Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο σκαντζόχοιρος και τα ψηφοδέλτια

γράφει ο Άρης Κουμουνδούρος
Τώρα που τελείωσαν οι πολυήμερες ζυμώσεις και οι εσωκομματικές διαπραγματεύσεις για τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, είναι καιρός να επισημανθούν καταστάσεις που επηρεάζουν την πολιτική μάχη του κόμματος αλλά και της ελληνικής αριστεράς.

Στις εσωκομματικές διαδικασίες για την ανάδειξη των υποψηφίων βουλευτών επαναλήφθηκαν,ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό, τα λάθη που παρουσιάστηκαν στις ανάλογες διαδικασίες για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η νοοτροπία του 3% έκανε να αποκλειστούν πρόσωπα που είναι γνωστά και αποδεκτά στις τοπικές κοινωνίες επειδή δεν ανήκαν στον στενό πυρήνα των οργανωμένων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Ετσι, και με την εξαίρεση των ψηφοδελτίων στην Αττική, στα οποία συμμετέχουν τα βασικά, επώνυμα κομματικά στελέχη, στους περισσότερους από τους υπόλοιπους νομούς τα ψηφοδέλτια δεν αντιπροσωπεύουν ούτε την πολιτική επιρροή ούτε την εκλογική απήχηση του κόμματος. Σε πολλές περιπτώσεις, το μοναδικό ..πρόβλημα όσων αποκλείστηκαν είναι ότι είχαν σοβαρές πιθανότητες να εκλεγούν!. Υποψήφιοι δήμαρχοι που σημείωσαν εξαιρετικά αποτελέσματα στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές είχαν την ίδια τύχη. Στην περίπτωση  της Θεσσαλονίκης, στις αρχικές ψηφοφορίες αποκλείστηκε και ο υποψήφιος δήμαρχος Τ. Μηταφίδης, παρ΄ότι είναι οργανωμένος από παλιά στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο φόβος ήταν ότι λόγω της αναγνωρισιμότητας που κέρδισε στις δημοτικές, μπορούσε να εκλεγεί βουλευτής. Αντίστοιχα απολίτικα κριτήρια που δεν συμβαδίζουν με την παράδοση και τις αξίες της αριστεράς επιβλήθηκαν και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, ανεξάρτητα από τις δικαιολογίες που εφευρέθηκαν για τους αποκλεισμούς.

Το ίδιο, η διαπραγμάτευση στο επίπεδο ηγεσίας, που έγινε με κριτήρια συσχετισμών και όχι με βασικό γνώμονα την αξιοποίηση όλων των δυνάμεων, κομματικών και μη, που θα μπορούσαν να φέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Δεν υπήρξαν  καινοτόμες προτάσεις, όπως της Ρ. Δούρου ή του Γ. Σακκελαρίδη που έδωσαν ένα διαφορετικό στίγμα στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ετσι οι λίγες διευρύνσεις, είτε πρόκειται για την κυρία Ρ. Μακρή ή για τον κ. Λαπαβίτσα, φαντάζουν περισσότερο σαν αποτελέσματα συμφωνιών και συμβιβασμών κορυφής.

Η πολιτική συμμαχιών με άλλες πολιτικές δυνάμεις παρουσίασε επίσης σοβαρά προβλήματα. Λόγω των στρατηγικών της λαθών και της συνεργασίας με την κυβέρνηση Σαμαρά, η ΔΗΜΑΡ δεν αντιπροσωπεύει μια σοβαρή εκλογική δύναμη. Το ίδιο όμως ισχύει και για τους Οικολόγους Πράσινους, με τους οποίους επιτεύχθηκε συμφωνία. Ο εξαναγκασμός, ουσιαστικά, της ΔΗΜΑΡ σε αυτόνομη εκλογική κάθοδο, παρά την στροφή της σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση τους τελευταίους μήνες, δίνει την εντύπωση ενός κόμματος που φοβάται τα ανοίγματα και όχι μιας «ήρεμης δύναμης» ηγεμονικής και σίγουρης για τον ευατό της, όπως θα  έπρεπε να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Την στιγμή μάλιστα που ακόμη και ο ακροδεξιός Σαμαράς επιχειρεί, για να διασωθεί, ανοίγματα προς στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της λεγόμενης κεντροαριστεράς.

Το «σύνδρομο του σκαντζόχοιρου» θα αποδειχθεί καταστροφικό, αν ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία και κληθεί να σχηματίσει δική του κυβέρνηση, ή οποία θα πρέπει να αξιοποιήσει όλες τις εφεδρείες για να αντιμετωπίσει την κρίση στην Ελλάδα και την υπονόμευση από το εξωτερικό. Αν και τα περιορισμένης εμβέλειας ψηφοδέλτια, που στερούν από τον ΣΥΡΙΖΑ την νέα πνοή που χρειαζόταν για να κάνει το δεύτερο αναγκαίο άλμα μετά την νίκη στις ευρωεκλογές  και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ίσως τελικά εμποδίσουν την επίτευξη μιας ικανοποιητικής και βιώσιμης αυτοδυναμίας.

Πηγή

Εσυ, πόσο ηλιθιός είσαι;

Φίλε ψηφοφόρε του Σαμαρά, εσύ που ετοιμάζεσαι να ψηφίσεις στις επόμενες εκλογές ΝΔ, άκουσε σε παρακαλώ το παρακάτω απόσπασμα της σημερινής συνέντευξης του Δημήτρη Σταμάτη στον Real fm. Δεν είναι κάποιος τυχαίος ο κ. Σταμάτης. Είναι Υπουργός Επικρατείας, στενός φίλος και στενότατος συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά.

Το απόσπασμα είναι μικρό. Ούτε δύο λεπτά. Χωρίς κοψίματα και ραψίματα. Άκουσέ τον. Μάθε το πολιτικό κίνητρο που σου δίνει η ΝΔ να την ψηφίσεις. Σε παρακαλώ, κάνε τον κόπο… εδω

Και τώρα πες μου σε παρακαλώ την αλήθεια. Πώς θα αντιμετώπιζες κάποιον που σου λέει «Κοίτα, ήρθα να σου γαμήσω τη ζωή, αλλά θέλω να εκτιμήσεις το γεγονός ότι δεν στο κρύβω»; Θα τον άφηνες; Θα την εκτιμούσες αυτή την ειλικρίνεια; Θα πήγαινες να τον ψηφίσεις;

Και μια που μιλάμε για τέτοιου είδους ειλικρίνεια, την οποία ίσως και να εκτιμάς, θα σου θυμίσω κάτι. Τη δήλωση «Δανειζόμαστε, λοιπόν, σήμερα για να πληρώνουμε τα χρέη που δημιουργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια της ασωτίας και της σπατάλης» μπορεί να την κάνει κάποιος που τα «χρόνια της ασωτίας και της σπατάλης» δεν είχε καμία σχέση, εξάρτηση και θέση σε κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν την ασωτία και τη σπατάλη.

Αν αυτή τη δήλωση… αποστασιοποίησης από την ασωτία και τη σπατάλη την έκανε κάποιος ο οποίος…

Το 1985, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης με τη Νέα Δημοκρατία και παρέμεινε βουλευτής έως και το 1993…
Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του πρώην Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών…
Διετέλεσε Διοικητής της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας…
Διετέλεσε Πρόεδρος του ΗΛΠΑΠ…
Διετέλεσε κατά την περίοδο 2005 – 2009 Γενικός Γραμματέας Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης…
Στις 21 Ιουνίου 2012, ορκίστηκε Υπουργός Επικρατείας θέση στην οποία και παραμένει μέχρι και σήμερα…

… πώς θα τον έκρινες;

Αν ο στενότερος συνεργάτης του πρωθυπουργού, σου έλεγε ότι ως χώρα είμαστε σε καλή οικονομική κατάσταση και τα βγάζουμε πέρα μόνοι μας, αλλά αυτό αντί να το μετατρέψουμε σε όπλο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές μας το προσφέρουμε στους δανειστές μας ως όπλο τους εναντίον μας, πώς θα τον έκρινες;
Φίλε ψηφοφόρε που ετοιμάζεσαι να ψηφίσεις ΝΔ στις επόμενες εκλογές, νιώθεις τουλάχιστον ότι είσαι ντιπ ηλίθιος ή περιμένεις να χέσει πάνω σου ο κάθε Σταμάτης για να το καταλάβεις;

Καρτέσιος

Τόχουμε το χούι του… κερατά!

