Κύριε Μητσοτάκη, σε ποιον κόσμο ζείτε;

Του Γεράσιμου Χολέβα

 «Έβλεπα τις εικόνες από τα καμένα Εξάρχεια και νόμιζα ότι έβλεπα εικόνες από τη Συρία». Είναι φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη, προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, (στο τέλος του δημοσιεύματος μας μπορείτε να τη δείτε και σε ΒΙΝΤΕΟ) κατά τη διάρκεια ομιλίας του στην Τρίπολη (8/12/2018 – ολόκληρη η ομιλία από την ιστοσελίδα της ΝΔ εδώ).

   Κύριε Μητσοτάκη, για το έγκλημα διαρκείας στη Συρία υπάρχουν τα εξής στοιχεία (σίγουρα οι «εικόνες» είναι ακόμα χειρότερες στις μέρες μας):

Από τον Μάρτιο του 2011, όταν και ξεκίνησε ο ανελέητος βομβαρδισμός της Συρίας και στα χρόνια που ακολούθησαν με τις συγκρούσεις να μαίνονται, οι άμεσοι και έμμεσοι νεκροί από τον πόλεμο ξεπερνούν τους 500.000 ανθρώπους.

Το 13% του πληθυσμού έχει σκοτωθεί ή τραυματιστεί από την έναρξη της κρίσης τον Μάρτιο του 2011.

Πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν τραυματιστεί.

Το προσδόκιμο ζωής έπεσε από τα 70 χρόνια το 2010 στα 55,4 το 2015.

Πάνω από 6,5 εκατομμύρια οι εκτοπισμένοι εντός της χώρας, πάνω από 5 εκατομμύρια οι πρόσφυγες.

Ο συνολικός πληθυσμός της χώρα έχει μειωθεί κατά 25% και ένα μεγάλο κύμα προσφύγων εγκαταλείπει με κάθε μέσο τη χώρα.

Το 2015 ανακοινώθηκε ότι η Συρία ζει σχεδόν χωρίς καθόλου ηλεκτρικό ρεύμα καθώς το 83% του δικτύου ηλεκτροδότησης δεν λειτουργεί εξαιτίας του πολέμου.

Το 80% και πλέον των πολιτών ζει κάτω από το όρια της φτώχειας, σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2016.

  Για τους δολοφόνους της Συρίας, κύριε Μητσοτάκη, υπάρχει ένα άρθρο του «Ημεροδρόμου» όπου συμπεριλαμβάνονται τα στοιχεία. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

  Επίσης, κύριε Μητσοτάκη, υπάρχει ένας τόπος σε αυτόν τον κόσμο που λέγεται Παλαιστίνη (είναι εκείνος ο τόπος που το κόμμα σας «ξεχνά» να βγάζει στοιχειώδεις ανακοινώσεις ακόμα κι όταν δολοφονούνται παιδιά από τον ισραηλινό στρατό). Μπορείτε να βρείτε στοιχεία σε αρκετά άρθρα του «Ημεροδρόμου», μεταξύ των οποίων και σε αυτό (πατήστε εδώ).

 Κι αν δεν εμπιστεύεστε τα άρθρα της ιστοσελίδας μας μπορείτε να ανατρέξετε, εσείς και οι συνεργάτες σας, να βρείτε τους αριθμούς που αποτυπώνουν τι γίνεται στη Συρία και στην Παλαιστίνη (η οποία δεν έχει βρει χώρο στις ομιλίες σας).

 Μετά από αυτά, κύριε Μητσοτάκη, απαντήστε μας:

 Τι ΔΕΝ έχετε δει, εικόνες από τη Συρία ή εικόνες από τα Εξάρχεια;

 Με όλο το θάρρος – και συγγνώμη κιόλας – αν έχετε δει φωτογραφίες και από τη Συρία και από τα Εξάρχεια δεν θα τολμούσατε να κάνετε αυτόν τον παραλληλισμό.

 Όσον αφορά τα «Εξάρχεια», ακόμα κι έτσι όπως εσείς τα εννοείτε – αλήθεια, έχετε πάει ποτέ; – έχουμε γράψει άλλες φορές. Δεν πρόκειται να αναφερθούμε στο θέμα ούτε με μια λέξη για έναν απλό λόγο:

 Διότι η δήλωση σας δεν είναι «γκάφα». Είναι ντροπή.

  Και κάτι τελευταίο το οποίο το εννοούμε όπως το γράφουμε (χωρίς ίχνος «αστείου») :

Κύριε Μητσοτάκη, σε ποιον κόσμο ζείτε;

Πού πέφτουν τα Σεπόλια;

Του Παντελή Μπουκάλα

Σοβαρά; Ενας άνθρωπος που διδάσκει ρητορική, πώς να μιλάτε καθαρά, πώς να μιλάτε νηφάλια κ.τ.λ., αδυνατεί να προφέρει σωστά το όνομα του Γιάννη Αντετοκούνμπο, που το έμαθαν πια όλα τα πιτσιρίκια, Ελληνάκια και Αμερικανάκια, μαγεμένα από τα κατορθώματα του Greek Freak; Σοβαρά; Ενας άνθρωπος που δεν του ξεφεύγει τίποτε, άφησε να του ξεφύγει το όνομα ενός μπασκετμπολίστα που έγινε δεκτός στο Μέγαρο Μαξίμου, στις 2 Ιουλίου 2013, από τον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά; «Τιμάς τα ελληνικά χρώματα» του είχε πει ο κ. Σαμαράς, έστω με εθνική υποκρισία και ιδιοτέλεια, αφού ως αρχηγός της Ν.Δ. ήταν σφοδρός πολέμιος του νόμου περί ιθαγένειας. Τι ήταν τότε ο άνθρωπός μας που δεν μπορεί να πει «Αντετοκούνμπο» και λέει «Ακενοτούμπο»; Υπουργός του κ. Σαμαρά. Και της Υγείας. Δέκα ημερών υπουργός. Από τις 25 Ιουνίου 2013. Και παρακολουθούσε ευλαβικά ό,τι έλεγε ο πολιτικός προϊστάμενος και ευεργέτης του. Του ξέφυγε η υποδοχή στο Μαξίμου;

Φυσικά και το ξέρει το όνομα του Γιάννη ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης. Δεν θέλει, όμως, να το πει σωστά. Ο αρχαίος Ελληνας που ζει μέσα του δυσανασχετεί. Εξεγείρεται. Και λέει «Ακενοκούμπο», συνεντευξιαζόμενος στο Blue Sky, σε μία από τις αμέτρητες τηλεεμφανίσεις του. Λέει «Ακενοκούμπο» με την ίδια λογική, την ίδια υποτιμητική διάθεση, την ίδια αισθητική φρικίαση, την ίδια εθνικοϊερή ανατριχίλα που ο κ. Τάκης Τσουκαλάς τού «Αντε γεια» είπε «Αντεμπακούμπο». Και οι δυο θέλουν να βροντοφωνάξουν το εξής απλό: Με τέτοιο όνομα δεν είσαι και δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ. Αφρικανέ...

  

Τον διόρθωσαν στο κανάλι τον κ. Γεωργιάδη οι δημοσιογράφοι. Και ο κ. αντιπρόεδρος έκανε πως διορθώθηκε. Για να προχωρήσει αμέσως σε νέο σφάλμα, επίσης ηθελημένο. «Ιθαγένεια ελληνική έχει, κάπου στην Αφρική γεννήθηκε», είπε για τον Γιάννη. Στην Αττική πέφτουν τα Σεπόλια, το ξέρει ο κ. Γεωργιάδης. Ο Γιάννης, όπως άλλα τρία αδέρφια του, γεννήθηκε στα Σεπόλια. Κι αυτό το ξέρει ο κ. Γεωργιάδης. Δεν μπορεί. Τόσος ντόρος έχει γίνει. Ή ακούει μόνο τον ρητορεύοντα εαυτό του;

Ανάμεσα στους αρχαίους Ελληνες που πουλάει ο κ. Γεωργιάδης είναι και ο Λουκιανός. Μέγα λάθος. Ελληνας ένας Σύρος; Ενας Σαμοσατεύς, επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Τι; Μιλούσε ελληνικά; Κι ο Γιάννης επίσης. Μετείχε της ελληνικής παιδείας; Κι ο Γιάννης επίσης. Είχε ελληνικό όνομα, Λουκιανό τον έλεγαν, όχι και Ακενοκούμπο; Ας το ψάξει καλύτερα ο αρχαιολόγος μας. Μάλλον ρωμαιοφέρνει το Λουκιανός παρά ελληνοφέρνει.

