή το είπαν κάποιες Αρχές.

 

Όταν μεταφέρεις, έστω υπό μορφή εικασίας κάποια πληροφορία, για τον αποδέκτη της απλώς είναι βεβαιότητα, σχετική ή απόλυτη.

Οι τηλεθεατές εκείνη τη μέρα, νωρίς το πρωί, έμαθαν ότι κάποιος ή κάποιοι επιχείρησαν να κλέψουν καλώδια, μετασχηματιστές ή κάτι σχετικό από μια κολόνα του ΔΕΔΔΗΕ, έναν από αυτούς τον χτύπησε το ρεύμα και πέθανε ακαριαία επάνω στην κολόνα. Όταν μεταφέρεις, έστω υπό μορφή εικασίας κάποια πληροφορία, για τον αποδέκτη της απλώς είναι βεβαιότητα, σχετική ή απόλυτη.

 

 

Και επειδή πολλοί δημοσιογράφοι μπορεί να έχουν έλλειμμα δεοντολογίας αλλά όχι και φαντασίας, κάποιοι από αυτούς τις ώρες που ακολούθησαν πρόσθεσαν ένα ακόμα ενδεχόμενο στην ιστορία: ο νεκρός και προφανώς και ο δεύτερος συνεργός του, που εξαφανίστηκε μετά το δυστύχημα, ήταν Ρομά. Ταιριάζει άλλωστε σε ένα τέτοιο σκηνικό ένας Ρομά – οι Ρομά μπορούν να ταιριάξουν σε πολλά σκηνικά που αφορούν παραβατικές συμπεριφορές. Μπορεί η πραγματικότητα να μην το επιβεβαιώνει αυτό, αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα της πραγματικότητας, όχι των ευφάνταστων δημοσιογράφων.

 

Το θέμα, παρά την τραγικότητά του (η οποία έχει περιορισμένες διαστάσεις όταν πρόκειται για Ρομά, μετανάστες, εξαρτημένους κ.ά.), θα τελείωνε εκεί αν αρκετές μέρες αργότερα δεν ερχόταν μια δεύτερη πληροφορία που έδωσε μια εντελώς διαφορετική διάσταση: έλεγε ότι το θύμα που βρέθηκε στην κολόνα του ΔΕΔΔΗΕ ήταν ένας νεαρός δημοσιογράφος· σίγουρα όχι Ρομά και σίγουρα δεν αποδείχτηκε από πουθενά ότι προσπαθούσε να κλέψει ρεύμα, καλώδια ή μετασχηματιστές.

 

Η νέα εκδοχή ήρθε από μια γειτόνισσα της περιοχής, η οποία γνώριζε καλά και αρκετά χρόνια το θύμα, αφού κατοικούσε κοντά στο σπίτι της. Ξαφνικά, άλλαξαν όλα. Ο νεκρός δημοσιογράφος είχε όνομα και επίθετο και βρήκε τραγικό θάνατο όταν επιχείρησε να σώσει μια γάτα ή οποία εγκλωβίστηκε στην κολόνα του ΔΕΔΔΗΕ και δεν μπορούσε να κατέβει. Ο δημοσιογράφος πέθανε, η γάτα σώθηκε. Αυτό είπε η γειτόνισσα και γνωστή του νεκρού.

 

Oι Αρχές, οι οποίες είχαν μεταφέρει στους δημοσιογράφους τις εικασίες για τον νεκρό κλέφτη καλωδίων ή μετασχηματιστή, δεν είπαν τίποτα εκείνη την ημέρα· σιώπησαν. Κάποιοι δημοσιογράφοι, ακόμα και από αυτούς που μετέφεραν τις εικασίες των Αρχών, έδωσαν τη νέα εκδοχή. Και επειδή αρκετοί θυμόντουσαν τον νεκρό δημοσιογράφο από τις εμφανίσεις του στον τηλεοπτικό σταθμό στον οποίο εργαζόταν, πρόβαλλαν και μερικά βίντεο από ρεπορτάζ που είχε κάνει. Ήταν συμπαθής και μαχητικός, είπαν.

 

Πολύ γρήγορα, και αφού το θέμα ανακυκλώθηκε μαζικά, περνώντας από τον μύλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπου, οποιοσδήποτε (σκόπιμα ή όχι) μεταφέρει τη γνώμη και την άποψή του, αυτή μετατρέπεται αμέσως σε γεγονός, το θέμα ξεχάστηκε, πέρασε στη λησμονιά. Κανείς εκτός από τους οικείους του, προφανώς, δεν μίλησε ξανά για τον νεκρό δημοσιογράφο. Όλα τέλειωσαν κάπου εκεί.

 

Η μικρή αυτή ιστορία, που φυσικά χάθηκε ανάμεσα σε μεγάλα γεγονότα, είναι διδακτική, όχι μόνο για τους δημοσιογράφους και τον τρόπο που πολλοί από αυτούς ενημερώνουν την κοινωνία, για την προχειρότητα με την οποία μεταδίδουν μια είδηση χωρίς να ελέγξουν πρώτα την αλήθεια της και για το πόσο εύκολα μετατρέπονται σε «βαποράκια» κάποιων Αρχών που διοχετεύουν ό,τι επιθυμούν.

 

Είναι διδακτική και για την ίδια την κοινωνία, η οποία τελικά είναι ο αποδέκτης της πληροφόρησης και με αυτήν διαμορφώνονται συνειδήσεις, πεποιθήσεις, κουλτούρα και στο τέλος της ημέρας πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά. Αν ο τυχαίος θάνατος ενός δημοσιογράφου μεταφέρεται με τον τρόπο αυτό, ας σκεφτούμε πώς μπορεί να μεταφερθούν αξιολογικά πιο μεγάλα γεγονότα.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Τρίτη 5 Μαρτίου 2024

Αυτοκριτική Τσίπρα: Άργησε τέσσερα χρόνια, την έφαγαν και οι Πολάκηδες…



Η αυτοκριτική που επιχείρησε ο Τσίπρας ήταν μεν επιβαλλόμενη, αλλά λειψή και πολύ καθυστερημένη. Σύντομα θα φανεί αν μπορεί να τον καταστήσει ξανά βασικό παίκτη στην πολιτική σκηνή.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς 

 

Η αυτοκριτική στην πολιτική γίνεται για δύο λόγους. Πρώτον, για ψυχολογικούς. Δηλαδή, για να αισθάνεται καλύτερα (προς τον εαυτό του…) αυτός που την κάνει. Και, δεύτερον, με καθαρά πολιτική στόχευση. Δηλαδή, για να δείξει ότι την επόμενη φορά, αν και όταν έρθει, θα δράσει χωρίς τα λάθη του παρελθόντος και χωρίς τα βαρίδια του.


