Η Ελλάδα του Μάνου Χατζιδάκι

 

γράφει ο Μανώλης Κουφάκης

 

Καμιά φορά οι καιροί είναι γενναιόδωροι με την Ελλάδα. Της χαρίζουν ανθρώπους που φαίνεται να χωρούν πολύ περισσότερα απ’ όσα αντέχουν τα μέτρα της εποχής. Έτσι έγινε και πριν από εκατό χρόνια, το 1925, όταν μέσα στην ίδια χρονιά γεννήθηκαν δύο πρόσωπα που έμελλε να σημαδέψουν την ελληνική τέχνη και την αυτογνωσία μας: ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις. Πολίτες του κόσμου από γεννησιμιού τους, κρητικής καταγωγής αλλά μεγαλωμένοι σε άλλα μέρη, έφεραν την Ελλάδα όπου κι αν πήγαν, και γύρισαν από παντού κάτι δικό τους πίσω σε εμάς.

 

Για τον Θεοδωράκη μίλησα σε προηγούμενο σημείωμά μου. Το σημερινό είναι αφιερωμένο στον Μάνο Χατζιδάκι – όχι τόσο στον μουσουργό που όλοι αγαπήσαμε, αλλά στον άνθρωπο που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα με τον λόγο, το ήθος και την παρουσία του. Γιατί αν τα τραγούδια του μας μεγάλωσαν, η στάση του μας ενηλικίωσε.

 

Ποιος δεν έχει σιγοτραγουδήσει τις μελωδίες του; Ποιος δεν έχει συγκινηθεί από τη μουσική του στις ταινίες που συνόδευσαν την παιδική και νεανική μας ηλικία; Ποιος δεν έχει νιώσει, χάρις σε ένα τραγούδι του, κάποια ευαίσθητη χορδή να πάλλεται μέσα του, αποκαλύπτοντας συναισθήματα που ίσως δεν γνώριζε καν ότι είχε; Όμως σήμερα θέλω να κοιτάξουμε πέρα από τον συνθέτη. Να δούμε τον ολοκληρωμένο Έλληνα, τον άνθρωπο που με ευαισθησία, πνεύμα και γενναιότητα εξέφρασε μιαν Ελλάδα που μας λείπει – και ταυτόχρονα μένει δυνατόν να υπάρξει.

 

Ο Χατζιδάκις ήξερε ότι ο άνθρωπος, η κοινωνία, η ζωή δεν χωρούν σε εύκολες κατηγορίες. Δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Όπως έλεγε και ο ίδιος, «η παλέτα έχει αμέτρητα χρώματα», κι αυτό είναι η ομορφιά του κόσμου. Γι’ αυτό κι έψαχνε την ουσία των πραγμάτων πέρα από ταμπέλες και πρόχειρες ερμηνείες. Με μια δόση χιούμορ αλλά και αυτογνωσίας, είχε περιγράψει κάποτε τον εαυτό του: «Ως συμπεριφορά, είμαι μεγαλοαστός. Ως καλλιέργεια, είμαι ποιητής. Και ως βαθύτερη ιδιοσυγκρασία, είμαι λαϊκός». Ίσως σε αυτήν τη μικρή φράση να συμπυκνώνεται όλη του η πολυπλοκότητα – και η γοητεία.

 

Εμείς οι Έλληνες βιαζόμαστε συχνά να κατατάξουμε τους ανθρώπους· κι έτσι τον βάλαμε στη Δεξιά, προφανώς γιατί δεν έμοιαζε αρκετά αριστερός για τους αριστερούς. Μα ο τόπος μας θα ήταν ευτυχέστερος αν οι αριστεροί ήταν τόσο αριστεροί και οι δεξιοί τόσο δεξιοί όσο ο Χατζιδάκις. Γιατί ο ίδιος δεν πίστευε στις παρατάξεις αλλά στην ευθύνη του ανθρώπου. Δεν μιλούσε με όρους ιδεολογίας, αλλά με όρους ήθους.

