Τύμπανα Πολέμου του Μίκη Θεοδωράκη

  - Τα τύμπανα πολέμου ηχούν και πάλι στη Μέση Ανατολή.

Νέος στόχος η Συρία.

- Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου. Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.

 - Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.

- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα. Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν… Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους! Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.

- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη;

- Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί

- Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες;

- Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει.

- Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν.

- Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.

- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι;

Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας… Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;

*

Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου.

Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά. Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.

Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία. Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.

Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…

Αθήνα, 29.8.2013

Δημοσκόπηση με 0% το ΠΑΣΟΚ στους ψηφοφόρους έως 35 ετών

Εντυπωσιακά είναι τα αποτελέσματα μεγάλης θερινής έρευνας στην Α' Αθηνών, την οποία η Παραπολιτική έχει στη διάθεση της.

Η μέτρηση διεξήχθη στο β' μισό του Ιουλίου, κάτι που σημαίνει ότι έχει προλάβει τις πολιτικές εξελίξεις που προκλήθηκαν λόγω του κλεισίματος της ΕΡΤ.

Διεξήχθη για λογαριασμό ιδιωτικής εταιρείας από μεγάλη εταιρία...


...της οποίας η αξιοπιστία αμφισβητείται από ελάχιστους στο χώρο της Πολιτικής.

Στην πρόθεση ψήφου, η Νέα Δημοκρατία διατηρεί προβάδισμα 3,5 μονάδων έναντι του ΣΥΡΙΖΑ ενώ τρίτο κόμμα αναδεικνύεται η Χρυσή Αυγή με 9,4%. Κάτι παραπάνω από σημαντική είναι η πτώση του ΠΑΣΟΚ το οποίο συγκεντρώνει 3,6% (έναντι 8,72% του περασμένου Ιουνίου) ενώ στο 3% περιορίζεται και η Δημοκρατική Αριστερά η οποία στις τελευταίες εκλογές είχε λάβει σε αυτή την εκλογική περιφέρεια 7,37%.

Στην εκτίμηση ψήφου, το ποσοστό της Χρυσής Αυγής προσδιορίζεται στο 13,2% με ταβάνι το 15,5%, το ΠΑΣΟΚ κινείται από το 3,6% μέχρι το 6,6% με μέση τιμή το 5,1% ενώ η διαφορά Νέας Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ προσδιορίζεται περίπου στις 5 μονάδες.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η συσπείρωση των ψηφοφόρων των δυο πρώτων κομμάτων καθώς κινείται περίπου στα ίδια επίπεδα με ταυτόχρονες απώλειες της τάξεως περίπου του 5,5% και των δυο προς της Χρυσή Αυγή!

Η καρτέλα όμως που αληθινά σοκάρει σε αυτή την έρευνα είναι αυτή της ανάλυσης της ψήφου ανά ηλικιακή ομάδα. Εκεί, για πρώτη φορά ενδεχομένως στην ιστορία του, στο κουτάκι «ΠΑΣΟΚ» στην κατηγορία «18-34 ετών» υπάρχει μια παύλα, δηλαδή 0, δηλαδή ένα ποσοστό σχεδόν ασήμαντο που δεν μπορεί να καταγραφεί στην έρευνα. Πρόκειται για δημοσκοπικό εύρημα που σοκάρει, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι στην ηλικιακή ομάδα «65+» το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει ένα εντυπωσιακό 10,9%.

Κατά τα λοιπά, εντυπωσιακή είναι η επίδοση της Χρυσής Αυγής στις ανώτερες κοινωνικά τάξεις όπου κι εκεί αναδεικνύεται 3ο κόμμα με 12% ενώ 8,2% λαμβάνει και στην κατηγορία του ανώτατου εκπαιδευτικού επιπέδου. Αντίθετα, σχετικά χαμηλή είναι η επίδοση της στους ανέργους καθώς εκεί λαμβάνει μόλις 6,1% πίσω μέχρι κι από τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Ποιος να μας έλεγε το 2009 ότι θα έφτανε μια μέρα που το δημοσκοπικό 0 στις νεαρές ηλικίες δεν θα αφορούσε ένα περιθωριακό κόμμα όπως η Χρυσή Αυγή αλλά το ιστορικό ΠΑΣΟΚ...
 http://www.parapolitiki.com/

Goodbye summer

...γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

Πάει και αυτό το καλοκαίρι. Πέρασε ο χρόνος. Πάντα έτσι μόνος, αμέριμνος, πότε αργά και πότε γρήγορα. Χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Σα τη θάλασσα που κυλά και ξανακυλά χωρίς τίποτα να την εμποδίζει μέχρι να φτάσει σε μια ακτή και μετά πάλι πίσω. Μα ο χρόνος τελειώνει. Όλο νομίζουμε πως κάτι θα μας χαρίσει σαν την ομορφιά της θάλασσας αλλά ποτέ δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει όσο προχωρά. Αν μπορούσαμε να τον σταματήσουμε τότε τίποτα όμορφο δεν θα τέλειωνε…

Πάντα πίστευα ότι πρωτοχρονιά θα έπρεπε να είναι η πρώτη Σεπτεμβρίου. Πόσες φορές μηδενιστήκαμε μέσα στο καλοκαίρι και ξεκινήσαμε από την αρχή με το τέλος του; Φυσικά, αφού όσο ανάγκη έχουμε τη νέα αρχή, άλλο τόσο έχουμε και το μηδέν. Είναι σημαντικό λέει να έχεις ανθρώπους που όταν φεύγεις αξίζουν έναν αποχαιρετισμό και ακόμα περισσότερο μια επιστροφή. Να το τέλος και η αρχή αντίστοιχα.

Και αναρωτιέσαι τώρα, γιατί να αφήσω την καλόβολη ζωή μου για να ξεκινήσω κάτι άλλο; Μια χαρά βλέπω τη ζωή μου να κυλά από την LCD τηλεόραση μου, μάλιστα τα Σάββατα με το box office τη ζω στο έπακρον. Αυτό είναι και το πρόβλημα της σημερινής νεολαίας. Βέβαια, απευθείας θα αναρωτηθείτε από πού προέρχομαι και το συνειδητοποίησα τώρα. Αυτό που θλίβει εμένα είναι ότι είδα μπροστά μου χιλιάδες ξένους νέους να περνάνε τέλεια σε μια χώρα που οι ίδιοι οι κάτοικοί της δεν έχουν βρει τη τελειότητα. Σε απομονωμένες παραλίες χωρίς wifi, που πάλι εμείς οι ίδιοι απλά εκμεταλλευόμαστε χρεώνοντας ακόμα και την άμμο που παίρνουμε μαζί μας γιατί κολλάει στα πόδια μας. Θα μου πεις για να ανθίσει ο τουρισμός τα τοπία χρειάζονται συντήρηση, η οποία ίσως και να μη χρειαζόταν εάν νοιαζόμασταν περισσότερο για τους επίγειους παραδείσους της χώρας μας. Επομένως το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με τη νεολαία που τόσο συχνά χρησιμοποιούν το πρόσωπο της για αντιπερισπασμό αλλά μάλλον το γεγονός ότι όντως κάτι μας ψεκάζουν εδώ γύρω. 

Και με αυτό το ψεκασμό, πάλι κάτι λείπει. Ασφάλεια, αυτοπεποίθηση, θάρρος. Είναι τόσο λυπηρό που αντί να νιώθουμε ασφάλεια στην ίδια μας τη χώρα αναζητούμε καταφύγιο σε κάτι ξένο και τόσο διαφορετικό από ότι έχουμε συνηθίσει. Και έπειτα την αυτοπεποίθηση που έχασαν εκατομμύρια νέοι, την βρήκαν δυο τρεις που ξαφνικά μια μέρα ξύπνησαν όχι μόνο νομίζοντας ότι είναι οι καλύτεροι γιατί αυτό ποτέ δεν είναι κακό, αλλά υποτιμώντας τους υπολοίπους. Έτσι εκεί που κάποιος πάντα πασχίζει να είναι σωστός, να προσέχει μην υπερβεί τα όρια και να μην κάνει λάθη, εντελώς τυχαία πάντα κάποιος άλλος αρπάζει μπροστά στα μάτια του το λάθος που σκόπευε να κάνει. Ορίστε πόσο εύκολο είναι σε αυτή τη χώρα τα λάθη να γίνουν κατορθώματα.

Μου φαίνεται απίστευτα περίεργο πως σε λίγες λέξεις μπερδεύτηκαν τόσα πολλά νοήματα. Ίσως είχα πολύ χρόνο το καλοκαίρι να τα σκεφτώ. Η πολύ σκέψη μας καίει όμως. Στο τέλος μόνο η κατάληξη μένει, ούτε καν η απόφαση που έχεις πάρει. Δεν τελείωσε το καλοκαίρι, πάντα μέσα μας μένει, για να μας θυμίζει ότι τα όμορφα πράγματα δε διαρκούν πολύ αλλά πάντα δίνουν ραντεβού για τον επόμενο χρόνο ο οποίος θα δείξει αν πραγματικά αξίζουν. 

http://an8rwpakos.blogspot.gr/

Αίμα τιμή ...Άρης Σπίνος

  Ποιος είναι ο Δημοσιογράφος που έχει αναλάβει να κάνει εξ' ολοκλήρου προπαγάνδα για λογαριασμό της Χρυσής Αυγής στο EXTRA;

Ο αντιμνημονιακός,αντισυστημικός,αμερόληπτος και ειδικά μη κρατικοδίαιτος Άρης Σπίνος είναι από τους πιο γνήσιους δημοσιογράφους στην χώρα μας.Ένας αγνός και τίμιος λειτουργός της Δημοσιογραφίας που τα βάζει με όλους και με όλα χωρίς να έχει καμία εξάρτηση από το σύστημα κυνηγώντας και πολεμώντας την διαπλοκή σε όλες τις πτυχές.

