Εργαζόμενη μητέρα: Ο σύγχρονος «δούλος»

Της  Μάχης Μαργαρίτη

Tο πρωί βιάζεται στον δρόμο να πάει γρήγορα στη δουλειά της. Έτσι βιαστικά επιστρέφει σπίτι. Καθισμένη στο γραφείο βοηθάει το παιδί στα μαθήματα. Μιλάει στο τηλέφωνο με τον παιδίατρο για να κλείσει ραντεβού. Βάζει ένα πλυντήριο και μαζεύει το σπίτι. Σκέφτεται πότε θα πάει το παιδί να αγοράσει ένα ρούχο που χρειάζεται. Κοιτάει το ρολόι για να μην αργήσει να το πάρει από το φροντιστήριο τώρα που σκοτεινιάζει και νωρίτερα. Πάνω από την κουζίνα, ετοιμάζει το αυριανό φαγητό. Στην τηλεόραση βλέπει ένα σποτ που της τονίζει ότι δεν πρέπει να αμελήσει το εμβόλιο της κόρης της -είναι δική της ευθύνη, πατέρας δεν εμφανίζεται στο σποτ. Και το βράδυ, μισοκοιμισμένη, ακούει σε μια εκπομπή κάποιους να μιλούν για την «ισότητα των φύλων».

Πράγματι, στη δημόσια συζήτηση έχει επανέλθει το «γυναικείο ζήτημα». Αλλά τι σημαίνει «γυναικείο ζήτημα»; Τι σημαίνει «ίσες ευκαιρίες»; Και αυτοί που το λένε -άντρες και γυναίκες- εννοούν όλοι το ίδιο πράγμα;

Είναι αλήθεια ότι η ζωή για τις εργαζόμενες μητέρες μπορεί να είναι καλύτερη σε κάποιες χώρες, χειρότερη σε άλλες, ανάλογα με το επίπεδο κοινωνικού κράτους και τον συντηρητισμό της κοινωνίας -συνήθως αυτά τα δύο πηγαίνουν χέρι-χέρι. Όμως, ο κοινός παρονομαστής είναι ότι η πίεση στην εργαζόμενη μητέρα αυξάνεται παντού.

Την περασμένη άνοιξη, η αρθρογράφος του βρετανικού Guardian Χάντλεϊ Φρίμαν, έγραφε: «Ο σύντροφός μου και εγώ είμαστε και οι δύο δημοσιογράφοι…  Αλλά όλοι βλέπουν εμένα ως τον φροντιστή: Σε μένα τηλεφωνεί ο γιατρός αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Σε μένα τηλεφωνούν οι άλλοι γονείς για να κανονίσουν παιχνίδια των παιδιών -και λέγοντας ‘άλλοι γονείς’ αναπόφευκτα εννοώ ‘οι άλλες εργαζόμενες μητέρες’. Αν τα παιδιά δεν πάνε σχολείο μια μέρα, σε μένα τηλεφωνεί ο διευθυντής, παρότι δουλεύω σε γραφείο, ενώ ο σύντροφός μου δουλεύει από το σπίτι.» Φίλες της δημοσιογράφου, επίσης εργαζόμενες μητέρες, που μίλησαν για την καθημερινότητά τους, της είπαν ότι νιώθουν «τυχερές» αλλά και «οργισμένες», νιώθουν «καλά», αλλά και «συχνά κλαίνε». «Οι φίλες μου μου μίλησαν για συζύγους που γίνονται ευερέθιστοι όταν χρειάζεται να φροντίσουν τα παιδιά -δηλαδή να είναι γονείς- και για εργοδότες που γκρινιάζουν για τις μητέρες εργαζόμενές τους που φεύγουν νωρίς από τη δουλειά για να πάρουν τα παιδιά από το σχολείο.»

Η εικόνα, λοιπόν, είναι παρόμοια παντού.

Δουλειά στο σπίτι, άγχος στη δουλειά

Οι εργαζόμενες μητέρες έγιναν ο κανόνας, αλλά οι σεξιστικές παραδόσεις παραμένουν -τόσο στους χώρους εργασίας, όσο και στις σχέσεις. Ο χρόνος που δαπανάται σε «απλήρωτη εργασία» -δουλειές του σπιτιού, φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων, ψώνια, αποκαλύπτει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στα φύλα. Στο Μεξικό, οι γυναίκες ξοδεύουν για αυτές τις δουλειές 6 ώρες και 32 λεπτά την ημέρα, ενώ ένας άντρας 2 ώρες και 17 λεπτά. Στην Πορτογαλία, οι γυναίκες  δαπανούν 5 ώρες και 28 λεπτά την ημέρα σε απλήρωτη εργασία, και οι άντρες 1 ώρα και 36 λεπτά. Η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες με τις χειρότερες επιδόσεις, με τις γυναίκες να κάνουν απλήρωτη εργασία που φτάνει τις  4 ώρες και 26 λεπτά τη μέρα, και τους άντρες λίγο πάνω από μιάμιση ώρα. Την καλύτερη επίδοση στην Ευρώπη έχει η Δανία, με τις γυναίκες στις 4 ώρες και τους άντρες στις 3. Όμως, παντού παραμένει το χάσμα, αφού ο μέσος όρος των 28 χωρών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, σε μελέτη του 2018, δείχνει ότι οι άντρες συνεισφέρουν κατά 50% σχεδόν λιγότερο χρόνο από τις γυναίκες στην απλήρωτη εργασία.

Αυτά συμβαίνουν στο σπίτι. Τι γίνεται, όμως, στους εργασιακούς χώρους; Για πρώτη φορά, φαίνεται ότι η κατάθλιψη στις εργαζόμενες γυναίκες φτάνει στα ίδια επίπεδα με αυτά των άνεργων γυναικών. Στρες, άγχος και κατάθλιψη. «Οι γυναίκες υποφέρουν από εργασιακό στρες πολύ περισσότερο από τους άντρες», έλεγε το 2016 στον Guardian η ψυχίατρος Τζούντιθ Μόρινγκ. Ο σεξισμός στον χώρο εργασίας και οι οικογενειακές υποχρεώσεις προσθέτουν στην πίεση, καθώς οι γυναίκες αντιμετωπίζουν ανισότητα στους μισθούς και έλλειψη υποστήριξης. Επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι οι γυναίκες ηλικίας 25-54 έχουν περισσότερο άγχος από τους άντρες συναδέλφους τους, και αυτή η πίεση φτάνει στα ύψη στις γυναίκες 35-44, όταν πολλές από αυτές έχουν αυξημένες οικογενειακές υποχρεώσεις, όπως να φροντίζουν και για παιδιά και για ηλικιωμένους γονείς.

Η Τζούντιθ Μόρινγκ λέει ότι οι γυναίκες είναι υπό συνεχή πίεση, με επιχειρήσεις συνεχώς να αναμορφώνονται, χωρίς υποστήριξη από τις διοικήσεις, και σε μόνιμη προσπάθεια να ισορροπούν δουλειά και οικογένεια. Αυτό, σύμφωνα με τη βρετανίδα ψυχίατρο, τις αφήνει «άδειες». Από τα 25, οι γυναίκες νιώθουν περισσότερο άγχος από τους άντρες, και αυτό συνεχίζεται για όλα τα χρόνια που θα εργάζονται, σύμφωνα με στοιχεία του βρετανικού κυβερνητικού οργανισμού Health and Safety Executive. Τα στοιχεία βασίζονται στην Έρευνα Εργατικού Δυναμικού της Βρετανίας, που εξετάζει 38.000 νοικοκυριά τον χρόνο και αποτελεί βασική δεξαμενή συλλογής δεδομένων της κυβέρνησης. Στην αναφορά σημειώνεται ότι «τα επαγγέλματα και οι βιομηχανίες όπου αναφέρονται τα υψηλότερα επίπεδα εργασιακού στρες παραμένουν σταθερά οι τομείς υγείας και οι δημόσιοι τομείς της οικονομίας». Οι λόγοι που αναφέρονται είναι επίσης, «ο φόρτος εργασίας, η έλλειψη στήριξης από τις διοικήσεις και οι οργανωτικές αλλαγές».

Το αποτέλεσμα της πίεσης στη δουλειά και της «παραδοσιακής λειτουργίας» στο σπίτι, είναι όλο και πιο φανερό. Στη Βρετανία είχε γίνει μια μελέτη για τα «Παιδιά του ΄90», στην οποία το 17% των νέων έγκυων γυναικών ανέφεραν συμπτώματα κατάθλιψης. Ήταν ήδη ανησυχητικό, αλλά είναι χειρότερο στη γενιά των κορών τους: 25% είναι τα συμπτώματα κατάθλιψης σε έγκυες κάτω των 24 χρόνων, έγραφε πρόσφατα άρθρο στην ιστοσελίδα The Conversation.

Στην Ελλάδα, μια χώρα με μίνιμουμ πολιτική κοινωνικής προστασίας και την κατάσταση να χειροτερεύει στα μνημονιακά χρόνια, η εικόνα είναι πολύ κακή. Στο σημείωμα «Εκθήλυνση της Φτώχιας», του Παρατηρητήριου της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων, τον Αύγουστο του 2018, με έτος αναφοράς εισοδήματος το 2015, φαίνεται ότι η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες όπου η κοινωνική παρέμβαση του κράτους μειώνει ελάχιστα τον κίνδυνο έκθεσης των γυναικών στη φτώχια. Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος για τις γυναίκες 18-64 χρόνων, αφού στις μεγαλύτερες ηλικίες υπάρχει η παρέμβαση των συντάξεων.

Αλλά εκτός από την οικονομική δυσκολία, υπάρχουν και οι αυξημένες υποχρεώσεις των γυναικών. Συχνά υποκαθιστούν τις ανεπαρκείς δομές φροντίδας των παιδιών και των εξαρτημένων συγγενών τους. Επιβαρύνονται με πολλαπλούς ρόλους, με μικρή βοήθεια από τους συντρόφους τους. Και τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα για μια εντελώς παραμελημένη μορφή οικογένειας.