Ολοι οι «υπερπατριώτες» χορεύουν (ξανά) μακεδονικό…

Οσα κόμματα -και δη κόμματα που μπορεί να ξανακυβερνήσουν- έχουν ξεσαλώσει με τις δηλώσεις Ζάεφ και ζητούν να μην κυρωθεί η Συμφωνία των Πρεσπών, μπορεί να πέσουν τα ίδια στην παγίδα που πάνε να στήσουν στον Τσίπρα.Ο κ. Μητσοτάκης και η κυρία Γεννηματά συμπεριφέρονται τυχοδιωκτικά στο θέμα αυτό και θα το βρούν μπροστά τους

Του Γιώργου Καρελιά   

Γενική και διαχρονική διαπίστωση, πρώτη: ο «πατριωτισμός» και, κυρίως, ο τυχοδιωκτισμός ανθούν στην ελληνική πολιτική σκηνή. Τονίζουμε το «κυρίως», διότι οι περισσότεροι από αυτούς που εμφανίζονται σαν ευαίσθητοι πατριώτες είναι (σκέτοι) τυχοδιώκτες, που κυνηγούν ψήφους. 

Διαπίστωση των ημερών, δεύτερη: αφού είδαμε και πάθαμε να γλιτώσουμε από τις εξάρσεις εθνικισμού και άκρατου λαϊκισμού, που εκδηλώθηκαν με αφορμή την υπόθεση Κατσίφα, να’τοι ξανά τώρα οι εθνικοπατριώτες και, κυρίως, οι υποκριτές και τυχοδιώκτες, που βγήκαν στη ρούγα, με αφορμή όσα είπε ο Ζάεφ. 

Εδώσαν και πήραν οι ιερεμιάδες κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, επειδή ο πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας είπε ότι ο ίδιος και οι κάτοικοί της είναι και θα είναι Μακεδόνες που μιλάνε την μακεδονική γλώσσα. Οι λέξεις «πρόκληση» και «απίστευτα πράγματα» έδωσαν και πήραν στις δηλώσεις των πολιτικών ταγών μας και, κυρίως, στους τίτλους των (περισσότερων) μέσων ενημέρωσης, που πουλάνε τη μια αντιαλβανισμό, την άλλη αντισκοπιανισμό και μονίμως αντιτουρκισμό. 

Τι λέτε, ρε πατριώτες; Και πώς αυτοαποκαλούνται μέχρι τώρα οι βόρειοι γείτονες; Φυσικά, Μακεδόνες. Εδώ και 70 χρόνια. Πώς τους αποκαλούν σχεδόν όλες οι χώρες του πλανήτη εδώ 25 χρόνια; Μακεδόνες. Και προσοχή, σκέτο. Ούτε FYROMακεδόνες, ούτε ΠΓΔΜίτες, όπως τους λέμε εμείς με βάση την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995. 

Τι επιδιώκει Ελλάδα εδώ και 25 χρόνια; Να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση. Δηλαδή, τουλάχιστον να κερδίσει κάτι από το όνομα. Η επίσημη ονομασία αυτής της χώρας να πάψει να είναι(σκέτο) Μακεδονία και να της κοτσάρουμε ένα πρόθεμα, που θα είναι προσδιοριστικό από γεωγραφικής απόψεως. Ακριβώς ό,τι επιδίωκαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1995, όταν οι πάντες κατάλαβαν ότι, με τις ηλιθιότητες που είχαν προηγηθεί, είχαμε χάσει το παιχνίδι. Και ακριβώς αυτό κάνει η Συμφωνία των Πρεσπών: το σκέτο Μακεδονία φεύγει, το Βόρεια Μακεδονία έρχεται. 

Η Ελλάδα δεν αλλάζει τίποτα. Κανένα όνομα και πουθενά. Η βορειότερη γεωγραφική περιοχή της, Μακεδονία (σκέτο) θα εξακολουθήσει να λέγεται. Η γειτονική χώρα υποχρεώνεται να αλλάξει το όνομά της. Για σκεφθείτε το λίγο, πατριώτες της δεκάρας. Μια χώρα υποχρεώνεται να αλλάξει το όνομά της (για την ακρίβεια, την υποχρεώνουν μια άλλη χώρα -η Ελλάδα- και ο δυτικός συνασπισμός δυνάμεων) κι εμείς ζητάμε ο πρωθυπουργός της να μην προσπαθήσει να το δικαιολογήσει. 

Γιατί αυτό ακριβώς κάνει ο Ζάεφ. Η κυβέρνηση και το κόμμα του βρίσκονται στην τελική φάση έγκρισης της Συμφωνίας. Δεν έχει ακόμα περάσει. Εχει απέναντί του τον εκεί εσμό των «πατριωτών» και τυχοδιωκτών. Και πρέπει να πείσει τους ταλαντευόμενους και φοβισμένους ενδιάμεσους βουλευτές. Επιπλέον, πρέπει να «πουλήσει» την Συμφωνία στη δική του κοινή γνώμη, όπως κάνουν όλοι οι πολιτικοί παντού. Οι άνθρωποι εκεί ξέρουν ότι οσονούπω θα αλλάξει το όνομα της χώρας τους. Δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα που καλούνται να αποδεχθούν. Ο Ζάεφ, λοιπόν, πρέπει να φυλάξει και τα νώτα του. 

Γι’ αυτό και λέει ορισμένα αυτονόητα, που οι εγχώριοι «πατριώτες» τα βλέπουν «προκλητικά». Τι λέει, λοιπόν, ο Ζάεφ; Ότι οι άνθρωποι εκεί Μακεδόνες θα είναι και τη μακεδονική γλώσσα θα μιλάνε και μετά την Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία οι εκεί «πατριώτες» αποκαλούν «προδοτική». Και πώς μπορεί, δηλαδή, να αλλάξει αυτό; Καμιά συμφωνία δεν μπορεί να επιβάλει στους ανθρώπους να μη μιλάνε τη γλώσσα τους ή να μη λένε ότι είναι αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Αλλωστε, τη γλώσσα τους την έχει αναγνωρίσει ο ΟΗΕ και το ελληνικό κράτος εδώ και δεκαετίες. 

Η αλλαγή που θα γίνει-και είναι καταλυτική- αφορά το όνομα της χώρας, που θα γίνει Βόρεια Μακεδονία. Αυτό πρέπει να δικαιολογήσει ο Ζάεφ και αυτό κάνει με λεκτικούς ακροβατισμούς. Τα υπόλοιπα, περί μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και… προσάρτησης της Ελλάδας στα Σκόπια (ως και αυτό του απέδωσαν οι εγχώριοι πρωταγωνιστές της διαστρέβλωσης) είναι γελοιότητες. Οσοι πιστεύουν ότι η Ελλάδα απειλείται από τέτοια καλά κάνουν και χορεύουν στην πίστα του Μακεδονικού. Οι άλλοι, που δεν τα πιστεύουν, δεν κάνουν καθόλου καλά που κοροιδεύουν τους αδαείς ψαρεύοντας ψήφους σε θολά νερά, τα οποία αύριο μπορεί να πνίξουν τους ίδιους. 

Ας το πούμε καθαρά και χωρίς περιστροφές. Οσα κόμματα-ειδικά αυτά που μπορεί να ξανακυβερνήσουν- έχουν ξεσαλώσει, με αφορμή τις δηλώσεις Ζάεφ και ζητούν να ακυρωθεί η Συμφωνία των Πρεσπών, μπορεί να πέσουν στην παγίδα που(νομίζουν ότι) στήνουν στον Τσίπρα. Ο κ. Μητσοτάκης και η κυρία Γεννηματά πολιτεύονται τυχοδιωκτικά στο θέμα αυτό. Για δυο λόγους. Πρώτον, αν το δουν στενά κομματικά, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χάνουν από το Μακεδονικό. Μετά την Συμφωνία των Πρεσπών, τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πάρει την ανιούσα, το λένε όλες οι δημοσκοπήσεις. Οι ψηφοφόροι του δεν προτάσσουν αυτό το θέμα. Και, δεύτερον, αν το δουν ευρύτερα, δεν τους συμφέρει να μην κυρωθεί τώρα η Συμφωνία. Αν υποθέσουμε ότι δεν θα κυρωθεί, η επόμενη κυβέρνηση(ας πούμε ότι μπορεί να είναι μια κυβέρνηση ΝΔ-ΚΙΝΑΛ) θα βρει μπροστά της το πρόβλημα. Αλλά με αυτά που λένε σήμερα και αν η Συμφωνία περάσει και δεν την ανατρέψουν(και δεν θα το κάνουν), το μόνο που θα έχουν καταφέρει είναι να φουσκώσουν τα πανιά των εθνικιστών και λαϊκιστών. Ειδικά οι νουνεχείς της ΝΔ ας ξεφύγουν λίγο από το προεκλογικό κυνήγι ψήφων και ας σκεφθούν όσα απερίσκεπτα λένε. 

