Το σκάνδαλο των τραπεζών με απλά λόγια

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και με βάση τα πραγματικά γεγονότα. Αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος όχι για να συμφωνήσουμε, αλλά για να μιλάμε για πράγματα που ισχύουν και όχι για αόριστες πολιτικές.

Οι τράπεζες είναι επιχειρήσεις που η λειτουργία τους εκ των πραγμάτων συνδέεται με την Οικονομία. Οι μεταβολές σε μια επιχείρηση όπως η τράπεζα, επηρεάζει ή μπορεί και να καθορίζει την Οικονομία, άρα και την κοινωνία. Αυτό είναι ένα δεδομένο.

Το δεύτερο είναι πως οι τράπεζες από τα τέλη τη δεκαετίας του ‘80 δεν λειτουργούν με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή δεν παίρνουν τα χρήματα των καταθετών με τα οποία επενδύουν δίνοντας κέρδη στον καταθέτη μέσω των τόκων. Οι τράπεζες επέλεξαν έναν τρόπο λειτουργίας που υπόσχεται άλλου είδους κέρδη. Δηλαδή δημιουργούν «επενδύσεις» και «προϊόντα», τα οποία είναι εικονικά, αποκαλούνται με διάφορα εξωτικά ονόματα και υπόσχονται μεγάλη κερδοφορία αν και αποκρύπτουν το ρίσκο. Ένα τραπεζικό προϊόν για παράδειγμα, μπορεί να είναι ένα «στοίχημα» για το αν θα βρέξει στο Κάιρο ή αν θα καταρρεύσει η οικονομία της Ελλάδας. Όσο και αν φαίνεται απλοϊκό το παράδειγμα, είναι μια πραγματικότητα. Οι τράπεζες έχουν δημιουργήσει έναν εξωπραγματικό, ιπποδρομιακό καπιταλισμό, που δεν σχετίζεται ούτε με επενδύσεις στην πραγματική οικονομία, ούτε με το κοινωνικό όφελος απαραίτητα.

Παρ όλα αυτά, επειδή οι τράπεζες είναι επιχειρήσεις που συγκεντρώνουν χρήμα και συνδέονται με την Οικονομία, η σταθερότητά τους είναι πραγματικά ένα ζητούμενο. Αυτό δεν σημαίνει πως όταν οι Τράπεζες ενεργούν ή βάζουν προϊόντα στην αγορά έχουν ως προβληματισμό τη σταθερότητά τους ή το τι ζημιά θα κάνουν στην Οικονομία της χώρας. Τους ενδιαφέρουν τα κέρδη. Η κατάρρευση της Lehman Brothers, από την οποία ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι μια αρκετά ισχυρή απόδειξη γι αυτό. Έτσι παρότι το επιχείρημα της ευστάθειας που χρησιμοποιούν οι τράπεζες για να εξασφαλίζουν την κρατική βοήθεια (ναι την κρατική παρά τον καπιταλισμό που υπηρετούν και τον αντικρατισμό τους) δεν είναι ο θεός που προσκυνούν (αυτός είναι το κέρδος) αλλά ο ψευδοπροφήτης που χρησιμοποιούν για να πιστέψουν τα πλήθη στην απάτη τους.

Όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση, οι έλληνες τραπεζίτες, με πρώτο και κύριο τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Προβόπουλο, υποστήριζαν πως η Ελλάδα δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο, γιατί οι ελληνικές τράπεζες ήταν ισχυρές και δεν είχαν εκτεθεί σε τοξικά προϊόντα όπως αυτά που οδήγησαν στην πτώση την αμερικανική Lehman Brothers. Στο αμέσως επόμενο διάστημα, η τραπεζική φιλολογία άλλαξε, οι τράπεζες εμφανίστηκαν να μολύνονται από την κρίση μέσω του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας και να χρειάζονται κρατική στήριξη.

Οι κυβερνήσεις δεν σεβάστηκαν την βασική αρχή της αγοράς και του δικού τους νεοφιλελευθερισμού που λέει «ο ισχυρός στην οικονομία προχωρά και ο αδύναμος πρέπει να βγαίνει από την κούρσα και να πεθαίνει». Αντιθέτως ανακεφαλαιοποίησαν τις τράπεζες, δηλαδή δανείστηκαν με υψηλά επιτόκια για να εξασφαλίσουν ρευστό στις τράπεζες. Το δάνειο αυτό το πληρώνουμε εμείς.

Γιατί όμως κατέρρευσαν οι «ισχυρές» ελληνικές τράπεζες που μερικά χρόνια πριν διαφήμιζαν το ελληνικό τραπεζικό θαύμα στα Βαλκάνια; Γιατί αναγκάστηκαν να αγοράσουν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου τα οποία κουρεύτηκαν, απαντούν οι τραπεζίτες. Είναι αλήθεια αυτό; Είναι η μισή αλήθεια.

Κατ αρχήν το να αποφασίζει μια τράπεζα να επενδύσει σε ένα προϊόν, όπως η αγορά των ομολόγων του Δημοσίου, είναι ένα ρίσκο το οποίο αποφασίζει να πάρει. Αν για παράδειγμα τα ομόλογα του Δημοσίου δεν κουρεύονταν, αλλά είχαν κέρδη, οι τράπεζες θα μοίραζαν μέρισμα στους έλληνες πολίτες; Άρα ακόμη και αυτή η αγορά των ομολόγων, ήταν μια απόφαση  ρίσκου την οποία έπρεπε να πληρώσουν. Ακόμη όμως και αυτό το κούρεμα που αποφασίστηκε, (ένα ακόμη σκάνδαλο Βενιζέλου) ενώ κούρεψε τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία καταστρέφοντάς τα, δεν πείραξε άλλους επενδυτές των οποίων δεν κουρεύτηκαν τα ομόλογα.

Οι ζημιές όμως των τραπεζών δεν προήλθαν από τα ομόλογα του Δημοσίου όπως θέλουν να λένε οι τραπεζίτες. Οι ελληνικές τράπεζες δεν είχαν χρήματα. Οι ανακεφαλαιοποιήσεις τους  προέρχονταν από διαδοχικές δανειοδοτήσεις που έκαναν ο ένας στον άλλο. Δηλαδή η Τράπεζα Α, δάνειζε μια offshore εταιρεία η οποία ήταν συμφερόντων της Τράπεζας Β, για να εμφανιστεί ρευστότητα. Μετά η Τράπεζα Β, δάνειζε μια άλλη εταιρεία συμφερόντων της Α η οποία έκανε αύξηση κεφαλαίου της Α. Το εικονικό χρήμα έκανε κύκλο με την άδεια της Τράπεζας της Ελλάδας δίνοντας μια ψεύτικη εικόνα ευρωστίας και χρήματος για τις Τράπεζες.

Οι τραπεζίτες όμως έκαναν ακόμη μεγαλύτερα αίσχη. Έδιναν δάνεια σε offshore εταιρείες που ανήκαν στους ίδιους και τις οικογένειές τους, χωρίς εγγυήσεις και στη συνέχεια χρέωναν τα θαλασσοδάνεια στις ζημιές της Τράπεζας κλέβοντας τους μικρομετόχους. Έδιναν επίσης δάνεια σε επιχειρηματίες (πάντα χωρίς εγγυήσεις) οι οποίοι έκαναν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου σε άλλες δικές τους επιχειρήσεις. Έτσι δημιουργούσαν εικόνα ισχυρών επιχειρήσεων, με δανεικά και αγύριστα, χειραγωγώντας και εξαπατώντας τους επενδυτές που επένδυαν στις ίδιες επιχειρήσεις εξαιτίας της πλαστής εικόνας που είχε δημιουργηθεί.

Πολλοί τραπεζίτες πουλούσαν ή νοίκιαζαν στις τράπεζές του ή στο Δημόσιο, κτήρια τα οποία είχαν αγοράσει με δάνεια των τραπεζών τους αλλά μέσω παρένθετων προσώπων σε τιμές πολλαπλάσιες των πραγματικών.

Ταυτόχρονα δανειοδοτούσαν τα κόμματα, ώστε να έχουν την πολιτική κάλυψη και τα ΜΜΕ για να εξασφαλίζουν τη σιωπή για τα σκάνδαλά τους. Μεγάλα ποσά τα έβγαλαν στο εξωτερικό μέσα από κομπίνες με τα υποκαταστήματα των Τραπεζών που άνοιγαν στα Βαλκάνια. Δημιούργησαν μέσα από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ την εικόνα οικονομικού τραπεζικού θαύματος στα Βαλκάνια, και διοχέτευσαν έτσι ποσά σε δανειολήπτες του εξωτερικού που δεν ήταν άλλοι από τους εαυτούς τους.

Όλα αυτά τα σκάνδαλα και η ευθεία ληστεία του χρήματος, εμφανίστηκε ως μόλυνση από την κρίση. Οι μαύρες τρύπες από τη ληστεία και τη συναλλαγή με τη διαπλοκή (600 εκατομμύρια είχε πάρει το ALTER από τις τράπεζες χωρίς εγγυήσεις) εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα της κρίσης. Έτσι στο όνομα της ευστάθειας των τραπεζών, αυτές ανακεφαλαιοποιήθηκαν με τα χρήματά μας. Όχι όμως οι τράπεζες, αλλά οι τραπεζίτες. Οι τράπεζες δεν ελέγχθηκαν πριν ανακεφαλαιοποιηθούν, ώστε να βρεθεί ποιό κομμάτι της ζημιάς οφείλεται στην κρίση και ποιό στη ληστεία. Οι τραπεζίτες, αυτοί που είχαν ρίξει τις τράπεζες έξω (αν δεν τις είχαν ληστέψει) θεωρήθηκαν ικανοί να συνεχίσουν να διοικούν τις τράπεζες.

Το κράτος μέσα από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας πήρε το 80% των μετοχών των τραπεζών αλλά χωρίς το κράτος να μπορεί να ασκήσει καμία διοίκηση. Ενώ η ανακεφαλαιοποίηση έγινε για να υπάρξει σταθερότητα, ρευστότητα και λειτουργία της ελληνικής οικονομίας, τα δάνεια σταμάτησαν, οι επιχειρήσεις που έπρεπε να σωθούν άρχισαν να κλείνουν και τα σπίτια να πλειστηριάζονται. Συνέχισαν βέβαια να παίρνουν δάνεια μη παραγωγικές επιχειρήσεις όπως τα Μέσα Ενημέρωσης, παρά τα χρέη τους και τις ζημιές τους και βέβαια και διαφήμιση από τις τράπεζες. Το Mega για παράδειγμα, με ζημιές 25 εκατομμύρια, χρέη 200 εκατομμύρια πήρε δάνειο 110 εκατομμύρια για να συνεχίσει να λειτουργεί και κυρίως να υποστηρίζει πως η κυβέρνηση και οι τράπεζες ακολουθούν σωστή πολιτική. Ποια τραπεζική διαδικασία μπορεί να κρίνει ως επωφελές ένα τέτοιο δάνειο; Αντίστοιχα δάνεια έχουν σχεδόν όλα τα ΜΜΕ στην Ελλάδα.

