Οι δηλώσεις του Σερβετάλη για τις αμβλώσεις δεν είναι γραφικές, είναι επικίνδυνες

 

γράφει η Λασκαρίνα Λιακάκου

ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΩ το εξής: στην κατάσταση που βρισκόμαστε, χρειάζεται να πάψουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο «γραφικότητα». Η δήλωση του ηθοποιού Άρη Σερβετάλη δεν μπορεί να είναι γραφική λόγω του ιστορικού πλαισίου που τη γεννά. Βρισκόμαστε στην εποχή που οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με έναν νόμο υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, με αφίσες σε κοινόχρηστους χώρους κατά της έκτρωσης και με το εξώφυλλο κατά της έκτρωσης στη «SPORtime» για τα «δικαιώματα του αγέννητου παιδιού». Αυτό είναι το context μας.

 

Δεν έχουμε την πολυτέλεια του «αφ’ υψηλού». Δεν έχουμε την πολυτέλεια του «έλα μωρέ, έχει ξεφύγει ο κόσμος, ο καθένας λέει ό,τι θέλει». Πλέον, το ποιος είναι παίκτης στην πολιτική σκηνή έχει αλλάξει. Πολιτική δεν κάνουν οι «επαγγελματίες πολιτικοί». Πολιτικοί παίκτες είναι δυνητικά όλοι. Πολιτικός παίκτης είναι ο Φειδίας, η Λατινοπούλου, ο Έλον Μασκ, ο Αναδιώτης και ο Αλέξης Γεωργούλης.

 

Οποιοσδήποτε δημοφιλής μπορεί να ψηφιστεί, και οποιοσδήποτε μπορεί να ψηφιστεί είναι δυνητικά εκλέξιμος σε δημοτικές, εθνικές ή ευρωπαϊκές εκλογές. Δεν υπάρχουν πια «τυπικά προσόντα» στην πολιτική. Εξού και δηλώσεις όπως αυτή πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται με τη σοβαρότητα που φέρουν.

 

Ο ηθοποιός δήλωσε: «Οι αμβλώσεις για μένα είναι μια δολοφονία. Είναι απροστάτευτα πλάσματα που προτιμάμε να τα σκοτώσουμε. Δυστυχώς, αισθάνομαι πως τη γυναίκα δεν την τιμά να ταυτίζεται με μια δολοφονία, ειδικά ενός πλάσματος που είναι τελείως απροστάτευτο. Είναι προτιμότερο για μένα να πάρει κάποιος την ευθύνη, να το κυοφορήσει και μετά ας το πετάξει, ας το δώσει σε ένα ορφανοτροφείο, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά».

 

Αυτές οι απόψεις δεν είναι δικές του, τουλάχιστον όχι αμιγώς. Είναι απόλυτα συνεπείς με το κλίμα της εποχής στην Ελλάδα συγκεκριμένα και στη «Δύση» γενικότερα. Αυτό πρέπει να προβληματίσει πολύ σοβαρά και πολύ γρήγορα κάθε γυναίκα αυτής της χώρας. Το δικαίωμα στην έκτρωση δεν «θα αμφισβητηθεί», έχει αμφισβητηθεί ήδη.

O ηθοποιός θεωρεί ότι μια κυτταρική μάζα που εξαρτάται από τον ξενιστή της για να επιβιώσει είναι άνθρωπος. Ο ηθοποιός πιστεύει, επίσης, ότι αυτή η μάζα που δεν έχει γεννηθεί ζωντανή για να θεωρηθεί φυσικό πρόσωπο κατά τον νόμο έχει δικαιώματα. Πιστεύει, επίσης, ότι η γυναίκα που την αφαιρεί είναι δολοφόνος.

 

Αυτές οι απόψεις δεν είναι δικές του, τουλάχιστον όχι αμιγώς. Είναι απόλυτα συνεπείς με το κλίμα της εποχής στην Ελλάδα συγκεκριμένα και στη «Δύση» γενικότερα. Αυτό πρέπει να προβληματίσει πολύ σοβαρά και πολύ γρήγορα κάθε γυναίκα αυτής της χώρας. Το δικαίωμα στην έκτρωση δεν «θα αμφισβητηθεί», έχει αμφισβητηθεί ήδη.

