Απίστευτη παραδοχή της CIA: «Ναι, ο Γιούρι Γκέλερ έχει υπερδυνάμεις»!

 

Ο Γιούρι Γκέλερ έχει γράψει ιστορία στους τηλεοπτικούς δέκτες όλου του κόσμου με τις υπερδυνάμεις που ισχυριζόταν πως είχε, λυγίζοντας κουτάλια και φτιάχνοντας… ρολόγια από απόσταση, ωστόσο μάλλον κάνει πολλά παραπάνω από αυτό!

 

Μιλώντας στην Daily Star, πρώην αξιωματούχος της CIA, χωρίς να αποκαλύψει το όνομά του, παραδέχτηκε ξεκάθαρα πως ο Ισραηλινός όντως έχει ειδικές δυνάμεις και δεν είναι απλά ένας ταχυδακτυλουργός, προκαλώντας απορίες.

 

Μάλιστα, η CIA στην επίσημη ιστοσελίδα της αναφέρει πως έχει υποβάλει σε συγκεκριμένα πειράματα από τα οποία έβγαλε συμπεράσματα σχετικά με «μεταφυσική ικανότητα»!

 

 

Ωστόσο διευκρινίζει, χωρίς να δίνει περισσότερες πληροφορίες, πως το φαινόμενο των υπερδυνάμεων είναι σποραδικό και σε μικρή κλίματα οπότε δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί περαιτέρω σε στρατιωτικά προγράμματα. Τα πειράματα πάνω στον Γκέλερ, ονομάστηκαν Stargate Project.

Στο παρελθόν, ο Γκέλερ είχε παραδεχτεί πως είχε δουλέψει με την CIA ενώ το 2019 είχε βοηθήσει τον Μπόρις Τζόνσον να εκλεγεί πρόεδρος!

Τι βοήθεια του έδωσε, δεν γνωρίζει κανείς…  

πηγή

Μετά τον Πατέλη, άλλοι τρεις χρυσαυγίτες ζητούν να αποφυλακιστούν.!

 

Το Πενταμελές Εφετείο Αναστολών εξετάζει αύριο τις αιτήσεις τριών χρυσαυγιτών που έχουν καταδικαστεί ως μέλη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή.

 

Πρόκειται για τους:

 

- Αναστάσιο Πανταζή, πυρηνάρχη της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα, ο οποίος έχει καταδικαστεί και συνέργεια στην απόπειρα δολοφονίας των Αιγύπτιων ψαράδων και του επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 10 ετών.

- Αριστοτέλη Χρυσαφίτη, που έχει καταδικαστεί και ως συνεργός στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, σε κάθειρξη επτά ετών.

 

- Αναστάσιου Αναδιώτη, που επίσης  έχει καταδικαστεί και ως συνεργός στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, σε κάθειρξη επτά ετών.

 

Στις 18 Οκτωβρίου αποφυλακίστηκε ο πυρηνάρχης της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια, Γιώργος Πατέλης (το link ΕΔΩ), με τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Βασίλη Πλιώτα, να ζητάει το σκεπτικό της απόφασης προκειμένου να μελετήσει αν συντρέχουν λόγοι αναίρεσής της. 

πηγή

 

Φθινοπωρινό πρωινό

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Κυριακή πρωί. Η ατμόσφαιρα μύριζε υγρασία -ίσως και βροχή- ακόμη και μέσα στο σπίτι. Αν και ήταν πια οκτώ η ώρα, ήταν σκοτεινά. Στην καρδιά του φθινοπώρου. Αν και ακόμη μια φορά η ώρα είχε αλλάξει, επαναφέροντας τις μέρες στον κανονικό τους ρυθμό, κερδίζοντας εκείνη τη χαμένη ώρα που έκλεψε η άνοιξη, νύσταζε πολύ.

 

Αλλά διψούσε, το στομάχι κάπως διαμαρτυρόταν και η ιδέα ενός ζεστού καφέ τη σήκωσε από το κρεβάτι. «Ας αξιοποιήσουμε την επιστραφείσα ώρα», σκέφτηκε, όπως θυμήθηκε και όλα τα άλλα πρωινά που έτρεχε πίσω από το ρολόι για να προλάβει.

 

Τυλίχτηκε με ένα μάλλινο σάλι, φόρεσε ένα ζευγάρι κάλτσες και άρχισε να ανοίγει τα παντζούρια. Πάει κι ο Οκτώβριος, είπε, κοιτάζοντας το ημερολόγιο -κι ας ήξερε τι μέρα ήταν κάθε μέρα και πόσο του μηνός. Ο δρόμος ήταν βρεγμένος και γλιστερός. Είχε βρέξει μέσα στη νύχτα. Κάποιος έτρεχε φορώντας κοντή βερμούδα και αδιάβροχο πανωφόρι. Τα φωσφορίζοντα αθλητικά παπούτσια του έριχναν φως στη σκοτεινιά του πρωινού. Σαν φλας σε μαυρόασπρη σελίδα κόμικς.

 

Σφίχτηκε μέσα στο σάλι της και πήγε στην κουζίνα. Από εκεί, από τον ακάλυπτο της φάνηκε ότι τα σύννεφα άρχιζαν να διαλύονται σιγά σιγά. Μέχρι να γίνει ο καφές και να ψήσει το προχθεσινό ψωμί στην τοστιέρα δυο αχτίδες έσκασαν μέσα από μια σχισμή.

 

Πεινούσε. Διψούσε. Ηπιε μαζεμένα δυο ποτήρια νερό. Τότε κατάλαβε ότι ξύπνησε. Αλλά δεν ήθελε να κάνει τίποτα. Ηθελε μια μέρα τεμπελιάς -αν ήταν δυνατόν, να τη βγάλει έτσι, με τις κάλτσες, τις πιζάμες και το σάλι κουλουριασμένη στον καναπέ, πίνοντας όλη μέρα την ίδια κούπα καφέ και τρώγοντας φρυγανισμένο ψωμί με ταχίνι και μέλι. Ισως και ένα πράσινο μήλο αργότερα.