Κατά τούτο, η πρόσφατη αυτοκριτική που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας είναι μεν χρήσιμη, αλλά είναι πολύ καθυστερημένη και λειψή.


Ο Τσίπρας άφησε να περάσουν, σχεδόν ανεκμετάλλευτα, τέσσερα χρόνια. Η κατάλληλη στιγμή ήταν το 2019, στην πρώτη εκλογική ήττα -και δική του και του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που το εκλογικό σώμα τούς αφαίρεσε μεν την εξουσία, αλλά -αναγνωρίζοντας και τα θετικά που άφησαν- τούς κατέστησε μια ισχυρή αντιπολίτευση. Με ποσοστό (32%) που δεν έδωσε σε κανένα ηττημένο κόμμα μετά την κρίση του 2009: το ΠΑΣΟΚ το 2012 έπεσε στο 13% και η ΝΔ το 2015 στο 28%. Το 32% του ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από μια τετραετία κόλασης, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, την οποία πέταξαν στα σκουπίδια.




Ο Τσίπρας έπρεπε να κάνει αυτήν την αυτοκριτική το 2019, λίγους μήνες μετά την εκλογική ήττα. Γενναία και σε βάθος. Ώστε να έχει το χρόνο να χτίσει πάνω σε αυτήν. Να πετάξει στα σκουπίδια τα βαρίδια της μνημονιακής περιόδου και της διακυβέρνησής του. Και να κάνει το επόμενο βήμα. Την ανασύνθεση του ευρύτερου χώρου από την Αριστερά έως το προοδευτικό Κέντρο, ώστε να αφαιρέσει από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη τα όποια ψήγματα “κεντρώας” στροφής και να αποδυναμώσει έγκαιρα το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.


Ποια θα ήταν αυτά τα στοιχεία της γενναίας αυτοκριτικής; Τρία από αυτά τα ανέφερε προχτές ο Τσίπρας:



Το ότι δείλιασε και δεν προχώρησε στο χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας. Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήμερα τολμά να αγγίξει το γάμο των ομοφύλων -ένα θέμα-φωτιά για τη βαθιά Δεξιά- φαίνεται πόσο λάθος έκανε ο Τσίπρας που δεν έκανε το διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, για χάρη του Καμμένου και του Ιερώνυμου.

Καμμένος και ΑΝΕΛ: Η συγκυβέρνηση μαζί τους δεν ξεπερνιέται με ένα “οι δυνατότητες της συγκυρίας”, με το οποίο προσπάθησε να δικαιολογηθεί σήμερα ο Τσίπρας. Η συγκυβέρνηση με τον υβριστή και συκοφάντη όλου του προοδευτικού χώρου αποξένωσε τον ΣΥΡΙΖΑ από αυτόν, τσιμέντωσε το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και φούσκωσε τα πανιά της ΝΔ του Μητσοτάκη.

ΝΟVARTIS και άδειες καναλιών: Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με το τσουβάλιασμα δέκα πολιτικών, σχετικών και άσχετων (για παράδειγμα, τι σχέση είχε ο Βενιζέλος με την υπόθεση ουδείς αντελήφθη) και με τους χειρισμούς άχρηστων και κατάλληλων ανθρώπων (Παπαγγελόπουλος) . Εδώ ισχύει το κλασικό “δεν ήξερε (ο Τσίπρας), δεν ρώταγε;”. Στην περίπτωση των καναλιών και των σχέσεών του συνολικά με το χώρο της ενημέρωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε το ακατόρθωτο. Να τους βάλει όλους απέναντί του, κάτι που ούτε το ΠΑΣΟΚ του 1989 με τον Κοσκωτά είχε καταφέρει.

Η αυτοκριτική Τσίπρα σταμάτησε σε αυτά. Κακώς, πολύ κακώς. Διότι η κακοδαιμονία του κόμματός του, η οποία συνεχίζεται, έχει και άλλες αιτίες που σχετίζονται με πρόσωπα.


Η μία είναι διαχρονική και ακούει στο όνομα Παύλος Πολάκης. Είναι ανεξήγητο πώς ο Τσίπρας επέτρεψε έως το τέλος σε έναν πολιτικό τραμπούκο να βυσσοδομεί σε βάρος του ιδίου, του κόμματός του και της Αριστεράς. Και όσοι έχουν αμφιβολία αρκεί να θυμηθούν την ψεκασμένη συμπεριφορά του με τα εμβόλια την περίοδο της πανδημίας. Και τη σημερινή ομοφοβία του στο θέμα του γάμου των ομοφύλων, όταν κρύφτηκε πίσω από τα ορεινά χωριά της Κρήτης για να μην ψηφίσει το νομοσχέδιο. Αν τον “καθαρίσει” ο Κασσελάκης, όπως υπόσχεται δεξιά κι αριστερά, θα έχει κλέψει όλη τη δόξα από τον Τσίπρα, που τον δικαιολογούσε ως “αψύ”. Σήμερα αυτός ο τύπος πληρώνει τον ευεργέτη του, τον Τσίπρα, με το γνωστό νόμισμα, της αχαριστίας.


Η άλλη αιτία της κακοδαιμονίας, η οποία έχει σήμερα εξελιχθεί σε κωμωδία, είναι η περίπτωση Κασσελάκη. Για λόγους ανεξήγητους, ο Τσίπρας το καλοκαίρι του 2023 έμεινε άφωνος και επέτρεψε στον άσχετο και ουρανοκατέβατο Κασσελάκη -με τη συνδρομή Παππάδων και Πολάκηδων, με ολίγους Φάμελλους, ναυάρχους και λοιπούς αριβίστες- να έχει μετατρέψει το άλλοτε κραταιό κόμμα της Αριστεράς σε θίασο, που δεν κόβει εισιτήρια και οδεύει προς τη διάλυση. Ο θίασος αυτός -έτσι όπως τον άφησε ο Τσίπρας να γίνει- απαξίωσε και τον ίδιο, πετώντας στα σκουπίδια την υπόδειξή του για νέες εσωκομματικές εκλογές.


Ο Τσίπρας άφησε αυτό το τέρας να φτιαχτεί και τώρα θα καταπιεί και τον ίδιο. Και δεν είναι καθόλου έντιμη η εξίσωση των πάντων, που επιχείρησε την παραμονή του συνεδρίου. Όσοι αποχώρησαν δεν είναι ίδιοι με όσους συμπράττουν στην κασσελάκειο κωμωδία. Ο Χαρίτσης, η Αχτσιόγλου, ο Τσακαλώτος, ο Ηλιόπουλος μπορεί να έχουν μερίδιο ευθύνης για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την αντιπολιτευτική περίοδό του, αλλά έπραξαν το αυτονόητο: βγήκαν έξω από το σημερινό θίασο. Αν έμεναν, θα ήταν συνυπεύθυνοι με όσους τον οδηγούν στην περαιτέρω συρρίκνωση.


