Ο “αριστερός” αρχηγός επιδεικνύει τον πλούτο του…

Ο Κασσελάκης είναι επικεφαλής αριστερού κόμματος. Αυτό δεν τον υποχρεώνει να είναι φτωχός ή να τον παριστάνει. Όμως, στο ήθος και την κουλτούρα της Αριστεράς δεν είναι η επίδειξη σπιτιών, μετοχών, εταιρειών, πολυτελών αυτοκινήτων.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς 

Εικόνα πρώτη: ο νέος αρχηγός καλεί τους βουλευτές του σε τριήμερο εργασίας και χαράς και επιδεικνύει το αρχοντικό του στις Σπέτσες.

Εικόνα δεύτερη: ο αρχηγός επιδεικνύει το νέο του απόκτημα αξίας 1,8 εκατομμυρίων στο Κολωνάκι. Υποδέχεται ο ίδιος την τηλεοπτική κάμερα.

Εικόνα τρίτη: ο αρχηγός επιδεικνύει το σπίτι του στη Νέα Υόρκη. Το ανοίγει για τον φωτογραφικό φακό περιοδικού.

Εικόνα τέταρτη (τελευταία): ο αρχηγός επιδεικνύει, σε συγκέντρωση οπαδών, τις εταιρείες του, τις επενδύσεις του, τις λιμουζίνες του, τα εκατομμύριά του.

Κι αν οι τρεις πρώτες επιδείξεις κόντευαν να ξεχαστούν, αυτή η τελευταία ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που ο αρχηγός-αριστερός λόγω θέσης και κόμματος- κάνει συστηματικά: επιδεικνύει τον πλούτο του.

Υποτίθεται ότι ο αρχηγός απάντησε στην πρόκληση των αντιπάλων του να παρουσιάσει το Πόθεν Έσχες του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αναθέτει σε ένα-δυο ειδικούς να συμπληρώσουν την αναλυτική ηλεκτρονική φόρμα και μετά να πει: «Κύριε Μητσοτάκη, ανοίξτε την εφαρμογή και δείτε το. Παρακαλώ την αρμόδια επιτροπή να με ελέγξει τώρα».

Αντ’ αυτού ο αρχηγός έκανε άλλη μια κίνηση εντυπωσιασμού. Έφτιαξε ένα μπακαλόχαρτο και το έδειξε στους ενθουσιώδεις οπαδούς του αγορεύοντας σε προεκλογική συγκέντρωση. Δεν ήθελε να αποδείξει ότι έχει έτοιμο και καθαρό το Πόθεν Έσχες του. Ήθελε να ακούσουν οι οπαδοί του ότι ο ίδιος είναι δουλευταράς και να ρωτήσει «πού βρήκε ο Μητσοτάκης τα 40 ακίνητα που έχει;».

Μόνο που ο αρχηγός και όσοι τον συμβουλεύουν δεν έχουν καταλάβει ότι το «όπλο» με τα περιουσιακά του Μητσοτάκη έχει πάθει αφλογιστία εδώ και οκτώ χρόνια. Τα έχει πει και ξαναπεί το κόμμα τους και δεν απέδωσαν εκλογικά.

Τώρα η μπάλα είναι στα πόδια του Κασσελάκη. Ο Μητσοτάκης έχει μεγάλη περιουσία, αλλά δεν επιδεικνύει τον πλούτο του. Είναι και επικεφαλής δεξιού κόμματος. Ο Κασσελάκης είναι επικεφαλής αριστερού κόμματος. Αυτό δεν τον υποχρεώνει να είναι φτωχός ή να τον παριστάνει. Όμως, στο ήθος και την κουλτούρα της Αριστεράς δεν είναι η επίδειξη σπιτιών, μετοχών, εταιρειών, πολυτελών αυτοκινήτων.

Την ώρα που ο Κασσελάκης ολοφύρεται για τη δυστυχία του μέσου Έλληνα που πάει στο σούπερ μάρκετ, επιδεικνύει διαρκώς την πολυτελή ζωή του στην Αμερική και εδώ. Αν το κάνει αυτό ο Μητσοτάκης, είναι φυσιολογικό. Είναι πλούσιος από κούνια και αρχηγός της Δεξιάς. Τι σχέση έχει με τέτοια επίδειξη η Αριστερά; Πώς νιώθουν οι εναπομείναντες ψηφοφόροι του πάλαι ποτέ αριστερού ΣΥΡΙΖΑ που ακούνε και διαβάζουν για εταιρείες, μετοχές, σπίτια, αυτοκίνητα , εκατομμύρια; Ποιος υποχρέωσε το νέο αρχηγό, πλην του υπερχειλίζοντος ναρκισσισμού του, να τα επιδεικνύει αυτά;

Η απάντηση μπορεί να βρίσκεται σε αυτό που έχει πει ο αρχαίος Σωκράτης: 

«Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση».

 

 

 

Ο σχεδιασμός: Αμετακίνητος Κασσελάκης, “ισόβιος” Μητσοτάκης…

Στην πορεία της πολιτικής ζωής ο προοδευτικός κόσμος είχε διλήμματα του τύπου “Ανδρέας Παπανδρέου ή (πατήρ) Μητσοτάκης”… Ποιος  θα αντέξει το επόμενο δίλημμα να είναι “Κασσελάκης ή Μητσοτάκης”;

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η κοκορομαχία Μητσοτάκη-Κασσελάκη, αυτή τη φορά για το Πόθεν Έσχες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί άλλο ένα κομμάτι του σχεδιασμού που έχει τον τίτλο «κρατάμε ζωντανό, δηλαδή δεύτερο, τον Κασσελάκη, για να έχουμε ισόβιο πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη».

Φυσικά, αυτό δεν το καταλαβαίνει ο Κασσελάκης, ο οποίος φαντασιώνεται, βοηθούντος και του σπουδαίου πολιτικού εκπομπάρχη Λιάγκα, ότι και… πρωθυπουργός θα γίνει και θα κυβερνήσει με αυτοδυναμία! Δεν έχει μεγάλη σημασία η μπουρδολογία. Σημασία έχει ότι ο ουρανοκατέβατος αρχηγός «την έχει καταβρεί». Ζει το μύθο του στην Ελλάδα και πού αλλού θα τον βρει; Όχι, πάντως, στο Μαϊάμι και στο Ντελαγουέρ με τα αστακοκάραβα.

Το ερώτημα είναι αν και τι καταλαβαίνουν όσοι υποτακτικοί του, μεταλλαγμένοι αριστεροί, βλέπουν την κατάντια ενός πάλαι ποτέ αριστερού κόμματος και πού το οδηγεί αυτός τον οποίο ανακάλυψαν, ανέχτηκαν και υποστήριξαν για να τους «σώσει». Αν, δηλαδή, βλέπουν ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, είναι κόμμα-πολτός,  χωρίς τον αναγκαίο κορμό και με θέσεις «χύμα» ανάλογα με τη διάθεση του αρχηγού του και γι’ αυτό δεν αποτελεί υπολογίσιμο αντίπαλο για τη ΝΔ. Ο Κασσελάκης, χωρίς καμιά πολιτική καταγωγή και σχέση με την Αριστερά και με επαμοφοτερίζουσες και θολές θέσεις, δεν μπορεί να εκφράσει τη μεγάλη πλειονότητα του προοδευτικού χώρου και αποτελεί εύκολη λεία για τον Μητσοτάκη.

Ασφαλώς και υπάρχουν(εναπομείναντα) στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που τα βλέπουν αυτά. Βλέπουν το one man show, τον πλήρη παραγκωνισμό των  ίδιων και τον εξευτελισμό των συλλογικών διαδικασιών, αλλά σιωπούν. Είναι και οι θέσεις και θεσούλες τους που παίζονται, όλα τα άλλα δεν τους απασχολούν.

Συνειδητά ή αναγκαστικά συμμετέχουν στο παιχνίδι «σώστε τον Κασσελάκη, βολεύει τον Μητσοτάκη». Αν το βράδυ των ευρωεκλογών το σχέδιο πετύχει, όλα θα…έρθουν δεξιά. Και για τον(δεξιό) Μητσοτάκη και για τον(«αριστερό») Κασσελάκη. Δεύτερος και με  μικρομεσαίο ποσοστό ο ΣΥΡΙΖΑ  σημαίνει αμετακίνητος ο Κασσελάκης στην Κουμουνδούρου και μακροημέρευση της ΝΔ του Μητσοτάκη στην κυβερνητική εξουσία.

Διότι με Κασσελάκη στην καρέκλα της Κουμουνδούρου δεν μπορεί να γίνει καμιά αναμόρφωση και ενοποίηση του προοδευτικού χώρου, χωρίς την οποία τίποτα δεν θα αλλάξει. Αν ο χώρος αυτός εξακολουθήσει να εκπροσωπείται από δυο μικρομεσαία κόμματα και  μερικά κομματίδια, ο Μητσοτάκης θα… βαρεθεί το Μαξίμου.

Φαντάζεται κανείς στις επόμενες εκλογές να τεθεί το δίλημμα «Μητσοτάκης ή Κασσελάκης»(για πρωθυπουργός); Ακόμα και (κάποια) ντουβάρια της Κουμουνδούρου θα γελάνε με την απάντηση «Κασσελάκης».

Στην πορεία της πολιτικής ζωής ο προοδευτικός κόσμος είχε διλήμματα του τύπου «Ανδρέας Παπανδρέου ή (πατήρ) Μητσοτάκης», «Σημίτης ή Έβερτ και Καραμανλής», «Τσίπρας ή Σαμαράς». Και είχε εύκολη επιλογή. Ποιος  θα αντέξει το επόμενο δίλημμα να είναι  «Κασσελάκης ή Μητσοτάκης»;

Όπως ακριβώς το λέει αυτή η ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ:  «Απαισιόδοξος είναι αυτός που, όταν έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο κακά, διαλέγει και τα δύο»… 

Ένα παλιό άρθρο του Στέφανου Κασσελάκη: «Γιατί θα ψήφιζα τον Κυριάκο Μητσοτάκη»

Τρεις ημέρες πριν από την εκλογή Μητσοτάκη στην αρχηγία της ΝΔ, το Δεκέμβριο του 2015,  ο νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έγραφε ύμνους  στον Εθνικό Κήρυκα γι’ αυτόν, κατηγορώντας παράλληλα τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ως «λαϊκιστή».

“Πριν από μερικές μέρες επέστρεψα στη Νέα Υόρκη από τη Σανγκάη, όπου πέρασα περίπου μία εβδομάδα για επαγγελματικούς λόγους. Ήταν η τρίτη φορά που επισκεπτόμουν την Κίνα αλλά από την προτελευταία είχαν περάσει ήδη επτά χρόνια (μάλιστα τότε έγραφα τη «Στήλη του Φοιτητή» για τον «Ε.Κ»).

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου λοιπόν συνειδητοποίησα ξαφνικά κάτι λυπηρό: ιδού μία χώρα που μέσα σε αυτά τα επτά χρόνια και με μηδενική δημοκρατική παράδοση έχει καταφέρει να γίνει καλύτερη από τη Γερμανία σε θέματα υποδομής, εργατικότητας και κοινωνικής γαλήνης, ενώ η δική μου πατρίδα – εκείνη με τη μακροβιέστερη δημοκρατική παράδοση στον κόσμο – έχει μαραζωθεί μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα. Και να συλλογιστεί κανείς την πικρή ειρωνεία αυτής της αντιπαραβολής… το ότι η Κίνα διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες αμέσως μετά από της Ελλάδας…

Όπως πολλοί νέοι Έλληνες που έχουν «επιλέξει» -γιατί κάθε άλλο παρά οικειοθελώς είναι– να βρουν προσωπική ικανοποίηση μέσω σταδιοδρομίας στο εξωτερικό, έτσι και εγώ ατενίζω την κατάσταστη της πατρίδας μας αρχικά με απογοήτευση αλλά και με κάποια ελπίδα, μετά όμως με ντροπή και στο τέλος έως και με αηδία. Είναι μια διαδικασία που αρχίζει με έναν αναστεναγμό, ύστερα με τα μάτια αποσβολωμένα, μετά πάλι με έναν αναστεναγμό και στο τέλος με τα αυτιά κλειστά (αγγλιστί, tuned out). Τι κρίμα… μία ολόκληρη γενιά νέων, ικανών, δημιουργικών ανθρώπων να αισθάνεται ήδη πολύ εξαντλημένη για να σκεφτεί το μέλλον του τόπου της.

Εχοντας δει έμπρακτα την έκβαση και τις επιπτώσεις της σχεδόν δωδεκάμηνης δημαγωγίας του κ. Τσίπρα, πολλοί από εμάς κοιτούν αναγκαστικά προς τη Νέα Δημοκρατία για μια εναλλακτική πρόταση που θα μας επιτρέψει να διαπρέψουμε και μέσα στη χώρα μας, να πάρουμε επιχειρηματικά ρίσκα και να μεγαλώσουμε την «πίτα» για όλους.

Επιπλέον θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο και ευπρόσδεκτο να είχαμε μία αξιοπρεπή αντιπροσώπευση από τον εκλεγμένο ηγέτη της χώρας στο εξωτερικό (όχι παντελή γελοιοποίηση μπροστά σε πιθανούς συνεργάτες και επενδυτές).

Ετσι λοιπόν πάλι έφτασα να γίνομαι tuned out από ενδείξεις ότι ο κ. Μεϊμαράκης θα είχε έναν ξεκάθαρο, βατό δρόμο προς την επισημοποίησή του ως προέδρου του κόμματος (άξιον απορίας άμα θα ήταν στην ίδια θέση χωρίς να είχε επιλεγεί πρώτα ως αντικαταστάτης του κ. Σαμαρά).

Δεν ξέρω και πάρα πολλά για τον κ. Μεϊμαράκη αλλά θυμάμαι το εξής: όταν ήμουν δέκα – έντεκα ετών και είχα πάει στο ξενοδοχείο Τιτάνια στο κέντρο της Αθήνας για τις προφορικές εξετάσεις του διπλώματος Αγγλικών Lower, στην έξοδο, πάνω στο πεζοδρόμιο, ήταν ο κ. Μεϊμαράκης περιτριγυρισμένος από μερικά άτομα σε ένα «πηγαδάκι» πολιτικής. Λέτε να είχα περάσει δίπλα από τη σωτήρια λύση της Ελλάδα τότε και να μην το είχα πάρει χαμπάρι;

Δε χρειάζεται ο τόπος άλλους επαγγελματίες πολιτικούς και ειδικά ανθρώπους με λίγη ή με απαρχαιωμένη εμπειρία στην πραγματική οικονομία, εκεί όπου χρειάζεται να αντιμπετωπίσεις πολύπλοκα προβλήματα που επηρεάζουν τη ζωή σου και τη ζωή των συνανθρώπων σου άμεσα. Και σίγουρα δε χρειάζεται ο τόπος άτομο το οποίο να έχει αναδειχθεί μέσα από τις μυωπικές νοοτροπίες και διαδικασίες που δυστυχώς ακόμα χαρακτηρίζουν την πατρίδα μας (διότι οι φωνές στα τηλεπαράθυρα δεν αποτελούν προθέρμανση για διεθνή διπλωματία). Σε αυτό το μήκος κύματος, το πρόβλημα με τα λεγόμενα «τζάκια» – δηλαδή τις μεγάλες πολιτικές οικογένειες που έχουν στιγματίσει τη χώρα επί δεκαετίες – δεν είναι τόσο ότι περιθωριοποιούν άλλους ικανούς ανθρώπους από θέσεις εξουσίας, όσο το ότι έχουν παράγει απογόνους ανέτοιμους και ευρύτερα ακατάλληλους για τις θέσεις που αναλαμβάνουν (ίσως να τους ήταν δύσκολο να διαπρέψουν μέσα στον πραγματικό κόσμο της εργασίας). Βέβαια πρωταρχικά φταίνε οι ψηφοφόροι οι ίδιοι, οι οποίοι δεν έχουν κοιτάξει κάτω από την επιφάνεια στην ουσία του ατόμου ή ίσως να έχουν υπάρξει εξαρτώμενοι από ένα αυτοτροφοδοτούμενο κύκλωμα ρουσφετιών (κάπως έτσι δυστυχώς επτωχεύσαμεν).

Γνώρισα τον Κυριάκο σε ένα δείπνο που παρέθεσε πριν από μερικά χρόνια ο «Ε.Κ.» στην Αστόρια. Ήμουν σκεπτικός αρχικά βάσει των προαναφερθέντων, αλλά εντυπωσιάστηκα από ένα πράγμα κυρίως: ο Κυριάκος μεταδίδει κοινή λογική –«common sense»– μέσα από τις απόψεις του. Ξεδιαλύνει το χάος σε απλά πράγματα, πράγματα στα οποία δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει ανεξάρτητα πολιτικής πεποίθησης. Και βεβαίως πράγματα που παραμένουν άλυτα εδώ και χρόνια. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι έφτασε η χώρα σε διεθνή διασυρμό – μπας και προσβάλλουμε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα έστω και λίγο!

Καμία γενιά στην ιστορία δεν έχει υποθηκεύσει την επόμενη όταν της ζητείται μια μικρή θυσία για το καλό των παιδιών της. Ελάχιστοι έχουν εκφράσει αυτή την πραγματικότητα πειστικά. Και ελάχιστοι μπορούν να την εφαρμόσουν στην πράξη, το οποίο είναι το μόνο που μετράει στο τέλος της ημέρας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί και τα δύο.

Οταν ο Αντώνης Σαμαράς, ως πρωθυπουργός ομιλώντας σε επενδυτές στη Νέα Υόρκη, ερωτήθηκε πώς θα διαχειριζόταν η κυβέρνησή του τη δύσκολη αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, απάντησε ότι είχε αναθέσει αυτήν τη δυσβάσταχτη αποστολή στο πιο ικανό άτομο που υπήρχε. Και έτσι είναι.

Ο Κυριάκος μπορεί να εμπνεύσει όχι με μαγευτικό χάρισμα αλλά με απλή λογική και με συγκεκριμένες προτάσεις. Μπορεί να στρείψει το πλοίο. Και όταν το κάνει αυτό, θα μπορέσει να αφήσει και ένα θετικό κληροδότημα για τις επόμενες γενιές.

Αφού το δείπνο στην Αστόρια είχε τελειώσει μετά από μια εξαιρετική συζήτηση, ο Κυριάκος (χωρίς συνοδεία) προσπαθούσε να βρει τρόπο να επιστρέψει στο Μανχάταν, όπου θα διανυκτέρευε σε διαμέρισμα φίλου του. Προσφέρθηκα να τον αφήσω εκεί, αφού εξάλλου είχα νοικιάσει ένα μικρό αμάξι για μερικές ώρες από την Zipcar. Αποδέχθηκε με χαρά και κατά τη διάρκεια της διαδρομής τον ενδιέφερε να μάθει τις απόψεις μου για τις χρηματαγορές και τη διεθνή οικονομία από το ρόλο μου στον όροφο συναλλαγών της Goldman Sachs.

Ο βουλευτής με τους περισσότερους σταυρούς από την Αθήνα να μαθαίνει από εμένα, τότε 24 χρονών, για το τι γινόταν στην αγορά χαλκού στην Κίνα (άντε πάλι η Κίνα!).

Αλλά αυτό δεν είναι τυχαίο. Χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο εικονοκλάστη (όχι με την έννοια της λέξης που ταιριάζει στον κ. Τσίπρα). Μπορείτε να δείτε π.χ. συνέντευξη στην οποία ο Κυριάκος μίλησε ανοιχτά για τη σχέση του με τη σύζηγό του και το πώς ο κάθε άνθρωπος αλλάζει και ωριμάζει με τη ζωή. Ίσως μπορείτε να περιγράψετε τον Κυριάκο ως ανθρωποκεντρικό. Γνωρίζει ότι υπάρχει και σοφία και σύγχυση σε όλους τους ανθρώπους – και για αυτόν το λόγο χρειάζεται κοινή λογική για να βρεθούν οι κοινές τομές.

Θα είναι τραγική ειρωνεία να έχει ψηφίσει ο Έλληνας πολίτης εσφαλμένα για τόσα τζάκια στην ιστορία του και την πιο καθοριστική στιγμή να προεξοφλήσει έναν ικανό αλλά και καλό άνθρωπο επειδή τυχαίνει να γενήθηκε σε τέτοιο τζάκι. Εξάλλου και ο ίδιος έχει πει ότι συνειδητοποιεί την τύχη που είχε και γι’αυτό ακριβώς θέλει να δώσει ευκαιρίες σε άλλους που δεν τυγχάνουν τέτοιας πλατφόρμας να ακουστούν και να συνεισφέρουν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο αξίες στις οποίες έχει χτίσει την καμπάνια του είναι η ελευθερία και η αλληλεγγύη.

Και όπως ξέρετε δεν είναι κάθε τζάκι φτιαγμένο από την ίδια πέτρα. Πριν ενάμισυ χρόνο παρεβρέθηκα σε δεξίωση του Αμερικανού Πρέσβη στην Αθήνα. Ο αρμόδιος υπουργός – και εκείνος μέλος της κυβέρνησης Σαμαρά, νέος και προερχόμενος από πολιτική οικογένεια – είχε καθυστερήσει. Ο Αμερικανός Πρέσβης περίμενε μέχρι την άφιξή του για να απευθύνει μερικά λόγια στους καλεσμένους του, οι οποίοι στέκονταν στον κήπο της κατοικίας του. Φτάνει τελικά ο υπουργός, στέκεται μπροστά μπροστά απέναντι από τον Πρέσβη και καθώς μιλούσε ο Πρέσβης, εκείνος κοιτούσε επανειλημμένα και παρατεταμένα δεξιά και αριστερά για το ποιος ήταν μέσα στους (Έλληνες) καλεσμένους. Ο εκπρόσωπος της υπερδύναμης απέναντι στη νοοτροπία του χωριού…

Όταν έχεις σεβασμό σε άλλους -ό,τι θέση και να έχουν, όσο χρονών και να είναι – μπορείς να έχεις και σεβασμό στον εαυτό σου. Και όταν έχεις σεβασμό στον εαυτό σου, έχεις τη δύναμη να πράξεις το σωστό, το ηθικό, το δύσκολο, το αναγκαίο.

Γι’αυτό το λόγο απευθύνω μία παράκληση προς όσους, αντίθετα με τη γενιά μου στο εξωτερικό, έχουν την ευκαιρία να επενδύσουν στο μέλλον της πατρίδας μας μέσω των εκλογών της φιλελεύθερης παράταξης, να το κάνουν. Κοιτάξτε λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια και δώστε στον Κυριάκο μία απροκατάληπτη αξιολόγηση. Δε θα είστε λίγοι που θα τον προσκαλέσετε όπως και εγώ να είναι συνοδηγός στην καθημερινότητά σας”.  

PS: Έκκληση προς παραπλανημένους πολίτες και εντυπωσιασμένους από την εικόνα και το life style .... Μην δώσετε ψήφο σε αυτό το ευσαγόμενο "θρασίμι".... Σκεφτείτε το καλά.... τα αδιέξοδα θα είναι μεγαλύτερα..

πηγή