 

Ανοιξε το ραδιόφωνο. Επαιζε ένα ορχηστρικό του Μάνου Χατζιδάκι. Το μουσικό θέμα* προέρχεται από την ομώνυμη ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Χαμένα όνειρα» του 1961, πληροφορούσε ο εκφωνητής. Την είχε δει την ταινία. Μιάμιση φορά. Μία φορά ολόκληρη, στην εφηβεία, την εποχή που η ελληνική τηλεόραση έπαιζε ελληνικό σινεμά κάθε Σάββατο βράδυ και μερικές φορές και τα μεσημέρια της Κυριακής. Δυο νέοι καταδικασμένοι να ζήσουν μια ζωή ανάμεσα σε κουβαρίστρες… Αλλη μια φορά την πέτυχε στη μέση, και την άφησε να παίζει. Δεν θυμόταν γιατί δεν την είδε ώς το τέλος…

 

Είχε στενοχωρηθεί πολύ μάλλον την πρώτη φορά. Αλλά τη μουσική αυτή την ήξερε καλά, τόσο ώστε μερικές φορές την «άκουγε» μέσα στο μυαλό της. Τη συνέδεε με τις βροχερές μέρες και με κάποιους παλιούς περιπάτους στην Πλάκα, καθημερινή, λίγο μετά το σούρουπο, όταν οι τουρίστες χάνονταν στα ξενοδοχεία τους και οι δρόμοι άδειαζαν. Πάντα τότε περίμενε ότι από τα μισοφωτισμένα, σχεδόν μαυρόασπρα στενά μπορεί να δει να βγαίνουν ήρωες των ταινιών του ’50 και του ’60, σαν αυτές που έβλεπε παιδί. Η Ελλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν από την «Κάλπικη Λίρα», η Τζένη Καρέζη και ο Νίκος Κούρκουλος στον «Μεγάλο Ερωτα» ή ο Μίμης Φωτόπουλος στην ταινία «Ο Φανούρης και το σόι του». Μαυρόασπροι μεν, αλλά ολοζώντανοι…

 

Η μουσική, αν και έφερνε κάτι από τη θλιμμένη νοσταλγία μιας λατέρνας, της άρεσε. Σαν βόλτα σε λούνα παρκ με ποπ κορν και μαλλί της γριάς ή παγωτό αν ήταν καλοκαίρι.

 

Γέμισε μια κούπα με καφέ και έτσι, όρθια, μπροστά στο παράθυρο της κουζίνας, είδε πάλι τον ήλιο να χάνεται. Σκοτείνιασε. Οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν πάλι να πέφτουν και το ραδιόφωνο, απόλυτα συντονισμένο με τον καιρό και τη διάθεσή της, συνέχισε να παίζει τραγούδια και μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι, με τις φωνές της Αρλέτας, της Φλέρυς Νταντωνάκη και του Δημήτρη Ψαριανού να χρωματίζουν τον χώρο. Κάθισε στον καναπέ ακούγοντας το «Οταν έρχονται τα σύννεφα», καλά τυλιγμένη στο σάλι της και πίνοντας καφέ. Σήμερα θα είναι μια όμορφη μέρα, είπε, και άνοιξε ένα βιβλίο.

 

* «Το βαλς των χαμένων ονείρων», Μάνος Χατζιδάκις  

Νεκρός διανομέας της Wolt την ώρα του νυχτοκάματου στη Θεσσαλονίκη.!

 

Προσπάθησε να διαφύγει ο οδηγός του αυτοκινήτου που τον παρέσυρε

  

Νεκρός διανομέας της εταιρίας Wolt την ώρα του νυχτοκάματου. Τον «θέρισε» νεαρός με σπορ Audi ΤΤ που τον εγκατέλειψε και προσπάθησε να διαφύγει αλλά λίγο αργότερα εντοπίστηκε από περιπολικά της αστυνομίας και συνελήφθη. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο άτυχος βιοπαλαιστής ήταν πατέρας τριών παιδιών.

 

Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα όταν ο διανομέας με το μηχανάκι του, σύμφωνα με μαρτυρίες, προσπάθησε να στρίψει από την οδό 25ης Μαρτίου στην κεντρική λεωφόρο Παπανδρέου (πρώην Ανθέων), έχοντας αναμμένο πράσινο σηματοδότη. Δεν πρόλαβε. Ένα σπορ Audi που οδηγούσε νεαρός τον «θέρισε» με ιλιγγιώδη ταχύτητα παραβιάζοντας τον κόκκινο σηματοδότη της κεντρικής λεωφόρου, πάντοτε κατά μαρτυρίες.

 

Ο άτυχος διανομέας τραυματίστηκε βαρύτατα και ξεψύχησε στο ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ κατά τη διακομιδή του στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο που εφημέρευε, περίπου 3-4 χιλιόμετρα από τον τόπο του δυστυχήματος. Η μοτοσυκλέτα του κόπηκε στα δύο καταδεικνύοντας τη σφοδρότητα της σύγκρουσης.

 

Ο οδηγός του μοιραίου αυτοκινήτου μετά το δυστύχημα έσπευσε να διαφύγει, ωστόσο λίγη ώρα αργότερα εντοπίστηκε από αστυνομικούς μερικούς δρόμους παρακάτω και συνελήφθη. Πηγή: efsyn.gr (του Νίκου Φωτόπουλου).

 

Το βίντεο που ακολουθεί είναι από το thestival.gr:

  

πηγή

Κεράνης... Να πώς γίνονται οι δουλειές!

 

 

Το κτίριο το έβγαλε σε πλειστηριασμό ο ΕΦΚΑ για 5.5 εκ. ευρώ.

