Η Φώφη έφυγε, οι διάδοχοί της να δούμε τώρα…

 

γράφει ο  Γιώργος Καρελιάς

 

Η Φώφη Γεννηματά προερχόταν από πολιτική οικογένεια, αναμφίβολα. Και μόνο το όνομα που έφερε εξέπεμπε ισχυρό συμβολισμό. Όμως, δεν ήταν «τζάκι» και ο αρχηγικός της ρόλος κάθε άλλο παρά ανέφελος ήταν.

 

Το κόμμα που παρέλαβε δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που βρήκε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2004, όταν το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στην ήττα του, είχε ποσοστό 40%. Δεν είχε καν σχέση με το ΠΑΣΟΚ που παρέλαβε ο προκάτοχός της Ευάγγελος Βενιζέλος το 2011, όταν κρατούσε ακόμα διψήφιο ποσοστό.

 

Το 2015, όταν ανέλαβε η Γεννηματά την αρχηγία, το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα της Κεντροαριστεράς, η «δημοκρατική παράταξη» της Μεταπολίτευσης, ήταν σκιά του εαυτού του. Μόλις είχε βγει από το μαρτύριο των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, στις οποίες το ποσοστό του έφτασε σε ιστορικό χαμηλό. Με λίγα λόγια η Γεννηματά παρέλαβε κομμάτια και θρύψαλα και δεν ήταν λίγοι αυτοί που τότε πρόβλεπαν ότι ο δρόμος του ΠΑΣΟΚ -με τα νέα ονόματά του- είχε τελειώσει.

 

Η Φώφη, νέα, άπειρη και αμφισβητούμενη στην αρχηγία, έπρεπε να αποδείξει ότι οι προβλέψεις είναι για να διαψεύδονται. Δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις. Γνώριζε πολύ καλά πόσο βαρύ ήταν να εκπροσωπείς το κόμμα που σημάδεψε ανεξίτηλα την Μεταπολίτευση και έφερε τα πάνω κάτω στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας. Και μάλιστα να το εκπροσωπείς στη χειρότερη στιγμή του. Ακόμα και όταν έλεγε τη λέξη «παράταξη» γνώριζε ότι αυτό το κόμμα, σε αυτήν την συγκυρία, δεν ήταν παράταξη. Τον χαρακτηρισμό δικαιολογούσε απλώς η αύρα ενός μεγάλου παρελθόντος και η ελπίδα ότι αυτό το παρελθόν μπορεί να συντηρήσει ένα καχεκτικό παρόν και να δίνει προσδοκίες για κάτι καλύτερο στο μέλλον.

 

Κινούμενη ανάμεσα στις μυλόπετρες της διαχρονικά ισχυρής Δεξιάς και μιας φουριόζας Αριστεράς, που έφτασε για πρώτη φορά στην κυβέρνηση, κατάφερε το 2019 (8,10%) σχεδόν να διπλασιάσει το ποσοστό που παρέλαβε το 2015 (4,68%). Για ένα κόμμα που είχε μάθει σε 40άρια ακόμα και στις ήττες του, ασφαλώς το μονοψήφιο ποσοστό φαίνεται -και είναι- πολύ φτωχό. Όμως, πόσο διαφορετικό θα μπορούσε να είναι με οποιονδήποτε άλλον στην αρχηγία;

 

Θα μάθουμε την απάντηση στις προσεχείς εκλογές. Σε αυτές ο νέος αρχηγός, που θα εκλεγεί στις 5 ή στις 12 Δεκεμβρίου, θα κληθεί να αποδείξει ότι μπορεί κάτι περισσότερο. Και μάλιστα από σαφώς ευνοϊκότερη θέση. Διότι η συγκυρία ευνοεί το Κίνημα Αλλαγής. Η κυβερνώσα ΝΔ θα υποστεί φθορά, αναμφίβολα. Και ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να αποδείξει ότι αυτός είναι ο «βασιλιάς» της Κεντροαριστεράς, ότι αυτός έχει πλέον καταγραφεί από τους ψηφοφόρους ως η νέα «δημοκρατική παράταξη». Δεν θα είναι τόσο εύκολο.

 

Ο νέος αρχηγός θα κληθεί να αποδείξει ότι το κόμμα που αποτελεί συνέχεια του ένδοξου ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα χρήσιμο, έστω όχι σε πρώτο ρόλο. Αλλά σε ρόλο κομβικό, ρυθμιστικό, αφού το εκλογικό σύστημα το επιτρέπει.

 

Αλλά ο νέος αρχηγός θα κληθεί να κάνει ό,τι δεν πρόλαβε η Φώφη Γεννηματά: να επαναπροσδιορίσει το πολιτικό στίγμα του. Και αυτό, αν το καταφέρει, θα του επιτρέψει να αποφασίσει «με ποιον θα πάει και ποιον θ' αφήσει». Και από αυτό θα εξαρτηθεί αν θα εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη ή αν θα επιβιώσει και θα έχει ελπίδες ουσιαστικής ανάκαμψης.

 

Αν μπορούσε, η Φώφη θα το έλεγε στους υποψήφιους διαδόχους της με το στίχο του ποιητή: «Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα...».