Οι κούφιοι άνθρωποι...

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Γλίνα και γλίτσα στη γλίστρα. Σκουριασμένοι μεντεσέδες στην εξώπορτα. Να αναρωτιέσαι: Τι δεν κάναμε σωστά, τι αμελήσαμε. Και χύμηξαν κατά πάνω μας τα στοιχειά της θάλασσας και τα ξωτικά της σκιάς. Αλλη να... μοιρολογάει για «φουκαράδες Αριστερούς». Κι άλλος να... ψυχοπονάει πως «πλέον, το να είσαι Αριστερός έχει καταλήξει να είναι […] να μην είσαι Ελληνας».

 

Από ποια λαγούμια μίσους και διχασμού, ποια ερέβη δυσώδους παρελθόντος αναπήδησαν αυτές οι μεγαλειώδεις ασημαντότητες της κακομοιριάς, της μιζέριας του τόπου. Από πού εμπνέονται, ποιοι τους ενθαρρύνουν, να μην αφήνουν τον τόπο ν’ ανασάνει μια σταλιά, να πάει μπροστά. Να δούμε επιτέλους μια Ελλάδα να σηκώνει το κεφάλι από την κατήφεια, να προτάσσει το στήθος και να χαίρεται το φως του ήλιου.

 

Μου ήρθαν στη σκέψη «Οι κούφιοι άνθρωποι», πρώτη στροφή, από την «Ερημη Χώρα» του T. S. Eliot στη μετάφραση του Σεφέρη:

 

«Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι/ Είμαστε οι παραγεμισμένοι άνθρωποι/ Που σκύβουμε μαζί/ Καύκαλα μ’ άχερα γεμάτα. Αλίμονο!/ Οι σ τ ε γ ν έ ς μας φωνές/ Σαν ψιθυρίζουμε μαζί/ Είναι ήσυχες και ασήμαντες/ Σαν τον αγέρα στο ξερό χορτάρι/ Ή σε σπασμένα γυαλικά των ποντικών το ποδάρι/ Μες στο ξερό μας το κελάρι./ Μορφή χωρίς σχήμα,/ Σ κ ι ά δίχως χρώμα,/ Παραλυμένη Δύναμη/ Γνέψιμο χωρίς κίνηση˙/ Εκείνοι που ταξίδεψαν/ Με ί σ ι ε ς μ α τ ι έ ς,/ στου θανάτου την άλλη Βασιλεία/ Μας θυμούνται —α! θυμούνται—/ όχι σα να ’μαστε χαμένες/ Παράφορες ψυχές, μα μοναχά/ Οι κ ο ύ φ ι ο ι ανθρώποι/ Οι π α ρ α γ ε μ ι σ μ έ ν ο ι ανθρώποι» (…) «Τούτη είναι η π ε θ α μ έ ν η χ ώ ρ α/ Τούτη είναι του κ ά κ τ ο υ η χώρα»...