Το αγόρασε μία... Ισραηλινή εταιρεία και το πούλησε στο υπουργείο Δικαιοσύνης για 80 εκατομμύρια ευρώ για να γίνει το δικαστικό Μέγαρο Πειραιά.

Να πως γίνονται οι δουλειές!

Έχεις στην ιδιοκτησία σου (ως δημόσιο), το κτήριο  ΚΕΡΑΝΗΣ στον Πειραιά.

Το πουλάς (ως κυβέρνηση), 5,5 εκατ. ευρώ... (το σκοτώνεις δηλαδή)!

Και μετά το ξανααγοράζεις (ως κυβέρνηση), με 80 εκατομμύρια ευρώ! Γιατί θυμήθηκες ότι το χρειάζεσαι...

Υπολογίστε ελεύθερα το μέγεθος της Μίζας και της Μαφιόζικης αρπακτικότητας...    

Βασίλης Ζώτος

Τα «θαυματουργά» δάκρυα που «πέφτουν» σαν βροχή και ο μετεωρολόγος – βουλευτής Καλλιάνος

 

Αυτός ο κύριος είναι βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Μεταξύ άλλων συστήνεται και ως μετεωρολόγος. Εκπρόσωπος των θετικών επιστημόνων. Όταν δεν αγορεύει στα βουλευτικά έδρανα χρησιμοποιεί τις επιστημονικές γνώσεις του για να κάνει καιρικές προβλέψεις. Ο λόγος γίνεται για τον βουλευτή της ΝΔ Γιάννη Καλλιάνο.

 

Ο κ. Καλλιάνος όμως από ότι φαίνεται δεν περιορίζεται μόνο στις παραπάνω ιδιότητες του. Πρόσφατα επιστρατεύοντας «γνώσεις» και ανθρώπινες αισθήσεις μας αποκάλυψε ότι επί έναν ολόκληρο χρόνο δακρύζει η εικόνα της Παναγίας στον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου, στον Βύρωνα Αττικής. Συγκεκριμένα ο «γαλάζιος» βουλευτής έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter: «Η εικόνα της Παναγίας στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στο Βύρωνα, δακρύζει συνεχώς εδώ και 1 χρόνο. Κάθε μέρα, 24 ώρες τη μέρα. Δεν είναι σωστό λοιπόν, όλοι εσείς που δηλώνετε άθεοι, να χλευάζετε αυτό το γεγονός. Να επισκεφτείτε την εκκλησία, να το δείτε και μετά γράψτε ότι θέλετε.»

  

Η εικόνα της Παναγίας στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στο Βύρωνα, δακρύζει συνεχώς εδώ και 1 χρόνο. Κάθε μέρα, 24 ώρες τη μέρα. Δεν είναι σωστό λοιπόν, όλοι εσείς που δηλώνετε άθεοι, να χλευάζετε αυτό το γεγονός. Να επισκεφτείτε την εκκλησία, να το δείτε και μετά γράψτε ότι θέλετε.

— Γιάννης Καλλιάνος (@kallianos) October 29, 2021

Ο κ. Καλλιάνος λοιπόν ως άνθρωπος διαπίστωσε ιδίοις όμμασι ότι η εικόνα «δακρύζει». Ο κ. Καλλιάνος ως επιστήμονας – μετεωρολόγος μας ενημέρωσε ότι τα …δάκρυα πέφτουν σαν βροχή και αυτό συμβαίνει «κάθε μέρα, 24 ώρες τη μέρα». Μέχρι εδώ όλα καλά! Ο καθένας εξάλλου έχει το δικαίωμα να πιστεύει ότι θέλει και όπως το θέλει. Όμως κ. Καλλιάνος δεν περιορίστηκε στα παραπάνω. Μας έκανε και κήρυγμα γράφοντας:  «Δεν είναι σωστό λοιπόν, όλοι εσείς που δηλώνετε άθεοι, να χλευάζετε αυτό το γεγονός. Να επισκεφτείτε την εκκλησία, να το δείτε και μετά γράψτε ότι θέλετε». Δεν ξέρουμε τίνος τη «χλεύη» ένιωσε ο κ. Καλλιάνος που τον εξώθησε σε αυτή την …βαρύγδουπη ανάρτηση.

 

Είναι δικαίωμα κάθε Καλλιάνου να πιστεύει  ότι η εικόνα δακρύζει με «θαυματουργικώ τω τρόπω».  Είναι δικαίωμα κάθε Καλλιάνου να πιστεύει και να το διακηρύσσει πως η εικόνα της Παναγίας στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στο Βύρωνα, δακρύζει συνεχώς εδώ και 1 χρόνο. Το δικαίωμα στον σκοταδισμό δεν μπορεί να το στερήσει κανείς από κανένα…  Πολύ δε περισσότερο από έναν επιστήμονα – μετεωρολόγο, ο όποιος μας ενημερώνει  στο βιογραφικό του ότι κατέχει «πτυχίο Μαθηματικών, από το Πανεπιστήμιο Πατρών MSc Εφαρμοσμένης Ανάλυσης και Μαθηματικής Φυσικής»… Τα κηρύγματα όμως, ας τα αφήσει για άλλους πιο …ειδικούς.

 

Εκτός βέβαια αν ο κ. Καλλιάνος θεωρεί τον εαυτό του, τον καταλληλότερο στην ερμηνεία των «θαυμάτων». Εξάλλου ο ίδιος μέσα σε μια «νύχτα» βρέθηκε από πρώην εκπρόσωπος της Ένωσης Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη και μάλιστα έγινε και βουλευτής… Είναι μετά δυνατόν ο πτυχιούχος, πολιτευτής να μην πιστεύει στα «θαύματα»;

 

 

 πηγή 

Τάσος Λειβαδίτης: «Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας»

 

«Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων / εμείς καθόμασταν τα βράδια /και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου / Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας».