Είναι τόσο μεγάλος πολέμιος της διαφθοράς και της διαπλοκής που δεν είχε κανένα πρόβλημα να τον διορίσει σε θέση Αντιπροέδρου του Γενικού Νοσοκομείου της Νίκαιας με υπουργική απόφαση ο Mr Μπίλντεμπεργκ Αβραμόπουλος.

Είναι τόσο κύριος και καθωσπρέπει που οι συνάδελφοί του καταγγέλλουν ο,τι ρουφιάνευε συναδέλφους του για να τους πάρει μετά αυτός την θέση http://anergoidimosiografoi.blogspot.gr/2009/03/blog-post_04.html

Τόσο κύριος που πάντα ακουμπούσε με σεβασμό στα προβλήματα του κόσμου, αφού δεν είχε κανένα πρόβλημα να τσεπώσει 20.000 ευρώ για να καθαρίσει υπόθεση τηλεθεατή και επειδή ήταν και υπεράνω και πολύ κύριος,όταν ο τηλεθεατής του ζήτησε πίσω τα λεφτά του,τα επέστρεψε με μια ακάλυπτη επιταγή!!
Πιο αναλυτικά εδώ...http://alithiastofos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_4171.html

Βέβαια πιο παλιά τον είχε ξαναδείξει αυτόν τον "σεβασμό" στους πολίτες αφού την 1η Απριλίου του 1996 είχε συλληφθεί για εκβιασμό επιχειρηματία - τοκοκλύφου

Πιο αναλυτικά εδώ...http://thessaly-press.blogspot.gr/2009/03/blog-post_4474.html

Αυτός τώρα ο άθλιος παρακρατικός και κρατικοδίαιτος "δημοσιογράφος" έχει αναλάβει να κάνει προπαγάνδα για να αναδεικνύει την ΧΑ στην εκπομπή του στο EXTRA με τίτλο "Στον ιστό της Αράχνης". Με ένα πάνελ που πραγματικά προσπαθείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι πιο ακροδεξιός από τον άλλον και με στημένα τηλέφωνα έχει καταφέρει και έχει φτιάξει τον τέλειο μηχανισμό ανάδειξης των Νεοναζί.

Δεν είναι αργά πάντως να αλλάξεις την ονομασία της εκμπομπής και να το κάνεις "Η ώρα των Ναζί"
http://againstnewworldorder.blogspot.co.uk/

Αλφαμπανκίστας

Του Θανάση Καρτερού

Τη μισή δουλειά έχει κάνει η κυβέρνηση. Και πρέπει να βρει το θάρρος να κάνει την άλλη μισή. Δεν το λέμε εμείς αλλά οι Αλφαμπανκίστας -οι αναλυτές της Alpha Bank, που έχουν ανακαλύψει κάποια μέθοδο να ξεγελούν το ντόπινγκ κοντρόλ και να είναι τσίτα κάθε βδομάδα στο δελτίο τους. Τσίτα μιλάμε -έτσι και περάσει κανένας άνεργος, κανένας δημόσιος υπάλληλος, ή ο Λαφαζάνης από μπροστά τους άλφα φίδι που τον έφαγε.

Ποια είναι η μισή δουλειά που έκανε το δίδυμο Σαμαρά-Στουρνάρα; Αποκατέστησε την "ανταγωνιστικότητα του κόστους" -έστειλε δηλαδή μισθούς, μεροκάματα, δουλειές και ανθρώπους στα τάρταρα. Καλώς, αποφαίνονται οι Αλφαμπανκίστας, αλλά τώρα μένει η άλλη μισή. Η οποία είναι απαραίτητη "για να απογειωθεί η οικονομική δραστηριότητα". Διότι διαφορετικά δεν γλιτώνουμε ποσώς από τα Μνημόνια.

Συγκεκριμένα οι Αλφαμπανκίστας των πλουσίων απαιτούν: Γενναία απελευθέρωση  των χωροταξικών και αδειοδοτικών μηχανισμών, για να έλθουν ξένα κεφάλαια να επενδύσουν στην ελληνική οικονομία. Μηδενική φορολογία κερδών, μερισμάτων και υπεραξιών. Δραστική μείωση των εργοδοτικών εισφορών κοινωνικής ασφάλισης. Γενναία μείωση των συντελεστών φορολογίας εισοδήματος και πλούτου για όλους, και ειδικότερα στα μεγάλα εισοδήματα και στη μεγάλη ακίνητη περιουσία.

Προσέξατε προφανώς την ουσία -να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Προσέξατε όμως το καλλιτεχνικό μέρος; Ότι το όλον φέρνει προς έπος και μια νέα ποίηση γεννιέται -η τραπεζική; Ότι οι ποιηταί εφορμούν στην επίθεση επί των επιθέτων; Ότι αναφέρεται δυο φορές το επίθετο γενναία; Μία φορά το επίθετο μηδενική; Και μία φορά το επίθετο δραστική; Ότι εν ολίγοις οι Αλφαμπανκίστας διαθέτουν όχι μόνο σθένος, αλλά και εκτός ανταγωνισμού ποιητικό ταλέντο; Εμπρός παιδιά του βερεσέ, για μια Ελλάδα του γκισέ;

Καλά το τελευταίο είναι δικό μας -χωρίς καμιά ποιητική αξία μπροστά στην υπεραξία των μερισμάτων. Η παρουσίαση όμως θα ήταν λειψή, αν δεν σημειώναμε τη λογοτεχνική ευκινησία με την οποία οι Αλφαμπανκίστας πηδούν από το μέταλλο του πλούτου στη βρεγμένη σανίδα της φτώχειας, κλείνοντας το οιστρογόνο τμήμα του δελτίου τους με μια υπόσχεση: Θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης θα αντιμετωπισθούν αφού αρχίσουν να αυξάνουν τα εισοδήματα!

Ευτυχώς!! Υπάρχει σπόρος ευτυχίας στη δυστυχία. Αλλιώς θα μας κατάπινε η Ευτυχία της δυστυχίας: Φτώχεια που με κουρέλιασες με νύχια ματωμένα, μες στα πολλά σου θύματα γράψε κι ακόμα ένα...

http://www.avgi.gr/ 

Syria (l) killers

Του Κώστα Βαξεβάνη

Κάθε Παρασκευή, στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες, (φαντάζομαι οι περισσότεροι από αυτούς Αμερικανοί), μπορούν να παρακολουθήσουν ακρωτηριασμούς και, αν είναι «τυχεροί», και εκτελέσεις. Με μια ιεροτελεστία που περιλαμβάνει φρικιαστικές λειτουργίες για το ευαίσθητο και δημοκρατικό στομάχι κάποιου Δυτικού, ο δήμιος σηκώνει το τσεκούρι του και το αφήνει να πέσει με δύναμη στο άκρο αυτού που κατηγορείται ότι έκλεψε. Μια σπαρακτική κραυγή ακούγεται πριν το αίμα αρχίσει να ρέει παντού, φτάνοντας μερικές φορές ως το πλήθος που παρακολουθεί την παραδειγματική μεσαιωνική τιμωρία.
Κάθε χρόνο, το καθεστώς του Ριάντ, η σύμμαχη βασιλική οικογένεια των ΗΠΑ, εκτελεί γύρω στα 80 άτομα που μπορεί να έχουν κατηγορηθεί για μοιχεία, ομοφυλοφιλία, θρησκευτική παρέκκλιση ή ό,τι άλλο επιλέξει κάποιος μουλάς, ο οποίος ωστόσο δεν τυγχάνει ενοχλητικός για τις δημοκρατικές ευαισθησίες του Προέδρου Ομπάμα, όπως δεν υπήρξε ούτε για τους προηγούμενους Προέδρους.
Ο ΟΗΕ, οι διεθνείς οργανισμοί και φυσικά η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έχουν εντοπίσει στην πετρελαιοφόρο περιοχή της Σαουδικής Αραβίας καμία παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που θα απαιτούσε κάποια παρέμβαση έστω, αν όχι επέμβαση. Αντιθέτως το ΔΝΤ, συγχαίρει τη Σαουδική Αραβία για το οικονομικό θαύμα του οποίου είναι φορέας.
Το 2011, η Σαουδική Αραβία έκανε μια στρατιωτική επέμβαση στο διπλανό Μπαχρέιν, στο οποίο σιίτες διαδηλωτές διαμαρτύρονταν για το τυραννικό σουνιτικό καθεστώς. Το Μπαχρέιν, επίσης σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή, έχει παράδοση στους βασανισμούς και στις αντιδημοκρατικές λειτουργίες, αλλά ουδόλως απασχολεί τον αμερικανικό στόλο που ελλιμενίζεται στα λιμάνια του.
Οι ΗΠΑ όμως, ενοχλούνται από το τυραννικό καθεστώς της Συρίας και το αντιδημοκρατικό καθεστώς του Ιράν. Αν όσα συμβαίνουν στη Σαουδική Αραβία συνέβαιναν στη Συρία, οι ΗΠΑ θα είχαν απαιτήσει στο όνομα της Δημοκρατίας, να βομβαρδιστεί ο Άσαντ με πυρηνικά όπλα. Και θα υπήρχαν φαντάζομαι πολλοί σύμμαχοι, που θα συμφωνούσαν.
Το 2003 η επίθεση στο Ιράκ έγινε όχι μόνο για βιολογικά όπλα που δεν υπήρχαν, αλλά αποδεικνύεται πλέον ότι η επιχειρηματολογία για την ύπαρξή τους ήταν ένα συνειδητό ψέμα για να μπουν οι Αμερικανοί στην περιοχή. Στο Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν έπεσαν, αλλά η μπούργκα και η έλλειψη Δημοκρατίας παραμένουν. Η σύγχρονη διεθνής νομιμότητα, είναι ένα σύνολο σκοπιμοτήτων, ένας συμψηφισμός συμφερόντων, προσχηματική Δημοκρατία των στρατηγών και των κυνικών της λεγόμενης σταθερότητας.
Στη Συρία προφανώς και υπάρχει ένα αυταρχικό καθεστώς, όπως και στο 90% του αραβικού κόσμου. Υπάρχει επίσης εμφύλιος, ο οποίος συντηρείται από την αμερικανική πολιτική. Με αυτή την αντίληψη για την εξωτερική πολιτική ξεκίνησε όλη η περιπέτεια στη Μέση Ανατολή την δεκαετία του ‘50, όταν ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία όπως αποδεικνύεται από τα ίδια τα έγγραφα της CIA, έριξαν την εκλεγμένη κυβέρνηση του Μωχάμεντ Μοσαντέχ. Για να ελέγξουν τα πετρέλαια στην περιοχή, ανέβασαν στην εξουσία μαριονέτες, που λίγο αργότερα μετατράπηκαν σε θηρία εναντίον τους. Ο εκδημοκρατισμός της Μέσης Ανατολής, δεν προχώρησε ποτέ, όχι γιατί κάποιοι στην περιοχή γεννήθηκαν και παραμένουν αντιδημοκράτες, αλλά γιατί δεν το επέτρεψαν αυτοί που ήθελαν να τους ελέγχουν.
Σε όλο αυτό το γεωπολιτικό παιχνίδι, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης, με πρώτο και κύριο τον πολύ Αντιπρόεδρό της, δείχνει αυτό που είναι. Μια ακόμη δουλική υπόκλιση με το επιχείρημα του μονοδρόμου απο τον οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Για κάποιο λόγο, οι δρόμοι που επιλέγει ο κύριος Βενιζέλος, έχουν πάντα τη σήμανση του μονοδρόμου, με το βελάκι να κοιτάει τα μεγάλα συμφέροντα.
Όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, είχα διακινδυνεύσει μια πρόβλεψη. Πως ο Βενιζέλος θα απαιτήσει το Υπουργείο Εξωτερικών με μοναδικό σκοπό να το χρησιμοποήσει ως σωσίβιο της πολιτικής του επιβίωσης. Γνώριζε πολύ καλά πως στα εθνικά θέματα που πρόκειται να ανοίξουν άμεσα (Σκοπιανό, Κυπριακό), αλλά και στα Διεθνή, η διάθεσή του να συμβάλει στη διεθνή «νομιμότητα» με ανάλογο τρόπο που συνέβαλε και στην ελληνική, φτιάχνοντας νόμους κατ’ αποκοπή και παραγγελία, θα τον έκανε απαραίτητο, άρα θα τον διατηρούσε και ζωντανό.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, επιβεβαίωσε τις προβλέψεις με κυνικότητα όπως πάντα, διανθισμένη με μπουρδολογία νομικής και δημοκρατικής αναγκαιότητας. Με το γνωστό του «φιλότιμο», είναι έτοιμος να δώσει την άδεια να σκοτωθούν χιλιάδες άνθρωποι για να παραμείνει ζωντανός, ως αγαπητός στους υπερατλαντικούς συμμάχους πια και όχι μόνο σε κάτι επισφαλείς εκδότες. Αλλάζει πίστα στο παιχνίδι, προσδοκώντας πως θα κερδίσει bonus.
http://www.koutipandoras.gr/

Σκέψεις για την ευθύνη του λαού

...γράφει ο Πάνος Παναγιώτου 

                                               Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: 

Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. 

Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

  Από τότε που ξέσπασε το ζήτημα της "κρίσης" κάνει συχνά την εμφάνιση του στα χείλη πολλών το ερώτημα "ποιος φταίει" / "ποιος έχει την ευθύνη". Η απάντηση για μένα είναι κάτι παραπάνω από απλή. Φταίμε εμείς. Εγώ, εσύ, όλοι! Αν θέλετε για να νιώσετε καλύτερα, ας το διατυπώσω λίγο διαφορετικά. Φταίμε και εμείς, ίσως μάλιστα πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμαστε. Είναι η ώρα να αναλάβουμε επιτέλους την ευθύνη μας. Ο καθένας ξεχωριστά. Μόνο τότε, όταν συνειδητοποιήσουμε πως για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, για τα δεινά που περνά ο καθένας μας, είμαστε υπεύθυνοι εμείς οι ίδιοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά, θα μπορέσουμε να "αδράξουμε τη μέρα". 

  "Λες ανοησίες! Τι ευθύνη αναλογεί σε εμάς, στον απλό λαό"; Σε ακούω να ρωτάς εκνευρισμένος. Επιμένω! Η ευθύνη που αναλογεί στο λαό είναι τεράστια. Η θέση μου αυτή δε σχετίζεται σε καμία περίπτωση με το γνωστό και αηδιαστικό "μαζί τα φάγαμε", εκφρασμένο από τον εξίσου αηδιαστικό πολιτικό Θεόδωρο Πάγκαλο [εγγονό του γνωστού και συνονόματου δικτάτορα το 1925-26] και οικειοποιημένο από ένα αμαρτωλό πολιτικό σύστημα που επιθυμεί διακαώς να καταστήσει συνένοχο τον λαό. Όχι δεν μιλώ για τέτοιου είδους ευθύνη. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

 Μιλώ για την παθητικότητα του ελληνικού λαού, την διαρκή πτώση του καθόλη τη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας του και σήμερα ίσως πιο ορατή από ποτέ σε μια κατάσταση ετερονομίας. Σε μια κατάσταση "μη σκέψης" και "μη δράσης". Σε μια κατάσταση όπου ο λαός έχει καταδικάσει τον εαυτό του σε τιμωρία, ταπείνωση και εξευτελισμό. Ο μέσος  "πολίτης" [χρησιμοποιώ εισαγωγικά διότι έχω τις επιφυλάξεις μου σχετικά με το αν μπορούμε να χρησιμοποιούμε σήμερα τούτο τον χαρακτηρισμό, αν θέλουμε βέβαια να δεχτούμε τον ορισμό που έδινε ο Αριστοτέλης για το τι σημαίνει να είναι κανείς πολίτης *θα αναφερθώ παρακάτω λίγο πιο αναλυτικά] σήμερα δεν σκέφτεται αλλά δέχεται και εκλαμβάνει ως αυτονόητα αληθή όσα του σερβίρουν η κ.Τρέμη, ο κ.Πρετεντέρης και οι λοιποί μεγαλοδημοσιογράφοι που πληρώνονται αδρά για να παραπληροφορούν. Μέσα σε αυτό το κλίμα η δυνατότητα της αμφισβήτησης χάνεται και μια μεγάλη μερίδα του λαού έχει πιστεί πως το μνημόνιο ήταν μονόδρομος, πως η άρχουσα τάξη, πέρα από τις ευθύνες της για την σημερινή κατάσταση, κάνει ότι περνάει από το χέρι της, διαπραγματεύεται για το καλό του τόπου [μέχρι και το ΦΠΑ εστίασης μείωσε, επειδή αγαπά τους πολίτες της] κλπ κλπ. Με λίγα λόγια, το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού δρα σαν υπνωτισμένο. Ψηφίζει Σαμαρά, και όχι απλά τον ψηφίζει αλλά ελέω καναλαρχών και εκδοτών τον ανακηρύσσει σωτήρα του [ναι αυτόν τον Σαμαρά που πριν από 18 χρόνια μισούσε ακόμα και ο πιο πιστός ψηφοφόρος της ΝΔ και παραλίγο να οδηγήσει τότε τη χώρα στα χνάρια της Σερβίας του Μιλόσεβιτς. Πόσο εύκολα ξεχνάει αυτός ο λαός;]. Βάζει στη βουλή την έξυπνα προωθημένη από το πολιτικό σύστημα που είχε ως σκοπό να στρέψει τη προσοχή αλλού, Χρυσή Αυγή και για πρώτη φορά στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία ένα ναζιστικό κόμμα, αποτελούμενο από ένα σωρό αγράμματους τραμπούκους, μπαίνει στο κοινοβούλιο. Είναι ο λαός που το 64% των νέων του είναι άνεργο μα παρόλα αυτά προτιμά τις παραλίες από την οργανωμένη δράση για μια από τα κάτω επανάσταση-κατηγορώ φυσικά και τον εαυτό μου ως προς αυτό. Είναι ο λαός που ακούει με ευλάβεια τις δηλώσεις του Σόιμπλε στην Αθήνα από τον καναπέ του σπιτιού του. Είναι ο λαός που παρακολουθεί την επίσκεψη του πρωθυπουργού στον Ομπάμα και προσδοκά τη στήριξη των Αμερικανών, μονάχα στα λόγια. Είναι ο λαός που αρκείται στις δηλώσεις της Μέρκελ ότι πρέπει να δοθεί περισσότερος χρόνος στην Ελλάδα, δηλώσεις που έχουν σε κύριο βαθμό ψηφοθηρικό μονάχα χαρακτήρα. Είναι ο λαός που ακούει πάλι από το καναπέ του σπιτιού του αυτήν τη γελοία τηλεπερσόνα που έχουμε για υπουργό υγείας να απευθύνεται με ύφος χουντικό στο εργαζόμενους λέγοντας τους αυτολεξεί πως: "Επρεπε να σας απολύσουμε για να δείτε τι εστί βερίκοκο". Κι όμως συνεχίζει να κάθεται και να παρακολουθεί τις ειδήσεις των 8 αντί να κάνει κάτι. Μα επιτέλους δεν έχει κουραστεί αυτός ο λαός από τα λόγια;

