Λίχας ειδάλλως Φώτης… Της Ελένης Καρασαββίδου

 

Παρόλο που δεν επαρκεί για να εξηγήσει πολλά φαινόμενα κι επιλογές, σκέφτομαι καμιά φορά τι ρόλο παίζουν οι «ψυχοδυνάμεις» στην πολιτική. Η CIA όταν κατάλαβε την κατάσταση του L. Johnson (που δεν ήταν ο τραγικότερος όλων…) το πήρε υπόψην της πολύ σοβαρά. Της Ελένης Καρασαββίδου. 

Λοιπόν, σκέφτομαι ότι οι επιλογές του Κουβέλη ( του ανθρώπου που εκτιμούσα εξαιρετικά μέσα στον τότε Συνασπισμό και παρακολούθησα από κοντά την αρχή της «νέας» -μα τόσο παλαιοκομματικής τελικά- προσπάθειας του) που έφτασε μέχρι το σημείο των προσωπικών
διαγραφών (ούτε το κκε μιλάμε!) έχει να κάνει και με την επιλογή μας σε «κείνο» το συνέδριο… «Βγάλατε το κουτσούβελο κι ας τρέχω εγώ για τον χώρο τόσα χρόνια;» (μέχρι και υπόπτους ως τρομοκράτες υπερασπιζόταν ο κ. Κουβέλης, ενώ οι μπαχαλάκηδες ίσως του ήταν και ψωμοτύρι, ίσως λέω…)  «τώρα θα σας δείξω…». Ένα μέρος του να εξευτελίζεται ένας «καθωσπρέπει» -στην καθημερινή του συμπεριφορά…όχι κατανάγκην στις πολιτικές επιλογές του- άνθρωπος, αποδομώντας στα στερνά τούς κόπους μιας ζωής (μα τα στερνά τιμούν τα πρώτα…) δεν μπορεί, θα χει να κάνει και με αυτό.
Παλιά ιστορία οι αντιπαλότητες και η κακιασμένη διαχείριση τους και μέσα στην… υπεράνω υποτίθεται «αριστερά» (αν και το να αποκαλείς την ΔΗΜΑΡ αριστερά είναι χλεύη σε τόσους νεκρούς ιδεολόγους… και μάλιστα όχι μόνο μιας ιδεολογίας).
Η πολιτική βέβαια έχει ένα χαρακτηριστικό που δεν το παίρνουμε σοβαρά υπόψη: Σε πείθει πρώτα να ξεγελάσεις τον εαυτό σου. Οι άλλοι έπονται…Δεν προηγούνται πάντα όπως «με αυτοματισμό» νομίζουμε (παρά τις πολλές περιπτώσεις των κυνικών ξεσκολισμένων…). Σε ένα σύνδρομο πολύ κοντά στου Γυμνού Βασιλιά τυφλώνονται μπροστά στα μαύρα σημάδια των καιρών και παραδίδονται σε μία «υπεράνω» (και μεταφυσικά προσλαμβανόμενη) ιστορία, την ίδια ώρα που την γράφουν οι ίδιοι… Που την γράφουμε οι ίδιοι, προσδοκώντας το ατίθασο παιδί που θα ξεσκεπάσει την  γύμνια μας. Σύνορο ανάμεσα στην φιλοδοξία και στην επούλωση, προσφέροντας επίγειους παραδείσους ή καταφύγια, η στάση αυτή αποτελεί ταυτόχρονα την πεμπτουσία της πολιτικής και την πλήρη ακύρωσή της.