 

Ο Τάσος Λειβαδίτης (1922- 1988) είναι ο ποιητής που έγραψε αυτούς τους στίχους, ο ποιητής που μας θυμίζει ότι πάντα «φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου».

 

 

Έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα 30 Οκτωβρίου 1988

 

Ακολουθεί η «Δραπετσώνα» του, μελοποιημένη από τον Μίκη Θεοδωράκη, σε δύο εκτελέσεις, η μια από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, σε μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις, και η άλλη από τον Δημήτρη Μητροπάνο. Στη συνέχεια το ποίημα του «Αιώνας εμπορίου».

 

Δραπετσώνα

Αιώνας εμπορίου 

 

 

H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία

έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο

    εμπόριο

κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,

μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους

    λαχειοπώλες

διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις

τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία

    δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,

ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,

    χρεώγραφα

κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;

«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν

    ποτέ απεργία

μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές

    περηφάνειες

γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ’ όλη τη βέβαιη νειότη σου,

βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελλοί να τα

    μαζέψουν

νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,

    δολλάρια ασημένια

η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται

πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν

    μεθαύριο

σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής»,

κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο

    θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω

απ’ τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας

μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,

τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,

είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,

    ο Pοκφέλλερ άρχισε

πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο

    προστατευτικό σπίτι

με τις πέτρες που μου ρίξατε

σ’ όλη τη ζωή μου.  

πηγή

Είναι «ήρωες» οι αστυνομικοί στο Πέραμα; Ντροπή σας, λίγη ενσυναίσθηση δε βλάπτει

 

Δεν μπορεί να αποκαλούνται «ήρωες» οι αστυνομικοί που σκότωσαν ένα 18χρονο άοπλο

γράφει ο Βασίλης Σ. Κανέλλης

 

Εχουμε χάσει το μέτρο. Ως κοινωνία, ως έθνος που θα έπρεπε να σέβεται τον εαυτό του, την ιστορία του, τις παραδόσεις του.

 

Ο σύγχρονος Ελληνας δεν σέβεται απολύτως τίποτε και για το λόγο αυτό η χώρα μας μικραίνει, φθίνει.

 

Κι ένα κλασικό παράδειγμα για το πώς η Ελλάδα αντιμετωπίζει το παρελθόν της και δεν έχει κανένα μέλλον είναι η αναζήτηση ηρώων. Είναι η ίδια η αντιμετώπιση του όρου «ήρωας» στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

 

Τι ήταν ήρως στην μυθολογία, στην αρχαία Ελλάδα; Σύμφωνα με τους μελετητές «ως ήρωας στη μυθολογική παράδοση αλλά και ως σύγχρονο κοινωνικό αρχέτυπο εννοείται κάποιος άνδρας ή γυναίκα (ηρωίδα), που μπορεί να εμφανίζεται παραδοσιακά ως πρωταγωνιστής ενός μύθου, ενός θρύλου ή έπους και που κατέχει ικανότητες μεγαλύτερες από εκείνες που κατέχει ο μέσος άνθρωπος.

 

Η θεμελιώδης έννοια που χαρακτηρίζει τον Αρχαίο Έλληνα ήρωα είναι η έννοια του κλέους. Ως κλέος, ορίζεται η δόξα, η φήμη που αποκτά όχι μόνο ο ήρωας, αλλά και η οικογένειά του και οι μετέπειτα από αυτόν γενιές χάρη στα ανδραγαθήματά του στο πεδίο της μάχης. Η έννοια του κλέους συνδυάζεται με τις συνώνυμες έννοιες της ἀριστείας και της ὑστεροφημίας».

 

Υπάρχει λοιπόν ο ομηρικός ήρωας, που ξεχωρίζει για την ανδρεία του. Υπάρχει και ο άνθρωπος της αυτοθυσίας, που προβαίνει σε γενναίες πράξεις και μπορεί να μένει αφανής.

 

Υπάρχει και ο ήρωας ως πρότυπο για να θαυμάζουμε και να μιμούμαστε οι υπόλοιποι.

 

Ρωτώ λοιπόν ξεκάθαρα: Γιατί είναι ήρωες οι 7 αστυνομικοί που πυροβόλησαν 38 φορές σε βάρος τριών ανηλίκων κλεφτρονιών;

 

Γιατί τους επευφημούσαν και τους φώναζαν «ήρωες» όταν έμειναν προχθές ελεύθεροι;

 

Ποιο είναι το ανδραγάθημα που έκαναν ώστε να τους «σηκώσουμε στα χέρια» ή να «άρουμε τις πύλες για να περάσουν;»

 

Προσοχή. Δεν κάνω καμιά αξιολογική κρίση για το αν έκαναν καλά τη δουλειά τους ή όχι. Αυτά θα τα βρει η Δικαιοσύνη και –υποθέτω- οι υπηρεσίες της Αστυνομίας που λειτουργούν, θέλω να πιστεύω, ανεξάρτητα και με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή.

 

Κι αφού αποφάσισαν οι δικαστές να αφεθούν ελεύθεροι, τότε καλώς έγινε.

Όμως, πώς τολμούν κάποιοι, κατά βάση αμόρφωτοι συνδικαλιστές αστυνομικοί της πεντάρας, και αποκαλούν ήρωες συναδέλφους τους οι οποίοι σκότωσαν έναν 18χρονο;

 

Λίγος σεβασμός και μόνο για τον νεκρό δεν θα έπρεπε να υπάρχει; Για τους γονείς του που δεν έχουν το παιδί τους, λίγος σεβασμός δεν θα έπρεπε να υπάρχει;

 

Ή μήπως γιατί είναι τσιγγάνος η αξία της ζωής είναι μικρότερη, κι άρα βρίσκουμε χρόνο να πανηγυρίσουμε και να φτιάξουμε κι άλλους ήρωες;

 

Ντροπή, είναι η μοναδική λέξη που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί όταν αποκαλεί «ήρωες» κάποιους που δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό που και οι αρχαίοι πρόγονοί μας, αλλά και οι σύγχρονοι, είχαν στο μυαλό τους.

