Του Θανάση Καρτερού
Αν η επίσκεψη Δένδια στη Μανωλάδα αποτελεί την επιτομή της υποκρισίας δεν είναι μόνο γιατί ο εν λόγω υπουργός είναι υποκριτής και Φαρισαίος - που είναι. Ούτε μόνο γιατί, ενώ αντιμετωπίζει τους μετανάστες με το σιδερένιο χέρι του Ξένιου Δία, εμφανίζεται τώρα τηλεοπτικώς ευαίσθητος απέναντι σε δεύτερης κατηγορίας μελαψούς. Αλλά γιατί κι αυτός, όπως και τα κόμματα της συγκυβέρνησης με τις λυγμικές ανακοινώσεις τους για το έγκλημα της φράουλας, είναι οι έργω πρωταγωνιστές της αγριότητας την οποία λόγω καταδικάζουν.

Διότι αυτή είναι η "μεταρρύθμισή" τους. Μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα όπου ασκούνται "ξένοι φαντάροι" επί ζωντανών στόχων. Διάλυση του εργασιακού καθεστώτος, εξάρθρωση κάθε προστασίας και κοινωνικής αλληλεγγύης, αφανισμός των μηχανισμών ελέγχου και περιορισμού της ασυδοσίας. Έκπτωση εκατομμυρίων Ελλήνων και μεταναστών σε πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Κοινωνικοί αυτοματισμοί, ανιστόρητοι δαρβινισμοί και οι συνακόλουθοι και γενικευμένοι εμφύλιοι - φράουλες και αίμα.
Και κάνουν κάτι ακόμα χειρότερο από αυτό. Έχει λεχθεί κατά κόρον ότι αυτά τα δίσεκτα μνημονιακά χρόνια η Ελλάδα μετατρέπεται βιαίως σε μια απέραντη Μανωλάδα. Σωστό για όποιον τουλάχιστον δεν βλέπει στον ύπνο του πουλάκια και ξέφωτα, όπως ο πρωθυπουργός. Αυτό όμως δεν σημαίνει μόνο καταστροφή των υλικών συνθηκών της ζωής των ανθρώπων. Σημαίνει επίσης -πράγμα ίσως ακόμα χειρότερο- αλλοίωση των συνειδήσεων. Η Μανωλάδα από την άποψη αυτή αποτελεί σήμα κινδύνου για όλους. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας εκεί συνήθισε, εθίστηκε, αφομοίωσε ως μέρος της καθημερινότητάς του τους δούλους, τους δουλέμπορους, τους οπλισμένους επιστάτες και τις καλύβες του μπαρμπα-Θωμά.
Το πιο τρομακτικό θα ήταν αυτός ο κοινωνικός μιθριδατισμός να απλώσει το φαιό του πέπλο σε όλη την Ελλάδα. Να μάθουμε να ζούμε με τη φτώχεια, την ανεργία, την αδικία, τις αυτοκτονίες. Να εθιστούμε στο θέαμα των ζητιάνων, των βουτηγμένων σε κάδους σκουπιδιών, των ανέστιων, των απελπισμένων. Να αμπαρωθούμε και να επιτρέψουμε να συμβεί "εκεί έξω" αυτό που επιδιώκουν όσοι πειραματίζονται με τη χώρα, τα κορμιά και τα μυαλά μας. Η Ελλάδα ως χώρα-φυτεία, με καλά προστατευμένους ιδιοκτήτες, αιμοβόρους επιστάτες και εκατομμύρια απροστάτευτους δούλους.
Αυτή η πορεία πρέπει να αλλάξει πριν είναι αργά. Κι αν κάτι θετικό μπορεί να βγει από το δράμα της Μανωλάδας είναι αυτό: η ανάγκη για αντίσταση στον μανωλαδισμό...