Κάπως έτσι η αυτοκριτική που επιχείρησε ο Τσίπρας ήταν μεν επιβαλλόμενη, αλλά λειψή και πολύ καθυστερημένη. Σύντομα θα φανεί αν μπορεί να τον καταστήσει ξανά βασικό παίκτη στην πολιτική σκηνή για την ανασύνθεση του ευρύτερου, πέραν της Δεξιάς, πολιτικού χώρου. Ή αν αυτός έχει ήδη εκμετρήσει το ζην, αφήνοντας τη ΝΔ του Μητσοτάκη χωρίς αντίπαλο ή -το χειρότερο- με αντίπαλο κάποιον Βελόπουλο.


Κατά τα άλλα για την αυτοκριτική -και του Τσίπρα- μπορεί να ισχύει αυτό που έχει πει ο Ιταλός σκιτσογράφος Αλτάν: “Κάνω αυτοκριτική, αλλά δεν με ακούει κανένας, ούτε καν ο εαυτός μου”…


 

 

  

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2024

Μας δουλεύει ο Τσίπρας;

 


«Ατυχείς χειρισμούς» βλέπει τώρα ο Αλέξης Τσίπρας στη διαχείριση της Novartis και των τηλεοπτικών αδειών. Μα γιατί το κάνει αυτό, εξοργίζοντας και τα κομματικά τρολ; Γιατί γκρεμίζει δύο βασικούς πυλώνες πάνω στους οποίους καλλιέργησε κλίμα άγριας πόλωσης; Μία εξήγηση είναι ότι πλέον προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή...

 

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης  

 

Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να το διασκεδάζει. Και κυρίως να το απολαμβάνει, ειδικά όταν δουλεύει τους πρώην συντρόφους του. Αλλά και όλους τους υπόλοιπους. Δήλωσε ότι στην υπόθεση της Novartis και των τηλεοπτικών αδειών έγιναν ατυχείς χειρισμοί. 


Μάλιστα. Για τις τηλεοπτικές άδειες ας τα βρει με τον (πρώην) κολλητό του, τον Νίκο Παππά. Διότι ο Παππάς καταδικάστηκε για τη συγκεκριμένη υπόθεση από το Ειδικό Δικαστήριο. Τώρα είναι σαν ο Τσίπρας να προσθέτει την υπογραφή του κάτω από την καταδικαστική απόφαση. Μα, δεν ήταν ο ίδιος ο Τσίπρας που μας έλεγε ότι η πολιτική του για τις άδειες θα γέμιζε τα κρατικά ταμεία; Ο Τσίπρας δεν ήταν που υπερασπίστηκε με θέρμη τον Παππά όταν τον έσυραν στο δικαστήριο; Τώρα συνειδητοποίησε ότι οι χειρισμοί ήταν ατυχείς; 


Ατυχείς χειρισμοί έγιναν κατά τον Τσίπρα και στην υπόθεση της Novartis. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε, απλώς, για χειρισμούς, αλλά για δέκα κάλπες που στήθηκαν στη Βουλή με σκοπό την πολιτική εξόντωση των αντιπάλων του. Και στην τελική δεν μας εξήγησε αν επρόκειτο για το μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής ελληνικού κράτους. 


Είπε και άλλα, μιλώντας στη Ξένια Κουναλάκη, στο συνέδριο της «Καθημερινής». Οτι ποτέ δεν σκέφτηκε την έξοδο της χώρας από το ευρώ, πλην όμως υπήρχαν υπουργοί που έκαναν σχετικές σκέψεις. Αλήθεια, έδιωξε κανέναν απ΄αυτούς, πλην του Βαρουφάκη; 


Γιατί τα λέει όλα αυτά ο Τσίπρας; Εντάξει, σίγουρα θέλει να πικάρει τον Νίκο Παππά για τη στάση του στο συνέδριο. Κατανοητό αν και η εξέλιξη αυτής της «αδερφικής» σχέσης δείχνει και πώς επηρεάζει η πολιτική την ηθική του προσωπικού της —δεν υπάρχει τίποτα, ούτε φιλίες, μήτε αγάπες. Ενδεχομένως να κάνει και την πλάκα του με τον μικρό στρατό των τρολς που σήμερα τον αποδοκιμάζει. Με το δίκιο τους οι άνθρωποι. Εκείνοι τα έδιναν όλα, έλιωσαν δάχτυλα και πληκτρολόγια για τη Novartis και τις άδειες και σήμερα ο πρώην μεγάλος, άχαστος, χαρισματικός, το καλύτερο παιδί, τους λέει ότι ήταν κομμάτι ατυχών χειρισμών. Ας πρόσεχαν. 


Κάνει, λένε, την αυτοκριτική του. Συγγνώμη, αλλά άργησε. Και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι μπήκε σε μία αυτοκαταστροφική περιδίνηση. Την προηγούμενη εβδομάδα υπονόμευσε το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και είδε χιλιάδες συνέδρους να του γυρίζουν την πλάτη. Τώρα δίνει μια κλωτσιά και ρίχνει ολόκληρους πυλώνες από το οικοδόμημα της εχθροπάθειας πάνω στο οποίο πάτησε η κυβερνώσα Αριστερά. Ναι, αλλά γιατί; Ισως πλέον να αναζητεί έναν τρόπο για να τον προσέξουν. Δεν είναι πια και τόσο εύκολο.  

Τέμπη, ένας χρόνος μετά



 γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Ενα χρόνο μετά την τραγωδία των Τεμπών, πολλά κρίσιμα ερωτήματα για την αδιανόητη σύγκρουση των δύο τρένων, που έκλεψε τη ζωή 57 συνανθρώπων μας, την υγεία δεκάδων άλλων και τη γαλήνη εκατοντάδων συγγενών τους, μένουν αναπάντητα. Κάποια άλλα έλαβαν πολιτικάντικη «απάντηση» από τη νεοδημοκρατική πλειοψηφία της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, γεγονός προσβλητικό για τη μνήμη των νεκρών. Ακολουθώντας σεβαστικά τη θλιβερή παράδοση, η επιτροπή έδειξε προς τα πού τής είχε ταχθεί να οδεύσει ήδη με την επιλογή ως προέδρου της ενός από τους πλέον επιθετικούς και ρηχούς λαϊκιστές της Ν.Δ. Λειτουργώντας με συνοπτικές διαδικασίες, δεν σκόπευε να αναδείξει έστω το πλατωνικό «εν τρίτον από της αληθείας» αλλά να ψευτογιατρέψει (με τη συγκαλυπτική εμμονή στο «ανθρώπινο σφάλμα») τη βαριά τραυματισμένη εικόνα της κυβέρνησης. Και να φτιασιδώσει το προφίλ του Κ. Αχ. Καραμανλή, ο οποίος, σαν εταίρος της κληρονομικής δημοκρατίας μας, φρονεί ότι γεννήθηκε απαλλαγμένος ισόβια από την υποχρέωση της λογοδοσίας και της ευθύνης.