 

Δεν είναι ήρωες οι αστυνομικοί γιατί δεν έκαναν τίποτε ηρωϊκό. 38 σφαίρες σε 3 άοπλους έριξαν. Που είναι το ηρωϊκό, πέραν του ότι δεν υπάρχει σεβασμός γι’ αυτό το νεκρό παιδί.

 

Όχι, δεν είναι ήρωες ούτε οι αστυνομικοί, ούτε παλιότερα ο Κουφοντίνας, όπως τον αποκαλούσαν οι σύντροφοί του.

 

Δεν είναι ήρωας κανένας άνθρωπος που βάζει τον εαυτό του και την προβολή του πάνω από το κοινό καλό.

 

Δεν είναι ήρωας κανένας από εκείνους που προσέβαλαν και προσβάλλουν τις ελευθερίες των ανθρώπων, τη Δημοκρατία, τις αξίες που έχτισαν αυτό τον τόπο.

 

Ηρωας ήταν ο Κολοκοτρώνης, η Μπουμπουλίνα, ο Υψηλάντης, ο Καραϊσκάκης.

 

Ηρωες ήταν όλα τα πεινασμένα, βρόμικα, κουρασμένα παιδιά που πολέμησαν στην Αλβανία, αδιαφορώντας για τη ζωή τους και βάζοντας την ελευθερία του τόπου πάνω από όλα.

 

Ηρωες είναι οι νεκροί του Πολυτεχνείου, είναι ο Γρηγόρης Λαμπράκης, είναι ο Σπύρος Μουστακλής και ο Αλέκος Παναγούλης.

 

Ηρωες είναι οι νεκροί πιλότοι μας που δίνουν καθημερινές μάχες στο Αιγαίο.

 

Φτάνει πια με την κακοποίηση του όρου.

 

Αν η Ελλάδα χρειάζεται ήρωες ας τους φτιάξει, ας τους βρει στην καθημερινότητα. Είναι πολλοί και είναι αφανείς.

 

Και οι αστυνομικοί που έπεσαν στο καθήκον ήρωες είναι και πρέπει να τους τιμούμε.

 

Δεν είναι όμως ήρωες κάποιοι που έκαναν τραγικά λάθη, οι ίδιοι και οι ανώτεροί τους, με αποτέλεσμα την τραγωδία στο Πέραμα.

 

Αν η ανθρώπινη ζωή μπαίνει σε ζυγαριά και ανάλογα με το χρώμα, τη ράτσα ή την κοινωνική τάξη τη μετράμε, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

 

Γιατί αν στη θέση του τσιγγάνου ήταν το παιδί μου, το παιδί σου ή το παιδί του γείτονα που έκλεψε το αυτοκίνητο του μπαμπά για να πάει βόλτα και κατέληξε με μια αστυνομική σφαίρα στο στήθος, τότε θα ντρεπόμασταν να αποκαλούμε ήρωες τους αστυνομικούς.

 

Αραγε, ο Κορκονέας είναι ήρωας; Ηρεμα ρωτάω.

 

Λίγος σεβασμός, λοιπόν, στους πραγματικούς ήρωες.

 

Και ακόμη περισσότερος σεβασμός σε ένα παιδί που σήμερα είναι στο χώμα.      

Εάν δεν θέλουμε γυναικοκτονίες να μάθουμε να μην αγνοούμε τα σημάδια ότι θα γίνουν

 

Η νέα γυναικοκτονία στην Κρήτη ήρθε να υπογραμμίσει ότι τις περισσότερες φορές τα σημάδια για αυτό που θα γινόταν υπήρχαν από πριν αλλά αυτοί που έπρεπε δεν έδρασαν

γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

 

 

Με έναν τρόπο καμιά γυναικοκτονία δεν είναι μια «απόφαση στιγμής».

 

Άλλωστε, πια αρχίζουμε και συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «εγκλήματα πάθους» αλλά με βαθιά ριζωμένες πατριαρχικές λογικές, τοξικές εκδοχές «αρρενωπότητας» και σχέσεις εξουσίας μέσα στην οικογένεια που αναπαράγουν μια δυσμενή θέση για τις γυναίκες.

 

Σε αυτό το φόντο μια γυναικοκτονία δεν έρχεται ποτέ «ξαφνικά».

 

Και ας λένε καμιά φορά οι περίοικοι ότι «έπεσαν από τα σύννεφα» και ότι έμοιαζαν με «φυσιολογικό κι αγαπημένο ζευγάρι».

 

Αντιθέτως, τα ίδια τα στοιχεία και η διερεύνηση τέτοιων υποθέσεων δείχνει ότι σχεδόν πάντα έχει προηγηθεί μια περίοδος με κακοποιητική συμπεριφορά από τη μεριά των ανδρών, με περιστατικά βίας που έχουν προηγηθεί και πολύ συχνά με καταγγελίες που έχουν γίνει από τις γυναίκες-θύματα προς τις αστυνομικές αρχές, καταγγελίες που απλώς αγνοήθηκαν.

 

Και αυτό σημαίνει ότι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις κάποιοι αγνόησαν τα σημάδια και δεν έλαβαν τα μέτρα ούτε ανέλαβαν τη δράση που τελικά θα έσωζε μια ζωή.

 

Γιατί δυστυχώς πολύ συχνά η αστυνομία υποτιμά ή παρακάμπτει τις καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση ή δεν τις ερευνά με τον τρόπο που τους αναλογεί.

 

Συμβάλλει σε αυτό και μια πολύ κακώς εννοούμενη αντίληψη ότι «δεν μπορούμε να παρεμβαίνουμε στα οικογενειακά».

 

Το ίδιο ισχύει για συγγενείς, περιοίκους, συναδέλφους.

 

Που μπορεί να έχουν υπάρξει μάρτυρες περιστατικών κακοποίησης και βίας, αλλά δεν έκαναν καταγγελία.

 

Που όταν άκουγαν στο διπλανό διαμέρισμα ή στον από πάνω όροφο τους ήχους ενός ακόμη ξυλοδαρμού απλώς δυνάμωναν την τηλεόραση, γιατί «πού να μπλέξεις».

 

Που όταν άκουσαν τις ιστορίες για τις «γωνίες της ντουλάπας», που μπορούν να προκαλούν τραύματα που αναλογούν ακριβώς σε γροθιές στο μάτι, τις θεώρησαν «πιστευτές» και ας καταλάβαιναν πολύ καλά τι συνέβαινε.

 

Όλοι αυτοί αστυνομικοί, συγγενείς, περίοικοι, συνάδελφοι δεν θα βρεθούν κατηγορούμενοι.

 

Και ας είναι με ένα βαθύ τρόπο συνένοχοι.

 

Η βία σε βάρος των γυναικών και οι γυναικοκτονίες είναι υπόθεση και ευθύνη όλων μας.

 

Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο πιο πιθανό είναι να σταματήσουμε να μετράμε χαμένες γυναικείες ζωές.    

Πολιτικός αποχαιρετισμός στη Μέρκελ από κάτι χαμογελαστές μαριονέτες

 

Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα και... «περασμένα ξεχασμένα»!

 

Tι ωραία και τι καλά! Ήρθε η Μέρκελ να μας αποχαιρετίσει και η «κυρίαρχη» πολιτική ηγεσία της χώρας έστρωσε «περήφανα» χαλιά και τα «παπαγαλάκια» δεν σταμάτησαν να μιλούν για «επίσκεψη υψηλού συμβολισμού».

Προσέξτε, λοιπόν, τους «συμβολισμούς»:

 

Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, «περήφανος» και «κυρίαρχος»  δήλωσε:

 

«Ως ο 8ος Έλληνας πρωθυπουργός που συναντά την αγαπητή ‘Ανγκελα μπορώ να αποτολμήσω σύντομη ανασκόπηση (…) Να μιλήσω για τη δική της σφραγίδα και να μιλήσω για τη σημερινή Ελλάδα που είναι πολύ διαφορετική από αυτή που γνωρίσατε τελευταία 10ετία. Δεν είναι εστία ελλειμμάτων. Είναι σύγχρονο κράτος(…) Ευρώπη και Ελλάδα δοκιμάστηκαν από λάθος αποφάσεις που επέστρεψαν εναντίον τους μεταμφιεσμένες με λαϊκισμό και δημαγωγία».

 

Ο πρωθυπουργός τόλμησε να ψελλίσει: «Και εσείς παραδεχτήκατε ότι ζητήσατε πολλά από τους Έλληνες». Για να προσθέσει μετά:«Η Α. Μέρκελ υπήρξε η φωνή της λογικής και της σταθερότητας». Στη συνέχεια, δε, με πολιτική… αυθάδεια –  λες και δεν είναι ο Μητσοτάκης – δήλωσε: «Η λιτότητα δεν μπορεί να είναι η απάντηση σε όλα» τόνισε ο πρωθυπουργός.Και μετά πάλι τα γύρισε: «Θα γίνουν παρεμβάσεις στους πολύ αυστηρούς τυπικούς κανόνες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα ξεχάσουμε τι σημαίνει δημιοσιονομική πειθαρχία.

 

Η Μέρκελ υποστήριξε ότι σε κλίμα αποχαιρετισμού είπε:  «Ξέρω ότι απαίτησα πολλά από τους Έλληνες, από την άλλη υπήρξαν και διαφορετικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα που θεώρησαν πολλές μεταρρυθμίσεις ως δυνατές».

 

 

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, πρόεδρος της Δημοκρατίας, δηλαδή ο ανώτερος πολιτειακός παράγοντας, κατά τη συνάντηση της με την Μέρκελ έκανε λόγο για  μια σπουδαία πολιτικό, που διαμόρφωσε σε μεγάλο μέρος την πολιτική της Γερμανίας αλλά και της Ευρώπης. Για να συμπληρώσει σε με τόνο πολιτικής μελαγχολίας, περιγράφοντας τα χρόνια των μνημονίων έτσι:

 

«Yπήρξαν βεβαίως στιγμές δυσκολίας και έντασης. Η οικονομική κρίση, που αντιμετώπισαν πολλές χώρες της Ευρώπης, έφερε κυρίως σε δύσκολη θέση την Ελλάδα, που κλήθηκε να πληρώσει ένα βαρύ τίμημα. Ήταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση τόσο σε πραγματικό, όσο και σε θεσμικό επίπεδο. Και στην Ελλάδα αισθανθήκαμε, πολλές φορές, δικαιολογημένα μόνοι».

 

Όσον για τον ΣΥΡΙΖΑ; Ο πρόεδρος του κόμματος, Αλέξης Τσίπρας, είχε προλάβει να αποχαιρετίσει τη Μέρκελ με άρθρο στην Zeit, όπου έγραφε:

 

 «Σε αυτή την κρίση έπρεπε να πετύχουμε ισορροπία μεταξύ της πολιτικής εντολής που λάβαμε μέσω των εκλογών και της κοινής δέσμευσης να εγγυηθούμε ειρήνη για τους λαούς της Ευρώπης. Δεν ήταν εύκολη εξίσωση. Το γεγονός ότι βρήκαμε έναν αποδεκτό συμβιβασμό παρά τις δυσκολίες ήταν κάθε άλλο παρά αυτονόητο και αναμενόμενο (…) Αυτή ακριβώς η ειλικρίνεια ήταν το ουσιώδες χαρακτηριστικό στην μεταξύ μας σχέση (σ.σ με τη Μέρκελ). Μας επέτρεψε να χτίσουμε εμπιστοσύνη, παρά τις αντιξοότητες. Ο τρόπος, με τον οποίο η Άγκελα Μέρκελ εξέφρασε κατά τη διάρκεια της ευρωκρίσης τις θέσεις της αλλά και η απόρριψή τους ήταν έντιμοι».