  "Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας", υποστήριζε ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Προηγουμένως αναφέρθηκα σε μια έννοια που χρησιμοποιούσε ο σπουδαίος αυτός στοχαστής, την ετερονομία. Είναι μια έννοια που χρησιμοποίησε σε αντίστιξη προς την αυτονομία, έναν από τους βασικούς όρους της σκέψης του, ίσως ο σημαντικότερος. Ας δούμε, κάπως σχηματικά, τι ακριβώς εννοούσε. Όπως έλεγε ο ίδιος, αυτόνομη κοινωνία είναι εκείνη που "τα μέλη της ξέρουν πως ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να το κάνουν αυτά τα ίδια και να το προσφέρουν στον εαυτό τους και στο κοινωνικό σύνολο". Αυτόνομος καλείται εκείνος ο οποίος συμμετέχει στη διαμόρφωση των νόμων, αποφασίζει ισότιμα μαζί με τους άλλους για τη δη­μιουργία των νόμων και, τέλος, είναι σύμ­φωνος με τον τρόπο που οι νόμοι αυτοί θεσμίστηκαν (Καστοριάδης, 1996). Σε αυτή τη βάση αυτός που καλείται "αυτόνομος" μπορεί να είναι ελεύθερος, μπορεί να κρίνει και να δρα, μπορεί να δημιουργεί και να αποφασίζει. Σε αντίθεση λοιπόν με αυτήν την κατάσταση, εδώ και χρόνια έχουμε βουλιάξει και οδηγηθεί στο άλλο άκρο, αυτό της ετερονομίας. Μια κατάσταση στην οποία ο κοινός νους δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος, την αλήθεια από την πλάνη, δεν είναι σε θέση καν να σκεφτεί. Είναι σε θέση μονάχα να δέχεται ό,τι οι άλλοι αποφασίζουν γι αυτόν. 

  Επιστρέφω στο σημείο αυτό στην αιτιολόγηση των εισαγωγικών παραπάνω στη λέξη "πολίτης". Ανέφερα πως επιφυλάσσομαι σχετικά με τη χρήση αυτού του όρου σήμερα. Ο Αριστοτέλης υποστήριξε πως πολίτης είναι αυτός που μπορεί να κυβερνά και να κυβερνάται. Επαναλαμβάνω με μεγαλύτερη έμφαση, να κυβερνά και να κυβερνάται. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως τα 11 εκατομμύρια των Ελλήνων δεν μπορούν να κυβερνούν, όχι γιατί δεν είναι σε θέση να το κάνουν λόγω ειδικών γνώσεων, παιδείας ή κάτι τέτοιο [δεν είμαι σε θέση να το κρίνω εγώ αυτό. Άλλωστε στην πολιτική όπως έλεγαν οι αρχαίοι δεν μετράει τόσο η ειδική γνώση, αλλά η "δόξα", δηλαδή η γνώμη]. Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει είναι πως η εξουσία είναι υπόθεση των λίγων, συγκεκριμένων οικογενειών, συγκεκριμένων οικονομικών και πολιτικών ελίτ. 

  Ας το καταλάβουμε επιτέλους, "έξω από τη λίστα τους μοιάζουμε χαμένοι" (στίχος από το τραγούδι των στερεό νόβα "Λίστα"). Θα συνεχίσω με κάποιους στίχους ώστε να κλείσουμε κάπως λυρικά. "Τώρα σε θέλουνε σκυφτό, τώρα σε θέλουν νικημένο, ανήμπορο κι υποταγμένο [...]" (αερικό, Παυλίδης)... Ζούμε σε μια εποχή που χωρίς να το καταλάβουμε κάποιοι έχτισαν τείχη και μας έδεσαν κατά κάποιον τρόπο μέσα σε αυτά τα τείχη... Μα "[...] δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχων. Ανεπαισθήτως με έκλεισαν από τον κόσμον έξω". Είναι η στιγμή λοιπόν να γκρεμίσουμε τα τείχη. Να δώσουμε ένα τέλος σε αυτούς που βάφτισαν τους εαυτούς τους "μεταρρυθμιστές" κι εδώ ακριβώς μου έρχεται στο μυαλό αυτό που εξαιρετικά εύστοχα είχε σημειώσει ο Αλέξης Ντε Τοκβίλ, ότι "η πιο επικίνδυνη στιγμή για μια κακή κυβέρνηση είναι γενικά αυτή κατά την οποία καταπιάνεται με τη μεταρρύθμιση". Πόσο επίκαιρο ακούγεται αυτό στη σημερινή Ελλάδα; Είναι η στιγμή να αντιδράσουμε για μια ουσιαστική αλλαγή κι αυτό δεν είναι ένα κάλεσμα για μια επανάσταση χρωματισμένη κομματικά. Είναι ένα κάλεσμα για ουσιαστική αφύπνιση, για συνειδητοποίηση του αδιεξόδου της κατάστασης, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το απατηλό success story τους. Κάλεσμα για μια επανάσταση από τα κάτω, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως. Όσο επιφυλακτικός κι αν θέλω να είμαι με τις "επαναστάσεις", καθώς όπως έλεγε ο Λακάν κάθε επανάσταση επιχειρεί να εγκαθιδρύσει έναν νέο αφέντη, δεν κατάφερα να αποφύγω τη χρήση τούτης της λέξης. Ας διευκρινίσω τουλάχιστον πως δεν εννοώ μια επανάσταση που θα οδηγήσει σε έναν νέο αφέντη ή μια καινούρια ελίτ, αλλά μια επανάσταση του λαού που θα φέρει μια αυτόνομη κοινωνία που τόσο έχουμε ανάγκη. Κατανοώ πως υπάρχει ο κίνδυνος με αυτό που λέω εδώ να χαρακτηριστώ με τεράστια ευκολία ως "λαϊκιστής". Δεν θα με πείραζε για να είμαι ειλικρινής. Μιλώ βέβαια για έναν λαϊκισμό από τα κάτω και ακριβέστερα για έναν υπεύθυνο λαϊκισμό από τα κάτω. Ακούγεται ουτοπικό; Ίσως, μα εγώ διατηρώ ακόμη μια κρυφή ελπιδά πως αυτός ο λαός μπορεί να αντιδράσει. Κι ας πέρασαν τόσες νύχτες που άνοιξαν οι ουρανοί...   

http://an8rwpakos.blogspot.gr/

Ληγμένα προϊόντα μιας ληγμένης πολιτικής

Άρχισε η τοποθέτηση σε ειδικά ράφια των σούπερ μάρκετ τροφίμων των οποίων έληξε η ημερομηνία ανάλωσης (ανάλωση κατά προτίμηση). Πολλοί υπερασπιστές -και η κυβέρνηση- του μέτρου σημειώνουν ότι δεν απειλείται η ασφάλεια των πολιτών, αφού δεν πρόκειται για προϊόντα ιδιαιτέρως ευαίσθητα που να απειλούν την υγεία του καταναλωτή. Ακόμα και ο Γενικός Γραμματέας Καταναλωτή, ο οποίος υποτίθεται ότι προστατεύει τον καταναλωτή, υπερασπίστηκε το μέτρο. Του Δήμου Χλωπτσιούδη

Εξετάζοντας το θέμα βλέπουμε ότι με την εφαρμογή του μέτρου η ίδια η κυβέρνηση τελικά αποδέχεται την πλήρη αποτυχία της πολιτικής της, το περιβόητο success story. Το ίδιο το μέτρο, επιπλέον, καταδεικνύει την ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας και την αδυναμία των νοικοκυριών να αγοράσουν τα αναγκαία (πάνε τα όνειρα περί πρωτογενούς πλεονάσματος, πάνε τα επιχειρήματα περί ψεύτικων λιποθυμιών μαθητών, περί άπορων Ελλήνων, περί ανάπτυξης και μείωσης της ανεργίας).
 

Και τα προϊόντα αυτά καθίστανται ασφαλή για λίγο καιρό, μόνο εφόσον συντηρούνται με τον πρέποντα τρόπο, δεν έχει διατρηθεί η συσκευασία τους κλπ. Επίσης, δεν είναι λίγοι εκείνοι που φοβούνται ότι επαγγελματίες της εστίασης θα σπεύσουν να προμηθευτούν -αν κι απαγορεύεται- τέτοια αγαθά για τις μονάδες τους. Και αυτά δεδομένης της υπολειτουργίας των ελεγκτικών μηχανισμών.
 
Από την άλλη, και ξεπερνώντας τη σκόπελο περί ασφάλειας κατανάλωσης, οφείλουμε να επισημάνουμε το νέο ταξικό διαχωρισμό στη διατροφή. Και πριν την κρίση, η οικονομική δυνατότητα όριζε την ποιότητα τροφίμων που καταναλώναμε. Τότε όμως οι διακρίσεις γίνονταν ανάμεσα στον τρόπο καλλιέργειας και την χώρα προέλευσης και ο καταναλωτής γνώριζε σε κάποιο βαθμό τι κατανάλωνε. 

Με το νέο μέτρο πλέον ο διαχωρισμός θα γίνεται βάσει ημερομηνίας λήξης βάζοντας σε δεύτερη μοίρα βασικά ποιοτικά στοιχεία. Η Ποιότητα Διατροφής θεσμοθετείται πλέον ως εξάρτηση από την κοινωνική προέλευση και την οικονομική επιφάνεια του ατόμου (μέχρι χτες μας έλεγαν ότι είναι θέμα επιλογής). Και τούτο ξεπερνά την απλή σημειολογία.  Τα βιολογικά προϊόντα θα υποστούν μεγάλη υποβάθμιση και η ζήτησή τους θα περιορισθεί σημαντικά. Και μαζί τους τα τρόφιμα ιδιωτικής ετικέτας θα υποστούν μεγάλη καθίζηση στις πωλήσεις παρά την πολύ σημαντική αύξηση των  πωλήσεων που έχουν γνωρίσει τα τελευταία χρόνια.