Ως εκ τούτου, δεν κλήθηκαν ως μάρτυρες όσοι γνώστες των προβλημάτων του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας προειδοποιούσαν από καιρό ότι οι συρμοί κινούνται σε ράγες καταστροφικές. Η αδιαφορία για τις προειδοποιήσεις γεννάει αναπόφευκτα τη σκέψη ότι ο χαρακτηρισμός «δυστύχημα» δεν είναι απλώς υποτιμητικός αλλά αθωωτικός. Οι κυβερνήσεις (η ίδια η πολιτική συγκρότηση του ανθρώπινου βίου εντέλει) υπάρχουν για να περιορίζουν μέχρι μηδενισμού τις πιθανότητες του «τυχαίου», της «κακιάς στιγμής». Πάνε αιώνες που δεν έχουμε πια στις πόλεις μας αγάλματα της θεοποιημένης Τύχης. Γι’ αυτό και οι επιζήσαντες και οι οικείοι τους στις μηνύσεις τους καταγγέλλουν το «μαζικό έγκλημα των Τεμπών».


Ενα από τα ερωτήματα που θέτουν επίμονα οι συγγενείς των θυμάτων, παρά τους «συμβουλάτορες πόνου», που τους προτρέπουν να ζήσουν σιωπηρά το πένθος τους, αφορά το μπάζωμα του πεδίου της τραγωδίας με χαλίκια και άσφαλτο. «Το μπάζωμα έγινε με επιμελή και μόνιμο τρόπο», γράφει στο πόρισμά του ο τεχνικός σύμβουλος του συλλόγου των συγγενών. Ποιος ο στόχος της κατεσπευσμένης «επιμέλειας», αν όχι «η αλλοίωση και η μόλυνση του σημείου», όπως παρατηρεί ο ειδικός πραγματογνώμονας; Μια τόσο βαριά απόφαση, στα όρια της ύβρεως, μπορούν άραγε να τη φορτωθούν οι σχετικώς αδύναμοι ώμοι του περιφερειάρχη Κ. Αγοραστού ή του υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ Χρήστου Τριαντόπουλου; 


Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου 2024

Μάσκες και προσωπεία…

 

 


γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Λες και διάλεξε τη μέρα ο Στέφανος Κασσελάκης να… διαλαλήσει πως «έπεσαν οι μάσκες», Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου, που άνοιγε το Τριώδιο και έμπαιναν οι μάσκες της Αποκριάς…

 

Διδακτική παραβολή του Χριστού, κατά Λουκά, του (ταπεινού) Τελώνη και του (επηρμένου) Φαρισαίου, που διηγήθηκε ο Ιησούς, για να διδάξει την αρετή της ταπείνωσης («πς ψν αυτν ταπεινωθσεται, δ ταπεινν αυτν ψωθσεται»). Σηματοδοτεί μάλιστα η παραβολή και την έναρξη του Τριωδίου, της πιο πνευματικής και κατανυκτικής περιόδου του έτους, για την Εκκλησία και τους πιστούς της, μακράς πορείας, διαμέσου της νηστείας της Σαρακοστής, μετάνοιας και πνευματικής προετοιμασίας για την Ανάσταση.

 

Στις παλιές θρησκείες, τις προχριστιανικές, αυτές που θρησκειολόγοι και εθνολόγοι τις ονόμασαν ανιμιστικές και που μεγάλο μέρος του τελετουργικού τους διασώθηκε παράλληλα με τις νεότερες θρησκείες, ενίοτε ενσωματώθηκε σε αυτές –με απλά λόγια υιοθέτησαν έθιμα, κατ’ αυτές, «ειδωλολατρικά», επειδή, ίσως, δεν μπορούσαν (αυτό είναι προσωπική μου γνώμη) να κάνουν αλλιώς· ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει ισοβίως μες στην κατάνυξη, πρέπει πότε πότε να το ρίχνει και λίγο έξω, να το γιορτάζει. Συμπλέουν η χαρά και το πένθος. Ενας… προευαγγελικός ευαγγελιστής, από τα Αβδηρα της Θράκης, ο Δημόκριτος, είχε πει πως ζωή χωρίς γιορτές είναι μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο («βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος»).

 

Κάπως έτσι, μπήκανε και οι μάσκες με το Τριώδιο στις γιορτές της Αποκριάς, που, όπως όλες οι μεγάλες, σοβαρές γιορτές (όλες, ανεξαιρέτως), συμπίπτουν με περιόδους ανάπαυσης, σποράς και καρποφορίας της γης. Μάσκες, προσωπεία, μεταμφιέσεις, που πέρασαν από πανάρχαιες, προθρησκευτικές δοξασίες εξορκισμού σε λαογραφικές/εθιμικές και, μετέπειτα, σε θεατρικές αναπαραστάσεις. Ενα ατελείωτο σύμπαν με μάσκες (και μανιώδεις συλλέκτες!) από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Που σ’ αυτές τουλάχιστον τις περιπτώσεις οι άνθρωποι γίνονται (γινόμαστε) σύντροφοι, κάνουν συντροφιές, μονοιάζουν και δεν σφάζονται συναμεταξύ τους…

 

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2024

Ανοιγμα Ανδρουλάκη στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ

 


γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

«Οι πολίτες της Αριστεράς και του Κέντρου μπορούν να βρουν στο ΠΑΣΟΚ μια αξιόπιστη λύση», δήλωσε χαρακτηριστικά, ενώ για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ σχολίασε πως «επιβεβαιώνουν ότι είναι μονόδρομος η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ σε αξιωματική αντιπολίτευση στις ευρωεκλογές» ● Σφοδρή επίθεση σε Ν.Δ.-Μαξίμου για ΑΕΙ-απογευματινά ιατρεία ● Τι θα συμβεί με τους διαφωνούντες στο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια

Το πρώτο διακριτικό νεύμα στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και της ευρύτερης δεξαμενής των απογοητευμένων αντιδεξιών ψηφοφόρων έκανε χθες ο Νίκος Ανδρουλάκης. «Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν αυτό ακριβώς. Δεν θέλω να σχολιάσω τα εσωτερικά του. Το μόνο μου πολιτικό σχόλιο είναι ότι στο ΠΑΣΟΚ οι προοδευτικοί πολίτες της Αριστεράς και του Κέντρου μπορούν να βρουν μια αξιόπιστη λύση απέναντι στη Ν.Δ.», δήλωσε με νόημα (ρ/σ ΣΚΑΪ), θέτοντας ως επίδικο των ευρωπαϊκών εκλογών «να σταματήσει η ασυμμετρία που υπάρχει σήμερα με τη Ν.Δ. του 41%, δίνοντας μια ισχυρή εντολή ο ελληνικός λαός για να υπάρχει αξιόπιστη προοδευτική αντιπολίτευση».