Μονογονεϊκή οικογένεια

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το 85% των λεγόμενων «επικεφαλής μονογονεϊκών οικογενειών» είναι γυναίκες. Στην Ελλάδα, είναι ένα θέμα που ουσιαστικά παραμένει στο περιθώριο της δημόσιας συζήτησης και της ακαδημαϊκής έρευνας -πόσο μάλλον της μέριμνας του κράτους. Μελέτη των Κικίλια-Παπαλιού-Φαγαδάκη για το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών το 2008, ανέφερε ότι «οι οικογένειες αυτές, που αυξάνονται με σημαντικούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια, αποτελούν μια αόρατη και λανθάνουσα δεξαμενή δημιουργίας και αναπαραγωγής κοινωνικού αποκλεισμού. Παράλληλα, είναι μια ομάδα αναμφισβήτητα αδικημένη από άποψης πολιτικών στήριξης και παροχής κοινωνικής προστασίας.» Δεν έχουν αλλάξει και πολλά μέχρι σήμερα.

Ο πιο μεγάλος κίνδυνος, είναι αυτός της φτώχιας. Με βάση στοιχεία του 2016 στην έκθεση «Εκθήλυνση της Φτώχιας», το ποσοστό είναι 18,5% για δύο ενήλικες με ένα παιδί, και εκτοξεύεται στο 30,5% στις μονογονεϊκές οικογένειες, την κατηγορία με το μεγαλύτερο ποσοστό κινδύνου φτώχιας μεταξύ των  δέκα τύπων νοικοκυριών που μελετήθηκαν. Και δίπλα σε αυτό υπάρχει και η περιθωριοποίηση των γυναικών που επιλέγουν μια μη-συμβατική μορφή οικογενειακής οργάνωσης, λόγω των συντηρητικών αντιλήψεων που επικρατούν.

Τα μονογονεϊκά νοικοκυριά αντιμετωπίζουν μια σειρά από επιπρόσθετα προβλήματα κοινωνικής ένταξης και πρόσβασης σε αγαθά. Ο σημαντικά αυξημένος κίνδυνος εισοδηματικής φτώχιας σε σχέση με άλλες μορφές νοικοκυριού οφείλεται στο ότι οι γυναίκες επικεφαλής μονογονεϊκών νοικοκυριών συχνά αποτελούν τη μοναδική πηγή εισοδήματος και παροχής φροντίδας στην οικογένεια. Το ζήτημα της καταβολής διατροφής από τους πρώην συζύγους παραμένει ιδιαίτερα προβληματικό, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, των στερεότυπων, αλλά και της πλήρους απουσίας του κράτους -που θα μπορούσε, όπως συμβαίνει αλλού, να επιβλέψει ή και να αναλάβει έμμεσα τη διαδικασία καταβολής προκειμένου να μην αναγκάζονται οι μητέρες, σχεδόν πάντα μάταια, να τρέχουν στα δικαστήρια. Όσο για τις θεσμικές διευκολύνσεις, δεν προβλέπονται καν επιπλέον άδειες στις εργαζόμενες μητέρες που έχουν την επιμέλεια παιδιών λόγω διαζυγίου. Επειδή ακόμη δεν έχει συμφωνηθεί ούτε το τι σημαίνει «μονογονεϊκή οικογένεια» -δεν είναι και τόσο δύσκολο, πάντως: νοικοκυριό με έναν γονιό και παιδί-ιά, είναι ένας απλός και λογικός ορισμός. Το πρόβλημα, προφανώς, δεν είναι αντίληψης, είναι πολιτικής βούλησης να απλωθεί «δίχτυ ασφάλειας» -δηλαδή, χρήματα και θεσμικά μέτρα- για την προστασία της ομάδας αυτής του πληθυσμού, που όλο και μεγαλώνει.

Ενδιαφέρουσα η αναφορά στη μελέτη του ΕΚΚΕ για το τι συνέβαινε στις «δύο Γερμανίες»: «Η ενοποίηση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία είχε ως αποτέλεσμα τη συγχώνευση δύο διαφορετικών και συχνά αντικρουόμενων προσεγγίσεων στον τομέα της οικογενειακής πολιτικής. Για παράδειγμα, στην Ανατολική Γερμανία ήδη από το 1950, με τον Νόμο ‘περί της προστασίας των παιδιών και των μητέρων και περί δικαιωμάτων των γυναικών’, τα εκτός γάμου παιδιά δε θεωρούνταν κοινωνικά στιγματισμένα, υπήρχαν μεγαλύτερα ποσοστά άγαμων μητέρων από ό,τι στη Δυτική Γερμανία, και η συνολική δαπάνη ανατροφής των παιδιών τους καλυπτόταν από το κράτος, είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω διαφόρων παροχών, δημόσιων υπηρεσιών παιδικής φροντίδας και επιπλέον βοηθημάτων στις μόνες μητέρες.»

Η πρόωρη σύνταξη, θυσία στην «ισότητα»

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, ο νεοφιλελευθερισμός ως σύγχρονη εκδοχή του καπιταλισμού, έφτανε, καθυστερημένα, και στην Ελλάδα, με στόχο τα εργασιακά κεκτημένα. Μία από τις ομάδες του πληθυσμού που είχαν ένα θετικό κεκτημένο στο ζήτημα της σύνταξης, ήταν οι εργαζόμενες μητέρες. Για να κατασκευαστεί συναίνεση γύρω από την επίθεση σε αυτό το δικαίωμα, έπρεπε να βρεθεί ένα πρόσχημα. Και το θέμα μπήκε «στο τραπέζι»: γίνεται να υπάρχει ισότητα των φύλων όταν οι γυναίκες, και κυρίως οι εργαζόμενες μητέρες, καλύπτονται από «προστατευτική νομοθεσία» που τις στέλνει νωρίτερα στη σύνταξη και την «αδράνεια»; Είναι σωστό να «στέλνει το κράτος μια εργαζόμενη μητέρα στα 45 της στο σπίτι της, κατευθύνοντάς τη να γίνει νοικοκυρά από μια τόσο παραγωγική ηλικία»; Πρέπει οι γυναίκες να αντιμετωπίζονται ως κάτι «διαφορετικό» που χρήζει προστασίας;

Η απάντηση -που έδωσαν μόνοι τους αυτοί που την έθεσαν, πείθοντας και μέρος της κοινωνίας- ήταν πως η αυξανόμενη συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας και η εξασφάλιση ίσων ευκαιριών, καθιστούν «παρωχημένη» την προστατευτική νομοθεσία. Όταν εξαφανιστεί αυτή η νομοθεσία, έλεγε το αφήγημα, θα αρχίσουν να αλλάζουν και τα κοινωνικά στερεότυπα: οι οικογενειακές υποχρεώσεις θα κατανέμονται στο εξής δίκαια, και το γυναικείο φύλο θα αντιμετωπίζεται ισότιμα.

Έτσι, στο όνομα της «ισότητας», άρχισε το «ξήλωμα» των νόμων οι οποίοι προστάτευαν τις εργαζόμενες μητέρες -ένα  «ξήλωμα» που συνεχίζεται ασταμάτητα μέχρι σήμερα. Κατευθείαν στο στόχαστρο βρέθηκε η δεκαπενταετία, μια κατάκτηση που είχαν κερδίσει από παλιά τα συνδικάτα. Σιγά-σιγά, τα όρια ηλικίας για τις μητέρες ανηλίκων ανέβαιναν, μέχρι να εκμηδενιστεί κάθε διαφοροποίηση. Και τι συνέβη στην πραγματικότητα -των πολλών; Οι γυναίκες συνεχίζουν να είναι χρήσιμες στο οικονομικό σύστημα ως αναπαραγωγοί του είδους, με τη μητρότητα να αποτελεί ουσιαστικά ατομική τους ευθύνη. Συνεχίζουν να επιβαρύνονται με τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Συνεχίζουν να παλεύουν στην αγορά εργασίας. Εισοδηματικές ανισότητες παραμένουν. Οι συντάξεις, που «θα έφερναν την ισότητα με την κατάργηση των πρόωρων», πράγματι έφεραν την ισότητα -όλες πήραν την κατηφόρα. Οι «θέσεις ευθύνης» αντροκρατούνται, και ο σεξισμός στην καθημερινότητα και στους χώρους εργασίας καλά κρατεί. Και τελικά, οι γυναίκες, αφού προσφέρουν στην κοινωνία δουλεύοντας έξω από το σπίτι, δουλεύοντας μέσα σε αυτό, γεννώντας και μεγαλώνοντας αυτούς που θα αποτελέσουν τη συνέχειά της, φτάνουν εξαντλημένες στη σύνταξη -όσες άρχισαν να εργάζονται σε μικρή ηλικία θα καταλήξουν να δουλεύουν 40 χρόνια για να πάρουν μετά τα 60 μια σύνταξη που θα θυμίζει επίδομα.

Επειδή, παρά τα προσχήματα περί ισότητας, η αλήθεια είναι ότι καμία πραγματική ισότητα δε μπορεί να κατακτηθεί αν μπαίνουν όλο και πιο επώδυνοι όροι στην εργασία των γυναικών, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει ουσιαστικά υποστηρικτικός ρόλος του κράτους. Δεν είναι μόνο το θέμα των δυσκολιών που θέτει η διατήρηση οικογένειας στη σταδιοδρομία μιας μητέρας -αυτό μπορεί να είναι πρόβλημα για γυναίκες με πανεπιστημιακή μόρφωση στο δημόσιο, ή όσες έχουν προοπτική εξέλιξης σε συγκεκριμένα κομμάτια του ιδιωτικού τομέα, αλλά δεν υπάρχουν μόνο αυτές οι γυναίκες. Είναι η προοπτική επαγγελματικής εξέλιξης κεντρικό ζήτημα για την καθαρίστρια, την πωλήτρια στο κατάστημα, την υπάλληλο στο σούπερ μάρκετ -ή αυτό που τις απασχολεί είναι πρώτα από όλα η βελτίωση των καθημερινών όρων της ζωής τους; Ακόμη και ο όρος «πρόωρη σύνταξη» είναι προβληματικός. Ποια είναι η «σωστή ώρα», και ποιος την αποφάσισε; Είναι ίδια η ώρα για όλους; Η εγκυμοσύνη και οι πιθανές συνέπειες στο σώμα της γυναίκας δε διαφοροποιούν τις συνθήκες της υπόλοιπης ζωής της; Οι πολλαπλές υποχρεώσεις της;

Η διαφορά, λοιπόν, στην ηλικία συνταξιοδότησης είναι πράγματι διάκριση, αλλά είναι θετική διάκριση που δικαιολογείται από την ανισότιμη θέση της μητέρας στην κοινωνική ζωή. Η ανισοτιμία δε θα αντιμετωπιστεί ταλαιπωρώντας παραπάνω την εργαζόμενη μητέρα -θα αντιμετωπιστεί καταρχάς ανακουφίζοντάς τη.