Παράλληλα, η ελληνική κυβέρνηση δίνει μία ακόμη ευκαιρία στις υπεραγορές και τις βιομηχανίες, να μην τα πετάνε ή ανακυκλώνουν (σε άλλη μορφή) τα προϊόντα, αλλά να κερδίζουν και από πάνω ώστε να καλύψουν τη χασούρα από τη μειωμένη κατανάλωση. Και μάλιστα με αγαθά που έχουμε ήδη προπληρώσει.. Κοινώς η ελληνική κυβέρνηση ακόμα μία φορά στηρίζει συγκεκριμένες οικονομικές ομάδες και φροντίζει να μη ζημιωθούν. 

Τα ληγμένα προϊόντα τα έχει ήδη πληρώσει ο καταναλωτής. Στην τιμή των αγαθών -προ λήξης- έχει ήδη ενσωματωθεί το κόστος/χασούρα των προϊόντων που δυνητικά θα πεταχτούν. Παράλληλα, τα ληγμένα όχι μόνο είναι πληρωμένα ήδη, αλλά ουσιαστικά οφείλουν την ύπαρξή τους στην κακή τιμολογιακή πολιτική των βιομηχανιών και των υπεραγορών. Αν ήταν φτηνότερα τα αγαθά (ανάλογα της αγοραστικής δύναμης και μειωμένου κέρδους ανά αντικείμενο) ουσιαστικά δε θα υπήρχαν, αφού θα τα αγόραζε το κοινό. Όταν αυτά επιστρέφουν στο ράφι, ουσιαστικά ο μεταποιητής και κυρίως ο έμπορος ζητούν να ξαναπληρώσουμε τα τρόφιμα.

 
Επιπρόσθετα, ο νέος θεσμός θα επιτρέψει τη διατήρηση του πληθωρισμού και των υψηλών τιμών. Είναι μία χάρη της κυβέρνησης, που αντί να πιέσει για μειώσεις τιμών στις υπεραγορές (για το καλάθι της νοικοκυράς), ουσιαστικά τους δίνει το έναυσμα να σταματήσουν τις προσφορές σε πλήθος αγαθών καθώς πολλές υπεραγορές έβγαζαν σε προσφορά αγαθά που πλησίαζαν στην ημερομηνία λήξης μαζί με τα β΄ διαλογής προϊόντα και πλέον θα το βγάζουν στο ειδικό ράφι.
 
Παράλληλα, οι τιμές θα συντηρηθούν σε υψηλά επίπεδα επειδή πλέον τα ληγμένα προϊόντα δε θα συμμετάσχουν στον ανταγωνισμό τιμών (επιχείρημα των νεοφιλελεύθερων υποστηρικτών) διότι τα αγαθά αυτά δεν εντάσσονται σε κάποιο πλαίσιο ανταγωνισμού, εξαρχής λόγω της ειδικής κατηγορίας στην οποία ανήκουν. Κοινώς -και απορρίπτοντας το επιχείρημα ότι τα ληγμένα θα ρίξουν τις τιμές- δεν πρόκειται να γίνει επειδή άλλο τα ληγμένα (που θα έχουν ίσως χαμηλότερες τιμές) κι άλλα τα κανονικά αγαθά, που θα υπάρχει πλέον επίφαση να παραμείνουν σε υψηλές τιμές.
 
Και επιλογικά για να αποδομήσουμε το “ανθρωπιστικό” επιχείρημα της κυβέρνησης και των απλήρωτων/εθελοντών υποστηρικτών της... θυμίζουμε ότι οι άποροι δεν πρόκειται να αγοράσουν αυτά τα αγαθά. Οι άποροι δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν αγαθά. Συνωστίζονται σε συσσίτια και κοινωνικά παντοπωλεία. Οι αγοραστές θα είναι τα χαμηλής οικονομικής δύναμης κοινωνικά στρώματα (χαμηλόμισθοι, μέρος των ανέργων, τμήμα της μεσαίας τάξης και των μικροαστικών).
 
Η διάταξη δεν εφευρέθηκε για το καλό των απόρων. Είναι ένα μέσο εκτόνωσης της οικονομικής αφαίμαξης μέρους του πληθυσμού και κατά βάση μία ευκαιρία να θησαυρίσουν στην κρίση οι εμπορικοί και μεταποιητικοί κολοσσοί...

Ο δείμος του πολίτη

New York Times: “Εάν μεταβιβαστεί το ΤΑΙΠΕΔ η κυβέρνηση Σαμαρά θα καταρρεύσει”

Κατάρρευση της κυβέρνησης Σαμαρά θα σημάνει ενδεχόμενη μεταβίβαση του ΤΑΙΠΕΔ σε εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο. Αυτό επισημαίνουν σε δημοσίευμά τους οι New York Times, επισημαίνοντας παράλληλα την εύθραυστη ισορροπία που υπάρχει στην κυβέρνηση Σαμαρά.
Το δημοσίευμα το οποίο φέρει τίτλο «Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θέλουν να επιταχύνουν την πώληση της ελληνικής περιουσίας», υποστηρίζει ότι μα ενδεχόμενη μεταβίβαση του ΤΑΙΠΕΔ θα ήταν πολύ δύσκολο να προχωρήσει, «λόγω των αντιδράσεων που θα υπήρχαν στην εύθραυστη κυβέρνηση Σαμαρά- χωρίς καν να αναφερθούμε στην αντιπολίτευση, τους συνδικαλιστές και την κοινωνία η οποία έχει χτυπηθεί από την λιτότητα».
Παράλληλα οι NYT, ξεγυμνώνουν την ελληνική κυβέρνηση, καθώς όπως υποστηρίζουν παρά την διάψευση από Ελληνες και ξένους αξιωματούχους, πηγή από το υπουργείο Οικονομικών τους ενημέρωσε πως η συγκεκριμένη αναφορά, «είναι μια σειρά εγγράφων και μελετών» η οποία δεν είναι ακόμη σίγουρο ότι θα συζητηθεί μεταξύ των Ελλήνων αξιωματούχων και της Τρόικα.
Το δημοσίευμα αναφέρεται επίσης και στον στόχο των εσόδων από αποκρατικοποιήσεις που δεν έχει πιάσει η Ελλάδα για το 2013, το οποίο όπως υποστηρίζει «αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα». Επίσης κάνει αναφορά και στην παραίτηση του πρώην διοικητή του ΤΑΙΠΕΔ, Στέλιου Σταυρίδη καθώς επίσης και στην πτήση του στο λίαρ τζετ του Δημήτρη Μελισσανίδη, υποστηρίζει πως «αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα».
Η εφημερίδα σχολιάζει επίσης και την επικείμενη επίσκεψη της Τρόικα στην Ελλάδα τον Σεπτέμβρη, λέγοντας πως «αν και τα δημοσιεύματα για την μεταβίβαση του ΤΑΙΠΕΔ δεν έχουν ακόμη λάβει σαφή πολιτική στήριξη, θα βοηθήσουν να μπουν στο »κάδρο» οι συζητήσεις με τους Ελληνες πολιτικούς, προκειμένου να ελεγχθεί το εάν η Ελλάδα αποδίδει στους δημοσιονομικούς στόχους και τις μεταρρυθμίσεις», ενώ κεντρικό ρόλο θα έχουν οι αποκρατικοποιήσεις και η φοροεισπρακτική πολιτική η οποία δεν έχει πετύχει τα αναμενόμενα.
http://www.koutipandoras.gr/

Η Μητέρα όλων των καταιγίδων

Βαριά μαύρα σύννεφα μαζεύονται στον ορίζοντα... οι συχνές αστραπές στο βάθος προμηνύουν αυτό που θα έρθει.. . ο δυνατός αέρας φέρνει στ΄αυτιά μας τις απόκοσμες βροντές τους! Η μητέρα των καταιγίδων, πλησιάζει, έρχεται για να μας χτυπήσει αλύπητα και να μας καταστρέψει...Οι καιροί είναι
δύσκολοι, όλοι πλέον το έχουμε καταλάβει, όλοι το ζούμε καθημερινά.

Οι διεθνείς τραπεζίτες μαζί την κρυφή ολιγαρχία της νέας τάξης πραγμάτων ελέγχουν σχεδόν τα πάντα σε αυτόν τον πλανήτη. Τα πάντα σχεδόν βρίσκονται υπο την επήρρειά τους.
Κυβερνήσεις, τράπεζες, Διεθνείς και Παγκόσμιοι οργανισμοί, ΜΜΕ, στρατοί...
Το πλήρωμα του χρόνου έχει φτάσει... τώρα πια ούτε καν κρύβονται, έβγαλαν τις μάσκες και μας έδειξαν το πραγματικό τους σιχαμερό πρόσωπο...
Νομίζουν ότι πλησιάζει η νίκη τους...
Σκοπός τους η παγκόσμια διακυβέρνηση, που αυτομάτως θα σημάνει το τέλος μας! Θα σημάνει το θάψιμο της προσωπικότητάς μας, ιερών, οσίων, πατρίδων, συνόρων, περιουσίας...
Όσοι από αυτούς έχουν αναλάβει την πραγματοποίηση του μοχθηρού τους σχεδίου, είναι όχι απλά αδίστακτοι και αναίσθητοι, αλλά χαίρονται που παίζουν αυτό το παιχνίδι! Δεν υπολογίζουν ούτε ζωές, ούτε ψυχές μπροστά στην πραγματοποίηση του στόχου τους!
Η ιστορία αυτή έχει ξεκινήσει από παλιά, αλλά τα τελευταία 75 χρόνια τείνει να κλείσει τον κύκλο της, και είμαστε ξανά στο κατώφλι ενός ακόμα πολέμου στη συνέχεια των πολλών που έχουν προξενηθεί από τους υψηλά ιστάμενους της νέας τάξης πραγμάτων...Δύο Παγκόσμιοι πόλεμοι, η επανάσταση των Μπολσεβίκων του 1917, η οικονομική κρίση του 1930, η Ισπανική επανάσταση του 1936,η πείνα και η εξαθλίωση στην Αφρική και την Αμερικανική ήπειρο, ασθένειες, ενώ συγχρόνως αλλοιώνεται με όποιο τρόπο είναι εφικτό το Εθνικό αίσθημα των λαών...
Τα τελευταία 30 χρόνια οι πλουσιότερες χώρες, τεχνητά προσπαθούν να σταθούν στην κορυφή, με τεράστιο όμως κόστος... την τεράστια αύξηση του εξωτερικού τους χρέους!
Είναι και αυτό μέρος του σχεδίου της νέας τάξης, ελέγχοντας τις δυνατές χώρες, ελέγχουν όλον τον κόσμο!
Οι ΗΠΑ, για τις οποίες οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι η πλουσιότερη χώρα του κόσμου, είναι προ των πυλών της οικονομικής κατάρρευσης...Το χρέος τους είναι πραγματικά αστρονομικό, δεν μπορεί καν να το χωρέσει ο ανθρώπινος νους... http://www.usdebtclock.org/
Οι πιστωτές των ΗΠΑ είναι τράπεζες που στην ουσία έχουν αγοράσει τη χώρα και την ελέγχουν απόλυτα!
Η Γερμανία σήμερα, μετά από δύο ήττες σε παγκόσμιους πολέμους, έχει μπει για τρίτη φορά δυναμικά στο παιχνίδι, ή τουλάχιστον έτσι νομίζει!
Είναι και αυτή ένα πιόνι στην παγκόσμια σκακιέρα...
Είναι πλέον καιρός, οι Ευρωπαίοι πολίτες και κυρίως οι Έλληνες πολίτες να σταματήσουν μια για πάντα την τρελή πορεία της νέας τάξης πραγμάτων. Η στιγμή έχει φτάσει ώστε να μπορέσουμε να γκρεμίσουμε το σύστημα που έχει απλωθεί ως μαύρο σύννεφο πάνω από τα κεφάλια των λαών.
Ας τους χτυπήσουμε επιτέλους....
Ας τους ξεφορτωθούμε από τις πλάτες μας...

Πηγή: http://www.zoomblog.org/

Πρωτοφανές ατόπημα

Πρωτοφανής στα ελληνικά διπλωματικά χρονικά είναι η ωμή δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Βενιζέλου, με την οποία τάσσεται -ούτε λίγο ούτε πολύ- υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία.

Χωρίς να κρατήσει καν τα προσχήματα, όπως έκαναν πάντα οι προκάτοχοί του σε ανάλογες περιπτώσεις του παρελθόντος (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη), ο κ. Βενιζέλος δεν παίρνει καμία απόσταση από τις επιδιώξεις των γερακιών του πολέμου. Εμφανίζεται ως ένας από τους πιο ένθερμους θιασώτες της διεθνούς σταυροφορίας κατά του καθεστώτος Ασαντ.

«Εχουμε καταδικάσει με απερίφραστο τρόπο τη χρήση χημικών όπλων, που είναι απάνθρωπη και ειδεχθές έγκλημα, παραβιάζει αυστηρούς κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και άρα πρέπει να υπάρξει μια διεθνής απάντηση στο όνομα της νομιμότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», δηλώνει.

Το γεγονός ότι η προαναγγελθείσα σταυροφορία κατά της Συρίας δεν έχει λάβει ακόμη ούτε καν τη νομιμοποίηση του ΟΗΕ (όπως είχε συμβεί π.χ. στο Ιράκ) δεν πτοεί τον συνταγματολόγο υπουργό. Προφανώς, του αρκεί η «νομιμοποίηση» που του δίνει η προσκόλληση στο νόμο του ισχυρού.

Προκαταλαμβάνοντας και τους επιθεωρητές του ΟΗΕ αλλά και πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που κρατούν κάποιες επιφυλάξεις, σπεύδει να θεωρήσει δεδομένη την ευθύνη του καθεστώτος για τον τοξικό αφανισμό. Μιλά ως εκπρόσωπος των ηγεμόνων και όχι ως υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική μιας χώρας, που έχει παραδοσιακές σχέσεις φιλίας και καλής γειτονίας με όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής και επηρεάζεται άμεσα απ' ό,τι συμβαίνει στην περιοχή.

Για να μην υπάρξει μάλιστα καμία αμφιβολία για το τι πραγματικά εννοεί, διαχωρίζει τη στρατιωτική επίθεση-απάντηση από την πολιτική-ειρηνευτική παρέμβαση. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως «πρέπει παράλληλα, ανεξάρτητα από αυτό που αφορά την καθαρή απάντηση στο θέμα των χημικών όπλων, να διαφυλαχθεί η πολιτική διαδικασία».

«Η στάση του αποτελεί μείζον διπλωματικό ατόπημα, που εκθέτει τη χώρα, διακινδυνεύοντας ζωτικά της συμφέροντα. Σε μια τόσο ευαίσθητη και ευμετάβλητη γεωγραφική ζώνη, η ελληνική πολιτική δεν μπορεί να είναι μονολιθική. Δεν μπορεί φυσικά να ταυτίζεται με ένα αντιλαϊκό καθεστώς, αλλά δεν επιτρέπεται να αγνοεί ή να αδιαφορεί για την άμεση εμπλοκή τρίτων χωρών (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ισραήλ) και παραγόντων στην ανατροπή του.

Οφείλει να είναι πολυδιάστατη και φιλειρηνική. Μια διαρκής άσκηση ισορροπίας, που θα εμπεδώνει την περιφερειακή σταθερότητα και θα διευκολύνει την ανοιχτή, δημοκρατική επίλυση του σύνθετου πολιτικού προβλήματος στη Συρία.

Η Ελλάδα έχει μια παράδοση και μια ιστορία απείρως μεγαλύτερη από τις απόψεις των εκάστοτε κυβερνητών. Κι αυτό οι κυβερνήτες οφείλουν να το ξέρουν και να το σέβονται.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Είναι αυτός ο τύπος Υπουργός Εξωτερικών;

Για πρώτη φορά στη νεώτερη διπλωματική ιστορία της χώρας, Ελληνας Υπουργός Εξωτερικών ταυτίζεται με μια ενδεχόμενη τυχοδιωκτική στρατιωτική επιχείρηση των Συμμάχων της χώρας (όπως αυτή που προετοιμάζεται τώρα κατά της Συρίας) χωρίς να κρατά, προσχηματικώς έστω, κάποιες στοιχειώδεις αποστάσεις, συνάδουσες με τα ιδιαίτερα και ειδικότερα συμφέροντα της χώρας - τα
οποία επιμένουν να υπάρχουν (και μέσα και έξω απ’ το πλαίσιο των διεθνών υποχρεώσεων και δεσμεύσεων της Ελλάδας).
Ακόμα και ο Γιωργάκης, Υπουργός Εξωτερικών κατά την κρίση της Γιουγκοσλαβίας, έκανε τη βρώμικη δουλειά προσπαθώντας να την αποδώσει στις νατοϊκές και άλλες δεσμεύσεις της χώρας και όχι σε πρωτοβουλίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. (Σύμφωνα με μια γελοιογραφία της εποχής, ο Γιωργάκης δεν υποστήριζε τον φονιά αλλά το όπλο του εγκλήματος...)
Η ελληνική εξωτερική πολιτική, στη διαχρονία του νεώτερου κράτους, μετά το 1832, χαρακτηρίζεται από (μόνιμη) υποτέλεια και συχνά από υποταγή προς τους εκάστοτε «συμμάχους», «προστάτες» κι επικυρίαρχους της χώρας.
Τώρα που η Ελλάδα έχει γίνει προτεκτοράτο και φόρου υποτελής Ειδική Οικονομική Ζώνη, οι φιλοδοξίες για αξιοπρεπή εξωτερική πολιτική θα ήταν αστείες.
Ομως, έως τώρα, ακόμα και κάτω απ’ αυτές τις δραματικές συνθήκες, δεν είχε εισέτι βρεθεί ο Ελληνας Υπουργός Εξωτερικών που θα παραγνώριζε την έστω στοιχειώδη εξυπηρέτηση των όποιων εθνικών συμφερόντων, χάριν μιας απόλυτης ταύτισης με τις υπέρτερες επιδιώξεις των επικυριάρχων μας. Ευρέθη.
Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος -«ο χειρότερος Υπουργός Οικονομικών στην Ευρωπαϊκή Ενωση» κατά την κρίση τότε των Ευρωπαίων συναδέλφων του- βάλθηκε
να αποδείξει πόσο «καλό παιδί» είναι και, βασιλικότερος του βασιλέως, να υιοθετήσει έναν παράνομο πόλεμο στο όνομα της νομιμότητας.
Εως τώρα η ελληνική εξωτερική πολιτική σε κρίσεις όπως στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη κι άλλες ομοειδείς, είτε οι πόλεμοι ήταν υπό την αιγίδα του ΟΗΕ είτε υπό τυχάρπαστα σχήματα όπως οι «συμμαχίες των προθύμων», ακολουθούσε την πολιτική των συμμάχων της σαν το σκυλάκι με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια, χωρίς
να λεονταρίζει κι από πάνω όπως κάνει τώρα ο κ. Βενιζέλος, νομίζοντας ότι η εξωτερική πολιτική έχει να κάνει με τον ΦΠΑ στις μπουγάτσες.

Η δήλωση που έκανε ο άνθρωπος είναι μνημειώδης κι έχει ως εξής (οι υπογραμμίσεις δικές μου): «Εχουμε καταδικάσει με απερίφραστο τρόπο τη χρήση χημικών όπλων, που είναι απάνθρωπη και ειδεχθές έγκλημα, παραβιάζει αυστηρούς κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και άρα πρέπει να υπάρξει μια διεθνής απάντηση στο όνομα της νομιμότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Κατ’ αρχήν ο κ. Βενιζέλος, υπερακοντίζοντας και την ίδια τη δυτική συλλογιστική, αποδίδει τη χρήση των χημικών όπλων στο «καθεστώς Ασαντ». Ουδείς σκεπτικισμός για την πατρότητα του εγκλήματος φαίνεται να μολύνει τη σκέψη του Αντιπροέδρου του κ. Σαμαρά.
Ακόμα κι αν ο (αμερικανόδουλος εδώ και πολύ καιρό) ΟΗΕ δεν έχει αποφανθεί ακόμα τις ήρξατο χειρών αδίκων με τα χημικά, αποφάνθηκε ο Μπενύταρος. Μόνον αυτός, ο Μπενίτο κι ο Ντέιβιντ Κάμερον, ούτε καν ο Ομπάμα για την ώρα, μόνοι αυτοί οι δύο εξ όλης της ανθρωπότητας δηλώνουν βέβαιοι ότι ο Ασαντ κι όχι τα ρεμάλια της Αλ Κάιντα πάτησε το κόκκινο κουμπί.

Σε τι θα ωφελούσε τον Ασαντ, την ώρα που νικάει, να προκαλέσει τη διεθνή κατακραυγή εναντίον του, είναι ένα ερώτημα που ωχριά μπροστά στο θηριώδες μιας προπαγάνδας που δεν ασχολείται με τη λογική.
Κάθε πουλέν αυτής της προπαγάνδας, εξαρτημένος δημοσιογράφος, πληρωμένος αναλυταράς, πουλημένος πολιτικός, υποχρεούται να μηρυκάζει τον θάνατο, να μην τον μηρυκάζει ακόμα περισσότερο ένας λαμπρός εγκέφαλος που έφτιαξε τον Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών; Εχουν ευθύνη οι Υπουργοί όταν παίρνουν μίζες για τα υποβρύχια που θα εξαπολύσουν τώρα πυραύλους κατά της Συρίας;
Εχουν ευθύνη οι Υπουργοί για τους θανάτους που θα προκαλέσουν στον λαό μιας άλλης ανεξάρτητης (ακόμα) χώρας; Εχουν ευθύνη για τα αντίποινα που θα προκαλέσουν;
Οχι βέβαια! Όπως δήλωσε ο Μπενίτο-Μπενύτο Πολεμοκάπηλος Βενιζέλος, «πρέπει» να «υπάρξει μια διεθνής απάντηση» στο «όνομα της νομιμότητας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
«Πρέπει»; Δεν προβλέπεται; Τι σημαίνει το «πρέπει» στο Διεθνές Δίκαιο; «Να υπάρξει μια διεθνής απάντηση»; Tι «διεθνής»; των απανταχού φίλων της γκρίζας αρκούδας; «Απάντηση»; Τι απάντηση; σε ροζ τηλέφωνο; τι είναι η «απάντηση»; κήρυξη πολέμου; ποιος τον κήρυξε σε ποιον; πότε; Τι είναι η «απάντηση»; πειρατική επιδρομή; μπουκάρισμα; σαν αυτό που κάνει η Τουρκία στο Αιγαίο;
Και στο όνομα ποιας «νομιμότητας»; Του αγγλικού δικαίου; της σαρίας; του δικαίου των Εσκιμώων; του κώδικα Χαμουραμπί; Μπορεί το
Διεθνές Δίκαιο να είναι ένα χαλαρό, συμβατικό πλέγμα κανόνων που αποτυπώνουν περισσότερο ή λιγότερο τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων κάθε συγκυρίας, αλλά ο Συνταγματολόγος Μπενύτο το έκανε σκόνη. Σε μια δήλωση 35 περίπου λέξεων αμόλησε πέντε-έξι κοτσάνες - μικρό το κακό, αν δεν
ήταν Υπουργός Εξωτερικών μιας ευάλωτης (και μάλλον αναλώσιμης πλέον χώρας) που βρίσκεται μέσα στη ζώνη πυρός μιας κρίσης που φαίνεται να έχει, αν εξελιχθεί σε στρατιωτική επέμβαση, μακρύ δρόμο μπροστά της. Οσα λέγονται για αεροπορική μόνον επέμβαση είναι ανοησίες.
Αν αυτή η αεροπορική επέμβαση αποτύχει, θα ακολουθήσει χερσαία επέμβαση - αυτές οι δουλειές δεν μένουν στη μέση. Και αν πετύχει, θα ακολουθήσει η αρβύλα του πεζικάριου, ακριβώς διότι πέτυχε. Οπως έγραψε ο έμπειρος Ρόμπερτ Φισκ, τυχόν στρατιωτική εμπλοκή της Δύσης στη Συρία «δεν θα έχει τέλος».

Εως τώρα η Ελλάδα, παρά την έμμεση εμπλοκή της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των Δυτικών κατά των «παιδιών των κατώτερων θεών», δεν έχει γίνει στόχος επιθέσεων από σαλαφιστές ή άλλους μουρλούς που ερμηνεύουν το Ισλάμ όπως ερμήνευε ο Χίτλερ τη συλλογική ευθύνη στο «Ο Αγών μου». Με τον κ. Βενιζέλο
να υπερφαλαγγίζει τον κ. Σαμαρά, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κύριο Παπούλια, και να συντάσσεται με τους Κακοποιούς του Λευκού Οίκου, τα Τσακάλια της Ντάουνινγκ Στρητ αριθμός 10 και τα ρεζιλορεμάλια του Κε Ντ’ Ορσέ, δεν χρειάζεται και πολύ για να γίνει η Ελλάδα μέρος ενός προβλήματος που ώς τώρα (μάλλον τύχη αγαθή) είχε αποφύγει να είναι.

Στην Ελλάδα ζουν εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι μετανάστες και πρόσφυγες. Οι περισσότεροι κάτω από άθλιες συνθήκες. Αν αυτά που τους διαιρούν έως αίματος στις πατρίδες τους, σε συνδυασμό με την εν γένει αντίθεσή τους προς τη Δύση, αρχίζουν να εκδηλώνονται σε ελληνικό έδαφος, οι εξελίξεις θα είναι τραγικές.
Αν άνθρωποι όπως ο κ. Βενιζέλος προκαλέσουν την μήνιν των μουσουλμάνων που ζουν ή σταθμεύουν στην Ελλάδα, αν σημειωθούν εδώ εξεγέρσεις ή αν εκδηλωθούν ισλαμιστικές απειλές απ’ το εξωτερικό, τότε η Ελλάδα θα έχει καθηλωθεί στα μνημονιακά δεσμά της και κάθε πολιτική αλλαγή προς την αντίθετη κατεύθυνση θα έχει καταστεί δύσκολη έως αδύνατη.
Με έναν λόγο, ο κ. Βενιζέλος παίζει με τη φωτιά. Μήπως όμως παίζει σκοπίμως;

 email: stathis@enikos.gr
 http://www.enikos.gr/

Kalo kouragio!

Η κρίση, ως λέξη, ως έννοια, ισοδυναμεί με μια δραματικότατη και κραυγαλέα, χωρίς μεταπολεμικό προηγούμενο πτώση του βιοτικού επιπέδου και άρα μείωση της οικονομικής δύναμης, οφθαλμοφανώς όχι όμως στον ίδιο βαθμό για όλους: περισσότερο για τους πολλούς, λιγότερο για κάποιους, καθόλου για μερικούς, αλλά οπωσδήποτε και με βελτίωσή της για ορισμένους. Με αποτέλεσμα να προκύπτει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα ηθικής τάξεως, και όχι μόνον: Αυτή η διαβάθμιση των κοινωνικών ομάδων σύμφωνα με το πόσο επλήγη η οικονομική τους δύναμη, πόσο αναλογική είναι σε σύγκριση με την ευθύνη, που τους καταλογίζεται για την κρίση;

Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η κυβερνώσα πολιτική τάξη επέρριψε ήδη από τις πρώτες ημέρες της κρίσης μείζονα ευθύνη στους πληγέντες, κατάμουτρα και αδιακρίτως. Έτσι, οι Έλληνες είδαν και άκουσαν να χαρακτηρίζονται τεμπέληδες, φοροφυγάδες, διεφθαρμένοι, ξιπασμένοι, επιδειξιομανείς, φετιχιστές κ.τ.τ. Ανάμεσα σε όλα τούτα τα προηγούμενα, άλλα τους ρητά και άλλα υπονοούμενα, άλλοτε στοχευμένα και άλλοτε διάσπαρτα, εξαπολύθηκε σε βάρος της πιο πληγείσας ομάδας και η επιπρόσθετη κατηγορία του εκμαυλιστή. Του “εκμαυλιστή” καθώς, για να περισπάσει την εικόνα του εντελώς αμέτοχου και άμοιρου ευθυνών, η κυβερνώσα πολιτική τάξη αναγνώρισε προσχηματικά ως μερίδιο που της αναλογούσε όλο κι όλο το ότι παραστράτησε ένεκα του ενδοτισμού της απέναντι στις πελατειακές σχέσεις.

