H Ελληνική Περιφέρεια ερημώνει– Ο πληθυσμός συρρικνώνεται, η χώρα γερνά.!

 

 γράφει ο Σταύρος Φυντικάκης

Η Ελλάδα βιώνει μια αθόρυβη αλλά βαθιά κρίση: τα χωριά αδειάζουν, οι νέοι φεύγουν και οι γεννήσεις μειώνονται δραματικά. Η ερημοποίηση της ελληνικής περιφέρειας και η υπογεννητικότητα συνθέτουν ένα εκρηκτικό δημογραφικό μείγμα που απειλεί το μέλλον της χώρας.

 

Η Ελλάδα που μικραίνει

 

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ο δείκτης γονιμότητας στην Ελλάδα παραμένει καθηλωμένος στο 1,3 παιδί ανά γυναίκα, πολύ κάτω από το όριο αναπλήρωσης του πληθυσμού (2,1). Παράλληλα, ο πληθυσμός της χώρας μειώνεται σταθερά: το 2022 οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις κατά περίπου 35.000.

 

Η οικονομική κρίση, η ακρίβεια, η ανασφάλεια για το μέλλον και η απουσία σοβαρών πολιτικών στήριξης της οικογένειας έχουν κάνει πολλούς νέους να αναβάλουν ή να εγκαταλείψουν την ιδέα της τεκνοποίησης. Το αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία που γερνά, χωρίς να ανανεώνεται.

 

Η περιφέρεια που αδειάζει

 

Την ίδια στιγμή, η ελληνική ύπαιθρος ερημώνει. Από τη Θεσσαλία και την Ήπειρο μέχρι τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη, ο πληθυσμός μειώνεται χρόνο με τον χρόνο. Νέοι φεύγουν για τα αστικά κέντρα ή το εξωτερικό, αφήνοντας πίσω χωριά με ελάχιστους κατοίκους, σχολεία που κλείνουν και υποδομές που υπολειτουργούν.

 

Η ερήμωση δεν είναι μόνο δημογραφική — είναι και οικονομική. Η εγκατάλειψη της γης οδηγεί σε μείωση της αγροτικής παραγωγής, ενώ η απουσία νέων ανθρώπων σημαίνει λιγότερη καινοτομία και λιγότερες ευκαιρίες ανάπτυξης. Πολλές περιοχές της χώρας ζουν πια με τον φόβο ότι θα «σβήσουν» από τον χάρτη.

 

Οι συνέπειες μιας σιωπηλής κρίσης

 

Η συρρίκνωση του πληθυσμού έχει ήδη αρχίσει να επηρεάζει κρίσιμους τομείς:

 

Το ασφαλιστικό σύστημα πιέζεται, καθώς λιγότεροι εργαζόμενοι συντηρούν περισσότερους συνταξιούχους.

 

Η οικονομία χάνει δυναμικό και παραγωγική βάση.

 

Η εθνική συνοχή απειλείται, καθώς μεγάλες περιοχές μένουν υποπληθυσμένες.

 

Η πολιτιστική ταυτότητα αλλοιώνεται, με τα παραδοσιακά επαγγέλματα και ήθη να χάνονται.

Χωρίς εθνικό σχέδιο πληθυσμιακής και περιφερειακής αναγέννησης, η τάση αυτή δύσκολα θα αναστραφεί.

Μέτρα που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αναζωογόνηση της Ελληνικής υπαίθρου θα μπορούσαν να είναι:

 

Οικονομικά κίνητρα και φοροαπαλλαγές για νέες οικογένειες.

 

Στήριξη της κατοικίας και της απασχόλησης στην περιφέρεια.

 

Επενδύσεις σε υποδομές, παιδεία, υγεία και συνδεσιμότητα, ώστε η ζωή μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα να είναι βιώσιμη.

 

Ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής και της πράσινης οικονομίας.( Ενεργειακές Κοινότητες σε ΟΤΑ και Συνεταιρισμούς με απώτερο στόχο την μείωση του κόστους ζωής αλλά και του πρωτογενούς τομέα  κ.α). 

Αντί αυτών των αναπτυξιακών μέτρων, που θα έπρεπε να είναι ο πρωταρχικός στόχος, βλέπουμε να λυμαίνονται τις Κρατικές επιδοτήσεις  για τον αγροτοκτηνοτροφικό τομέα διάφοροι επιτήδειοι ....χωρίς να έχουν καμμία σχέση με την ιδιότητα του αγρότη - κτηνοτρόφου, τα καταστήματα των ΕΛΤΑ να κλείνουν εν μια νυκτί χωρίς καμία προειδοποίηση ή επεξεργασία κάποιου βιώσιμου σχεδίου, οι αναεμογεννήτριες εκεί που κάποτε υπήρχαν παραγωγικές εκτάσεις για καλλιέργειες φυτρώνουν σαν μανιτάρια, έναντι πινακίου φακής ως ενοίκιο, στους δικαιούχους των εκτάσεων.. 

Είναι πλέον πασιφανές και στους πιο δύσπιστους η παντελής έλλειψη πολιτικής βούλησης και οποιουδήποτε σχεδίου από τους Κρατούντες για την στήριξη και την αναζοωγόνηση της Ελληνικής Περιφέρειας...

 

Ένα στοίχημα για το μέλλον

 

Η Ελλάδα του μέλλοντος δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο σε γηρασμένους πληθυσμούς στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η αναζωογόνηση της περιφέρειας και η ενίσχυση της οικογένειας είναι προϋποθέσεις για τη βιωσιμότητα της χώρας.

Αν δεν υπάρξει άμεση δράση με στοχευμένες παρεμβάσεις, η «ερημοποίηση» δεν θα αφορά μόνο τη γη — θα αφορά και την ίδια την κοινωνία μας.

 

Αντίστροφη Πορεία: Γιατί η Ελλάδα πηγαίνει προς 13ωρο ενώ η Ευρώπη υιοθετεί την 4ήμερη εργασία

 

Με φόντο τις εργασιακές ελαστικοποιήσεις και το brain drain, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενισχύει τις ώρες εργασίας για να τονώσει την παραγωγικότητα. Όμως τα στατιστικά δείχνουν ότι η υπερεργασία δεν φέρνει ευημερία — αλλά φθορά, ανισότητα και φυγή.

Ενώ η Ευρώπη συζητά πειραματικά την καθιέρωση της 4ήμερης εργασίας για τη βελτίωση της παραγωγικότητας και της ψυχικής υγείας των εργαζομένων, η Ελλάδα ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Την προηγούμενη εβδομάδα, η Βουλή ενέκρινε το νομοσχέδιο «Δίκαιη Εργασία για Όλους», το οποίο επιτρέπει — υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις — 13ωρες εργάσιμες ημέρες, ως συνέχεια της περσινής θεσμοθέτησης της 6ήμερης εργασίας σε επιλεγμένους κλάδους.

 

Η κίνηση αυτή, που υποστηρίζεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως εργαλείο για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και τη μείωση της αδήλωτης εργασίας, πυροδότησε κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων και επικρίσεις από συνδικάτα, ειδικούς εργασιακού δικαίου και την αντιπολίτευση.

 

Ποιο είναι το πραγματικό υπόβαθρο των αριθμών;

 

Η Ελλάδα διατηρεί σταθερά μια από τις υψηλότερες ετήσιες ώρες εργασίας παγκοσμίως. Το 2023, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, οι Έλληνες εργάστηκαν κατά μέσο όρο περισσότερες ώρες από τους πολίτες όλων των κρατών της Ε.Ε., ενώ μόνο Κολομβία, Μεξικό, Κόστα Ρίκα και Χιλή κατέγραψαν υψηλότερα επίπεδα παγκοσμίως.

 

Παρά τις υπερωρίες και τις εξαντλητικές εβδομάδες, η αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών παραμένει σε ιστορικά χαμηλά. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων το 2024 διαπίστωσε ότι σχεδόν τα μισά ελληνικά νοικοκυριά αδυνατούν να καλύψουν βασικές ανάγκες, ενώ η Ελλάδα κατατάσσεται προτελευταία στην Ε.Ε. ως προς την αγοραστική δύναμη.

