Ο αλλοτινός έρωτάς τους έγινε μια πολιτιστική και πολιτισμική ακαθόριστη όσο και αδιαχώριστη έννοια, χωρίς να προάγει ούτε ενότητα, ούτε καν μια θετική έστω ανατροπή.
Τι ονειρεύονται άραγε αυτοί που υπηρετούν στους διαδρόμους των υπουργείων μας; Έναν πολιτισμό μιας πολιτικής, η μια πολιτική ενός πολιτισμού;
Τελικά πού αποβλέπει αυτή η συνεργασία του παράδοξου αυτού ζεύγους;
Όχι μόνο συνυπάρχει χωρίς έρωτα, αλλά επιμένει να μας καθορίζει επίμονα, όντας ζεύγος πολλαπλώς πανταχού παρόν και καταλαμβάνοντας τα πάντα στην καθημερινή ζωή μας, χωρίς να μας διδάσκει τίποτε, μια που δεν χωρά πια και τίποτε στον νου του, αφού κι εκείνο έπηξε με το να εξετάζει την Ιστορία του έρωτά του, τα τεχνάσματά του, την ηθική του ύψωση και ταπείνωση με ανησυχία και φόβο πλέον με ή χωρίς μεσσίες, προφήτες, μέντορες να μιλούν για το τέλος του κόσμου του, που ίσως να σήμαινε και το τέλος της δικής μας άυλης πνευματικής πείνας.
Μάθαμε να ζούμε με λέξεις όπως δικαιοσύνη, ομόνοια, ελευθερία, ειρήνη, τέχνη και άλλες, όπως δήμος, Βουλή, άρχοντες, στρατηγοί, κράτος... λέξεις που βγήκαν από τον έρωτα της πολιτικής με τον πολιτισμό.
Τώρα περνάμε δίπλα από τα ερείπια αυτών των λέξεων που η καταστροφή τους οδηγεί τον άνθρωπο παντού και πουθενά και τη σκέψη στη σιωπή.
Λέξεις που τώρα βυθίζονται μαζί με άλλες καταπονημένες αξίες και που άλλοτε διεύρυναν τον νου και που άλλαξαν την τύχη του κόσμου, που συντηρούμε με τόσες θυσίες, για να καμαρώνει το κατάπτυστο αυτό ζεύγος πολιτικής και πολιτισμού που παίρνει μηδέν στη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς που του εμπιστευτήκαμε.
Οι αντικρούσεις του ζεύγους καταβροχθίζουν τ' αποθέματα της ψυχής της πολιτείας μας, αφήνοντας δυσνόητο το μυστήριο, αλλά και το ζόρι της νοητικής μας λειτουργίας.