Οι ανισότητες μεταξύ των γυναικών

Η ζωή, εξάλλου, δεν κυλά με τον ίδιο τρόπο για όλες τις εργαζόμενες μητέρες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι γυναίκες είναι το 56% των εργαζόμενων φτωχών, αλλά την ίδια ώρα, γυναίκες καταλαμβάνουν 4 στις 10 θέσεις των πιο καλοπληρωμένων μάνατζερ για το 2016. Πολλοί προσπαθούν να πείσουν ότι αυτό είναι πρόοδος για τα δικαιώματα των γυναικών. Στην πραγματικότητα, «οι ταξικές ανισότητες μεταξύ των γυναικών είναι μεγαλύτερες από ποτέ», έγραφε στο Sociologist το 2017 η κοινωνιολόγος Ρουθ Μίλκμαν.

Η ίδια εικόνα καταγράφεται παντού. Από τη μία, γυναίκες μορφωμένες, με καριέρα και υψηλές αμοιβές, που επιστρέφουν σε ελάχιστο χρόνο στις δουλειές τους αφού γεννήσουν -και αυτό συχνά προωθείται ως θετικό πρότυπο, χωρίς όμως να παρουσιάζεται και το υπόλοιπο κομμάτι της εικόνας: αυτές οι γυναίκες επιστρέφουν στις δουλειές τους με πληρωμένο μπέιμπι-σίτινγκ στο σπίτι, χωρίς το άγχος να γυρίσουν για να ψωνίσουν, να μαγειρέψουν και να «βάλουν ηλεκτρική» -επειδή κάποιος άλλος πληρώνεται για να κάνει όλα αυτά- μητέρες που αντλούν ικανοποίηση από τη δουλειά τους και δεν τις ενδιαφέρει η σύνταξη, ακόμη κι αν τη δικαιούνται -και συχνά βλέπουν αφ΄υψηλού αιτήματα για υλική βελτίωση της καθημερινότητας της απλής εργαζόμενης. Από την άλλη, βρίσκονται οι γυναίκες που δίνουν καθημερινό αγώνα επιβίωσης -και αυτές είναι η πλειονότητα. Για το χάσμα μεταξύ των δύο κατηγοριών, έχει μιλήσει ήδη από το 1976 η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, σε συνέντευξη που έδωσε στον καθηγητή-δημοσιογράφο Τζον Γκεράσι , 25 χρόνια μετά τη συγγραφή του Δεύτερου Φύλου, ενός από τα πιο επηρεαστικά φεμινιστικά βιβλία:

«…Πετύχαινα πράγματα, και αυτό μου ενίσχυε την πεποίθηση ότι άντρες και γυναίκες μπορούν να είναι ίσοι αν η γυναίκα επιθυμούσε μια τέτοια ισότητα. Με λίγα λόγια, ήμουν διανοούμενη. Είχα την τύχη να προέρχομαι από τη μπουρζουαζία, που μπορούσε να χρηματοδοτήσει τη μόρφωσή μου στα καλύτερα σχολεία, αλλά και μου επέτρεπε να ψυχαγωγούμαι παίζοντας με ιδέες. … Στην πορεία διαπίστωσα ότι μπορούσα να κερδίζω όσα ένας άντρας διανοούμενος, και ότι με έπαιρναν στα σοβαρά τόσο όσο και τους άντρες συναδέλφους μου… Έγινε, λοιπόν, εύκολο για μένα να ξεχάσω ότι μια γραμματέας δε θα μπορούσε ποτέ να απολαύσει τα ίδια προνόμια… Το πιο σημαντικό, είχα την τάση να περιφρονώ το είδος της γυναίκας που ένιωθε αδύναμη, οικονομικά ή πνευματικά, να δείξει την ανεξαρτησία της από τους άντρες. Στην πράξη, σκεφτόμουν, χωρίς να το ομολογώ ούτε στον εαυτό μου, ‘αφού μπορώ εγώ, μπορούν και αυτές’… Αν το θέσουμε με όρους τάξης, θα ήταν πιο εύκολα κατανοητό: Είχα γίνει συνεργάτης της αστικής τάξης… Μέσω του Δεύτερου Φύλου, συνειδητοποίησα τη μάχη που ήταν αναγκαία.»

«Πατριαρχία»: Αιτία, ή συνέπεια;

Λένε πολλοί πως το πρόβλημα είναι ότι οι άντρες παίρνουν τις αποφάσεις. Με αυτό το σκεπτικό, αν η βουλή, οι κυβερνήσεις και τα διευθυντικά γραφεία των επιχειρήσεων γέμιζαν γυναίκες, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για τις εργαζόμενες μητέρες. Η πραγματικότητα λέει ότι αυτό δε συμβαίνει. Επειδή το πρόβλημα όταν οι γυναίκες αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας, δεν είναι ότι «γίνονται άντρες», όπως συχνά λέγεται. Το πρόβλημα είναι ότι γίνονται εξουσία εντός ενός συγκεκριμένου οικονομικού συστήματος. Και άρα, αυτό θα υπηρετήσουν, και όχι τις κοινωνικές ανάγκες του φύλου τους. Αλλά, πώς βλέπει το ισχύον οικονομικό σύστημα τον ρόλο της οικογένειας;

Η λεγόμενη «πυρηνική οικογένεια» συνδέθηκε ιστορικά με τον καπιταλισμό, ως κοινωνικός θεσμός που εξασφαλίζει με το μικρότερο δυνατό κόστος  στο οικονομικό σύστημα την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης. Μέσα στην οικογένεια, οι δύο γονείς είναι ατομικά υπεύθυνοι για την ανατροφή των παιδιών. Υπάρχουν κεντρικοί υποστηρικτικοί θεσμοί -και ούτε καν παντού- όπως κάποιες άδειες μητρότητας, παιδικοί σταθμοί και ολοήμερα σχολεία για να δουλεύουν οι γονείς έξω από το σπίτι. Αλλά το συντριπτικό βάρος για την ανατροφή των παιδιών πέφτει στους γονείς, και κυρίως στη γυναίκα, που αναλαμβάνουν μέσα στο σπίτι όλες τις εργασίες οι οποίες συνοδεύουν το μεγάλωμα των παιδιών, καθώς αυτή είναι η λύση με το μικρότερο κόστος για το σύστημα. Υπάρχει η πρόταση να πληρώνεται η «απλήρωτη εργασία» των γυναικών. Είναι μια ιδέα, αλλά δεν ανατρέπει τον καταναγκασμό του «νοικοκυριού». Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;

Ας φανταστεί μια εργαζόμενη την ημέρα αυτή: Ξυπνά το πρωί. Δε χρειάζεται να ετοιμάσει πρωινό -το παιδί θα πάρει το πρωινό του στο εστιατόριο του σχολείου του. Φεύγει για τη δουλειά της. Δε χρειάζεται να έχει μαγειρέψει από την προηγούμενη -το παιδί θα γευματίσει στο σχολείο, και η ίδια στο δημόσιο εστιατόριο της γειτονιάς της. Γυρίζει σπίτι. Το παιδί επιστρέφει το απόγευμα -έχει μελετήσει για την επόμενη στο σχολείο, και έχει κάνει εκεί τη δραστηριότητα που το ενδιαφέρει. Από το σπίτι περνά η δημόσια υπηρεσία που αναλαμβάνει να φέρνει τα ψώνια με βάση τη λίστα η οποία της έχει δοθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με την υπηρεσία που αναλαμβάνει συγκεκριμένες μέρες να παίρνει τα άπλυτα ρούχα και να τα επιστρέφει πλυμένα και σιδερωμένα. Ουτοπικό; Ανέφικτο; Κι όμως, όλα τα παραπάνω γίνονται ήδη -ιδιωτικά, για αυτούς τους λίγους που έχουν την οικονομική δυνατότητα. Είναι εδώ, λοιπόν, τρόποι η -κάθε μορφής- οικογένεια να υπάρχει ως κύτταρο ασφάλειας, οικειότητας και ιδιωτικότητας, εντός ενός συλλογικού υπάρχειν που προνοεί ώστε να πάρει το βάρος για τις δουλειές του σπιτιού από τους γονείς -και κυρίως, από τη γυναίκα. Να έχει έτσι χρόνο να βγει έξω, να γίνει ενεργή στη συλλογική δράση, να κάνει γυμναστική, να δει φίλους, να διαβάσει, να μιλήσει με το παιδί της. Να ξεκουραστεί, χωρίς να σκέφτεται «τι μαγειρεύουν για αύριο;», χωρίς να φτιάχνει τη λίστα με τις δουλειές της επόμενης, χωρίς να φτάνει κατάκοπη στο τέλος της μέρας. Να ζήσει.

Και πώς θα γίνει να λειτουργούν και να είναι προσβάσιμες σε όλους, δηλαδή χωρίς κόστος, οι παραπάνω υπηρεσίες; Ένας τρόπος υπάρχει -και αυτός είναι η κοινωνικοποίησή τους . Αυτό σημαίνει ότι το πλεόνασμα που παράγεται στην κοινωνία από τους εργαζόμενους, αξιοποιείται με τον τρόπο που οι ίδιοι αποφασίζουν, για να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους. Αυτό, επίσης, σημαίνει ότι η σημερινή καθημερινότητα της πλειονότητας των εργαζόμενων γυναικών, δεν είναι «φυσικός νόμος». Δεν είναι «στη φύση του ανθρώπου». Δεν είναι έτσι «επειδή το αποφάσισαν οι άντρες». Είναι έτσι, επειδή το αποφάσισε ένα οικονομικό σύστημα, κρίνοντας ότι αυτό εξυπηρετεί καλύτερα την κερδοφορία και την αναπαραγωγή του. Και αφού αυτή η δυσβάσταχτη καθημερινότητα δεν είναι φυσικός νόμος, στην πραγματικότητα το να ανατραπεί, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ίσως φαντάζει.

Πηγή: ΕΡΤ   

Τα χειρότερα μέρη για να είσαι παιδί

Της Μαριάνθης Πελεβάνη

Πέντε εκατομμύρια παιδιά ηλικίας μικρότερης των 5 ετών πέθαναν στην Αφρική από ασθένειες που μπορούσαν να προληφθούν ή να ιαθούν, από πείνα, από τραύματα και άλλες άμεσες και έμμεσες συνέπειες ένοπλων συρράξεων στην ήπειρο από το 1995 ως το 2015, τονίζουν οι συγγραφείς της μελέτης που δημοσιεύθηκε στην ιατρική επιθεώρηση The Lance.

Τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να κάνουν περισσότερα ώστε να προστατεύσουν χιλιάδες παιδιά από το να πέσουν στα χέρια δουλεμπόρων που δρουν σε εγκληματικά δίκτυα ή ακόμα και στις ίδιες τους τις οικογένειες, προειδοποιεί η Europol, υπογραμμίζοντας τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν αγόρια και νεαροί πρόσφυγες. Οι δουλέμποροι στοχοθετούν ολοένα και περισσότερο παιδιά από χώρες όπως η Νιγηρία και το Βιετνάμ και τα εξαναγκάζουν να εργάζονται σε αγροκτήματα και εργοστάσια ή τα πουλάνε για σεξουαλική εκμετάλλευση, επισημαίνει η Ευρωπαϊκή Αστυνομική Υπηρεσία.

Τουλάχιστον 4 εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως πέφτουν θύματα εξαναγκαστικής εργασίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης, σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Αυτά τα παιδιά τα αναγκάζουν να επαιτούν, να κλέβουν στον δρόμο ή από καταστήματα, ενώ τα δίνουν σε παράνομες υιοθεσίες και τα υποχρεώνουν σε ψεύτικους γάμους, σύμφωνα με την έκθεση. Εξάλλου, η εμπορία ανθρώπων για εργασιακή εκμετάλλευση καταγράφει άνοδο στην Ευρώπη και υπερτερεί της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ως κυρίαρχη μορφή της σύγχρονης δουλείας σε αρκετές χώρες, μεταξύ αυτών της Βρετανίας, του Βελγίου και της Πορτογαλίας, σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Το μέλλον των εκατομμυρίων παιδιών που ζουν σε χώρες που πλήττονται από ένοπλες συγκρούσεις κινδυνεύει, καθώς τα εμπόλεμα μέρη εξακολουθούν να διαπράττουν σοβαρά εγκλήματα κατά των παιδιών και οι ηγέτες του κόσμου απλώς παρακολουθούν – λέει η Unicef. «Τα παιδιά που ζουν σε ζώνες σύγκρουσης σε όλο τον κόσμο συνέχισαν να υποφέρουν από ακραίες βιαιότητες τους τελευταίους 12 μήνες και ο κόσμος εξακολουθεί να αποτυγχάνει. Διαπράττονται βίαιες πράξεις με ατιμωρησία και η κατάσταση χειροτερεύει», λέει ο Manuel Fontaine, διευθυντής προγραμμάτων έκτακτης ανάγκης της Unicef. Τα παιδιά που ζουν σε χώρες που βρίσκονται σε πόλεμο χρησιμοποιούνται ως ανθρώπινες ασπίδες, συλλαμβάνονται, στρατολογούνται για να πολεμήσουν, σκοτώνονται, πεθαίνουν από πείνα, από δίψα, από αρρώστιες. Επίσης, ο βιασμός, ο αναγκαστικός γάμος και η απαγωγή έχουν γίνει συνηθισμένες τακτικές στη Συρία στην Υεμένη, στο Κονγκό, στη Νιγηρία, στο Νότιο Σουδάν και στη Μιανμάρ.

Στο Αφγανιστάν, η βία και η αιματοχυσία είναι καθημερινότητα, ενώ περίπου 6.000 παιδιά βρήκαν το θάνατο το 2018. Σχεδόν τα μισά παιδιά στο Αφγανιστάν δεν πηγαίνουν σχολείο εξαιτίας των συγκρούσεων, της φτώχειας, των γάμων ανηλίκων και των διακρίσεων εις βάρος των κοριτσιών. Και βέβαια, όταν τα παιδιά δεν είναι στα σχολεία, κινδυνεύουν περισσότερο να κακοποιηθούν, να πέσουν θύματα εκμετάλλευσης και στρατολόγησης.

 7+

Πριν λίγους μήνες, σοκ προκάλεσε βίντεο που δείχνει μια ομάδα στρατιωτών στο Καμερούν να εκτελεί εν ψυχρώ δύο μητέρες με τα δύο παιδιάς τους. Οι εκτελεστές ήταν άνδρες του στρατού του Καμερούν. Στο βίντεο ακούγονται να φωνάζουν στους τέσσερις προς εκτέλεση «είστε μέλη της Μπόκο Χαράμ, θα πεθάνετε». Τον Νοέμβριο, επίσης, περισσότεροι από 80 άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων πολλών παιδιών, απήχθησαν από σχολείο στο Nkwen, στα βορειοδυτικά της χώρας και απελευθερώθηκαν λίγες μέρες αργότερα. Μέχρι σήμερα, 93 χωριά φέρονται να έχουν καεί εν μέρει ή εξ ολοκλήρου εξαιτίας συγκρούσεων στις περιοχές, ενώ πολλά παιδιά βιώνουν ακραία βία.

Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, η κατάσταση είναι απελπιστικά σκληρή για τα παιδιά στη χώρα. Περίπου 1,5 εκατομμύριο αγόρια και κορίτσια, δηλαδή τα δύο τρίτα των παιδιών στη χώρα των περίπου 4,5 εκατομμυρίων κατοίκων, χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια. Πάνω από 43.000 παιδιά ηλικίας κάτω των πέντε ετών προβλέπεται να αντιμετωπίσουν πολύ υψηλό κίνδυνο θανάτου από ακραίο οξύ υποσιτισμό μέσα στο 2019, προειδοποιεί η υπηρεσία του ΟΗΕ. Το ένα στα τέσσερα παιδιά είτε έχει εκτοπιστεί, ή ζει στην προσφυγιά. Χιλιάδες παιδιά ζουν παγιδευμένα στις τάξεις ένοπλων ομάδων, χρησιμοποιούνται σαν στρατιώτες και βοηθητικοί, ενώ χιλιάδες άλλα είναι θύματα σεξουαλικής βίας. «Τα σκελετωμένα σώματα των παιδιών που ήταν αρκετά τυχερά για να καταφέρουν να φθάσουν στην πτέρυγα του μοναδικού παιδιατρικού νοσοκομείου της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας που είναι αφιερωμένη στην αντιμετώπιση του υποσιτισμού ουσιαστικά ουρλιάζουν “λιμός”», τονίζει η UNICEF. Κι όλα αυτά στη χώρα, που διαθέτει πλούσια κοιτάσματα διαμαντιών αλλά παραμένει βυθισμένη στην απόλυτη φτώχεια.

Περίπου 700.000 παιδιά υποφέρουν από υποσιτισμό στην Κασάι, 400.000 από τα οποία «κινδυνεύουν να πεθάνουν» σε αυτή την περιοχή της κεντρικής Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, θύματα μιας σύγκρουσης από τον Σεπτέμβριο του 2016 έως τα μέσα του 2017, ανέφερε η Unicef. Η ενδοεθνική βία και οι συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας και των ένοπλων ομάδων-πολιτοφυλακών έχουν καταστροφικές επιπτώσεις στα παιδιά. Επιπλέον, περίπου 4,2 εκατομμύρια παιδιά διατρέχουν τον κίνδυνο σοβαρού υποσιτισμού ενώ η χώρα πλήττεται από την επιδημία «Έμπολα» Η κατάσταση εντείνεται από τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών, συμπεριλαμβανομένης της αναγκαστικής στρατολόγησης από ένοπλες ομάδες και της σεξουαλικής κακοποίησης.

Στο Ιράκ, ακόμη και αν οι συγκρούσεις έχουν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό, τέσσερα παιδιά σκοτώθηκαν το Νοέμβριο στο βόρειο τμήμα της χώρας, όταν το φορτηγό που ταξίδευαν στο σχολείο δέχθηκε σε επίθεση. Τα παιδιά και οι οικογένειες που επιστρέφουν στα σπίτια τους σε περιοχές που είχαν προηγουμένως πληγεί από ακραία βία συνεχίζουν να εκτίθενται στον κίνδυνο μη εκραγέντων πυρομαχικών. Χιλιάδες οικογένειες παραμένουν εκτοπισμένες και τώρα αντιμετωπίζουν τις πρόσθετες απειλές των χειμερινών θερμοκρασιών και των πλημμυρών.

Στη Συρία, από τον Ιανουάριο έως τον Σεπτέμβριο του 2018, ο ΟΗΕ επαλήθευσε τη δολοφονία 870 παιδιών – τον υψηλότερο αριθμό που σημειώθηκε ποτέ στους πρώτους εννέα μήνες κάθε έτους από την έναρξη της σύγκρουσης το 2011.

Ο ανταρτοπόλεμος των τζιχαντιστών της Μπόκο Χαράμ, που άρχισε το 2009 στη βορειοανατολική Νιγηρία, έχει στοιχίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 27.000 ανθρώπους, ανάμεσά  τους χιλιάδες παιδιά και έχει προκαλέσει σοβαρή ανθρωπιστική κρίση, με τον εκτοπισμό 2,5 εκατομμυρίων κατοίκων. Μετά τη μαζική απαγωγή των νεαρών κοριτσιών στην Τσιμπόκ τον Απρίλιο του 2014, η πόλη και αρκετά κοντινά χωριά έχουν υποστεί επανειλημμένα επιθέσεις από τους τζιχαντιστές της Μπόκο Χαράμ και βέβαια τα σχολεία αποτελούν απαγορευμένη ζώνη. Οι ένοπλες ομάδες συνεχίζουν να στοχεύουν τα κορίτσια, τα οποία βιάζονται, αναγκάζονται να γίνουν σύζυγοι μαχητών ή να χρησιμοποιηθούν ως «ανθρώπινες βόμβες».

«Η γενοκτονία» των μουσουλμάνων Ροχίνγκια στη Μιανμάρ συνεχίζεται, κατήγγειλε ο επικεφαλής της αποστολής έρευνας του ΟΗΕ. Ο εξοστρακισμός, οι διακρίσεις σε βάρος μιας εθνοτικής ομάδας, η προσπάθεια παρεμπόδισης των γεννήσεων, ο εγκλεισμός των μειονοτικών σε στρατόπεδα συνεχίζουν να είναι παρόντα. Τα ίδια και όσον αφορά τα δικαιώματα στην ελεύθερη κυκλοφορία και τα εμπόδια πρόσβασης στην υγεία και την εκπαίδευση.

Στην Παλαιστίνη, σκοτώθηκαν πάνω από 50 παιδιά και το 2018 και τραυματίστηκαν εκατοντάδες, πολλά από τα οποία καταδεικνύουν την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης στη Γάζα. Τα παιδιά στην Παλαιστίνη αλλά και στο Ισραήλ είναι μόνιμα εκτεθειμένα στο φόβο, στη βία και τους τραυματισμούς. Ειδικά στη Γάζα η ζωή για τα παιδιά είναι ένας περιορισμός.

Δύο χρόνια μετά την ανεξαρτησία του από το Σουδάν, το Νότιο Σουδάν βυθίστηκε το 2013 σε έναν εμφύλιο πόλεμο που έχει προκαλέσει τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, τον εκτοπισμό έξι εκατομμυρίων και μια καταστροφική ανθρωπιστική κρίση. Ο επικεφαλής της υπηρεσίας του ΟΗΕ για τον συντονισμό της ανθρωπιστικής βοήθειας Μάρκ Λόουεκ, είπε ότι στο Νότιο Σουδάν βρίσκονται στο στάδιο 5 (δηλαδή πεθαίνουν της πείνας) περίπου 25.000 άνθρωποι, τα περισσότερα παιδιά.

Στην Υεμένη, ο ΟΗΕ έχει επαληθεύσει ότι 1.427 παιδιά σκοτώθηκαν τους τελευταίους μήνες. Τα σχολεία και τα νοσοκομεία δέχονται επίθεση ή χρησιμοποιούντα για στρατιωτικούς σκοπούς, αρνούμενα την πρόσβαση των παιδιών στο δικαίωμά τους στην εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη. Αυτό προκαλεί περαιτέρω κρίση σε μια χώρα όπου κάθε 10 λεπτά, ένα παιδί πεθαίνει λόγω ασθενειών που μπορούν να προληφθούν και 400.000 παιδιά υποφέρουν από έντονο υποσιτισμό. Η πείνα που μαστίζει την Υεμένη είναι δέκα φορές χειρότερη από εκείνη στο Νότιο Σουδάν, εκτίμησε ο επικεφαλής της υπηρεσίας του ΟΗΕ για τον συντονισμό της ανθρωπιστικής βοήθειας Μάρκ Λόουεκ.

Η εύθραυστη εκεχειρία που επιτεύχθηκε στο στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Χοντέιντα και σε άλλα μέτωπα γέννησε ελπίδες για μια πολιτική διευθέτηση της κρίσης, παρότι συνοδεύθηκε από καταγγελίες των κυβερνητικών ότι οι αντάρτες Χούτι λυμαίνονται την ανθρωπιστική βοήθεια και από κατηγορίες των ανταρτών ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις (μαζί με τους Άραβες και δυτικούς συμμάχους τους) χρησιμοποιούν την πείνα ως όπλο.

Τις παραμονές της πρωτοχρονιάς η εφημερίδα New York Times ανέδειξε μια άλλη διάσταση της ανθρωπιστικής κρίσης που… ενώνει τις μοίρες των φτωχών της Υεμένης και του Νότιου Σουδάν. Τις φέρνει τόσο πολύ κοντά, ώστε η επιβίωση των μεν να εξαρτάται από τον θάνατο των δε, καθώς η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στρατολογούν μαχητές από το Σουδάν και τους βάζουν να πολεμήσουν για λογαριασμό τους στην Υεμένη. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, μεταξύ των μισθοφόρων είναι ανήλικα αγόρια καθώς και βετεράνοι πολεμιστές της διαβόητης πολιτοφυλακής Τζαντζαουίντ ή μέλη οικογενειών που καταστράφηκαν από τον πόλεμο του Νταρφούρ, μίας από τις πολλές συγκρούσεις στο εσωτερικό του Σουδάν, που έχει στοιχίσει τη ζωή 300.000 ανθρώπων και τον εκτοπισμό περισσότερων από 1 εκατομμύριο.

Οι μισθοφόροι μεταφέρονται αεροπορικώς στη Σαουδική Αραβία, όπου λαμβάνουν μια στοιχειώδη στρατιωτική εκπαίδευση τεσσάρων εβδομάδων πριν ριχτούν στις μάχες κατά των ανταρτών 2.000 χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο τους, με «μηνιάτικα» που κυμαίνονται από 480 δολάρια (για τους άπειρους) μέχρι 530 δολάρια για τους βετεράνους. Εφόσον επιζήσουν, οι Σουδανοί επιστρέφουν στην πατρίδα τους μετά από έξι μήνες, παίρνοντας επίσης ένα «μπόνους» 10.000 δολαρίων ο καθένας, ολόκληρη περιουσία για τα δεδομένα της πάμφτωχης χώρας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που κατέγραψε ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ Κιρκπάτρικ, οι Σουδανοί που πήγαν στον πόλεμο της Υεμένης ανέρχονται σε πολλές χιλιάδες, ίσως και δεκάδες χιλιάδες. Σε αρκετές περιπτώσεις οι επίδοξοι μισθοφόροι χρειάστηκε να «λαδώσουν» αξιωματούχους για να πάνε στην Υεμένη. “Δώσαμε μίζα 1.300 δολάρια”, είπε ο αδελφός ενός Σουδανού αξιωματικού που δεν επέστρεψε ποτέ. Η χήρα του και τα τρία παιδιά τους πήραν αποζημίωση 35.000 δολάρια. «Αυτά έχει η ζωή» είπε ο αδελφός.

Η κυβέρνηση του προέδρου Ομάρ Αλ Μπασίρ, που αποτελεί τμήμα της αραβικής συμμαχίας, αρνείται να δώσει στοιχεία για τους στρατιώτες που έστειλε στην Υεμένη, τις αμοιβές ή τις απώλειες. Η Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ αρνούνται κατηγορηματικά ότι στρατολογούν παιδιά. Οι ανήλικοι οι οποίοι μίλησαν στον Αμερικανό δημοσιογράφο περιέγραψαν τις μάχες στις οποίες πήραν μέρος και τις τοποθεσίες υποστηρίζοντας ότι έκαναν τη βρόμικη δουλειά για εκείνες τις αραβικές χώρες που δεν αντέχουν να χάσουν δικούς τους πολίτες στον πόλεμο. Όσο για τον Μπασίρ, που κυβερνά το Σουδάν επί τρεις δεκαετίες, κατηγορείται μεν από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου στο Νταρφούρ, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τις πλούσιες μοναρχίες του Κόλπου και τους δυτικούς συμμάχους τους να τον αντιμετωπίζουν ως έναν σημαντικό εταίρο.

Σημειώνεται ότι το 2019 σηματοδοτεί την 30ή επέτειο της σύμβασης-ορόσημο για τα δικαιώματα του παιδιού και την 70η επέτειο των συμβάσεων της Γενεύης, αλλά σήμερα περισσότερες χώρες εμπλέκονται σε εσωτερικές ή διεθνείς συγκρούσεις σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη στιγμή τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Θα αλλάξουμε για τους λάθος ανθρώπους ή θα είμαστε ο εαυτός μας για να μας αγαπήσουν οι σωστοί;

Είναι φανερό πως όλοι μας κατά καιρούς έχουμε την ανάγκη της επιβεβαίωσης ότι αξίζουμε ως άνθρωποι από τους γύρω μας. Ζητάμε την έγκρισή τους και την αποδοχή τους για να προχωρήσουμε στην πραγμάτωση των σκέψεών μας. Τι γίνεται όμως όταν οι σκέψεις και οι πράξεις μας γίνονται απορριπταίες;

Θα αλλάξουμε για να αρέσουμε στους λάθος ανθρώπους ή θα είμαστε ο εαυτός μας για να μας αγαπήσουν οι σωστοί; Γιατί είναι αλλιώτικο να ζητάς μία γνώμη, μην απορρίπτοντας «εσένα» και αλλιώτικο να αλλάζεις την ιδιοσυγκρασία σου και τα πιστεύω σου για να γίνεις αποδεκτός από ένα κοινωνικό σύνολο.

Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως έχουν τη δική τους αξία, τη μοναδικότητά τους και τη δική τους αλήθεια. Θα παρομοιάζαμε τον κόσμο με ένα τεράστιο ψηφιδωτό αποτελούμενο από πολύχρωμες πετρούλες σε διαφορετικά μεγέθη και σχέδια όλα μεταξύ τους τόσο διαφορετικά και συνάμα τόσο αρμονικά ταιριαστά ολοκληρώνοντας την τελική εικόνα.

Το πρόβλημα όμως ξεκινάει όταν αρχίζουμε και αισθανόμαστε ασήμαντοι και περιττοί πιστεύοντας πως αν μοιάσουμε σε κάποιον άλλον ή υιοθετήσουμε μία άλλη συμπεριφορά αυτόματα αποκτάμε αξία. Έτσι, λοιπόν, αρχίζει να χαλάει το τέλειο ψηφιδωτό που είναι η αντανάκλαση του κόσμου μας αφού πρωταρχικό μας μέλημα δεν είναι να διατηρήσουμε ο καθένας τη δική του μοναδική ομορφιά αλλά να μοιάσουμε σε πρότυπα της σύγχρονης κοινωνίας που είναι όμως ξένα με τη δική μας προσωπικότητα.

Ας αποδεχτούμε τον εαυτό μας, το καλούπι μας, το χρώμα μας. Ποιος μας το πέρασε έτσι πως αν γίνουμε κάποιοι άλλοι θα είμαστε πιο αποδεκτοί; Ποιος μας είπε πως αν έχουμε ένα καλλίγραμμο σώμα, ένα πολυτελές αυτοκίνητο, ένα επάγγελμα κύρους και πολλά λεφτά, έχουμε μεγαλύτερη αξία από έναν μεγαλόσωμο, έναν κοντό ή έναν φτωχό άνθρωπο;

Η αξία μας δεν κρίνεται ούτε από το κοινωνικό στάτους, ούτε από τα σωματομετρικά μας χαρακτηριστικά ούτε από το γεμάτο πορτοφόλι. Η αξία μας είναι δεδομένη από τη στιγμή της γέννησής μας, από τον πρώτο κιόλας χτύπο της καρδιάς μας και ο ρόλος μας για τον καθένα διαφορετικός.

Ας πιστέψουμε σε εμάς, ας είμαστε ο εαυτός μας και τότε σίγουρα θα μας αγαπήσουν και θα μας αποδεχτούν οι «σωστοί». Γιατί στην τελική πάντα κάποιος θα είναι πιο όμορφος, πάντα κάποιος πιο έξυπνος, πάντα κάποιος καλύτερος από εσένα. Ποτέ όμως κάποιος δεν θα είναι «εσύ». Τυπικά όλοι είμαστε άνθρωποι, αλλά για κάποιους θα είσαι «ο άνθρωπός τους», για κάποιους θα είσαι «το παιδί τους» και για κάποιους  «ο γονιός τους».

Και έτσι μαθαίνεις να μην βασίζεις την αξία σου σε γνώμες ξένων ανθρώπων. Μαθαίνεις την αξία σου σε πρόσωπα ανθρώπων που σε γνωρίζουν ουσιαστικά και ξέρουν καλά την αξία σου χωρίς να μπεις καν στον κόπο να τους την επιβεβαιώσεις. Αυτοί οι λίγοι ξέρουν καλά τι είσαι, ποιος είσαι. Και γι’ αυτούς αξίζει να είσαι ο εαυτός σου.

Μαρία Παπαδημητρίου

    

Οι ΗΠΑ αποχωρούν από τη συνθήκη για τα πυρηνικά

Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναστέλλουν αύριο Σάββατο τη συμμόρφωσή τους προς τη Συνθήκη για τις Πυρηνικές Δυνάμεις Μέσου Βεληνεκούς (INF) με τη Ρωσία και θα αποσυρθούν απ’ αυτή τη συμφωνία-ορόσημο του 1987 για τον έλεγχο των εξοπλισμών μέσα σε έξι μήνες, αν η Μόσχα δεν σταματήσει να παραβιάζει, όπως υποστηρίζουν οι ΗΠΑ, την εν λόγω συμφωνία, όπως ανακοίνωσε και επίσημα ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο.

«Αύριο οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αναστείλουν τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τη συνθήκη INF και θα αρχίσουν τη διαδικασία αποχώρησης», η οποία «θα ολοκληρωθεί μέσα σε έξι μήνες, εκτός αν η Ρωσία σεβαστεί τις υποχρεώσεις της καταστρέφοντας όλους τους πυραύλους της, τους εκτοξευτήρες της και τους εξοπλισμούς που παραβιάζουν το κείμενο», ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Πομπέο διαβεβαίωσε πως η Ουάσινγκτον είναι πλέον «έτοιμη» να συνεχίσει να συζητεί με τη Ρωσία «το θέμα του αφοπλισμού». Με γραπτή δήλωσή τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ενημερώσουν επισήμως αύριο, Σάββατο και τη Ρωσία για την πρόθεσή τους να αποσυρθούν από τη συνθήκη.

Πριν ακόμη από την απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ, η οποία αναμενόταν, η Ρωσία είχε προειδοποιήσει τις ΗΠΑ χαρακτηρίζοντας την αποχώρησή τους από τη συνθήκη «εξαιρετικά ανεύθυνη» και τη συνθήκη «απαραίτητη», κυρίως για «την ευρωπαϊκή ασφάλεια». Η Ρωσία διαψεύδει ως «αβάσιμες» τις κατηγορίες των ΗΠΑ ότι παραβιάζει τη συνθήκη και κατηγορεί την Ουάσινγκτον ότι είναι εκείνη που την παραβιάζει.

Εξάλλου, σύμφωνα με ανακοίνωση που εκδόθηκε από την Ατλαντική συμμαχία, οι χώρες του ΝΑΤΟ «υποστηρίζουν πλήρως» την αποχώρηση από την INF που ανακοίνωσαν οι ΗΠΑ.

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες προχώρησαν σ’ αυτή την ενέργεια ως απάντηση στους σημαντικούς κινδύνους για την ευρωατλαντική ασφάλεια που δημιουργούνται από τις κρυφές δοκιμές, παραγωγή και ανάπτυξη από τη Ρωσία εκτοξευόμενων από το έδαφος πρυαυλικών συστημάτων Κρουζ 9M729», αναφέρεται στην ανακοίνωση του ΝΑΤΟ.

«Οι σύμμαχοι υποστηρίζουν πλήρως αυτή την ενέργεια», υπογραμμίζεται.

Πάντως ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας μετά την ανακοίνωση της απόφασης των ΗΠΑ να αναστείλουν τη συμμόρφωσή τους προς τη συμφωνία, έγραψε στο Twitter ότι «θα υπάρχει λιγότερη ασφάλεια χωρίς τη συνθήκη».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, «Reuters», AFP  

Ένα στα τέσσερα νοικοκυριά στην Ελλάδα δεν έχει επαρκή θέρμανση

Τα νούμερα σοκάρουν! Αποτυπώνουν τη φτώχεια στην οποία έχει βυθιστεί ο ελληνικός λαός μετά την επιδρομή των μνημονίων. Φτώχεια που έχει ριζώσει στη χώρας. Τα επίσημα στοιχεία της Eurostat για το επίπεδο διαβίωσης του ελληνικού πληθυσμού, είναι ενδεικτικά.

To 25,7% των ελληνικών νοικοκυριών αδυνατεί λόγω της οικονομικής του κατάστασης, να έχει επαρκή θέρμανση στο σπίτι του! Ένα στα τέσσερα σπίτια στην Ελλάδα μένει παγωμένο… Ένα στα τέσσερα σπίτια στην Ελλάδα έχει μάθει να …ζει με το κρύο! Μεγάλο τμήμα του ελληνικού αδυνατεί να καλύψει βασικές ανάγκες για την αξιοπρεπή διαβίωση του. Τους τελευταίους μήνες στη «μεταμνημονιακή» Ελλάδα άνθρωποι πέθαναν από μαγκάλια… Στη μεταμνημονιακή Ελλάδα μια γυναίκα 87 ετών πέθανε το Δεκέμβριο στη Λάρισα από πυρκαγιά που ξέσπασε από το τζάκι της. Η διασφάλιση της ελάχιστης ζεστασιάς υπήρξε μοιραία για πολλούς συναθρώπους μας τα τελευταία χρόνια.

Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οι Έλληνες προμηθεύονται πετρέλαιο θέρμανσης με την ακριβότερη τιμή εξαιτίας της υψηλής φορολογίας. Η  μέση τιμή στην Ελλάδα είναι 1,025 ευρώ/ λίτρο, όταν η μέση τιμή στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαμορφώνεται στα 0,794 ευρώ και στην Ευρωζώνη στα 0,781 ευρώ/ λίτρο.

Την ίδια ώρα, κατά το έτος 2017 μόλις το 8% του πληθυσμού της ΕΕ δήλωσε σε, πανευρωπαϊκή έρευνα ότι δεν είχε την δυνατότητα να θερμάνει επαρκώς το σπίτι του. Σύμφωνα με τα στοιχεία το ποσοστό αυτό έφτασε στο 11% το 2012 ( Ανώτατο επίπεδο) και μειώθηκε σταδιακά μέσα στα επόμενα έτη.

Όμως στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η χώρα μας βρίσκεται στην τρίτη θέση με 25,7%, ενώ την πρώτη θέση στην κατάταξη της σχετικής λίστας της ντροπής βρίσκεται η Βουλγαρία με 37% (που γνωρίζει την «ζεστασία» της ΕΕ) και η Λιθουανία στη δεύτερη θέση με 29%. Στην 4η θέση βρίσκεται η  Κύπρος με 23% και στην 5η η Πορτογαλία με 20%. Χώρες στις οποίες επίσης εφαρμόστηκε το «φάρμακο» του μνημονίου.

Στον αντίποδα, τις χαμηλότερες θέσεις στην λίστα, περί το 2%, καταλαμβάνουν το Λουξεμβούργο, η Φινλανδία, η Σουηδία, η Ολλανδία και η Αυστρία.

Σε ότι αφορά ειδικότερα την Ελλάδα, γίνεται φανερό ότι στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες έχουν βάλει «ψαλίδι» στις δαπάνες για θέρμανση. Δεν είναι μόνο οι υψηλές τιμές του πετρελαίου αλλά και η υπερφορολόγηση που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση με αποτέλεσμα χιλιάδες νοικοκυριά να μην μπορούν να βρουν «φθηνούς» τρόπους για να ζεσταθούν…

Δείτε αναλυτικά τα στοιχεία στον πίνακα που ακολουθεί:

Ξαναζωντανεύουν τα Προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας - Εγκρίθηκε η μελέτη αποκατάστασης

Εγκρίθηκε η μελέτη αποκατάστασης των Προσφυγικών Πολυκατοικιών της Λεωφόρου Αλεξάνδρας από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού.

Σε ανάρτησή του στο facebook, ο πολεοδόμος και καθηγητής του ΕΜΠ, Νίκος Μπελαβίλας, σημειώνει, μεταξύ άλλων, ότι «το συγκρότημα σώθηκε από την κατεδάφιση και στη συνέχεια από την πώληση μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, χάρη στις πολύχρονες κινητοποιήσεις πολιτών, συλλόγων, φοιτητών και καθηγητών του ΕΜΠ».

«Πέρασε στην Περιφέρεια Αττικής και πρόκειται να στεγάσει στα 220 διαμερίσματα του, ξενώνα συνοδών ασθενών του νοσοκομείου 'Αγιος Σάββας, κοινωνική κατοικία, τους δικαιούχους 53 ιδιοκτήτες που συνεχίζουν να κατοικούν εκεί και μουσειακή έκθεση Μικρασιατικής Μνήμης. Το έργο συντονίζεται από την Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ/Athens Anaplasis SA και θα εκτελεστεί από την Περιφέρεια Αττικής. Πρόκειται για οκτώ μοντερνιστικές πολυκατοικίες που κτίστηκαν το 1932 για να στεγάσουν πρόσφυγες. Σχεδιάστηκαν από τον αρχιτέκτονα Κίμωνα Λάσκαρη και τον πολιτικό μηχανικό Δημήτρη Κυριακό.».

tvxs.gr

   

Παράταση της παραίτησης Παπαχριστόπουλου και της αγωνίας Καμμένου

Είχε προαναγγείλει ότι το Πρωί της Παρασκευής θα υπέβαλε την παραίτησή του, ωστόσο ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος έδωσε παράταση στις αποφάσεις του αλλά και στην αγωνία του Πάνου Καμμένου για το τι μέλλει γενέσθαι με την κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ.

Μετά τη συνάντηση που είχε με τον πρόεδρο της Βουλής, ο βουλευτής (για λίγο ακόμα) των ΑΝΕΛ ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να διατηρήσει την έδρα του, καθώς όπως είπε ο Νίκος Βούτσης του ζήτησε να μην υποβάλλει την παραίτησή του και να μην παραδώσει σήμερα τη βουλευτική του έδρα με το αιτιολογικό ότι πρέπει την ερχόμενη εβδομάδα, απερίσπαστη η Ολομέλεια της Βουλής να ψηφίσει το πρωτόκολλο για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.

«Είχα υποσχεθεί να υποβάλω παραίτηση σήμερα. Δεν πειράζει, τα προσωπικά μου είναι πιο κάτω από την ένταση που υπάρχει και νομίζω ότι μέσα στην προσεχή εβδομάδα, θα τελειώσει αυτή η ιστορία. Τη στιγμή που ο πρόεδρος με παρακάλεσε, αναβάλλω την παραίτηση για 4 με 5 ημέρες και παίρνω το χρέος της ανακολουθίας μου. Η αμαρτία μου θα είναι αυτές οι 4 με 5 ημέρες», δήλωσε βγαίνοντας από το γραφείο του προέδρου της Βουλής.

Υπενθυμίζεται πως η παραίτηση του κυρίου Παπαχριστόπουλου έχει εξελιχθεί σε μείζον ζήτημα, καθώς συνδέεται άμεσα με το ενδεχόμενο διάλυσης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των ΑΝΕΛ κι έμμεσα με το τι θα γίνει και με το Ποτάμι.

Πρώτα από όλα, η επικείμενη παραίτηση Παπαχριστόπουλου σημαίνει σε ένα πρώτο επίπεδο ότι η κυβέρνηση χάνει την 151η ψήφο που της έδωσε την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, μετά και το διαζύγιο με τους ΑΝΕΛ. Ο ύφαλος αυτός, ωστόσο, θα ξεπεραστεί για την κυβέρνηση, καθώς η έδρα Παπαχριστόπουλου θα πάει στον πρώτο επιλαχόντα, που δεν είναι άλλος από τον Τέρενς Κουίκ. Το πιθανότερο σενάριο λέει ότι ο Τέρενς Κουίκ - που αφενός είναι υφυπουργός Εξωτερικών, αφετέρου διατηρεί εδώ και καιρό έναν «λευκό γάμο» με το κόμμα του – θα ανεξαρτητοποιηθεί, πράγμα που σημαίνει αυτόματα τη διάλυση της κοινοβουλευτικής ομάδας των ΑΝΕΛ.

Υπενθυμίζεται ότι για να διατηρεί κοινοβουλευτική ομάδα ένα κόμμα θα πρέπει να έχει τουλάχιστον 5 βουλευτές εκλεγμένους με αυτό. Οι ΑΝΕΛ μετά την μεταγραφή του Αριστείδη Φωκά διαθέτουν μεν 5 βουλευτές αριθμητικά, ωστόσο εκείνος εκλέχθηκε με την Ένωση Κεντρώων άρα δεν συνεισφέρει στη συγκρότηση ομάδας.

Κατά τη διάρκεια της χθεσινής ενημέρωσης των πολιτικών συντακτών όμως, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος, άφησε ανοιχτό ένα παράθυρο λύσης, τόσο για τους ΑΝΕΛ όσο και για το Ποτάμι. Στο τραπέζι έχουν μπει όλα τα εναλλακτικά σενάρια που θα μπορούσαν να διασώσουν «τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες» - και όχι «την Κοινοβουλευτική Ομάδα» - που διαλύθηκαν μέσα από το πολιτικό big bang που έφερε η συμφωνία των Πρεσπών.

Τα πράγματα αναμένεται να ξεκαθαρίσουν την Δευτέρα που θα συνεδριάσει η Επιτροπή Κανονισμού της Βουλής, έπειτα από πρόσκληση του Νίκου Βούτση, προκειμένου να εξετάσει αν μπορούν να διατηρηθούν τα προνόμια των συντεταγμένων πολιτικών κομμάτων για τους δύο πολιτικούς αρχηγούς που «έχασαν» τις Κοινοβουλευτικές τους Ομάδες μετά τις Πρέσπες – δηλαδή, για τον Πάνο Καμμένο και τον Σταύρο Θεοδωράκη.

Μέχρι τώρα, η ερμηνεία του άρθρου του κανονισμού της Βουλής που ορίζει την λειτουργία των Κοινοβουλευτικών Ομάδων αποδίδεται ως εξής: Αφενός αναφέρει ότι ο ελάχιστoς απαιτoύμενoς αριθμός βoυλευτών για τη συγκρότηση μιας Koινoβoυλευτικής Oμάδας είναι δέκα και αφετέρου ορίζει πως ο ελάχιστoς αριθμός βoυλευτών για τη συγκρότηση Koινoβoυλευτικής Oμάδας περιoρίζεται σε πέντε, αν τo κόμμα με τo oπoίo εκλέχθηκαν και στo oπoίo εξακoλoυθoύν να ανήκoυν έλαβε μέρoς στις γενικές εκλoγές από τις oπoίες πρoήλθε η Boυλή, με συνδυασμoύς στα δύo τρίτα (2/3) τoυλάχιστoν των εκλoγικών περιφερειών της χώρας.

Το «κλειδί» εδώ, όπως επισημαίνουν νομικοί και κοινοβουλευτικοί κύκλοι, είναι το εάν μπορεί να παρακαμφθεί η φράση «εξακολουθούν να ανήκουν». Εάν, δηλαδή, μπορεί να ληφθεί υπ’ όψιν μόνον το κριτήριο που λέει ότι όταν συγκροτήθηκαν οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες διέθεταν 10 βουλευτές – γεγονός που ισχύει τόσο για τους ΑΝΕΛ, όσο και για το Ποτάμι.

Έως ότου, δε, υπάρξει νομική «ετυμηγορία» επ’ αυτού, το πολιτικό σενάριο που τελεί σε επεξεργασία είναι εάν μπορεί να δοθεί – βάση του ίδιου άρθρου – στον Πάνο Καμμένο και τον Σταύρο Θεοδωράκη το δικαίωμα να διατηρήσουν τα προνόμια των πολιτικών αρχηγών, με το σκεπτικό ότι τα κόμματά τους είχαν μπει στη Βουλή διαθέτοντας τότε 10 βουλευτές.

Η εισήγηση αυτή βασίζεται στην άποψη ότι είναι «ηθικά δίκαιο» να συνεχίσουν να έχουν ενισχυμένη κοινοβουλευτική παρουσία δύο πολιτικά πρόσωπα που είχαν συγκεντρώσει τις ψήφους μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος.

Τι λένε Καμμένος και Θεοδωράκης

Ενδεικτική της αγωνίας του Πάνου Καμμένου - που απειλεί εδώ και μέρες την κυβέρνηση να μην προχωρήσει στην εφαρμογή του σχετικού κανονισμού της Βουλής - είναι η νέα «οργισμένη» παρέμβασή του μπροστά στο ενδεχόμενο διάλυσης της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ έγραψε στο twitter: «Οι ΑΝΕΛ δεν θέλουμε χάρη από κανένα, θέλουμε εφαρμογή της κοινοβουλευτικής νομιμότητας. Δεν δέχομαι δε ιδιαίτερα απειλές κατά της οικογένειάς μου. ΠΑΡΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΚΡΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ . ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΟΥΒΙΚΩΝΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΛΕΞΗ...»

«Κοινοβουλευτικές ομάδες με 2 και 3 βουλευτές δεν μπορεί να υπάρξουν. Όπως δεν μπορεί να συγκροτούνται Κ.Ο. με δανεικούς βουλευτές. Ξεκάθαρα λόγια. Το Ποτάμι έχει αρχές», έγραψε από την πλευρά του στο Twitter ο Σταύρος Θεοδωράκης και πρόσθεσε πως αυτές τις αρχές «δεν τις θυσιάζει ούτε στα μικρά ούτε στα μείζονα. Δεν μας ενδιαφέρουν τα ευκαιριακά κομματικά οφέλη».  

tvxs.gr

Για την αγάπη του Θεού ή για το δικό σου μίσος;

Γράφει η Ιφιγένεια Κοντού

Επτά μήνες με αναστολή ήταν η ποινή που έλαβε ο μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αιγίου. Σχολιάζοντας την απόφαση του δικαστηρίου, ο ίδιος εξήγησε για ποιον λόγο καταδικάστηκε : «Για τον Θεό και την πίστη μας ακόμα και φυλακή πηγαίνω! Ευχαριστώ τον Θεό για την τιμή που μου έκανε! Σήμερα είναι η πιο ιστορική ημέρα της ζωής μου, διότι διώκομαι για την αγάπη Του!»

Συγκινητικό, πράγματι. Μόνο που απέχει πολύ από την αλήθεια.

Από πού κι ως πού διώκεσαι για την αγάπη του Θεού Αμβρόσιε;

Δεν είσαι ούτε ο Στέφανος που λιθοβολήθηκε επειδή μιλούσε για τον Χριστό ούτε ένας από τους πρώτους χριστιανούς που ρίχτηκαν στα λιοντάρια γιατί αρνήθηκαν να αποκηρύξουν την πίστη τους ούτε ένας από τους πιστούς που κάηκαν ζωντανοί στον Μεσαίωνα μόνο και μόνο γιατί είχαν μια Βίβλο κρυμμένη κάτω από το στρώμα τους. Δεν είσαι ένας από αυτούς που αρνούμενοι να πολεμήσουν και να σκοτώσουν, στήθηκαν σε απόσπασμα κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Αυτοί ναι, υπέστησαν διωγμό για την αγάπη του Θεού. Εσύ όχι.

Δεν είσαι ο απόστολος Παύλος που σύρθηκε σε δίκες με ψεύτικες κατηγορίες και μίλησε για την πίστη του σε αξιωματούχους της εποχής: στον Φήλικα, στον Φήστο, στον Αγρίππα, με επιχειρήματα αλλά πάντα με σεβασμό κι αξιοπρέπεια.

