"Οι οπορτουνιστές δεν μπορεί να γίνουν επαναστάτες, με τίποτα. Οι επαναστάτες δυστυχώς γίνονται και οπορτουνιστές, το αντίθετο όμως δεν γίνεται". Έτσι ακριβώς τα είπε η γενική γραμματέας του
πάντηση δεν μπορεί παρά να είναι συμβατή με τους κανόνες λειτουργίας του κόμματος: Οπορτουνιστής είναι βέβαια αυτός που στρέφεται κατά της γραμμής, της στρατηγικής, της ηγεσίας - αλλά η σφραγίδα της έκπτωσής του δεν μπαίνει απ' όποιον λάχει και όπως λάχει. Τη βάζει το κόμμα με συλλογική του απόφαση. Οπορτουνιστής, με λίγα λόγια, κηρύσσεται κάποιος με απόφαση του κόμματος. Διαφορετικά, αν ο καθένας άντε όπως του έρθει μπορεί να κηρύσσει τον εαυτό του επαναστάτη και τον διπλανό του οπορτουνιστή, θα γινόταν της κακομοίρας - έτσι δεν είναι;
Ωραία. Μέχρι εδώ θα συμφωνήσει ακόμα και η Αλέκα. Αν όμως είναι έτσι, τότε η ιστορία του κόμματος βρίθει από παραδείγματα
επαναστατών που έγιναν οπορτουνιστές με τη βούλα και ξανάγιναν επαναστάτες πάλι με τη βούλα. Ο Ζαχαριάδης, για παράδειγμα, κορυφαίος επί δεκαετίες οπορτουνιστής, έγινε πρόσφατα επαναστάτης - έστω και μετά θάνατον. Το αυτό έχει συμβεί και με αρκετούς άλλους, οι οποίοι προήχθησαν σε επαναστάτες αφού πέθαναν ως οπορτουνιστές. Και αν μιλήσουμε για ζώντες, δεκάδες παλαίμαχοι, αλλά και νεότερα μέλη του ΚΚΕ, αν και κάποτε οπορτουνιστές, είναι σήμερα επαναστάτες - και κάποιοι λάβροι κατά του οπορτουνισμού.
Λοιπόν; Μήπως δεν έπρεπε να κλείσει την πόρτα μεταξύ οπορτουνισμού και επανάστασης η Αλέκα; Στο κάτω-κάτω ίσως μια μέρα, ποιος ξέρει, χρειαστεί να την περάσει κι αυτή...
http://beta.avgi.gr/