Πείθεσαι ακόμη κι αν (σπανίως έστω) είσαι έντιμος ή έντιμη με επιχειρήματα δήθεν σπουδαία και δικαιολογείσαι με δικαιολογίες κατ’ επίφασην ηθικές. Ακόμη και σε πολύ πιο ακραία (επί του παρόντος, γιατί η εφευρετικότητα είναι εκτός από απύθμενη κι ατίθαση) καθεστώτα, οι άνθρωποι είχαν την ικανότητα και την ανάγκη να διαχωρίζουν τις αποφάσεις τους από το υπόλοιπο της ζωής τους. Επέστρεφαν από το Άουσβιτς οι ναζί όπου στην επιλογή είχαν στείλει παιδιά ακατάλληλα για εργασία (τις περισσότερες φορές λόγω ηλικίας...) στα κρεματόρια και χάιδευαν τα κεφαλάκια των παιδιών τους… Ενώ ανθρωπιστές αριστεροί και χριστιανοί δεξιοί δεν μιλούσαν «για να χτίσουν έναν κόσμο καλύτερο» οι μεν και «για να μην κινδυνέψει ο  -«υπέροχος» φαίνεται!- κόσμος τους» οι δε… Τ’ απόνερα αυτών ρέουν ακόμη σε διάφορους τύπους και θα ’ταν κακή παρακαταθήκη για το μέλλον να το κρύψουμε μόνο και μόνο γιατί η κρίση επιβάλλοντας συνασπισμούς κρύβει τις ετερογένειες…
Επί του πρακτέου, όσοι κι όσες θέλουν να σώσουν κομμάτι της ψυχής και της συνείδηση τους (ζώντας στον άγριο βοριά μιας αξιοπρεπούς ζωής δίχως μύθους) απομακρύνονται ή αφήνουν επίτηδες παράθυρο στην άλλη άποψη… Όσοι κι όσες δεν έχουν πια ούτε συνείδηση ούτε ψυχή ντύνονται ως αλύχτισμα το ενδιαίτημα του φανατισμού τους και θεωρούν πετσί τους την τερατογέννεση στην οποία συμβάλλανε (και δεν βρίσκω καλύτερο παράδειγμα από του Βενιζέλου..)
Αλλά ο Κουβέλης… προμετωπίδα πια του ιδιαίτερου, υβριδιακού ανθρώπου που αποτελεί τον προνομιακό πυρήνα της ΔΗΜΑΡ που θέλει και την πίττα (να βολεύεται στο αστικό ναρκισσιστικό του σαλονάκι), και τον σκύλο (την ίδια ώρα να αυτοβαυκαλίζεται ως αριστερός για να αποενοχοποιείται με την προοδευτική- καλέ αλίμονο!- ψήφο…) Αχ κι αυτή η τέχνη τι να σου κάνει δηλαδή κι οι άλλοι οι βάρβαροι να πεινάνε! (Μα να τον βρίσουν οι αλητήριοι νεολαίοι εις την διαδήλωσιν!... «πεινάω!» Έλεγε ο μαύρος «Μην πολιτικολογείς!» Απαντούσε ο φαγωμένος σε μια πολιτική γελιογραφία του 60….)
Εννοείται πως υπάρχει και κόσμος στην ΔΗΜΑΡ που είναι σοβαρότερος από κάτι δήθεν αριστεριστές και μπαχαλάκηδες δήθεν, αλλά μιλάμε για την συμπύκνωση μιας πολιτικής εκφοράς, που όσο κι αν δεν αφορά καμιά τους ένα μονάχα κόμμα, αφορά την ίδια στιγμή η καθεμιά τους κυρίως ένα κόμμα…