Γιατί βρέθηκες στο δικαστήριο, θυμάσαι;

Όχι γιατί κηρύττεις την αγάπη που διδάσκει η Αγία Γραφή, αλλά γιατί καταχράσαι την εξουσία σου δίνει ο ρόλος του θρησκευτικού ηγέτη υποδαυλίζοντας μίσος και υποκινώντας σε προσβλητικές πράξεις. "Φτύστε τους" τους είπες, το ξέχασες;  Εκ των υστέρων δήλωσες: "δεν είπα να φτύνουν τους ομοφυλόφυλους, τους πολιτικούς είπα να φτύνουν". Α, εντάξει.

Αλήθεια, πότε έφτυσε κάποιον ο Ιησούς Χριστός;  Να σου θυμίσω; Η μόνη φορά που το έκανε ήταν για να ανοίξει τα μάτια ενός τυφλού. Δεν νομίζω να είχες κάποιο θαύμα υπόψη σου Αμβρόσιε όταν προέτρεπες το ποίμνιό σου να τους φτύνει όπου τους έβρισκε.

Να σου θυμίσω και το άλλο; "Η αγάπη είναι μακρόθυμη και δείχνει καλοσύνη. Η αγάπη δεν ζηλεύει, δεν κομπάζει, δεν φουσκώνει από υπερηφάνεια". Άκου κι αυτό: "Η αγάπη δεν συμπεριφέρεται άπρεπα, δεν ζητάει τα δικά της συμφέροντα, δεν εξάπτεται. Δεν κρατάει λογαριασμό για το κακό. Δεν χαίρεται με την αδικία αλλά χαίρεται με την αλήθεια."- 1 Κορινθίους 13:4-6.  Ο γνωστός ύμνος της αγάπης. Βλέπεις; Καμία σχέση.

Ευχαριστείς τον Θεό που σου έκανε την τιμή... Καμιά τέτοια τιμή που λες δεν σου έκανε ο Θεός Αμβρόσιε. Ποτέ δεν σου ζήτησε να βγαίνεις και να κάνεις κηρύγματα μίσους εναντίον άλλων ανθρώπων. Ούτε εναντίον όσων κάνουν πράξεις που η Αγία Γραφή καταδικάζει.

Δική σου πρωτοβουλία είναι. Μην του φορτώνεις την ευθύνη.

Δεν διώκεσαι για την αγάπη του Θεού, διώκεσαι για το δικό σου μίσος Αμβρόσιε.

Γκαζόζες και «μάγκες»

του Γεράσιμου Χολέβα

Τι «μαγκιά» είναι αυτή που κυκλοφορεί στο πολιτικό σκηνικό της χώρας; Ειλικρινά, με δύο παραδείγματα μόνο, εμείς συμπεράναμε ότι υπάρχει έντονη «μαγκιά», μαζί με «παλικαριά» και «λεβεντιά» σε μεγάλες ποσότητες!

Παράδειγμα πρώτο: Η γκαζόζα που πήγε να πιεί ο κύριος Αριστείδης Φωκάς στο κυλικείο της Βουλής κι έτρεχε στην τουαλέτα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν επιπτώσεις στην κοινοβουλευτική διαδικασία (βίντεο εδώ), ήταν μια «μαγκιά», ένα «κόλπο» του κυρίου Πάνου Καμμένου για να στείλει ηχηρό μήνυμα! Ο πρώην συγκυβερνήτης του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε στον ΣΚΑΪ πως είπε στον βουλευτή «του» (πριν λίγο καιρό ο Αριστείδης ήταν στην Ένωση Κεντρώων) να πάει να πιεί επιδεικτικά γκαζόζα, «για να καταλάβουν τι σημαίνει “εγκαταλείπω τους Ανεξάρτητους Έλληνες”»! Τέτοιο «κόλπο» έστησε ο Πάνος Καμμένος και απείλησε και με άλλες γκαζόζες στο μέλλον, απογοητευμένος από τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσιπρα, που δεν τήρησε τις συμφωνίες τους  (βίντεο εδώ). Μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που δόξαζαν ο ένας τον άλλον για χρόνια.    

Παράδειγμα δεύτερο: Ο κύριος Παύλος Πολάκης, αναπληρωτής υπουργός Υγείας, γνωστός για τις έντονες αντιδράσεις του, έφτασε σε άλλο επίπεδο «μαγκιάς», δηλώνοντας: «Όλοι σας και μόνος μου! Σας έχω!». Διευκρίνισε μάλιστα πως αναφέρεται στα «αφεντικά» (ολόκληρο το βίντεο εδώ).

Ο κύριος Πολάκης μέχρι πρόσφατα ήταν στην ίδια κυβέρνηση με τον κύριο Καμμένο, παρόλο που ο πρώτος εμφανίζεται «βαριά αριστερός» και ο δεύτερος «βαριά δεξιός». Μην απορήσετε εάν τώρα που έχουν πάρει πολιτικό διαζύγιο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ κάποια στιγμή συγκρουστούν οι «βαριές μαγκιές» των δύο πολιτικών ανδρών, μετατρέποντας το …«ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» σε πολιτική αντιπαράθεση.

Πάντως, εμάς δεν θα μας πείραζε καθόλου η συμπεριφορά τους εάν αυτή την ατελείωτη «μαγκιά» την είχαν οι συγκεκριμένοι κύριοι απέναντι στους δανειστές και «εταίρους» και δεν στέκονταν σούζα στα μέτρα του δικού τους μνημονίου (όπως και στα μέτρα της «εξόδου από τα μνημόνια»). Δεν θα μας πείραζε η συμπεριφορά τους εάν αυτή η πελώρια «μαγκιά» υπήρχε μπροστά σε βιομηχάνους, τραπεζίτες, επενδυτές  (εγχώριους και του εξωτερικού), που δεν έπαψαν να κερδίζουν. Για την «ανάπτυξη» της χώρας «φυσικά»…

Επίσης, δεν θα μας πείραζε η συμπεριφορά τους εάν αυτή την ανεξάντλητη «μαγκιά» την είχαν μπροστά στους «συμμάχους» των ΗΠΑ που επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έκαναν με κάθε τρόπο σαφές πως το «οικόπεδο» Ελλάδα είναι τσιφλίκι τους για επενδύσεις και – εάν χρειαστεί – πολεμικές επιχειρήσεις. Δεν θα μας πείραζε εάν αυτή τη «μαγκιά» τη βλέπαμε και κάπου αλλού, εκτός από τις κορώνες και τα μεγάλα λόγια για πατριωτισμό, ανεξαρτησία και τα λοιπά και τα λοιπά. 

Και κάπου εδώ ξεκινάει μια παλιά συζήτηση για το τι είναι μαγκιά (πολιτικά και όχι μόνο). Δεν θα την ανοίξουμε γιατί εδώ υπάρχουν στη μέση και οι γκαζόζες οπότε άκρη δεν θα βγει. Δεν μπορούμε, όμως, να μην σημειώσουμε με εξυπνακίστικο τρόπο (τον οποίο φυσικά και δεν διαθέτουν οι πολιτικοί παράγοντες που αναφέραμε) ότι  υπήρχε και  υπάρχει ο μάγκας και ο «μάγκας». Στη δεύτερη περίπτωση το «γκ» διαβάζεται (κι ακούγεται) πιο έντονα, για να ξεχωρίζει.        

Το ευρωκοινοβούλιο «αναγνώρισε» τον δοτό «πρόεδρο» των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνώρισε τον Χουάν Γκουαϊδό ως «προσωρινό πρόεδρο» της Βενεζουέλας και κάλεσε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης να κάνουν το ίδιο υιοθετώντας μία «ενιαία και αυστηρή θέση», όπως αναφέρει το ΑΠΕ – ΜΠΕ, με απόφαση που εγκρίθηκε σήμερα.

Οι ευρωβουλευτές αναγνώρισαν τον Χουάν Γκουαϊδό «ως νόμιμο προσωρινό πρόεδρο της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας» και εξέφρασαν «την αμέριστη υποστήριξή τους προς το πρόγραμμά του», σύμφωνα με το κείμενο της απόφασης που προτάθηκε από κοινού από τις κύριες ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η απόφαση εγκρίθηκε με 439 ψήφους, υπέρ, 104 κατά και 88 αποχές.

Οι ευρωβουλευτές καλούν την επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Φεντερίκα Μογκερίνι και τα κράτη μέλη να υιοθετήσουν μία αυστηρή και ενιαία θέση και να αναγνωρίσουν τον Χουάν Γκουαϊδό ως «τον μόνο νόμιμο προσωρινό πρόεδρο» της Βενεζουέλας. Η αναγνώριση αυτή έχει ισχύ «μέχρι την διεξαγωγή νέων προεδρικών εκλογών, ελεύθερων, διαφανών και αξιόπιστων για τη αποκατάσταση της δημοκρατίας», διευκρινίζεται στο κείμενο.

Οι 28 ανακοίνωσαν το Σάββατο ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα λάβει «νέα μέτρα» εάν δεν προκηρυχθούν νέες προεδρικές εκλογές «εντός των προσεχών ημερών» στην Βενεζουέλα. Αλλά δεν προχώρησαν στην συλλογική, έστω και υπό όρους, αναγνώριση του Χουάν Γκουαϊδό. Τέσσερις χώρες της ΕΕ, η Ισπανία, η Γαλλία, η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο το έκαναν δίνοντας προθεσμία «οκτώ ημερών» στον Νικολάς Μαδούρο για να προκηρύξει εκλογές, σε αντίθετη περίπτωση θα αναγνωρίσουν τον Γκουαϊδό ως «πρόεδρο» της Βενεζουέλας για να οργανώσει νέες προεδρικές εκλογές.

Στην σημερινή ανακοίνωση, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο «καταδικάζει αυστηρά την βάρβαρη καταστολή και τις βιαιότητες, που έχουν προκαλέσει θανάτους και τραυματισμούς» και ζητεί από «τις αρχές της Βενεζουέλας να θέσουν τέλος στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επαναδιατυπώνει «την ανεπιφύλακτη υποστήριξή του προς την Εθνοσυνέλευση, που είναι το μόνο νόμιμο δημοκρατικό όργανο της Βενεζουέλας και οι εξουσίες του οποίου πρέπει να αποκατασταθούν και να γίνουν σεβαστές».

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αποτελεί κοινή πρόταση των συντηρητικών του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των σοσιαλιστών και των φιλελεύθερων του ALDE.

*Αριστερά παλιότερο σκίτσο του Βραζιλιάνου σκιτσογράφου, Κάρλος Λατουφ  

imerodromos.gr