«Ο φασισμός δεν πολεμιέται με απαγορεύσεις του αστικού κράτους». Του Νίκου Μπογιόπουλου

Τις εξελίξεις σχετικά με τις προφυλακίσεις των 3 χρυσαυγιτών βουλευτών που είναι κατηγορούμενοι για διεύθυνση και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση τις παρακολουθούμε στα 2 βίντεο που παραθέτουμε. Με την ευκαιρία αξίζει να διαβαστεί το άρθρο που υπογράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος και τιτλοφορείται «Ο φασισμός δεν πολεμιέται με απαγορεύσεις του αστικού κράτους» το οποίο δημοσιεύεται στο περιοδικό Unfollow που κυκλοφορεί.

Το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που εκτρέφει το φασισμό και το ρατσισμό, δεν πρόκειται να καταπολεμήσει ποτέ την αιτία που δημιουργεί το πρόβλημα διότι σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να αυταπατάται κανείς ότι το σύστημα θα στραφεί ενάντια στον ίδιο τον εαυτό του

Σημείωση πρώτη: Ο κ. Σαμαράς, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δήλωσε ότι το πολιτικό σύστημα έχει πια την πολιτική βούληση να αποκαλύψει ποιοι είναι οι κρυφοί χρηματοδότες της Χρυσής Αυγής. Γιατί, όμως, ακόμα δεν μας έχει πει ούτε ένα όνομα;

Σημείωση δεύτερη: Ο κ. Σαμαράς έχει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον πρώην επικεφαλής της ΕΠΕΝ, τον κ. Βορίδη, και ο κ. Βενιζέλος, τόσο υπό τον κ. Σαμαρά όσο και υπό τον κ. Παπαδήμο, ήταν αντιπρόεδρος των κυβερνήσεων που στηρίζονται από τον (και στηρίζονται στον) κ. Βορίδη.

Σημείωση τρίτη: Ο βουλευτής της ΝΔ κ. Ταμήλος έλεγε τις προάλλες ότι η κυβέρνηση άφηνε τη Χρυσή Αυγή να κάνει ό,τι έκανε στους δρόμους ενάντια στους μετανάστες γιατί την εξυπηρετούσε.

Σημείωση τέταρτη: Γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης παραμένει ο ίδιος κύριος που το καλοκαίρι είχε κάνει τη γνωστή τοποθέτηση: «Το σενάριο της συνεργασίας της ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή είναι απευκταίο, αλλά υπαρκτό»...

Πάμε τώρα στα τελευταίας κοπής «αντιφασιστικά» των εν λόγω «αντιφασιστών»: Πριν από μερικές μέρες έφεραν στο κοινοβούλιο ρύθμιση για την αναστολή της κρατικής χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής, η οποία ψηφίστηκε και από άλλες πτέρυγες της Βουλής. Προφανώς είναι λογικό να μην επιδοτείς τους μαχαιροβγάλτες για να μαχαιρώνουν. Το εξίσου προφανές, όμως, είναι ότι δεν μπορούν όσοι επιδοτούν με χίλιους άλλους τρόπους τους μαχαιροβγάλτες, να καμώνονται ότι έπραξαν το χρέος τους επιδεικνύοντας άλλη μια χάντρα στο κομπολόι της δήθεν αντιφασιστικής τους νομιμότητας. Η υποκριτική τακτική του αστικού κράτους να επιδεικνύει δημοκρατικούς φερετζέδες κατά του φασισμού -όταν αυτό το κράτος είναι που ως κράτος των μονοπωλίων γεννά, τρέφει και εκτρέφει το ναζισμό, το φασισμό, το ρατσισμό, την ξενοφοβία- είναι τόσο παλιά και κυρίως τόσο επικίνδυνη όσο και εκείνο το άρθρο στον ρωσικό αστικό κώδικα του 1894 που αναφερόταν στη διάπλαση των παίδων και έλεγε: «Κατά την ανατροφή στο σπίτι οι γονείς πρέπει να προσπαθούν να διαμορφώσουν το ήθος τους (σ.σ. των παιδιών) σύμφωνα με τις απόψεις της κυβέρνησης»...

Η ουσία του πράγματος είναι ότι, πρώτον, οι πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις δεν γίνονται με νομοθετικές απαγορεύσεις. Αν κάποιος είναι αμαθής ή ημιμαθής και δεν γνωρίζει τι συμβολίζει η σβάστικα, ή, ακόμα χειρότερα, αν είναι φασισταράς και ναζισταράς και εξυμνεί τα Αουσβιτς, όπως κάνουν χρυσαυγίτες βουλευτές, δεν είναι η απαγόρευση της σβάστικας που θα σώσει την κοινωνία από τον ολοκληρωτισμό. Για παράδειγμα: Αν αρνείται κάποιος σήμερα το Ολοκαύτωμα, είναι είτε ηλίθιος, είτε φασίστας. Αλλα αφενός η βλακεία δεν αντιμετωπίζεται διά νόμου. Αφετέρου είναι επίσης φασισμός να λες στον οποιονδήποτε ότι θα έχει αυτή και όχι την άλλη συνείδηση, ότι θα έχει αυτή και όχι την άλλη γνώμη, ότι θα έχει τη μία και μόνη εγκεκριμένη άποψη, αυτή που εσύ (είτε λέγεσαι κράτος, είτε λέγεσαι ιστορική «αυθεντία») του προσφέρεις και του επιτρέπεις να έχει.

Η ουσία του πράγματος είναι ότι, δεύτερον, το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που εκτρέφει το φασισμό και το ρατσισμό, δεν πρόκειται να καταπολεμήσει ποτέ την αιτία που δημιουργεί το πρόβλημα διότι σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να αυταπατάται κανείς ότι το σύστημα θα στραφεί ενάντια στον ίδιο τον εαυτό του.
Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει και έχει ιστορικά αποδειχτεί είναι ότι όλες σχεδόν οι απαλλοτριώσεις δικαιωμάτων ξεκινούν από απαγορεύσεις που επιβάλλονται εναντίον εκείνου που φαντάζει εξόφθαλμο. Και επιλέγεται να γίνει η αρχή από το εξόφθαλμο, επειδή η κοινή γνώμη είναι ευκολότερο να κάνει αποδεκτή την απαγόρευση του εξόφθαλμου.

Προφανώς και ο ρατσισμός, το κήρυγμα του εθνικισμού, το φασιστικό παραλήρημα αποτελούν τέτοιες εξόφθαλμες αντιδραστικές τοποθετήσεις, δηλωτικές μιας αντιδραστικής, εγκληματικής «ιδεολογίας». Αλλά, αν στο όνομα της αντιμετώπισης της πράξης δεχτείς τη δίωξη των ιδεών, των όποιων ιδεών, αν δεχτείς την απαγόρευση που στρέφεται ακόμα και ενάντια στο ιδεολογικά εξόφθαλμο, τότε αρχίζεις ανεπαισθήτως να αποδέχεσαι το ξήλωμα της κάλτσας. Έχεις ανοίξει την κερκόπορτα για όλες τις υπόλοιπες απαγορεύσεις που θα έρθουν. Και το τι είδους απαγορεύσεις θα είναι αυτές τελικά, θα το καθορίσει ο εκάστοτε ισχυρός. Ο οποίος μετά από πλύση εγκεφάλου και στο πλαίσιο ενός συσχετισμού πολιτικής δύναμης που τον ευνοεί, θα σε έχει προηγουμένως υποχρεώσει να αποδεχτείς σαν «εξόφθαλμα» βλαπτικό ετούτο ή το άλλο, ανάλογα με τα δικά του συμφέροντα.

Είναι στοιχειώδης δημοκρατική άμυνα η εναντίωση στο να παρέχεται στον δυνατό της στιγμής η άδεια να προσδίδει ισχύ νόμου στην άποψη του. Αν του επιτραπεί αυτή η ευχέρεια, τότε, στην ουσία, παρέχεται η άδεια στον εκάστοτε πολιτικά ισχυρό να ορίζει τι είναι εγκεκριμένο και τι όχι.

Στο όνομα ότι ο νομοθέτης σήμερα «καταπολεμά το φασισμό», ανοίγει ένα παράθυρο ώστε, αύριο, ο ίδιος ή άλλος νομοθέτης να ποινικοποιεί κάθε σκέψη που θα αμφισβητεί την ισχύ του νομοθέτη, δηλαδή του ίδιου.
Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, εκείνο τον γνωστό αστό πολιτικό που διακήρυττε στην ελληνική μετεμφυλιακή Βουλή ότι «ο κομμουνισμός πρέπει να διώκεται όχι μόνο ως πράξη αλλά και ως σκέψη γιατί όποιος σκέφτεται κομμουνιστικά κάποια στιγμή θα δράσει κιόλας». Λίγο μετά, ήρθε η χούντα των συνταγματαρχών...

Τα ζητήματα του φασισμού, του ρατσισμού δεν λύνονται με απαγορεύσεις του αστικού κράτους. Επαναλαμβάνουμε: Αυτό το κράτος είναι που γεννά και αναπαράγει το φασισμό. Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον ταρτουφισμός να διεκδικεί εύσημα αντιφασιστικής ετοιμότητας. Το θέμα για τον λαό, που είναι το θύμα του φασισμού, είναι η ανάδειξη των αιτιών που γεννούν το φαινόμενο του φασισμού. Να έχει καταστεί η κοινωνία έτοιμη να αντιλαμβάνεται τι συμβολίζει η σβάστικα. Τι σημαίνουν τα εγκλήματα γενοκτονίας, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τα εγκλήματα πολέμου, τα εγκλήματα του ναζισμού. Και να παλεύει για την κατάργηση αυτών των αιτιών.

Αντίθετα, αυτό που συμβαίνει σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε μια σειρά αστικών κρατών είναι η επιβολή διά νόμου εκείνου του είδους φασισμού που λέει ότι το δικαίωμα της γνώμης ασκείται μόνο εφόσον η γνώμη του πολίτη συμφωνεί και υποτάσσεται σε κείνη την επίσημη γνώμη που διαθέτει την απαραίτητη νομική έγκριση. Αντίθετα, αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι η οικοδόμηση ενός νομικού οπλοστασίου, που ναι μεν επιδιώκεται να χτιστεί με αναφορά τη Χρυσή Αυγή, αλλά ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη από τον ιμπεριαλιστικό ιδεολογικό Προκρούστη, που κατά την τρέχουσα πολιτική αντεπαναστατική συγκυρία εκδίδει στο Ευρωκοινοβούλιο ψηφίσματα καταδίκης της κομμουνιστικής ιδεολογίας (26/10/2006), ψηφίζει νόμο στην Εσθονία που επιφέρει ποινή τριετούς φυλάκισης για τη χρήση του σφυροδρέπανου, ψηφίζει νόμο στην Ουκρανία που επιβάλλει πρόστιμο σε όποιον δεν συντάσσεται με την άποψη ότι ο λιμός στην Ουκρανία το 1932 ήταν «γενοκτονία από την ΕΣΣΔ» κτλ.;

Θα ήταν ιστορική ανορθογραφία, αίσχιστου είδους διαστρέβλωση και ανείπωτη γελοιότητα, με αφορμή τα προηγούμενα, να ισχυριστεί κάποιος πως τάχα οι κομμουνιστές ευνοούν (!) τη δράση του φασισμού και του ρατσισμού.

Ξεκαθαρίζουμε: 1) Ο ανθρωπισμός, ο ουμανισμός, η δημοκρατία, αυτά είναι τα πρόσημα των κομμουνιστών. 2) Ακριβώς επειδή οι κομμουνιστές πατούν στη βάση της ταξικής ανάλυσης, ποτέ ο ανθρωπισμός τους δεν διατρέχει τον κίνδυνο να οδηγηθεί από τον πραγματικό ουμανισμό στον «πλατωνικό» ουμανισμό.

Τουτέστιν: «Ο πραγματικός ουμανισμός, η αληθινή αγάπη των ανθρώπων, προϋποθέτουν το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας» (Κάρολος Μαρξ και επομένως ούτε στιγμή δεν ξεχνάμε: Ο φασισμός σκοτώνει! Ο φασισμός σκοτώνει! Οι «ιδέες του» σκοτώνουν. Οι προτροπές του σκοτώνουν. Ο ουμανισμός και ο ανθρωπισμός των κομμουνιστών πολεμάνε όχι μόνο το έγκλημα του φασισμού, αλλά και την προτροπή για το έγκλημα. Αυτός ο πόλεμος, ο ανειρήνευτος πόλεμος των κομμουνιστών ενάντια στο φασισμό, κάθε άλλο παρά θέτει σε αμφισβήτηση την περίφημη ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών. Γιατί εδώ, στην περίπτωση του φασισμού, μιλάμε για τη διακίνηση-προτροπή της ιδέας του εγκλήματος. Υπόλογο γι' αυτή την ιδέα, υπόλογο γι' αυτό το έγκλημα, είναι το αστικό κράτος. Οι απαγορεύσεις του αστικού κράτους, στην ουσία, νομιμοποιούν και αναπαράγουν το φασισμό, μέσα από τη χρήση των μεθόδων του.

Και κάτι ακόμα: Το αστικό κράτος (σ.σ.: και για να μην ξεχνιόμαστε μιλάμε για το κράτος του Ξένιου... Δένδια, της Μανωλάδας και των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών) ποιος, αλήθεια, το εμποδίζει να τσακίσει, να καταπολεμήσει και να τιμωρήσει αμείλικτα το φασιστικό, το ρατσιστικό, το θρησκευτικό έγκλημα και τους φορείς του; Ποιος εμπόδισε το κράτος να αποτρέψει τη δολοφονία του Φύσσα; Κανένας. Τότε τι κρύβεται πίσω από την υποκρισία ότι το κράτος για να καταπολεμήσει το φασιστικό και ρατσιστικό έγκλημα, έχει ανάγκη τάχα από νομοθετήματα με ιδεολογικό επίχρισμα;

Εν κατακλείδι: Η σημερινή αστική κοινωνία αν ήθελε να καταργήσει τις αιτίες που γεννούν το φασισμό, τότε θα έπρεπε να καταργήσει τον ίδιο τον εαυτό της. Οι απαγορεύσεις της, εκτός από το ρόλο που θα έπαιζε το οποιοδήποτε συγχωροχάρτι για το σύστημα που γεννά Χίτλερ, Μουσολίνι, Λεπέν και χρυσαυγίτες, εκείνο που κάνουν, πέρα από το να εμφανίζουν τους φασίστες σαν «υπέρμαχους της δημοκρατικής διακίνησης των ιδεών (τους)», είναι να εξοπλίζουν το αστικό κράτος με όπλα όχι εναντίον των Φρανκενστάιν που το ίδιο δημιουργεί, αλλά με όπλα που με πρώτη ευκαιρία θα στρέψει εναντίον των πραγματικών εχθρών του.
Όλων εκείνων, δηλαδή, που δεν αποδέχονται το Τέλος της Ιστορίας. Κι αυτοί δεν είναι, φυσικά, οι φασίστες.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr
/

Η δήλωση της χρονιάς..από τον Δήμαρχο Ιλίου !!

Δείτε τι είπε στον Γερμανό επίτροπο Γιοχάνες Χαν στη συνάντηση δημάρχων με τον Επίτροπο Περιφερειακής Ανάπτυξης, ο δήμαρχος Ιλίου Νίκος Ζενέτος, ο οποίος εξ αρχής ζήτησε συγνώμη για τη γλώσσα που θα χρησιμοποιούσε. Ο κ. Ζενέτος μεταξύ άλλων, (αφού χρησιμοποίησε διάφορα "Γαλλικά"), τόνισε¨: 
"επειδή είστε στο κέντρο λήψης των αποφάσεων, έχετε μεγάλο μερίδιο στην εξαθλίωση του λαού μας. Εξαθλιώσατε την πατρίδα μας. Ο λαός μας δε φταίει σε τίποτα. Η κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει κι αν εκραγεί, η Ευρώπη θα βρεθεί προς εκπλήξεων"...

Εξευτελιστικό κείμενο από το Spiegel εναντίον του «ψεύτη» Α. Σαμαρά

Σημεία του κειμένου

- Ο Σαμαράς είναι ψεύτης και εκτός πραγματικότητας.

- «Παίζει» δε με την αντιστροφή του Μολιερικού τίτλου «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» και τον αποκαλεί «Κατά φαντασίαν θεραπευμένο».

- Οι Βρυξέλλες πιστεύουν πως η Ελλάδα θα χρειαστεί 8-10 δισ. νέα βοήθεια.

- Η αισιοδοξία για την προεδρία είναι... πάτημα για νέες διεκδικήσεις της Αθήνας γράφουν οι Γερμανοί.

- «Η Ελλάδα παραμένει αυτό που ήταν: μια χώρα χωρίς κράτος».

Αναλυτικότερα

Δεν είναι η πρώτη φορά που το περιοδικό Spiegel παραληρεί κατά της Ελλάδας. Αλλά αυτή τη φορά δε μένει εκεί. Τα βάζει ευθέως με τον ίδιο τον Έλληνα πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ αποκαλεί ψεύτη και εκτός πραγματικότητας!

Δίπλα στη φωτογραφία του Έλληνα πρωθυπουργού, το γερμανικό περιοδικό έχει βάλει τον τίτλο «Ο κατά φαντασίαν θεραπευμένος».

Στο άρθρο εξαπολύει μια από τις... γνωστές του επιθέσεις στην Ελλάδα, που τη θεωρεί διαρκή ζητιάνο των Βρυξελλών.

Click4more: Γερμανικός Τύπος: Η Ελλάδα μας έχει στο χέρι με τη δραχμή!

Το Spiegel κάνει λόγο για στασιμότητα στο πεδίο της δημοσιονομικής εξυγίανσης, ενώ η μεγάλη... χολή έρχεται όταν αναφέρεται στη μετακίνηση του εντεταλμένου της γερμανικής κυβέρνησης για την ελληνογερμανική συνεργασία σε επίπεδο δήμων και κοινοτήτων, Χανς-Γιοάχιμ Φούχτελ, από το υπουργείο Εργασίας στο υπουργείο Αναπτυξιακής Βοήθειας.

Διερωτάται ο συντάκτης: «Η Ελλάδα, το πλήρες μέλος της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, μία αναπτυσσόμενη χώρα; Μάλιστα ένα «αποτυχημένο κράτος»(failed state) όπως το Αφγανιστάν και σύντομα ίσως και το Πακιστάν;». Το Spiegel σημειώνει ότι η μετακίνηση του Φούχτελ αποτελεί ενδεχομένως μία σύμπτωση στις ανακατατάξεις που επέφερε ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης «μεγάλου συνασπισμού».

Ωστόσο, όπως επισημαίνει, αυτή η σύμπτωση «πέφτει στο μάτι» με αφορμή την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελλάδα την 1η Ιανουαρίου.

Το περιοδικό υπογραμμίζει ότι παράγοντες των Βρυξελλών εκτιμούν πως η Ελλάδα ενδέχεται να χρειαστεί από το 2015 ένα ακόμη πρόγραμμα βοήθειας 8 έως 10 δισ. ευρώ. «Ωστόσο, ο Αντώνης Σαμαράς υπόσχεται με αυτοπεποίθηση μία προεδρία «της ελπίδας», μιλώντας φυσικά για τη χώρα του, η οποία φέρει μαζί της για το διάστημα της εξάμηνης προεδρίας έναν θετικό απολογισμό».

Όπως σχολιάζει το γερμανικό περιοδικό, οι «θετικοί απολογισμοί» από ελληνικής πλευράς «εξυπηρετούν τις περισσότερες φορές ως πάτημα για την επόμενη διεκδίκηση –αυτή τη φορά μίας δεύτερης απομείωσης χρέους».

Spiegel: «Ο κατά φαντασίαν θεραπευμένος» ο Σαμαράς

Οι αρθρογράφοι του Spiegel πιστώνουν στην Ελλάδα τη βελτίωση ορισμένων οικονομικών δεικτών, ωστόσο καταλήγουν ότι «πίσω από αυτούς τους αριθμούς η Ελλάδα παραμένει αυτό που ήταν: μία χώρα χωρίς κράτος, τουλάχιστον χωρίς αποτελεσματικό κράτος».

Όπως επισημαίνεται, όποιος έχει σαφή εικόνα της διοίκησης, της δικαιοσύνης και της πολιτικής στην Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να αμφιβάλλει ότι η Ελλάδα θα εξυγιανθεί κάποτε».