 

Από την κρίση στην «ανάκαμψη»: Ποιο είναι το τίμημα;

 

Η χώρα υπέστη βαριά οικονομική καθίζηση μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008. Το ΑΕΠ της Ελλάδας κατέρρευσε κατά 25% μεταξύ 2009 και 2014, η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 28%, ενώ το δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε άνω του 200% του ΑΕΠ.

 

Αν και τα τελευταία χρόνια παρατηρείται στατιστική ανάκαμψη — το χρέος υποχώρησε από 209,4% το 2020 σε 163,9% το 2023 και η ανάπτυξη υπερέβη τον μέσο όρο της Ευρωζώνης — η βελτίωση είναι εύθραυστη και εξαρτώμενη από χαμηλής παραγωγικότητας τομείς, όπως ο τουρισμός, η εστίαση και οι υπηρεσίες.

 

Έρευνα του London School of Economics με τίτλο Greece’s Cafe Economy διαπιστώνει πως από το 2009 έως το 2023, η απασχόληση σε τουριστικά επαγγέλματα αυξήθηκε κατά 87%, ενώ η προστιθέμενη αξία αυτών των επαγγελμάτων αυξήθηκε μόλις κατά 11%. Η παραγωγικότητα εργασίας μειώθηκε κατά 16% και οι πραγματικοί μισθοί κατέρρευσαν από 26% έως και 60% στους συγκεκριμένους κλάδους.

 

Ο φαύλος κύκλος των χαμηλών μισθών και των υπερωριών

 

Οι περικοπές στους μισθούς, οι παγωμένοι κατώτατοι, η εξασθένιση των συλλογικών συμβάσεων — όλα μέρος των μνημονιακών παρεμβάσεων — οδήγησαν στο σημερινό τοπίο: η Ελλάδα διαθέτει πλέον ένα από τα υψηλότερα ποσοστά χαμηλόμισθων εργαζομένων στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat, το 20% των Ελλήνων εργάζεται πάνω από 45 ώρες την εβδομάδα — το υψηλότερο ποσοστό στην Ε.Ε.

 

Ακόμα κι έτσι, σχεδόν 1 εκατομμύριο άτομα παραγωγικής ηλικίας εγκατέλειψαν τη χώρα μεταξύ 2010 και 2022. Ο συνδυασμός αυτής της φυγής με τον δείκτη γονιμότητας των 1,3 γεννήσεων ανά γυναίκα απειλεί με μείωση του πληθυσμού έως και 25% μέχρι το 2070 — έξι φορές πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε. — θέτοντας σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος.

 

Τι υποστηρίζει η κυβέρνηση και γιατί αντιδρούν οι εργαζόμενοι;

 

Η κυβέρνηση επιχειρηματολογεί υπέρ της νέας εργασιακής ευελιξίας ως μηχανισμού ενίσχυσης της απασχόλησης, της καταγραφής της αδήλωτης εργασίας και της παραγωγικότητας. Μεταξύ άλλων έχει εφαρμόσει:

 

Ψηφιακή κάρτα εργασίας για την παρακολούθηση ωραρίων και υπερωριών

 

Αυξήσεις στον κατώτατο μισθό — που ωστόσο δεν ακολουθούν τον πληθωρισμό

 

Επέκταση γονικής άδειας και θεσμοθέτηση τηλεργασίας με δικαίωμα αποσύνδεσης

 

Μείωση των εργοδοτικών εισφορών

 

Το πιο πρόσφατο μέτρο αφορά την επέκταση των ωρών εργασίας έως 13 ημερησίως (με ανώτατο ετήσιο όριο τις 150 ώρες υπερωρίας), κυρίως σε τουριστικές και εποχιακές δραστηριότητες, με στόχο την κάλυψη της ζήτησης χωρίς προσλήψεις. Η κυβέρνηση υποστηρίζει πως πρόκειται για νόμιμη αναγνώριση υπερωριών που ήδη υφίστανται άτυπα και θα πληρώνονται κανονικά.

 

Όμως, όπως επισημαίνουν εργατολόγοι και εργατικά συνδικάτα, το μέτρο:

 

Νομιμοποιεί την υπερεργασία αντί να χτυπά τις αιτίες της — τις εξαντλημένες συλλογικές συμβάσεις και τους χαμηλούς μισθούς.

 

Δεν εγγυάται ουσιαστική προστασία: Αν και ο υπουργός Εργασίας διαβεβαιώνει ότι κανείς δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να εργαστεί 13 ώρες ή να απολυθεί επειδή αρνήθηκε, η αδυναμία του ΣΕΠΕ να πραγματοποιεί επαρκείς ελέγχους αφήνει τους εργαζόμενους εκτεθειμένους σε αυθαιρεσία.

 

Υπερεργασία αντί για μεταρρυθμίσεις; Η Ελλάδα στο σταυροδρόμι

 

Θα βοηθήσει άραγε η 6ήμερη εβδομάδα και οι 13ωρες βάρδιες στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας; Οι ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Η παρατεταμένη εργασία ενισχύει τον κίνδυνο εξουθένωσης και προβλημάτων υγείας, περιορίζει την παραγωγικότητα μακροπρόθεσμα και τροφοδοτεί τη διαρροή εγκεφάλων προς το εξωτερικό.

 

Πιο σκληρές εργασιακές συνθήκες δυσκολεύουν τις οικογένειες να αποκτήσουν παιδιά, εντείνοντας το δημογραφικό πρόβλημα. Το παράδοξο είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση επιλέγει να στηρίξει την ανάπτυξη όχι μέσα από την ενίσχυση της παραγωγικότητας και της καινοτομίας, αλλά μέσω της χρονικής επέκτασης της φθηνής εργασίας.

 

Συμπέρασμα: Ανάπτυξη για ποιους και με ποιους όρους;

 

Η Ελλάδα, παρά τις επίσημες πανηγυρικές αναφορές περί επιστροφής στην κανονικότητα, φαίνεται να πορεύεται σε αντίθετη τροχιά από τον ευρωπαϊκό διάλογο για τη μείωση της εργασιακής κόπωσης και την ποιότητα ζωής. Η στροφή προς περισσότερο χρόνο εργασίας — αντί για καλύτερες συνθήκες — κινδυνεύει να αναπαράγει το ίδιο το παραγωγικό αδιέξοδο που οδήγησε στη κρίση.

 

Η πραγματική ερώτηση δεν είναι αν δουλεύουμε αρκετά, αλλά τι αξία παράγουμε και πώς τη μοιραζόμαστε. Αν η απάντηση της χώρας στην κρίση είναι «δουλέψτε περισσότερο, κερδίστε λιγότερα», τότε η κοινωνική φθορά θα προηγηθεί της οικονομικής ανάκαμψης.

 πηγή

Η µοίρα µας η µεταπρατική

 

 

γράφει ο Μανώλης Κουφάκης*

Θυµάµαι τον εαυτό µου στην πρώτη µου νεότητα να εντυπωσιάζεται από την εισβολή της τεχνολογίας στη ζωή της επαρχίας όπου ζούσα, και τη συνακόλουθη αλλαγή επί τα βελτίω της ζωής µας.

Περισσότερα αυτοκίνητα, οικιακές συσκευές που έλυναν πρακτικά προβλήµατα, κάποια πρώτα αεροπορικά ταξίδια και αργότερα η τηλεόραση, µου έδειχναν ότι, χωρίς αµφιβολία, η πορεία µας προς το µέλλον σαν άτοµα, σαν κοινωνία, σαν χώρα περνάει µέσα από την τεχνολογία.

Κάπως έτσι στο νεανικό µου µυαλό -χωρίς σκέψη, απλά θεωρώντας το νοµοτελειακό- µου δηµιουργήθηκε η πεποίθηση ότι κάποια στιγµή, όσο θα δυναµώνει η χώρα µου, θα φθάσει να κατασκευάζει οικιακές συσκευές και τηλεοράσεις και αυτοκίνητα και αεροπλάνα. ∆ηλαδή να παράγει.

