Εάν δεν θέλουμε γυναικοκτονίες να μάθουμε να μην αγνοούμε τα σημάδια ότι θα γίνουν

 

Η νέα γυναικοκτονία στην Κρήτη ήρθε να υπογραμμίσει ότι τις περισσότερες φορές τα σημάδια για αυτό που θα γινόταν υπήρχαν από πριν αλλά αυτοί που έπρεπε δεν έδρασαν

γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

 

 

Με έναν τρόπο καμιά γυναικοκτονία δεν είναι μια «απόφαση στιγμής».

 

Άλλωστε, πια αρχίζουμε και συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «εγκλήματα πάθους» αλλά με βαθιά ριζωμένες πατριαρχικές λογικές, τοξικές εκδοχές «αρρενωπότητας» και σχέσεις εξουσίας μέσα στην οικογένεια που αναπαράγουν μια δυσμενή θέση για τις γυναίκες.

 

Σε αυτό το φόντο μια γυναικοκτονία δεν έρχεται ποτέ «ξαφνικά».

 

Και ας λένε καμιά φορά οι περίοικοι ότι «έπεσαν από τα σύννεφα» και ότι έμοιαζαν με «φυσιολογικό κι αγαπημένο ζευγάρι».

 

Αντιθέτως, τα ίδια τα στοιχεία και η διερεύνηση τέτοιων υποθέσεων δείχνει ότι σχεδόν πάντα έχει προηγηθεί μια περίοδος με κακοποιητική συμπεριφορά από τη μεριά των ανδρών, με περιστατικά βίας που έχουν προηγηθεί και πολύ συχνά με καταγγελίες που έχουν γίνει από τις γυναίκες-θύματα προς τις αστυνομικές αρχές, καταγγελίες που απλώς αγνοήθηκαν.

 

Και αυτό σημαίνει ότι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις κάποιοι αγνόησαν τα σημάδια και δεν έλαβαν τα μέτρα ούτε ανέλαβαν τη δράση που τελικά θα έσωζε μια ζωή.

 

Γιατί δυστυχώς πολύ συχνά η αστυνομία υποτιμά ή παρακάμπτει τις καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση ή δεν τις ερευνά με τον τρόπο που τους αναλογεί.

 

Συμβάλλει σε αυτό και μια πολύ κακώς εννοούμενη αντίληψη ότι «δεν μπορούμε να παρεμβαίνουμε στα οικογενειακά».

 

Το ίδιο ισχύει για συγγενείς, περιοίκους, συναδέλφους.

 

Που μπορεί να έχουν υπάρξει μάρτυρες περιστατικών κακοποίησης και βίας, αλλά δεν έκαναν καταγγελία.

 

Που όταν άκουγαν στο διπλανό διαμέρισμα ή στον από πάνω όροφο τους ήχους ενός ακόμη ξυλοδαρμού απλώς δυνάμωναν την τηλεόραση, γιατί «πού να μπλέξεις».

 

Που όταν άκουσαν τις ιστορίες για τις «γωνίες της ντουλάπας», που μπορούν να προκαλούν τραύματα που αναλογούν ακριβώς σε γροθιές στο μάτι, τις θεώρησαν «πιστευτές» και ας καταλάβαιναν πολύ καλά τι συνέβαινε.

 

Όλοι αυτοί αστυνομικοί, συγγενείς, περίοικοι, συνάδελφοι δεν θα βρεθούν κατηγορούμενοι.

 

Και ας είναι με ένα βαθύ τρόπο συνένοχοι.

 

Η βία σε βάρος των γυναικών και οι γυναικοκτονίες είναι υπόθεση και ευθύνη όλων μας.

 

Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο πιο πιθανό είναι να σταματήσουμε να μετράμε χαμένες γυναικείες ζωές.