Ένας χρόνος μετά το Εφετείο: Η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε, ο χρυσαυγιτισμός επιβιώνει

 

Η ανακοίνωση της καταδίκης της εγκληματικής οργάνωσης θα ηχεί για πάντα ως τεκμήριο νίκης, αλλά και σαν σειρήνα επαγρύπνησης ενάντια στη "σπορά των ηττημένων". Εκείνων που ακόμη προσπαθούν να βγουν από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

 

Παλιά πληγή, βαθιά πληγή, ολότελα δική μας. Η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε, ωστόσο ο φασισμός ζει, και κάποιοι θέλουν να βασιλέψει. Ένα χρόνο μετά την ιαχή της Δημοκρατίας, το σύστημα του φόβου δείχνει τα δόντια του. Το έκανε άλλωστε αμέσως μετά το άκουσμα της καταδίκης. "Η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση". Οι γροθιές της Μάγδας Φύσσα στον αέρα. Τα πανηγύρια, τα δάκρυα χαράς, οι αγκαλιές. Και αμέσως μετά οι "Αύρες" της ΕΛΑΣ, η καταστολή, η βία. Η ελπίδα που γιγαντώθηκε, έγινε φωτιά, βγήκε στους δρόμους, νίκησε και ακριβώς επειδή νίκησε, φόβισε εκείνους που επενδύουν στο σκοτάδι για να διατηρούν την ισορροπία τους.

 

Η Χρυσή Αυγή δεν μας προέκυψε μέσα σε μία ημέρα. Είχε βαθιά πλοκάμια στους εξουσιαστικούς θώκους και τα διατηρεί ακόμη. Μπορεί να αλλάζει καταστατικά, ονόματα και ενδυμασίες, ωστόσο ο ζόφος παραμένει στο παρασκήνιο, ως συνεκτικός ιστός των οπαδών της. Οι νοσταλγοί της απολυταρχίας άγονται και φέρονται από τα μυαλά που βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα, τα τάγματα εφόδου βρίσκουν τρόπο να ανασυνταχθούν μέσα από τα σπάργανα της νεολαίας. Στα σχολεία. Στα γήπεδα. Στις πλατείες.

Ο χρυσαυγιτισμός ζει μέσα από τις κουκούλες, τις κανονικές και τις μεταφορικές, μέσα από δημοσιεύσεις ονομάτων νηπίων στο διαδίκτυο, μέσα από πογκρόμ εναντίον αντιφασιστών φοιτητών, μέσα από ομαδικές επιθέσεις σε μεμονωμένα άτομα, μέσα από τον ρατσιστικό λόγο στο διαδίκτυο, μέσα από την κεκαλυμμένη νοικοκυροσύνη που βάλλει εναντίον στοχοποιημένων κοινωνικών ομάδων, ΛΟΑΤΚΙ και μεταναστών.  

Δε ξεμπερδέψαμε με αυτά. Μπορεί η απόφαση της Δικαιοσύνης να δημιουργεί ένα δομημένο και πολύ συγκεκριμένο δεδικασμένο για το μέλλον, μπορεί ο αντιφασισμός να δικαιώθηκε μέσα από τη δικαστική μάχη, ωστόσο, δε χρειαζόμαστε καμία άλλη "θυσία", κανενός άλλου Παύλου Φύσσα. Ο Παύλος σηματοδότησε έναν ολόκληρο αγώνα υποδεικνύοντας τον φονιά του. Στάθηκε όρθιος μέχρι την τελευταία του ανάσα. Κι ύστερα η Μάνα του, η μητέρα όλων των ελεύθερων πνευμάτων του τόπου, συνέχισε αυτόν τον αγώνα μέχρι τη πλήρη δικαίωση της μνήμης του γιου της, αλλά και άλλων παιδιών που χάθηκαν από τον ίδιο χρυσαυγιτισμό. Του Ζακ Κωστόπουλου, της Ελένης Τοπαλούδη, του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ώστε να μη χαθεί κανείς άλλος από χέρι φασίστα.

 

 

Αντιφασιστική συγκέντρωση στο Εφετείο, την ημέρα καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση  EUROKINISSI/ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Ένα χρόνο μετά τη καταδίκη της Χρυσής Αυγής, ξέρουμε όλοι μας πως οι δράστες των παραπάνω εγκλημάτων, οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της παρακρατικής βίας, μπορεί να είναι διαφορετικοί, αλλά είναι και τόσο ίδιοι. Ζουν και αναπνέουν μέσα από το ίδιο αφήγημα, το ίδιο ιδεολόγημα που ψάχνει τρόπο να συσπειρωθεί, να βρει νέο ηγέτη και να ξεράσει πάλι τον ρατσιστικό εμετό του. Η τοξική πατριαρχία, ο ναζισμός, ο διαρκής εκφοβισμός του "διαφορετικού", είναι ένα και το αυτό. Το κόμμα Χρυσή Αυγή μπορεί λοιπόν να καταδικάστηκε, όμως η παραπάνω ιδεολογική γραμμή, βρίσκεται ανάμεσά μας. Στα σπίτια μας, στις τηλεοράσεις μας, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμη και σε κυβερνητικές θέσεις. Μη γελιόμαστε. Ο κάθε Μπογδάνος θα διαγραφεί όταν παύσει να είναι "χρήσιμος", αλλά πίσω του θα υπάρχουν πιο "ουσιαστικοί" Μπογδάνοι για να παίζουν το παιχνίδι που εξυπηρετεί το Σύστημα.

 

Το ουσιαστικότερο μήνυμα των ημερών, πέρασε μέσα από το πανό που σηκώθηκε στην πορεία μνήμης για τα 8 χρόνια της δολοφονίας του Παύλου, μια πορεία που έφτασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς. Στην κεφαλή αποτυπώνονταν τα πρόσωπα του Αλέξη Γρηγορόπουλου, της Ελένης Τοπαλούδη, του Παύλου Φύσσα, του Νίκου Τεμπονέρα, του Σαχζάτ Λουκμάν, του Μιχάλη Καλτεζά, του Βασίλη Μάγγου, του Αλεξ Μεσχισβίλι, του Ζακ Κωστόπουλου, του Μπερκίν Ελβάν, του Κάρλο Τζουλιάνι και του Τζορτζ Φλόιντ.

 

Οι συγγενείς των δολοφονημένων  EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Δίπλα στη Μάγδα Φύσσα, εκτός από αντιφασίστες, εργατικά σωματεία, φοιτητές και μετανάστες, βρέθηκαν η μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, ο δάσκαλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο γιος του Νίκου Τεμπονέρα, όπως και ο πατέρας και η αδελφή του Βασίλη Μάγγου. Μπροστά μπροστά συναντήθηκαν και πάλι, δύο μαυροφορεμένες γυναίκες που έχασαν τα παιδιά τους, η μία από το μαχαίρι ενός φασίστα, η άλλη από τα χτυπήματα "νοικοκυραίων", από αυτούς που τόσα χρόνια εκκόλαψαν και εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού.

 

Το μήνυμα των ημερών αλλά και του μέλλοντος, φτάνει και πάλι στα αυτιά μας και στις οθόνες μας μέσα από το στόμα της Μάγδας. "Δεν τελειώσαμε με τον φασισμό. Βάλαμε μια εγκληματική οργάνωση, τη Χρυσή Αυγή, στη φυλακή, αλλά ο φασισμός είναι εκεί έξω και οι ψηφοφόροι επίσης. Σήμερα είναι μία πολύ δύσκολη μέρα, όχι μόνο λόγω της επετείου από τη δολοφονία του παιδιού μας, αλλά γιατί κηδέψαμε τον δικό μας άνθρωπο, τον στυλοβάτη μας, τον Ανδρέα Τζέλλη, κορωνίδα των δικηγόρων που πολέμησαν τη Χρυσή Αυγή", έλεγε φτάνοντας στο μπλόκο της Κοκκινιάς. Συνδέοντας το χθες με το σήμερα, συνδέοντας την ανάγκη επαγρύπνησης, με το αύριο της χώρας.

 

Ένα χρόνο μετά τη καταδίκη της Χ.Α. βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα, που αντιμετωπίζει τον οργανωμένο φασισμό ως έγκλημα, αλλά βλέπει μαυροφορεμένα παιδιά να ξεχύνονται σε προαύλια σχολείων, κατηχώντας άλλα παιδιά με νέα, δήθεν αντισυστημική οργή. Στο πλευρό αυτών των παιδιών, στέκονται εκείνοι που καταδικάζουν την ακροδεξιά βία με μισόλογα, αυτοί που μιλάνε για "βεντέτες" με την Αριστερά, αυτοί που πρώτα νομιμοποιούν τη ρατσιστική ρητορική εγκολπώνοντάς τη εναντίον προσφύγων και μεταναστών, και ύστερα τρέχουν να μαζέψουν τα "εργαλεία" που παραστράτησαν και έδρασαν αυτόνομα, σε υπέρ του δέοντος βαθμό.

 

Και από την άλλη, ένα χρόνο μετά, μάθαμε πως τα Δικαστήρια ακούνε την κοινωνία όταν εκείνη διεκδικεί με τρόπο ενιαίο, οργανωμένο και με διαρκή αγώνα. Αν ο αέρας της κοινωνίας ήταν αυτός της συγκατάβασης, της σιωπής απέναντι στον ναζισμό, τίποτα δεν θα είχε αλλάξει σε δικονομικό επίπεδο, μιας και η Δημοκρατία είχε και θα έχει για πάντα χαρακτήρα Αγωνιστικό.

 

"Οι τελευταίες επιθέσεις ακροδεξιών φασιστικών ομάδων στην Σταυρούπολη και Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης και το Νέο Ηράκλειο, αποδεικνύουν ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Είναι αναγκαία η εγρήγορση και η επαγρύπνηση της κοινωνίας, και η παρέμβαση των θεσμικών φορέων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ανάπτυξη της θεωρίας των δυο άκρων είναι ανιστόρητη και παρελκυστική" σχολίαζε σχετικά μιλώντας στο NEWS 24/7 η Ελευθερία Κουμάντου. "Η καταδίκη έχει τεράστια σημασία αλλά δεν αρκεί για να σβήσει το ακροδεξιό φαινόμενο. Το βλέπουμε με τα γεγονότα της Σταυρούπολης. Η απειλή συνεχίζει να υπάρχει στην κανονικοποίηση της ακροδεξιάς", συμπλήρωνε ο Κωστής Παπαϊωάννου.

 

"Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι είναι και πως ενεργεί ο σημερινός φασισμός πρέπει να κοιτάξουμε τι έγινε στην Ουκρανία το 2014 και ειδικότερα τι έγινε με τον «Δεξιό Τομέα». Οι πολιτικές και οικονομικές ηγεμονικές ομάδες τον χρησιμοποίησαν για λύσουν με βία προς όφελός τους τα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα της χώρας εκείνη τη περίοδο. Το ίδιο θεωρώ πως συμβαίνει και στην Ελλάδα από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και μετά", δήλωνε από τη δική του μεριά ο καθηγητής Γιώργος Πλειός.

 

Στιγμιότυπο από αντιφασιστικό συλλαλητήριο  EUROKINISSI

Ένα χρόνο μετά την καταδίκη της ΧΑ στο Εφετείο, η κραυγή που βγήκε σαν μία, ενιαία φωνή από τα στόματα χιλιάδων συγκεντρωμένων, θα αντηχεί στα πέρατα σαν παρακαταθήκη ανύψωσης της Δημοκρατίας, αλλά και σαν συναγερμός για εγρήγορση, για περιθωριοποίηση των σκοταδιστών, για διαρκή αγώνα αλληλεγγύης και μνήμης, απέναντι στους σύγχρονους δοσίλογους που πάντοτε εχθρεύονταν την πατρίδα τους την ώρα που κρατούσαν στο χέρι από μια ελληνική σημαία. Την ίδια σημαία που κάποτε οι πρόγονοί τους έβαφαν κόκκινη, με το αίμα συμπατριωτών τους.

 

Ο αντιφασιστικός αγώνας έχει ιδεολογική διάσταση και είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Γιατί αν νωρίτερα είχε να αντιμετωπίσει τους "επίσημους" φασίστες που βρέθηκαν στα κελιά τους, τώρα έχει να αντιμετωπίσει έναν νεοφασισμό που προσπαθεί να γίνει αρεστός με λόγο που ακούγεται ηπιότερος στα αυτιά των οπαδών της συντήρησης. Είπαμε. Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ομοφοβία, ο σεξισμός, όλα αυτά χορεύουν αγκαλιά κάτω από τους ίδιους ήχους. Στο χέρι μας είναι να σιγάσουμε τα ηχεία τους, βάζοντας να παίξει η ιαχή της νίκης.

 

Ξανά και ξανά.

 

Οικογένεια Φύσσα: Ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής και επίμονος

Η οικογένεια του Παύλου με μία δήλωσή της για την συμπλήρωση ενός χρόνου από την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, τονίζει την ανάγκη συνέχισης του αγώνα ενάντια στην φασιστική απειλή, " με τα μέσα που διαθέτει ο καθένας μας και χωρίς να ξεχνάμε την πικρή εμπειρία των προηγούμενων ετών".

 

"Ένα χρόνο μετά την έκδοση της ιστορικής απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, και ενώ επιτέλους η ελληνική δικαιοσύνη έδειξε αποφασιστικότητα στην τιμώρηση εγκλημάτων με ναζιστικό κίνητρο, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών μας δείχνουν ότι ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής και επίμονος. Η νίκη εντός της δικαστικής αίθουσας αποτελεί ένα μήνυμα πως οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί αντίστοιχων εγκλημάτων δεν θα μένουν πλέον ατιμώρητοι, πως το κράτος δεν μπορεί να τους παράσχει ισόβια ασυλία και κάλυψη ενώ παράλληλα αποτελεί και ένα μάθημα προς όλους μας ότι η ανοχή σε αντίστοιχες εκδηλώσεις μπορεί να αποβεί μοιραία. Σε μία χρονική συγκυρία που η ατζέντα της Χρυσής Αυγής προωθείται ακόμα και από κυβερνητικούς παράγοντες, προφέροντας έδαφος για εκδήλωση νέων φαινομένων βίας, καλούμαστε όλοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων ώστε να μην θρηνήσουμε και άλλους νεκρούς της ναζιστικής βίας. Είμαστε όλες και όλοι εδώ για να ορθώσουμε και πάλι στο ανάστημά μας αν χρειαστεί απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, με τα μέσα που διαθέτει ο καθένας μας και χωρίς να ξεχνάμε την πικρή εμπειρία των προηγούμενων ετών.

 

Οικογένεια Παύλου Φύσσα

 

Συνήγοροι οικ. Φύσσα"

    

Χρήστος Δεμέτης