 

 

Τι αντιλαμβάνεστε από τα παραπάνω;

 

Δεν αποχαιρετούμε τη Μέρκελ των μνημονίων, τη Μέρκελ των Σόιμπλε, την Μέρκελ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της βαρβαρότητας που βυθίστηκε η χώρα.

 

Δεν αποχαιρετούμε τη Μέρκελ της Ζήμενς και της εξυπηρέτησης των γερμανικών μονοπωλίων.

 

Ξεχνάμε την εξαθλίωση που έφεραν τα τρία μνημόνια αλλά και το μόνιμο μνημόνιο που συνεχίζεται, ρίχνοντας ως στάχτη στα μάτια το περιβόητο Ταμείο Ανάκαμψης που θα μοιράσει λεφτά σε αυτούς που κατείχαν και κατέχουν, σε αυτούς που κέρδιζαν πριν την κρίση, στην κρίση και μετά την κρίση.

 

 

Αποχαιρετούμε, τελικά, μια πολιτικό που βοήθησε τη χώρα να βρει τον ίσιο δρόμο και τις συγχωρούμε κάτι υπερβολές που μόνο από πολιτική αγάπη τις έκανε!

 

Με λίγα λόγια, η πολιτική ηγεσία της χώρας επαναλαμβάνει την ιστορία σαν φάρσα, λέγοντας κι ένα «περασμένα ξεχασμένα» στη κυρία Μέρκελ, δηλώνοντα, ο καθένας με τον τρόπο του, πόσο καλές ήταν οι «μεταρρυθμίσεις» και ο «καλός» καπιταλισμός.

 

Πάντα «κυρίαρχα» και «περήφανα», τόσο σαν χαμογελαστές μαριονέτες!

 

Υ. Γ: Περιττό να πούμε ότι κατά την επίσκεψη Μέρκελ η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν είπε λέξη για το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Ε, μην χαλάσουμε και τις καρδιές μας πάνω στον αποχαιρετισμό… 

πηγή

   

Μεσοπόληδες και Απλάνθρωποι

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Ο «Μέσος Πολίτης» είναι ένα φάντασμα. Ή ένα βολικό κατασκεύασμα με πολλούς πατεράδες: τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους ερευνητές της κοινής γνώμης και, κυρίως, όποιους από εμάς νιώθουμε ανώτεροι του άνευ ιδιαιτέρων γνωρισμάτων «Μέσου Πολίτη». Επειδή έχουμε κάνει κάποιες σπουδές παραπάνω, λες και μετράει πάντα αυτό στη διαμόρφωση χαρακτήρα, επειδή γεννηθήκαμε σε τζάκι με μεγάλη καμινάδα ή επειδή μας μοιράνανε τέσσερις Μοίρες όταν γεννηθήκαμε. Με τέταρτη την Αλαζονεία.

 

Σαν αυτοανακηρυγμένοι ανώτεροι λοιπόν, χλευάζουμε στην παρέα μας τον Μεσόπολη –για να τον βαφτίσουμε– και του παραδίδουμε μαθήματα χρηστής συμπεριφοράς. Την ίδια στιγμή, σε άλλες παρέες, οι εκεί αυτοπροσδιορισμένοι «ανώτεροι» κατατάσσουν την αφεντιά μας στους Μεσοπόληδες. Και μας ειρωνεύονται. Κύκλος τ’ ανθρώπινα. Συνήθως φαύλος.

 

Ο «Μέσος Πολίτης» κυκλοφορεί και με το παρανόμι «Απλός Ανθρωπος», μονολεκτικά Απλάνθρωπος. Θα μπορούσε να είναι τιμητικό το «Απλάνθρωπος». Χρησιμοποιείται όμως με μάλλον μειωτικές προθέσεις από όσους θαυμάζουν τον εαυτό τους, με ευθυκρισία απαράμιλλη, σαν χαρακτήρα σύνθετο, πολυεπίπεδο, βαθύ. Πλούσιο σε αισθήματα και σκέψεις, όχι ρηχό. 

 

Ορισμένες στιγμές, λοιπόν, το φάντασμα του Μέσου ή Απλού Ανθρώπου παίρνει σάρκα και οστά. Και φωνή. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο όταν η Ιστορία αποκτά εξαιρετική πυκνότητα αλλά και στις θεωρούμενες ακύμαντες περιόδους. Στα ορόσημα, πάντως, στις καμπές της Ιστορίας, τότε που οι μονάδες συναθροίζονται σε λαό, σε κοινωνία, και συλλειτουργούν ως λαός, πρωταγωνιστής και ρυθμιστής είναι ο κακολογημένος Απλός Ανθρωπος. Ο Αγνωστος Πολίτης. Ο οποίος δεν ταυτίζεται απολύτως με τον Αγνωστο Στρατιώτη που τιμάμε στο Σύνταγμα κι όπου αλλού. Γιατί στρατιώτης, τις στιγμές αυτές, είσαι και στα μετόπισθεν. Δίχως κανένα όπλο.