Του Άρη Σκιαδόπουλου

Δεν κατάλαβα; Μας πείραξε η Άντζελα; Που στο κάτω κάτω της γραφής και καλλίπυγος είναι και προϋπνιους στεναγμούς μας έχει προσφέρει και ως κορίτσι τής Μάνης αποτέλεσε το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μας. Εμείς, λοιπόν, είμαστε το ΘΕΜΑ.

Όταν την ψηφίζαμε και τη στέλναμε στο πλευρό του φωστήρα Γιωργάκη, να γίνει η Πασιονάρια του ΠΑΣΟΚ, τι προσδοκούσαμε από τη φαντασίωση του απόλυτου θηλυκού; Είχε διαβάσει κανείς το βιογραφικό της; Ότι πέρασε από την Ιταλία για σπουδές στην αρχιτεκτονική – Χ….ε ψηλά κι αγνάντευε- κι ότι ο Φελίνι έκανε τούμπες για να τη πείσει να μείνει κοντά του, αλλά αυτή προτίμησε τη… Γαρίτσα. Κι εγώ θυμάμαι πως την πρωτοείδα κι έπαθα πλάκα «τι γκόμενα Θεέ μου»!! Ήταν τότε που ένας φραγκάτος παράγοντας της ΑΕΚ χρηματοδότησε για πάρτη της την ταινία «Το κορίτσι τής Μάνης» και μας κάλεσε να την δούμε σ ένα κινηματογράφο, στα Πατήσια. Εκεί πάθαμε τη. πλάκα μας μας, καθώς ξετύλιξε το αβυσσαλέο πάθος της, προσφέροντας μας σε κοινή θέα κάθε πτυχή της μοναδικής της κορμάρας. Στη συνέχεια, αφού περιήλθε την κοσμική Αθήνα, με ισάξιες της ωραιότητός της γνωριμίες, κι αφού ο Κουτσομύτης έτυχε να είναι -Φευ- ο μοναδικός σκηνοθέτης που ανακάλυψε το ταλέντο της, ηράσθη τον Άρχοντα της νύχτας. Πάντα γενναιόδωρος ο Τόλης με τις γυναίκες, της έκαμε κι έναν δίσκο! Όπου εκτιμήσαμε και τις φωνητικές της ικανότητες. Κι αφού ανατριχιάσαμε σύγκορμοι, αναφωνήσαμε «τύφλα νάχει η Νίνου και η Μοσχολιού».

Γυναίκες όμως σαν την Άντζελα, ξέρουμε καλά όσοι αντιμετωπίζουμε με ρεαλισμό τα θηλυκά, δεν ανήκουν μόνον σ έναν άντρα, ούτε σ ένα Κόμμα. Ανήκουν στο Λαό και σ όποιον γουστάρουν… Τι ζητάτε λοιπόν και τα ρέστα;

Μήπως όταν την ψηφίζατε θαρρούσατε πως έχει ξετινάξει όλα τα εγχειρίδια του Σοσιαλισμού. Δεν είχε τι να κάμει στα διαλείμματα των γυρισμάτων στη Μάνη και ξεφύλλιζε Μαρξ, Ένγκελς και Κορνήλιο Καστοριάδη; Κι όλοι εσείς οι αφελέστατοι ΠΑΣΟκοι νομίσατε πώς αποκτήσατε τη δική σας Ρόζα Λούξεμπουργκ; Μην τρελαθούμε κιόλας…

Αυτοί είμαστε κι αυτό μας αξίζει. Ο,τι λάμπει και μας το πλασάρουν, τρέχουμε σα μαλάκες και το ψηφίζουμε. Κι η Κατερίνα Στανίση, στα ωραία της, να είστε σίγουροι πως θα μπορούσε να είναι υπουργός Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ. Μη βλέπετε τώρα που ξέπεσε στο Γκλέτσο!

Η Άντζελα, λοιπόν, η πρασινομάτα, κάτοικος παρακαλώ του Λιστόν, σύντροφος του «το φεγγάρι πάνωθε μου, κάτωθε μου κι ολοτρίγυρα», είναι γυναίκα της ταραχής, έτοιμη να την κοπανήσει για κάτι καλλίτερο και ωραιότερο. Δεν ανήκει στις γυναίκες που θα κάτσουν να σκάσουν, ή να μαραζώσουν δίπλα στην ανημπόρια και την ανεπάρκεια. Είναι γυναίκα θρύλος. Τέτοιες γκόμενες δεν γεννιούνται κάθε μέρα. Κι όλοι εσείς που την ψηφίσατε μην έχετε παράπονο. Τόχετε το χούι, του κερατά!

Ψηφίζετε ο,τι γυαλίζει κι ας είναι σκέτος τενεκές. Γι αυτό κι η Βουλή τα τελευταία χρόνια θυμίζει περισσότερο σκηνή επιθεώρησης του 50, παρά κοινοβούλιο!

Πηγή

Το «παιδικό τραύμα» ενός πατέρα…

Σύμφωνα με «αποκλειστικές» πληροφορίες του Ημεροδρόμου ο πατέρας του πιτσιρικά, στο προεκλογικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας, έστειλε το παρακάτω βίντεο στον πρωθυπουργό της χώρας, Αντώνη Σαμαρά…. 

Το προεκλογικό σποτ της ΝΔ, για όσους δεν το έχουν δει, χωρίς άλλα σχόλια. 

Πηγή

CHARLIE HEBDO

γράφει η Παναγιώτα Μπλέτα*

Το ανθρώπινο μίσος κόστισε 12 ζωές, σε επίθεση που έγινε στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo στο Παρίσι, στις 7 Ιανουαρίου 2015.

Αιτία ήταν η επιλογή της γαλλικής εφημερίδας να σατιρίζει με έναν ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο τη μουσουλμανική θρησκεία, που έφθανε στα όρια του ρατσισμού εις βάρος των μουσουλμάνων.

Οι τεταμένες σχέσεις της γαλλικής σατιρικής εφημερίδας με το Ισλάμ είχαν ξεκινήσει από το 2006, όταν η διεύθυνση είχε επιλέξει να αναδημοσιεύσει τα σκίτσα του Μωάμεθ – σκίτσα που δημοσιεύτηκαν πρώτη φορά στη Δανία. Τότε, εκπρόσωποι ισλαμικών κοινοτήτων στη γαλλική πρωτεύουσα είχαν κάνει αγωγή στο πρόσωπο του τότε διευθυντή του Charlie Hebdo, για δημόσια βλάβη σχετικά με τα θρησκευτικά πιστεύω ομάδας ατόμων.