Υπάρχουν και κόμματα που λένε (ακόμα…) λογικά πράγματα. Ελπιζουμε ο Σταύρος Θεοδωράκης και οι συν αυτών ορθολογιστές του Ποταμιού να αγνοήσουν Αμυράδες και Ψαριανούς και να ψηφίσουν την Συμφωνία. Κάθε άλλο θα είναι απολύτως καταδικαστικό γι’ αυτό το μικρό κόμμα. Και το άλλο μικρό κόμμα, η ΔΗΜΑΡ, να αφήσει τους μικρομεγαλισμούς, τους οποίους φαίνεται ότι αντιγράφει από το πάλαι ποτέ μεγάλο ΠΑΣΟΚ, στο οποίο έχει τώρα ενταχθεί. Η στάση «ψηφίζω την Συμφωνία, αν δεσμευτεί ο Τσίπρας να προκηρύξει εκλογές», είναι αστεία. Ψήφος υπό αίρεση δεν υπάρχει. ‘Η η συμφωνία είναι καλή και αξίζει να ψηφιστεί ή δεν είναι και πρέπει να πουν «όχι». 

Οσο για τον Καμμένο, είναι ο μόνος που δικαιολογείται γι’ αυτά που λέει. Διότι, ό,τι και να γίνει, είναι χαμένος από χέρι. Και το ξέρει. Ο ισχυρισμός του, λοιπόν, ότι η Συμφωνία των Πρεσπών έχει πεθάνει ισχύει (όχι για την Συμφωνία, αλλά) για τον ίδο και το κόμμα του: έχουν πεθάνει πολιτικά. Και το ξέρουν. 

Εν κατακλείδι: ο μακεδονικός χορός, που πάει να στηθεί ξανά, με την παραμικρή αφορμή για καθαρά (εσωτερικούς) αντιπολιτευτικούς λόγους, είναι επιζήμιος. Και για τη χώρα και για τα κόμματα, ειδικά αυτά που σκοπεύουν να ξανακυβερνήσουν. 

Αν δεν θέλουν να δώσουν ξανά την πρωτοκαθεδρία σε τυχοδιώκτες και Βουκεφάλες, ας συγκρατηθούν. Η ευκαιρία να λυθεί ένα χρονίζον πρόβλημα είναι μοναδική. Αν αποτύχει, δεν θα χάσει-το ξαναλέμε- ο Τσίπρας. Θα θριαμβεύσουν οι τυχοδιώκτες και οι ντεμέκ πατριώτες. Στους οποίους πάει γάντι αυτή η ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον: «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων».    

Το σεξ και η ισότητα θέλουν διάρκεια και σοσιαλισμό

«Στην πρώην ΕΣΣΔ και την ανατολική Γερμανία οι γυναίκες είχαν περισσότερους οργασμούς σε σχέση με τις καπιταλιστικές χώρες», είναι ο τίτλος που αναπαράγεται εδώ και μερικούς μήνες σχεδόν απαράλλακτος σε δεκάδες μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο. Και δεν πρόκειται για σκανδαλοθηρικά κείμενα, τύπου Cosmopolitan, αλλά για αναλύσεις σε κορυφαία έντυπα, όπως οι New York Times και ο Guardian.

Το συμπέρασμα στηρίζεται σε κοπιώδη και μακροχρόνια έρευνα της καθηγήτριας εθνογραφίας Κρίστεν Γκόντσι, η οποία παρουσιάζεται στο βιβλίο της με τίτλο Why women have better sex under socialism (Γιατί οι γυναίκες απολαμβάνουν περισσότερο το σεξ στον σοσιαλισμό).

Αναλύοντας δεδομένα δεκαετιών από το πρώην ανατολικό μπλοκ, η Γκόντσι καταλήγει σε εντυπωσιακά συμπεράσματα, όπως ότι το 80% των Ανατολικογερμανίδων έφταναν σε οργασμό στην ερωτική πράξη, ενώ στη Δυτική Γερμανία το ποσοστό δεν ξεπερνούσε το 63%.

Η Αμερικανίδα ακαδημαϊκός αποδίδει τα συμπεράσματά της σε παράγοντες όπως η παροχή καθολικής και δωρεάν πρόνοιας για τα παιδιά, η πλήρης και ισότιμη συμμετοχή των γυναικών σε όλα τα επίπεδα του εκπαιδευτικού συστήματος και του εργατικού δυναμικού, αλλά και η ιδεολογική θεμελίωση της ισότητας.

Αν και καμία από αυτές τις κρατικές πρόνοιες δεν εξασφαλίζει, από μόνη της, έναν καλό οργασμό, η Γκόντσι εξηγεί ότι η ισότητα άλλαξε μεταξύ άλλων τις σχέσεις των ζευγαριών αλλά ακόμη και τις επιδώσεις των ανδρών στο κρεβάτι.

Παραδείγματος χάριν, η οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών στην Ανατολική Γερμανία σήμαινε ότι ο άνδρας έπρεπε να προσπαθήσει πολύ περισσότερο για να κρατήσει το έτερόν του ήμισυ. Αντίθετα, ο Δυτικογερμανός θεωρούσε τη γυναίκα του δεδομένη, καθώς εξαρτιόταν από αυτόν για την επιβίωσή της.

Αν προσθέσει κανείς και τον πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο και την ανύπαρκτη εργασιακή ανασφάλεια των λεγόμενων «σοσιαλιστικών» καθεστώτων, μπορεί να υποθέσει τι γινόταν πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα».

Προφανώς οι πηχυαίοι τίτλοι των εφημερίδων (όπως και η δική μας προσπάθεια να συνοψίσουμε ένα βιβλίο 240 σελίδων σε μερικές παραγράφους) αδικεί κατάφωρα το εξαιρετικό έργο της Κρίστεν Γκόντσι.

Κυρίως όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαθεί ένα δεύτερο βασικό συμπέρασμα: πως όλες αυτές οι αλλαγές στη ζωή των γυναικών επιτεύχθηκαν σε βαθιά πατριαρχικές και σοβινιστικές κοινωνίες της ανατολικής Ευρώπης και μάλιστα σε πολύ ελάχιστο χρονικό διάστημα. Οπως σημειώνει άλλωστε η συγγραφέας, στα χρόνια του Στάλιν «το σεξ ήταν και πάλι χάλια», καθώς εκτός από τις διώξεις υπήρξε και υποβάθμιση του ρόλου της γυναίκας.

Το βιβλίο της Γκόντσι κυκλοφορεί σε μια περίοδο που στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες παρατηρούνται δύο φαινομενικά ασύνδετες αλλά απόλυτα αλληλοεξαρτώμενες τάσεις: η αισθητή (για ορισμένους δραματική) μείωση του σεξ στη λεγόμενη γενιά των Millennials αλλά και η διατήρηση βαθιά αντιδραστικών πατριαρχικών αντιλήψεων που συχνά εκδηλώνονται με τη σεξουαλική παρενόχληση ή ακόμη και τον βιασμό γυναικών.

  

Το πρώτο φαινόμενο, εξηγούσε πρόσφατα η δημοσιογράφος του περιοδικού Atlantic, Κέιτ Τζούλιαν, συνδέεται με σειρά παραγόντων όπως το στρες της επαγγελματικής επιβίωσης, η γιγάντωση της βιομηχανίας της πορνογραφίας, οι αλλαγές που επιφέρει η τεχνολογία στις ανθρώπινες σχέσεις (εδώ θα διαφωνήσουμε) και η συντηρητικοποίηση που παρατηρείται σε αρκετές κοινωνίες. Παρατηρήσεις που θα μπορούσαν να συνοψιστούν, ελαφρώς απλουστευτικά, στη φράση «ο καπιταλισμός σκοτώνει το σεξ».

