Άνθρωποι που δεν υπάρχουν, του Περικλή Κοροβέση

Ας ξεκινήσουμε από μια δυσάρεστη διαπίστωση. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολλούς μετανάστες. Και όντως, στις πιο υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας και των άλλων μεγάλων αστικών κέντρων της Ελλάδας, τους βλέπουμε στοιβαγμένους στις πλατείες, να μιλούν ακατανόητες γλώσσες και να ανήκουν σε όλες τις φυλές του Ισραήλ. Οι περίοικοι δυσανασχετούν και θέλουν να φύγει αυτό το κακό από τη γειτονιά τους. Και η διορατικότητά τους φτάνει μέχρι τη μύτη τους. Θέλουν να φύγουν από την περιοχή τους. Και παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Και βιαιοπραγούν εναντίον ανθρώπων που δεν γνωρίζουν και που δεν τους έβλαψαν σε τίποτα. Οταν τα καταφέρουν και τους διώξουν και το πρόβλημα μετατεθεί στη διπλανή γειτονιά, τότε πιστεύουν πως το έλυσαν.

Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων ποτέ δεν βάζει το ερώτημα γιατί ήρθαν εδώ αυτοί οι άνθρωποι. Τι τους τράβηξε να έρθουν στη φτωχότερη χώρα της ευρωζώνης και την τρίτη φτωχότερη της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Ποτέ δεν βάζουν τον εαυτό τους στη θέση του άλλου. Ποιος από όλους αυτούς τους ανθρώπους που μισούν τους ξένους θα άφηνε το διαμερισματάκι του ή το χωριουδάκι του για να πάει να ζητήσει δουλειά στο Αφγανιστάν ή στο Μάλι;
Μόνο όταν είχε πέσει μια συμφορά στη χώρα και δεν είχε άλλη λύση. Ποτέ δεν διερωτώνται γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί Ελληνες σε όλο τον κόσμο που απαρτίζουν μια άλλη Ελλάδα. Και αν έχουν ένα σπουδαγμένο παιδί, μακροχρόνια άνεργο, ευχαρίστως θα το δουν να πηγαίνει σε μια άλλη χώρα, χωρίς να μπορούν να φανταστούν πως στέλνουν έξω έναν «Πακιστανό». Ετσι θα τον δουν οι αντίστοιχοι ομόλογοί τους.
Αλλά υπάρχει και η άλλη άποψη που πάει ασορτί με την προηγούμενη και δημιουργούν έναν άψογο μανιχαϊσμό. Ασπρο-μαύρο. Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών εδώ και τώρα. Και ας υποθέσουμε πως αυτό γινόταν. Θα προσθέταμε ακόμα κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, με νόμιμα χαρτιά, στους ήδη υπάρχοντες ανέργους με ελληνική ταυτότητα. Και από τις δύο απόψεις λείπει ο ρεαλισμός, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τις εξισώνουμε.
Η πρώτη άποψη είναι του μισάνθρωπου, η δεύτερη του ουμανιστή. Αλλά επί του πρακτέου τι γίνεται; Κι εδώ θα είναι χρήσιμο να δούμε μερικά στοιχεία: Πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για διάφορους λόγους (πόλεμοι, πολιτικοί διωγμοί, φυσικές καταστροφές ή για λόγους περιβαλλοντικούς). Οι άνθρωποι αυτοί προστατεύονται σύμφωνα με την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Πρέπει να τους παρασχεθούν τροφή, ιατρική φροντίδα, κατοικία και παιδεία. Από όλους αυτούς, μόνο το 1% απορροφάται από τις αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες. Το 50% υποδέχονται οι χώρες της Ισλαμικής Συνεργασίας και το υπόλοιπο, κυρίως από την Αφρική, καταφεύγει σε γειτονικές χώρες, που συχνά είναι φτωχότερες από τη χώρα που εγκατέλειψαν.
Να δώσουμε μερικά παραδείγματα: Εκατόν σαράντα χιλιάδες πρόσφυγες από το Μάλι βρήκαν άσυλο στη Μαυριτανία, την Μπουργκίνα Φάσο και τον Νίγηρα. Περίπου άλλοι τόσοι χιλιάδες πρόσφυγες από τη Λιβύη κατέφυγαν στην Τυνησία και την Αίγυπτο.*
Αλλά να ξαναγυρίσουμε στα δικά μας. Η Ελλάδα, στο χάλι που κατάντησε, δεν μπορεί να προσελκύει πρόσφυγες. Τότε γιατί συνεχίζουν να έρχονται; Η απάντηση είναι απλή. Δεν έρχονται για να μείνουν. Είμαστε ο διάδρομός τους για την Ευρώπη. Και η κυβέρνηση τούς κλείνει την έξοδο. Θα μπορούσε εύκολα να τους άνοιγε την πόρτα, αν απέσυρε την υπογραφή της από τη συμφωνία του Δουβλίνου 2. Αλλά τους κρατάει εδώ για πολλαπλούς λόγους.
Αποπροσανατολίζει τον κόσμο από τα πραγματικά προβλήματά του. Για τη φτώχεια που επέβαλε σε αυτόν τον λαό δεν φταίει η κυβέρνηση, αλλά οι ξένοι. Επιβάλλει τον ρατσισμό, που είναι μια ναζιστική αντίληψη, και δεν σταματάει στον ξένο.
Επεκτείνεται και στο διαφορετικό. Οποιος ξεφύγει από το κοπάδι είναι υποψήφιο θύμα. Καλλιεργεί τον αυταρχισμό και την αστυνομική τρομοκρατία σαν μια φυσιολογική κατάσταση. Στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες χθες. Σήμερα για τους εξαρτημένους από τα ναρκωτικά. Αύριο πιθανότατα για τους αναρχικούς. Και στο μέλλον, γιατί όχι για τους ομοφυλόφιλους και γι’ αυτούς που δεν θέλουν να συμμορφωθούν. Και, τέλος, γίνεται ο χωροφύλακας της Ευρώπης.
Εν κατακλείδι, η τρόικα εσωτερικού προετοιμάζει σε βάθος χρόνου την εναλλακτική λύση του συστήματος, που δεν είναι άλλη από τη Χρυσή Αυγή. Ηδη λειτουργεί σαν παρακράτος με την πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης. Αλλά λειτουργεί και σαν κράτος μέσα στην Αστυνομία, που έχει αναλάβει τον ρόλο των βασανιστών, δηλώνοντας και την ταυτότητά τους. Και ποιος θα φανταζόταν πως ανάμεσα στους προστάτες της Χ.Α., κρατικής ή παρακρατικής, θα ήταν οι κ. Κουβέλης, Ρουπακιώτης, Μανιτάκης; Πήραν ποτέ θέση για τα βασανιστήρια; Η σιωπή είναι συνένοχη.
*Στοιχεία από την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες
perkor29@gmail.com
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των συντακτών via tvxs.gr