Πηγή: www.myreview.gr, www.newsit.gr

 

Πρόεδρος (ΕΕΘ): Μοναδικό μέλημα των πολιτικών «να παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες τους»

Απαισιόδοξος για τις εξελίξεις στην ελληνική οικονομία και κοινωνία το 2014 και λάβρος εναντίον των πολιτικών, εμφανίστηκε ο πρόεδρος του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης (ΕΕΘ), Μιχάλης Ζορπίδης, μιλώντας χτες βράδυ στην εκδήλωση κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας του φορέα.

Ο πρόεδρος του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης Μιχάλης Ζορπίδης"Ρευστότητα δεν υπάρχει και αντί οι χρηματοδοτήσεις να κατευθύνονται στην πραγματική οικονομία και τις ΜΜΕ, χρηματοδοτούνται αυτοί που δεν το δικαιούνται, διασπαθίζοντας το δημόσιο χρήμα", ισχυρίστηκε. Πρόσθεσε ότι δεν ξέρει τι λένε οι αριθμοί του υπουργείου Οικονομικών, αλλά στην πραγματική οικονομία η κατάσταση είναι αμείλικτη.

Καυτηρίασε τη γενικότερη στάση των Ελλήνων πολιτικών: "Δεν είναι μόνο τα αρνητικά παραδείγματα συμπεριφοράς τύπου Τσοχατζόπουλου, Λιάπη ή Τομπούλογλου, που δείχνουν ότι συχνά [...]μας κυβερνούν εντελώς ακατάλληλα πρόσωπα. Είναι και ο τρόπος που προσεγγίζουν την κρίση όσοι βρίσκονται στα πράγματα".

"Ούτε οι κεντρικοί, ούτε οι τοπικοί αρμόδιοι αποφασίζουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων [...] 'Ολοι τους μοιάζουν σαν να έχουν στο νου τους μόνο [...] να παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες τους. Γι' αυτό και αποφασίσαμε στο φετινό δείπνο να μη δώσουμε βήμα σε κανέναν εκπρόσωπο της εκτελεστικής εξουσίας", κατέληξε.

http://www.enet.gr/

Η αστοχία της τρόικας

Τις μέρες αυτές γίνεται συζήτηση για τα λάθη της τρόικας και της σημασίας τους. Δε θα μπω σε μία σε βάθος συζήτηση για το θέμα. Είναι φανερό ότι πολλές από τις αναρτήσεις της στήλης αυτής έχουν ασχοληθεί με το θέμα αυτό στην πολύ απλή βάση ότι ευθύς εξαρχής είχαμε δηλώσει ξεκάθαρα τη θετική στάση απέναντι στη διάσωση αλλά όχι και σε ορισμένα βασικά σημεία της εφαρμογής της.

 Η στήλη αυτή θα σταθεί σ’ ένα μόνο αλλά σημαντικό σημείο (μεταξύ άλλων) του βίου και της πολιτείας της Τρόικα στην Ελλάδα. Στην προβλεπτική της ικανότητα! Ή μάλλον καλύτερα στην έκταση της αστοχίας της (βλέπε Διάγραμμα 1).

Διάγραμμα 1. Οι αστοχίες των προβλέψεων της Τρόικα στην Ελλάδα

Πηγή: Pisany Ferry et al. (2013) EU-IMF assistance to euro-area countries: an early assessment, Bruegel.

Αναρωτιέμαι πραγματικά πώς τα πολύ υψηλού επιπέδου τεχνοκρατικά κλιμάκια για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα έδιναν συστηματικές αστοχίες. Αναρωτιέμαι αν οι αστοχίες αυτές ήταν τεχνοκρατικά λάθη ή με τρόπο οργανωμένο οδήγησαν τις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι αντιμετώπισης της Ελληνικής και γενικότερα της Ευρωπαϊκής κρίσης. Το μονοπάτι αυτό χαρακτηρίστηκε από συγκεκριμένες ιδεοληψίες που καθόρισαν την επικρατούσα οικονομολογική σκέψη την περίοδο 2008 – 2011 με εύκολο αντίπαλο την προοπτική της άτακτης πτώχευσης. Έτσι ουδέποτε ακολουθήθηκε ο τρίτος δρόμος της διάσωσης με μεγαλύτερο σεβασμό στην ανθρώπινη κοινωνία. Να σημειώσω μόνο ότι ο τρίτος δρόμος είναι κυρίαρχος σήμερα ως πολιτική διάσωσης. Η μεταφορά του βάρους της διάσωσης από τους φορολογουμένους στους μεγάλους πιστωτές των τραπεζών και η πρόθεση Outright Monetary Transactions της ΕΚΤ, το δείχνουν πολύ καθαρά.

 Αν όμως είχαν δημοσιοποιηθεί ορθές προβλέψεις θα είχαν ληφθεί ποτέ οι πολιτικές αποφάσεις που ελήφθησαν; Θα είχε βρεθεί ποτέ Ευρωπαϊκός πολιτικός ηγέτης που θα είχε λάβει παρόμοιες αποφάσεις; Πιστεύω πως όχι. Όχι διότι κάποιοι θα είχαν σκεφτεί τους φουκαράδες τους Έλληνες αλλά διότι θα είχαν δείξει ότι είναι επικίνδυνοι για τους ίδιους τους λαούς τους.

 Φαίνεται λοιπόν ότι δεν είναι τόσο ουδέτερος ο ρόλος των οικονομολόγων και των τεχνοκρατών.

 Πάντως θα πρέπει να τονιστεί ότι δεν αναφερόμαστε μόνο στα εκ των υστέρων ομολογημένα λάθη του IMF (πολλαπλασιαστής και υπερεκτίμηση των αποτελεσμάτων των διαρθρωτικών αλλαγών). Το σημείωμα αυτό τονίζει την επί ένα μακρό διάστημα συστηματικότητα της αστοχίας των προβλέψεων ενώ ήδη υπήρχαν διαθέσιμα εργαλεία και αναλύσεις (από το 2010), πολύ πριν τις ομολογίες των λαθών, που έδειχναν πολύ καθαρά την κατεύθυνση που θα έπαιρναν τα πράγματα. Μην ξεχνάμε μάλιστα ότι η ΕΚΤ και η Commission ουδέποτε παραδέχθηκαν ότι υπήρξαν παρόμοια λάθη.  

 Όταν μία πράξη ή πολιτική κρίνεται, αναζητούνται δύο ακόμα συνιστώσες: Η επίγνωση των αποτελεσμάτων και η πρόθεση για την εφαρμογή της πολιτικής. Φαίνονται ότι και στα δύο ζητήματα υπάρχει ένα έλλειμμα στους υπευθύνους που έδιναν οδηγίες στην Τρόικα. Υπήρξε μία κυριαρχία της τάσης που προσέδωσε τιμωρητικό χαρακτήρα στο Ελληνικό πρόγραμμα σταθεροποίησης δημιουργώντας την εικόνα της Ελληνικής πλευράς ως υπευθύνου για την αποτυχία εφαρμογής;

Προσπάθησαν να κρατήσουν ανοικτή την πόρτα της εξόδου από το ευρώ για μία οικονομία που αδυνατεί να επιτύχει τα standards του σταθεροποιητικού προγράμματος; Σε κάθε περίπτωση πάντως η συστηματικότητα της αστοχίας απαιτεί ερμηνεία. Σε τελευταία ανάλυση λάθη κάνουν όλοι. Οι προθέσεις όμως έχουν ιδιαίτερη σημασία όταν υπάρχουν τέτοια αποτελέσματα.

 Αυτή είναι ίσως από τις σοβαρότερες πολιτικές διαστάσεις της αρνητικής λειτουργίας της Τρόικα στην Ελλάδα που επέδρασε καθοριστικά στην πορεία διαμόρφωσης της επίλυσης της Ευρωπαϊκής κρίσης και στην αποδιάρθρωση της Ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού σκηνικού. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι επέδρασε καθοριστικά στη γενικευμένη παγκόσμια συσσώρευση γνώσης για την επίλυση παρόμοιων σοβαρών προβλημάτων. Για τον τελευταίο αυτό λόγο και για το ότι την πλήρωσε ο Ελληνικός λαός βέβαια, αυτά τα θέματα θα πρέπει να αποτιμηθούν με ακρίβεια.

Ο κ. Π.Ε. Πετράκης είναι καθηγητής ΕΚΠΑ

http://www.tovima.gr/

Δεν παραγράφονται τα αδικήματα του Γ. Παπακωνσταντίνου

Δεν τίθεται θέμα παραγραφής των αδικημάτων για τα οποία κατηγορείται ο πρώην υπουργός Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος εμπλέκεται στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, όπως αποφάσισε το Δικαστικό Συμβούλιο την Κυριακή.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η απόφαση ελήφθη ομόφωνα από τους πέντε δικαστικούς του Συμβουλίου του Ειδικού Δικαστηρίου.

Το Δικαστικό Συμβούλιο κατέληξηε ότι η διπλή εκλογική αναμέτρηση του 2012 δεν επέφερε παραγραφή των αδικημάτων του πρώην υπουργού, καθώς η Βουλή της 8ης Μαΐου συνεδρίασε μόλις μία ημέρα.

Έτσι, ανοίγει δρόμος για τη διενέργεια ανακρίσεων για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ και την παραπομπή του πρώην υπουργού στο Ειδικό Δικαστήριο.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αντιμετωπίζει τις κατηγορίες της απιστίας στην υπηρεσία και της νόθευσης εγγράφου, σε βαθμό κακουργήματος, καθώς και το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος.

πηγή: tovima.gr

Τι είναι τα Spreads και τα CDS; Απαραίτητη επανάληψη‏

Τι είναι τα spreads και τα CDS;

Εδώ και πάρα πολύ καιρό ο όρος σπρεντς (spreads) έχει ενταχθεί στο καθημερινό λεξιλόγιο ,των δημοσιογράφων κυρίως, αλλά και των απλών πολιτών.Το να ακούσει κανείς παππούδες σε καφενείο 
να λένε για την άνοδο των spreads είναι πια κάτι στο συνηθισμένο.
Πόσοι όμως ξέρουν για ποιο πράγμα μιλάνε ακριβώς; Τα κανάλια μιλάνε συνεχώς για spreads, χωρίς να μπει κανείς στον κόπο να εξηγήσει στον κόσμο τι είναι αυτά τα spreads, λες και είμαστε ή πρέπει να είμαστε όλοι οικονομολόγοι.Τα spreads αφορούν στα ομόλογα. Spread είναι η διαφορά επιτοκίου (ήτοι της απόδοσης που προσφέρεται στους επενδυτές) μεταξύ των ομολόγων δύο διαφορετικών χωρών.

Για την Ελλάδα ειδικότερα το spread αποτελεί η διαφορά μεταξύ του επιτοκίου που δανείζεται η Γερμανία και του επιτοκίου με το οποίο δανείζεται η Ελλάδα.

Η Γερμανία δανείζεται εκδίδοντας ομόλογα που προσφέρουν απόδοση 3,07% και η Ελλάδα με απόδοση περί το 7%. Άρα με περίπου 4% διαφορά, το spread είναι 4% , που μεταφράζεται σε 400 μονάδες βάσης.Το λογικό ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί γίνεται αυτή η σύγκριση με τη Γερμανία και όχι κάποια άλλη χώρα, ασθενέστερη ίσως.Χρησιμοποιείται η Γερμανία, ως αναφορά, αφού είναι η μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης και από τις πιο σταθερές. Τι σημασία έχει αυτό;

Οι επενδυτές θεωρούν πως επενδύοντας σε μια σταθερή οικονομία, είναι ασφαλείς και θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Η απόδοση δεν θα είναι τεράστια, αλλά το ρίσκο θα είναι πολύ μικρό. 

Η άνοδος λοιπόν της διαφοράς επιτοκίου (spread) πρακτικά σημαίνει ότι η χώρα χρωστάει περισσότερα, γιατί άλλο είναι ένα ομόλογο να έχει 3% απόδοση και άλλο 7%. Η διαφορά του 4% μεταφράζεται σε εκατομμύρια ευρώ.

Οι αισχροκερδείς επενδυτές, από τη μια τρίβουν τα χέρια τους και από την άλλη ρισκάρουν να χάσουν όλη τους την επένδυση, αν η χώρα δεν μπορέσει να πληρώσει.

Ταυτοχρόνως ανεβαίνει το κόστος δανεισμού για τη χώρα και ο δανεισμός γίνεται όλο και πιο δύσκολος.

Η άνοδος του spread επιφέρει κι άλλη αύξηση του χρέους της χώρας , αφού στα δάνεια που έχει ήδη λάβει προστίθενται υψηλότεροι τόκοι.

Οι επενδυτές - αγοραστές των ομολόγων αρχίζουν να πουλάνε, υπό το φόβο ότι η χώρα θα δυσκολευτεί να αποπληρώσει το χρέος της και θα χάσουν τα λεφτά τους. Τότε τα spreads ανεβαίνουν ακόμα περισσότερο, αφού δημιουργείται κλίμα μεγαλύτερης ανασφάλειας.

Τι είναι τα CDS;

CDS (σι-ντι-ες) είναι τα λεγόμενα ασφαλιστήρια δανειστικού κινδύνου Credit Default Swaps).

Ο δανειστής, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι δεν θα χάσει τα λεφτά του, αγοράζει ένα συμβόλαιο ασφαλιστήριο δανειστικού κινδύνου.

Το ασφαλιστήριο κοστίζει και το κόστος μετατοπίζεται σε αυτόν που δανείστηκε τα χρήματα.
Αν ο δανειστής πληρώνει ασφάλιστρα κινδύνου ίσα με 1.000 μονάδες βάσης (10% του κεφαλαίου), θα τα χρεώσει στον οφειλέτη , επί πλέον του επιτοκίου, που του έχει επιβάλει, ως κόστος δανεισμού.
Έτσι αμέσως το κόστος δανεισμού εκτοξεύεται στα ύψη , αφού ακόμα και αν το επιτόκιο είναι αυτό που πληρώνει η Γερμανία, δηλαδή 3%, θα προστεθεί σε αυτό το 10% για τα ασφάλιστρα που πληρώνει ο δανειστής και θα γίνει 13%!

pylos-navarino.blogspot.com

Εγώ δε φοβάμαι τον Ξηρό, εσύ;

Πόσα ακόμα δεινά θα χτυπήσουν αυτή την έρμη τη χώρα μας; Εκεί που πλέον αρχίζουμε να βλέπουμε φως στο τούνελ της ανάπτυξης και το πρω(κ)τογενές πλεόνασμα θα γεμίσει τις τσέπες μας λεφτά, ενώ αναλάβαμε την παρωδία της ευρωπαϊκής ένωσης, του ΄ρχεται κι αυτουνού του χριστιανού του Ξηρού να ...αποδράσει!

Γιατί ρε άνθρωπε το 'κανες αυτό, θες να μας καταστρέψεις δηλαδή; Οι god bless America μας μάλωσαν, οι άξιοι πολιτικοί μας σταμάτησαν το κοινωνικό τους έργο και τη σκληρή δουλειά τους και κοιτάνε τον κώλο τους από φόβο μήπως φάνε καμια ρουκέτα. Ξέρεις τι τροχοπέδη είναι αυτό για την κορυφή που πάμε με χίλια;

Οι δε δημοσιογράφοι, οι καημένοι, αυτοί νομίζεις ότι δεν ταλαιπωρούνται; Ενώ πρέπει να ενημερώσουν την κοινωνία για τα καλά που έρχονται, για τις επενδύσεις, για το τρένο της ανάπτυξης -εγώ το ακούω, εσύ τ' ακούς; πιο πολύ για νταλίκα μου φαίνεται παρά για τρένο-, είναι αναγκασμένοι να ψάχνουν εσένα, ρε Χριστόδουλε!Μόνο η Νικολούλη απομένει να σε ψάξει κι αυτή στο τούνελ! Τι περιμένεις, λοιπόν, με όλ' αυτά, προκοπή;

Όμως, εγώ θα σου πω το εξής: Δεν φοβάμαι τον Ξηρό. Μα καλά, θα μου πεις, δεν φοβάσαι έναν αρχιτρομοκράτη; Όχι, ρε φίλε, δεν τον φοβάμαι! Και καλά θα κάνεις και συ να μην τον φοβάσαι. Μην αφήνεις να σε κάνουν να τον φοβάσαι. Τους συμφέρει, ξέρεις, αποπροσανατολίζεσαι, σε κάνουν να ζητάς την εφαρμογή της "δικής τους" δημοκρατίας, μπαίνεις στο καβούκι σου και πάλι -αν είχες βγει καθόλου, εδώ που τα λέμε. Παίζεις το παιχνίδι τους, για να μη συνειδητοποιήσεις μέσα σου ακόμα και τώρα ότι ΑΥΤΟΥΣ πρέπει να φοβάσαι. Το ξέρεις, έτσι δεν είναι; Παραδέξου το, δεν σε απέλυσε ο Ξηρός, ούτε έκοψε τη σύνταξη των παππούδων σου. Αυτοί το κάνανε και θα κάνουν κι άλλα...

Μη φοβάσαι να παραδεχτείς ότι δεν φοβάσαι τον Ξηρό και τον κάθε Ξηρό και, πού ξέρεις, αυτή η παραδοχή σου μπορεί να είναι το πρώτο μικρό σου βήμα για να πάψεις να φοβάσαι και τους άλλους που σε έκαναν να φοβάσαι, και να τους αντιμετωπίσεις όπως αξίζει στους πραγματικούς τρομοκράτες.

A.T.

imerologioanergou.gr

Άρχισε η «μητέρα των μαχών». Του Γ. Δελαστίκ

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ή ταλάντευση ότι το πέρασμα σε ανώτερη φάση των δικαστικών ερευνών και η απαγγελία κατηγοριών εναντίον υπευθύνων που έπαιρναν μίζες από την αγορά όπλων ή πλούτιζαν παράνομα μέσω του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου είναι κινήσεις απολύτως θετικές. Ανταποκρίνονται στο περί δικαίου αίσθημα του ελληνικού λαού.
Μακάρι να οδηγηθούν σε καταδίκες και φυλακίσεις όσων αποδειχθούν ένοχοι ενώπιον των δικαστηρίων. Τελεία και παύλα επ' αυτού. Οι ένοχοι στη φυλακή, καμία επιείκεια απέναντί τους. Από εκεί και πέρα, η ανάγνωση των ονομάτων των κατηγορουμένων και οι γνωστές στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ διασυνδέσεις τους σε προσωπικό και πολιτικό επίπεδο με εν ενεργεία ή εν αποστρατεία πολιτικούς άνδρες οδηγεί σίγουρα στην εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων, άσχετα από τις ανεξάρτητες δικαστικές έρευνες.

Πολιτικοί αντίπαλοι -και μάλιστα εσωκομματικοί!- του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου συνδέονται περισσότερο ή λιγότερο άμεσα με κάποιους κορυφαίους από τους κατηγορούμενους. Σε κάποιες, μάλιστα, περιπτώσεις τους είχαν διορίσει στις θέσεις, τις οποίες εκμεταλλεύθηκαν για να διαπράξουν τα εγκλήματα εναντίον της κρατικής περιουσίας για τα οποία κατηγορούνται.

Καραμανλικοί και παπανδρεϊκοί ως πολιτικά αντιπολιτευτικά ρεύματα μέσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα δέχονται πλήγματα από αυτές τις ιστορίες. Φίλος του Κώστα Καραμανλή ο ένας πρόεδρος του Τ.Τ. Φίλος του Γιώργου Παπανδρέου ο άλλος, ο αντικαταστάτης του πρώτου. Αλλά και κάποιοι από το κάποτε αποκληθέν «εκσυγχρονιστικό» ρεύμα του ΠΑΣΟΚ σίγουρα δεν αισθάνονται καθόλου καλά τελευταία με την πορεία των δικαστικών ερευνών. Πολλοί αναπόδεικτοι ισχυρισμοί κυκλοφορούν γύρω από τις υποθέσεις που εκκρεμούν δικαστικά. Η προέλευσή τους είναι πάντοτε πολιτική - πράγμα που τις καθιστά μεν ύποπτες, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι και υποχρεωτικά αβάσιμες. Να δούμε τι θα αποδειχθεί στα δικαστήρια.

Τον υπέρ πάντων αγώνα για την πολιτική της επιβίωση δίνει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Αρχισε η «μητέρα όλων των μαχών» με ορίζοντα τις ευρωεκλογές! Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγούν εμάς αυτές οι εξελίξεις. Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα κάνει τα πάντα για να αποτρέψει τη μετατροπή της πιθανής εκλογικής ήττας της σε συντριβή που ενδέχεται να οδηγήσει στην κατάρρευσή της. Τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει θα υπερβούν τα συνηθισμένα.

Καθόλου ακίνδυνη δεν είναι αυτή η αναμέτρηση. Οχι μόνο για τον λαό, αλλά και για κορυφαίους... οικονομικούς παράγοντες! Οσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό, η ήδη παρατηρηθείσα ανάμειξη ονόματος ισχυρού επιχειρηματία ως κατηγορουμένου προοιωνίζεται την έκταση της επερχόμενης αναστάτωσης. Δεν γνωρίζουμε αν αυτή θα οδηγήσει σε εκτεταμένες ανακατατάξεις στην κορυφή του ελληνικού κατεστημένου ή αν θα ανακ0οπεί η τάση αυτή εν τη γενέσει της. Θα παρακολουθήσουμε, πάντως, με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις και στον τομέα αυτόν.

Η λύσσα του Σόιμπλε, πάντως, να επαναλαμβάνει με ιδιαίτερη επιμονή από καιρού εις καιρόν ότι «η ελληνική ελίτ είναι διεφθαρμένη, ανίκανη κ.λπ.» ομολογούμε ότι μας έχει προκαλέσει βαθύτατη εντύπωση. Αλλο να λέει αυτά τα πράγματα ένας αριστερός πολιτικός και άλλο ένας πολιτικός βαθύτατα δεξιός σαν τον Σόιμπλε. Δείχνουν να επιδιώκουν οι Γερμανοί αλλαγές στην κορυφή του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου ώστε να διαμορφώσουν μια νέα ηγεμονική μερίδα του αποκλειστικά «γερμανόφρονος» ελληνικού οικονομικού κατεστημένου.

ethnos.gr

Γιούχα και μούντζες στον Άδωνι στη γενική συνέλευση των φαρμακοποιών

Τα γιουχαΐσματα και οι μούντζες προς τον υπουργό Υγείας, κ. Άδωνι Γεωργιάδη, αλλά και η προειδοποίηση του προέδρου του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου, κ. Κυριάκου Θεοδοσιάδη, ότι «μέχρι τον Ιούνιο επαρκούν τα φάρμακα», σημάδεψαν τη γενική συνέλευση των φαρμακοποιών.

Με γιούχα και μούντζες υποδέχτηκε μερίδα φαρμακοποιών τον κ. Άδωνι Γεωργιάδη στη γενική συνέλευση του ΠΦΣ. Ο υπουργός Υγείας χαρακτήρισε τις αντιδράσεις «αντιαισθητικές» και απάντησε, «δεν είμαι από ζάχαρη και βούτυρο και αντέχω... Ξέρω και εγώ να φωνάζω, αλλά το θέμα είναι να συνεννοηθούμε».

Στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκαν τα Μη Υποχρεωτικώς Συνταγογραφούμενα Φάρμακα, το ενδεχόμενο περαιτέρω μείωση του ποσοστού κέρδους των φαρμακείων, τα ληξιπρόθεσμα χρέη, αλλά και η πετσοκομμένη για το 2014 δημόσια φαρμακευτική δαπάνη.

Από τη γενική συνέλευση του ΠΦΣ

Αναφορικά με τη φαρμακευτική δαπάνη, η οποία έπεσε στα 2 δισεκατομμύρια ευρώ για το 2014, ο πρόεδρος του ΠΦΣ, κ. Κυριάκος Θεοδοσιάδης, προειδοποίησε ότι στο δεύτερο εξάμηνο του έτους θα υπάρξει σοβαρό πρόβλημα δημόσιας υγείας. «Φάρμακα μέχρι τον Ιούνιο» επιτρέπει το ύψος της φαρμακευτικής δαπάνης, σύμφωνα με την εκτίμηση του κ. Θεοδοσιάδη, ενώ και άλλοι φαρμακοποιοί αναφέρθηκαν στο θέμα, λέγοντας ότι οι πολίτες δεν αντέχουν περαιτέρω συρρίκνωση, καθώς ήδη η περίθαλψή τους είναι σε οριακά επίπεδα.

Τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι Έλληνες πολίτες επιβεβαιώνουν και τα στοιχεία έρευνας της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας, σύμφωνα με την οποία, 1 στους 2 στερείται τροφή για να μπορέσει να ανταποκριθεί στο κόστος των φαρμάκων του.

Η απάντηση του υπουργού Υγείας στα μεγάλα προβλήματα που δημιουργεί η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης ήταν αντιφατική. Στην αρχή είπε ότι θα ήταν ευτυχής εάν το ύψος της δαπάνης ανερχόταν σε πάνω από 2, 3 ή και 4 δισεκατομμύρια ευρώ, ωστόσο υποστήριξε ότι δεν εξαρτάται από αυτόν, αλλά από τη γενικότερη κατάσταση της πορείας της οικονομίας της χώρας. Υπενθυμίζουμε ότι μνημονιακός στόχος είναι να πέσει η φαρμακευτική δαπάνη στο 1% του ΑΕΠ.

Ωστόσο αμέσως μετά, απαντώντας σε φαρμακοποιό και σε έντονο ύφος, ο κ. Γεωργιάδης ανέφερε ότι «γι’ αυτό φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, χρεοκοπήσαμε και ήρθε η τρόικα, διότι η φαρμακευτική δαπάνη το 2009 ήταν 5,6 δισ. ευρώ». Δηλαδή, μέσα σε διάστημα λίγης ώρας, ο κ. Γεωργιάδης υποστήριξε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, χωρίς να δίνει ουσιαστική απάντηση στο πώς θα αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που πιθανώς να προκύψουν στη φαρμακευτική περίθαλψη του ελληνικού λαού το 2014.

Η διγλωσσία του υπουργού, όσον αφορά στη δέσμευσή του στις απαιτήσεις της τρόικα, καταδείχτηκε και στο ζήτημα των Μη Υποχρεωτικώς Συνταγογραφούμενων Φάρμακων. Η διάθεση συμπληρωμάτων διατροφής, βιταμινών και αυτής της κατηγορίας φαρμάκων από καταστήματα και εκτός φαρμακείων ήταν μέσα στις μνημονιακές υποχρεώσεις. Ο μνημονιακότερος όλων των υπουργών, όμως, σε αυτή την περίπτωση παρουσιάζεται στους φαρμακοποιούς να σηκώνει «μπαϊράκι» στην τρόικα, καθώς λέει ότι «δεν είναι χρήσιμο για την υγεία τα ΜηΣΥΦΑ να χορηγούνται εκτός φαρμακείου» και ότι την τελική απόφαση θα την πάρει το υπουργείο Υγείας.

Αναφορικά με τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς τους φαρμακοποιούς, ο πρόεδρος του ΠΦΣ επεσήμανε προς τον κ. Γεωργιάδη ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και καθυστερήσεις στις πληρωμές, παρά την εντολή του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά για άμεση τακτοποίηση. Από την πλευρά του ο υπουργός Υγείας απάντησε ότι «υπάρχει μία γενικότερη πρόοδος στην πληρωμή των ληξιπροθέσμων, νομοθετικά έχει γίνει ό,τι μας προτείνατε και οι πληρωμές από 246 εκατ. ευρώ που ανέρχονταν τον Ιούνιο, σήμερα έχουν φθάσει τα 1,18 δισ. ευρώ προς όλους τους παρόχους υγείας».

newsbomb.gr

Για να μη σκεφτόμαστε…Του Γιάννη Μακριδάκη

Χτες είδα τον Σπύρο. Έναν σαρανταπεντάρη γνωστό μου από τα παιδικά χρόνια, ως λίγο μεγαλύτερο από μένα, παιδί λαϊκής οικογένειας, από γειτονιά προσφυγική. Ένα παιδί από αυτά που οι μεσοαστοί των δεκαετιών του 70 και του 80, ανερχόμενοι σε μικροαστοί όπως ήσαν, τα κατέτασσαν σε αυτά που δεν έχουν μέλλον, που δεν θα σπουδάσουν, που θα γίνουν χαμάληδες και μας τα έδειχναν ως παράδειγμα προς αποφυγήν για να διαβάζουμε και να γίνουμε καλοί μαθητές… Του Γιάννη Μακριδάκη

Ο Σπύρος πράγματι έγινε χαμάλης μεγαλώνοντας, δεν έπεσαν έξω οι μεγάλοι. Και οδηγός φορτηγού έγινε, όνειρο πολλών μικρών. Δούλευε για χρόνια πολλά σε μεταφορική εταιρία, ξυπνούσε χαράματα, έβγαζε φορτηγά από το βαπόρι, ξεφόρτωνε τριαξονικά, κουβαλούσε πακέτα στην πλάτη, φόρτωνε μικρά φορτηγά, έκανε δρομολόγια εντός της πόλης, έβαζε φορτηγά στο βαπόρι τις νύχτες, όλη του η μέρα ήταν ένα συνεχές κουραστικό χαμαλίκι.

Εγώ που σπούδασα και έγινα μαθηματικός, πήρα ένα μεγάλο μάθημα ζωής κάποτε από τον Σπύρο. Ήμουν σε μιαν έκθεση όπου είχα περίπτερο και πρόβαλα το Πελινναίο και τις εκδόσεις του σαν πέρασε εκείνος οικογενειακώς, με τη γυναίκα και τον μικρό γιο του, Σάββατο απόγευμα ήτανε και φορούσε ο Σπύρος τα καλά του, κι ήτανε εντελώς παράταιρα με το παρουσιαστικό του το κουρασμένο, με τα χέρια του τα ροζιασμένα, με τα λαιμά του τα κατακόκκινα και με τα στοιβαρά του σβέρκα.

Είχα να τον δω χρόνια πολλά αλλά τον γνώρισα αμέσως. Κι εκείνος με αναγνώρισε. Σταμάτησε εμπρός στο περίπτερό μου και άρχισε να μου μιλά για τις εκδόσεις μου, για το περιοδικό, για τις φωτογραφίες τις παλιές που δημοσίευα κατά καιρούς, για τα άρθρα τα δικά μου και των συνεργατών μου, μου είπε για το μεράκι του σχετικά με εκδόσεις παλιές για το νησί, με φωτογραφίες αρχειακές από τοπία και πρόσωπα της Χίου, και όλα αυτά δίχως τρόπο επιδεικτικό αλλά μονάχα σαν κουβέντα της στιγμής μιας και το φερε η ζωή να συναντηθούμε εκεί. Ήταν ο Σπύρος αναγνώστης και συλλέκτης των εκδόσεών μου παρόλο που η κάθε μέρα του ήταν γεμάτη χαμαλίκι από νύχτα μέχρι νύχτα και να διαβάσει προλάβαινε μονάχα στο κρεβάτι λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος.

Με συγκίνησε ο Σπύρος τότε. Με συγκίνησε και χτες που τον ξανάδα πάλι μετά από χρόνια πολλά. Φορούσε τη μπλε ποδιά του κουβαλητή και πάλι και στεκότανε εμπρός στα ψυγεία με τα λαχανικά του σούπερ μάρκετ της παιδικής μας γειτονιάς, το μοναδικό που μπαίνω πότε πότε, να ψωνίσω κάνα αβοκάντο και με χαιρέτισε εγκάρδια με ένα αγνό χαμόγελο. Πήγα κοντά του αμέσως, εδώ δουλεύεις, τον ρώτησα, έφυγες από τη μεταφορική;

Ήρθαμε εδώ, μου είπε, να μη σκεφτόμαστε, να περνά η μέρα, να περνά η ζωή και να μη σκεφτόμαστε, έτσι μου είπε, ακριβώς, σε πρώτο πληθυντικό μίλησε για τον εαυτό του και βουρκώσανε τα μάτια του. Απόμεινα και τον κοιτούσα ερευνητικά, κατάλαβα πως κρύβει μεγάλο πόνο και πως θέλει να μιλήσει, τι έγινε ρε Σπύρο, τι έπαθες;

Και μου είπε πως έχασε ένα γιο, δεκαεφτά χρονών παιδί, εκείνο το μικρό, σκέφτηκα αμέσως, που είχε μαζί του σαν πέρασε από την έκθεση τότε και μου λεγε για την μεγάλη του αγάπη, τα βιβλία και τις εκδόσεις τις παλιές, καρκίνο στο κεφάλι, δεν είχε πια όρεξη ο Σπύρος όχι για δουλειά μα ούτε για ζωή, είχε πεθάνει μαζί με το παιδί του, γι’ αυτό ίσως μιλούσε σε πρώτο πληθυντικό, ήταν πεθαμένος ο Σπύρος πια μαζί με το παιδί του κι εκεί, μπροστά στο ψυγείο των λαχανικών στεκόταν ένα ομοίωμά του, ένας Σπύρος άψυχος, τι να πα να κάνουμε πια στις μεταφορικές, να πα να σκοτωνόμαστε στη δουλειά όλη μέρα, για ποιο λόγο, δεν υπάρχει λόγος πια, δεν έχουμε και όρεξη καμιά, ήρθαμε εδώ που είναι πιο ήσυχα, για να μη σκεφτόμαστε.

Ό,τι κι αν του απάντησα, με τα λόγια ή με τα μάτια ήτανε λίγο και ανίκανο να του πει οτιδήποτε του Σπύρου, τον χτύπησα στον ώμο αναστενάζοντας και έκανα να φύγω από κοντά του, να ξεφορτιστεί κι αυτός, μα τότε ήτανε που ένιωσα ότι μιλά έτσι διότι ασυνείδητα εκπροσωπεί όλη την ανθρωπότητα.

Γύρισα και τον κοίταξα ξανά. Στο ευγενικό του ζαρωμένο πρόσωπο είδα το δράμα της ανθρωπότητας, που έφτασε πια στο σημείο της το τελικό, να αποβγάζει όλο και πιο συχνά από τη ζωή τα τέκνα της, αφού από την ώρα που τα γεννά, τα θρέφει πια με θάνατο, με αργό, επώδυνο και ανώριμο θάνατο, αντίτιμο “της ανάπτυξης και του πολιτισμού της” και στο τέλος πενθεί και ακυρώνεται κι αυτή, πάει η ζωή της στράφι.

yiannismakridakis.gr

Προφυλακιστέος και ο Στάθης Μπούκουρας

Προφυλακιστέος κρίθηκε με ομόφωνη απόφαση ανακριτών και εισαγγελέα ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ευστάθιος Μπούκουρας, κατηγορούμενος για διεύθυνση και ένταση σε εγκληματική οργάνωση. 

Φαίνεται ότι ο κ. Μπούκουρας παρότι προσπάθησε να κρατήσει ορισμένες αποστάσεις από τη δράση της Χρυσής Αυγής, δεν κατάφερε να πείσει τις εφέτες ανακρίτριες ότι δεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση.

Είναι η τρίτος βουλευτής της Χ.Α που θα οδηγηθεί στη φυλακή μέσα σε ένα 24ωρο, μετά τους Παναγιώτη Ηλιόπουλο και Γιώργο Γερμενή.

http://www.koutipandoras.gr/

ΟΤΕ: Συρρίκνωση και αποεπένδυση έφερε η «καλή ιδιωτικοποίηση»

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η πώληση του ΟΤΕ στον γερμανικό κολοσσό της Ντόιτσε Τέλεκομ το 2008, μαζί με τη μοναδική στο είδος της πώληση μέσω μεσάζοντα, του Ανδρέα Βγενόπουλου, συνοδεύτηκε από μια σειρά υποσχέσεων για το μέλλον του οργανισμού, που ως σημείο αφετηρίας τους είχαν τις ελπίδες που δημιουργούσαν τα αδιαμφισβήτητα μεγέθη της Ντόιτσε Τέλεκομ. Έτσι οι υποσχέσεις για ισχυροποίηση, επέκταση και εκσυγχρονισμό του ΟΤΕ, μείωση των τιμολογίων και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας αντέκρουαν κάθε κριτική. Στο στρατόπεδο μάλιστα των διαφωνούντων δεν περιλαμβάνονταν μόνο οι συνήθεις ύποπτοι, αλλά κι η κυβερνητική παράταξη ΔΑΚΕ, ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Γ. Σουφλιάς, κ.α. Πέντε χρόνια μετά, είναι αρκετός χρόνος για να γίνει μια αποτίμηση των φιλοδοξιών που καλλιεργήθηκαν. Η αξιολόγηση επιβάλλεται για έναν επιπλέον λόγο: επειδή, η πώληση του ΟΤΕ όλο και συχνότερα εμφανίζεται ως παράδειγμα καλής ιδιωτικοποίησης.

Ωστόσο, στον αντίποδα των υπερφίαλων υποσχέσεων, μια σύντομη επισκόπηση στα έργα και...

τις ημέρες του γερμανικού ΟΤΕ επιβεβαιώνει ότι πέντε χρόνια μετά την ιδιωτικοποίηση του ο πάλαι ποτέ εθνικός τηλεπικοινωνιακός οργανισμός συρρικνώθηκε δραματικά σε βάρος της ποιότητας των τηλεπικοινωνιών, ενώ τα τιμολόγια δεν μειώθηκαν, αντίθετα με τις θέσεις εργασίας. Όσες δε απέμειναν, είναι κακοπληρωμένες και χαμηλής ειδίκευσης. Η “πετυχημένη ιδιωτικοποίηση” αποδείχθηκε εν ολίγοις μια καταστροφή…

Πούλα, πούλα…

Την απόσυρση των ελληνικών τραπεζών από τα Βαλκάνια και την Ανατολή Ευρώπη που δρομολογεί η Τρόικα, οδηγώντας σε μια βίαιη συρρίκνωση το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, η Ντόιτσε Τέλεκομ την πέτυχε με τον ΟΤΕ σεμνά και ταπεινά, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Επί γερμανικής διοίκησης ο ΟΤΕ αποσύρθηκε από την ΠΓΔΜ εισπράττοντας 190 εκ. ευρώ, από την Σερβία (380 εκ.) και από την Βουλγαρία (717 εκ. ευρώ). Συρρίκνωση καταγράφεται και στα μερίδια των πωλήσεών του εντός της Ελλάδας, προς διάψευση όσων πίστευαν ότι καβάλα στο γερμανικό άτι ο ΟΤΕ θα σάρωνε τον ανταγωνισμό. Μουλάρι αποδείχθηκε ο Αστραχάν, με το μερίδιο αγοράς του στη σταθερή τηλεφωνία να έχει συρρικνωθεί στο 62% και τους λεγόμενους εναλλακτικούς πάροχους από το 2009 να έχουν διπλασιάσει το μερίδιό τους. Από την δίψα της διοίκησης του μεγαλύτερου τηλεπικοινωνιακού οργανισμού για ρευστό δεν γλίτωσε ούτε ο μοναδικός δορυφόρος Ελλάς Σατ, από την πώληση του οποίου αποκόμισε 208 εκ. ευρώ. Η πώληση του δορυφόρου είναι ένα από τα πολλά ολέθρια βήματα που έκανε οργανισμός στην κατεύθυνση της τεχνολογικής οπισθοδρόμησης, ακυρώνοντας το τεχνολογικό του πλεονέκτημα και ψαλιδίζοντας προηγούμενες φιλοδοξίες, όπως είχαν αποτυπωθεί στην Ψηφιακή Ατζέντα 2020, βάσει της οποίας προβλεπόταν πως μετά από 7 χρόνια το 50% των συνδέσεων στο διαδίκτυο θα έτρεχαν με ταχύτητα 50 Mbps και το υπόλοιπο 50% με 100 Mbps. Για να εκπληρωθεί όμως αυτός ο στόχος έπρεπε οι οπτικές ίνες να φτάσουν σε κάθε σπίτι. Να μην μείνουν στα ΚΑΦΑΟ, όπως τελικά θα γίνει από τη στιγμή που ο οργανισμός υπαναχώρησε από την υποχρέωση που είχε αναλάβει.