 

 

Ο Σερβετάλης δεν είναι ο πρώτος, δεν είναι ο τελευταίος, είναι ένας ακόμη. Είναι ένα ακόμη πρόσωπο με κοινό, που εκφέρει πολιτικό λόγο ο οποίος βρίσκει πολύ κόσμο σύμφωνο. Το «γέννα το παιδάκι κι αν σου πάει η καρδιά, δώσε το σε ορφανοτροφείο, μην το σκοτώσεις» δεν είναι πρωτότυπη άποψη, είναι η μέση καφενειακή.

 

Όταν ο Κυμπουρόπουλος αμφισβήτησε την έκτρωση το 2021 με την ιδιότητα του ευρωβουλευτή έγινε ο κακός χαμός. Σήμερα οι απόψεις αυτές ακούγονται συχνά. Αυτό το ύπουλο «συχνά», λίγο εδώ λίγο εκεί, ένας ηθοποιός κι ένας τραγουδιστής, λίγο στο άσχετο, λίγο στο σχετικό και η μετέπειτα προβολή τους είναι «προετοιμασία εδάφους».

 

Μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι επειδή κάποιος είναι άσχετος με την πολιτική είναι ακίνδυνος. Σχετικός με την πολιτική γίνεται όποιος είναι σχετικός με την κοινωνία. Ηθοποιοί, influencers, τηλεπερσόνες, ριάλιτι σταρ και viral content creators του σήμερα είναι οι διαμορφωτές πολιτικών του αύριο. Ακριβώς επειδή δεν είναι η δουλειά τους να γνωρίζουν γιατί έχουμε δικαιώματα, πώς αυτά προέκυψαν, τι ιστορία υπάρχει γύρω από θεσμικές κατακτήσεις, αυτήν τη στιγμή και για τα επόμενα χρόνια θα βρισκόμαστε στην ιδιαίτερα δύσκολη θέση να χρειάζεται να βλέπουμε κάθε δημοφιλές πρόσωπο ως πιθανό όνομα σε ψηφοδέλτιο και να κρατάμε σημειώσεις για όσα λένε.

 

Δεν είναι μόνο ο Σερβετάλης που βλέπει τις γυναίκες ως σάρκινα δοχεία που οφείλουν να θρέψουν το αποτέλεσμα μιας εκσπερμάτισης. Το θέμα είναι αν έχουμε συνειδητοποιήσει όλες μας πόσο γρήγορα κάτι που θεωρήθηκε για λίγο δεδομένο έχει περάσει στον δημόσιο διάλογο ως έγκλημα. Ταυτόχρονα θα ήθελα να σκεφτούμε όλες μαζί γιατί, όσοι υποστηρίζουν ότι η έκτρωση είναι δολοφονία, δεν συνηγορούν υπέρ ενός «αρχείου σπέρματος» μέσα από το οποίο κάθε άντρας που αφήνει έγκυο μια γυναίκα θα αναγνωρίζεται ως υπαίτιος διαφόρων βαθμών συμμετοχής σε αυτό το έγκλημα. Ή γιατί, αφού κόπτονται τόσο, δεν απαιτούν η επαφή χωρίς προφυλακτικό να κατοχυρωθεί ως έγκλημα κατά της ζωής, της πιθανής ζωής. Αν θέλουν να κατοχυρώσουν το αγέννητο, τι τους εμποδίζει να κατοχυρώσουν και το «μήπω συνειλημμένο» (είναι «αυτό που δεν έχει ακόμη συλληφθεί» στο κληρονομικό μας δίκαιο).

 

Ξέρετε γιατί: γιατί κανέναν δεν αφορούν ανύπαρκτα παιδιά και κατά φαντασίαν άνθρωποι. Αυτό που αφορά κάθε άντρα που παπαγαλίζει την αφήγηση αυτή για το «δικαίωμα του μη γεννημένου στη ζωή» είναι ο έλεγχος της γυναικείας αναπαραγωγής και η εκδίκηση για το ότι οι γυναίκες κάνουν σεξ. Επειδή δεν χωνεύει τις γυναίκες· όχι επειδή αγαπάει τα παιδιά.