Πατήρ, υιός και (τραπεζιτικόν) πνεύμα...

 Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ίσως αυτό να εννοούσε ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς όταν οι δηλώσεις του κατά τη γιορτή των Φώτων στις 6 του φετινού Γενάρη κατέληξαν με την εξής φράση: «Με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρουμε».

Μια τέτοια βοήθεια, όχι απευθείας από το Θεό, αλλά από τον εκπρόσωπό του είχαμε προχτές στη Θεσσαλονίκη.

Ο άγιος Θεσσαλονίκης, λοιπόν, ο μητροπολίτης κύριος Άνθιμος, αφιέρωσε το κήρυγμα της Κυριακής υπέρ της... ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και ειδικώς της Εθνικής Τράπεζας.

Τέτοια θα πρέπει να ήταν η κατάνυξη που προκλήθηκε από τους λόγους του ιεράρχη, που για να βρει προηγούμενό της κανείς θα πρέπει μάλλον να ανατρέξει στο Ναό του Σολομώντα, λίγο πριν την εκεί είσοδο του Ιησού με τα γνωστά αποτελέσματα...


Το ποίμνιον πάντως στη Θεσσαλονίκη είχε την ευκαιρία, μέσα στο κλίμα παρηγορίας που δημιούργησε ο κύριος Άνθιμος, να πληροφορηθεί ότι ο ποιμένας θα προσφέρει τους δυο επόμενους μισθούς του για την Εθνική...

Ο κύριος Ανθιμος κάλεσε δε όλους τους Έλληνες να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, να δώσουν δηλαδή κι εκείνοι τους μισθούς τους υπέρ Εθνικής Τράπεζας...

Θα προτείναμε το κήρυγμα του κυρίου Ανθιμου υπέρ πίστεως και πατρίδος (διότι τι άλλο είναι η «πατρίδα» μας αν δεν είναι οι τράπεζες; Μην είν' οι κάμποι;...) να το εκλάβουμε κυρίως ως παραβολή.

Καθ' ότι ο άγιος, ναι μεν μπορεί να μη γνωρίζει ότι ενώ ο ελληνικός λαός πένεται, την ίδια ώρα οι τραπεζίτες σε αυτή τη χώρα έχουν λάβει ως αντίδωρο πάνω από 200 δισ. ευρώ μόνο την τελευταία τριετία, αλλά δεν μπορεί να μη γνωρίζει τουλάχιστον αυτό:

Αφ' ενός ότι κάτι εκατομμύρια συνανθρώπων του δεν μπορούν να δώσουν ούτε μισό μισθό, διότι πολύ απλά δεν έχουν καθόλου μισθό,

αφετέρου ότι τα εκατομμύρια των Ελλήνων από τα οποία ζητά να συνδράμουν τις τράπεζες, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που οι τράπεζες τους έχουν πιει το αίμα.

Ως παραβολή, επομένως, ίσης αξίας με εκείνη του κ. Άνθιμου ας εκλάβουμε και τα λόγια ενός παλιότερου... συνάδελφού του, του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος έλεγε στην «ομιλία προς τους πλουτούντας»:

«Τι θ' απαντήσεις στο δικαστή, εσύ που ντύνεις τους τοίχους και δεν ντύνεις άνθρωπο; εσύ που στολίζεις άλογα και κάνεις πως δεν βλέπεις τον ρακένδυτο συνάδελφό σου, εσύ που σαπίζει το στάρι σου και δεν τρέφεις αυτούς που πεινούν, εσύ που θάβεις το χρυσάφι και καταφρονείς εκείνον που στραγγαλίζεται (...); Πόσους θ' απάλλασσε ένα δαχτυλίδι σου από τα χρέη τους; Πόσα σπίτια που καταρρέουν θ' ανόρθωνε; Ένα απόθεμα ρούχων σου μπορεί να ντύσει ολόκληρο λαό που τρέμει απ' το κρύο. Εσύ όμως το βαστάς να διώξεις άπρακτο τον φτωχό και δεν φοβάσαι τη δίκαιη ανταπόδοση του κριτή»...

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη»