Η επιθετική εξαγορά του ΣΥΡΙΖΑ

Αυτό που συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συμβεί σε καμιά χώρα του κόσμου, ακόμα και εκεί όπου η μεταπολιτική βρήκε πρόσφορο έδαφος.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Ο άγνωστος Κασσελάκης, με όχημα την προσωπική του παρουσία, τον σύντροφό του, τον σκύλο τους και ένα επικοινωνιακό χάρισμα, βλέπει μια χαραμάδα προσωπικής πολιτικής προοπτικής. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO

ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΠΟΥ θα χρησιμοποιούσαν τα στελέχη της Goldman Sachs, στην οποία ισχυρίζεται ότι εργαζόταν ο Στέφανος Κασσελάκης, την Κυριακή το βράδυ πραγματοποιήθηκε η επιθετική εξαγορά του ΣΥΡΙΖΑ. Μια εξαγορά στον χώρο των επιχειρήσεων θεωρείται επιθετική αν το διοικητικό συμβούλιο μιας εταιρείας απορρίψει την εξαγορά της από κάποια άλλη, αλλά οι υποψήφιοι αγοραστές εξακολουθούν να επιμένουν και να την επιδιώκουν με κάθε τρόπο, κάνοντας οικονομική προσφορά όχι απαραίτητα στη διοίκηση αλλά απευθείας στους μετόχους της, για να τους πείσει να πουλήσουν.

Αυτό ακριβώς, με μικρές παραλλαγές, συνέβη στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της μετάβασης της ηγεσίας του σε έναν άνθρωπο για τον οποίο δεν γνωρίζουμε παρά ελάχιστα. Τους έπεισε να πουλήσουν.

Αυτό που συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συμβεί σε καμιά χώρα του κόσμου, ακόμα και εκεί όπου η μεταπολιτική, ως αποτέλεσμα χρεοκοπίας και παρακμής της πολιτικής, βρήκε πρόσφορο έδαφος.

Ο άγνωστος Κασσελάκης, με όχημα την προσωπική του παρουσία, τον σύντροφό του, τον σκύλο τους και ένα επικοινωνιακό χάρισμα, βλέπει μια χαραμάδα προσωπικής πολιτικής προοπτικής, έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και επιδιώκει την ηγεσία ενός κόμματος της αριστεράς με το οποίο δεν έχει καμία ταυτοτική σχέση ούτε και σχετικά πολιτικά βιώματα. Και όμως, προσπαθεί να την κατακτήσει.

Τα περισσότερα μέλη της διοίκησης της εταιρείας (κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ), με μικρές εξαιρέσεις (Πολάκης, Τζάκρη κ.λπ.), αντιδρούν στην επιθετική εξαγορά του Κασσελάκη, αλλά ο ίδιος (η εταιρεία που την επιδιώκει) επιμένει και απευθύνεται στους ιδιοκτήτες του κόμματος (τα χιλιάδες μέλη που το ακολουθούν).

Αυτό που γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι χιλιάδες μέλη ενός κόμματος που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερό πείθονται ότι έχουν ανάγκη έναν αρχηγό που θα τους δώσει προοπτική εξουσίας, και ας μη γνωρίζουν σχεδόν τίποτα γι’ αυτόν.  

 

Η διοίκηση δεν πιστεύει ότι θα τα καταφέρει αυτός ο άγνωστος υποψήφιος αγοραστής, παρότι κάποια μέλη της που ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το προσωπικό τους μέλλον (Παππάς κ.ά.) τάσσονται με την πλευρά του. Τελικά τα καταφέρνει, πείθει τους περισσότερους από τους ιδιοκτήτες, οι οποίοι, απογοητευμένοι από την παρούσα διοίκηση, δεν βλέπουν την προοπτική της εξουσίας σύντομα, τον επιλέγουν και η επιθετική εξαγορά έχει αίσιο τέλος.

Ο αγοραστής δεν έχει δώσει χρήματα, αλλά αόριστες υποσχέσεις για επαναφορά στην πολυπόθητη εξουσία ‒με αποκορύφωμα τα καλύτερα αγγλικά που μιλάει από τον Μητσοτάκη‒, οι οποίες είναι αρκετές για να τους πείσει· δεν τους δίνει ιδεολογικά ή πολιτικά επιχειρήματα, όμως τους δίνει φως, όπως δηλώνει μετά τη νίκη του.

Αυτό που συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συμβεί σε καμιά χώρα του κόσμου, ακόμα και εκεί όπου η μεταπολιτική, ως αποτέλεσμα χρεοκοπίας και παρακμής της πολιτικής, βρήκε πρόσφορο έδαφος. Ο Μπερλουσκόνι, που πριν από πολλά χρόνια αγόρασε την εξουσία στην Ιταλία, είχε ένα παρελθόν στη χώρα του και μάλιστα έντονο, τον γνώριζαν καλά οι γείτονες.

Ο Τραμπ, επίσης ως φαινόμενο μεταπολιτικής, είχε παρουσία στη χώρα του. Και εν τέλει, όπου η μεταπολιτική θριάμβευσε, αφενός δεν προήλθε από εντελώς άγνωστα πρόσωπα, αφετέρου βρήκε πρόσφορο έδαφος σε συντηρητικά κόμματα. Στη χώρα μας είχαμε την ιδιοτυπία ένας εντελώς άγνωστος να κερδίσει την ηγεσία ενός κόμματος, αλλά κυρίως ότι το κόμμα αυτό δηλώνει πως εκπροσωπεί την αριστερά. Αυτό το γεγονός οι ιστορικοί του μέλλοντος θα το μελετούν για πολλά χρόνια και είναι αμφίβολο αν θα βρουν απαντήσεις.

Στην ιστορία αυτή ο ρόλος του απερχόμενου Τσίπρα δημιουργεί βάσιμες υποψίες σε πολλούς (άλλωστε αυτός τον έβαλε στο ψηφοδέλτιο και οι περισσότεροι από τους δικούς του ανθρώπους τάχθηκαν με τον Κασσελάκη), αλλά είναι δύσκολο να αποδειχτεί ο ρόλος του ακριβώς. Όσο δύσκολο είναι άλλωστε να γίνει ξεκάθαρο ποιοι ακριβώς βρίσκονται πίσω από τον «Μεσσία της αριστεράς», τον δικό της Μωυσή, που θα έλεγε και ένας δημοσιογράφος.

Προς το παρόν, αυτό που γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι χιλιάδες μέλη ενός κόμματος που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερό πείθονται ότι έχουν ανάγκη έναν αρχηγό που θα τους δώσει προοπτική εξουσίας, και ας μη γνωρίζουν σχεδόν τίποτα γι’ αυτόν. Τους αρκεί το χαμογελαστό, ωραίο πρόσωπο. Τα υπόλοιπα στοιχεία που συνήθως είναι αναγκαία για την επιλογή κάποιου που θα ηγηθεί ενός κόμματός αποτελούν λεπτομέρειες άνευ σημασίας.

Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα, που έχει πολιτικό και όχι μόνο ενδιαφέρον. Ο πολιτικός χυλός που δημιούργησε ο Τσίπρας προκειμένου να κατακτήσει την εξουσία εκπαίδευσε πολιτικά πολλούς ανθρώπους να πιστεύουν ότι αυτό είναι αριστερά. Μια αριστερά που τους χωράει όλους ανεξαιρέτως, μέχρι και ακραίους δεξιούς όπως ο Καμμένος, που ταυτίζεται με τον νέο αυριανισμό που εκφράζει ο Πολάκης, και η οποία έμοιαζε τόσο πολύ με όσους υποτίθεται πως βρίσκονταν απέναντι.

Μια φίλη τη Δευτέρα το πρωί μού έγραφε ότι ο πατέρας της, παλιός αριστερός, με ιστορία και αγώνες, σχεδόν δάκρυσε όταν έμαθε για την επικράτηση του Κασσελάκη. Φαντάζομαι πόσοι άλλοι ένιωσαν το ίδιο…