"Οι οπορτουνιστές δεν μπορεί να γίνουν επαναστάτες, με τίποτα. Οι επαναστάτες δυστυχώς γίνονται και οπορτουνιστές, το αντίθετο όμως δεν γίνεται". Έτσι ακριβώς τα είπε η γενική γραμματέας του
πάντηση δεν μπορεί παρά να είναι συμβατή με τους κανόνες λειτουργίας του κόμματος: Οπορτουνιστής είναι βέβαια αυτός που στρέφεται κατά της γραμμής, της στρατηγικής, της ηγεσίας - αλλά η σφραγίδα της έκπτωσής του δεν μπαίνει απ' όποιον λάχει και όπως λάχει. Τη βάζει το κόμμα με συλλογική του απόφαση. Οπορτουνιστής, με λίγα λόγια, κηρύσσεται κάποιος με απόφαση του κόμματος. Διαφορετικά, αν ο καθένας άντε όπως του έρθει μπορεί να κηρύσσει τον εαυτό του επαναστάτη και τον διπλανό του οπορτουνιστή, θα γινόταν της κακομοίρας - έτσι δεν είναι;
Ωραία. Μέχρι εδώ θα συμφωνήσει ακόμα και η Αλέκα. Αν όμως είναι έτσι, τότε η ιστορία του κόμματος βρίθει από παραδείγματα