 

 

Στον Εμφύλιο στάθηκε απέναντι σε κάθε μισαλλοδοξία, όχι με θυμό αλλά με καθαρότητα. Τον αντιμετώπιζε ως το μεγάλο, συλλογικό μας τραύμα, όχι ως ευκαιρία να θριαμβεύσει μια πλευρά έναντι της άλλης. Δεν χάιδευε αυτιά – ούτε των «δικών του», ούτε των «άλλων». Ήξερε πως όποιος χρησιμοποιεί την Ιστορία για να δικαιώσει τον εαυτό του, στο τέλος την ακυρώνει. Κι αυτό, σε μια χώρα που συχνά ζει εγκλωβισμένη στις αφηγήσεις της, είναι πράξη θάρρους.

 

Η στάση του για την παράδοση ήταν ακόμη μια έκφραση της πνευματικής του καθαρότητας. Δεν την αντιμετώπιζε ως μουσειακή αναπαράσταση ούτε ως εθνική ρητορεία για χρήση σε εορτές και επετείους. Την έβλεπε ως ζωντανή πνοή, ως ποιότητα που έχει νόημα μόνο όταν γίνεται προσωπική καλλιέργεια και συλλογική εξέλιξη. Γιατί η παράδοση, έλεγε, «είναι ό,τι μας βοηθά να γινόμαστε καλύτεροι, όχι ό,τι μας κρατά καθηλωμένους σε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε». Θέλω να μείνω λίγο περισσότερο εδώ – στην άποψη του Χατζιδάκι για την παράδοση – και χρησιμοποιώ τα δικά του λόγια: «Κείνο που νιώθω σίγουρα είναι μια φυσική απέχθεια σ’ ό,τι χρειάζεται παράσταση, σε ό,τι γραφικό. Δεν με ενδιαφέρουν οι συνήθειες του πατέρα μου και των λοιπών συγγενών, παρά μόνο στο ποσοστό που συντηρούνται μέσα μου και μ’ εξυπηρετούν στο σήμερα. Κι αν αυτό που περιέχω είναι μια ένδειξη ελληνικής παράδοσης, τότε καλώς να υπάρξει. Γιατί δεν μ’ αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι. Καιρός είναι η έννοια Έλληνας να δώσει τη θέση της στην έννοια άνθρωπος. Και τότες πιστεύω πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά παράδοση που, κατά σύμπτωση, είναι κι αυτή γνησίως ελληνική».

 

Από το 1975 έως το 1981, ως διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος, δημιούργησε έναν ραδιοφωνικό κόσμο που μοιάζει σήμερα σχεδόν μυθικός. Δεν επρόκειτο για έναν σταθμό ακόμη: ήταν ένα παραθυράκι σε μια άλλη Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που διάβαζε, που άκουγε, που σκεφτόταν· μια Ελλάδα χωρίς φοβικά σύνδρομα, χωρίς κομπλεξικές ανασφάλειες, χωρίς την ανάγκη να αποδείξει συνεχώς την αξία της φωνάζοντας. Το Τρίτο της εποχής του ήταν ίσως η πιο «ευρωπαϊκή» στιγμή της ελληνικής ραδιοφωνίας – ακριβώς επειδή ήταν η πιο βαθιά ελληνική. Γιατί στηριζόταν όχι στην επιφάνεια, αλλά στην ποιότητα.

 

Κι όμως, παρά την αυστηρότητα που συχνά εξέπεμπε, ο Χατζιδάκις ήταν ένας βαθιά τρυφερός άνθρωπος. Είχε την ευγένεια εκείνη που δεν φωνάζει, την αξιοπρέπεια που δεν παρατάσσεται, την ευφυΐα που δεν επιδεικνύεται. Είχε μιαν εσωτερική περηφάνια, όχι για τον εαυτό του, αλλά για την Ελλάδα που πίστευε πως θα μπορούσε – και θα όφειλε – να είναι.

 

Σε μια εποχή σαν τη σημερινή, όπου ο δημόσιος λόγος συχνά κατακερματίζεται σε συνθήματα, κραυγές και εύκολες βεβαιότητες, ο Χατζιδάκις μοιάζει σχεδόν ανατρεπτικός. Μας θυμίζει ότι η καλλιέργεια είναι πράξη αντίστασης, ότι η ευγένεια είναι δύναμη, ότι η σκέψη είναι υποχρέωση και όχι πολυτέλεια.

 

Και κυρίως ότι ο πολιτισμός δεν είναι τα λόγια μας, αλλά οι πράξεις μας.

 

Αυτός ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις: Ένας ωραίος Έλληνας. Όχι επειδή ήταν αλάνθαστος – κανείς δεν είναι. Αλλά επειδή κατάφερε να ενώσει την ευφυΐα με το ήθος, την ποίηση με την πράξη, την προσωπική αλήθεια με τη δημόσια ευθύνη. Κατάφερε να εκφράσει μια Ελλάδα που θα θέλαμε να είμαστε: λιγότερο θορυβώδη, περισσότερο ουσιαστική· λιγότερο διχασμένη, περισσότερο δημιουργική.

 

Και ίσως, στο τέλος, αυτό είναι που μας λείπει περισσότερο σήμερα.

Mητσοτάκης ο Β’, ο εκδικητικός

 

Η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης έχει και ένα ακόμη αρνητικό γνώρισμα: Την εκδικητικότητα.

  

Μόνο τις τελευταίες μέρες είχαμε την έφοδο του ΣΔΟΕ στα γραφεία του Συλλόγου Θυμάτων και Συγγενών των Τεμπών και τη βροχή λάσπης κατά του αγροτοσυνδικαλιστή Κώστα Ανεστίδη.

 

Φυσικά κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου και ο έλεγχος κατά των…εκατομμυριούχων του Συλλόγου είναι νόμιμος (αν και θα πρόκειται για τους λίγους που έχουν ελεγχθεί).

 

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι του κ. Ανεστίδη, που δέχθηκε επίθεση παρότι ανήκει στη ΝΔ.

 

Ο ίδιος αποκάλυψε ότι είχε δεχθεί δεκάδες τηλεφωνήματα στα οποία οι κυβερνητικοί τον πίεζαν να φύγει από τα μπλόκα.

 

Όταν αρνήθηκε, το Μαξίμου ανέλαβε δράση: εισαγγελική παραγγελία στο πλαίσιο ελέγχων για «ύποπτα» ΑΦΜ και έρευνα για τις σχέσεις του αγροτοσυνδικαλιστή με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, από την Οικονομική Αστυνομία της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Οργανωμένου Εγκλήματος.

 

Η επιχείρηση συντονίστηκε με τα φερέφωνα της ΕΡΤ, που παρουσίασαν την υπόθεση ως αναμφισβήτητο γεγονός, παρά τις διαψεύσεις Ανεστίδη. Ο «Φραπές» και η Πόπη με τις Φεράρι, είχαν πολύ καλύτερη μεταχείριση.

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις εκδίκησης, είναι οι προστατευόμενοι μάρτυρες στην υπόθεση Νovartis.

 

Όχι μόνο τους κάθισαν στο σκαμνί γιατί κατήγγειλαν τη διαφθορά, αλλά τώρα διώκονται και για ξέπλυμα μαύρου χρήματος!

 

Πρόκειται για τη νόμιμη αμοιβή τους από το αμερικανικό δημόσιο, το οποίο εισέπραξε από την ελβετική εταιρεία πρόστιμο 350 εκατ $.

 

Η Novartis μόλυνε με τη διαφθορά το ελληνικό ιατρικό και πολιτικό σύστημα, αλλά το τελευταίο δεν έδειξε αυτή τη φορά εκδικητικότητα αλλά μεγαλοφροσύνη: δεν θα εισπράξει ούτε φράγκο από τη Novartis που τιμωρήθηκε για την πολιτική της στην…Ελλάδα! 

Aν στην περίπτωση Novartis το μήνυμα ήταν «μην τολμήσει κανείς να καταγγείλει διαφθορά», στην περίπτωση Μητσοτάκη οι πράξεις εκδίκησης, είναι συχνά τυφλές και καταστροφικές

Η κοινή λογική και η πολιτική σκοπιμότητα επιβάλλει στον πρωθυπουργό που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, να μην ανοίγει νέα μέτωπα. Παρόλα αυτά, τις προάλλες στράφηκε εναντίον του Κώστα Καραμανλή, για κάποιες αιχμηρές αλλά γενικόλογες δηλώσεις του.

 

Ο Μητσοτάκης Α’ ο Αποστάτης, ήταν ρεαλιστής πολιτικός και απέφυγε να ανοίγει μέτωπα εκεί που δεν χρειάζονται. Κοιτούσε να προσεγγίσει, παρά να επιτεθεί εκδικούμενος. Δεν θα άνοιγε μέτωπο ούτε με τους Συγγενείς των Τεμπών, ούτε με τους αγρότες. Κάνοντας τους ακόμη πιο συμπαθείς στην κοινή γνώμη.

 

Ο υιός καταλαβαίνει ότι μπορεί να μην τον συμφέρει πολιτικά, αλλά δεν κρατιέται. Είναι όπως στο ανέκδοτο με τον σκορπιό, που παρά τις υποσχέσεις του δαγκώνει θανάσιμα τον βάτραχο που τον κουβαλάει στην πλάτη του, καθώς περνούν τον ποτάμι.

 

«Μα τώρα θα πνιγούμε και οι δύο», του λέει ο βάτραχος, «Δεν μπορούσα, είναι στη φύση μου», απαντάει ο σκορπιός.  

πηγή

 

Τόση αναίδεια δεν καταπίνεται

 

Είναι ένα ζωντανό και πειστικό παράδειγμα πως οι ικανότητες, οι δεξιότητες και τα ταλέντα έχουν μετατοπιστεί και το μέτρο είναι η αναίδεια απέναντι στην σκέψη, τις αξίες, την ζωή την ίδια. Θέλεις να πηδήξεις μέσα στην οθόνη, να τους πιάσεις από τον λαιμό και να τους φωνάξεις: «Τι λες άνθρωπέ μου; Ακούς τι λες;»

 

 γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου

 

 

 

Δεν είναι πως δεν το ξέραμε ότι ζούμε ανάμεσα σε «φραπέδες» – τόσο πολύ στον κόσμο του δεν είναι πια κανείς – δεν είναι πως η αυθάδεια απέναντι στην ζωή – συγγνώμη για την φιλοσιφικούρα – παρουσιάζεται σαν ένας κανόνας, σαν ένα μέτρο που θα έπρεπε ως κράτος να το καταθέσουμε στο Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών των Σεβρών, είναι δύο ακόμη πραγματάκια που σε χαλάνε.

 

 

Το πρώτο – αρκετά προσωπικό – είναι που δεν σε αφήνουν να κρατηθείς μέσα σε μία γραμμή που έχεις παλέψει χρόνια να την ακολουθήσεις με συνέπεια και είναι η γραμμή του κοινού τόπου. Υπάρχει φανατίλα εκεί έξω, υπάρχει ένας διχαστικός λόγος που δεν είναι πάντα αποτέλεσμα οργής και απόγνωσης αλλά κάποιες φορές εξυπηρετεί προσωπικές ατζέντες «επαναστατικότητας», υπάρχουν οπλισμένες πένες που κηρύττουν μίσος και ευαγγελίζονται αλλαγή αλλά μόνο μέσα από το αίμα των εχθρών.

 

Κάπου ανάμεσα υπάρχει ένας κοινός τόπος, έστω λίγα τετραγωνικά, δρόμοι που πρέπει να παραμείνουν ανοιχτοί. Κάποιοι πρέπει να ποτίζουν αυτά τα χωραφάκια, έστω παρτεράκια, να φυλάνε τους αρμούς που μας ενώνουν. Με κόστος βέβαια, γιατί με το που σκάει μία τέτοια φωνή αμέσως βαφτίζεται «συνθηκολογημένη» και «κρυφοδεξιά» σε ένα κρεσέντο μανιχαϊσμού.

 

Οι «φραπέδες» όμως και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δεν σε αφήνουν να υπερασπιστείς ούτε τον εαυτό σου. Σκέφτεσαι πως όταν προσπαθείς να μιλήσεις στοιχειωδώς ενωτικά, γίνεται μία τσίχλα η στάση σου, ένας άχρηστος πασιφισμός και τελικά καταλήγει σε έναν κούφιο ιδεαλισμό. Ακριβώς όπως πρέπει να επιλέγεις τις μάχες σου έτσι πρέπει να επιλέγεις και το πού θα ασκήσεις την ενσυναίσθησή σου. Δεν θα αγιάσουμε κιόλας.

 

Το δεύτερο – που δεν συμφέρει κανέναν μας η παραδοχή του – είναι πως αυτοί οι άνθρωποι πληρώθηκαν για τις υπηρεσίες τους, πληρώθηκαν για να κάνουν μία δουλειά, και αν κρίνουμε από το ποσό της αμοιβής τους, την έκαναν πολύ καλά. Αυτοί οι τύποι που δυσκολεύονται αρκετά με την ελληνική γλώσσα, που το ρήμα, το αντικείμενο και το υποκείμενο στο στόμα τους μοιάζουν με συγκρουόμενα σε λούνα παρκ, κατάφεραν να στρέψουν ένα μεγάλο εκλογικό σώμα προς ένα συγκεκριμένο κόμμα. Αυτό δεν καταπίνεται εύκολα. Δεν τους έπιασαν να πουλάνε ατελώνιστα ρολόγια στου Ψυρρή, αλλά να κάνουν ένα νησί – μεγαλούτσικο -γαλάζιο.

Κάποιοι οπλίζουν τη σκανδάλη

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Στο φονικό του Σίδνεϊ, όπου μουσουλμάνοι του Πακιστάν θέριζαν Εβραίους της Αυστραλίας σε ώρα διασκέδασης θρησκευτικής εορτής (ανάμεσά τους και… επιζών του ναζιστικού Ολοκαυτώματος), κακά τα ψέματα, κάποιοι όπλισαν τη σκανδάλη. Σ’ αυτά τα εγκλήματα, τα τυφλά, ομαδικά, εναντίον αμάχων ανύποπτων, σε ώρα διασκέδασης, εγκλήματα μίσους και εκδίκησης, δεν αρκεί ένας σκοπευτής και ένα όπλο. Κάποιοι διεγείρουν το μίσος και προκαλούν την εκδίκηση. Αυτοί είναι που οπλίζουν τη σκανδάλη.

 

 

Αυτοί υποσκάπτουν τους ατελείωτους κύκλους αίματος και θεμελιώνουν τα συνεχή και αδιέξοδα λουτρά αίματος. Πρώτοι αυτοί ενεργούν και φανατίζουν και μετά ακολουθούν τα ενεργούμενα, οι φανατικοί που… απλώς πατούν τη σκανδάλη· άλλοτε πωρωμένοι από μίσος εκδίκησης, άλλοτε εντεταλμένοι και άλλοτε –ποιος αμφιβάλλει τώρα πια– ως κοινοί προβοκάτορες, βαλτοί για αντιπερισπασμούς που κανένα σωστό μυαλό δεν μπορεί να τους σκεφτεί.

 

 

Ετσι έγινε κι εκείνη η ολέθρια επίθεση της Χαμάς εναντίον Ισραηλινών, κυρίως νέων, που διασκέδαζαν σε φεστιβάλ μουσικής στις 7 Οκτωβρίου 2023· αποφράδα μέρα για όλη την ανθρωπότητα με ό,τι ακολούθησε και συνεχίζει να ακολουθεί εναντίον πλέον και, εν ψυχρώ, των Παλαιστινίων, με χιλιάδες νεκρούς στις συνεχιζόμενες λίστες θανάτων και με «εκεχειρία» από τον Οκτώβριο, που όσα εισαγωγικά και να βάλεις εκεχειρία δεν βγαίνει.

 

Επιτέθηκε ο Νετανιάχου στον Αυστραλό πρωθυπουργό, Εργατικό παρεμπιπτόντως, Αντονι Αλμπανέζι, ότι τον προειδοποίησε, από τον Αύγουστο, όταν η αυστραλιανή κυβέρνηση ανακοίνωσε απόφαση αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους, ότι «έριξε λάδι στη φωτιά του αντισημιτισμού». Τι να πεις για προβοκάτσια· λόγια χαμένα! Και τον Νετανιάχου τότε, πριν από την τραγωδία της 7ης Οκτωβρίου, τον προειδοποίησαν –οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες!– ότι κάτι… επίκειται. Χαμένα λόγια…

 

Εμείς πάντως, οι… άοπλοι, είμαστε με το πένθος, κι από τη μια μεριά κι από την άλλη. Και με τον μουσουλμάνο Αχμεντ αλ Αχμεντ που αφόπλισε έναν από τους δολοφόνους μουσουλμάνους του Σίδνεϊ και καν δεν διανοήθηκε να πατήσει τη σκανδάλη…

Το έγκλημα σε βάρος των αγροτών και της χώρας

Το ερώτημα αν «δικαίως αντιδρούν οι αγρότες ή αδίκως» έχει στην πραγματικότητα ήδη απαντηθεί από τα ίδια τα γεγονότα. Όταν ο πρωτογενής τομέας καταρρέει, όταν οι νέοι αγρότες από 17.000 το 2021 γίνονται μόλις 6.500, όταν το κόστος παραγωγής εκτοξεύεται κατά 40% και η παραγωγή κόκκινου κρέατος μειώνεται κατά 30%, τότε δεν μιλάμε για συντεχνιακό συνδικαλισμό. Αλλά για έναν κόσμο που παλεύει για επιβίωση.

Το «έγκλημα» δεν είναι ρητορική υπερβολή. Είναι η συστηματική υπονόμευση της αγροτικής παραγωγής μέσω κυβερνητικού εμπαιγμού, κακοδιαχείρισης και απουσίας στρατηγικής. Οφειλές που φθάνουν τα 3,7 δισ. ευρώ για τα έτη 2024−2025 και για έργα στον πρωτογενή τομέα, υποσχέσεις για καταβολή του 70% της βασικής ενίσχυσης που μετατρέπονται σε 40% –και για κάποιους σε 15−20%– συνθέτουν εικόνα όχι απλώς ανικανότητας, αλλά βαθιάς περιφρόνησης προς αυτούς που τρέφουν τη χώρα.

Την ίδια στιγμή, οι ζωονόσοι επεκτείνονται, κοπάδια σφάζονται σε όλη την Ελλάδα, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί έχουν καταρρεύσει, ο ΟΠΕΚΕΠΕ τίθεται υπό ευρωπαϊκή εποπτεία, ενώ χιλιάδες εγκαταλείπουν το επάγγελμα. Σε αυτό το φόντο, η κυβέρνηση εμφανίζεται να ταλαντεύεται μεταξύ αυταρχικών απειλών για «να μην κλείσουν οι δρόμοι» και προσχηματικού διαλόγου. Οι αγρότες απαντούν με μπλόκα σε Νίκαια, Καρδίτσα, Μάλγαρα, Ευζώνους, Κήπους, σε εθνικές οδούς και τελωνεία. Δεν είναι επίδειξη δύναμης· είναι κραυγή απόγνωσης.

Η αδικία κορυφώνεται με τις επιδοτήσεις: 1 στους 3 αγρότες δεν πήρε ούτε ευρώ, 139.000 έμειναν εκτός. Την ίδια ώρα, καταγγέλλονται σκάνδαλα, «γαλάζιες ακρίδες», μεθοδεύσεις στην Εξεταστική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και κίνδυνος απώλειας ευρωπαϊκών πόρων.

Έτσι, οι έντιμοι παραγωγοί τιμωρούνται αντί να προστατεύονται. Το μήνυμα που στέλνει η Πολιτεία είναι σαφές: ο αγρότης αντιμετωπίζεται ως εχθρός, όχι ως εθνικός πυλώνας.

Το έγκλημα σε βάρος των αγροτών είναι ταυτόχρονα έγκλημα σε βάρος της χώρας. Γιατί χωρίς αγροτικό κόσμο, δεν υπάρχει διατροφική ασφάλεια, δεν υπάρχουν ζωντανά χωριά, δεν υπάρχει πραγματική εθνική ανεξαρτησία. Αν δεν αλλάξει ριζικά πορεία η αγροτική πολιτική, το κόστος δεν θα το πληρώσουν μόνο οι αγρότες, αλλά ολόκληρη η κοινωνία.

Πηγή

Κουτσομπόληδες χομπίστες έκαναν τις υποκλοπές

 

Και για αυτό δικάζονται για πλημμελήματα… Και ενώ ακούγονται τρομακτικά πράγματα στο ακροατήριο, η πορεία της δίκης μόλις που απασχολεί την ειδησεογραφία και ουδόλως την πολιτική επικαιρότητα.

 γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

 

Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο που προκύπτει από τη δίκη για τις υποκλοπές, δεν συνδέεται με όσα ακούγονται κατά την ακροαματική διαδικασία. Αφορά το δικαστήριο που δικάζει την υπόθεση. Είναι το Μονομελές Πλημμελειοδικείο. Δηλαδή κάποιοι ιδιώτες παρακολουθούσαν ως και τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά δικάζονται για πλημμέλημα. Διότι, σου λέει, δεν προέκυψαν στοιχεία που εγείρουν θέμα εθνικού κινδύνου.

Και από τη στιγμή που, κατά την προανάκριση, δεν αναδείχθηκε κάποιο συγκεκριμένο κέντρο το οποίο καθοδηγούσε τον μηχανισμό παρακολούθησης, τότε μάλλον έχουμε να κάνουμε με ιδιώτες χομπίστες που άκουγαν κόσμο για να σπάνε πλάκα. Ναι, είναι αρκετά πειστική εξήγηση που υπογραμμίζει την ανεξαρτησία της ελληνικής Δικαιοσύνης την οποία άπαντες εμπιστευόμαστε.

Είναι και άλλοι οι λόγοι. Ας πούμε, δεν αποδείχθηκε ότι οι υποκλοπές έγιναν για την αποκομιδή οικονομικού οφέλους, ούτε ότι εξυπηρετούσαν μία εγκληματική οργάνωση. Για να μην το κουράζουμε, οι πράξεις που αποδόθηκαν στους κατηγορούμενους εντάσσονται (λόγω του Ποινικού Κώδικα του 2019) στην κατηγορία των πλημμελημάτων, αφού δεν στοιχειοθετήθηκαν τα επιπλέον στοιχεία που θα τις ανήγαγαν σε κακουργήματα.

Πλημμελήματα, λοιπόν. Μια χαρά. Ποινές, εξαγοράσιμες ή με αναστολή, ως πέντε χρόνια και μικρός χρόνος παραγραφής. Παρακολουθούσαν κρατικούς αξιωματούχους και δεν θα περάσουν ούτε έξω από τη φυλακή. Αυτή η συνθήκη, όμως, καθιστά ακόμα πιο εξοργιστικά όσα ακούγονται εντός του δικαστηρίου.

Μάρτυρας, συνδεδεμένος με ελεγχόμενη εταιρεία, κατέθεσε ότι όταν πήγε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής γνώριζε εκ των προτέρων τις ερωτήσεις που θα δεχθεί. Ζήτησε ο Χαρίτσης να ανοίξει εκ νέου η διαδικασία στη Βουλή, αλλά δεν έλαβε απάντηση. Και γιατί να λάβει; Οπως αποκαλύπτει «Το Βήμα» (Νίκη Λυμπεράκη), σχεδόν όλα τα μέλη της Επιτροπής, που προήλθαν από την κυβερνητική πλειοψηφία, έλαβαν υπουργικό χαρτοφυλάκιο μετά το πέρας των εργασιών. Φαντάζομαι ότι πρόκειται για σύμπτωση, αλλά κάποιος κακόβουλος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι έλαβαν μπόνους συνέπειας και υπακοής.

Μαρτυρικές καταθέσεις έδειξαν, με σαφή στοιχεία, ότι οι ιδιώτες που έκαναν παρακολουθήσεις είχαν άμεση πρόσβαση σε δεδομένα πολιτών, όπως τα ραντεβού για εμβολιασμό. Η πρώην επικεφαλής του Εγκληματολογικού της Αστυνομίας κατέθεσε ότι η συσκευή της μολύνθηκε από μήνυμα που περιείχε τα ακριβή στοιχεία για το ραντεβού της.

Αλλοι μάρτυρες βεβαίωσαν ότι η διασύνδεση των ιδιωτών του συστήματος Predator και της ΕΥΠ είναι σαν το νιαούρισμα που ακούς από τα κεραμίδια. Δεν μπορεί παρά να είναι γάτα.

Και όμως, η πορεία της δίκης μόλις που απασχολεί την ειδησεογραφία και ουδόλως την πολιτική επικαιρότητα. Λες και άπαντες αναγνωρίζουν τη ματαιότητα του πράγματος. Είναι και εκείνοι που προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι παρακολουθήσεις, ανεξαρτήτως επιχειρησιακού κέντρου, λειτουργούν υπέρ της εθνικής ασφάλειας. Αλλά, πείτε μου, πόσο, στα αλήθεια, ασφαλείς αισθάνεστε όταν διαπιστώνετε πώς λειτουργεί το κράτος και, κυρίως, η Δικαιοσύνη;