Σε ό,τι αφορά τη διατήρηση αντιδραστικών πατριαρχικών αντιλήψεων, πρέπει να σημειωθεί ότι μεγάλο τμήμα του σύγχρονου φεμινισμού (ιδιαίτερα μετά την πρόσδεσή του στον φιλελευθερισμό) υποτιμά όλο και περισσότερο τον ρόλο που παίζουν οι οικονομικές-υλικές συνθήκες στην πραγματική ισότητα των φύλλων, στον σεβασμό της γυναίκας και κατ’ επέκταση ακόμη και στη σεξουαλική απόλαυση.

Ή, για να παραφράσουμε (αγρίως) τα λόγια του Ενγκελς και τη σκέψη του Μαρξ, θα λέγαμε πως κάποιοι αγνοούν ότι η οικονομική υποδομή καθορίζει «σε τελευταία ανάλυση» έναν… καλό οργασμό.

info-war.gr

Πόσο κοστίζει το μέλλον του κόσμου;

Οι ρύποι που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου βλάπτουν την υγεία, καταστρέφουν οικοσυστήματα και ενισχύουν τη θερμοκρασία του πλανήτη. Τα τελευταία χρόνια τα ακραία καιρικά φαινόμενα αυξήθηκαν προκαλώντας πλημμύρες, ξηρασίες και πολύ ανθρώπινο πόνο. Υπολογίζεται ότι περίπου 11.500 άνθρωποι έχασαν πέρυσι τη ζωή τους από ακραία καιρικά φαινόμενα, ενώ οι υλικές ζημιές ξεπέρασαν κατά πολύ τα 375 εκατομμύρια δολάρια.

«Κάποια στιγμή θα πρέπει να φθάσουμε στο σημείο όπου τα προϊόντα μας να αντικατοπτρίζουν την οικολογική πραγματικότητα», λέει η Άστριντ Μάτεϊ από τη γερμανική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Περιβάλλοντος UBA. H γερμανική υπηρεσία κοστολογεί, με τη βοήθεια επιστημονικών μεθόδων, τη ζημιά που προκαλούν διάφορα προϊόντα στον άνθρωπο.

«Πρόκειται για βλάβες στην υγεία, ζημιές σε κτήρια και έργα υποδομής και στο οικοσύστημα. Όταν δοθεί στην περιβαλλοντική επιβάρυνση συγκεκριμένο κόστος, τότε είναι ευκολότερο για τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν τις επιπτώσεις της οικολογικής καταστροφής.

Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Περιβάλλοντος προετοιμάζει αυτήν τη περίοδο ένα κατάλογο με το περιβαλλοντικό κόστος για την παραγωγή ρεύματος από άνθρακα ή με αιολική ενέργεια, για την θέρμανση με πετρέλαιο, φυσικό αέριο ή ηλιακή ενέργεια, αλλά και για τις μετακινήσεις με αυτοκίνητο, με τραίνο ή με λεωφορείο.

Η Γερμανία απέχει από μια επιβολή φόρων περιβαλλοντικής επιβάρυνσης

Ορισμένα παραδείγματα: ένας τόνος διοξειδίου του άνθρακα CO2 προκαλεί οικονομική ζημία 640 ευρώ για τα επόμενα 100 χρόνια. Αν το κόστος αυτό επιμεριστεί στα μέσα μεταφοράς τότε, σύμφωνα με τη γερμανική υπηρεσία, μια σύντομη πτήση 1.000 χιλιομέτρων με αεροσκάφος κοστίζει περίπου 235 ευρώ, ένα ταξίδι με λεωφορείο μόλις 26 ευρώ και ένα ηλεκτροκίνητο τραίνο περίπου 46 ευρώ. Ως προς την μετακίνηση με το αυτοκίνητο, ένα ντιζελκίνητο προκαλεί κόστος 193 ευρώ, ένα βενζινοκίνητο 189 και ένα ηλεκτροκίνητο 152 ευρώ.

Για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής πολλοί οικονομολόγοι προτείνουν γενικευμένες φορολογικές μεταρρυθμίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Στόχος οι κοστολογημένοι ρύποι διοξειδίου του άνθρακα CO2 να συνδεθούν με μειώσεις άλλων φόρων. Θα μπορούσαν πχ. επιχειρήσεις που επενδύουν σε υποδομές φιλικές προς το περιβάλλον να καταβάλλουν χαμηλότερους φόρους. Την ίδια στιγμή γερμανοί περιβαλλοντολόγοι, όπως ο Χανς-Γιόαχιμ Σελνχούμπερ και ο Κλάους Λέγκεβι, προτείνουν τη δημιουργία ενός ταμείου για το μέλλον, που προωθεί και χρηματοδοτεί την οικολογική αλλαγή. Εκτός από έναν ειδικό φόρο στους ρύπους CO2 προτείνουν την επιβολή φόρου κληρονομιάς μεγάλων περιουσιών.

Στο μεταξύ οι φόροι επί των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα αποκτούν όλο και μεγαλύτερο βάρος στη δημοσία συζήτηση στις σκανδιναβικές χώρες, τη Γαλλία, τη Βρετανία και την Ελβετία. Στη Γερμανία ωστόσο η συζήτηση για το πώς το δημόσιο θα μπορέσει, με τη βοήθεια ειδικών φόρων, να περιορίσει προϊόντα που βλάπτουν το περιβάλλον για να συγκρατήσει την αύξηση θερμοκρασίας πλανήτη στους 1,5, βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο στάδιο.

kathimerini.gr

Δεν θα στολίσω φέτος

Γράφει η  Αρχοντία Κάτσουρα

Η πρώτη χριστουγεννιάτικη βιτρίνα που είδε ήταν στις αρχές Νοεμβρίου: κόκκινες μπάλες, χρυσές κορδέλες, χιονισμένα κλαδιά ελάτου –μάλλον πλαστικού αλλά εξαιρετικά αληθοφανούς- και ένας Αγιο-Βασίλης με κόκκινα μάγουλα, κόκκινα ρούχα, λίγη κοιλίτσα και λευκή γενειάδα. Εξω είχε τόση ζέστη, που θα μπορούσες να σκεφτείς ότι είναι άνοιξη.

Δεν την πείραξε, συνήθισε τόσα χρόνια να βιάζεται ο κόσμος για όλα. Δικαιολογημένα. Αναζητεί τη χαρά –ή την ψευδαίσθησή της-, την επιστροφή στην παιδική ηλικία, την υπόσχεση ότι όλα μπορούν με λίγη χρυσόσκονη να γίνουν πιο όμορφα, πιο ανεκτά.

Κι εκείνη, που πολλά χρόνια στόλιζε το σπίτι για να το κάνει λίγο πιο γιορτινό, πιο υποφερτό, πιο ζεστό, φέτος δεν ήθελε να κάνει τίποτα από όλα αυτά. Ούτε δέντρο, ούτε φωτάκια, ούτε κόκκινα τραπεζομάντιλα, ούτε τραγουδάκια με τάρανδους, φάτνες και χιονισμένα καμπαναριά. Ισως να έφτιαχνε λίγα γλυκά –για το «καλό», για τους φίλους, γιατί είχε μάθει ότι τίποτα δεν είναι σαν το σπιτικό, γιατί της άρεσαν –κυρίως γι’ αυτό.

Τις επόμενες ημέρες οι διακοσμήσεις πολλαπλασιάστηκαν: περισσότερες βιτρίνες, φωτογραφίες από δεντράκια και καραβάκια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σκουφιά κόκκινα με λευκές συνθετικές γούνες κι άλλες μπάλες, ακόμα και σε χρώματα εκκεντρικά, όπως ιριδίζοντα ροζ και νέον κίτρινα. Διαφημίσεις με στόχο το εύκολο συναίσθημα, προτάσεις για δώρα στα περιοδικά και ταξίδια σε άλλες χώρες όπου οι γιορτές έχουν «περισσότερο χρώμα», «πιο ζεστή ατμόσφαιρα», «καλύτερα πάρτι» και ξενύχτια μέχρι το πρωί. Και συνταγές, εκατομμύρια, νέες και παλιές, «πειραγμένες», πρωτοποριακές, ντόπιες και ξένες. Αλήθεια, πόσες από αυτές θα έκαναν κουζίνες να μοσχομυρίσουν και ουρανίσκους να δακρύσουν από ευτυχία;

Εκείνη βάδιζε μέσα στην πόλη παρατηρώντας το περιβάλλον με ευγενική αδιαφορία –ποια ήταν για να κρίνει τους άλλους. Ο καθένας τρέφει τα συναισθήματά του με όποιο τρόπο μπορεί, συνεχίζει να αγωνίζεται με όποιο τρόπο αντέχει. Μερικές φορές τούς ζήλευε λίγο. Δεν ήξερε αν ήθελε να ήταν περισσότερο εξωστρεφής και χαρούμενη, πιο «αθώα», να προσαρμόζεται περισσότερο στο κλίμα των εποχών και των περιστάσεων. Δεν ήξερε καν αν θα της άρεσε κάτι τέτοιο, αλλά μέρες σαν αυτές επιθυμούσε πιο ήσυχες ώρες, με μικρές και καλές παρέες, με χιούμορ και αλκοόλ με δοσομετρητή: τόσο όσο για να ζεσταθούν τα σωθικά, τόσο όσο για να γελάς και να μιλάς όσο αισθάνεσαι. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο.