 

 

Την ίδια στιγμή, από τη Χαριλάου Τρικούπη κινούνται σε ρυθμούς σκληρού ροκ απέναντι στο Μαξίμου, με τον κ. Ανδρουλάκη να καταλογίζει στην κυβέρνηση «ακραία προπαγάνδα που κάνει τη νύχτα μέρα» και παράλληλα να διαμηνύει ότι το ΠΑΣΟΚ «δεν θα γίνει συνένοχος της Ν.Δ. ούτε μέρος της καθεστωτικής πολιτικής του κ. Μητσοτάκη σε κοινωνικά εγκλήματα που αυξάνουν τις ανισότητες και ιδίως της νεολαίας». Σε έντονο ύφος, υποστήριξε ότι συγκροτείται ένα ψεύτικο αφήγημα «το οποίο θέλει να δείξει ότι το ΠΑΣΟΚ έχει άρνηση», ενώ μίλησε για κοροϊδία της κυβέρνησης που τορπιλίζει τη συναίνεση σε διάφορες νομοθετικές πρωτοβουλίες, όπως για την επιστολική ψήφο, τα απογευματινά χειρουργεία και τα μη κρατικά ΑΕΙ.

 

«Δεν πειράζουν οι υποκλοπές, δεν πειράζουν τα παιχνίδια στην εξεταστική για τα Τέμπη, οι εκπρόθεσμες τροπολογίες για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, ζούμε έναν μιθριδατισμό. Ολα έχουν ένα όριο. Δεν είμαστε σε άλλη χώρα. Τέρμα η πλάκα, θα σεβαστούν το Κοινοβούλιο», ανέφερε ο κ. Ανδρουλάκης.

 

 

«Είδαμε τον νόμο, τον διαβάσαμε. Γίνονται συνταγματικοί ακροβατισμοί για να γίνει διευθέτηση συμφερόντων. Η Ν.Δ. κάνει το εξής: Ενα fund κι ένα κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού θα συνεργαστούν -λένε- για να κάνουν δήθεν ένα μη κερδοσκοπικό στην Ελλάδα. Μα, ποιον κοροϊδεύουν; Συμμέτοχοι σε αυτό δεν θα γίνουμε. Εμείς λέμε κριτήρια και προϋποθέσεις. Δεν πρόκειται να κάνουν την Παιδεία πεδίο μπίζνας», τόνισε χαρακτηριστικά. Σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο διαφωνιών βουλευτών του κόμματός του, εμφανίστηκε αποφασισμένος να μην επιτρέψει διαφοροποιήσεις, παρέπεμψε ωστόσο για τις λεπτομέρειες και αν θα τεθεί ζήτημα πειθαρχίας στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας τις προσεχείς ημέρες.

 

Σκληρή γλώσσα χρησιμοποίησε, τέλος, και για την τακτική του Αδ. Γεωργιάδη για τη δημόσια Υγεία. «Η προηγούμενη στρατηγική της Ν.Δ. ήταν: «Κλείστε τα μάτια και ψηφίστε Ν.Δ., γιατί θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ». Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταρρεύσει και ανεβαίνει το ΠΑΣΟΚ, έχουν βρει νέο αφήγημα. Οτι δήθεν το ΠΑΣΟΚ είναι ΣΥΡΙΖΑ», σημείωσε, κατηγορώντας την κυβέρνηση για αποδόμηση του ΕΣΥ.

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2024

Τσίπρας γιοκ, ΣΥΡΙΖΑ τέλος: Παππάδες και Πολάκηδες ετοιμάζουν την κηδεία…

 


Το πρώτο κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς που έφτασε στην εξουσία οδηγείται στην πλήρη αποσύνθεση. Αυτό σημαίνει ότι ο χώρος αυτός βγαίνει οριστικά έξω από το κάδρο της όποιας κυβερνητικής προοπτικής.

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Αυτό που έγινε χτες στον ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε δύο βασικά συμπεράσματα.

 

Πρώτον, δεν υπάρχει πια το «κόμμα του Τσίπρα». Ο ιδρυτής του, πρώην πρωθυπουργός και μέχρι πριν από πέντε μήνες αρχηγός, ο άνθρωπος που το πήρε στο 4% και το οδήγησε στο 36% και στην κυβέρνηση, υπέστη μεγάλη ήττα. Οδυνηρή. Απαίτησε από το διάδοχό του να επαναβεβαιώσει την εμπιστοσύνη των μελών του, αλλά το συνέδριο τού είπε «όχι».

 

Ένα συνονθύλευμα Παππάδων, Πολάκηδων, Κασσελάκηδων , με ολίγη από Φάμελλους, είπαν στον Αλέξη Τσίπρα: «Δικό μας είναι πλέον το κόμμα, δεν μας ενδιαφέρει τι λες». Όποιος παρακολούθησε τις χουλιγκανικού τύπου αποδοκιμασίες προς την Γεροβασίλη, τον Ραγκούση και όποιον άλλον τολμούσε να ψελλίσει κάτι επικριτικό για τον κασσελακικό ΣΥΡΙΖΑ, καταλαβαίνει ότι όλα μπορούν να γίνουν. Ακόμα και να γίνει κηρύξουν τον Τσίπρα persona non grata.

 

Δεύτερον, όποιος νομίζει ότι τώρα πια ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε «κόμμα του Κασσελάκη» είναι νυχτωμένος στην Κουμουνδούρου. Θα ήταν κόμμα του Κασσελάκη αν ο(«βρείτε μου αντίπαλο και πάμε») ουρανοκατέβατος σόουμαν πήγαινε σε εκλογές και νικούσε την Γεροβασίλη. Τότε θα γινόταν πραγματικός αρχηγός και θα μπορούσε να «σκίσει τη γάτα». Θα έκανε το «κόμμα ΙΧ» και θα μπορούσε να «καθαρίσει» τον Παύλο Πολάκη, όπως υπόσχεται σε σαλονάτες συνάξεις των ΒΠ(Βορείων Προαστίων).