 

Η σύγχρονη ιστοριογραφία έχει πάψει να βλέπει την ύλη της σαν άθροισμα μικροπεριόδων σφραγισμένων από την ηγεμονία κάποιου «μεγάλου», σαν κι αυτούς που, κατά τον είρωνα Καβάφη, μόλις εκλείψουν, «αμέσως πάντα βρίσκεται κανένας άλλος», επίσης «απαραίτητος» και ανεπανάληπτος. Εχει στραφεί στην ανάδειξη των «μετόπισθεν». Η φετινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, εγκιβωτισμένη στη μεγάλη επέτειο των διακοσίων χρόνων από το 1821, μας θυμίζει ότι, όσες κι αν υπήρξαν οι ξεχωριστές μορφές στο προχθές της Ελλάδας και στο χθες της, ο ρόλος των αμάχων, των αναλώσιμα ανωνύμων, υπήρξε καθοριστικός. Αλλά ναι, πρόκειται για τον «λαϊκισμό των ιστορικών».

Η Φώφη έφυγε, οι διάδοχοί της να δούμε τώρα…

 

γράφει ο  Γιώργος Καρελιάς

 

Η Φώφη Γεννηματά προερχόταν από πολιτική οικογένεια, αναμφίβολα. Και μόνο το όνομα που έφερε εξέπεμπε ισχυρό συμβολισμό. Όμως, δεν ήταν «τζάκι» και ο αρχηγικός της ρόλος κάθε άλλο παρά ανέφελος ήταν.

 

Το κόμμα που παρέλαβε δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που βρήκε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2004, όταν το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στην ήττα του, είχε ποσοστό 40%. Δεν είχε καν σχέση με το ΠΑΣΟΚ που παρέλαβε ο προκάτοχός της Ευάγγελος Βενιζέλος το 2011, όταν κρατούσε ακόμα διψήφιο ποσοστό.

 

Το 2015, όταν ανέλαβε η Γεννηματά την αρχηγία, το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα της Κεντροαριστεράς, η «δημοκρατική παράταξη» της Μεταπολίτευσης, ήταν σκιά του εαυτού του. Μόλις είχε βγει από το μαρτύριο των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, στις οποίες το ποσοστό του έφτασε σε ιστορικό χαμηλό. Με λίγα λόγια η Γεννηματά παρέλαβε κομμάτια και θρύψαλα και δεν ήταν λίγοι αυτοί που τότε πρόβλεπαν ότι ο δρόμος του ΠΑΣΟΚ -με τα νέα ονόματά του- είχε τελειώσει.

 

Η Φώφη, νέα, άπειρη και αμφισβητούμενη στην αρχηγία, έπρεπε να αποδείξει ότι οι προβλέψεις είναι για να διαψεύδονται. Δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις. Γνώριζε πολύ καλά πόσο βαρύ ήταν να εκπροσωπείς το κόμμα που σημάδεψε ανεξίτηλα την Μεταπολίτευση και έφερε τα πάνω κάτω στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας. Και μάλιστα να το εκπροσωπείς στη χειρότερη στιγμή του. Ακόμα και όταν έλεγε τη λέξη «παράταξη» γνώριζε ότι αυτό το κόμμα, σε αυτήν την συγκυρία, δεν ήταν παράταξη. Τον χαρακτηρισμό δικαιολογούσε απλώς η αύρα ενός μεγάλου παρελθόντος και η ελπίδα ότι αυτό το παρελθόν μπορεί να συντηρήσει ένα καχεκτικό παρόν και να δίνει προσδοκίες για κάτι καλύτερο στο μέλλον.

 

Κινούμενη ανάμεσα στις μυλόπετρες της διαχρονικά ισχυρής Δεξιάς και μιας φουριόζας Αριστεράς, που έφτασε για πρώτη φορά στην κυβέρνηση, κατάφερε το 2019 (8,10%) σχεδόν να διπλασιάσει το ποσοστό που παρέλαβε το 2015 (4,68%). Για ένα κόμμα που είχε μάθει σε 40άρια ακόμα και στις ήττες του, ασφαλώς το μονοψήφιο ποσοστό φαίνεται -και είναι- πολύ φτωχό. Όμως, πόσο διαφορετικό θα μπορούσε να είναι με οποιονδήποτε άλλον στην αρχηγία;

 

Θα μάθουμε την απάντηση στις προσεχείς εκλογές. Σε αυτές ο νέος αρχηγός, που θα εκλεγεί στις 5 ή στις 12 Δεκεμβρίου, θα κληθεί να αποδείξει ότι μπορεί κάτι περισσότερο. Και μάλιστα από σαφώς ευνοϊκότερη θέση. Διότι η συγκυρία ευνοεί το Κίνημα Αλλαγής. Η κυβερνώσα ΝΔ θα υποστεί φθορά, αναμφίβολα. Και ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να αποδείξει ότι αυτός είναι ο «βασιλιάς» της Κεντροαριστεράς, ότι αυτός έχει πλέον καταγραφεί από τους ψηφοφόρους ως η νέα «δημοκρατική παράταξη». Δεν θα είναι τόσο εύκολο.

 

Ο νέος αρχηγός θα κληθεί να αποδείξει ότι το κόμμα που αποτελεί συνέχεια του ένδοξου ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα χρήσιμο, έστω όχι σε πρώτο ρόλο. Αλλά σε ρόλο κομβικό, ρυθμιστικό, αφού το εκλογικό σύστημα το επιτρέπει.

 

Αλλά ο νέος αρχηγός θα κληθεί να κάνει ό,τι δεν πρόλαβε η Φώφη Γεννηματά: να επαναπροσδιορίσει το πολιτικό στίγμα του. Και αυτό, αν το καταφέρει, θα του επιτρέψει να αποφασίσει «με ποιον θα πάει και ποιον θ' αφήσει». Και από αυτό θα εξαρτηθεί αν θα εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη ή αν θα επιβιώσει και θα έχει ελπίδες ουσιαστικής ανάκαμψης.

 

Αν μπορούσε, η Φώφη θα το έλεγε στους υποψήφιους διαδόχους της με το στίχο του ποιητή: «Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα...».