Η διεύθυνση της εφημερίδας τους αγνόησε και συνέχισε την ακραία σάτιρα θεωρώντας ότι διαθέτει ασυλία, να προσβάλλει τα ήθη και έθιμα άλλων λαών.
Και στην συνέχεια έρχεται η επίθεση στο Charlie Hebdo, να καταδείξει ότι όταν η δικαιοσύνη είναι πρακτικά επιλεκτική απέναντι στους λαούς, απέναντι στα ήθη και έθιμα τους, που υποτίθεται ότι διασφαλίζονται με διεθνείς κανόνες δικαίου, οπλίζεται το ανθρώπινο μίσος να λειτουργήσει αντί αυτής και να σκορπίσει το θάνατο σε ανθρώπινες κοινότητες.Και πρέπει να γίνει σαφές, ότι τα κίνητρα δεν δίνουν ελαφρυντικά στην όποια δολοφονική ενέργεια, η οποία καταδικάζεται από όλη την ανθρωπότητα, χρήζουν όμως περαιτέρω ανάλυσης , για να διαγνώσουμε τις καινούργιες πολιτικές ασθένειες, όπως είναι η τρομοκρατία, που προκύπτουν από την καταπάτηση των δικαιωμάτων των άλλων λαών.Η όλη βάση αυτών των υποθέσεων είναι καθαρά πολιτική, γιατί επιβεβαιώνει το νόμο δράσης και αντίδρασης του Νεύτωνα, σύμφωνα με τον οποίο, για κάθε δράση μιας δύναμης, υπάρχει μια ίση και αντίθετη δύναμη αντίδρασης. Δράση είναι η επεμβατική πολιτική ορισμένων κρατών, που θεωρούν, ότι διαθέτουν το δικαίωμα της ιστορικής συνέχειας, να επιβάλλονται σε άλλα κράτη, προκειμένου να νέμονται το εθνικό τους πλούτο. Αντίδραση είναι η απάντηση των άλλων κρατών, που μοιραία τείνει να πάρει την εκδοχή της τρομοκρατίας, όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους.

Τρομοκρατία όμως ασκείτε και από μέρους των ισχυρών, όταν η γοητεία της διπλωματίας παύει να προστατεύει τα δίκαια ή άδικα θέλω τους. Εκεί υιοθετείται η «νόμιμη» βία και εξαγνίζεται στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, ως η τελευταία λύση .
Χαρακτηριστική περίπτωση ο «πιασάρικoς» ιμπεριαλιστικός τζιχαντισμός της Γαλλίας σε Συρία -Ιράκ- Λίβανο.
Χαρακτηριστική περίπτωση το αμερικάνικο moto «μπορώ να σκοτώσω χωρίς να πολεμήσω». Αυτές οι τακτικές έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα σε πολλά ολοκαυτώματα…

Και θα συμπληρώσω τον αγαπημένο μου Ιταλό φιλόσοφο Ουμπέρτο Έκο, που πρόσφατα συνέκρινε τους τζιχαντιστές της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος με τους ναζί, εκφράζοντας την άποψη ότι μοιράζονται την ίδια παράφορη, «αποκαλυπτική επιθυμία να κατακτήσουν τον κόσμο», ότι για να είμαστε αντικειμενικοί θα πρέπει να μιλάμε για Δυτικό Κράτος που εκπαίδευσε άριστους μαθητές στο Ισλαμικό Κράτος, να χρησιμοποιούν ναζιστικές πρακτικές εξόντωσης στη σύγχρονη ιστορία, στοχοθετημένες στην αποκαλυπτική τους επιθυμία να κατακτήσουν τον κόσμο.

Εγώ προσωπικά, στις δολοφονικές πράξεις, δεν μπορώ να κάνω διάκριση σε νόμιμες και μη νόμιμες. Εκείνοι που μπορούν, γιατί τους νόμους τους φτιάχνουν κατά το δοκούν, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να δεχτούν την όποια αντίπραξη αντίστροφου ρατσισμού, ως οπισθοκίνητη εκπυρσοκρότηση του όπλου, που οι ίδιοι όπλισαν…

Εγώ προσωπικά, θα κάνω την δική μου προσωπική διαμαρτυρία, για την μαζική δολοφονία και δεν θα συμμετέχω στις επικοινωνιακές καμπάνιες που οργανώνουν, χρησιμοποιώντας αυτό το αποτροπιαστικό για την ανθρωπότητα έγκλημα, προκειμένου να κάνουν τονωτικές ενέσεις στην παρακμιακή πολιτική τους, αυτοί που το προκάλεσαν…

 

*Η Παναγιώτα είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Λακωνία ενώ μεγάλωσε στο Χαλάνδρι. Σπούδασε στη Νέα Υόρκη: 
ΜΒΑ - Μεταπτυχιακός τίτλος στη Διοίκηση και Οργάνωση Επιχειρήσεων, New York Institute of Technology
BSc Marketing-Management - Πτυχίο στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing, City University of New York
Δραστηριοποιήθηκε έντονα στο χώρο της Τοπικής αυτοδιοίκησης όπου και διακρίθηκε:... 

 

Το «κοινωνικό πείραμα» του Charlie Hebdo

Η εκτέλεση των σκιτσογράφων του γαλλικού περιοδικού Charlie Hebdo προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Η δολοφονική επίθεση ενάντια σε ανθρώπους οι οποίοι κρατούσαν μολύβια και πληκτρολόγια ήταν μια επίθεση ενάντια στην ελευθερία της άποψης, τη σάτιρα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αντίθεση στον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία.

Ήταν επίθεση κατά κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, ακριβώς όπως είναι οποιαδήποτε δολοφονία αμάχων που αγωνίζονται για την ελευθερία τους, το μέλλον των παιδιών τους και την υπεράσπιση των κοινωνικών τους κεκτημένων. Από το Παρίσι ως τη Λωρίδα της Γάζας κι από τα κινεζικά εργοστάσια της Σενζέν ως το Μιζούρι των Ηνωμένων Πολιτειών.

Κι όμως. Τα πρωτοσέλιδα του περιοδικού Charlie Hebdo δημιούργησαν μια τεράστια συζήτηση για το πόσο ένας κατά φαντασίαν θρησκευόμενος δικαιούται να φανατίζεται και να δολοφονεί στο όνομα του Θεού του, αλλά και για το ποιος έχει δικαίωμα να οικειοποιείται νεκρούς δημοσιογράφους, σκιτσογράφους και αστυνομικούς (ναι υπήρχαν και νεκροί Μουσουλμάνοι αστυνομικοί) για να προωθήσει μια ατζέντα ομοφοβίας, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας.
Επειδή όμως ορισμένες φορές τα καλύτερα συμπεράσματα βγαίνουν μέσα από τις πιο εύστοχες ερωτήσεις, ιδού ένα μικρό δείγμα:

Είναι δυνατόν ένα σατιρικό μέσο ενημέρωσης να χλευάζει τα θεία;

Βεβαίως. Η περίπτωση του Charlie Hebdo είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές. Το περιοδικό ακολουθεί την ίδια πολιτική από τη δεκαετία του ’60. Τα πρωτοσέλιδα του έχουν στραφεί, μεταξύ άλλων, ενάντια στον θρησκευτικό φανατισμό, τον φονταμενταλισμό, τις θρησκευτικές διακρίσεις, την παράνοια που φέρνει ο εκκλησιαστικός υπνωτισμός φτωχών και περιθωριοποιημένων λαϊκών μαζών, τα εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Δύσης.

Ναι, αλλά πώς γίνεται να απεικονίζεται το Άγιο Πνεύμα να πηδάει τον Υιό, που πηδάει τον Πατέρα και τον Μωάμεθ να γλωσσοφιλιέται με αγνώστους;

Γιατί να μην γίνεται; Ποιος είπε ότι ο Θεός, ο Αλλάχ ή ο Μωάμεθ παρεξηγούνται από τέτοια δημοσιεύματα. Όποιος ισχυρίζεται ότι δρα εξ ονόματός τους, ή κατ’ εντολή τους, είτε είναι θεομπαίχτης, είτε τρελός, είτε και τα δύο μαζί.