Οι οιωνοί όμως είναι άσχημοι όχι μόνο για τις υψηλές ταχύτητες του ίντερνετ (απαραίτητες όχι μόνο στους λάτρεις των παιχνίδια, αλλά και στην μεταφορά δεδομένων μεταξύ επαγγελματιών κι επιχειρήσεων) για τις οποίες θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ, αλλά και για το ίδιο το μέλλον της σταθερής τηλεφωνίας. «Μέχρι και πριν 5 χρόνια όταν βλέπαμε ένα φθαρμένο καλώδιο το αλλάζαμε αμέσως, ενώ κάθε χρόνο έβγαινε ένα κονδύλι που κατευθυνόταν στην αντικατάσταση απαρχαιωμένων καλωδίων. Έτσι επιλέγαμε κάθε χρόνο διαφορετικές περιοχές στις οποίες ανανεώναμε τα καλώδια. Με αυτόν τον τρόπο είχαμε πετύχει αυτή την υψηλή ποιότητα στις καθημερινές επικοινωνίες. Μετά την πώληση όμως του ΟΤΕ στους Γερμανούς η τακτική και για προληπτικούς λόγους αντικατάσταση και ανανέωση των καλωδίων έχει σταματήσει. Σε πολύ λίγα χρόνια τα καλώδια θα αρχίσουν να κόβονται. Ρεύμα περνάει από μέσα τους», τονίζει ο Γιώργος Στεφανής, αναπληρωτής γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Τεχνικών του ΟΤΕ (ΠΕΤ-ΟΤΕ). «Σε κίνδυνο είναι επιπλέον το δίκτυο και στην επαρχιακή Ελλάδα. Η υποχρέωση που ένιωθε ο ΟΤΕ να βάζει κολόνες και στο πιο απομακρυσμένο σημείο θεωρείται αναχρονισμός. Δεν γίνονται πλέον τέτοιες επενδύσεις, με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια να είναι πολύ αμφίβολο τι θα συμβεί όταν η σημερινή υποδομή, που δεν συντηρείται, θα αρχίσει να καταρρέει». Τότε, ενδεχομένως, οι Γερμανοί να αρχίσουν να ζητούν επιδοτήσεις από το κράτος, όπως συμβαίνει με τις άγονες γραμμές, με το πρόσχημα ότι επιτελούν κοινωνικό έργο. Το αποτέλεσμα θα είναι ο ιδιωτικοποιημένος ΟΤΕ να γίνει μια κρατικοδίαιτη επιχείρηση, επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό και τους φορολογούμενους.

Ακόμη και τα χαλκοκαλώδια πάνε στη Γερμανία!

Τούτων δοθέντων, προκαλεί τουλάχιστον γέλιο η πρόσφατη δήλωση του Α. Σαμαρά ότι «οι επενδύσεις που ο ΟΤΕ προγραμματίζει για τα επόμενα 4 χρόνια στην Ελλάδα αποτελούν ψήφο εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία». Η βουλιμία των Γερμανών να λεηλατήσουν την περιουσία του ΟΤΕ είναι τέτοια που έχουν φτάσει ακόμη και να στέλνουν ακατέργαστα στην Γερμανία με φορτηγά και κοντέινερ τα χρησιμοποιημένα χάλκινα καλώδια που έχει στις αποθήκες του και στα φρεάτια ο Οργανισμός. Ούτε αυτά δεν αφήνουν στην Ελλάδα!

«Η υποβάθμιση του τηλεπικοινωνιακού έργου του ΟΤΕ», συνεχίζει ο Γιώργος Στεφανής, «είναι αποτέλεσμα της λεγόμενης πελατοκεντρικής λογικής που έχει επικρατήσει στον Οργανισμό. Βάσει αυτής, οι επενδύσεις κι η ανάπτυξη του οργανισμού στρέφονται εκεί που υπάρχει πελατεία κι όχι εκεί που υπάρχει ανάγκη, με βάση το κατ’ εξοχήν έργο που υποτίθεται ότι επιτελεί ο οργανισμός». Ως απόρροια αυτής της λογικής επιλέχθηκε πολύ πιθανά η είσοδος του οργανισμού στην τηλεοπτική αγορά μέσω του προγράμματος OTE-TV, που ως ισχυρό σημείο πώλησης του είχε τρία τσοντοκάναλα που μεταδίδουν πορνό 24 ώρες το 24ωρο: Sirina, Penthouse και Hustler TV. Εν ολίγοις, τσόντα εναντίον γρήγορου ίντερνετ και ποιοτικής σταθερής τηλεφωνίας σε όλη την Ελλάδα σημειώσατε …1. Σε αυτό το πλαίσιο οι επευφημίες για τα κέρδη του ΟΤΕ (253 εκ. ευρώ το τρίμηνο Ιουλίου-Σεπτεμβρίου) συνιστούν καθαρή υποκρισία, έστω κι αν είναι η χαρά του μετόχου που διψάει για υπεραξίες και βραχυπρόθεσμα κέρδη. Γιατί, τα κέρδη συντελέστηκαν: Πρώτο, σε βάρος των επενδύσεων που μειώνονται σταθερά τα τελευταία χρόνια (από 300 εκ. ευρώ το 2008 σχεδόν στα μισά, 158 εκ. ευρώ το 2012). Δεύτερο, σε βάρος των δημοσίων εσόδων όπως δείχνει η σταθερή μείωση των φόρων που πληρώνει ο οργανισμός (από 83 εκ. ευρώ το 2008, μόλις 16 εκ. το 2012). Τρίτο, σε βάρος της τσέπης μας καθώς τα τιμολόγια παραμένουν στο ύψος τους. Εδώ φυσικά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την πολύτιμη βοήθεια της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) που απαγορεύει τις μειώσεις τιμολογίων για να μην βουλιάξουν από τον ανταγωνισμό οι μικροί πάροχοι. Πρόκειται όμως για καθεστώς που διευκολύνει τα μέγιστα και τον ΟΤΕ ο οποίος εμφανίζεται να θέλει μεν να σταματήσει να μας χαρατσώνει, αλλά να μην μπορεί για λόγους …ανωτέρας βίας. Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι πως τα κέρδη συντελέστηκαν σε βάρος της απασχόλησης. Οι θέσεις εργασίας μάλιστα θα μειωθούν σημαντικά με το νέο πρόγραμμα εθελούσιας συνταξιοδότησης που ήδη «τρέχει» στον οργανισμό, το οποίο αναμένεται να βγάλει εκτός ΟΤΕ γύρω στα 1.100 εργαζόμενους.

Μείωση θέσεων εργασίας

«Στο αποκορύφωμα της δραστηριότητάς του, το 2005, ο ΟΤΕ είχε φτάσει να απασχολεί γύρω στους 17.000 εργαζόμενους. Στη συνέχεια τέθηκαν ως απαράβατοι όροι για την ιδιωτικοποίησή του η μείωση του προσωπικού κατά 5.000 άτομα κι η άρση της μονιμότητας. Προϋποθέσεις τις οποίες με προθυμία υλοποίησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ανοίγοντας την κερκόπορτα που σύντομα θα οδηγήσει τον οργανισμό να απασχολεί περίπου 2.000 εργαζόμενους», τονίζει ο Θανάσης Φώλιας, μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Εργαζομένων του ΟΤΕ (ΟΜΕ-ΟΤΕ). Η αρνητική συμβολή του ΟΤΕ στην απασχόληση δεν σχετίζεται μόνο με την απότομη μείωση των θέσεων εργασίας, έστω κι αν αυτή υλοποιείται μέσω προγραμμάτων εθελούσιας συνταξιοδότησης. Ταυτόχρονα ο ΟΤΕ καλύπτει τα κενά, που μοιραία δημιουργούνται, μέσω προσλήψεων από δουλεμπορικές εταιρείες, όπως είναι η θυγατρικές του, E-Value και Oteplus, δίνοντας μισθούς 255 και 586 ευρώ αντίστοιχα. Έτσι καταργεί θέσεις παλιών εργαζομένων που μπορεί να στοίχιζαν στον οργανισμό ακόμη και 3.000 ευρώ, αντικαθιστώντας τις με θέσεις εξαθλίωσης. «Η συμπίεση του εργατικού κόστους πετυχαίνεται επίσης με συνεχείς παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας», συνεχίζει ο Θανάσης Φώλιας. «Οι τεχνικοί του ΟΤΕ ασφαλίζονται στο ΙΚΑ ως υπάλληλοι γραφείου, ενώ έχουμε συνεχείς μετακινήσεις εργαζομένων που συνιστούν βλαπτική μεταβολή της εργασιακής τους σχέσης. Η αυθαιρεσία της διοίκησης φτάνει σε τέτοιο σημείο ώστε δεν έχει μπει καν στον κόπο να απαντήσει στα αλλεπάλληλα εξώδικα των συναδέλφων». Η αρνητική συμβολή του ΟΤΕ στην απασχόληση φαίνεται όχι μόνο από την μείωση των θέσεων εργασίας και τη επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων. Τα τελευταία χρόνια, ταυτόχρονα, κι ως συνέπεια της εντατικοποίησης που έχουν προκαλέσει οι προαναφερθείσες αλλαγές έχουν αυξηθεί σημαντικά τα εργατικά ατυχήματα. Όπως αναφέρεται στο περιοδικό Οθόνη των Εργαζομένων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης του ΟΤΕ από 28 και 16 ατυχήματα που είχαν καταγραφεί το 2008 στον ΟΤΕ και την Κοσμοτέ, το 2012 έφθασαν τα 33 και 19 αντίστοιχα. Με το αίμα κακοπληρωμένων εργατών επομένως αυξάνονται τα κέρδη του ΟΤΕ.

Πληθωρισμός αργυρώνητων μανδαρίνων

Η άλλη όψη του νομίσματος των εργασιακού Νταχάου που έχει επιβάλλει η γερμανική διοίκηση στον ΟΤΕ, αντιγράφοντας τις καλύτερες παραδόσεις του Ράιχ, είναι το πάρτι εκατομμυρίων που γίνεται από τα στελέχη του ΟΤΕ. Ετήσιοι μισθοί για τους διευθυντές της τάξης των 250.000 ευρώ και προκλητικά προνόμια, που δεν έχουν θιγεί στο ελάχιστο κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης, με αποκορύφωμα τον μισθό του προέδρου και διευθύνοντα συμβούλου Μιχ. Τσαμάζ που μαζί με τα μπόνους έφθασε τα 1.246.365 ευρώ (καλά διαβάσατε: 103.864 ευρώ τον μήνα!) συνθέτουν την εικόνα μιας κάστας αργυρώνητων μανδαρίνων που με την χλιδή τους προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Να αναφερθεί μάλιστα ότι, προς διάψευση των ανοησιών που επαναλαμβάνουν οι νεοφιλελεύθεροι για αποτελεσματικότερη και πιο ευέλικτη διοίκηση του ιδιωτικού τομέα σε αντίθεση με την γραφειοκρατική και πολυπρόσωπη και δαπανηρή ελέω εξυπηρετήσεων διοίκηση που χαρακτηρίζει τις επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα, ότι ο ΟΤΕ πριν την εκχώρησή του στους Γερμανούς είχε 4 γενικούς διευθυντές ενώ σήμερα έχει 17! Εν ολίγοις το παλιό οργανόγραμμα του εργατικού δυναμικού του ΟΤΕ αποδεικνύεται πολύ πιο δημοκρατικό από το σημερινό που χαρακτηρίζεται από ακραίες αντιθέσεις: φεουδαρχικά προνόμια για τα στελέχη, πείνα κι εργασιακή ανασφάλεια για το προσωπικό!