Την πρωτοφανή αυτή για τα παγκόσμια χρονικά αντιστροφή του λαϊκού κατηγορητηρίου την τροφοδότησε η αναμενόμενη προσπάθεια της κυβερνώσας πολιτικής τάξης να προφυλαχθεί, και να περιορίσει τις απώλειες της. Κατέστησε δυσδιάκριτη τη διαφορά ανάμεσα στον “υπόλογο” και τον “υπεύθυνο”, μετέθεσε τη δική της υπαιτιότητα, και την έκρυψε μέσα σε μια πολιτικά αφηρημένη κι επιστημονικά ανεδαφική γενίκευση, με αποκλειστική επιδίωξη να εμφανισθεί εντέλει η ίδια ως εκπρόσωπος καλών προθέσεων και ως ικανή να είχε προλάβει το κακό, άρα και ως ικανή να το θεραπεύσει, ενώ για βιτρίνα αυτοκάθαρσης και συναίσθησης των περιστάσεων προέταξε κάτι απρόθυμες ψευτομειώσεις αποδοχών για τα μάτια του κόσμου, αμόλησε κάτι μπαρούφες για δίχτυα κοινωνικής προστασίας, ενώ προέβη και στην ανέξοδη παραχώρηση να θυσιάσει κανά δυο-τρία μέλη της, τύπου Τσοχατζόπουλου και Παπακωνσταντίνου.

Εξέχοντα ρόλο στην αυτοδιασωστική της επιχείρηση διαδραμάτισε ο Θόδωρος Πάγκαλος, συνεπικουρούμενος ουχ ήττον από πολλούς αναιδέστατους συναδέλφους του.  Για τα δικά τους συμφέροντα, κάποια μάλιστα επάλληλα με εκείνα των εδώ εκπροσώπων τους, βρέθηκαν στο πλευρό του με την απαξιωτική ρητορική τους λαϊκιστές Βορειοευρωπαίοι πολιτικοί και Μ.Μ.Ε., τύπου Μέρκελ-Σόιμπλε και Focus-Bild, αντιστοίχως. Το κρίμα, η πιο θλιβερή πτυχή της ίδιας ιστορίας είναι ότι την όλη μηχανή κατέληξε να λιπαίνει η ψυχολογία του κοινωνικού αυτοματισμού η οποία ευδοκιμεί σε κρίσεις ακόμα και με μικρότερη έκταση της δικής μας, με συνέπεια μερίδες του πληθυσμού να στοχοποιούν η μία την άλλη κατά περίπτωση, υιοθετώντας ασυναίσθητα ρόλο διανομέα του καπνού που έριξε η εξουσία ως προπέτασμα. Πολύ πιο συνειδητά συμμετείχαν και συμμετέχουν ακόμα στο ίδιο εγχείρημα ομοτράπεζοι και υποψήφιοι ομοτράπεζοι: πολιτικά στελέχη, επαγγελματίες διανοούμενοι, πάσης φύσεως αφελείς κι επιπόλαιοι κ.α.

Στη διάρκεια όλης αυτής της περιπέτειας, ωστόσο, δεν ακούστηκε από την κυβερνώσα πολιτική τάξη ούτε κουβέντα, ούτε μια, ούτε καν μισή, για το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στους Έλληνες ολιγάρχες –ούτε ως εξαίρεση όπως κάνει κάποιες φορές ο ξένος Τύπος. Η προφανής εξήγηση είναι ότι η πολιτική εξουσία στηρίζεται σε αυτούς. Ποτέ δεν θα διενοείτο να τους εκθέσει στο ελάχιστο, και να θέσει έτσι σε κίνδυνο τις σχέσεις της μαζί τους, μόνο και μόνο για να αμβλύνει ένα ζήτημα, όπως είπαμε, ηθικής τάξεως.

Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αλλά, αλλοίμονο, είναι ακόμα χειρότερα. Η κυβερνώσα τάξη δεν έχει εναποθέσει μόνον την τρέχουσα επιβίωσή της πάνω στα Μ.Μ.Ε., που αυτοί ελέγχουν· αλλά μέσα από μια φαύλη σχέση ανταποδοτικότητας και ανταλλαγμάτων, τους έχει προστατεύσει κι εξακολουθεί να τους διαφυλάσσει ως αδιατάρακτους συνεχιστές του παραγωγικού και χρηματοπιστωτικού τμήματος της Οικονομίας. Πέρα από τις διάφορες μικρές και μεγάλες εξυπηρετήσεις, βλέπει σε αυτούς ολόθυμα τον μοναδικό και αναπόφευκτο μοχλό, που θα καταστήσει εφικτή την όποια, όποτε, αναπτυξιακή προοπτική. Με τη μαγειρική των αριθμών δε ως προς την ανάπτυξη, και με διπλή ευθύνη της κατά τούτο, η κυβερνώσα πολιτική τάξη τους καθιστά προνομιακούς απολήπτες και τελικούς διαχειριστές των δάνειων κεφαλαίων που εισέρχονται στη χώρα, ενώ στο μεταξύ βαρύνεται περαιτέρω η εθνική Οικονομία, αλλά κι ένα προς ένα όλα τα φορολογούμενα μέλη του πληθυσμού.

Όλα τούτα, βέβαια, μόνον θεωρητικά ως προς την ανάπτυξη, δεδομένου ότι η κυβερνώσα πολιτική τάξη δεν έχει λόγους να σκάσει για πραγματικές διαστάσεις της, εφ’ όσον εξασφαλίζει την όπως-όπως μακροημέρευσή της με εικονικές μεθόδους.

Αλλά, έστω θεωρητικά, λοιπόν, απέναντι σε ένα «γιατί, παρακαλώ αυτή η άδικη τακτική, γιατί αυτή η προνομιακή συμπεριφορά απέναντι στους ολιγάρχες;», η ουσιαστική απάντηση στην οποία συσκευάζεται τούτη η πρακτική που ακολουθεί η κυβερνώσα πολιτική τάξη είναι ένα πρόχειρο «και πώς αλλιώς; Αυτό έχουμε, αυτό ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε ως πυρήνα της Οικονομίας». Η δε πολιτικού τύπου απάντηση που συνοδεύει την προηγούμενη είναι «αρκεί να είμαστε συνεπείς προς τις απαιτήσεις των δανειστών, ώστε να συνεχίζεται η χρηματοδοτική ροή, που εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις». Αν ωστόσο το ερώτημα ηθικής τάξεως ήθελε καταστεί πιεστικότερο, τότε σε αυτό μπορεί να δοθεί μόνο μια ιδεολογικού τύπου απάντηση, που το υποτάσσει τελικά σ’ έναν έωλο οικονομικό ρεαλισμό: «μόνον έτσι και μόνο μέσα από αυτή την οικονομική διαδικασία θα αποκατασταθούν στο μέλλον οι αδικίες, που γεννούν τώρα αυτό το ίδιο το ηθικό ερώτημα».

Νομίζω ότι δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς Αριστερός για να εννοήσει ότι κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατον, ακόμα κι αν η ελληνική Οικονομία στα χάλια που βρίσκεται άρχιζε να λειτουργεί υπό αυτούς τους όρους από χθες και σε όλη της την έκταση σαν δακτυλοδεικτούμενο υπόδειγμα καλοκουρδισμένου ελβετικού ρολογιού. Αν δεν το καταλαβαίνει κάποιος αυτό δεν είναι Δεξιός· είναι ή ψεύτης ή εξωγήινος.

Κι αν έχει νόημα μια πολιτική αλλαγή, είναι για να αλλάξει αυτό. Διότι όλο αυτό δεν λέγεται πάντως ούτε ανοικτή οικονομία, ούτε σεβασμός στη δημοκρατία και τους κανόνες της, ούτε υπεράσπιση του Κράτους Δικαίου, ούτε εθνικό προσκλητήριο, ούτε πατριωτική αφύπνιση, ούτε αγάπη για την πατρίδα, ούτε έγνοια για το λαό της, ούτε πίστη στο φιλότιμο του Έλληνα, ούτε προσήλωση στο Ευρωπαϊκό ιδεώδες και τις αρχές του, ούτε τίποτε από όλα αυτά τα διάφορα εντελώς κενά περιεχομένου, τα οποία αρθρώνονται ελευθερόστομα και πομποδώς από όσους αποδεδειγμένα υπηρετούν τα ακριβώς αντίθετα στην πράξη, και βιώνουμε καθημερινά εμείς οι ίδιοι, άλλοτε ο ένας, άλλοτε ο άλλος και πιο συχνά όλοι μαζί. Α, το αποδεικνύει επίσης ο πιστοποιημένος δισταγμός ξένων για προκομμένες επενδύσεις, πίσω από της κουίντες του Λώρενς της Αραβίας, του Ξυπόλυτου Πρίγκηπα, της Θείας από το Σικάγο κ.τ.τ. Και το κυριότερο, όλο αυτό δεν λέγεται συναίσθηση της κρίσης, πόσο μάλλον γνώση κι επίγνωση των παραγόντων που οδήγησαν σε αυτήν.

Φαντάζομαι ότι κανείς δεν πιστεύει πως είναι δυνατόν να ελπίσουμε σε κάποια έξοδο από την κρίση, με ταυτόχρονη πολιτική άγνοια του τι την προκάλεσε. Φυσικά, θεωρώ ότι κάποιος που επιζητεί αυτήν την πολυπόθητη πολιτική συνείδηση είναι δυνατόν να δεχθεί για την κρίση τις εξηγήσεις που δίδει ευθέως ή πλαγίως η κυβερνώσα πολιτική τάξη. Δεν έχω παρά να του ευχηθώ κι εγώ με τη σειρά μου kalo kouragio!

 by Sotos