Ως πού μπορεί να φτάσει η σάτιρα; Είναι δυνατόν να σατιρίζονται κι άλλοι εκτός από τους ισχυρούς;

Ναι, φυσικά και είναι. Η σάτιρα μπορεί να στρέφει την προσοχή της παντού. Με τη μόνη διαφορά ότι η σάτιρα οφείλει να είναι ακριβοδίκαιη. Αν ενεργεί για λογαριασμό του ισχυρού, δεν είναι σάτιρα αλλά προπαγάνδα. Αν στοχεύει μόνο μια κοινωνική ομάδα, θρησκεία, τάξη, πολιτική πεποίθηση, ιδεολογία, κομματική παράταξη, τότε είναι ελεγχόμενη. Αυτό δεν είναι σάτιρα, αλλά εκτέλεση συμβολαίου συγκεκριμένων συμφερόντων.

Πρέπει τελικά να φοβόμαστε τους Μουσουλμάνους, του Χριστιανούς ή οποιοδήποτε θρήσκευμα ή δόγμα;

Δεν υπάρχει καν λόγος να κάνουμε μια ερώτηση σαν αυτή. Τι έχουμε να φοβηθούμε από έναν Μουσουλμάνο, έναν Χριστιανό ή έναν άθεο; Εφόσον ο καθένας κρατάει την πίστη του για τον εαυτό του, πώς μπορούμε να λέμε ότι ένας Εβραίος είναι κατά κανόνα φιλάργυρος ή «μασώνος»; Αυτές είναι τουλάχιστον ηλίθιες θεωρίες στις οποίες η ανθρωπότητα υποτίθεται ότι έχει δώσει τις απαντήσεις της εδώ και μερικούς αιώνες. Τουλάχιστον στη θεωρία.

Ζει η Ευρώπη έναν πολιτισμικό πόλεμο;

Όχι. Η Ευρώπη δεν ζει κανέναν πολιτισμικό, θρησκευτικό ή φυλετικό πόλεμο. Ο πόλεμος ο οποίος διεξάγεται στην Ευρώπη είναι καθαρά ταξικός. Και έχει προκληθεί από τις ίδιες τις πολιτικές της μακριά από τα δικά της σύνορα. Ο θρησκευτικός φανατισμός αποτέλεσε για πολλές δεκαετίες το εργαλείο της Δύσης για την επεκτατική της πολιτική στη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Αφρική. Η μειοψηφία των φανατικών εξοπλίστηκε και εκπαιδεύτηκε στρατιωτικά για να επιβληθεί στους πολλούς, επιστρέφοντάς τους αιώνες πίσω.

Πολιτισμικά, ιστορικά, κοινωνικά.

Οι φτωχοποιημένες και αμόρφωτες μάζες ανθρώπων μεγάλωσαν μέσα στη βία και το μίσος για τον «άπιστο». Μόλις ο άπιστος σταμάτησε να τους στηρίζει, τότε στράφηκαν εναντίον του. Κι όταν οι πατρίδες τους έγιναν πεδία αιματηρών συγκρούσεων, τότε εξάπλωσαν τον φανατισμό τους στα ευήκοα ώτα εκείνων που παρέμειναν στο περιθώριο, εντός των συνόρων των «απίστων». Κι ύστερα επάνδρωσαν τα πιο αρρωστημένα τους σχέδια. Άλλωστε, το ισλαμικό Χαλιφάτο δεν είναι παιδί των φονταμεταλιστών. Είναι γνήσιος γόνος της δυτικής πολιτικής, εξοπλισμένος κατά ένα μεγάλο βαθμό από τον έμπορο όπλων που ακούει στο όνομα Φρανσουά Ολάντ.

Μπορεί να θεωρήσει κάποιος τη δολοφονία των σκιτσογράφων και των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo πολιτικό γεγονός;

Όχι. Η δολοφονία τους δεν είναι πολιτικό γεγονός, αλλά μια πράξη εκδίκησης στο όνομα ενός αιμοσταγούς θεού ο οποίος δεν υπάρχει καν στα ιερά τους βιβλία. Παρόλα αυτά, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και η ακροδεξιά ηγέτιδα του Γαλλικού Μετώπου, έσπευσαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά τις δολοφονίες, ο καθένας για τους δικούς του σκοπούς. Ο Αντώνης Σαμαράς για να προωθήσει τη μεταναστοφοβία και τον ρατσισμό ο οποίος διακρίνει τον ίδιο και την πολιτική του. Η Μαρίν Λεπέν για να προωθήσει την ατζέντα –μεταξύ άλλων- των θρησκευτικών διώξεων, της επαναφοράς της θανατικής ποινής και του στιγματισμού των μειονοτήτων. Επιδιώξεις τις οποίες είχαν κριτικάρει πολλάκις οι δολοφονημένοι σκιτσογράφοι του Charlie Hebdo.

Ήταν ακραίο το Charlie Hebdo;

Για κάποιους ναι. Για άλλους όχι. Ποιος είναι αυτός που ορίζει τι είναι ακραίο και τι όχι; Ο Θεός; Ο Μωάμεθ; Ο νόμος;

Οι αναγνώστες, είναι η απάντηση.

Εκείνοι επιλέγουν αν κάτι αρμόζει στο γούστο ή τα κριτήρια τους. Κι αν δεν τους κάνει, δεν το αγοράζουν. Ούτε το αναπαράγουν. Στο τέλος, αυτό είναι το μόνο εργαλείο που διαχωρίζει την ποιοτική σάτιρα από τη χυδαιότητα.

Έχουν το δικαιώματα τα κόμματα να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς σκιτσογράφους;

Αναλόγως την περίπτωση. Κόμματα σαν τη Νέα Δημοκρατία, η οποία έχει καταδικάσει τα πρωτοσέλιδα από το Ποντίκι και το περιοδικό Unfollow ενώ έχει στηρίξει διώξεις σαν αυτή του διαχειριστή της σελίδας στο Facebook «Γέρων Παστίτσιος», έχουν απολέσει το δικαίωμα αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος χρησιμοποίησε ένα «σεξιστικό» σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου για να κάνει πολιτική ενάντια σε έναν μιντιακό όμιλο, με τον οποίο είχε προβλήματα εξ αρχής αλλά ποτέ δεν απέκτησε το θάρρος να το δείξει απευθείας. Αντ’ αυτού, επέλεξε να σηκώσει τους τόνους με αφορμή ένα –κατά τη δική μου άποψη- απαράδεκτο σκίτσο.

Μπορεί να αντιδράσει μια πολιτική ή κομματική οντότητα σε ένα φαινομενικά σατιρικό σκίτσο;

Ναι μπορεί. Εφόσον, για παράδειγμα, το σκίτσο αυτό αμφισβητεί την ίδια την ιστορία και παίζει το επικίνδυνο παιχνίδι της θεωρίας των δύο άκρων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πρωτοσέλιδο ενός από τα γνωστά free press, το οποίο εξίσωνε τον ναζισμό με τον κομμουνισμό. Τέτοιου είδους ανιστόρητες πράξεις είναι επικίνδυνες, εφόσον δεν ακολουθούν τον πρώτο «κανόνα» της σάτιρας κι εξυπηρετούν την κυρίαρχη αφήγηση που ευνοεί τον ισχυρό και τα συμφέροντα του.

Τι μπορείς να πεις σε όσους θεωρούν αναμενόμενες τις δολοφονικές επιθέσεις σε περιοδικά σαν το Charlie Hebdo;

Την απάντηση του διευθυντή σύνταξης του περιοδικού, Στεφάν Σαρμπονιέ, στη συνέντευξή του στον Στέλιο Κούλογλου: «Δηλαδή, μια γαλλική σατιρική εφημερίδα, μια μικρή γαλλική σατιρική εφημερίδα, θα έφτανε με μερικά σκίτσα να εκνευρίσει την Αλ-Κάιντα, για παράδειγμα, ή τους ισλαμιστές τρομοκράτες πολύ περισσότερο απ’ ότι αυτή καθαυτή η πολιτική της Γαλλίας στο Μάλι ή απ’ ότι η πολιτική των ΗΠΑ στον υπόλοιπο κόσμο κλπ. Άρα, εάν οι ισλαμιστές θέλουν να εκτονωθούν με την τοποθέτηση βομβών, έχουν πάμπολλους άλλους λόγους να το πράξουν και πιστεύω πως δεν έχουν ανάγκη το Charlie Hebdo ως δικαιολογία».