 

   

  

Τι ροµαντική αφέλεια! Στα χρόνια που ακολούθησαν είδα τις θνησιγενείς προσπάθειες της OPEL και της NISSAN να παράγουν αυτοκίνητα στην Ελλάδα, είδα την αγωνιώδη (αλλά χωρίς αίσιο τέλος) προσπάθεια της ελληνικής εταιρείας NAMCO µε το θρυλικό και πολύ επιτυχηµένο Pony, να κρατηθεί στη ζωή, είδα πάµπολλες ελληνικές βιοµηχανίες να µετακοµίζουν στη Βουλγαρία, Ρουµανία και αλλού, είδα τις ιστορικές βιοµηχανίες Izola και Pitsos να παράγουν σήµερα όχι στην Ελλάδα, αλλά η πρώτη στην Πολωνία και η δεύτερη στην Τουρκία.

Γιατί όλα αυτά (και άλλα παρόµοια βεβαίως); Τι συµβαίνει µε ‘µας και αποστρεφόµαστε την παραγωγική διαδικασία που µπορεί να δηµιουργήσει µια στέρεα οικονοµική βάση για τη χώρα; Γιατί διώξαµε τις βιοµηχανίες από την Ελλάδα και στη συνέχεια γίναµε αντιπρόσωποι των προϊόντων τους στον τόπο µας; Γιατί προτιµήσαµε να γίνουµε µεταπράτες και εκπρόσωποι ξένων συµφερόντων αντί παραγωγοί; Έχει σχέση αυτό µε το πώς βλέπουµε τους εαυτούς µας σε σχέση µε τους ξένους; Ήταν αυτό πάντα έτσι;

Όχι, δεν ήταν πάντα έτσι, λέει ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς στη σχετική µελέτη του, την οποία περιλαµβάνει στο πολύ αξιόλογο βιβλίο του «Πολιτιστική ∆ιπλωµατία», εκδόσεις Ίκαρος, 2003: « Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας οι Έλληνες έµποροι και ναυτικοί διέπρεπαν στις αγορές των µεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων και στη ναυτιλία της Μεσογείου, της Μαύρης Θάλασσας, της Μέσης Ανατολής. Το Οικουµενικό Πατριαρχείο ασκούσε ευρύτατη και δυναµική διεθνή πολιτική, συχνά επί ίσοις όροις µε τις µεγάλες Ευρωπαϊκές ∆υνάµεις. Ελληνικές παροικίες ανθούσαν στις ευρωπαϊκές µεγαλουπόλεις, Έλληνες λόγιοι εκαλούντο ως σύµβουλοι σε ανακτορικές Αυλές ή τους τιµούσαν επιστηµονικές ακαδηµίες και πανεπιστήµια της Ευρώπης. …Τα θέατρα των Ελλήνων της Σµύρνης, της Τραπεζούντας, της Οδυσσού συναγωνίζονταν την όπερα του Παρισιού και της Βιέννης. Αυτός ο πολύπτυχος, οργανικός και αβίαστος εξευρωπαϊσµός δεν έθιγε στο παραµικρό την ελληνικότητα του φρονήµατος, της παιδείας, των λαϊκών παραδόσεων, της εκκλησιαστικής πνευµατικότητας, των κοινωνικών και κοινοτικών θεσµών. Ο κοσµοπολιτισµός ήταν η φυσική ανάσα και απλοχωριά του Ελληνισµού όσο οι Έλληνες πίστευαν όχι στην αρχαία των προγόνων τους αλλά στη ζωντανή δική τους πολιτιστική ιδιαιτερότητα και δυναµική».

Μέσα σ’ αυτό το κλίµα και το πνεύµα που διαµόρφωναν τα παραπάνω, ερχόταν σαν φυσικό ο Ρήγας Φεραίος να οραµατιστεί την απελευθέρωση των Ελλήνων και όλων των υπόδουλων λαών της Βαλκανικής από την Οθωµανική κυριαρχία. Τη δηµιουργία µιας ελεύθερης, δηµοκρατικής και δίκαιης πολιτείας, όπου οι πολίτες, ανεξάρτητα από θρησκεία ή καταγωγή, θα είχαν ίσα δικαιώµατα.

Ο Ρήγας Φεραίος, στο όραµά του για µια ελεύθερη και ενωµένη βαλκανική πολιτεία, είχε «ονειρευτεί» ως πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Τη θεωρούσε φυσικό κέντρο, όχι µόνο για τους Έλληνες, αλλά για όλους τους λαούς της Βαλκανικής, λόγω: της ιστορικής και πολιτιστικής της κληρονοµιάς (Βυζάντιο – Ρωµανία), της γεωγραφικής της θέσης, στο σταυροδρόµι Ανατολής και ∆ύσης, και του συµβολισµού της ως πόλης που ένωνε θρησκείες και λαούς. ∆εν την έβλεπε απλώς ως έδρα ενός ελληνικού βασιλείου, αλλά ως πρωτεύουσα µιας δηµοκρατικής οµοσπονδίας λαών.

Μιλώντας για το ίδιο θέµα ο Οδυσσέας Ελύτης λέει: «Να µπορούσαν και τη σηµασία των λαών να την µετράνε [τα οργανωµένα κράτη] όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουνε για µακέλεµα, όπως συµβαίνει στις µέρες µας, αλλά απ’ το πόση ευγένεια παράγουν, ακόµα και κάτω από τις πιο δυσµενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός µας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραµικρό κεντητό πουκάµισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέµπλο, το κιούπι, το χράµι, όλα τους αποπνέανε µιάν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων. Τι σταµάτησε αυτά τα κινήµατα ψυχής που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες; Ποιος καπάκωσε µια τέτοιου είδους αρετή, που µπορούσε µια µέρα να µας οδηγήσει σ’ ένα ιδιότυπο, κοµµένο στα µέτρα της χώρας πολίτευµα;»

Αυτά φαίνεται να χάθηκαν αµέσως µετά την Επανάσταση, µε την ίδρυση του νέου Ελληνικού κράτους. Η οργανωτική του δοµή, οι πολιτικές και κοινωνικές του λειτουργίες συγκροτήθηκαν µε τη συνειδητή επιδίωξη, όχι να είναι πρωτίστως ελληνικό, αλλά ένα συνεπές αντίγραφο των πεφωτισµένων κρατών της Ευρώπης. Τη θεωρητική υποστήριξη της προοπτικής αυτής του νέου Ελληνικού κράτους την είχε προετοιµάσει ο Αδαµάντιος Κοραής, την ενστερνίστηκαν οι περισσότεροι Έλληνες λόγιοι του 18ου και 19ου αιώνα, την υιοθέτησε ο Καποδίστριας, την προώθησε τα µέγιστα η Βαυαροκρατία και την σκυτάλη πήραν έκτοτε οι Έλληνες πολιτικοί µέχρι σήµερα. «Έτσι, ο µιµητικός εξευρωπαϊσµός της χώρας αποτέλεσε από την πρώτη στιγµή την επίσηµη κρατική ιδεολογία και πρακτική.», γράφει ο Χρ. Γιανναράς. Η εξέλιξη αυτή είχε δύο πολύ σηµαντικές -δυστυχώς αρνητικές- συνέπειες για το νέο Ελληνικό κράτος και τους Νεοέλληνες: Όταν µια ολόκληρη κρατική δοµή αποβλέπει όχι πρωτίστως στην εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας της, αλλά στη µίµηση άλλων ιδεών και καταστάσεων που συµβαίνουν αλλού, τότε είναι βέβαιον ότι, όσο πετυχηµένα κι αν το κάνει, πάντοτε θα υπολείπεται του αυθεντικού πρωτοτύπου και ο µόνος ρόλος που της µένει είναι αυτός του µεταπράτη· ρόλος που την καταδικάζει σε µόνιµη υπανάπτυξη, ιστορική καθυστέρηση και αβάσταχτο αίσθηµα µειονεξίας. Αφ’ ετέρου, αυτό ακριβώς το βασανιστικό αίσθηµα µειονεξίας που γεννά ο µεταπρατισµός, και που µας κατατρύχει τόσο ως ατοµικό όσο και ως συλλογικό βίωµα, ζητά µια «καθ’ υπερβολήν αναπλήρωση». Και αυτή τη βρήκαµε µε την καταφυγή στην καύχηση για το αρχαίο κλασικό παρελθόν της χώρας µας και τα κατορθώµατα των απώτερων ενδόξων προγόνων µας.

Εδώ, είµαι σίγουρος, θα εντοπίζετε µια αντίφαση που αντικατοπτρίζει την αντιφατική φύση του Νεοέλληνα και του νέου Ελληνικού κράτους: Από τη µία προβάλλουµε την «ελληνικότητά» αξιώνοντας σεβασµό και από την άλλη καταβάλλουµε αγωνιώδη προσπάθεια να µιµηθούµε τους Ευρωπαίους και να αποβάλουµε κάθε τι το ελληνικό!

Η σύγχυση αυτή στο µυαλό και τα αισθήµατά µας, η οποία συνεχίζει να υπάρχει και στις µέρες µας, φαίνεται να προέρχεται σε µεγάλο βαθµό από τη θέση που πήραµε για τη σχέση του νεότερου Ελληνισµού µε τον βυζαντινό και µεταβυζαντινό Ελληνισµό. Τόσον ο Κοραής, οι ιδέες του οποίου επικράτησαν, όσον βέβαια και οι Βαυαροί, είχαν άγνοια και έτρεφαν απροκάλυπτη περιφρόνηση για το βυζαντινό και µεταβυζαντινό παρελθόν, δηλαδή για οτιδήποτε το ελληνικό στην εποχή τους. Αυτή η σχολή σκέψης επικράτησε και ήταν µάλλον αναπόφευκτο και οι πολιτικοί µας, µέχρι και στις µέρες µας, να σκέφτονται κατά τον ίδιο τρόπο. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος, σε συνέντευξή του σε µεγάλη Γαλλική εφηµερίδα, καυχιόταν ότι πνευµατική του πατρίδα ήταν η Χαϊδελβέργη και το Παρίσι. Λίγο αργότερα ο Κωνσταντίνος Καραµανλής, επίσης ως Πρόεδρος της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας δήλωνε σε δηµόσιο λόγο του ότι «εµείς οι Έλληνες ήµασταν για αιώνες σκλάβοι: πρώτα στους Ρωµαίους, ύστερα στους Βυζαντινούς και µετά στους Τούρκους»!

Κάναµε λοιπόν ένα τεράστιο ιστορικό, νοητικό και ψυχολογικό άλµα παραγραφής είκοσι πέντε αιώνων, για να αντλήσουµε τον αυτοσεβασµό µας και να απαιτήσουµε τον σεβασµό των άλλων από την αρχαία, την κλασική Ελλάδα. Ένα άλµα είκοσι πέντε αιώνων που µας αποδυνάµωσε, µας απογύµνωσε από την «ελληνικότητά» µας και που, ως φαίνεται, αποδεικνύεται ως ένα άλµα στο κενό. Αυτόν τον άνευρο και ανούσιο µεταπρατικό χαρακτήρα και την επίκληση της αρχαίας Ελλάδας από τον Νεοέλληνα, σχολίαζε σαρκαστικά ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης µε τη φράση: «Είµαστε όλοι µας φιλέλληνες»!

 

*O Μανώλης Κουφάκης είναι δρ µηχανικός π. δ/ντής ∆Ε∆∆ΗΕ Α.Ε.

Η ΕΕ ετοιμάζει «πόλεμο» στις βραχυχρόνιες μισθώσεις: Νέοι κανόνες για Airbnb, Booking

 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ετοιμάζει ριζοσπαστικό σχέδιο για την κρίση στέγασης, με νέους κανόνες για Airbnb και Booking, ενίσχυση των ενοικιαστών και προγράμματα προσιτής κατοικίας ύψους 300 δισ. ευρώ

 

 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ετοιμάζει σαρωτικούς κανονισμούς που θα μπορούσαν να αλλάξουν ριζικά την αγορά κατοικίας στην Ευρώπη. Στόχος: η αντιμετώπιση του «τεράστιου προβλήματος» των βραχυχρόνιων μισθώσεων και η ανάσχεση μιας κοινωνικής κρίσης που απειλεί να τινάξει στον αέρα τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Σε δηλώσεις του στον Guardian, ο Δανός Επίτροπος Κατοικίας Νταν Γιόργκενσεν προειδοποίησε ότι η εκτόξευση των τιμών ενοικίων και κατοικιών έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα: «Αν δεν δράσουμε τώρα, οι λαϊκιστές που εκμεταλλεύονται τη δυσφορία των πολιτών θα κερδίσουν έδαφος».

 

Το πρώτο πανευρωπαϊκό σχέδιο για προσιτή στέγαση αναμένεται να δημοσιοποιηθεί τον Δεκέμβριο, δύο χρόνια νωρίτερα από το αρχικό χρονοδιάγραμμα, λόγω της πίεσης των κοινωνικών ανισοτήτων και του αυξανόμενου κόστους ζωής.

 

 

Ο Γιόργκενσεν παραδέχεται πως η ανεξέλεγκτη έκρηξη των Airbnb και Booking έχει μεταμορφώσει ολόκληρες πόλεις, αυξάνοντας τα ενοίκια και εκτοπίζοντας τους ντόπιους κατοίκους από τα ιστορικά τους κέντρα. «Είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που απαιτεί ευρωπαϊκή απάντηση», τονίζει.

 

Η Eurostat καταγράφει ανησυχητικές αυξήσεις: από το 2010 έως το 2023, οι τιμές κατοικιών αυξήθηκαν κατά 48%, ενώ τα ενοίκια κατά 22%. Σε χώρες όπως η Εσθονία και η Λιθουανία, οι αυξήσεις ξεπέρασαν το 200%. Στην Ελλάδα, σχεδόν τρία στα δέκα νοικοκυριά δαπανούν πάνω από το 40% του εισοδήματός τους για στέγαση, το υψηλότερο ποσοστό στην ΕΕ.

 

 

Το σχέδιο της Κομισιόν περιλαμβάνει κανόνες για τον περιορισμό της χρηματιστηριοποίησης της κατοικίας, δηλαδή της μετατροπής της στέγης σε προϊόν επενδυτικής κερδοσκοπίας. Εξετάζονται επίσης κίνητρα για ανάπτυξη προσιτών κατοικιών, όπως υποχρεώσεις των κατασκευαστών να διαθέτουν ένα ποσοστό των νέων ακινήτων σε χαμηλότερες τιμές. Η Κομισιόν μελετά ακόμα τρόπους για προστασία των ενοικιαστών και χαλάρωση των κανόνων κρατικών ενισχύσεων, ώστε τα κράτη-μέλη να μπορούν να παρέχουν επιδοτήσεις ή φορολογικά κίνητρα για στέγαση.

 

Η πρόεδρος της Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, έχει ήδη υποσχεθεί τη διοργάνωση του πρώτου Ευρωπαϊκού Συνεδρίου για τη Στέγαση, με στόχο να τεθεί το θέμα «στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας». Οι Σοσιαλιστές στο Ευρωκοινοβούλιο πιέζουν για ένα ταμείο 300 δισ. ευρώ σε επιχορηγήσεις και δάνεια, αλλά το σχέδιο συναντά αντιδράσεις από πιο συντηρητικούς κύκλους. Παράλληλα, η Κομισιόν εξετάζει αμφιλεγόμενες προτάσεις, όπως περιορισμούς ή φορολόγηση στην αγορά ακινήτων από μη Ευρωπαίους, προκειμένου να αναχαιτίσει την κερδοσκοπία.

 

Ο Γιόργκενσεν παρομοίασε την κρίση στέγασης με την πανδημία: «Όπως τότε χρειάστηκε η Ευρώπη να κινηθεί ενωμένα για τα εμβόλια, έτσι και τώρα πρέπει να δράσουμε συλλογικά για τη στέγη. Η κατοικία είναι ανθρώπινο δικαίωμα, όχι επενδυτικό προϊόν». Η νέα ευρωπαϊκή πολιτική υπόσχεται να επαναπροσδιορίσει την έννοια της αστικής ζωής, από τουριστικό προϊόν για λίγους, σε βιώσιμη κατοικία για όλους.