Δύο εβδομάδες πριν από την επίσημη έναρξη του δωδεκαημέρου, ένα βράδυ, επιστρέφοντας από τη δουλειά, καλυμμένη με χοντρό μαύρο πανωφόρι και σκούφο για το κρύο, είδε ένα κτίριο στο κέντρο της πόλης να αλλάζει χρώματα: πράσινο, κίτρινο, κόκκινο, ροζ και πράσινο. Υστερα έγινε ουράνιο τόξο. Δεν μπορούσε να αποφασίσει αν της άρεσε ή όχι.

Εμεινε στη νησίδα για λίγη ώρα. Παρατηρούσε τους ανθρώπους. Σήκωναν τα μάτια, κοίταζαν τα χρώματα, άλλοι χαμογελούσαν, άλλοι σχολίαζαν –θετικά συνήθως. Κάποιοι λίγοι δεν το είδαν καν. Οι πλάτες τους ήταν φορτωμένες σκέψεις και τα κεφάλια τους σκυφτά, ούτε τους στολισμούς παρατηρούσαν, ούτε μοιράζονταν την αμφιθυμία της για την επικείμενη εορταστική περίοδο. Ενιωσε εγωίστρια και αχάριστη. Είχε την πολυτέλεια να προλάβει να δει, να κρίνει και να επικρίνει. Αποφάσισε να περάσει απέναντι και να συνεχίσει τον δρόμο της έως τον σταθμό. Είχε χάσει μερικά φανάρια, ίσως και μερικούς συρμούς, ήταν κι αργά. Λίγο πριν στρίψει στη γωνία του δρόμου γύρισε το κεφάλι πίσω και κοίταξε ξανά το φωτισμένο κτίριο. Συνέχιζε να αλλάζει χρώματα απτόητο. Οι βιτρίνες παρέμεναν γεμάτες εορταστικές υποσχέσεις στο περιτύλιγμα ενός πλεκτού, ενός παιχνιδιού, ενός ρολογιού, ενός βιβλίου, μιας πορσελάνινης κούπας για δύο.

«Δεν θα στολίσω φέτος» σκέφτηκε. «Αλλά θα προσπαθήσω να χαίρομαι με το καλό –ακόμη κι αν είναι λίγο». Κι έφυγε.

Την επόμενη μέρα έλαβε ένα δώρο. Και δεν είχαν έρθει ακόμα οι γιορτές.  

Από στάση σε... στάση

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Περίεργη αυτή η λέξη: Στάση. Περίεργοι κι εμείς οι Ελληνες που τη χρησιμοποιούμε και ως παύση και ως αναμπουμπούλα!

Περίεργη μου φάνηκε κι εκείνη. Μπήκε στη μία και κατέβηκε στην επόμενη. Κατέβηκε και κάθισε σε ακόμη μία –λεωφορείου αυτή τη φορά. Και ενώ περίμενε, κατάλαβα πως τίποτα δεν φαινόταν να της φαίνεται παράταιρο.

Εμένα πάλι, όλα έτσι μου φαίνονταν. Περίεργα, παράταιρα και... λάθος.

Λάθος αφύσικο. Ισως γιατί εκεί, λίγες μόνο στάσεις του τρένου από το κέντρο του Παρισιού προς «τα έξω», η ασχήμια του περιβάλλοντος δεν ταίριαζε με το νεανικό των ανθρώπων. Οι περισσότεροι βέβαια ήταν μαύροι. Και ξένοι. Ποιος ξέρει από πού. Εργατικό προσωπικό –οπότε γιατί να ξέρεις το από πού. Αρκεί να έχεις πού να το στοιβάξεις. Σε άθλιες εργατικές πολυκατοικίες, με τα σχολεία να είναι δίπλα σε μάντρες και βιομηχανικές μονάδες, με τα κομπρεσέρ να βαράνε και τους ανθρώπους να γκριζάρουν πριν την ώρα τους.

Γι' αυτό σου λέω. Η γαλλική πρωτεύουσα έχει τις χάρες όλες. Και μουσεία και εκθέσεις και μεγάλους οίκους μόδας σε τεράστια νεοκλασικά κτίρια με λαμπιόνια και μπαλόνια και θέατρα και όπερα και ποτάμι και γέφυρες και μπερέδες. Εχει και όχθες: αριστερή και δεξιά. Πάνω κάτω, περπάτα τες όσο να πονέσουν οι πατούσες σου. Εκθέσεις δες όσες θες, μέχρι να τσούξουν τα μάτια σου. Μαγαζιά μπες και ψώνισε έως ν' αδειάσει το πορτοφόλι σου. Καφέ κι εστιατόρια να τρως και να πίνεις μέχρι να ξεχειλίσει το στομάχι σου. Αλλα, μα τη Σακρ Κερ, μην κάνεις το λάθος και ξεμυτίσεις στα προάστια. Γιατί εκεί, απ' όπου η Πόλη του Φωτός «παίρνει ρεύμα», μόνο φωτεινά δεν είναι.

Σήμερα, λέει, στο Παρίσι «υπό τον φόβο νέων ταραχών» θα κλείσουν μεγάλα μουσεία (το Λούβρο, το Grand Palais κ.ά.) και εμβληματικοί χώροι όπως η Οπερα. Σου λέει, την κατέστρεψαν οι τεντιμπόηδες το '68, μην έχουμε τα ίδια και με τους «προαστιακούς» τώρα. Βλέπεις, «ο πρόεδρος Μακρόν μάχεται εναντίον του μίσους και της βίας» και «θέλει να προστατεύσει την πόλη του» (κάτι τέτοια λέει και ο Μπακογιάννης για την Αθήνα) και δεν θα μιλήσει, λέει, με εκπροσώπους του κινήματος των «κίτρινων γιλέκων» «παρά μόνο όταν αυτό θα είναι χρήσιμο για την επίτευξη της ειρήνης». Οταν τους τελειώσει, δηλαδή.

Μετά τον Μπαράκ, προτείνω να πάρει και ο Μανού το Νόμπελ Ειρήνης. Διότι το να λαμβάνεις επιπλέον έκτακτα μέτρα, πέραν των 80.000 δυνάμεων ασφαλείας που θα κατεβάσεις στους δρόμους γιατί «μάχεσαι εναντίον του μίσους και της βίας», δεν το λες και λίγο. Μια μπαγκέτα πήγα να πάρω τις προάλλες και με το που βγήκα από το φουρνάδικο είδα μπροστά μου καμιά δεκαριά ένστολους –κανονικούς, κατακανονικότατους: με κράνη και πλήρη πολεμικό εξοπλισμό. Κοιταχτήκαμε καχύποπτα εκατέρωθεν και η «συμπάθεια» ήτο αμοιβαία και ακαριαία: εγώ κρατώντας την μπαγκέτα, εκείνοι το πολυβόλο.

Ωστόσο, το ακόμα καλύτερο απ' όσα άκουσα ήταν πως οι απώλειες, λέει, στα έσοδα εστιατορίων και ξενοδοχείων εξαιτίας των «ταραχών» έφτασαν το 50%. Τι είπες τώρα! Οτι ο τουρίστας είδε τα «κίτρινα γιλέκα» και σκιάχτηκε, και όχι τις τιμές ξενοδοχείων και εστιατορίων (10 ευρώ ο καφές, χωρίς νερό).

