Ο Μητσοτάκης, ο Καραμανλής, ο Σαμαράς και οι αυταπάτες των άλλων…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Από τότε που εξελέγη αρχηγός της ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μια(ανούσια) φιλολογία καλλιεργείται. Περισσότερο εκτός ΝΔ παρά μέσα στην ίδια. Η φιλολογία αυτή έχει δύο άξονες.

 

Ο πρώτος: Ο Μητσοτάκης είναι-λένε-συγκυριακά αρχηγός, δεν εκφράζει το σύνολο της παράταξης, η οποία είναι, διαχρονικά, «καραμανλική».

 

Ο δεύτερος: Ο Κώστας Καραμανλής-λένε πάλι- δεν συμφωνεί με την πολιτική Μητσοτάκη και κάποια στιγμή «θα πάρει θέση» και τότε «θα απειληθεί» ο Μητσοτάκης.

 

Πόση αλήθεια κρύβει αυτή η φιλολογία; Η προφανέστατη απάντηση είναι «καμία». Αν η παράταξη είναι «καραμανλική», πώς γίνεται να έχει εκλέξει τρεις φορές αρχηγό μη καραμανλικό(το 1984 τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, το 2009 τον Αντώνη Σαμαρά και το 2016 τον νεότερο Μητσοτάκη);

 

 

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Τα μεγάλα κόμματα-παρατάξεις εκλέγουν αρχηγό όποιον, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δείχνει ότι μπορεί να τα οδηγήσει ξανά στην εξουσία. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο κόμμα της Δεξιάς. Συνέβη και στο αντίπαλο στρατόπεδο, το ΠΑΣΟΚ, το 1996, όταν εξελέγη αρχηγός ο «αντι-παπανδρεϊκός» Κώστας Σημίτης.

 

Πρώτο συμπέρασμα: Μια χαρά εκφράζει το σύνολο της ΝΔ ο νυν αρχηγός της και δεν βλέπω κανέναν «καραμανλικό» να λέει το αντίθετο. Αλλωστε, ο σημερινός Μητσοτάκης δεν είναι ο κλασικός «αντι-καραμανλικός», όπως ήταν ο πατέρας του. Είναι άλλη γενιά και δεν φαίνεται να επηρεάζεται ιδιαίτερα από τέτοια σύνδρομα.

 

Δεύτερο συμπέρασμα: Το «καραμανλικό» μπλοκ- αν υποθέσουμε ότι υπάρχει έτσι όπως το φαντάζονται διάφοροι «αντι-μητσοτακικοί»- δεν μπορεί και δεν θέλει να κάνει δύσκολη τη ζωή του Μητσοτάκη. Ιδίως ο Κώστας Καραμανλής δεν δείχνει καμιά τέτοια διάθεση. Οι κατά καιρούς, πολύ σπάνιες, δημόσιες δηλώσεις και ομιλίες του δεν περιέχουν ούτε μια αιχμή, που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως «αντι-μητσοτακική». Ο Αντώνης Σαμαράς έχει πει δυο κουβέντες παραπάνω κόντρα στον Μητσοτάκη(«Όχι» στην προσφυγή στη Χάγη για τα ελληνοτουρκικά, «η ΝΔ δεν είναι Ποτάμι» για τα «κεντρώα» ανοίγματα Μητσοτάκη κ.α), ο Καραμανλής καμία. Διότι, φυσικά, δεν αποτελούν αιχμές οι κοινότοπες επισημάνσεις περί «εθνικής ενότητας» και «κοινωνικής δικαιοσύνης». Αυτά τα λέει και ο Μητσοτάκης.

 

Τελικό συμπέρασμα: ο Μητσοτάκης δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα με τους «καραμανλικούς». Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία να το καταλάβουν όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ ποντάρουν σε κάτι τέτοιο, για να επαναληφθεί το 2015. Τότε, πράγματι, κάμποσοι δεξιοί ψηφοφόροι πήγαν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για άλλους λόγους, κυρίως οικονομικοκοινωνικούς. Όχι ότι τώρα δεν υπάρχουν τέτοιοι λόγοι. Υπάρχουν, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον «παρθένος» στην εξουσία, έχει κυβερνήσει σχεδόν πέντε χρόνια και δεν έχει αφήσει μόνο θετικό αποτύπωμα.

 

Καλό είναι, λοιπόν, να συνειδητοποιήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ-όσοι ακόμα έχουν τέτοιες αυταπάτες ή πιστεύουν τέτοιες αναλύσεις- ότι η αντίπαλη παράταξη είναι σήμερα «μητσοτακική». Και θα είναι όσο ο Μητσοτάκης δείχνει ότι μπορεί να την κρατάει στην εξουσία.

 

Οσο για την φιλολογία, που ήδη αναλύσαμε, ισχύει αυτό που έχει πει ο παλιός Καραμανλής: «Υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται…».