Μα την επίθεση αυτή δεν την διέπραξαν «Γάλλοι πολίτες»;

Ναι. Την επίθεση αυτή την διέπραξαν «Γάλλοι πολίτες». Αλλά ακόμη κι αν την διέπρατταν «μετανάστες», τι διαφορά θα είχε; Όποιος είναι μετανάστης είναι δολοφόνος; Όποιος είναι Μουσουλμάνος είναι τζιχαντιστής; Όποιος είναι Χριστιανός που ζει στη Μέση Ανατολή είναι πράκτορας της Δύσης; Ο θρησκευτικός φανατισμός είναι το απόλυτο όπλο στη μάχη των τάξεων. Μόνος κερδισμένος είναι αυτός που εισπράττει το αντίτιμο του αίματος σε πετροδόλαρα, αγωγούς φυσικούς αερίου, αποθέματα χρυσού, εμπορικούς δρόμους, διαμάντια και άλλα πολύτιμα μέταλλα. Χαμένοι είμαστε όλοι οι υπόλοιποι.

Ο επίλογος

Οι ερωτήσεις είναι πάρα πολλές, αλλά καλύτερα να σταματήσω εδώ. Άλλωστε, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Αρκεί να πάψει να αλλάζει διαρκώς θέσεις. Γιατί μετά από λίγο, η τρικυμία που προκαλούν οι σχολιαστές επί παντός επιστητού μας κάνουν να νιώθουμε ότι εκτός συνόρων είμαστε όλοι δημοκράτες και φανατικοί οπαδοί του Διαφωτισμού. Όταν όμως η υπόθεση περνά τα δικά μας σύνορα, τότε ο εφήμερος «ανθρωπισμός» χάνεται, κι ο ένας προσπαθεί να κατασπαράξει τον άλλο.

Πολύφημος

Τρομοκρατoύν τους καταθέτες για να κλέψουν τις ψήφους τους.

του Νίκου Ιγγλέση 

Κινδυνεύουν οι καταθέσεις των Ελλήνων, κραυγάζουν οι εκπρόσωποι της μνημονιακής συγκυβέρνησης προκειμένου να τρομοκρατήσουν για μια ακόμη φορά τους πολίτες.

Ο υπουργός Επικρατείας Δημήτρης Σταμάτης, σέρνοντας πρώτος το χορό, δήλωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει σε εσωτερικό δανεισμό, χρησιμοποιώντας τις καταθέσεις των Ελλήνων, ακόμη και των μικροκαταθετών, για αγορά εντόκων γραμματίων του Δημοσίου, δηλαδή κάθε 15 μέρες θα «τραβάνε» προφανώς υποχρεωτικά, είπε, από τις καταθέσεις των πολιτών.Αμέσως μετά τη σκυτάλη πήρε ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς επισημαίνοντας, σε κάθε ομιλία του, τον κίνδυνο για τις καταθέσεις αν στις εκλογές επικρατήσει η αντιπολίτευση.

Ας σκεφτούμε ότι αυτά λέγονται απ’ αυτούς που κούρεψαν τα χρήματα των Ελλήνων μικρο-ομολογιούχων το 2012. 

Αφορμή για τις απίστευτες αυτές τερατολογίες αποτέλεσε η δήλωση του οικονομολόγου, μέλους της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννη Τόλιου ότι το υφιστάμενο δημοσιονομικό κενό μπορεί να αντιμετωπιστεί και με την έκδοση εντόκων γραμματίων, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια, τα οποία θα μπορούν να αγοράζουν, αν θέλουν, και οι καταθέτες, κάτι που δεν μπορούν να κάνουν σήμερα. Τα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου αγοράζονται μόνο από τις τράπεζες, για να επωφελούνται από τα σχετικά υψηλότερα επιτόκια. 

Τα έντοκα γραμμάτια είναι τρίμηνης ή εξάμηνης διάρκειας και όχι 15 ημερών όπως λέει, μη γνωρίζοντας, ο κ. Δ. Σταμάτης. Προκειμένου να αποπληρωθούν, όταν λήγουν, το Δημόσιο εκδίδει νέα τρίμηνα ή εξάμηνα, ανακυκλώνοντας έτσι το χρέος προς τις τράπεζες. Οι εκδόσεις 

εντόκων γραμματίων αποσκοπούν στην κάλυψη του ελλείμματος στον προϋπολογισμό που εξακολουθεί να υφίσταται παρά τα δάνεια που παίρνει η χώρα από το Μηχανισμό Στήριξης. Τα έντοκα γραμμάτια ως βραχυπρόθεσμος δανεισμός έχουν υψηλότερο επιτόκιο από αυτό των δανείων της Τριαρχίας (Τρόϊκα). 

Το 2014 το Δημόσιο εξέδωσε ανακυκλούμενα έντοκα γραμμάτια συνολικού ύψους 40,6 δις. ευρώ. Παράλληλα, προκειμένου να καλύψει τα ελλείμματά του, εξέδωσε, για πρώτη φορά τα τέσσερα τελευταία χρόνια και βραχυπρόθεσμους τίτλους εξωτερικού ECP (Euro Commercial Paper) ύψους 79,4 δις. Όλα αυτά ενώ η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι πέτυχε από το 2013 πρωτογενές πλεόνασμα. 

 

Στόχος οι καταθέτες όχι οι καταθέσεις 

Η «επιχείρηση φόβος» που εξαπέλυσε το ευρύτερο κόμμα του Μνημονίου, εν όψει των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, βασίζεται στο υπερόπλο της προπαγάνδας και στα διδάγματα του Γκέμπελς. Ο θεωρητικός του Γ΄ Ράϊχ έλεγε «Αν πεις ένα αρκετά μεγάλο ψέμα και συνεχίζεις να το επαναλαμβάνεις, ο λαός θα καταλήξει τελικά να το πιστέψει». Μην έχετε καμία αμφιβολία, μέχρι την παραμονή των εκλογών όλες οι συνιστώσες, μνημονιακές και κρυφομνημονιακές, του δωσιλογισμού και της ξενοκρατίας θα τρομοκρατούν το λαό με την απώλεια των καταθέσεών του, αν τολμήσει να ψηφίσει «ακραίες δυνάμεις» και «μη γνωστά πρόσωπα» κατά τον πρόεδρο της Κομισιόν κ. Ζαν Κλώντ Γιούνκερ. 

Αλλά ας υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πράγματι «κρυφό σχέδιο», για Plan B μίλησε ο κ. Δ. Σταμάτης, να βάλει χέρι στις καταθέσεις των πολιτών, αυτό είναι εφικτό; Η απάντηση είναι όχι γιατί οι καταθέσεις είναι λογιστικές και όχι πραγματικές (δεν υπάρχει αντίστοιχο χαρτονόμισμα). Ο πολύς κόσμος πιστεύει ότι τα χρήματά του, που έχει καταθέσει σε μια τράπεζα, φυλάσσονται στα χρηματοκιβώτιά της για να του επιστραφούν όταν τα ζητήσει. Στην πραγματικότητα δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. 

Οι συνολικές καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες ανέρχονται σε περίπου 162 δις. Από το ποσό αυτό μόνο ένα μικρό ποσοστό περίπου 8-10 %, δηλαδή 13-16 δις. βρίσκονται στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών, τα υπόλοιπα έχουν δοθεί σε δάνεια (επιχειρηματικά, στεγαστικά, καταναλωτικά και προς το Δημόσιο).

Οι τράπεζες μάλιστα έχουν χορηγήσει δάνεια περισσότερα από τις καταθέσεις, περίπου 215 δις., μέσω δανεισμού τους από άλλες τράπεζες και την ΕΚΤ. Το χειρότερο όμως είναι ότι από το σύνολο των δανείων περίπου 80 δις. δεν αποπληρώνονται (κόκκινα δάνεια) και αποτελούν τη «μαύρη τρύπα» των τραπεζών. Γι’ αυτό είπαμε ότι οι καταθέσεις είναι λογιστικές και όχι πραγματικές και δεν κινδυνεύουν από τα έντοκα γραμμάτια αλλά από τα Μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας, που καταστρέφουν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, μειώνουν τα εισοδήματα και αυξάνουν την ανεργία. Για τους λόγους αυτούς τα «κόκκινα δάνεια» αυξάνονται ανατρέποντας τους ισολογισμούς των τραπεζών (μειώνουν το ενεργητικό τους). Έτσι κατάθεση άνω των 100.000 ευρώ θεωρείται πια επένδυση και ο καταθέτης αναλαμβάνει το ρίσκο που έχει η επιλογή της συγκεκριμένης τράπεζας στην οποία εμπιστεύτηκε τα λεφτά του. 

Από ποιες καταθέσεις λοιπόν θα πάρει τα χρήματα ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν γίνει κυβέρνηση, για να καλύψει το δημοσιονομικό κενό; Απόπειρα να μετατραπεί, υποχρεωτικά, ένα μέρος των καταθέσεων σε έντοκα γραμμάτια σημαίνει ότι το Δημόσιο θα πάρει όλο το ρευστό χρήμα που έχει απομείνει στις τράπεζες, με συνέπεια αυτές να καταρρεύσουν την επόμενη μέρα. Αυτό δείχνει το απύθμενο θράσος της γκεμπελικής προπαγάνδας που βασίζεται στην άγνοια του μέσου πολίτη για το πώς λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα. 

 

Για να μη ξεχνιόμαστε 

Αυτό που παρακολουθούμε σήμερα έχει ξαναγίνει λίγο πριν από τις προηγούμενες εκλογές. Φρεσκάροντας λίγο τη μνήμη μας ας θυμηθούμε τη λεγόμενη «Μυστική Έκθεση του Μαξίμου» όπως τιτλοφορείτο που είδε το φως της δημοσιότητας το Φεβρουάριο του 2012 και παρουσιάστηκε τότε απ’ όλες σχεδόν τις εφημερίδες και τα ηλεκτρονικά μέσα χωρίς κανέναν ουσιαστικό αντίλογο. 

Στη «Μυστική Έκθεση» περιγράφεται ο «πυρηνικός χειμώνας» που θα ενσκύψει στην Ελλάδα στην περίπτωση της άτακτης χρεοκοπίας (η συντεταγμένη έγινε το 2010) και της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη.

Αξίζει να δοθεί ένα μικρό απάνθισμα των όσων ανέφερε αυτή η έκθεση, με την υπενθύμιση ότι άτακτη χρεοκοπία μπορεί να επέλθει μόνο από το αδιέξοδο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας σε συνδυασμό με τη βουλιμία των αγορών, όπως έγινε στην Αργεντινή το 2001. 

1. Πρώτες 72 ώρες: Μαζικές αναλήψεις καταθέσεων, οι τράπεζες κλείνουν για 2-3 μέρες και μετά επιβάλλουν πλαφόν αναλήψεων ανά μήνα που δεν ξεπερνά τα 200 – 300 ευρώ 

2. Πρώτες 2 εβδομάδες: Πρώτες ελλείψεις σε πετρέλαιο, ουρές στα βενζινάδικα με εκτόξευση των τιμών, μειώνονται τα δρομολόγια των συγκοινωνιών και τα εισιτήρια αυξάνονται ως 200%, πρώτες ελλείψεις προϊόντων στα σούπερ-μάρκετ. 

3. Πρώτος μήνας: Στάση πληρωμών στο Δημόσιο, 800.000 υπάλληλοι δεν παίρνουν το μισθό τους, τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, τα φαρμακεία δεν έχουν φάρμακα. 

4. Πρώτο τρίμηνο: Μπλακάουτ στη ΔΕΗ, βυθίζεται η χώρα στο σκοτάδι, διακοπές ρεύματος με ανώτατο όριο τις 5 διακεκομμένες ώρες την ημέρα. 

5. Πρώτο έτος: Η ανεργία φτάνει επίσημα στο 35% (σ.σ. σήμερα έχει φτάσει το 27%) και οι άνεργοι πλησιάζουν τα 2 εκατ., η απώλεια εισοδήματος φτάνει το 65%, σε σχέση με το 2011, ο πληθωρισμός φτάνει το 70%, πωλούνται μαζικά έναντι ελαχίστου τιμήματος Δημόσιοι Οργανισμοί, αεροδρόμια, λιμάνια, ακίνητα (σ.σ. ότι ακριβώς γίνεται σήμερα). 

6. Τα πρώτα πέντε χρόνια: Ένα χρόνο μετά τη χρεοκοπία (σ.σ. προκειμένου να έχει ολοκληρωθεί η καταστροφή) αποφασίζεται η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή με ισοτιμία 1 ευρώ = 1.000 δραχμές, στη συνέχεια θα ακολουθήσει υποτίμηση 50 – 70% για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα! (σ.σ. φαίνεται ότι δεν θα επαρκεί η αρχική υποτίμηση του 1.000%). Έλληνες με κεφάλαια στο εξωτερικό και ξένοι κερδοσκόποι (σ.σ. δηλαδή δε θα είναι επενδυτές;) θα αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές ακίνητα και επιχειρήσεις, το 4% του πληθυσμού θα χάσει τη ζωή του από αιτίες που θα έχουν σχέση με την άτακτη χρεοκοπία. 

Όλα αυτά που περιγράφονται σ’ αυτή την έκθεση, καθώς και σε άλλες όπως αυτή της Εθνικής Τράπεζας που κυκλοφόρησε στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις εκλογές του Μαϊου και Ιουνίου 2012, αποσκοπούσαν στο να τρομοκρατήσουν το λαό και να διατηρήσουν στην εξουσία το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου, τη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ, και δυστυχώς το πέτυχαν. 

Τώρα παραμονές των νέων εκλογών πάλι μας απειλούν με χρεοκοπία και Grexit. Είναι απίστευτο και όμως αληθινό τα ίδια πολιτικά κόμματα, οι ίδιοι πολιτικοί που οκτώ χρόνια μετά την εισαγωγή του ευρώ χρεοκόπησαν (το 2010) την Ελλάδα, δανειζόμενοι από τις αγορές και επί πέντε χρόνια τη σώζουν από την κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν, σήμερα κατηγορούν την αντιπολίτευση ότι αν εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική η χώρα θα χρεοκοπήσει.

Με θράσος χιλίων πιθήκων ισχυρίζονται ότι αυτοί έχουν σχέδιο εξόδου από την κρίση που συνίσταται: 

α) Στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης σ’ ένα μήνα. 

β) Την εξασφάλιση «Πιστοληπτικής γραμμής στήριξης αυξημένης εποπτείας». 

γ) Την έξοδο στις αγορές για αποπληρωμή των τοκοχρεωλυσίων, όπως γινόταν μέχρι το 2010. 

Δεν λένε όμως ότι: 

α) Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης περιλαμβάνει νέα μέτρα όπως η αύξηση του ΦΠΑ, η μείωση των κύριων συντάξεων, η απελευθέρωση των απολύσεων κ.ά που δεν τόλμησαν να παρουσιάσουν στη Βουλή προς ψήφιση και γι’ αυτό έφεραν την προεδρική εκλογή ένα μήνα νωρίτερα. 