Δύσκολο να κρίνεις και την «ελεύθερη» οικονομία και τους «κίτρινους» στασιαστές με ίδια μέτρα και σταθμά. Ειδικά στη Γαλλία όπου, εκεί, δύο χρόνια μόλις μετά τη Γαλλική Επανάσταση, έλαβε χώρα ο ορισμός μέτρου και κιλού υπ' ευθύνη του Διεθνούς Γραφείου Μέτρων και Σταθμών στη γαλλική πόλη Σεβρ. Ελα όμως που εδώ και λίγο καιρό αυτό το Γραφείο αναθεώρησε τον ορισμό τους. Κβαντικά ορίζονται πλέον και ό,τι ήξερες να το ξεχάσεις.

Μπορεί το σημείο αναφοράς, ορισμού και σύγκρισης μέτρων, σταθμών και... στάσεων ν' αλλάζει, ωστόσο πάντα υπάρχει. Ο ρόλος της οικονομίας (και της πολιτικής πλέον) είναι να το διαφυλάσσει. Και ο ρόλος των (επανα-)στάσεων είναι συνεχώς να το αναδεικνύουν ως το πλέον ασταθές.

Ακόμη κι αν κατορθώσουν να το ορίσουν οι ίδιες.

Ή μάλλον, ειδικά τότε!

Κρητικά βότανα βιολογικής καλλιέργειας στο οροπέδιο του Ομαλού.!

Η Ρόδω Βασιλάκη και ο Νίκος Ψυλλάκης, ένα νέο ζευγάρι γεννημένο στα Χανιά που μοιράζεται τα βάρη τόσο της επαγγελματικής όσο και της οικογενειακής ζωής, καλλιεργεί μια σειρά Κρητικών βοτάνων αποσπώντας διακρίσεις από τον διεθνή διαγωνισμό γευσιγνωσίας «Great Taste Awards»

Κρήτη, Λευκά όρη, οροπέδιο του Ομαλού, 1.227 μέτρα υψόμετρο.

4 γεωγραφικά στοιχεία που προσδιορίζουν άλλη μια επιτυχημένη συνταγή επιχειρηματικότητας στον τομέα των αφεψημάτων και των βοτάνων.

Λίγο πριν την είσοδο του φαραγγιού της Σαμαριάς, βρίσκεται το κτήμα «tofillo», μια πρότυπη Βιολογική καλλιέργεια Κρητικών Βοτάνων, όπου την έμπνευση της ιδέας είχε ένα νεαρό ζευγάρι γεννημένο στα Χανιά και το οποίο μοιράζεται τα βάρη τόσο της επαγγελματικής όσο και της οικογενειακής ζωής.

Κάπου εδώ πρέπει να κάνω τις απαραίτητες συστάσεις:

«Είμαι η Ρόδω Βασιλάκη, απόφοιτος της Γεωπονικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και με μεταπτυχιακή ειδίκευση στην Προστασία Περιβάλλοντος από το Πολυτεχνείο Κρήτης, προσπαθώ να «παντρεύω» την επιστημονική μου γνώση με τη λαϊκή πρακτική των προγόνων μου.

Είμαι ο Νίκος Ψυλλάκης, απόφοιτος της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του ΤΕΙ Ηρακλείου, και δίνω πρακτικές λύσεις σε κάθε στάδιο της παραγωγικής και μεταποιητικής διαδικασίας».

Το 2014, οι δυό τους αποφάσισαν να αξιοποιήσουν τα ιδιόκτητα κτήματά τους και γνωρίζοντας το μοναδικό μικροκλίμα της περιοχής και τις ιδιαιτερότητες των Κρητικών βοτάνων ξεκίνησαν μια συστηματική και οργανωμένη βιολογική καλλιέργεια ιδρύοντας ταυτόχρονα την εταιρεία τους, δίνοντάς της ένα όνομα από την ίδια τη φύση, «tofillo».

Η προϊοντική γκάμα περιλαμβάνει Κρητικά βότανα βιολογικής καλλιέργειας. Το Κρητικό Τσάι του Βουνού (μαλοτήρα), το Κρητικό Δίκταμο, το Φασκόμηλο, τον Αλάδανο, τη Λουίζα αλλά και μείγματα αυτών.

Τα δύο τελευταία χρόνια, τα βότανα της εταιρίας έχουν την τιμητική τους στον διεθνή διαγωνισμό γευσιγνωσίας «Great Taste Awards».

Το 2017 η Μαλοτήρα απέσπασε δύο αστέρια και το 2018, τέσσερα αστέρια μοιράστηκαν η Μαλοτήρα επίσης, η Λουίζα, το Queen's Love και το Pink Healer.

Η αγορά στην οποία δραστηριοποιείται το εγχείρημα είναι κυρίως χώρες του εξωτερικού, όπως Γερμανία, Δανία, Πολωνία, Σλοβακία, Ολλανδία, χώρες της Μέσης Ανατολής αλλά και σε επιλεγμένα καταστήματα στην Ελλάδα.

Για το επόμενο έτος, οι άνθρωποι της εταιρείας σχεδιάζουν ένα πρόγραμμα βιωματικών – συναισθηματικών επισκέψεων στο κτήμα, όπου, όπως διαβάζω στην ιστοσελίδα www.tofillo.com «οι επισκέπτες θα μπορούν να ενεργοποιήσουν όλες τους αισθήσεις στο απόλυτο φυσικό περιβάλλον του Ομαλού και μέσα σε μία βιολογική καλλιέργεια βοτάνων, θα δουν, θα μυρίσουν, θα ακούσουν, θα αγγίξουν και θα γευτούν τα μοναδικά αφεψήματα, η παρασκευή των οποίων γίνεται με παραδοσιακό τρόπο, παρουσία τους και με τη συμμετοχή τους».    

Το καταστροφικό δέλεαρ της εξουσίας

Γιατί οι άνθρωποι ποθούν την πολιτική εξουσία και δυσκολεύονται τόσο πολύ να την εγκαταλείψουν;

Σ’ αυτό το κρίσιμο για την αξιοπρέπεια των πολιτικών ερώτημα θα προσπαθήσει να απαντήσει ο Βάτσλαβ Χάβελ…

Οι άνθρωποι ωθούνται προς την πολιτική από τα οράματα τους για μια καλύτερη κοινωνία, από την πίστη τους σε ορισμένα ιδανικά και αξίες ή από την ακατάσχετη οργή να αγωνιστούν γι αυτά και να τα κάνουν πραγματικότητα.

Κατά δεύτερο λόγο τους οδηγεί στην πολιτική μια φυσιολογική σε κάθε άνθρωπο επιθυμία για επιβεβαίωση του εαυτού τους. Μπορεί κανείς να φανταστεί πιο ελκυστικό τρόπο να σφραγίσει την ύπαρξή του και να βεβαιωθεί για την αξία της από τον τρόπο που μας προσφέρει η εξουσία ;

Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία λόγων που κάνουν πολλούς να ποθούν την εξουσία και να είναι τόσο απρόθυμοι να την εγκαταλείψουν. Είναι τα ποικίλα προνόμια, τα οποία αναγκαστικά συνοδεύουν τη ζωή ενός πολιτικού, ακόμη και στα πιο δημοκρατικά καθεστώτα

Αυτοί οι τρεις τρόποι περιπλέκονται σχεδόν πάντα μεταξύ τους με τον πιο πολύπλοκο τρόπο και συχνά είναι σχεδόν αδύνατο να καθορίσουμε ποιος από τους τρεις υπερισχύει. Σχεδόν πάντα πίσω απο τους λόγους της πρώτης κατηγορίας κρύβονται οι λόγοι των άλλων δύο.

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Να τι συμβαίνει: Οι πολιτικοί βρέθηκαν σ’ έναν κόσμο προνομίων, εξαιρέσεων, ευνοιών, σ’ έναν κόσμο όπου οι ευνοούμενοι σε λίγο δεν θα θυμούνται πια πόσο κοστίζει το εισιτήριο του τραμ ή το βούτυρο, πώς ψήνεται ο καφές, πώς οδηγούν αυτοκίνητο ή πώς τηλεφωνούν.

Φυσικοί, όλα αυτά τα προνόμια τα αποκτά ο εξουσιαστής στο όνομα του «κοινού καλού» και του «συμφέροντος της πατρίδας».

Πού σταματά το συμφέρον της πατρίδας και πού αρχίζει η χαρά των καθολικευμένων προνομίων;

Σε ποιο σημείο μπλέκουν τα δύο συμφέροντα, το συμφέρον της πατρίδας και το προσωπικό μου;

Μπορώ να θυσιάσω το προσωπικό μου συμφέρον ή θα βρω τρόπους να το δικαιολογήσω;

Όντας στην εξουσία είμαι μόνιμα ύποπτος στον εαυτό μου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αρχίζω ξαφνικά να έχω μεγαλύτερη κατανόηση για κείνους που σιγά σιγά χάνουν τη μάχη τους με τον πειρασμό της εξουσίας, αυταπατώμενοι πως ακόμη υπηρετούν την πατρίδα.

Είναι αυτοί που γίνονται ολοένα και πιο επικίνδυνος έτσι που αντιλαμβάνονται τα προνόμιά τους σαν κάτι το αυτονόητο.

Ο πειρασμός της εξουσίας έχει κάτι το ύπουλο, κάτι το παραπλανητικό και διφορούμενο:

Αφ’ ενός η πολιτική εξουσία δίνει στον άνθρωπο την καταπληκτική ευκαιρία να επαληθεύεται από το πρωί μέχρι το βράδυ πως υπάρχει και πως έχει μια αδιαμφισβήτητη ταυτότητα, που με κάθε λέξη και πράξη χαράσσεται πολύ φανερά στον κόσμο γύρω του, παράλληλα όμως, η ίδια αυτή εξουσία, μαζί με όλα όσα λογικά τη συνοδεύουν, κρύβει ένα φοβερό κίνδυνο: ότι προφασιζόμενη πως επιβεβαιώνει την ύπαρξη και την ταυτότητά μας ανεπαίσθητα, αλλά ανεπανόρθωτα μας την παίρνει.

Ο άνθρωπος που υποτάσσει την κάθε του κίνηση στο βλέμμα της τηλεοπτικής κάμερας δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος. Τον εξουσιάζει κάτι άλλο: Το αξίωμά του, οι απαιτήσεις του, οι συνέπειες, τα συνοδευτικά φαινόμενα, τα προνόμια.

Ο πειρασμός της εξουσίας έχει κάτι το θανατηφόρο. Κάτω από τη φαινομενική υπαρξιακή επιβεβαίωση, νεκρώνει την ύπαρξη.

Και το συμπέρασμα:

Η πολιτική είναι ένα πεδίο ανθρώπινης δράσης που απαιτεί αυξημένες ικανότητες ως προς το ήθος, τη δυνατότητα αυτοκριτικής, την ευθύνη, την καλαισθησία, την ταπεινότητα, το αίσθημα του μέτρου, την ικανότητα διείσδυσης στην ψυχή του συνανθρώπου»

***

Απόσπασμα από άρθρο του ΒασίληΡαφαηλίδη της 15/4/2000   

Άδωνις Γεωργιάδης: “Οι Σκοπιανοί θα είναι Μακεδόνες όπως ο Αντετοκούνμπο Έλληνας”..!

Όσο “Μακεδόνες” θα είναι οι κάτοικοι των Σκοπίων επειδή η χώρα τους θα λέγεται Μακεδονία άλλο τοσο είναι Έλληνας ο Αντετοκούνμπο. Αυτό με λίγα λόγια είπε ο Αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Άδωνις Γεωργιάδης γυρίζοντάς μας πολλά, πάρα πολλά χρόνια πίσω και φέρνοντας πιο κοντά τη Νέα Δημοκρατία στο χώρο της ακροδεξιάς.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης έδωσε εξηγήσεις για τη δήλωσή του για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και υποστήριξε ότι έπεσε θύμα του δύσκολου επίθετού του, τονίζοντας ότι χρησιμοποίησε το όνομά του για ακριβώς τον αντίθετο λόγο από αυτόν που τον κατηγορούν.

Για μία ακόμη φορά, ο Άδωνις Γεωργιάδης ξεκαθάρισε ότι το σχόλιό του για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, μόνο ρατσιστικό δεν είναι και τόνισε ότι ο ίδιος συγκινείται κάθε φορά που τον βλέπει και τον σέβεται πραγματικά.

Πάει στην Αμερική, υψώνει την ελληνική σημαία, αγκαλιάζει την ελληνική σημαία και τραγουδά τον εθνικό ύμνο με μία υπερηφάνεια ανατριχιαστική”, ανέφερε μεταξύ άλλων, στο κανάλι της Βουλής.

Οι δηλώσεις του Άδωνι για Αντετοκούνμπο

“Ότι είναι λίγο γλωσσοδέτης το όνομα του θέλω να είμαι ειλικρινής, είναι και για αυτό το έκανα λάθος. Είπα το ακριβώς ανάποδο από αυτό που έγραψαν στο διαδίκτυο. Το επιχείρημα μου σε μια κουβέντα για το αν η συμφωνία των Πρεσπών με το nationality είναι η εθνότητα ή η ιθαγένεια είπα δείτε το παράδειγμα του Αντετοκούνμπο. Δεν γνώριζα ότι έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, νόμιζα ότι έχει γεννηθεί στην Αφρική, δεν το είπα υποτιμητικά. Έχει πάρει την ελληνική ιθαγένεια, είναι Έλληνας γιατί έχει πάρει το nationality. Άρα όταν παίρνεις το nationality είσαι Έλληνας. Άρα και ο κάτοικος των Σκοπίων όταν πάρει το nationality Μακεδόνας, θα είναι Μακεδόνας. Οι Σκοπιανοί θα είναι Μακεδόνες όπως ο Αντετοκούνμπο είναι Έλληνας. Τον έφερα ως παράδειγμα για να εξηγήσω τη συμφωνία των Πρεσπών.

Ο Αντετοκούνμπο την πήρε την ιθαγένεια από την κυβέρνηση Σαμαρά, τον σεβόμαστε, τον τιμούμε, τον αγαπάω όχι γιατί είναι φανταστικός παίκτης αλλά γιατί έχει κάτι που με συγκινεί φοβερά. Πάει στην Αμερική, υψώνει την ελληνική σημαία, αγκαλιάζει την ελληνική σημαία και τραγουδά τον εθνικό ύμνο με μία υπερηφάνεια ανατριχιαστική. Για αυτό τον σέβομαι και τον αγαπώ πραγματικά”.

Η επανάσταση της μπαγκέτας

Του Περικλή Κοροβέση

Κάνοντας ζάπινγκ για να βρω το κανάλι της Βουλής -το μόνο κανάλι που παρακολουθώ με ενδιαφέρον- έπεσα σε ένα πάνελ και από αρρωστημένη περιέργεια θέλησα να δοκιμάσω τα νεύρα μου. Κάποιοι κύριοι βρίζονταν ή μιλούσαν όλοι μαζί χωρίς να ακούγεται κανένας. Κάποια στιγμή έγινε ησυχία και έτσι άκουσα κάποιον κύριο, προφανώς βουλευτή, να λέει την άποψή του για το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων». Δεν ξέρω σε ποιο κόμμα ανήκε.

Τώρα όλα τα κόμματα, πλην ΚΚΕ, έχουν τον ίδιο πολιτικό λόγο (ας το πούμε κατ’ ευφημισμόν έτσι). Αν από κάτω δεν πέσει λεζάντα, δεν αναγνωρίζεις την ταυτότητα του ομιλητή. Μόνο τα χοντρά καταλαβαίνεις. Αν κάποιος προπαγανδίζει τις κυβερνητικές θέσεις, σημαίνει ότι έχει κάποια οργανική σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τούμπαλιν με την αντιπολίτευση. Αποχρώσεις μηδέν οι επαγγελματίες πανελίστες.

Ο εν λόγω κύριος δεν μπορούσε να καταλάβει πώς για μια ασήμαντη αύξηση της τιμής των καυσίμων στη Γαλλία έγινε τέτοιος χαμός. Και το απέδωσε σε συνωμοσία σκοτεινών δυνάμεων που υποκινούν την άβουλη μάζα. Και άθελά σου κάνεις θλιβερές σκέψεις.

Αν οι εκπρόσωποι αυτού του λαού έχουν τέτοιο πνευματικό επίπεδο, τότε καταργείται ο πολιτικός λόγος και τη θέση του παίρνει ο τσαμπουκάς και η κοκορομαχία με στόχο τη φθορά του αντιπάλου. Πρωτοπόρος αυτής της σχολής είναι ο Αδωνις Γεωργιάδης, εκπρόσωπος ενός μεγάλου κυβερνητικού κόμματος που βρίσκεται σήμερα στην αντιπολίτευση και πιθανότατα αύριο στην κυβέρνηση. Και έτσι πάμε από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη.