 

 

Ο Κασσελάκης δεν κατάλαβε τι σημαίνει να μη γίνουν εκλογές και, όπως είπε ο πονηρός και ικανότατος ιντριγκαδόρος Νίκος Παππάς, το συνέδριο «να ανανεώσει την εμπιστοσύνη στον πρόεδρο». Άσχετος καθώς είναι, ο Κασσελάκης νομίζει ότι κατήγαγε κάποια νίκη. Δεν κατάλαβε ότι έχει βάλει από τώρα το κεφάλι του στη γκιλοτίνα. Το βράδυ των ευρωεκλογών, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κοιτάζει αν βρίσκεται στην τρίτη ή και τέταρτη θέση, όσοι σήμερα τον «έσωσαν» από την Γεροβασίλη θα του πουν: «Ευχαριστούμε Στέφανε, η παράσταση τελείωσε». Και τότε οι πραγματικοί ιδιοκτήτες, Παππάδες και Πολάκηδες, με ολίγη από Φάμελλους και πολλούς χουλιγκάνους, θα αναλάβουν να το οδηγήσουν πίσω στο 4%.

 

Κάπως έτσι, το πρώτο κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς που έφτασε στην εξουσία οδηγείται στην πλήρη αποσύνθεση. Αυτό σημαίνει ότι ο χώρος αυτός βγαίνει οριστικά έξω από το κάδρο της όποιας κυβερνητικής προοπτικής. Και το ενδιαφέρον το βράδυ των εκλογών δεν θα εστιασθεί στο μέγεθος της (βέβαιης) νέας ήττας του. Το βράδυ αυτό θα ακούγεται στην Κουμουνδούρου ο αντίλαλος της φωνής του δυστυχούς Κασσελάκη: «Με λένε Στέφανο και ήρθα να νικήσω τον Μητσοτάκη». Και κάπου δίπλα, στο ημιφωτισμένο δωμάτιο, Παππάδες και Πολάκηδες θα σχεδιάζουν πώς θα γλιτώσουν από τους χούλιγκαν του Κασσελάκη, που θα τους βρίζουν σαν «υπονομευτές».

 

Τέλος συνεδρίου, τέλος γενικώς...

 


γράφει ο Βασίλης Λιόσης*

 

Είναι αμφίβολο αν η κοινή γνώμη έχει παρακολουθήσει στο παρελθόν ένα συνέδριο με τέτοιες διαδικασίες όπως αυτό που είδαμε πρόσφατα στο στάδιο του τάε-κβο-ντο. Τι να πρωτοθυμηθούμε; 

 

1. Παρεμβάσεις επί παρεμβάσεων από τον απόντα «Βούδα» πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

 

2. Τον νυν πρόεδρο να κινείται στο πλατό λες και βρισκόταν σε αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Με θεατρινισμούς, με υπερτροφικό εγώ, με κορδώματα και με ρηχό πολιτικό λόγο.

 

 

 

 

3. Από κάτω κλακαδόροι, ιαχές, επιφωνήματα και γηπεδική συμπεριφορά.

 

4. Την Όλγα Γεροβασίλη να μιλά απευθυνόμενη στον Κασσελάκη και αυτός να ανεβαίνει στο βήμα και να απαντά δίπλα της στο μικρόφωνο.

 

5.  Απουσία συζήτησης επί του κειμένου θέσεων και παντού πηγαδάκια προς σύναψη δημοσίων σχέσεων και προς ενίσχυση εκείνης ή της άλλης φράξιας.

 

Τέτοια διαδικασία αμφιβάλλουμε αν υπάρχει ακόμα και σε αυτά τα αστικά κόμματα. Πρόκειται για τον απόλυτο εκφυλισμό ενός κόμματος αλλά θα λέγαμε επίσης ότι πρόκειται για μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Μια προδιαγεγραμμένη πορεία που καθορίστηκε από το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, από το καταστατικό του, από την αδυναμία του να αποκτήσει επαφή με το εργατικό κίνημα, τη νεολαία και την τοπική αυτοδιοίκηση. Μια πορεία που καθορίστηκε από τον τρόπο εκλογής του νέου προέδρου στον οποίο είχαν ομονοήσει όλες οι τάσεις.

 

Όσο και αν τα διάφορα μέρη του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να κατασκευάσουν ένα τεχνητό κλίμα αισιοδοξίας, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει την επικείμενη πορεία του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αποδρομή και σε μη αναστρέψιμη πορεία. Η πιθανότητα να βγει πέμπτος στις επερχόμενες ευρωεκλογές δεν είναι αμελητέα.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει την επιλογή του να υποταχθεί πλήρως στους δανειστές και στην αστική πολιτική. Να αναφέρουμε μόνο χαρακτηριστικά ότι στην πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύθηκε στην ΕΦΣΥΝ το 87% των ερωτώμενων αποτιμά αρνητικά και μάλλον αρνητικά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Το ποσοστό είναι συντριπτικό και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να δει αυτή την πραγματικότητα. 

 

Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι συνεχίζει να αυτοχαρακτηρίζεται ως αριστερό κόμμα και ως εκ τούτου ένας κόσμος εντός της κοινωνίας να τον ταυτίζει με την έννοια της αριστεράς, άρα και με όλη την εκφυλιστική πορεία του. Αριστερά που δεν έχει αναφορά στον σοσιαλισμό δεν νοείται. Ασφαλώς υπάρχει μια παγκόσμια επιχείρηση προκειμένου η αριστερά να αναγνωρίζεται ως δικαιωματική πολιτική συλλογικότητα αποποιούμενη το παρελθόν της, τα οράματά της, τον ταυτοτικό της προσδιορισμό που συνδέεται με τις ανάγκες της εργατικής τάξης, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, των καταπιεζόμενων μεσαίων στρωμάτων από τους μονοπωλιακούς ομίλους. Το θέμα είναι αν εκείνο ή το άλλο πολιτικό υποκείμενο θα υποκύψει στις επιταγές αυτές ή θα κατοχυρώσει την αυτοτέλειά του, ιδεολογική και πολιτική.