β) Η «Πιστοληπτική γραμμή στήριξης αυξημένης εποπτείας» προϋποθέτει ένα τρίτο Μνημόνιο με νέα μέτρα που θα ζητήσουν οι πιστωτές προκειμένου να εκταμιεύσουν χρήματα που είχαν διατεθεί με τα προηγούμενα Μνημόνια. 

γ) Η έξοδος στις αγορές σημαίνει δανεισμός με υψηλότερα επιτόκια προκειμένου το χρέος να ανακυκλώνεται και όχι να μειώνεται, δηλαδή για να πληρώνουμε εσαεί το παλιό χρέος με νέο χρέος και υπό αγγλικό δίκαιο. 

Η μνημονιακή συγκυβέρνηση τρομοκρατεί για μια ακόμη φορά τους πολίτες, δεν ενδιαφέρεται για τις καταθέσεις αλλά για την ψήφο των καταθετών.

Με την ψήφο μας, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, ας τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες (Ρήση του Γ. Παπανδρέου, του Γέρου της Δημοκρατίας, το 1961 μετά τις εκλογές βίας και νοθείας).

Από το  http://greekattack.wordpress.com via http://paratiritis-peiraia.blogspot.gr/

Ευρωραγιαδισμός της πεντάρας!

   

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η τάξη των χορτάτων αποφάσισε να ξαναπιάσει τη «βαριοπούλα» για να σφηνώσει μέσα στο κεφάλι των πεινασμένων την γνωστή απάτη: Ότι τα δικά της ιδιοτελή προνόμια ισοδυναμούν με το δήθεν «εθνικό συμφέρον»...

    Δεν υπάρχει πολιτευτής της μνημονιακής συμφοράς, τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός κολαούζος, δεν υπάρχει προύχοντας, δεκανίκι ή παπαγάλος του ευρω-ραγιαδισμού, που να μην επιδίδεται στη διακίνηση του παρακάτω δόγματος:

    «Η μεγαλύτερη μεταπολεμική κατάκτηση της χώρας είναι το ευρώ»! Νατη η γνωστή μπούρδα που, όπως ακριβώς και το 2012, επιστρέφει  στο προσκήνιο. Ιδού η «μεγάλη αλήθεια» τους, που διακινείται με ένταση οργουελιανής προπαγάνδας τα τελευταία 24ωρα.   

    Ο στόχος τους είναι προφανής: Επιδιώκουν και στο τελευταίο χωριό της χώρας, και στην τελευταία ανθρωποσύναξη, και στον τελευταίο μισθωτό, «απασχολήσιμο», άνεργο, τον απομονωμένο και παραδομένο μπροστά στο σύγχρονο εικονοστάσι της μαζικής χειραγώγησης που ακούει στο όνομα «τηλεόραση», να φτάσει το παραλυτικό μήνυμα:

    «’Η θα αποδεχτείς να θυσιάζεσαι αιωνίως, ή θα μας διώξουν από το ευρώ και τότε… χανόμαστε»!

    Το λοβοτομικό τους εγχείρημα να ταυτίσει ο ελληνικός λαός την ίδια του την ύπαρξη με ένα νόμισμα (!), είναι τόσο φτηνό και τόσο ανάξιο, μια σκέτη φάρσα προηγούμενων ιστορικών περιόδων όταν εκτρέφονταν «Μεγάλες Ιδέες» - οι οποίες έφεραν τις πραγματικές συμφορές.

    Σε κάθε περίπτωση η τακτική τους συνιστά μια ακόμα απόδειξη για την «ποιότητα» των «σωτήρων»: Για τους ευρω-μαυρογιαλούρους μας το «μεγαλύτερο μεταπολεμικό επίτευγμα» δεν είναι ούτε ότι η Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της μετά από την καταστροφή του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Ούτε ότι κατάφερε να περάσει διά πυρός και σιδήρου μέσα από «γύψους» και χούντες. Ούτε ότι ο λαός της δημιούργησε μια χώρα που το ΑΕΠ της, ο πλούτος της,  αυξήθηκε από τη μεταπολίτευση και σε σταθερές τιμές του 1974 έως και κατά 15.000%!

    Όχι! Για την τάξη που εκπροσωπεί ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου, ο Θεοδωράκης, το «μεγαλύτερο επίτευγμα» της Ελλάδας είναι ότι έχουν εξαναγκάσει τον ελληνικό λαό να μετράει τη δυστυχία του έχοντας για μονάδα μέτρησης μια… μεταμφίεση του μάρκου!

    Το «μεγαλύτερο επίτευγμα» της Ελλάδας (ω, τι κήρυγμα πατριωτισμού»!) είναι ότι, πλέον, τα μονοπώλια μετρούν την φοροαποφυγή τους στην Ελλάδα, τις καταθέσεις τους στην Ελβετία και την εκμετάλλευση του εργάτη στην Ευρώπη, έχοντας για μονάδα μέτρησης μια... μεταμφίεση του μάρκου.

    Πράγματι. Από αυτή την άποψη, το ευρώ για την ολιγαρχία - και μόνο για την ολιγαρχία – είναι μεγάλη κατάκτηση. Πράγματι, οι εγγυήσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ «δεν αμφισβητείται», στην ίδια ολιγαρχία απευθύνονται.

    Ακούγοντας τους ευρω-εκβιαστές δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς πως τα «επιχειρήματά τους» δεν αξίζουν ούτε μια τρύπια δεκάρα. Κι αν η προπαγάνδα τους καταφέρνει να «περνάει» και να βαφτίζει το μαύρο άσπρο, είναι για ένα και μόνο λόγο: Επειδή έχει εξασφαλίσει ότι μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, με το διαρκές «πες - πες» της ακατάσχετης ευήθειάς της, «κάτι θα μείνει».

    Εντούτοις, όσο κι αν μονότονα επιμένουν ότι το «ευρώ» είναι ένα τοτέμ όπου οι Έλληνες πρέπει να προσέρχονται γονυπετείς για να το προσκυνούν και να του προσφέρουν τα παιδιά τους, όπως ο Αβραάμ τον Ισαάκ, δε μας απαντούν:

    Ποιος κερδίζει από τη σφαγή; Ποιος κέρδισε από την ΕΕ, από τα «Αγορές», από τα Μάαστριχτ; Η «βασιλεία των Ουρανών» που υπόσχονταν ποιον αφορούσε; Στη λατρεία ποιου ακριβώς «Θεού» καλούν το λαό να συνεχίσει να παίρνει μέρος ως σφαχτάρι; Τίνος «Άγιος» είναι, τελικά, το ευρώ;

    Η ευρω-προπαγάνδα για να πνιγεί μέσα στην ίδια της τη ρηχότητα είναι αρκετό να ζυγιστεί και να μετρηθεί με το ζύγι του καθημερινού ανθρώπου. Εκείνου του ανθρώπου που πάει στο σούπερ - μάρκετ και στη λαϊκή. Εκείνου του ανθρώπου που δεν έχει για φάρμακα και πετρέλαιο θέρμανσης.

    Ας το αποτυπώσουμε, λοιπόν, με τον πιο απλό, έως απλουστευτικό και απλοϊκό, τρόπο. Με τον τρόπο, δηλαδή, που υπαγορεύεται από τη δική τους «βαθύνοια», και με δεδομένο ότι τα δώδεκα χρόνια που πέρασαν από τότε είναι ελάχιστος χρόνος για να θολώσει η σκέψη.