Τώρα λοιπόν που ψηφίστηκε και το χαράτσι, (και μάλιστα με τον τρόπο της ΔΗΜΑΡ, τον πλέον περίτεχνο, φρου φρου κι αρώματα, τον πλέον πίστικο με άλλα λόγια.. και βάλτε στο ι τον  σεξιστικό δίφθογγο πΟΥ φαντάζεστε) τώρα που πρέπει να τα βρούμε ακόμη και για σπίτια δίχως ρεύμα, ακόμη και για αχρησιμοποίητα οικόπεδα,  αφού θα μαζέψουν όλα τα χαρτιά απ το τραπέζι στις τσέπες των δυνατών, (ακόμη και του φτωχού τα αρνί…)  ήρθε στο νου ο Λίχας. Άκου να δεις! Ο Λίχας, λησμονημένος «φίλος» απ τα φαντάσματα της νιότης μου, εκείνη την δεκαετία του 90 που έμπαινε η σπορά και το οσφραίνονταν λίγοι και «γραφικοί» και χτυπιόμασταν σαν τα πουλιά που μύριζαν μα δεν ήθελαν κλουβί στις ξόβεργες της Γένοβας και της Πράγας, με τον Κουβέλη να ρητορεύει δημόσια κι εντυπωσιακά υπέρ των ανωνύμων των Αγίων, που τον ψήφιζαν με την ελπίδα στα μάτια (κάτι αξέχαστοι παππούδες εκεί στη Σαλαμίνα…) και τώρα τους κρεμά γδαρμένους στα γουναράδικα…
Κι έψαξα και βρήκα στη βιβλιοθήκη μου ένα  πρόσφατο ποίημα της  εκπληκτικής  Χαράς Πρεβεδώρου, (από τον Χρόνο τον Ακέραιο, με αφορμή τον Θουκιδίδη, γιατί τον διδάσκουνε στο West Point?? άραγε…) γι’ αυτόν τον πολιτικό ανήρ που ενώ εναντιώθηκε στο να πουληθούν ελληνικά εδάφη στους Πέρσες αλλά στο τέλος «μετέτρεψε» (sic) την «γνώμη» του:
Έχει να κάνει με μοντέρνο άνθρωπο
Που ρητορεύει κατά της αδικίας δώθε κείθε
Και λάμπει ο τόπος.
Έναντι αυτής της λάμψης
Φρύγανα τετριμμένα ο δικός του λόγος:
«Όχι ξεπούλημα στους ξένους,
όχι σε τέτοια συμφωνητικά,
όχι σε φούμαρα αναμορφώσεις»,
Λίγα εδάφα παρακάτω
Θα τον χτυπήσει η μεταβολή εις το εναντίον.
Ο λόγος του θα διολισθήσει υπέρ του Άλλου,
αφού στους δύσκολους καιρούς
η γοητεία παίζει την αλήθεια.
Και τι λοιπόν θα κάμει;
Κι αυτός θα καταλήξει επαμφοτερίζων
και τύραννους θα συνοδεύσει
και θα γλείψει
και θα χει τέλος άτιμοϳ
διότι έχει να συναγωνιστεί μοντέρνο άνθρωπο
που μεταλλάσσεται
και διαβιώνει στο εσαεί…

Αν και γνωρίζω ότι αύριο μπορεί να συγκυβερνά με τον  Αλ.Τσίπρα (…)  επιστρέφω στο σήμερα, κι επειδή μου αρέσουν οι χρησμοί (ακόμη κι αν είμαι παντελώς ανάξια να τους καταλάβω) ας τελειώσω με τον Μελήσιππο της προαναφερόμενης ξεχωριστής ποιήτριας που ακόμη κι αν δεν θ αποκτήσω ποτέ το ταλέντο της τέρπομαι να την διαβάζω…:
Θυμόμαστε καμιά φορά
αυτούς που επιγράφουν τα επερχόμενα
Εγώ θυμήθηκα έναν αρχαίο πρέσβη,
Μελίσσηπο Διακρίτου, Λακεδαιμόνιο,
όταν, καθώς προσέγγιζε
τα παραβιασμένα της συνείδησής του σύνορα,
του ήρθε να χρησμοδοτήσει:
«Η μέρα η σημερινή… αρχή μεγάλων κακών…»
Μιλούσε για συγκεκριμένη μέρα,
μιαν ανοιξιάτικη,
τότε που ευνοούσε ο καιρός
να σφαγιάζονται οι νέοι
Πάνω στην άνθησή τους
-τώρα μας κάνει κι ο κακός καιρός.
Ούτε που το φαντάστηκε πως η φωνή του
είναι φωνή μελλοντικής χρήσηςϳ
όμως το ίδιο είπε κι ο Μακρυγιάννης,
το ίδιο είπε κι ο πατέρας μου,
το ίδιο είπε σήμερα
κι ο Μιλτιάδης ο περιπτεράς
καθώς προσέγγιζα να ρίξω μια ματιά
στους μαύρους τίτλων των εφημερίδων.
http://tvxs.gr/