Αφού ανακεφαλαιοποιήθηκαν οι Τράπεζες η κυβέρνηση προχώρησε την Κυριακή στην κορωνίδα του σκανδάλου. Με το άρθρο 2 του «πολυνομοσχεδίου» δίνει τη δυνατότητα στους παλιούς αποτυχημένους τραπεζίτες, να επαναγοράσουν τις μετοχές τους, όχι στην τιμή που τις αγόρασε το κράτος (ΤΧΣ) με την ανακεφαλαιοποίηση, αλλά σε εξευτελιστικές τιμές. Δηλαδή για παράδειγμα στη Eurobank, ενώ το κράτος αγόρασε τις μετοχές της Τράπεζας με 1,24 ευρώ ανά μετοχή, τώρα ο τραπεζίτης μπορεί να αγοράσει πίσω τις μετοχές με 30 λεπτά. Δηλαδή η κυβέρνηση θεσμοθέτησε όχι μόνο την προκλητική επιστροφή των μετοχών αλλά και τη δεδομένη απώλεια χρημάτων που έχουμε ήδη καταβάλει. Πλήρωσε, έσωσε τις τράπεζες και τώρα τις παραδίδει πίσω στους διαφθαρμένους τραπεζίτες τους οποίους ποτέ δεν ήλεγξε.

Ας αφήσουμε το ηθικό, πολιτικό και οικονομικό κομμάτι του σκανδάλου και ας πάμε στις παραβάσεις με βάση αυτούς τους ίδιους τους νόμους της αγοράς. Η ελληνική κυβέρνηση η οποία καταγγέλλει τον κρατισμό σε βαθμό που να απολύει δημόσιους υπαλλήλους μέσα από μια πρωτοφανή δαιμονοποίηση, παρεμβαίνει ως κρατική οντότητα υπέρ των τραπεζών. Όχι μόνο ζημιώνει το ελληνικό Δημόσιο, αλλά παραβαίνει το ευρωπαϊκό δίκαιο. Η Ελλάδα έχει καταδικασθεί στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για επιδοτήσεις που έχει δώσει σε εταιρείες (πχ ΟΣΕ, Ολυμπιακή) αφού θεωρείται πως έτσι καταστρατηγεί την αρχή της ανταγωνιστικότητας και του ελεύθερου ανταγωνισμού. Οποίο θαύμα λοιπόν, η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου, επιδοτεί τους τραπεζίτες, δίνοντάς τους σε τιμές ευκαιρίας πίσω τις τράπεζες τις οποίες χρησιμοποίησε για την αφαίμαξη των πολιτών.

Είναι η ίδια κυβέρνηση η οποία έχει ξεκινήσει ανένδοτο αγώνα κατά των μονοπωλίων και των ολιγοπωλίων (πάλι στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού και της αγοράς) την ίδια ώρα που με νόμους και σκανδαλώδεις ρυθμίσεις, έχει δημιουργήσει ολιγοπώλιο μόλις τεσσάρων τραπεζών.

Άλλωστε τα νομοσχέδια που καταθέτει κάθε μέρα είναι γεμάτα αδιόρατες ρυθμίσεις με τις οποίες αμνηστεύονται όσοι έχουν παράνομα ευνοήσει το προκλητικό καθεστώς λειτουργίας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Μια τέτοια ρύθμιση είναι η τροπολογία που απαλλάσσει από τις ποινικές ευθύνες τους τραπεζίτες και τους υπαλλήλους που δανειοδότησαν χωρίς εγγυήσεις τα κόμματα. Τα χρήματα αυτά, πάνω από 270 εκατομμύρια για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, θα πληρωθούν φυσικά από εμάς. Ο ίδιος ο Βενιζέλος, έκανε νόμο με τον οποίο παρέχει στον εαυτό του ασυλία για την απόφασή του να δώσει στην Proton Bank του Λαυρεντιάδη, παρανόμως 100 εκατομμύρια ευρώ.

Οι τράπεζες δεν λειτουργούν πια σκανδαλωδώς έστω ως κομμάτι της Οικονομίας αλλά είναι οι ίδιες η εξουσία. Άλλωστε με το νόμο  4021/11 (φυσικά του Βενιζέλου) στην Τράπεζα της Ελλάδος και στις Τράπεζες, ανατίθενται εξουσίες πέρα από τον έλεγχο και τη λειτουργία της κυβέρνησης και της Βουλής. Υπάρχει καμιά αμφιβολία πως αυτές είναι το κράτος;

http://www.koutipandoras.gr/

O Σάλλας χάρισε στον Λάτση το Ελληνικό

Η Τράπεζα Πειραιώς ως χρηματοπιστωτικός σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ, μαζί με τη  Citigroup δήλωσε ότι είναι συμφέρουσα η προσφορά του Λάτση, δίνοντας ουσιαστικά το «ΟΚ» προκειμένου να γίνει δεκτή η προσφορά των 915 εκατ. ευρώ της Lamda Development για το φιλέτο του Ελληνικού.

Συγκεκριμένα, το Δ.Σ. του ΤΑΙΠΕΔ αποφάσισε σήμερα Δευτέρα να δώσει το 100% των μετοχών της Ελληνικό Α.Ε. στην εταιρία του ομίλου Λάτση, η οποία προέβη σε νέα προσφορά σχεδόν διπλάσια της προηγούμενης, η οποία ανερχόταν σε 430 εκατ. ευρώ.

Η απόφαση αυτή πάρθηκε έπειτα από θετική εισήγηση της Citigroup και της τράπεζας Πειραιώς, δηλαδή του Μιχάλη Σάλλα, ο οποίος φαίνεται πως αφού εξαγόρασε τις υπόλοιπες τράπεζες γνωμοδότησε θετικά προκειμένου ο όμιλος Λάτση να πάρει ότι έχει απομείνει και να μην μείνει παραπονεμένος.

Όπως είχε ανακοινώσει προ ημερών το ΤΑΙΠΕΔ, το 33% του ποσού αυτού θα καταβληθεί άμεσα με την ολοκλήρωση της συμφωνίας και το υπόλοιπο εντός 10 ετών, σύμφωνα με τους όρους της σχετικής σύμβασης.

Την ίδια στιγμή η εταιρία Lamda Development παρουσιάζει το 2013 ζημιές ύψους 48,6 εκ. ευρώ, ενώ προχωρά σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου ύψους 150 εκ. ευρώ, όπως αποφάσισε το Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο συγκαλεί για τις 19 Απριλίου Έκτακτη Γενική Συνέλευση Μετόχων με θέμα την άντληση κεφαλαίων.

http://www.koutipandoras.gr/

Όταν οι Ναζί έκαναν σινεμά

η μόνη γνωστή ταινία που γυρίστηκε εξολοκλήρου σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από τους Ναζί

Κάποια από τα παιδιά του Τερεζίενσταντ

του Θωμά Σίδερη

Το καλοκαίρι του 1944 οι Ναζί έχουν εξαντλήσει σχεδόν όλες τις γκαιμπελικές μεθόδους προπαγάνδας. Εκείνο ίσως που τους λείπει από τη συλλογή τους είναι μια ταινία μέσα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης που να δείχνει τους Εβραίους χαλαρούς κι ευτυχισμένους. Αφορμή για να γυριστεί η ταινία είναι μια προγραμματισμένη επίσκεψη αντιπροσώπων του Ερυθρού Σταυρού στο στρατόπεδο του Τερεζίενσταντ.

Το Τερεζίενσταντ δεν ήταν ένα συνηθισμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εξωτερικά έμοιαζε με μια πολυπληθή κωμόπολη που καθώς περιδιάβαινες τα στενά της θα μπορούσες ν’ ακούσεις μουσικούς να διαβάζουν τις παρτιτούρες τους, χορωδίες και διάφορες μικρές ορχήστρες να κάνουν πρόβες, ηθοποιούς να απαγγέλουν αποσπάσματα  θεατρικών κειμένων. Ο Φύρερ διαφήμιζε το Τερεζίενσταντ σαν ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να προστατευθούν από τον πόλεμο διακεκριμένοι Εβραίοι μουσικοί, συγγραφείς, καλλιτέχνες και ηλικιωμένοι. Η αλήθεια είναι ότι επρόκειτο για ένα βαριά φυλασσόμενο γκέτο, έναν διαμετακομιστικό σταθμό για το Άουσβιτς και τα άλλα ναζιστικά στρατόπεδα του θανάτου σε όλη την ανατολική Ευρώπη.

Ο άνθρωπος που ανέλαβε να δώσει σάρκα και οστά στις… κινηματογραφικές ανησυχίες των Ναζί ήταν ο πολυτάλαντος Κουρτ Γκέρρον, ήδη έγκλειστος στο Τερεζίενσταντ. Με εφόδιο την αξέχαστη ερμηνεία του στο τραγούδι της έναρξης «Μακ ο Μαχαιροβγάλτης» από την «Όπερα της Πεντάρας» του Μπρεχτ, η πρεμιέρα της οποίας έγινε στο Βερολίνο το 1928, ο Γκέρρον αναδείχθηκε σε κινηματογραφικό αστέρα με τον ρόλο που ενσάρκωσε ως μάγος Κίεπερτ στην πρώτη σημαντική ομιλούσα γερμανική ταινία, τον Γαλάζιο Άγγελο, στο πλευρό της Μάρλεν Ντήτριχ. Ο Γκέρρον άφησε τον εαυτό του να πιστεύει πως οι Ναζί θα εκτιμούσαν τη συνεργασία του και δε θα τον έστελναν στους θαλάμους αερίων. Την ίδια, άλλωστε, απατηλή ελπίδα είχαν και οι εκατοντάδες κρατουμένων που εμφανίζονταν έστω και φευγαλέα σε κάποιο πλάνο της.

Καθώς ο Γκέρρον άρχισε την προετοιμασία των γυρισμάτων, αποκαλύφθηκε αμέσως το μέγεθος της Ναζιστικής απάτης. Στα κτίρια που δούλευαν οι Εβραίοι σαν σκλάβοι, υποχρεώθηκαν να βάψουν τους εσωτερικούς και εξωτερικούς τοίχους τους με ζωηρά χρώματα. Προκειμένου να μη γίνεται αντιληπτός ο υπερπληθυσμός του στρατοπέδου, η Γκεστάπο έστειλε 7.503 ηλικιωμένους και άρρωστους κρατούμενους στο Άουσβιτς όπου και θανατώθηκαν μεταξύ 16 και 18 Μαΐου 1944. Παράλληλα, αφαιρέθηκε το τρίτο κρεβάτι από τις κουκέτες στους γυναικείους κοιτώνες, προστέθηκαν κουρτίνες στα παράθυρα των υπνωτηρίων και αφέθηκαν προσωρινά βιβλία πάνω στα τραπέζια για να θυμίζουν σπιτικό περιβάλλον. Φυτεύτηκαν παντού δέντρα και λουλούδια, ενώ τοποθετήθηκαν πινακίδες σε δρόμους και κτίρια με γερμανικά ονόματα. Ακόμα και μια τράπεζα ανοίχτηκε στο Τερεζίενσταντ που διένειμε ψεύτικους και χωρίς αξία λογαριασμούς. Ξαφνικά δημιουργήθηκε ένας κεντρικός δρόμος με ένα κατάστημα καλλωπισμού και ένα καφενείο, έναν φούρνο και ένα κατάστημα που πουλούσε καφέ και ζαχαρώδη προϊόντα, όπως λαχταριστά μπισκότα και μια πολυώροφη γαμήλια τούρτα που οι κρατούμενοι που πέθαιναν από την πείνα απαγορευόταν να αγγίζουν. Οι δρόμοι που θα περπατούσαν οι αξιωματούχοι του Ερυθρού Σταυρού είχαν τριφτεί με βούρτσες, σαπούνι και νερό από τους κρατουμένους. Τα σκηνικά και οι επιτηδευμένες παρεμβάσεις στους χώρους θα καταστρέφονταν το συντομότερο δυνατόν μετά την αναχώρηση των αντιπροσώπων και την ολοκλήρωση της ταινίας.