    Ρωτάμε: Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που από το ίδιο βράδυ που μας το παρουσίασε ο Σημίτης, ό,τι ο εργάτης αγόραζε με 100 δραχμές, το επόμενο πρωί το αγόραζε με 170 δραχμές;

    Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που με το που μπήκε στη ζωή του Έλληνα, ό,τι τη μια στιγμή κόστιζε 200 δραχμές, την ακριβώς επόμενη στιγμή ο μισθωτός έπρεπε να πληρώσει 340,75 δραχμές για να το ψωνίσει;

    Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που τίναξε την ακρίβεια ακόμα πιο ψηλά;

    Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα

• κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ ανεργίας,
• κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ φτώχειας,

• κατέρριψε, ήδη προ μνημονίου, κάθε προηγούμενο ρεκόρ πραγματικής μείωσης εισοδημάτων,
• κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ σε «λουκέτα» και «φέσια» στην αγορά,
• κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ μεταναστευτικής ροής της νεολαίας σε ομαλές συνθήκες,
• κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ χρεών;

    Βέβαια, ισχύει και η άλλη αλήθεια: Το ευρώ, όντως, είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η ελληνική πλουτοκρατία - πατώντας πάνω στον κοινωνικό ερειπιώνα που αποτελεί την προϋπόθεση για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των μονοπωλίων - σημείωσε τη μεγαλύτερη κερδοφορία στην ιστορία της!

    Το ευρώ είναι το νόμισμα με το οποίο οι τράπεζες έφτασαν να κατέχουν ενεργητικό 3 (!) φορές πάνω από όλο το ΑΕΠ της χώρας με αποτέλεσμα οι δικές τους «φούσκες» να μετατρέπονται σε χρέη για το λαό και σε πλειστηριασμούς για τα σπίτια του λαού. Να, επομένως, από πού η απορρέει η λατρεία τους για το ευρώ, την ΕΕ, την Ευρωζώνη ΟΝΕ...

    Αυτό είναι το ευρώ «τους». Μέσο νομισματικής καταγραφής του θησαυρισμού των λίγων και της αποστέρησης των πολλών. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι και κάθε νόμισμα – από το δολάριο και τη δραχμή μέχρι τα αρχαίες μνες αι τα τάλαντα - στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της ταξικής ανισότητας.

    Να λοιπόν γιατί το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα θα μετρούν τη χλιδή τους οι κεφαλαιοκράτες - και σε ποιο νόμισμα θα μετρούν την ανέχειά τους οι προλετάριοι, οι άνεργοι, εξαθλιωμένοι.

    Το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα οι μεν δουλοκτήτες θα μετράνε τα περισσεύματά τους, οι δε είλωτες το υστέρημά τους.

    Το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα θα μετρούν οι πολυεθνικές την υπεραξία που σφετερίζονται και σε ποιο νόμισμα οι εργάτες και οι άνεργοι την υποτίμηση της ζωής τους και τον εξανδραποδισμό της ύπαρξής τους.

    Το δίλημμα είναι αν ο λαός θα διατηρήσει ζωντανές τις δυνάμεις που απαιτούνται ώστε να τους «σαρώσει» θέτοντας στην υπηρεσία του την οικονομία (συνεπώς και το νόμισμα). Αν δηλαδή θα γίνει εκείνος πολιτικά κυρίαρχος αποτινάσσοντας από το σβέρκο του τις πολιτικές βδέλλες. Η’ αν θα «παραδοθεί» και θα αφεθεί να τον απομυζούν μέχρι τελευταίας «ευρωδεκάρας» εκείνοι που δεν δίνουν για τη ζωή του «πεντάρα τσακιστή».

 Πηγή

«Θέλουμε δίκαιη λύση για όλη την Ευρώπη»

Μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα λάβει μέτρα ανακούφισης των φτωχότερων πολιτών, δήλωσε ο ευρωβουλευτής του κόμματος Γιώργος Κατρούγκαλος. Στόχος, η επαναδιαπραγμάτευση και το κούρεμα του χρέους και η παραμονή στην ευρωζώνη.

Προτεραιότητα μίας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν η αντιστροφή των σκληρών μέτρων λιτότητας που επιβλήθηκαν στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα στην Ελλάδα, δήλωσε σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Deutsche Welle ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κατρούγκαλος. Σε ό,τι αφορά το χρέος, ο κ. Κατρούγκαλος διευκρίνισε ότι επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι επαναδιαπραγμάτευσή του, δεδομένου ότι είναι σήμερα πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με το διάστημα που υπήχθη η Ελλάδα στους μηχανισμούς σταθερότητας.

Όπως σημείωσε ο κ. Κατρούγκαλος: «Πώς μπορεί να είναι βιώσιμο ένα τέτοιο χρέος; Θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να γίνει ‘κούρεμα'. Προτείνουμε τη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για το χρέος, όπως το 1953 στο Λονδίνο, όπου ρυθμίστηκε το γερμανικό χρέος. Προτείνουμε κάτι τέτοιο και επειδή πιστεύουμε ότι είναι κακό για τη συνοχή της ΕΕ να είναι διαιρεμένη σε δανειστές και οφειλέτες».

«Δεν θα υπάρξουν μονομερείς ενέργειες»

«Δεν ζητάμε δώρα από τους άλλους λαούς της Ευρώπης», τόνισε ο κ. Κατρούγκαλος

Ο συνταγματολόγος και ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ υπογράμμισε ότι το κόμμα του θέλει να διαπραγματευθεί μία λύση που δεν θα επιβαρύνει τους φορολογουμένους. Όπως διευκρίνισε, «αυτό που προτείνουμε είναι ένα είδος ποσοτικής χαλάρωσης εκ μέρους της ΕΚΤ -με απλά λόγια, να τυπωθούν χρήματα- και ένα είδος αμοιβαιοποίησης (σ.σ. του χρέους) μέσω της ΕΚΤ. Με αυτόν τον τρόπο κανείς δεν θα πρέπει να πληρώσει για τα ελληνικά ομόλογα. Ίσως θα πρέπει να ανεχθούμε έναν πολύ υψηλότερο πληθωρισμό, αλλά αυτή τη στιγμή το πρόβλημα δεν είναι ο πληθωρισμός, αλλά ο αποπληθωρισμός. Επομένως, πρέπει να εργαστούμε πάνω σε αυτό, δεν έχουμε μια εύκολη λύση. Δεν ζητάμε δώρα από τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Θέλουμε μία δίκαιη λύση, όχι μόνο για εμάς, αλλά για όλη την ήπειρο».

Ο κ. Κατρούγκαλος ξεκαθάρισε ότι η παραμονή της Ελλάδας τόσο στην ευρωζώνη όσο και στην ΕΕ είναι σαφής επιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ. «Βεβαίως. Θέλουμε να μείνουμε στην ευρωζώνη και στην ΕΕ. Απλά θέλουμε να αλλάξουμε την Ευρώπη -από νεοφιλελεύθερη σε μία κοινωνική Ευρώπη». Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ υπογράμμισε ότι δεν θα υπάρξουν μονομερείς ενέργειες έναντι των δανειστών: «Θέλουμε να πάρουν πίσω τα χρήματά τους, αλλά όχι με αντάλλαγμα μία λίβρα σάρκα και αίμα, όπως στον ‘Έμπορο της Βενετίας'. Θέλουμε μία δίκαιη συμφωνία».

Ποιο μέσο πίεσης διαθέτει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να κάμψει ενδεχόμενες αντιρρήσεις των δανειστών; Όπως υπογράμμισε ο κ. Κατρούγκαλος, «αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Πιστεύουμε ότι ο μοχλός πίεσης είναι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Εννοώ ότι αν κοιτάξει κανείς στην Ευρώπη παρατηρεί ότι τα πολιτικά κινήματα είναι ασταθή –με εξαίρεση ίσως τη Γερμανία. Και γιατί είναι έτσι; Επειδή οι κοινωνίες αντιδρούν στις πολιτικές φτωχοποίησης».

Bernd Riegert / Άρης Καλτιριμτζής

Ηχητικό και οπτικό υλικό για το θέμα

«Θέλουμε δίκαιη λύση για όλη την Ευρώπη» (mp3)  

Πηγή