 

Εν τέλει, ο τίτλος του παρόντος άρθρου που μιλάει για «τέλος γενικώς» δεν αναφέρεται στο τέλος της αριστεράς αλλά στο τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς και θα υπάρξουν στο μέλλον προσπάθειες ανακατέματος της τράπουλας και δημιουργίας νέων «κεντροαριστερών» (πρόκειται για έννοια που στερείται νοήματος) σχημάτων. Ήδη εδώ και καιρό ζυμώνεται το σενάριο της μελλοντικής σύγκλισης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Το θεμελιώδες ερώτημα είναι αν όλος αυτός ο κόσμος που ψήφισε, εντάχθηκε και ακολούθησε τον ΣΥΡΙΖΑ θα βουλιάξει απογοητευμένος στον καναπέ του σπιτιού του και τη μιζέρια ή αν θα βρεθεί πολιτικός φορέας να τον εμπνεύσει σε άλλη κατεύθυνση. Σε μια κατεύθυνση σύγκρουσης και ρήξης όχι μόνο με την κυβέρνηση αλλά με όλες αυτές τις κοινωνικοοικονομικές δομές που διαλύουν τις ζωές των ανθρώπων. Άλλωστε, στην προαναφερόμενη έρευνα της ΕΦΣΥΝ ένα 19% των ερωτώμενων εκτιμά ότι οι επαναστάσεις είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξουν ριζικά οι κοινωνικές δομές. Αν αναλογιστούμε τις ανατροπές που έχουν γίνει στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, την εντατικοποιημένη δουλειά γύρω από τη θεωρία του τέλους της ιστορίας, την παρατεταμένη κρίση παγκόσμια του κομμουνιστικού κινήματος και τη ζημιά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της αριστεράς, είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι ένας στους πέντε Έλληνες προσβλέπει σε επαναστατικές αλλαγές. Ελπιδοφόρο για την ανασύσταση του λαϊκού κινήματος, των αντισυστημικών δυνάμεων, για μια διαφορετική πορεία σε αυτόν τον  δύσμοιρο τόπο.




(*) Συγγραφέας-εκπαιδευτικός


Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024

Το κόμμα είναι του Στέφανου, όχι του Αλέξη

 


Ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε ένα ισχυρό χαστούκι από το συνέδριο του κόμματος, στο οποίο μέχρι σήμερα θεωρούσαμε ότι έχει σημαίνοντα ρόλο. Το συνέδριο αποδοκίμασε την προτροπή του για νέα εκλογή ηγεσίας, «τσαλάκωσε» την Ολγα Γεροβασίλη και έδωσε στον Κασσελάκη τη λευκή επιταγή που ζητούσε

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης  

Να ξεκινήσουμε από αυτούς που έχασαν. Πρώτα από τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν υπέστη απλώς πολιτική συντριβή. Είναι σαν να πήγε στο συνέδριο και οι σύνεδροι περνούσαν από μπροστά του για να τον χαστουκίζουν ή να τον χτυπούν απαλά στην πλάτη. «Κάτω τα χέρια από τον Κασσελάκη» φώναζε το συνέδριο προς τις αμήχανες πρώτες σειρές. Ευτυχώς, το σπίτι στο Σούνιο προσφέρει ωραία θέα στο πέλαγος, κατάλληλη για αναστοχασμό. Δεν είναι εύκολο να σε αδειάζει ακόμα και ο κολλητός σου, ο Νίκος Παππάς, ή ο ίδιος σου ο ξάδερφος.


Τι θα κάνει ο Τσίπρας τώρα που ο Κασσελάκης θα κατεβάσει και το κάδρο του από την Κουμουνδούρου; (Εχει κάτι ωραίες φωτογραφίες με τον Τάιλερ και τη Φάρλι, για να μην υπάρχει κενό στον τοίχο.) Θα παραμείνει στο κόμμα σιωπηλός και ηττημένος, περιμένοντας έναν νέο γύρο μετά τις ευρωεκλογές; Θα είναι φαιδρό. Θα σαλπίσει κάλεσμα για έναν νέο φορέα; Μπορεί, αλλά ποιος θα τον ακολουθήσει; Εδώ δεν τον άκουσαν μέσα στο ίδιο του το σπίτι, θα τον πάρουν στα σοβαρά για κάτι καινούργιο; Ας πρόσεχε. Νόμιζε ότι με ένα νεύμα του θα γκρέμιζε τον Κασσελάκη. 


Η Ολγα Γεροβασίλη είναι μια συμπαθέστατη και αξιοπρεπής πολιτικός. Ομως η εικόνα της στο τέλος του συνεδρίου ήταν αξιολύπητη. Η ίδια δήλωσε «παρούσα» και μετά απαιτούσε από τον Κασσελάκη να πάρει πίσω το «βρείτε μου αντίπαλο και πάμε». Λες και έθεσε ο Κασσελάκης ζήτημα εκλογών. Και ύστερα ζητούσε εκλογές στο τέλος Μαρτίου, κρατώντας την ανάσα της για την περίπτωση που ο Κασσελάκης απαντούσε θετικά. Και να πεις ότι φταίει; Οχι βέβαια. Υπάκουσε στο πρόταγμα του Τσίπρα και τσαλακώθηκε ενώπιον συνεδρίου. Τι θα κάνει τώρα; Πώς μπορεί να σταθεί απέναντι στον Κασσελάκη όταν το συνέδριο τής γύρισε την πλάτη;


Ο Παππάς και ο Φάμελλος εγγράφονται στους κερδισμένους, καθώς αντιλήφθηκαν το ρεύμα του συνεδρίου και ουσιαστικά στάθηκαν δίπλα στον πρόεδρο. Και ο Γιώργος Τσίπρας, βεβαίως, που έκανε τούμπα της τελευταίας στιγμής. Αυτοί προσέφεραν και στις δύο πλευρές ένα συμβιβασμό με πολλαπλές αναγνώσεις. Και στο τέλος, ο θριαμβευτής του συνεδρίου. Ο Στέφανος Κασσελάκης. Που εισήγαγε την έννοια του συναισθηματικού λαϊκισμού με τις ραγισμένες καρδιές και την ανοιχτή αγκαλιά προς τον κόσμο. Τώρα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει ή, τέλος πάντων, έχει ανοιχτό δρόμο, αλλά κυρίως τη νομιμοποίηση να προχωρήσει σε εκκαθαρίσεις. Στο συνέδριο έβαλε το κόμμα στο τσεπάκι του και έδειξε ότι το μάτι του γυαλίζει. Ναι, μετά τις ευρωεκλογές θα ξεκινήσει και πάλι η μουρμούρα. Αλλά μέχρι τότε μπορεί και να τους έχει φιμώσει. Μπορεί πολλοί να γελάτε με την κατάσταση, όμως δεν είμαι πλέον σίγουρος ότι ο τύπος είναι για γέλια.  

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2024

Ο Στέφανος Κασσελάκης παίζει τα ρέστα του

 


γράφει ο Στέλιος Κούλογλου

 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα νερά του, χθες το βράδυ. Κάτι μεταξύ πολιτικού, κονφερανσιέ και ομιλητή στο TED, κινήθηκε με άνεση στο βήμα του Συνεδρίου.