Ο κύριος τάδε λοιπόν αγνοούσε τα πάντα για τη Γαλλία και ως εκ τούτου, όπως συνηθίζεται στη χώρα μας, είχε έγκυρη γνώμη. Αγνοούσε πως η Γαλλία είναι και μια μεγάλη αγροτική χώρα. Και αυτό σημαίνει πολλά χωριά ή φάρμες έξω από χωριά. Τα πιο πολλά από αυτά δεν έχουν συγκοινωνία. Το αυτοκίνητο λοιπόν είναι είδος πρώτης ανάγκης. Πρέπει να το κινούν κάθε μέρα δέκα-δεκαπέντε χιλιόμετρα για να αγοράσουν τα απαραίτητα.

Ποια είναι τα απαραίτητα; Ζεστή μπαγκέτα -αν κρυώσει γίνεται λάστιχο- και εφημερίδα. Αρα η αύξηση της τιμής της βενζίνης ήταν αύξηση της τιμής του ψωμιού. Και η Γαλλία έχει μακρά παράδοση στους αγώνες για το ψωμί που είναι ένα είδος υλικής εθνικής συνείδησης.

Ο μεγάλος ερευνητής και πανεπιστημιακός Steven Kaplan αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του σε έρευνα για τα είδη του γαλλικού ψωμιού (baguette, boule, batard).

Ο συγγραφέας θεωρεί πως το ψωμί για τους Γάλλους είναι ένα απόλυτο κοινωνικό γεγονός. Και παράλληλα αφηγείται την ιστορία της Γαλλίας. Μαζί με το ψωμί έρχονται και οι κραυγαλέες ανισότητες σε μια χώρα που έκανε πολλές επαναστάσεις για την ισότητα. Να μην απορούμε λοιπόν γιατί κατέβηκαν κατά δεκάδες χιλιάδες οι χωριάτες.

Η θεωρία της συνωμοσίας είναι μια αντιδραστική αντιμετώπιση μιας εξέγερσης ή επανάστασης. Η δημιουργία μιας επανάστασης δεν είναι έργο κάποιου επαναστατικού κόμματος ή κάποιας συνωμοτικής οργάνωσης. Είναι η ίδια η αδικία της κοινωνίας που την εκπροσωπεί και προσωποποιεί ο κάθε Λουδοβίκος ή Τσάρος και αυτοί πρέπει να θεωρηθούν οι βασικοί υπεύθυνοι, όσο και αν προσπάθησαν να την καταστείλουν με τα πιο βίαια μέσα.

Απάντηση στην αδικία είναι αυτοί που την πολεμούν με έναν τρόπο αυθόρμητο, ανοργάνωτο, όσο και αν υπάρχουν μεταξύ τους οργανωμένες δυνάμεις. Και δεν είναι έργο μιας τάξης, αλλά πολλών κοινωνικών στρωμάτων. Από πλούσιους αποστάτες της τάξης τους μέχρι το λούμπεν προλεταριάτο. Και αυτό είναι κάτι που δεν κατάλαβε ο Μαρξ.

Κανένα προλεταριάτο, ποτέ και πουθενά δεν έκανε καμία επανάσταση, ακόμα και όταν μετείχε μαζικά στις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις. Και αυτό συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία. Οσοι ακόμα πιστεύουν στην αλλαγή και ανατροπή του υπάρχοντος άδικου κοινωνικού συστήματος, πρέπει να μελετήσουν αυτό το κίνημα που είναι συγγενικό με όλες τις προηγούμενες ιστορικές επαναστάσεις. Συνήθως φτάνει σε μας η μυθολογία τους και όχι η πραγματική ιστορία τους.

Κατά κανόνα οι πολιτικές ηγεσίες εμφανίζονται μετά. Και όχι πάντα για καλό. Οι μπολσεβίκοι, όσο και αν πάλεψαν για την επανάσταση, τη βρήκαν έτοιμη. Αλλοι την είχαν κάνει. Και την πήραν από αυτούς που την έκαναν με πραξικόπημα εξοντώνοντας όλες τις άλλες επαναστατικές δυνάμεις. Θα μπορούσαμε να λέγαμε αντεπανάσταση; Ιδού ένα ερώτημα που πρέπει να μπει τώρα που χάσαμε τις ψευδαισθήσεις μας.

Τι κατάληξη μπορεί να έχει η εξέγερση των «κίτρινων γιλέκων»; Αυτή που είχαν όλα τα αυθόρμητα λαϊκά κινήματα. Το προηγούμενο κίνημα, το Nuit Debout, δεν άφησε τίποτα γιατί δεν αυτοοργανώθηκε. Και απ’ ό,τι γνωρίζουμε δεν φαίνεται πως και αυτό το κίνημα έχει κάποια, έστω στοιχειώδη, αυτοοργάνωση. Από σήμερα κατεβαίνουν στους δρόμους και τα μεγάλα συνδικάτα και η Γαλλία θα παραλύσει και το κίνημα θα χάσει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο.

Για τον Μακρόν υπάρχουν δύο λύσεις: να διαπραγματευτεί με τα συνδικάτα και να κάνει παραχωρήσεις -υπάρχει το προηγούμενο του Μάη του ‘68- και το κίνημα να υποχωρήσει ή να κηρύξει εκλογές τις οποίες πιθανότατα θα κερδίσει η Λεπέν. Οπότε η πιο πιθανή λύση είναι διαπραγματεύσεις και αναστολή του κινήματος. Αλλά η δημοκρατία του δρόμου θα έχει λειτουργήσει.   

Φλέγεται το Παρίσι - Νέες συγκρούσεις μεταξύ «κίτρινων γιλέκων» και αστυνομικών

90.000 αστυνομικοί σε ολόκληρη τη Γαλλία επιχειρούν να αντιμετωπίσουν το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» που διαδηλώνει σε πολλές πόλεις της χώρας. Δεν κατάφεραν να αποτρέψουν βίαια επεισόδια.

  

  

Ξημερώματα έφθασαν πολλές εκατοντάδες μελών των «κίτρινων γιλέκων» σε στρατηγικά σημεία του Παρισίου όπου είχαν δώσει ραντεβού, όπως σε σταθμούς τραίνων ή στις εισόδους  της πρωτεύουσας κοντά στον περιφερειακό. Βρέθηκαν όμως αντιμέτωπα με τις αστυνομικές δυνάμεις που χάρις στους συστηματικούς ελέγχους και τις συλλήψεις κατάφεραν να παρεμποδίσουν πολλά από τα άτομα που είχαν έρθει οπλισμένα να προκαλέσουν επεισόδια.

Την ικανοποίησή του για την αλλαγή της στρατηγικής αυτή τη φορά  εξέφρασε ο Πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ. Πράγματι έχει δοθεί μεγαλύτερη άνεση κινήσεων στα αστυνομικά σώματα που δείχνουν πιο επιθετικά και δεν υποχωρούν απέναντι στα κύματα των διαδηλωτών όπως το προηγούμενο Σάββατο.

Ο Εντουάρ Φιλίπ δήλωσε ότι θα επανέλθει για να ανακοινώσει νεότερα γύρω από τις τελευταίες εξελίξεις και αναφέρθηκε στη χθεσινοβραδινή του συνάντηση με αντιπροσωπεία των «κίτρινων γιλέκων», εκπρόσωποι των οποίων καταδίκασαν τα βίαια επεισόδια ζήτησαν από τους συντρόφους τους να μην έλθουν στο Παρίσι σήμερα. 

Ακόμη έδωσαν 48ωρο περιθώριο στον Eμμανουέλ Μακρόν προκειμένου να σκεφθεί την απάντηση στα αιτήματά τους, τα οποία θα του μεταφέρει επισήμως ο Πρωθυπουργός προκειμένου να ξεκινήσει ο διάλογος, όπως δήλωσε. Το προεδρικό διάγγελμα αναμένεται για την επόμενη Τρίτη.

Παρότι όμως το πρωί στη Λεωφόρο των Ηλύσιων η διαμαρτυρία είχε πολύ πιο ήπιους τόνους επειδή ακριβώς παρεμποδίστηκε η είσοδος στα πιο ριζοσπαστικοποιημένα στοιχεία, τα πρώτα δακρυγόνα έπεσαν στους παράπλευρους δρόμους και είναι δύσκολο να προβλέψει κάνεις τι θα φέρει το τέλος της ημέρας.

Ολυμπία Τσίπηρα, Παρίσι