 

πηγή με πληροφορίες από Guardian

Η Ζωή που «τα λέει έξω από τα δόντια»

 

Η Κωνσταντοπούλου είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας συνολικής πολιτικής παρακμής που δεν συναντάται μόνο στη χώρα μας, για την οποία ευθύνη έχουν όσοι την ανέδειξαν ως πολιτική περσόνα και τώρα βλέπουν την πλάτη της στις δημοσκοπήσεις…

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Αγκαλιάστηκε με τη Ραχήλ Μακρή, στάθηκε απέναντι σε ό,τι πιο θετικό ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τη Συμφωνία των Πρεσπών, έκλεισε το μάτι σε πολλούς από τους ακραίους απέναντι και μοιάζει με μια πολιτικά ταλαντευόμενη παρουσία που κινείται από τη μια άκρη ως την άλλη και μπορεί να ταιριάξει σε κάθε περίσταση.

ΠΟΛΛΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΚΟΜΜΑΤΩΝ της αριστεράς για αρκετό καιρό είναι σχεδόν θλιμμένα και αυτό δεν συμβαίνει μόνο εξαιτίας των γνωστών και πολυσυζητημένων λόγων που αφορούν τις χαμηλές επιδόσεις τους στις δημοσκοπήσεις οι οποίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Το ίδιο νομίζω συμβαίνει και με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν αδυνατεί απλώς να εισπράξει ένα αξιοσημείωτο ποσοστό από τη μεγάλη φθορά της ΝΔ αλλά αγκομαχεί κάθε φορά για να μη χάσει την δεύτερη θέση σε ό,τι αφορά την επιρροή του στην κοινωνία. Η θλίψη, ο φόβος και ο προβληματισμός μετατράπηκαν σε ανησυχία λίγες ημέρες πριν, όταν μια εταιρεία δημοσκοπήσεων (MRB) ανέδειξε την Πλεύση Ελευθερίας, πιο γνωστή ως «κόμμα της Ζωής», στην τρίτη θέση με ποσοστό 9%, μια ανάσα (μόλις 2,5 μονάδες) από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ.

 

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου όμως δεν χαμογέλασε πλατιά εκείνη την ημέρα μόνο γι’ αυτόν τον λόγο. Οι πολίτες την έφερναν στην πρώτη θέση σε ό,τι αφορά τη στάση των πολιτικών αρχηγών για το έγκλημα (όπως εκτιμά το 72,5% των πολιτών ότι πρέπει να χαρακτηριστεί) των Τεμπών. Εκτίμησαν ιδιαίτερα την παρουσία της στη Βουλή όταν συζητήθηκε το θέμα, τις αντιπαραθέσεις που είχε σχεδόν με όλους, τη φωνή που ύψωνε και ακουγόταν δυνατά. Ακόμα και φανατικοί επικριτές της έλεγαν πως εκείνες τις ημέρες η Ζωή Κωνσταντοπούλου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση. Με θετικό ή αρνητικό τρόπο, σίγουρα σήκωσε πολλή σκόνη.

 

Η Κωνσταντοπούλου, ο Βελόπουλος, η Λατινοπούλου θεωρούνται και ονομάζονται αντισυστημικοί. Ένα μείγμα καθολικής απόρριψης και  ισοπεδωτικής γενίκευσης των πάντων με έντονες και ισχυρές δόσεις λαϊκισμού και συχνά αγοραίες πολιτικές εκφράσεις ονομάζεται αντισυστημισμός. Μια ιδεολογική θολούρα η οποία λειτουργεί με έναν γκροτέσκο τρόπο και περισσή αυτοαναφορικότητα ονομάζεται αντισυστημισμός.

Τι λένε πολλοί γι’ αυτήν; Πως είναι μαχητική, έχει πολιτικό τσαμπουκά, τα λέει έξω από τα δόντια, χύμα και τσουβαλάτα, δεν ορρωδεί προς ουδενός, εμφανίζεται στα δικαστήρια, στη Βουλή, στα πρωινάδικα, στους δρόμους και στις διαδηλώσεις με περίσσιο δυναμισμό και μιλάει για όλα, κάνει φασαρία, οργίζεται και μιλάει σκληρά σε όσους βρίσκονται απέναντί της – αν γραφτεί ότι αρκετοί φοβούνται να αντιπαρατεθούν μαζί της γιατί δεν ξέρουν τι θα ακούσουν, δεν θα είναι υπερβολή. Η Ζωή είναι αυτό που με μια λέξη χαρακτηρίζεται τόσο εσφαλμένα στην εποχή μας «αντισυστημική». Το κομμάτι του εκλογικού σώματος που αυτοχαρακτηρίζεται έτσι, σύμφωνα με μια τελευταία δημοσκόπηση, αγγίζει το 37,4% (Φεβρουάριος 2025, GPO). Και η Πλεύση Ελευθερίας έχει και εκεί μια εξαιρετική επίδοση.

 

 

Στη χώρα που οι πολιτικοί ορισμοί έχουν πάρει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από αυτό που πραγματικά, και ιστορικά, έχουν, η Κωνσταντοπούλου, ο Βελόπουλος, η Λατινοπούλου και διάφοροι άλλοι με μικρότερη επιρροή και εμβέλεια πολιτικοί θεωρούνται και ονομάζονται αντισυστημικοί. Ένα μείγμα καθολικής απόρριψης και μέσα από αυτήν ισοπεδωτικής γενίκευσης των πάντων με έντονες και ισχυρές δόσεις λαϊκισμού και συχνά αγοραίες πολιτικές εκφράσεις ονομάζεται αντισυστημισμός. Μια εύθραυστη ισορροπία που λειτουργεί σαν πολιτικό εκκρεμές, απόλυτα ασαφής και με απροσδιόριστες ιδεολογικές αναφορές ονομάζεται αντισυστημισμός. Μια πολιτική συμπεριφορά που στηρίζεται κατά βάση στη διαμαρτυρία χωρίς ιδεολογική θεώρηση του υποκειμένου, η οποία εκδηλώνεται και στηρίζεται κυρίως στο συναίσθημα, στην οργή, στο μίσος και στις ακατέργαστες αντιδράσεις που προκαλούνται από τις συχνά βίαιες συνθήκες επιβίωσης ονομάζεται αντισυστημισμός. Μια ιδεολογική θολούρα η οποία λειτουργεί με έναν γκροτέσκο τρόπο και περισσή αυτοαναφορικότητα αυτόν τον χαρακτηρισμό παίρνει.

 

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είναι η μοναδική και σίγουρα όχι η κύρια υπεύθυνη γιατί κερδίζει πόντους και παγιώνει την παρουσία της στο πολιτικό σκηνικό. Βρήκε πολύτιμο ζωτικό χώρο, ένα κύμα δυσαρέσκειας, αποϊδεολογικοποίησης και απαξίωσης της αριστεράς όπως την εξέφρασε ο ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα τα χρόνια της εξουσίας του, το οποίο καβάλησε και πορεύεται με έναν επιτυχημένο και αποτελεσματικό τρόπο. Χωρίς το βάρος της ψήφισης ενός μνημονίου που θεωρήθηκε διαβατήριο «αριστεροσύνης», παράλληλα αγκαλιάστηκε με τη Ραχήλ Μακρή, στάθηκε απέναντι σε ό,τι πιο θετικό ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τη Συμφωνία των Πρεσπών, έκλεισε το μάτι σε πολλούς από τους ακραίους απέναντι και μοιάζει με μια πολιτικά ταλαντευόμενη παρουσία που κινείται από τη μια άκρη ως την άλλη και μπορεί να ταιριάξει σε κάθε περίσταση. Έχει δημιουργήσει ένα πολιτικό μόρφωμα το οποίο προσφέρεται και είναι ελκυστικό για να υποδεχτεί την ψήφο όποιου θεωρεί τον εαυτό του αντισυστημικό.

 

Η Κωνσταντοπούλου, που τα πάει τόσο καλά, είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας συνολικής πολιτικής παρακμής που δεν συναντάται μόνο στη χώρα μας, για την οποία ευθύνη έχουν όσοι την ανέδειξαν ως πολιτική περσόνα και τώρα βλέπουν την πλάτη της στις δημοσκοπήσεις…

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

«Στον αέρα» οι διορθώσεις για τις αντικειμενικές αξίες σε 12 δήμους

 

Εξαιρετικά «θολό» παραμένει το τοπίο για τις διορθώσεις στις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων σε 36 περιοχές που βρίσκονται σε 12 Δήμους της χώρας, τα αιτήματα των οποίων έγιναν δεκτά από το υπουργείο Οικονομικών καθώς οι ιδιώτες εκτιμητές που ανέλαβαν το προσδιορισμό των νέων τιμών δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει τη διαδικασία.