 

Ίσως ήταν η στιγμή που περίμενε, από την εκλογή του.

 

‘Η από μικρή ηλικία, όταν στη πινακίδα που είχε κρεμάσει έξω από το δωμάτιο του έγραφε, σύμφωνα με τα λεγόμενα της μητέρας του: «Μην ενοχλείτε τον πρωθυπουργό».

 

Με τη βοήθεια του autocue, των δύο διάφανων οθονών δεξιά και αριστερά του, διάβασε την ομιλία του χωρίς να χρησιμοποιήσει χειρόγραφο, μία επιτυχημένη μέθοδο που χρησιμοποιούν στις αμερικανικές εκλογικές εκστρατείες.

 

Και στο τέλος κατάφερε να «ζεστάνει», παίρνοντας με το μέρος του, ένα σημαντικό τμήμα των Συνέδρων, «παγωμένων» στην έναρξη των εργασιών από τη διχόνοια και τις διαρκείς αντιπαραθέσεις στο κόμμα.

 

Απέναντι στη βαθιά, διευρυνόμενη κρίση που απειλούσε την ίδια τη διεξαγωγή του Συνεδρίου και την εξουσία του ίδιου, ο κ. Κασσελάκης ακολούθησε την πάγια τακτική που χρησιμοποιεί όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση: τη δημιουργία μιας νέας κρίσης με την οποία «ξεπερνιέται» η υπάρχουσα.

 

 

Παίζοντας τα ρέστα: η τακτική της δημιουργίας κρίσεων

Όταν πριν τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεχόταν την κριτική των τριών βετεράνων του κόμματος, ανήγγειλε ότι θα τους διαγράψει. Οταν αυτό προκάλεσε αντιδράσεις γιατί δεν προβλεπόταν από το καταστατικό, προκήρυξε δημοψήφισμα προκαλώντας νέα ένταση που έφερε σε δεύτερη μοίρα τις διαγραφές.

 

Όταν η απειλή των κυρώσεων εναντίον όσων βουλευτών θα διαφοροποιούντο στην ψηφοφορία για το γάμο των ομοφύλων απειλούσε το κόμμα με νέα κρίση, ο κ. Κασσελάκης δημιούργησε μια νέα για τον τρόπο εκλογής των κομματικών οργάνων. Και όταν από αυτό προκλήθηκε νέα αναταραχή, έβγαλε στη φόρα το ερωτηματολόγιο. Έπειτα την απειλή νέου δημοψηφίσματος και ούτω το κάθε εξής. Ποιος θυμάται πια τις κυρώσεις εναντίον Πολάκη, Κασιμάτη, κλπ;

 

Βέβαια αυτή την εβδομάδα τα πράγματα είχαν φτάσει σε οριακό σημείο, καθώς η αντιπαράθεση είχε ξεπεράσει κάθε όριο και οι αντίπαλοι του είχαν ανοίξει τα χαρτιά τους: αν το αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές ήταν κατώτερο από αυτό στις βουλευτικές, θα προχωρούσαν στην ανατροπή του. Φοβόταν επίσης ότι θα χάσει τις εσωκομματικές εκλογές για τα όργανα, τις οποίες είχε καταφέρει, προκαλώντας από μια ακόμη κρίση, να αναβάλλει για λίγο καιρό. Η δημιουργία μίας νέας αναταραχής ήταν λοιπόν μονόδρομος.

 

Οι τετραπλές εκλογές ανακατεύουν την τράπουλα

Έτσι, ενώ υποτίθεται ότι από το Συνέδριο θα ξεκινούσε η εκστρατεία των ευρωεκλογών, ο κ. Κασσελάκης προκήρυξε από το βήμα «τετραπλές εκλογές,σε οργανώσεις μελών, Νομαρχιακές, Κεντρική Επιτροπή και πρόεδρο».

 

Δεν έχει σημασία ότι δεν προσδιόρισε το πότε και πώς θα γίνουν όλα αυτά: από που θα εκλεγεί ο πρόεδρος, πότε και με ποιες διαδικασίες;

 

Kαι μόνο η αναταραχή που δημιουργείται από την αναγγελία τους, αλλάζει το πεδίο αντιπαράθεσης. Δεν υπάρχει πια θέμα ανατροπής του Κασσελάκη. Σίγουρα όχι στο Συνέδριο, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές. Kαι ίσως μετά από αυτές, αν καταφέρει να κερδίσει την πλειοψηφία.

  

«Εγώ Πρόεδρος υπό προθεσμία δε γίνομαι, και το δήλωσα», τόνισε στην ομιλία του. «Θα κριθώ – και πολύ σκληρά- στις πρώτες εθνικές εκλογές». Ιδια επιθετική τακτική, που επιδιώκει να προλάβει τον αντίπαλο, στο θέμα της αντικατάστασης του: «Όποιος νομίζει ότι μπορεί να ανορθώσει ένα κόμμα που συνετρίβη και διασπάστηκε δύο φορές μέσα σε λίγους μήνες, ας έρθει να αναλάβει..βρείτε μου αντίπαλο και πάμε».

 

Ο κ. Κασσελάκης είναι σκληρό καρύδι

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο κ. Κασσελάκης θα κερδίσει το παιχνίδι. Οι αντίπαλοι του θα αντεπιτεθούν σήμερα και αύριο. Η κρίση ταυτότητας, η απομάκρυνση του κόμματος από την κοινωνία και η, γενικευμένη, πλήρης επικράτηση των ατομικών επιδιώξεων σε βάρος των συλλογικών είναι πολύ μεγάλα προβλήματα που κάνουν αβέβαιη την όποια εκεχειρία, αν συμφωνηθεί για χάρη των ευρωεκλογών.

 

Μια μεγάλη αποτυχία στις τελευταίες, θα έθετε αναμφισβήτητα θέμα ηγεσίας και με μεγαλύτερη ένταση.

 

Το βέβαιο, όπως προκύπτει και από τη χθεσινή του ομιλία, είναι ότι ο κ. Κασσελάκης είναι σκληρό καρύδι και δεν θα τα παρατήσει εύκολα, μετά τη διαφαινόμενη εκλογική ήττα του του Ιουνίου.

 

 

Θα επιδιώξει να κρατήσει τα γραφεία, την κρατική επιχορηγηση, τα ΜΜΕ και το brand name (ΣΥΡΙΖΑ) του κόμματος, που «αγόρασε» φθηνά τον Σεπτέμβριο.

 

Θα έχει κάνει ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, αν πετύχει το κόλπο που έκανε χθες, ανακατεύοντας την τράπουλα και παίζοντας τα ρέστα του.  

 

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *