Ο Μαρξ στην Πέμπτη Λεωφόρο

Αν κάτι είναι σίγουρο με την κυριαρχία του Κασσελάκη σε έναν χώρο που αμφιβάλλω πολύ αν γνώριζε την ύπαρξή του μερικούς μήνες νωρίτερα, είναι πως ζούμε στην πιο σουρεαλιστική χώρα του κόσμου.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ που ένα πρωινό είδαν τον Κάρολο Μαρξ να περπατάει ήρεμος και με φανερή ικανοποίηση στο πρόσωπο στην Πέμπτη Λεωφόρο ένιωσαν αρκετά άβολα και παράξενα. Αρχικά αναρωτήθηκαν αν επρόκειτο για μια εκπληκτική ομοιότητα με τον Γερμανό, αλλά γρήγορα άρχισαν να αποκτούν τη βεβαιότητα πως ήταν πράγματι αυτός. Ίδιος όπως στις φωτογραφίες και στα βιβλία όπου τον είχαν δει, με μακριά, λευκά, πλούσια μαλλιά και γένια, περπάταγε έχοντας το δεξί χέρι μέσα στο καλοραμμένο, αν και παλιομοδίτικο σακάκι του, και είχε ένα χαμόγελο που έμοιαζε σαν να έλεγε «σας το είχα πει ότι θα γυρίσω».

Οι αμφιβολίες εξαφανίστηκαν εντελώς όταν τον είδαν να σταματάει έξω από το Central Park και να χαμογελάει από μακριά σε μια άλλη φυσιογνωμία, λιγότερο γνωστή, που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση, φόραγε επίσης ακριβό κοστούμι με γραβάτα και κάποιοι λίγοι που τον γνώρισαν ακούστηκε να ορκίζονται φωναχτά πως ήταν ο Φρίντριχ Ένγκελς, ο πιο στενός του συνεργάτης ‒ μαζί έστησαν τη συνωμοσία. Η συνειδητοποίηση πως συναντήθηκαν οι δυο τους έφερε μια ανησυχία στους περαστικούς που έμοιαζε αρκετά έντονη, ήταν σίγουρο αυτό. Οι κόκκινοι είχαν γυρίσει, σκέφτηκαν.

Μερικές φορές οι ακραίες υπερβολές για τα εντυπωσιακά και σχεδόν ανεξήγητα γεγονότα που συμβαίνουν χρειάζονται για να τα κατανοήσουμε, είναι απαραίτητες.

Ο άνθρωπος που έβλεπε αυτό το όνειρο την περασμένη Κυριακή αργά το βράδυ σε ένα μικρό διαμέρισμα πενήντα δύο τετραγωνικών του πρώτου ορόφου στην Κυψέλη, όταν ξύπνησε ήταν ιδρωμένος, αλλά χαμογελούσε για έναν ανεξήγητο λόγο. Παλιός αριστερός κι αυτός, όπως και η σύζυγός του, που την αποκαλούσε σύντροφο ‒ και αυτή το ίδιο. Άρχισε να της διηγείται το όνειρο, ενώ αυτή έφτιαχνε ελληνικό καφέ, και της έλεγε πως μετά την εντυπωσιακή πρωτιά του Κασσελάκη στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ είδε αυτό το ωραίο όνειρο και αισθάνθηκε σαν να πήρε εκδίκηση, έστω με τον τρόπο αυτό· βλέποντας τον Κάρολο και τον Φρίντριχ έμοιαζε σαν να αλώνουν τη μητρόπολη του καπιταλισμού. Ένιωσε, της είπε, σαν να επέστρεψε ο καιρός που η Ιστορία άρχισε να παίρνει τη ρεβάνς που περίμενε χρόνια.

 

Η σύντροφος, που εκείνη την ώρα τον άκουγε, είχε ένα σωρό λογαριασμούς που κόντευαν να λήξουν στον πάγκο της κουζίνας και σκέφτηκε πως αυτός άρχισε να βλέπει τρελά όνειρα με ματαιωμένες προσδοκίες, και δεν ήταν η ηλικία η αιτία, δεν ήταν δα και τόσο μεγάλος. Έβγαλε τον καφέ από το μπρίκι, σέρβιρε και στους δυο, κάθισε στο τραπέζι και τον κοίταζε για ώρα, χωρίς να μιλάει. Άρχισε να σκέφτεται κι αυτή τι ήταν αυτός ο Κασσελάκης που επέλεξαν τόσοι πολλοί για να ηγηθεί του κόμματός του, που κουβαλούσε μια μεγάλη ιστορία από το παρελθόν.

Τον ρώτησε κι αυτός απάντησε πως δεν ήταν τυχαίο το όνειρο που είδε το προηγούμενο βράδυ, είχε έναν συμβολισμό, ήταν μια προσομοίωση της αριστερής εκδίκησης επί του καπιταλισμού, γέννημα-θρέμμα του συστήματος, όπως ο Κασσελάκης, αφού μπήκε στον πυρήνα του συστήματος για να το αλώσει ‒εισοδισμό το λένε αυτό, σύμφωνα με την αριστερή ερμηνεία της είπε‒, με πολλές γνώσεις πια για τις αδυναμίες του απάνθρωπου συστήματος ήρθε να το πολεμήσει. Και αυτή η ιστορική πράξη ξεκινάει από τη χώρα μας, είναι σημαντικό αυτό, μην το αγνοείς.

Μερικές φορές οι ακραίες υπερβολές για τα εντυπωσιακά και σχεδόν ανεξήγητα γεγονότα που συμβαίνουν χρειάζονται για να τα κατανοήσουμε, είναι απαραίτητες. Δεν αποκλείεται, δεν είναι διόλου απίθανο να υπήρξαν τα πρόσωπα της φανταστικής αυτής ιστορίας την Κυριακή το βράδυ. Εννοώ ότι προφανώς υπήρξαν κάποιοι παλιοί αριστεροί που ψήφισαν τον Κασσελάκη ως τον μεσσία και τον κύριο φορέα της αριστερής απάντησης σε όσα συμβαίνουν. Όχι με την ακραία λογική αυτού που είδε το όνειρο αλλά με παρεμφερείς και πιο προσγειωμένες ερμηνείες.

Είναι πιο προφανές όμως ότι πολλοί οι οποίοι γοητεύτηκαν από τον άνθρωπο που ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να σώσει την τιμή της αριστεράς είτε βιώνουν την απόλυτη σύγχυση για το τι σημαίνει αριστερά είτε νόμισαν ότι αριστερά είναι αυτό που είδαν την τετραετία 2015-2019, γοητεύτηκαν και ήθελαν μια επανάληψή του.

Αν κάτι είναι σίγουρο με την κυριαρχία του Κασσελάκη σε έναν χώρο που αμφιβάλλω πολύ αν γνώριζε την ύπαρξή του μερικούς μήνες νωρίτερα, είναι πως ζούμε στην πιο σουρεαλιστική χώρα του κόσμου, αρκετοί κάτοικοι της οποίας επιλέγουν έναν ηγέτη γιατί μιλάει πιο καλά αγγλικά από τον πρωθυπουργό και γνωρίζει πολύ καλά πώς να μεταφέρει τα μηνύματά του. Το περιεχόμενο των μηνυμάτων δεν έχει καμία σημασία, δεν περιλαμβάνεται στην αξιολογική τους κρίση, αρκεί η μεταφορά να ταράζει λίγο τους απέναντι…