 

 

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι ιδιώτες εκτιμητές οι οποίοι ανέλαβαν το φθινόπωρο toy 2024 να «τρέξουν» τον επαναπροσδιορισμό της φορολογητέας αξίας των ακινήτων, δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει το έργο τους και δεν έχουν υποβάλει τις σχετικές εισηγήσεις στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών.

 

Με βάση το σχεδιασμό το υπουργείο Οικονομικών θα λάβει τις τελικές αποφάσεις για την έκταση των αλλαγών στις τιμές ζώνης στους συγκεκριμένους Δήμους μετά την υποβολή των σχετικών πορισμάτων από τους εκτιμητές τα οποία ωστόσο βρίσκονται στα …αζήτητα. H διαδικασία παραμένει στάσιμη και οι εκτιμητές δεν έχουν ολοκληρώσει το έργο τους, αφήνοντας εκατοντάδες ιδιοκτήτες ακινήτων σε εκκρεμότητα.

 

Στη λίστα με τους δήμους στους οποίους θα επαναπροσδιορισθούν οι τιμές ζώνης περιλαμβάνονται οι δήμοι: Αγ. Αναργύρων – Καματερού, Βριλησσίων, Χαλανδρίου, Γλυφάδας, Πειραιά, Ιθάκης, Καρπάθου, Λουτρακίου, Σύμης, Πύργου, Ρόδου και Λέρου.

 

Δύο χρόνια στο περίμενε…

Οι συγκεκριμένοι δήμοι πριν από 2 χρόνια είχαν υποβάλει αίτημα στο υπουργείο Οικονομικών ζητώντας «κούρεμα» των αντικειμενικών τιμών οι οποίες είχαν αυξηθεί τον Ιούνιο του 2021 και ενεργοποιήθηκαν για μεταβιβάσεις ακινήτων την 1η Ιανουαρίου 2022. Το υπουργείο έκανε δεκτό το αίτημά τους και ανέθεσε σε ιδιώτες εκτιμητές τον επαναπροσδιορισμό των τιμών εκκίνησης στις «επίμαχες» ζώνες.

 

Σύμφωνα με τις εντολές που έλαβαν οι ιδιώτες εκτιμητές, θα έπρεπε εντός 15 εργάσιμων ημερών να ολοκληρώσουν το έργο τους και άμεσα να παραδώσουν το πόρισμά τους στον υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών προκειμένου να ληφθούν οι τελικές αποφάσεις για τις αντικειμενικές αξίες στις συγκεκριμένες περιοχές. Ωστόσο, το χρονοδιάγραμμα δεν έχει τηρηθεί και η διαδικασία προχωρά με ρυθμούς «χελώνας».

 

Υπενθυμίζεται ότι τον Ιανουάριο του 2023 είχαν προσφύγει στο υπουργείο Οικονομικών 169 δήμοι οι οποίοι ζήτησαν «κούρεμα» κούρεμα των αντικειμενικών αξιών ακόμα και πάνω από 50%, ωστόσο μόνο οι 12 δήμοι υπέβαλαν στην Επιτροπή του υπουργείου Οικονομικών αιτιολογημένα και τεκμηριωμένα αιτήματα για αναπροσαρμογή των τιμών. Οι υπόλοιπες ενστάσεις απορρίφθηκαν καθώς δεν συνοδεύονταν με αποδεικτικά στοιχεία.

 

Χωρίς αναδρομική ισχύ

Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι οι όποιες διορθώσεις στις αντικειμενικές αξίες – όταν και όποτε ολοκληρωθούν – δεν θα έχουν αναδρομική ισχύ για τη φορολογία αλλά θα ενεργοποιηθούν από τη ημερομηνία δημοσίευσης της σχετικής υπουργικής απόφασης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα αλλάξει ο λογαριασμός του φετινού ΕΝΦΙΑ ούτε οι φόροι στις μεταβιβάσεις ακινήτων που έχουν πραγματοποιηθεί.

 

Σε περίπτωση που υπάρξουν «κουρέματα» στις τιμές ζώνης των 12 δήμων θα μειωθούν δεκάδες φόρους και τέλη που επιβαρύνουν τα ακίνητα όπως ο ΕΝΦΙΑ, οι φόροι Κληρονομιάς, Γονικής Παροχής και Δωρεάς ακινήτων, το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας, οι Δημοτικοί φόροι στις μεταβιβάσεις ακινήτων, τα αναλογικά τέλη μεταγραφής μεταβιβαστικών συμβολαίων, δωρεών και γονικών παροχών και κτηματογράφησης, τα πολεοδομικά πρόστιμα κατασκευής ή διατήρησης αυθαιρέτων, οι εισφορές σε γη και χρήμα για ένταξη σε σχέδια πόλεων, το τεκμήριο διαβίωσης σε ιδιόκτητη ή μισθωμένη κατοικία κ.α.

 

Την ίδια ώρα το υπουργείο Οικονομικών δρομολογεί την έκδοση νέων υπουργικών αποφάσεων για τον καθορισμό τιμών εκκίνησης σε περιοχές που τα δικαστήρια έχουν ακυρώσει προηγούμενες αποφάσεις για τις τιμές ζώνης και στις οποίες εφαρμόζεται προσωρινό σύστημα αυτόματου προσδιορισμού της φορολογητέας αξίας. Η σχετική διάταξη προβλέπει ότι υπουργική απόφαση για τον καθορισμό νέων τιμών εκκίνησης δημοσιεύεται εντός προθεσμίας 6 μηνών από την κοινοποίηση της απόφασης ακύρωσης και για δικαστικές αποφάσεις που έχουν κοινοποιηθεί έως την έναρξη ισχύος του παρόντος η υπουργική απόφαση δημοσιεύεται έως τις 15 Απριλίου 2025.

 

Αναμένοντας την ολοκλήρωση της διαδικασίας αυτής, οι ιδιοκτήτες ακινήτων, οι Δήμοι και οι επενδυτές σε αυτές τις περιοχές παραμένουν σε αναμονή, ελπίζοντας ότι οι διορθώσεις στις αντικειμενικές αξίες θα οδηγήσουν σε μια πιο δίκαιη και ρεαλιστική φορολογική επιβάρυνση

ΝίκοςΚοκκινόπουλος

«Κόκκινη κάρτα» στην Ελλάδα στους κοινωνικούς δείκτες από τη Κομισιόν

 

Η Ελλάδα χάνει το τρένο της ανοδικής κοινωνικής σύγκλισης, με βασικούς δείκτες να βρίσκονται σε «κρίσιμη κατάσταση» όπως αναφέρει νέα έκθεση της Κομισιόν

 

 

Στο μικροσκόπιο της Κομισιόν μπαίνει φέτος  η Ελλάδα σε ό,τι αφορά τους δείκτες κοινωνικής προστασίας, ένταξης και απασχόλησης, οι οποίοι όπως αναφέρει υποδεικνύουν μια «κρίσιμη κατάσταση».

 

Οι τελευταίες ανακοινώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το δεύτερο μέρος του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», προαναγγέλλουν την έκδοση ειδικών εκθέσεων για εννέα χώρες οι οποίες αποδεδειγμένα αντιμετωπίζουν μακροοικονομικές ανισορροπίες ή σημαντικές ανισορροπίες. Η Ελλάδα είναι μία από αυτές. Οι υπόλοιπες είναι η Γερμανία, η Ιταλία, η Ολλανδία, η Κύπρος, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Σουηδία.

 

Επιπλέον, σε ειδική πρόταση για την απασχόληση, η Ελλάδα συγκαταλέγεται ανάμεσα σε δέκα χώρες για τις οποίες διαπιστώνονται «κίνδυνοι για την ανοδική κοινωνική σύγκλιση». Η Κομισιόν θα διεξάγει σε δεύτερο στάδιο λεπτομερέστερες εκθέσεις, αναλύοντας  τους κινδύνους για κάθε χώρα ξεχωριστά.

 

 

Πού μεγαλώνει η ψαλίδα από την ΕΕ

Ειδικά για την Ελλάδα αναφέρεται ότι μπαίνει για πρώτη φορά στη δέσμη των χωρών που βρίσκονται σε κίνδυνο λόγω «επιδείνωσης ή στασιμότητας σε επίπεδα που απέχουν πολύ από τον μέσο όρο της ΕΕ στον κοινωνικό τομέα. Συγκεκριμένα, η μεγαλύτερη ψαλίδα από την ΕΕ εντοπίζεται στους εξής τομείς: Την υπερβολική επιβάρυνση από το κόστος στέγασης, τις ανεκπλήρωτες ανάγκες για ιατρική περίθαλψη, τον κίνδυνο φτώχειας ή και κοινωνικού αποκλεισμού, για το σύνολο του πληθυσμού και ιδίως για τα παιδιά, την αποτελεσματικότητα των κοινωνικών μεταβιβάσεων στη μείωση της φτώχειας και τις εισοδηματικές ανισότητες. Επιπλέον διαπιστώνονται συνεχιζόμενες προκλήσεις στην αγορά εργασίας για τις γυναίκες και τους νέους και χαμηλή και επιδεινούμενη συμμετοχή των ενηλίκων στην εκπαίδευση.

 

Σε μια σύντομη πρώτη επισκόπηση για την Ελλάδα, η Κομισιόν παραδέχεται ότι υπάρχει σοβαρή υστέρηση σε μια σειρά κοινωνικούς δείκτες, εν μέσω ενός περιβάλλοντος υψηλού πληθωρισμού, αλλά και «μειωμένων κοινωνικών δαπανών ως ποσοστό του ΑΕΠ».

 

 

Kίνδυνος φτώχειας

Πιο συγκεκριμένα, το ποσοστό ατόμων σε κίνδυνο φτώχειας μετά τις  κοινωνικές μεταβιβάσεις (πλην των συντάξεων) αυξήθηκε το 2023, φτάνοντας στο 18,9%, ενώ στην ΕΕ μειώθηκε στο 16,4%. Όχι μόνο μεγαλώνει η απόσταση με την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά υποχωρεί η αποτελεσματικότητα των κοινωνικών επιδομάτων στη μείωση της φτώχειας.

 

Τα ποσοστά απασχόλησης βρίσκονται σε «κρίσιμη κατάσταση»  – ιδίως μεταξύ των γυναικών και των νέων

 

Επιπλέον, ενώ το ποσοστό των ατόμων που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού  παρέμεινε σχετικά σταθερό στο 26,1%, μετά από αργή βελτίωση τα τελευταία έξι χρόνια, εξακολουθεί να είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο της ΕΕ που είναι 21,3%.

 

Στα «κόκκινα» υγεία και στέγαση

Ειδική μνεία γίνεται στο ποσοστό των νοικοκυριών που επιβαρύνονται υπερβολικά από το κόστος στέγασης, το οποίο αυξήθηκε στο 28,5% το 2023 (31% για τις πόλεις) –  το υψηλότερο σε όλη την ΕΕ και υπερτριπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου (8,8%).

 

Η επιδείνωση στον τομέα της υγείας είναι ιδιαίτερα εμφανής. Τα ποσοστά του πληθυσμού που αναφέρουν ότι δεν μπόρεσαν να καλύψουν ιατρικές ανάγκες, κυρίως λόγου κόστους, αυξήθηκαν σημαντικά, στο 11,6% το 2023, από 9,0% το 2022. Πρόκειται για ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην ΕΕ, υπερτετραπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου (2,4%).

 

Ανησυχία προκαλεί η παιδική φτώχεια, που απειλεί σχεδόν 3 στα 10 παιδιά και εφήβους (28,1%), έναντι 24,8% στην ΕΕ, υποδηλώνοντας μια κατάσταση που «πρέπει να παρακολουθείται».

 

 

Eισόδημα και απασχόληση

Επίσης το 2023 αυξήθηκε οριακά και η εισοδηματική ανισότητα στην Ελλάδα, με το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού να έχει 5,3 φορές υψηλότερο εισόδημα από το φτωχότερο 20% (έναντι 4,7 στην ΕΕ).  Η Κομισιόν θέτει και αυτό το δείκτη υπό «επιτήρηση», καθώς  κρίνεται υπερβολικά υψηλός.

 

Εξίσου σημαντικές θεωρούνται οι προκλήσεις στην αγορά εργασίας, ιδίως για τις γυναίκες και τους νέους. Το 2023, το ποσοστό απασχόλησης αυξήθηκε κατά 1,1 ποσοστιαίες μονάδες, όμως μόνο το 67,4% του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας απασχολούνταν, παραμένοντας σημαντικά κάτω από τον μέσο όρο της ΕΕ που είναι 75,3%.

 

Υπογραμμίζεται ότι τα ποσοστά απασχόλησης βρίσκονται σε «κρίσιμη κατάσταση»  – ιδίως μεταξύ των γυναικών και των νέων.

 

Παρά την περιορισμένη αύξησή του κατά 1,7 ποσοστιαίες μονάδες στο 57,6% το 2023, το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών είναι ένα από τα χαμηλότερα στην ΕΕ και οδηγεί σε ένα από τα μεγαλύτερα χάσματα απασχόλησης μεταξύ ανδρών και γυναικών.

 

Eπιπλέον αυξήθηκε αισθητά το 2023 το ποσοστό νέων που βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης – κατάρτισης ή απασχόλησης (NEETs), αγγίζοντας το 15,9% –  έναντι 11,2%.

 

 Χειρότερα από το 2008

Αγεφύρωτο παραμένει το χάσμα με την ΕΕ και σε όρους αγοραστικής δύναμης. Το κατά κεφαλήν ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών στην Ελλάδα είναι μόλις το 67% του μέσου όρου της ΕΕ, το δεύτερο χαμηλότερο μετά τη Βουλγαρία. Παρά την αύξησή του σε σχέση με το 2022, το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα παραμένει σημαντικά χαμηλότερο από ό,τι πριν την κρίση. Συγκεκριμένα ανέρχεται στο 81,2% των επιπέδων του 2008, έναντι 111% στην ΕΕ.

 

Με βάση τα ευρήματα της παραπάνω ανάλυσης, καταλήγει η Κομισιόν, οι εννέα βασικοί κοινωνικοί δείκτες βρίσκονται είτε «σε κρίσιμη κατάταση» ή «προς παρακολούθηση», ως εκ τούτου κρίνεται αναγκαία μια δεύτερη αναλυτική έκθεση.

 

Δείτε την πλήρη έκθεση της Κομισιόν ΕΔΩ 

Αφροδίτη Τζιαντζή

Τα μέτρα της κυβέρνησης για την εκτόξευση των τιμών στο ηλεκτρικο ρεύμα – «Φταίνε» ο καύσωνας και η Ουκρανία...

Το τιμολόγιο του ρεύματος εξαρτάται από το ενεργειακό προφίλ του χρήστη και η επιλογή του από τη διάθεση να αναλάβει κάποιος ρίσκο είπε ο υπουργός Ενέργειας Θόδωρος Σκυλακάκης κατά τη συνέντευξη Τύπου για τα μέτρα «προστασίας» από τις νέες αυξήσεις στο ρεύμα.

Η συνέντευξη δόθηκε σε συνέχεια των χθεσινών ανακοινώσεων του πρωθυπουργού για έκτακτο τέλος για δύο μήνες στους παραγωγούς ενέργειας και επιδότηση στους λογαριασμούς ρεύματος τον Αύγουστο, με τον αρμόδιο υπουργό να υπενθυμίζει στα εξαθλιωμένα, οικονομικά, νοικοκυριά, ότι το αν θα τους κοπεί το ρεύμα ή όχι είναι «τζόγος».

Έτσι, ο κ. Σκυλακάκης ανέφερε μεταξύ άλλων ότι το είδος του τιμολογίου – εννοώντας προφανώς το χρώμα – δεν είναι μαγική σφαίρα και εξαρτάται πολύ από το ενεργειακό προφίλ του χρήστη και η επιλογή του από τη διάθεση να αναλάβει κάποιος ρίσκο.

Κατά τον υπουργό, οι αιτίες της εκτόξευσης των τιμών στην Ελλάδα, ήταν ο καύσωνας διαρκείας στην Ελλάδα, ο μη αναμενόμενος καύσωνας στην Ουκρανία και όλα τα Βαλκάνια, η αυξημένη ζήτηση από την Ουκρανία και η μη εκτόνωση της αυξημένης ζήτησης από Βουλγαρία και Ρουμανία προς τη Δύση.

«Αποφασίσαμε να αντιδράσουμε» τόνισε προσθέτοντας ότι αποφασίστηκε έκτακτη επαναφορά τέλους στην ηλεκτροπαραγωγή με φυσικό αέριο, για τουλάχιστον δύο μήνες Ιούλιο και Αύγουστο.

Το ακριβές ύψος θα ανακοινωθεί τις επόμενες μέρες, σημείωσε.

Θα υπάρξει επιδότηση νοικοκυριών για τον Αύγουστο 2024, αλλά οι ανακοινώσεις για τα ποσά θα γίνουν τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου «για να δούμε πως θα κυμανθούν οι τιμές χονδρικής και λιανικής», εξήγησε.

Τόνισε ότι θα ενσωματώσουμε στη νέα ευρωπαϊκή οδηγία – πρόσθετη πρόνοια για μηχανισμό παρέμβασης για στρεβλώσεις που μπορεί να έρχονται και να ξαναέρχονται.

 πηγή

Οι Έλληνες δε μπορούν να κάνουν τουρισμό στα ελληνικά νησιά λόγω ακρίβειας – “Ξενιτεύονται” στο εξωτερικό… και για τις διακοπές τους – Έκρηξη τιμών στα Χανιά

 

Ενισχύεται η τάση των Ελλήνων για διακοπές στο εξωτερικό, καθώς την ανιούσα έχουν πάρει για τα καλά τα ακτοπλοϊκά και εισιτήρια. Η μετακίνηση με το πλοίο στην Ελλάδα έχει φτάσει να θεωρείται απλησίαστη ακόμη και συγκριτικά με παραδοσιακά πολύ πιο ακριβές χώρες της Βόρειας Ευρώπης.

Ακριβή υπόθεση αποτελεί το ταξίδι με πλοίο στην Ελλάδα, με τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια να αποτελούν βραχνά για όποιον θέλει να επισκεφθεί κάποιο νησιωτικό προορισμό, ενώ τα αεροπορικά είναι μονίμως πιο ακριβά. Στην Ελλάδα όμως…

Τα απαγορευτικά κόστη μετακίνησης πρωτίστως και δευτερευόντως με αυτά σε καταλύματα και εστίαση εντός Ελλάδας οδηγούν τους Έλληνες να εγκαταλείπουν την ιδέα των διακοπών στο εσωτερικό και στρέφονται προς εξωτερικούς προορισμούς, ενώ σύμφωνα με το ΣΚΑΙ, η τάση αυτή είναι ενισχυμένη κατά 8% σε σχέση με πέρυσι.

Άλλωστε σύμφωνα με έρευνα της διαδικτυακής πλατφόρμας Vivanoda, που δημοσιεύθηκε πριν από λίγες ημέρες, η Ελλάδα, η οποία αντιπροσωπεύει σχεδόν το 40% των ακτοπλοϊκών διελεύσεων στην Ευρώπη, βρίσκεται ψηλά στη λίστα των χωρών με τα πιο ακριβά εισιτήρια, καταλαμβάνοντας την 11η θέση, θέση την οποία κατείχε και το 2023. Βάσει της έρευνας, ο δείκτης τιμών για τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια στην Ελλάδα έχει αυξηθεί κατά 3,6% σε σύγκριση με το 2023.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ, μία τετραμελής οικογένεια με 2 παιδιά μεταξύ 5-10 ετών κι ένα μεσαίο αυτοκίνητο, αναχώρηση στις 18 Ιουλίου και επιστροφή στις 25 Ιουλίου θα κληθούν να πληρώσουν για τα ακτοπλοϊκά τους εισιτήρια:

έως 650€ για Νάξο

έως 648€ για Πάρο

έως 638€ για Μήλο

έως 870€ για Κάλυμνο

έως 561€ για Μυτιλήνη

Αν επέλεγαν να μετακινηθούν με το αεροπλάνο, σε Πάρο και Μήλο θα πλήρωναν περίπου τα ίδια, για τη Νάξο και τη Μυτιλήνη σημαντικά περισσότερα και για την Κάλυμνο αρκετά λιγότερα:

872€ για Νάξο

674€ για Πάρο

652€ για Μήλο

704€ για Κάλυμνο

673€ για Μυτιλήνη

Ωστόσο, με λιγότερα χρήματα μπορούν να βρουν εξαιρετικές ευκαιρίες εκτός ελληνικής επικράτειας, αφού η ίδια οικογένεια για το ίδιο χρονικό διάστημα μπορεί να ταξιδέψει αεροπορικώς:

361€ για το Ντουμπρόβνικ της Κροατίας

412€ για τη Βαλέτα της Μάλτας

456€ για τη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας

504€ για το Αμπού Ντάμπι των ΗΑΕ

509€ για τη Νάπολη της Ιταλίας

606€ για τη Ρώμη της Ιταλίας

696€ για τη Μασσαλία της Γαλλίας

626€ για το Κάιρο στην Αίγυπτο

Σε ερώτηση του προς τους υπουργούς Ναυτιλίας Χρήστο Στυλιανίδη και Ανάπτυξης Τάκη Θεοδωρικάκο σχετικά με το κόστος των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, το ΠΑΣΟΚ υπενθυμίζει τις τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων επί των ημερών διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, από το 2019 ως το 2023, που έχουν εκτοξευτεί με βάση την έρευνα της online πλατφόρμας κρατήσεων ferryroute.com για ένα απλό εισιτήριο:

– Χανιά: Η τιμή ενός απλού εισιτηρίου (Οικονομική Θέση – Deck) αυξήθηκε από 27€ το 2019 σε 41€ το 2024, σημειώνοντας αύξηση 51.85%. Για τα εισιτήρια με αυτοκίνητο, η τιμή αυξήθηκε από 49€ σε 79€, δηλαδή πάνω από 60%.

– Σαντορίνη: Ένα απλό εισιτήριο κόστιζε 41€ το 2019 και πλέον κοστίζει 58€, ενώ με αυτοκίνητο η τιμή αυξήθηκε από 91€ σε 128€, δηλαδή αύξηση 40%.

– Ρόδος: Η τιμή ενός απλού εισιτηρίου αυξήθηκε από 65€ το 2019 σε 91€ το 2024, σημειώνοντας αύξηση περίπου 39%. Για τα εισιτήρια με αυτοκίνητο, η τιμή αυξήθηκε από 104€ σε 150€, δηλαδή 44%.

– Τήνος: Η τιμή ενός απλού εισιτηρίου αυξήθηκε από 35€ το 2019 σε 49€, ενώ με αυτοκίνητο η τιμή αυξήθηκε από 79€ σε 110€, δηλαδή αύξηση 40%.

– Πάρος: Η τιμή ενός απλού εισιτηρίου αυξήθηκε από 36€ το 2019 σε 50€, ενώ με αυτοκίνητο η τιμή αυξήθηκε από 83€ σε 116€, σημειώνοντας αύξηση 40%.

Επισημαίνει μάλιστα ότι ακόμη και με μια πρόχειρη έρευνα οι τιμές αυτές είναι ως και 60% υψηλότερες από τις τιμές για αντίστοιχες διαδρομές στην Βόρεια Ευρώπη.

Για παράδειγμα στην διαδρομή Όσλο – Κοπεγχάγη που είναι οριακά μεγαλύτερη από την διαδρομή Πειραιάς – Ρόδος και συγκεκριμένα 316 ναυτικά μίλια, έναντι 296 στην διαδρομή Πειραιάς – Ρόδος, μια τετραμελής οικογένεια με εσωτερική καμπίνα και αυτοκίνητο ταξιδεύει με 696 όταν στην Ελλάδα για την αντίστοιχη διαδρομή το κόστος ανέρχεται σε 1105,50 ευρώ. Με άλλα λόγια στην Ελλάδα πληρώνουμε 58,8% ακριβότερα από ότι οι Βορειοευρωπαίοι για μια διαδρομή μάλιστα οριακά έστω μικρότερη.  

πηγή