Ο αξιωματικοί των Ες Ες δεν έφυγαν στιγμή από το πλευρό του Γκέρρον, δίνοντας συνεχώς εντολές και απειλώντας τον. Για παράδειγμα, οι Ναζί ήθελαν μια σκηνή όπου οι Εβραίοι θα διασκέδαζαν και θα γελούσαν, παρακολουθώντας μια θεατρική παράσταση. Η παράσταση στήθηκε, αλλά οι κρατούμενοι αντί να είναι χαμογελαστοί και χαρούμενοι, ήταν βουβοί και σκυθρωποί. Καθώς η πίεση των Ες Ες αυξανόταν, ο Γκέρρον υπό καθεστώς τρόμου και λουσμένος στον ιδρώτα παρακάλεσε τους θεατές να γελάσουν κατ’ εντολή στην κάμερα. Στηριζόμενος στο υποκριτικό του ένστικτο, ο Γκέρρον άρχισε να κουνάει τη μεγάλη κοιλιά του με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκαλέσει για λίγες μόνο στιγμές ένα θορυβώδες γέλιο.

Κρατούμενοι ανέλαβαν τα καθήκοντα των μακιγιέρ και των κομμωτών. Στους κομπάρσους, ακόμα και σ’ αυτούς που ήταν απλοί θεατές σε κονσέρτα ή σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου, δόθηκαν κοστούμια που επιλέχθηκαν από τις τεράστιες αποθήκες των Ναζί, οι οποίες εκτός των άλλων περιείχαν και προσωπικά αντικείμενα νεκρών κρατουμένων από διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε μια σκηνή όπου εμφανίζονται τα μέλη μιας γυναικείας ορχήστρας, χρησιμοποιήθηκαν τα λεγόμενα «γοβάκια του ανεφοδιασμού». Πρόκειται για παπούτσια που είχαν στείλει οι Ναζί σε οικογένειες  της Μεγάλης Γερμανίας[1] που είχαν πληγεί από τους βομβαρδισμούς. Επειδή όμως δεν υπήρχαν πολλά διαφορετικά μεγέθη, ο Γκέρρον έλυσε το πρόβλημα τοποθετώντας γλάστρες γύρω από τη σκηνή, κρύβοντας έτσι τα πόδια των μουσικών.

Παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στο Τερεζίενσταντ το δίμηνο Αυγούστου Σεπτεμβρίου του 1944, φαίνεται ότι ο Γκέρρον είτε κινηματογράφησε ένα μέρος από την επίσκεψη του Ερυθρού Σταυρού τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου είτε εισήγαγε στην ταινία το διαθέσιμο υλικό που είχαν στην κατοχή τους οι Ναζί. Σε κάθε περίπτωση, ο Γκέρρον βάδισε πάνω σε μια λεπτή γραμμή, προσπαθώντας να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των Ναζί και την ίδια στιγμή να αποκαλύψει την αλήθεια. Ανεξάρτητα από αυτό που αποτυπωνόταν στο παρασκήνιο ή από τις σκηνές με τους καλοντυμένους ανθρώπους, ο Γκέρρον κάνοντας κοντινά πλάνα ήταν σε θέση να απεικονίσει την κατάθλιψη και τα άψυχα πρόσωπα γύρω του. Καθώς το κοινό άκουγε το Μελέτη για χορδές, το οποίο ο Πάβελ Χάας έγραψε για την περίσταση και το διηύθυνε ο Κάρελ Αντσέρλ, ο οποίος διασώθηκε και έγινε μαέστρος στη Συμφωνική του Τορόντο, ο Γκέρρον συνέλαβε τα στοιχειωμένα μάτια τους και την απελπισία τους. Ένας από τους πιο επιφανής κρατούμενους του Τερεζίενσταντ, ο Ράμπι Λεό Μπαέκ, εμφανίστηκε σε μια σκηνοθετημένη διάλεξη. Η μουσική που έπαιζε στο παρασκήνιο ήταν η οδυνηρή μελαγχολία από την αργή σύνθεση Τρίο για πιάνο, βιολί και τσέλο σε ρε ελάσσονατου Μέντελσον, η οποία απαγορευόταν από τους Ναζί σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη.

Στην ταινία του Γκέρρον είχαν μπει σκοπίμως εμβόλιμες σκηνές με παιδιά. Για παράδειγμα, σε μια σεκάνς ένα Εβραιόπουλο τρέχει πίσω από μια μπάλα. Ένας ένστολος Ναζί πιάνει τη μπάλα και τη δίνει στο παιδί με ένα φιλικό χτύπημα στο κεφάλι του. Λίγες εβδομάδες αργότερα, το ίδιο παιδί δολοφονήθηκε στο Άουσβιτς. Σε ένα άλλο καρέ, ένα όμορφο κορίτσι στρέφει το πρόσωπό του στο φακό αφήνοντας να του ξεφύγει ένα πομπώδες χαμόγελο καθώς ποτίζει τον κήπο. Υπήρχε ακόμα μια σκηνή με παιδιά πάνω σε άλογα ιππασίας – ο Γκέρρον κατάφερε να αποτυπώσει, έστω και φευγαλέα, τον τρόμο στα μάτια τους, αφού οι γονείς των παιδιών αυτών είχαν ήδη δολοφονηθεί. Σε κάποιο χειροκρότημα του κοινού για την παιδική όπερα Μπρουντιμπάρ, ο Γκέρρον εστίασε την κάμερά του σε ένα κοκαλιάρικο αγόρι που δε φορούσε μπλούζα. Ακόμα και στην κανονικά χαρούμενη τελευταία σκηνή της όπερας, τα παιδιά φαίνονταν αμήχανα καθώς τραγουδούσαν σαν υπνωτισμένα το ρεφρέν. Από κάποιο σημείο και μετά ο σκηνοθέτης ρίσκαρε, αφήνοντας κατά μέρος τους υπαινιγμούς και περνώντας στην ωμή αλήθεια.

Μόλις ο Γκέρρον ολοκλήρωσε την ταινία σύμφωνα με τις οδηγίες του υπουργού Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκαίμπελς, ένα σφραγισμένο τρένο έφυγε από το Τερεζίενσταντ κουβαλώντας το τελευταίο φορτίο του με περισσότερους από δυο χιλιάδες κρατουμένους που είχαν συμμετάσχει στην παραγωγή. Όταν το τρένο έκανε μια στάση στο Άουσβιτς και οι πόρτες απασφαλίστηκαν, το όνομα του Γκέρρον  ήταν ήδη στα μαύρα κατάστιχα. «Κουρτ Γκέρρον, ράους! Βγες έξω!». Οι άλλοι κρατούμενοι παρακολουθούσαν τον Γκέρρον να κατεβαίνει από τη βοϊδάμαξα στα χέρια των φρουρών των Ες Ες. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, ο ίδιος δεν έριξε ούτε μια ματιά γύρω του. Με το κεφάλι ψηλά βάδισε κατευθείαν στο θάλαμο αερίων. Ήταν σαράντα επτά ετών.

Η τεχνική επεξεργασία της ταινίας έγινε στην Πράγα και στάλθηκε μια κόπια στο Βερολίνο, καταστράφηκε όμως προτού παραδοθεί η Γερμανία. Πρέπει να ήταν στα τέλη του 1945 όταν ο επικεφαλής εικονολήπτης, Ιβάν Φριτς, που κρατήθηκε τεχνηέντως σε κάποια απόσταση από τις δολοφονικές αλήθειες του Τερεζίενσταντ, έμαθε τι είχε συμβεί στον Γκέρρον και στις μάζες των Τσέχων που συμμετείχαν στην ταινία. Μετά τον πόλεμο, κάποια κομμάτια του φιλμ που γύρισε ο Φριτς για τον Γκέρρον –μεταξύ των οποίων ήταν σκηνές από το Μπρουντιμπάρ και ένα κομμάτι του Χάας για την ορχήστρα εγχόρδων- βρέθηκαν σε μια τσέχικη εταιρεία παραγωγής. Ερευνητές συνεχίζουν να ανακαλύπτουν επιπλέον κομμάτια της ταινίας σε αρχεία, έτσι ώστε κάποια μέρα οι σωζόμενες σκηνές να συνδυαστούν μαζί και να δώσουν το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ που έφτιαξε ο Γκέρρον.

---

[1] Μεγάλη Γερμανία ονόμαζαν οι Ρωμαίοι μια μεγάλη και σχετικά ανεξερεύνητη περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης, εκτεινόμενη από το Ρήνο στα δυτικά έως το Βιστούλα στα ανατολικά.

http://trenomag.wordpress.com/

Τα μπάζα του ΠΑΣΟΚ και η μεταφορά τους Του Μέτοικου

Λίγες μέρες πριν, ανήμερα την εθνική μας εορτή, οι εθνικοί μας «νταβατζήδες» φιλοξένησαν σε πρωινή εκπομπή του καναλιού τους τον εθνικό μας υβριστή. Όπως ήταν αναμενόμενο – άρα και προγραμματισμένο – ο παχύσαρκος*, αποσυρμένος, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ έλουσε με χυδαίες εκφράσεις πρώην συντρόφους του, τον ΣΥΡΙΖΑ και όσους καταγγέλλουν την εφαρμοζόμενη μνημονιακή πολιτική. Toυ Μέτοικου

Είχα επιχειρηματολογήσει σε προηγούμενο σχόλιο πως η επιβολή από τα συστημικά media των Μνημονιακών επιταγών ως μονόδρομος και των υποστηρικτών τους ως συνετών άμα και ρηξικέλευθων πολιτικών, επιχειρείται δια μέσου:

• χειραγώγησης
• συκοφάντησης
• τρομοκράτησης

Συμπληρωματικό συστατικό στο παραπάνω cocktail είναι οι ύβρεις, που κατά τους αυτοδίδακτους mixers δίνουν μια πιο πικάντικη γεύση στο ρόφημα που σερβίρουν.

Ο περιφερόμενος υβριστής μεταξύ άλλων χαρακτήρισε όσους μετακινήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ προς το ΣΥΡΙΖΑ «ρουφιάνους κι εκβιαστές», τους Συριζαίους «αλήτες» επειδή καταγγέλλουν την κυβέρνηση για υποτέλεια και μειοδοσία, και όλους μαζί συνοδοιπόρους του Κουφοντίνα και των τρομοκρατών αφού «λένε τα ίδια πράγματα…»
.
Το τελευταίο πρόσθεσε μια πρέζα «θεωρίας των δυο άκρων», αλλά το βασικό περιεχόμενο του χυδαίου παραληρήματος ήταν ο γνωστός ισχυρισμός ότι «τα μπάζα» του ΠΑΣΟΚ κατέληξαν στον ΣΥΡΙΖΑ... Οπότε σ’ αυτόν και θα εστιάσουμε.

Η εκδοχή αυτή προβάλλεται από λίγους Νεοδημοκράτες αλλά κυρίως από μερικούς εναπομείναντες ΠΑΣΟΚτζήδες. Φαίνεται μάλιστα ότι οι τελευταίοι, όσο περισσότερο έχουν υποφέρει από πολιτικό εξευτελισμό και απώλεια προσωπικής αξιοπρέπειας - στηρίζοντας καταστροφικές για την χώρα πολιτικές προκειμένου να διατηρήσουν μικροκομματικά κεκτημένα - τόσο περισσότερο μισούν τους πρώην συντρόφους τους που τολμούν να αποστασιοποιηθούν ή/και να αντισταθούν σε κέντρα και παράκεντρα εξουσίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα και ο προπέτης, πρώην υπουργός.

Εβδομάδες μόνο μετά την πρώτη εκλογική νίκη του τότε «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ τέλεσε με μιας δύο μυστήρια: αρχικά έχρισε τον διευθυντή συμπολιτευόμενης εφημερίδας – κατά παράβαση της κείμενης νομοθεσίας και ελλείψει τυπικών προσόντων – ακαδημαϊκό δάσκαλο, για να τον χειροτονήσει στη συνέχεια διοικητή του Αγίου Όρους. Ο οποίος (διευθυντής) συμπτωματικά είναι από τα αφεντικά του μεγάλου καναλιού που προχθές τον φιλοξένησε.

Λίγο καιρό αργότερα, ο ασυμβίβαστος αυτός πολιτικός παρέδωσε τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν στους διώκτες του, μέσω μιας διαδικασίας που διέσυρε βάναυσα τόσο την χώρα όσο και το αξίωμα του.

Ευεξήγητη λοιπόν η διαχρονική απέχθεια και το μίσος του προς αυτούς που διανοούνται να αντιδράσουν στα κελεύσματα εκείνων που ο ίδιος θεωρεί ισχυρούς.

Παρόμοια συμπλέγματα κατατρύχουν αρκετούς στο σημερινό ΠΑΣΟΚ, αντί όμως να τα θεραπεύσουν ή έστω να τα καλύψουν, προτιμούν να τα εκτονώνουν δημόσια με την λυτρωτική για αυτούς αποκάλυψη ότι «όλα τα μπάζα του ΠΑΣΟΚ τα μάζεψε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ».

Κατ’ αρχήν η συγκεκριμένη Μεταφορά και η αναλογία που εμπεριέχει είναι βαθιά αντιδραστική ή κωμικά ελιτίστικη όταν εκπορεύεται από το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Όσον αξιοκατάκριτοι κι αν θεωρούνται οι αποχωρούντες από τους παραμένοντες, η στέρηση της ανθρώπινης ιδιότητας των πρώτων, η «αντικειμενοποίηση» τους, η μετατροπή τους σε αδρανή ύλη, δεν είναι απλώς κυνική είναι κυριολεκτικώς απ-άνθρωπη. 

Ας την αποδεχθούμε όμως για τις ανάγκες του σχολίου, όπως θα υπερβούμε και την γελοιότητα της δήθεν αφ’ υψηλού στάσης των επηρμένων οσφυοκαμπτών.
   
Κάθε φορά που ακούω την περί «μπάζων» ρητορική γεννάται σειρά από απλοϊκά ερωτήματα, τα οποία ματαίως ελπίζω πως θα θέσουν οι ρολίστες που υποδύονται τους δημοσιογράφους.

Ας τα διατυπώσω λοιπόν εδώ, μήπως και λάβω απάντηση:

• Αφού υπάρχουν μπάζα, υπάρχει προφανώς και κατάρρευση.

Οπότε ποιός και γιατί γκρέμισε το ΠΑΣΟΚ;
Ο προηγούμενος αρχηγός του, ο τωρινός ή οι ψηφοφόροι που το εγκατέλειψαν;

• Ο χαρακτηρισμός “τα μπάζα” αναφέρεται σε στελέχη ή σε πολίτες;

Αν σε στελέχη, τότε είναι αμφίβολης αξιοπιστίας διότι η απαξία προέρχεται από ομοίους τους, από τους εναπομείναντες αξιωματούχους δηλαδή.
Αν σε πολίτες, τότε αξιοθαύμαστη η μεγαθυμία του ΠΑΣΟΚ που ανέχθηκε για τόσα χρόνια την στήριξη εκατοντάδων χιλιάδων διεφθαρμένων πολιτών

• Αν πάλι δεν πρόκειται περί κατάρρευσης αλλά περί ελεγχόμενης και δημιουργικής ανακαίνισης, σαν πολλά δεν είναι τα μπάζα για το μέγεθος του εγχειρήματος;

• Όσα στελέχη και ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στρέφονται προς την Ν.Δ., την ΔΗΜ.ΑΡ. ή το ΠΟΤΑΜΙ, πως ονομάζονται;

Ανακυκλώσιμα υλικά ή κάπως αλλιώς;

Τέλος, εφόσον ανεχθήκαμε τον απάνθρωπο χαρακτήρα που αποπνέει αυτή η μεταφορά προκειμένου να την προσεγγίσουμε, συγχωρήστε μου μια τελευταία ερώτηση:

• Σ’ αυτή την χώρα τα μπάζα πάντα ήταν πρόβλημα. Οι εργολάβοι από την μια και οι περίοικοι από την άλλη λίγο νοιάζονται να τα απομακρύνουν. Και παραμένουν για καιρό στο χώρο της κατάρρευσης. Μέχρι που αφομοιώνονται, γίνονται ένα με το τοπίο. 

Μήπως να το ξανασκεφθούν στο ΠΑΣΟΚ, περί μεταφοράς των μπάζων;


* Το επίθετο χρησιμοποιείται αποκλειστικά για λόγους προσδιορισμού και δεν έχει αξιολογικό περιεχόμενο

«We are…ΑΙΣΧΟΣ!» Της Μαρίας Τριαντοπούλου

Για το ότι θα περνούσε το πολυνομοσχέδιο από τη Βουλή δεν είχα δυστυχώς καμία απολύτως αμφιβολία. Για την ακρίβεια ήταν έτσι σχεδιασμένο το «χρονικό του προαναγγελθέντος εγκλήματος» που δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίας – από τον χαρακτηρισμό του ως κατεπείγοντος μέχρι την γνωστή υστερική τρομοκρατική καραμέλα κυβέρνησης και ΜΜΕ για όλες τις πληγές του Φαραώ που θα έπεφταν πάνω στην χώρα μας αν δεν περνούσε άμεσα και αναίμακτα το πολυνομοσχέδιο από τη Βουλή.
Αυτό όμως που με αφήνει άναυδη κάθε φορά είναι η γελοιότητα – αν δεν ήταν επικίνδυνη θα ήταν αστεία – των σωτήρων του Έθνους και η αναίσχυντη έκθεση τους στα μάτια όλου του κόσμου που τους παρακολουθεί ενεός και αναρωτιέται πως μπορεί η τύχη του, το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του να βρίσκεται στα χέρια τους. Από που να ξεκινήσει κανείς και που να τελειώσει: στη διάρκεια της συζήτησης του πολυνομοσχεδίου γύρω στους 20 μόνο βουλευτές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βρίσκονταν μέσα στο Κοινοβούλιο ενώ οι υπόλοιποι χάζευαν στους διαδρόμους και τα καφενεία μιλώντας για ποδόσφαιρο και καπνίζοντας κανά τσιγαράκι. Τεράστιο δηλαδή το ενδιαφέρον τους για το νομοσχέδιο που επρόκειτο στα τυφλά να ψηφίσουν σε λίγη ώρα. Και είναι σίγουρο ότι όντως θα ψήφιζαν στα τυφλά γιατί δεν πιστεύω ότι θα βρεθεί έστω και ένας βουλευτής του κυβερνητικού συνασπισμού που να πει ότι διάβασε και κατανόησε τις 260 σελίδες του πολυνομοσχεδίου χωρίς να ψεύδεται ασύστολα. Έτυχε να δω κάποιο απόσπασμα του και παρά την πάλαι ποτέ νομική μου κατάρτιση δεν κατάλαβα τίποτα, δεδομένου ότι ήταν εντελώς τεχνικό και απαιτούσε λεπτομερειακή μελέτη. Είναι λοιπόν απόλυτα σίγουρο ότι ένα τόσο σοβαρό νομοσχέδιο – ένα τρίτο μνημόνιο ουσιαστικά αφού εφαρμόζει τις συμφωνίες με την τρόικα – πέρασε και πάλι χωρίς να γνωρίζουν οι βουλευτές τι ακριβώς ψηφίζαν παρά μόνο πιθανά σε πολύ αδρές γραμμές, τα ΣΟΣ δηλαδή. Οι άνθρωποι αυτοί που είναι υπόλογοι απέναντι στον ελληνικό λαό για τα όσα νομοθετούν δεν έχουν στην πλειονότητα τους ιδέα του τι ακριβώς εψήφισαν.
 
Απαράδεκτα απών και πάλι ο πρωθυπουργός της χώρας από τη συζήτηση, άφησε τα θέματα στα χέρια του αντιπροέδρου της κυβέρνησης πρωθυπουργεύοντος κ. Βενιζέλου - που εκπροσωπεί το 3.4% του εκλογικού σώματος βάσει των τελευταίων δημοσκοπήσεων - και του κ. Σταμάτη που τα θαλάσσωσε κυριολεκτικά στην αντίδραση του στην πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ κατά του κ. Στουρνάρα, εκθέτοντας έτι περαιτέρω την κυβέρνηση. Δήλωσε μάλιστα ο κ. Σαμαράς, δίνοντας οδηγίες από το κινητό στους εκπροσώπους του εντός Βουλής, ότι δεν συνηθίζει να παρευρίσκεται σε τέτοιου είδους συζητήσεις λες και είναι κάποιο «celebrity» (απεχθάνομαι μετά βδελυγμίας αυτή τη λέξη και ο,τι εκπροσωπεί) που αρνείται να παραβρεθεί σε ένα κοινωνικό γεγονός. Και να φανταστεί κανείς ότι έχασε και την ευκαιρία να κομπάσει άλλη μια φορά για την εξιλεωτική υποπαράγραφο του πολυνοσχεδίου που λαϊκιστικά μοιράζει στους πληγέντες συνανθρώπους μας το εφάπαξ βοήθημα από το «πρωτογενές πλεόνασμα»... Στο μεταξύ κόμματα αποχωρούσαν από τη Βουλή, προτάσεις μομφής – ανεξάρτητα της πολιτικής ορθότητας τους - ταράζαν τα ύδατα δημιουργώντας συνταγματικά ερωτηματικά και διάφορα κοινοβουλευτικά τεχνάσματα αναδείκνυαν για άλλη μια φορά της αδυναμίες του συστήματος.
 
Αφού λοιπόν τόσες μέρες πήγαιναν κι ερχόντουσαν οι τροπολογίες για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ή για το γάλα ή τα φαρμακεία και διάφορα άλλα που κόντεψαν να διαλύσουν την συνοχή του κυβερνητικού συνασπισμού έστω και προσχηματικά έφτασε τελικά η ώρα της πολυπόθητης ψηφοφορίας και αρχίζουν να σκάνε οι βόμβες, Κακλαμάνη Νικήτα και Αποστόλου και Γ. Παπανδρέου. Μπάχαλο μέσα και έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής με φωνές και ύβρεις να εκτοξεύονται, με διαγραφές και σπασμωδικές αντιδράσεις των κόμματων της κυβέρνησης, αλληλοκατηγορίες για την ισχνή πλειοψηφία με την οποία πέρασε τελικά το νομοσχέδιο και άλλα πολλά τραγικά και ευτράπελα. Κερασάκι στη τούρτα του χάους και αίσχους της κατεπείγουσας αυτής συζήτησης και ψήφισης του πολυνομοσχεδίου ήταν οι πανηγυρικές δηλώσεις του πρωθυπουργού μετά την ψήφιση του. Ενός νομοσχεδίου του οποίου τα αποτελέσματα θα τα νιώσουμε όλοι αργά ή γρήγορα στο πετσί μας - έστω κι αν δεν καταφέρουμε να το διαβάσουμε ποτέ – και μάλιστα τα ψιλά γράμματα που έχουν όλο το ζουμί – ενός νομοσχεδίου που μάλλον θα ισοπεδώσει εντελώς ό,τι έχει μείνει ελάχιστα όρθιο. Ο κ. Σαμαράς αυτάρεσκα χαμογελαστός και με το μάτι να παίζει στον φακό δήλωσε την ικανοποίηση του στο πνεύμα της ηρωικής ρήσης «Για την Ελλάδα ρε γ....το!!!»


http://tvxs.gr/

Γύρω γύρω όλοι

Αδάμ Γιαννίκος

Σε μια χώρα όπου θεωρείται ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος ποιητής, ο Στέλιος Ράμφος φιλόσοφος, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος διανοούμενος, ο Πάσχος Μανδραβέλης δημοσιογράφος, η Λιάνα Κανέλλη κομμουνίστρια, ο Γιώργος Καμίνης δήμαρχος, ο Άδωνις Γεωργιάδης υπουργός, η Νέα Δημοκρατία φιλελεύθερο κόμμα και τα αλισβερίσια με την τρόικα διαπραγματεύσεις, θα ερχόταν κάποτε η στιγμή που και ο Σταύρος Θεοδωράκης θα θεωρούνταν πολιτικός ρυθμιστής των εκλογών…
Ο όποιος αφορισμός εδώ δεν αφορά ούτε τα πρόσωπα αυτά καθαυτά ούτε το επαγγελματικό ή ιδεολογικό σημαίνον με το οποίο συμμετέχουν στον κοινωνικό στίβο. Αφορά το τρόπο με τον οποίο σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης δημόσια πρόσωπα και ομάδες ευθυγραμμίζονται με εξουσιαστικά πρότυπα και ορίζουν το αυτονόητο μέτρο εντός της. Αφορά, για παράδειγμα, την αξιολόγηση του περάσματος από το αυτονόητο των συμβολισμών του Βιβλιοπωλείου της Εστίας ως πολιτιστικού θεμέλιου στο αυτονόητο των συμβολισμών του Free Thinking Zone ως βιβλιοπωλείου/think tank. Από το αυτονόητο η Καθημερινή να δημοσιεύει επτά χρόνια πριν άρθρο με τίτλο «Χορεύοντας με την ακροδεξιά» (14/10/2007), όπου «τέσσερα στελέχη με φαιά δράση όχι μόνο απέκτησαν βήμα στη Βουλή αλλά απειλούν να “χρωματίσουν” το κόμμα του ΛΑΟΣ», στο αυτονόητο δύο εκ των στελεχών αυτών να θεωρούνται σήμερα εγγυητές των μεταρρυθμίσεων που θεμελίωσε η κυβερνητική συνεργασία του πρώην αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με τον Γιώργο Καρατζαφέρη.

Με αφετηρία τα πρόσωπα, τα ερωτήματα πληθαίνουν. Πώς θα αντιμετωπιστούν από τον τον γερμανό σοσιαλδημοκράτη Μάρτιν Σουλτς, εκλεκτό του ΔΟΛ και του Ευάγγελου Βενιζέλου, οι λαϊκιστές της νέας ευρωπαϊκής ακροδεξιάς στις επικείμενες ευρωεκλογές, όταν έχουν συγκυβερνήσει φερειπείν με τους σοσιαλδημοκράτες και τους φιλελεύθερους στη δανείστρια Ολλανδία – πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης; Πώς γίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορείται ότι δεν έχει πολιτικό πρόγραμμα και την ιδια στιγμή να αποθεώνεται το ρυάκι του Σταύρου Θεοδωράκη ως ανανεωτική δύναμη της κεντροαριστεράς; Πόσο αυτονόητο είναι να δηλώνει ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ ο Μάκης Βορίδης ότι «η κυβέρνηση πηγαίνει στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα ισχυρότερη από ποτέ»; (Καθημερινή,11/11/2013).  Άραγε, η κυβέρνηση πηγαίνει στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, ισχυρότερη από ποτέ; Ή  η κυβέρνηση πηγαίνει στις διαπραγματεύσεις, με την τρόικα ισχυρότερη από ποτέ;

«Τι θα είχε συμβεί στην Ελλάδα αν ο βασιλιάς Παύλος δεν είχε προσβληθεί από μία επιθετική μορφή καρκίνου στο στομάχι και δεν πέθαινε πρόωρα πριν από ακριβώς 50 χρόνια;» (Καθημερινή, «Παύλος, ο βασιλιάς πίσω από τους μύθους», 9/3/2014) Τη στιγμή που οι Βρυξέλλες διακηρύττουν πως η Ελλάδα θα αποδεσμευτεί σε 50 χρόνια από τον εναγκαλισμό των μνημονιακών χρεών, ένα κομμάτι του κατεστημένου συναρπάζεται με την αποκατάσταση του βίου και της πολιτείας ενός μονάρχη του ’50, που αν δεν πέθαινε πρόωρα δεν θα είχαμε χούντα (αλλά πιθανόν να είχαμε Γεώργιο Παπαδόπουλο υπουργό Υγείας να συζητά με τον Μίλτον Φρίντμαν για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος). Εν τέλει, από πότε το μέτρο του πολιτικού πολιτισμού απέναντι στα πολιτικά πάθη ορίζεται με βάση το βαθμό έλξης για την Ελλάδα του παλατιού, του σταυλάρχη και των κυριών της αυλής; Άραγε, θα ήμασταν άδικοι αν λέγαμε πως το λεγόμενο συνταγματικό τόξο αντιλαμβάνεται τη συμμετοχή του στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι ως μοντέλο που ποζάρει για τις Meninas του Βελάσκεθ, τη στιγμή που η χώρα έχει ανάγκη όχι από μοντέλα αλλά από ιδιοφυϊα;

Χθες οι Atenistas, αύριο το Ποτάμι, οι σχηματισμοί του νέου παραδείγματος λειτουργούν σαν γομολάστιχα της ακροδεξιάς κασετίνας που σβήνει τα ορθογραφικά λάθη της μεταπολιτευτικής αφήγησης και προβάλλει στη θέση του πολιτικού μια ανούσια καλλιγραφία. Το μνημόνιο λειτουργεί σαν αγκαλιά για το ετερόκλητο πλήθος όλων όσοι ασφυκτιούσαν στη Μεταπολίτευση (όχι γιατί δεν είχαν προνομιακή πρόσβαση στο κράτος – ανέκαθεν είχαν, αλλά γιατί ποτέ δεν χώνεψαν ότι αυτή θα έπρεπε να την μοιραστούν με την πλέμπα) και φέρνει στην ίδια πλευρά του τραπεζικού γκισέ ακροδεξιούς τηλεκήρυκες και νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες. Αποδεικνύει, βέβαια, για άλλη μια φορά πως οι δύο αυτές κατηγορίες δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές. Αν, όμως, σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης, η Αριστερά αρκεστεί μόνο στην καταγγελία της παραπάνω ταυτότητας των άλλων, τότε θα έχει χάσει το αυτονόητο μέτρο εντός της κοινωνίας.

Σε μια χώρα όπου θεωρείται μεταρρύθμιση η φυσική εξόντωση των αρρώστων και το αυτονόητο ορίζεται από αυτούς τους ποιητές, αυτούς τους φιλόσοφους, αυτούς τους διανοούμενους, αυτούς τους δημοσιογράφους, αυτούς τους κομμουνιστές, αυτούς τους δημάρχους, αυτούς τους υπουργούς, αυτούς τους φιλελεύθερους, αυτούς τους διαπραγματευτές, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μία επιλογή: να μην θεωρείται ριζοσπαστικό κόμμα· να είναι. Και ίσως τότε καταφέρει να κυβερνήσει.

http://unfollow.com.gr/

Η μάχη που ποτέ δεν άρχισε

Εχουν δει πολλά τα μάτια μου τα τελευταία 40 και βάλε χρόνια, αυτό όμως που είδα και έζησα χθες δεν έχει προηγούμενο. Με κρατημένη την ανάσα είδαμε να εξαγγέλεται μια μάχη, μια μάχη που θα μπορούσε να ήταν η μεγαλύτερη στα πολιτικά χρονιά της χώρας από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Μία μάχη που θα μπορούσε να δώσει μέσα σε λίγη ώρα ένα οριστικό τέλος στους Τυράννους που κυβερνούν αυτό τον τόπο γονατίζοντας μια ολόκληρη κοινωνία. Η παρτίδα μπορούσε να κερδηθεί με δύο κινήσεις. Εγινε η μία, η πρόταση δυσπιστίας, ακολούθησε ένα πρωτοφανές κοινοβουλευτικό πραξικόπημα κι ενώ προηγουμένως ο πανικός είχε σκορπίσει τη συμμορία αυτών που κυβερνούν στους πέντε ανέμους. Και μετά...

...οπισθοχώρηση! Με την ουρά στα σκέλια! Ηττα χωρίς μάχη!

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μόνο ένα δρόμο: την παραίτηση της Κ.Ο. έτσι ώστε να προκαλέσει εκλογές. Θα ακουλουθούσαν και άλλοι. Θα ακολουθούσε και ο κόσμος στους δρόμους. Δεν το έκανε!

Η Ιστορία δεν πρόκειται να συγχωρέσει την 30η Μαρτίου του 2014.

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στα μοναχικά μονοπάτια. Στους μεγάλους δρόμους δεν εμφανίστηκε κανείς. Κι ούτε θα εμφανιστεί. Οι δούλοι αποδεχτήκαμε τη μοίρα μας...


http://www.anemosnaftilos.gr/

Ο επιμένων ειρωνικά!

 

Ειρωνικά πεινάω 

Ανέκαθεν η ειρωνεία ως φαινόμενο είχε ένα κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είτε στο γραπτό και προφορικό λόγο, είτε σε καταστάσεις περίεργες που εξελίσσονται ζωντανά μπροστά σου και που σου προκαλούν διαρκώς την απορία για το αν αυτό που αντιμετωπίζεις είναι στ’ αλήθεια έτσι όπως παρουσιάζεται ή αν η αλήθεια εμφανίζεται ως ψέμα ή αν τα ψέματα προσποιούνται την αλήθεια ή αν κάπου όλα αυτά μπλέκονται μεταξύ τους μόνο και μόνο για να βγάλεις εσύ το όποιο τελικό συμπέρασμα για το τι πράγματι θέλει να πει ο ποιητής. Όλο αυτό το παιχνίδι των ειρωνικών σχημάτων γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον όταν παρεμβάλλεται μια κάποια διάθεση χιουμοριστική, τόση, όση χρειάζεται για να σπάσεις πλάκα με τους γύρω σου που έχουν μείνει και κοιτάνε εμβρόντητοι όσα τους λες, νομίζοντας ότι τα εννοείς έτσι όπως τα λες, τρομερά και φοβερά και ασήκωτα, την ίδια ώρα που από μέσα σου έχεις σκάσει στα γέλια για το ότι πήρανε τα ασόβαρα για σοβαρά. Μετά πάλι, τα ίδια τα γεγονότα έρχονται πολλές φορές να σου προκαλέσουν το χαρακτηριστικό εκείνο μειδίαμα, που κάνει το μισό σου πρόσωπο να χαμογελά και το άλλο μισό να λυπάται, τότε που τα πράγματα από ένα σημείο και μετά παύουν να είναι αστεία και μετεξελίσσονται σταδιακά σε τραγικά, τότε που χτυπιέσαι και ωρύεσαι και λες ότι δεν είναι δυνατόν, δεν γίνεται να συνέπεσαν τόσες συμπτώσεις μαζεμένες. Τότε που ο πρωταγωνιστής τού δράματος μένει να συνθλίβεται από την τραγική πλοκή που του επιφύλασσε η μοίρα του, με τους υπόλοιπους να τον παρακολουθούν όπως οι θεατές αρχαίας τραγωδίας, έχοντας την αίσθηση ότι αδυνατούν να επέμβουν στην εξέλιξη της ιστορίας. Τότε που με τρόπο σχεδόν αυθόρμητο σχηματίζονται οι λέξεις στα απορημένα σου τα χείλη: ειρωνεία τραγική!

Τελευταία, όλα αυτά τα ειρωνικά φαινόμενα ολοένα και πληθαίνουν. Για παράδειγμα, προχτές, καθώς βάδιζα μέσα από την ανοιξιάτικη πλατεία, είδα κάμποσα σχολεία να έχουν μαζευτεί και να κάνουνε πρόβες για τη μαθητική παρέλαση τής 25ης Μαρτίου. Αγόρια αμούστακα και κοριτσάκια αγουροξυπνημένα που προσπαθούσαν να στοιχηθούν όσο καλύτερα μπορούσαν, την ώρα που έγερναν από τη βαρεμάρα και τη νύστα. Κάπου εκεί, ο αυστηρός καθηγητής δεν άντεξε να βλέπει όλη αυτή τη χαλαρότητα και έδωσε ηχηρά το παράγγελμα προς άπαντες: «κλίνατε επί δεεεεεξιά!». Και όντως, οι περισσότεροι μαθητές μαντέψανε σωστά το κατά που έπεφτε το δεξιά και ακολούθησαν και τις υπόλοιπες τις εντολές, με σκοπό να μιμηθούν όσο καλύτερα μπορούσαν τον στρατιωτικό βηματισμό, έστω κι αν ακόμα μαθαίνανε να βηματίζουν ως άγουροι άνθρωποι. Και τα κατάφεραν, με τα χεράκια τους και τα ποδαράκια τους να πηγαινοέρχονται συγχρονισμένα με τα επιβλητικά τα παραγγέλματα. Ακριβώς εκείνη τη συγκεκριμένη χαρακτηριστική στιγμή, το παράξενο βλέμμα μου πήγε και έπεσε πάνω στα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που λιάζονταν στο διπλανό περίπτερο και επεδίωκαν να προκαλέσουν την προσοχή με τους παχυλούς τους τίτλους που μπορούσες να διαβάσεις ακόμα και από μακρινή απόσταση. «ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ», «ΜΕ ΒΗΜΑ ΤΑΧΥ ΟΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ». Πιο κάτω, δυο συνταξιούχοι ξεφύλλιζαν μιαν από δαύτες τις εφημερίδες, συζητώντας ότι οι Έλληνες πλέον θυμίζουμε στρατιωτάκια που βαράμε προσοχή στην Τρόικα. «Ένα-δύο, προοοοοοσοχή!» ακούστηκε πάλι από τη μαθητική την πρόβα και κάπου εκεί γέροι και νέοι φάνηκαν σαν να κοιτάχτηκαν ειρωνικά μεταξύ τους.

Λίγες μέρες μετά, ενώ βυθιζόμουνα στον ατέλειωτο καναπέ μου, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από μια εταιρεία δημοσκοπήσεων, όπως μου συστήθηκαν, όταν σήκωσα το σκονισμένο ακουστικό. Με ρωτήσανε αν γινόντουσαν σήμερα εκλογές ποιο κόμμα θα ψήφιζα. Το πιο δύσκολο ήταν ότι, μερικά από δαύτα τα άκουγα για πρώτη φορά, αγνοώντας την όποια προέλευσή τους. «Η Ελιά», «Το Ποτάμι», «Οι 58», μα τι γίνεται ρε παιδιά, τι περίεργα ονόματα είναι όλα αυτά, σκέφτηκα. Λες να είναι τίποτα οικολόγοι όλοι αυτοί, αναρωτήθηκα, και γιατί δεν επέλεξαν να κατέβουν όλοι μαζί αλλά προτίμησαν να είναι έτσι διασπασμένοι. Μετά, αναζητώντας πληροφορίες για το ποιος κρύβεται πίσω από αυτούς τους πρωτότυπους πολιτικούς σχηματισμούς μπλέχτηκα ανάμεσα σε εξειδικευμένους όρους και ότι εν πάση περιπτώσει όλοι αυτοί λέει κάποτε είχαν ονειρευτεί το σοσιαλισμό, στην πορεία βρέθηκαν στην κεντροαριστερά, μερικοί έκατσαν στο σκέτο κέντρο, άλλοι λυγίσανε και κυλήσανε προς την κεντροδεξιά και ότι εν τέλει μολονότι έχουν ταυτιστεί με το σύστημα, κύριο σκοπό έχουν να ανατρέψουν αυτό το ίδιο σύστημα που τους ανέθρεψε. Ότι ο ιδρυτής ενός από αυτά τα κόμματα είναι μεγαλοδημοσιογράφος που δουλεύει χρόνια για ένα μεγαλοκανάλι που έχει έναν μεγαλοϊδιοκτήτη, ο οποίος είναι μεγαλοεργολάβος κι έχει αναλάβει τα περισσότερα μεγαλοέργα και ότι μέχρι και το Σύνταγμα άλλαξε για να μην μπορεί να παίρνει άλλα τέτοια έργα και ότι έχει ρίξει τόσο πολύ μπετό στη χώρα μας σε σημείο τέτοιο που τσιμεντώθηκαν ποτάμια ολόκληρα μαζί με ελιές και συνειδήσεις και ότι τώρα όλο αυτό το ποτάμι των κομματικών συμφερόντων υπόσχεται ότι θα αντισταθεί και θα πάει ενάντια σε αυτούς που τόσα χρόνια το φουσκώναν. Ποτάμι η ειρωνεία, υπέθεσα.

Έκανα να δω ειδήσεις και τι δεν είδα από μαζεμένες ειρωνείες. Κυκλοφόρησε λέει βιβλίο ένας φυλακισμένος τρομοκράτης, ένας δηλαδή κατά συρροή δολοφόνος και ότι, εντάξει, έχουμε ελευθερία του λόγου εδώ, ελευθερία έκφρασης και τα τοιαύτα, είμαστε μεν η γη που γέννησε τη Δημοκρατία, εντάξει, αλλά δεν είναι δυνατόν να εκδίδει όποιος θέλει βιβλία, ειδικά ένας κρατούμενος, ντροπή και στον εκδότη, ότι, εντάξει, δεν είπαμε να καίμε τα βιβλία, αλλά, πώς να το κάνουμε, αυτό το βιβλίο είναι για την πυρά, ντροπή σε όσους το αγόρασαν γιατί, εντάξει, ο καθένας δικαιούται να διαβάζει όποιο βιβλίο θέλει, αλλά αγοράζοντας αυτό το βιβλίο είναι σαν να χρηματοδοτείς έναν τρομοκράτη και την οργάνωσή του, ότι μπορεί στο τέλος να μη θεωρηθείς ένας απλός αναγνώστης αλλά εμμέσως πλην σαφώς να υποτεθεί ότι είσαι μέλος αυτής της ίδιας της εγκληματικής ομάδας, ναι, γιατί όχι, μπορεί στην τελική να χαρακτηριστείς ως ένας ελεύθερος δημοκράτης τρομοκράτης. Προφανώς αστεία πράγματα, είπα. Στο επόμενο θέμα τού δελτίου γίνεται ο κακός χαμός με έναν άλλο κρατούμενο που λέει ότι σκότωσε έναν φρουρό μέσα στη φυλακή και ότι λίγες ώρες μετά, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες και όλως περιέργως και κάτω από απροσδιόριστα περιστατικά, ο κρατούμενος αυτός βρέθηκε νεκρός στο κελί του, και ότι, εντάξει, συμβαίνουν αυτά, ακόμα και αν φαίνεται περίεργο όλο αυτό, ότι οι υπόλοιποι φρουροί από τη φυλακή ήδη είχαν έτοιμη μια αναλυτική ανακοίνωση σχετικά με τον απροσδόκητο και σχεδόν ταυτόχρονο με την ανακοίνωση θάνατο τού κρατούμενου, ότι η ελληνική Δημοκρατία σκοπό δεν έχει την εξόντωση των κρατουμένων, ότι τα βασανιστήρια απαγορεύονται, ασχέτως αν υπάρχουν μέχρι σημάδια από ηλεκτροσόκ στον αδικοχαμένο κρατούμενο. Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα, είπα. Ένα σοκ ειρωνείας, είπα.

Βγήκα έξω να εισπνεύσω λιγάκι καθαρό δημοκρατικό αέρα και έπεσα πάνω σε μια μάνα που είχε τσαντιστεί με το μικρό της το αγοράκι και του τράβαγε το μαλλί με μανία για να το συνετίσει. Μερικά στενά πιο πέρα, είδα αγοράκια που μεγάλωσαν και αποφασίσανε στη ζωή τους να φορέσουν τη στολή των ΜΑΤ και να πλακώσουν αν χρειαστεί στο ξύλο και τη μάνα τους την ίδια. Σαν από σύμπτωση, είδα έναν από αυτούς τους μεγαλωμένους γιους να έχει αρπάξει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από το μαλλί μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι στ’ αλήθεια η μάνα του. Ήτανε λέει μαζί με κάποιες άλλες βρομιάρες καθαρίστριες που βρομίζανε με τη διαμαρτυρία τους όλους τους διαδρόμους του Υπουργείου αυτούς τους ίδιους διαδρόμους που οι ίδιες για χρόνια ξεβρομίζανε προτού τις πετάξουν στο δρόμο σαν βρόμικα σκουπίδια. Ε, ρε, πως οι ρόλοι αλλάζουνε και η βία πάντα μένει, συλλογίστηκα ειρωνευόμενος. Πιο ‘κει, στην είσοδο μιας πολυκατοικίας έβλεπες έναν από τους άπειρους άστεγους που έχασαν δουλειά, σπίτι, οικογένεια και ξημεροβραδιάζονται σε κάποιο από τα άπειρα παγκάκια. Από την πρώτη στιγμή διέκρινα κάτι ιδιαίτερο πάνω του, σαν να έκανε μια προσπάθεια για να ξεχωρίσει από το πλήθος των υπόλοιπων αστέγων γύρω του. Είχε βρει μια σχισμένη στολή στρατιωτική, από αυτές που μάλλον περίσσεψαν από το καρναβάλι ή πεταχτήκανε σε κάποιο κάδο ως ελαττωματικές. Είχε καταφέρει να τη φορέσει, έστω και με τα χίλια ζόρια, αφού ήταν φανερά ξεχαρβαλωμένη, αφήνοντας να φανούν πολλά σημεία από το ίδιο του το ξεχαρβαλωμένο του κι αδύνατο κορμί. Πέρα από τη στολή, εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι κρατούσε ψηλά ένα κομμάτι χαρτόνι που έγραφε: «Είμαι κι εγώ ένας ένστολος. Θα με ταΐσετε επίδομα;». Α, αυτή είναι μια ειρωνεία ξεχωριστή, σκέφτηκα.

Μια ειρωνεία νηστική.

By Πάνος Μουχτερός

Αμίτση - Λογαρά Φώφη - Υποψήφια Δημοτικός Σύμβουλος Παλλήνης

Η Αμίτση - Λογαρά Φώφη (Φωτεινή) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. 

Από μαθήτρια εντάχθηκε σε οργανώσεις της Αριστεράς, όπου υπήρξε δραστήριο μέλος.

Σπούδασε Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις στην Οικονομική Σχολή της Πράγας (Τσεχοσλοβακία). Επί σειρά ετών εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα στο χώρο των δημοσίων σχέσεων και στην συνέχεια ασχολήθηκε με την διδασκαλία της Αγγλικής. Εκανε μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στην Μεθοδολογία (RSA-DOTE του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ) ειδικευμένη στην διδασκαλία ενηλίκων.

Με ιδιαίτερες ευαισθησίες στα ζητήματα δικαιωμάτων και ποιότητας ζωής, τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται στην περιοχή μας σε κινήσεις που αφορούν ζητήματα χωροταξίας και ιδιοκτησιών, καθώς και ζητήματα αναφορικά με τα δικαιώματα του πολίτη/δημότη και την διασφάλισή τους από την κρατική αυθαιρεσία.

Μένει στο Γέρακα από το 1995. Είναι παντρεμένη με τον Λουκά Παρασκευά και έχουν δύο ενήλικα παιδιά.

Είναι ιδρυτικό μέλος της παράταξης "Παρέμβαση για Έναν Άλλο Δήμο".

http://pa-pallini.blogspot.gr/

Σώζουν τους τραπεζίτες, όχι τις τράπεζες...

Από το βήμα της Βουλής, η βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή εξαπέλυσε φοβερές καταγγελίες για τις ελληνικές τράπεζες, καταθέτοντας αποδείξεις ότι κάποια από αυτές, μετέφερε στα νησιά Κέυμαν, 25 δισεκατομμύρια ευρώ ενεργητικών κεφαλαίων.


Η απάντηση, κατά πάσα πιθανότητα, θα δοθεί αρμοδίως και εξίσου πιθανά, τίποτα παράνομο δεν διημείφθη και είναι καθ’ όλα νόμιμη αυτή η εξασφάλιση και η κ. βουλευτής "ψεκασμένη". Εφόσον είναι νόμιμη, θα είναι και ηθική η πράξη, αυτά τα ζητήματα έχουν λυθεί προ πολλού.

Εν τω μεταξύ, μας λένε ότι το εγκληματικό P.S.I. (που μην ξεχνάμε ότι το μεθόδευσε ο ίδιος, αυτός ο παρασυνταγματολόγος που και από το έδρανο του «Πρωθυπουργού» μέσα στη Βουλή, ευτελίζει καθημερινά τους θεσμούς εξαπολύοντας τακτικές, αήθεις επιθέσεις στην κοινή μας λογική) ζημίωσε και τις τράπεζες που πρέπει κι αυτές να στηριχθούν.

Να στηριχθούν, λένε, οι τράπεζες επειδή στις τράπεζες έχουμε εμπιστευθεί τις ρευστές οικονομίες μας. Μάλιστα, ορθόν. Τι σου φταίει ο παππούλης ή η γιαγιάκα να χάσουν το κομπόδεμα που φυλάνε για τα εγγόνια τους?

Στην πραγματικότητα όμως, οι Ολετήρες που μας κυβερνούν, δεν υποστηρίζουν τις τράπεζες και τις καταθέσεις μας, όπως ωρύονται ψευδόμενοι∙ υποστηρίζουν τους τραπεζίτες!

Υποστηρίζουν αυτή τη φάρα που τους κρατάει όλους στα κιτάπια της. Ανεξίτηλα είναι χαραγμένα τα ίχνη, στα τραπεζικά κιτάπια. Οι περισσότερες βρομοδουλειές και η ιστορία της καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου, δεκαετίες τώρα, είναι εκεί καταγεγραμμένη.

Σώζουν τους τραπεζίτες και όχι τις τράπεζες, λοιπόν, επειδή τρέμουν οι λήσταρχοι τους "λίσταρχους" κι άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να μας εξηγήσει γιατί οι αποτυχημένες διοικήσεις, υπεύθυνες διοικήσεις για τη σύνταξη παραπλανητικών ισολογισμών, γεμάτων κρυμμένες επισφάλειες, χρόνια τώρα, παραμένουν άθικτες. Διοικήσεις ύποπτες, που -κατά τα λεγόμενα- σήμερα ανενόχλητες, μπορούν να διοχετεύουν τα ενεργητικά στοιχεία των τραπεζών τους, εκτός Ελλάδας, σε φορολογικούς ή άλλους χρηματοπιστωτικούς παραδείσους.

Σώζουν τους τραπεζίτες και όχι τις τράπεζες, λοιπόν, και μάλιστα υπό την επίβλεψη ενός κεντρικού τραπεζίτη που όπως έχει γραφτεί κατ’ επανάληψη και επίμονα, σε οποιαδήποτε ευνομούμενη πολιτεία, ένας τέτοιος κεντρικός τραπεζίτης θα έκανε ήδη παρέα στον Ωραίο Μπρούμελ!

Σώζουν τους τραπεζίτες και όχι τις τράπεζες λοιπόν, επειδή δεν έχει παρουσιαστεί ακόμα ένας έντιμος λογιστής, να υπολογίσει και να μας πει, πόσες φορές περισσότερο από τις καταθέσεις μας, μας έχει κοστίζει και συνεχίζει να μας κοστίζει η ασφάλεια (sic) αυτών μας των καταθέσεων.

Σώζουν τους τραπεζίτες και όχι τις τράπεζες λοιπόν!

Και ασφαλώς δεν σώζουν τις καταθέσεις μας, όσες από αυτές είναι εγγυημένες από το κράτος. Διότι τι αξία έχει η εγγύηση ενός πτωχού κράτους που το κυβερνάνε Ολετήρες? Τι αξία, τι φερεγγυότητα έχει ένα κράτος που τα τελευταία ψήγματα από τον δημόσιο πλούτο του, οι αναίσχυντοι που το κυβερνούν, τα ξεπουλάνε αντί πινακίου φακής?

Σώζουν τους τραπεζίτες και όχι τις τράπεζες λοιπόν και θα το καταλάβομε αυτό, όταν φτάσει η στιγμή να ανοίξομε τα ντουλάπια τους, για να τα βρούμε γεμάτα σκονισμένους σκελετούς. Αλλά τότε θα είναι αργά πια, γιατί τα ελικόπτερα θα έχουν ζεσταθεί αρκετά, ώστε να μπορούν να απογειωθούν...

my-pillow-book.blogspot.gr

Και μετά φταίει ο κόσμος να βγάζει... Σπυράκ(η)ια με τους δημοσιογράφους;

Η Μαρία Σπυράκη υποτίθεται πως μέχρι και πριν λίγες ημέρες μας ενημέρωνε αντικειμενικώς από το "ανεξάρτητο" MEGA για το τί συνέβαινε στα άδυτα του Μεγάρου Μαξίμου και της Συγγρού.


Και «ξαφνικά» πληροφορούμαστε πως θα είναι υποψήφια ευρωβουλευτής με τη Ν.Δ. Ποιός φταίει μετά για την πλήρη απαξίωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, που έφτασε να θεωρείται λιγότερο αξιόπιστο κι από αυτό του πολιτικού;

Η υποψηφιότητα της κας Σπυράκη θα ανακοινωθεί τη Δευτέρα και η ίδια θα ξεκινήσει αμέσως περιοδείες σε όλη τη χώρα. Η δημοσιογράφος του πολιτικού ρεπορτάζ δέχθηκε τηλεφώνημα από τον πρωθυπουργό, ο οποίος της πρότεινε να κατεβεί με την Ν.Δ. στις ευρωεκλογές του Μαΐου. Λίγες ημέρες αργότερα, όπως αναφέρουν τα parapolitika.gr, συναντήθηκε με τον υπουργό Επικρατείας, Δημήτρη Σταμάτη στο Μέγαρο Μαξίμου στον οποίο είπε ότι αποδέχεται την πρόταση του Αντώνη Σαμαρά.

koytipandoras.gr

Χρέος σημαίνει ανισότητα και υποδούλωση

Κάθε παιδί που γεννιέται σήμερα στην Ελλάδα χρωστά στους δανειστές δεκάδες χιλιάδες ευρώ, καθώς και όλες κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Πώς είναι δυνατό να δεχόμαστε τούτη τη σύγχρονη δουλεία, και τι σημαίνει; Πώς φτιάχτηκε το χρέος; Γιατί; Μπορεί να πληρωθεί; Αλλά ακόμη και αν θα μπορούσε, που φυσικά δεν μπορεί, πρέπει αλήθεια να πληρωθεί; Γιατί; Νομιμοποιείται κάτι τέτοιο; Είναι σωστό και αξιοπρεπές; Δεν είναι αφηρημένα ερωτήματα όλα αυτά, αλλά από τις απαντήσεις που τούς δίνουμε συλλογικά φτιάχνονται οι ίδιες οι ζωές μας. 

Το χρέος προς τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς συμπυκνώνει και αναπαράγει σχέσεις εξουσίας κι εκμετάλλευσης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Διόλου δεν μοιάζει με το ιδιωτικό χρέος μεταξύ, ας πούμε, δυο γειτόνων. Είναι πολύ πιο κοντά στο φόρο υποτελείας που πληρώνει εσαεί ο αδύναμος στον δυνατό, παρά στο εικοσάρικο που επιστρέφεις στη φίλη σου, από την οποία το είχες δανειστεί. Σχέση εκ κατασκευής ανισότιμη και άδικη, παγιώνει την κοινωνική πόλωση και ακυρώνει κάθε έννοια δημοκρατίας. 

Ο κόσμος πρέπει να δει τούτη τη ριζική διαφορά, κι εδώ χρειάζεται τους διανοούμενους και τις ηγεσίες της αριστεράς. Που επίσης πρέπει να εξηγήσουν ότι το σημερινό χρέος της Ελλάδας και όλων των υπόλοιπων είναι τόσο τερατωδώς ανυπόστατο ώστε το μεγαλύτερο μέρος του αναπόφευκτα θα διαγραφεί. Υπάρχουν ωστόσο στελέχη της αριστεράς που αποφάσισαν ότι το χρέος θα πληρωθεί κατά 95%, καθώς και οικονομολόγοι σύμβουλοι μνημονιακών πρωθυπουργών, αλλά μολοντούτο αρεστοί στην ηγεσία του Σύριζα, που αγωνίζονται να κλείσουν τη συζήτηση για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους. Σύντομα οι εξελίξεις θα τούς γελοιοποιήσουν ξανά.

Όλα τα παραδείγματα δείχνουν ότι ο λαός απονομιμοποιεί το χρέος όταν συνειδητοποιεί τη φύση και τη λειτουργία του. Ο Ντέηβιντ Γκραίμπερ, το βιβλίο του οποίου Χρέος. Τα πρώτα πέντε χιλιάδες χρόνια κυκλοφορεί επιτέλους στα ελληνικά, παρατηρεί ότι το χρέος αρχικά δημιουργεί στον κόσμο αισθήματα απομόνωσης, ντροπής και ταπείνωσης, αλλά αν κοιτάξουμε την ιστορία οι περισσότερες επαναστάσεις κι εξεγέρσεις έγιναν ακριβώς με επίκεντρο το χρέος. Δυστυχώς οι ηγεσίες της αριστεράς απωθούν αυτή την απλή πραγματικότητα, και αφήνουν την άκρα δεξιά να συσπειρώνει την οργή εκφράζοντας έναν δήθεν αντισυστημικό λόγο.

Η διαχείριση του χρέους δεν είναι ζήτημα επιστημονικής γνώσης που αφορά κάποιους ειδικούς, αλλά πολιτικής σύγκρουσης. Η Τρόικα σήμερα χρησιμοποιεί το χρέος της ευρωπαϊκής περιφέρειας όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα χειρίζονται το χρέος των αδύναμων χωρών του Νότου από το 1980, επιδιώκοντας να καταβαραθρώσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων, να καταστρέψει τις κατακτήσεις τους και ν' αρπάξει πόρους για λογαριασμό των ισχυρότερων καπιταλιστών. Με δυο λόγια για να προωθήσει αυτό που στη δική τους γλώσσα ονομάζεται δομική προσαρμογή, ενώ στη γλώσσα του μαρξισμού το λέμε πρωταρχική ή απαλλοτριωτική συσσώρευση. Ο πλούτος που αποσπούν από εμάς συγκεντρώνεται στον πυρήνα του συστήματος, και τούτη η διαδικασία θα ανατροφοδοτείται ώσπου να τήν σταματήσουμε.

Όταν αντίθετα το καπιταλιστικό σύστημα βρισκόταν σε φάση επέκτασης, και πολιτική προτεραιότητα είχε την ανάσχεση των σοβιετικών, διαχειριζόταν το χρέος με όρους εντελώς διαφορετικούς. Έτσι, για παράδειγμα, με πολιτική απόφαση διέγραψε το 1953, στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, το μισό όλου του γερμανικού χρέους. Πραγματικά όλου, ακόμη και των νοικοκυριών, προς όλους τους πιστωτές, ιδιώτες ή κράτη, ακόμη και προς φτωχές χώρες όπως ήταν η Αίγυπτος και το Πακιστάν. Η ίδια η Γερμανία ήταν τότε αδύναμη και γονατισμένη, αλλά για τους πολιτικούς εκπροσώπους των καπιταλιστών προείχε να ξαναρχίσει να λειτουργεί το σύστημά τους. Θυσίασαν λοιπόν ένα μέρος των συμφερόντων της τάξης τους.

Δεν είχε αυτό να κάνει με δικαιοσύνη, αφού αντίθετα τα κατεστραμμένα θύματα των Ναζί, μεταξύ τους βέβαια και η Ελλάδα, συνέχισαν να πληρώνουν κανονικά τις δόσεις τους, και τις πληρώνουν μέχρι σήμερα. Πάντως το γερμανικό χρέος διαγράφηκε, δίνοντας άλλο ένα ισχυρό επιχείρημα για τη διαγραφή σήμερα του ελληνικού. Κι έτσι ξαναπήρε μπρος η οικονομία και φτιάχτηκε το 'γερμανικό θαύμα', όχι επειδή οι γερμανοί δούλεψαν σκληρότερα απ' οποιονδήποτε άλλο, αλλά επειδή κράτησαν οι ίδιοι τα κεφάλαια που χρωστούσαν στις χώρες που κατέστρεψαν, αποσπώντας τους μάλιστα και τα πολύτιμα εργατικά χέρια των μεταναστών. Η μεταπολεμική ανάπτυξη της Γερμανίας δεν ήταν οικονομική νομοτέλεια, αλλά πολιτική επιλογή. Όπως πολιτική επιλογή είναι και η σημερινή καταστροφή της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Η Συνδιάσκεψη του Λονδίνου ήταν μέρος της προσπάθειας ν' αναδιοργανωθεί σε σταθερές βάσεις το καπιταλιστικό σύστημα μετά τους παγκόσμιους πολέμους, και είναι μάταιο να ελπίζουμε, όπως κάνει μερίδα της αριστεράς, ότι αύριο μια νέα τέτοια διάσκεψη θα ελαφρύνει τα βάρη της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Απαραίτητη πολιτική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι μια συστημική κρίση οξύτερη εκείνης που τράνταξε τον καπιταλισμό στα τέλη του 2008, η οποία ίσως δημιουργήσει την αναγκαία πολιτική βούληση και κατάλληλους συσχετισμούς δυνάμεων.
Αλλά και πάλι δεν θα μας ελευθερώσει από το χρέος, απλώς θα το ελαφρύνει ώστε να κάνει βιώσιμη την καπιταλιστική κυριαρχία. Μόνη πραγματική λύση είναι η μονομερής και πλήρης διαγραφή του χρέους από μια κυβέρνηση που δεν της αφήνει άλλη επιλογή ένας κινητοποιημένος λαός. Και τούτο όχι από καμιά αντιδιεθνιστική εγωπάθεια, αλλά απλώς επειδή το δημόσιο χρέος βαρύνει κάθε εθνικό κράτος χωριστά, κι επίσης θεμελιώδης πολιτική μονάδα παραμένει ως σήμερα το εθνικό κράτος.

Όποτε θίγονται ουσιαστικά πολιτικά ζητήματα κάποιοι αρχίζουν να μιλούν για "αριστερόμετρα". Ωστόσο αν πιστεύεις ότι υπάρχει αριστερά και δεξιά, θα πρέπει να έχεις και κριτήρια ώστε να ξεχωρίζεις τι είναι αριστερό και τι δεξιό. Ο φιλελεύθερος πολιτικός φιλόσοφος Νορμπέρτο Μπόμπιο -δύσκολα θα χαρακτηριζόταν εξτρεμιστής- μάς έδωσε ένα εύχρηστο τέτοιο αριστερόμετρο. Υποστήριξε σε αδρές γραμμές ότι αριστερή είναι η πολιτική που συντελεί στην ισότητα και την απελευθέρωση, ενώ δεξιά η πολιτική που τίς αποκρούει.
Ακόμη και με τούτους τούς όρους, που δίνουν έναν μάλλον χαλαρό ορισμό της αριστεράς, από τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης ως σήμερα δεν μπορείς να δέχεσαι το δημόσιο χρέος και συνάμα να είσαι αριστερός. Ανισότητα και υποδούλωση, να τι σημαίνει χρέος. Μόνο διαγράφοντάς το μπαίνουμε στην τροχιά της ισότητας και της ελευθερίας.

Η μόνη αριστερή θέση στο ζήτημα του χρέους σήμερα είναι "Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε, παίρνουμε πίσω όλα όσα μας άρπαξαν". Ο,τιδήποτε άλλο είναι εκ του πονηρού κι ετοιμάζει μια συστημική κωλοτούμπα του Σύριζα, ανάλογη με την προηγούμενη της Δημάρ, αλλά ακόμη πιο καταστροφική για τη χώρα. Γιατί σπέρνοντας την απόγνωση θ' ανοίξει το δρόμο για να γίνει και ο Σύριζα κόμμα μιας χρήσης, όπως έγιναν στο πλαίσιο της μνημονιακής δικτατορίας η Δημάρ, το Πασόκ και η Νέα Δημοκρατία, που καταστράφηκαν μολονότι είχαν γερές ρίζες στην κοινωνία. Και θ' ακολουθήσει ένα χρυσαυγίτικου τύπου καθεστώς, που θα μας ρίξει στην άβυσσο -το παράδειγμα της Ουκρανίας δείχνει πόσο αδίστακτα προωθούν οι καπιταλιστές τα συμφέροντά τους. 

Όσοι λένε πως το χρέος πρέπει να πληρωθεί δεν είναι παρά εγκάθετοι των τραπεζιτών και ανοίγουν δρόμο στις συμμορίες των ναζί. Αν τυχόν ο λαός τούς αφήσει να ορίσουν την οικονομική πολιτική αύριο, θα δείξει οικτρή έλλειψη πολιτικής αρετής που θα πληρωθεί πανάκριβα μεθαύριο. Aν ωστόσο αποφασίσουμε να ζήσουμε και να μην πληρώσουμε, μπορούμε να το επιβάλουμε, όπως έκαναν αργεντίνοι και ισλανδοί. Η νίκη μας θ' αλλάξει, όπως και η δική τους, τους όρους του παιχνιδιού σ' ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά πρώτα πρέπει να τολμήσουμε.

Σπύρος Μαρκέτος
Δημοσιεύτηκε στο unfollow τεύχος 27
 RAMNOUSIA