Όλα τα παραπάνω παρότι εμπλουτίζουν τα επιχειρήματα κατά της ιδιωτικοποίησης και υπέρ της ανάγκης επανακρατικοποίησης του ΟΤΕ σπάνια τίθενται στον δημόσιο διάλογο. Αλγεινή εντύπωση μάλιστα προκαλεί η ανοχή που απολαμβάνει ο γερμανικός ΟΤΕ ακόμη κι από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έδειξε η συνάντηση στις 3 Οκτώβρη με την διοίκηση του ΟΤΕ του Γιώργου Σταθάκη, βουλευτή και υπεύθυνου τομέα Ανάπτυξης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ…

http://eleftheri-ellada.blogspot.gr/

Έβαλαν τους σκλάβους, να παριστάνουν τους ...αφέντες!

Με την προχθεσινή ανάληψη από την Ελλάδα της ευρωπαϊκής προεδρίας και βλέποντας τις προετοιμασίες, τις απαγορεύσεις μετακινήσεων στο κέντρο της Αθήνας, τις υποδοχές των ηγετών της Ε.Ε.και τους τεμενάδες που έκαναν οι ηγέτες της χώρας μας προς τους ξένους πολιτικούς και οικονομικούς επικυρίαρχους, μου ήρθαν στο νου οι κοτζαμπάσηδες των χρόνων της οθωμανικής επικυριαρχίας στη χώρα μας, δηλαδή τα κατά τόπους «επιφανή» άτομα, που επίσης ήταν σκλάβοι που επελέγησαν από τον κατακτητή σαν τοποτηρητές του και οι οποίοι παριστάνοντας...τους αφέντες στον υπόδουλο ελληνισμό, τον υποχρέωναν να πειθαρχεί προς τους νόμους της σκλαβιάς που διέταζαν οι Οθωμανοί πασάδες και αγάδες επικυρίαρχοι.

Ο Μπαμπινιώτης στο λεξικό του, στο λήμμα «κοτζαμπάσης», δίνει αρχικά την ερμηνεία του τοπικού άρχοντα, ή του προύχοντα και γενικότερα του αρχηγού κοινότητας, επί τουρκοκρατίας.

Αυτή η ερμηνεία βόλευε και τον ίδιο τον κοτζαμπάση, όμως δευτερευόντως, δίνει και την άλλη ερμηνεία του ανθρώπου που φέρεται με αυταρχικότητα και αυθαιρεσία, δηλαδή του σατράπη, απέναντι σ' αυτούς που του όρισαν να διοικήσει και να διαφεντέψει.
Πράγματι, η Ιστορία απέδειξε, πλην ορισμένων ελάχιστων εξαιρέσεων, ότι η δεύτερη ερμηνεία ήταν και η ορθότερη, καθότι ο κοτζαμπάσης, ως γνωστόν, δεν ήταν λαοπρόβλητος, αλλά ένα άτομο μισητό, που ταυτίστηκε με τον Τούρκο κατακτητή και εκτελούσε τυφλά και συχνά, με υπερβάλλοντα ζήλο, τις εντολές των αφεντάδων του, αδιαφορώντας παντελώς για τα βάσανα και τα προβλήματα που προξενούσε στους Ρωμιούς, καθώς το μόνο που τον ενδιέφερε, ήταν το πώς θα έχει ευχαριστημένα τα αφεντικά του, ώστε να μπορέσει να παραμείνει στην «καρέκλα» του, απολαμβάνοντας τα προνόμια που του δόθηκαν, ξεπουλώντας την Πατρίδα και τον λαό της...

Ο Κουντουριώτης τους αποκαλούσε τουρκοπροεστούς και ο απλός λαός τουρκοκοτζαμπάσηδες.

Ο Καποδίστριας έλεγε πως ήταν «Τούρκοι φέροντες χριστιανικά ονόματα», π.χ.Τούρκογλου!!!

Παραλληλίζοντας το «χθες» με το «σήμερα» διαπιστώνει κάποιος εύκολα, ότι υπάρχουν πάρα πολλά κοινά σημεία, με μόνη τη διαφορά, ότι τη θέση των τότε οθωμανών, πήραν οι σημερινοί ευρωπαίοι τοκογλύφοι δανειστές μας, με προεξάρχοντες τους πολιτικούς ηγέτες της Γερμανίας, Μέρκελ και, Σόϊμπλε, οι οποίοι φρόντισαν και διόρισαν «δικούς» τους, κοτζαμπάσηδες στη χώρα μας, οι οποίοι εφαρμόζουν στους σημερινούς Ρωμιούς πολύ χειρότερα μέτρα, από εκείνα του «χθες», λέγοντας τάχα πως τους λυπούνται, αλλά δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά...

Και για να καταλάβετε την πλήρη ταύτιση του «χθες» με το «σήμερα», ακόμη και στο τρόπο επιλογής των έμπιστων υποτακτικών τους, σας θυμίζω ότι και επί οθωμανικής επικυριαρχίας, ο διορισμός των κοτζαμπάσηδων γινόταν με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που γίνεται και σήμερα, δηλαδή οι Τούρκοι έδιναν εντολή: όποιον ήθελον εύρει «εύλογον», εκείνον να εκλέγουν... 

Και εφιστούσαν την προσοχή προς τους αρμόδιους για την εκλογή «μη τυχόν εις την εκλογήν εισχωρήσωσι τινες εκ της τάξεως των γεμιτζήδων η' άλλοι τινες εκ των εγχωρίων ραγιάδων.». Αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις οι εκλογές που γίνονταν «δι' επιφωνήσεως και ουχί δια ψηφοφορίας, δεν ήταν ελεύθερες, προπάντων οσάκις οι Οθωμανοί δια της βίας επενέβαιναν, προσπαθούντες όπως εκλεχθώσιν οι αφωσιωμένοι αυτοίς», λένε οι ιστορικοί.

Αν ανατρέξουμε λοιπόν στο «σήμερα» και θυμηθούμε τις παρεμβάσεις των σημερινών ξένων επικυρίαρχων στις πρόσφατες εκλογικές μας διαδικασίες, με απειλές ότι θα μας βγάλουν από το ευρώ, θα μας βγάλουν από την Ε.Ε., θα μας χρεοκοπήσουν και ένα σωρό άλλες απειλές, προκειμένου ο Ρωμιός να ψηφίσει έντρομος, τους κοτζαμπάσηδες που θα εξυπηρετούν εκείνους, δηλαδή τους ξένους τοκογλύφους, δανειστές και επικυρίαρχους, θα διαπιστώσει την απόλυτη ομοιότητα και αποτελεσματικότητα με τις τότε παρεμβάσεις των Οθωμανών κατακτητών!

Επομένως, δεν φαίνεται να άλλαξε τίποτε από τότε, ούτε και τα μυαλά μας πήραν στροφές.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Θα παραμείνουμε εσαεί ραγιάδες ή θα μιμηθούμε τους ένδοξους προγόνους μας και θα στείλουμε από εκεί που ήρθαν, νέοι επικυρίαρχοι και κοτζαμπάσηδες... 

Νομίζω ότι πρέπει να έγινα πλήρως αντιληπτός... Αν όχι, καλά να πάθουμε...

gianniotis

  

«Κόβουν» από 27 έως 200 ευρώ το μήνα σε 1.000.000 συνταξιούχους!

Εξαιτίας του νέου συστήματος υπολογισμού της παρακράτησης Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών (ΦΜΥ) – Από 2,8% έως 7,5% οι νέες μειώσεις σε κύριες και επικουρικές συντάξεις Αυξήσεις από 27 έως και 200 ευρώ, στις μηνιαίες φορολογικές επιβαρύνσεις των συντάξεων, αναμένεται να επιφέρει το νέο σύστημα υπολογισμού της παρακράτησης Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών (ΦΜΥ), το οποίο θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά με την πληρωμή των συντάξεων του Φεβρουαρίου. Μάλιστα, θα έχει αναδρομική ισχύ από την Πρωτοχρονιά 2014. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», τα μηνιαία καθαρά ποσά των κύριων και των επικουρικών συντάξεων που θα λαμβάνουν από το Φεβρουάριο περισσότεροι από 1.000.000 συνταξιούχοι του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, θα είναι μειωμένα κατά 2,8% έως και 7,5%, εξαιτίας της εφαρμογής του νέου τρόπου υπολογισμού των μηνιαίων κρατήσεων Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών, που προβλέπει το άρθρο 60 του νέου Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 4172/2013). Σύμφωνα με το νέο υπολογισμό, πάνω από 1.000.000 συνταξιούχοι θα λάβουν στο τέλος Φεβρουαρίου «ψαλιδισμένη» τη σύνταξή τους από 54 έως 400 ευρώ. Οι μειώσεις αυτές θα αφορούν τους δύο πρώτους μήνες του 2014, δηλαδή σε μηνιαία βάση θα κυμαίνονται από 27 έως 200 ευρώ.

Ο δημοσιογράφος δήλωσε... Του Γιάννη Παντελάκη

Μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ο δημοσιογράφος, και στενός συνεργάτης του κ. Κοντομηνά, Δήμος Βερύκιος, δήλωσε ότι «δεν υπάρχει καμία παρανομία, οι προσωπικές εγγυήσεις που έχει δώσει ο κ. Κοντομηνάς είναι μεγαλύτερες από τα δάνεια». Το κοίταζα και το ξανακοίταζα στην οθόνη του λάπτοπ σαν ηλίθιος. Ενδεχομένως να είμαι. Αλλά επιμένω. Κάτι δεν πάει καλά. Ένας δημοσιογράφος, εμφανίζεται ως «στενός συνεργάτης» του αφεντικού του και το υπερασπίζεται για τις δικαστικές κατηγορίες, δημόσια και με βεβαιότητα. 

Υπάρχει θέμα. Όχι με τον Βερύκιο. Όχι μόνο με τον Βερύκιο. Οι παροικούντες στη δημοσιογραφική... Ιερουσαλήμ, γνωρίζουν ότι αυτά συμβαίνουν. Με κάποιους δημοσιογράφους και κάποια αφεντικά. Συμβαίνουν σχεδόν πάντα. Θυμάμαι έναν συνάδελφό μου παλαιότερα, που για να κερδίσει την εύνοια του αφεντικού του, είχε πάει να καταθέσει σε δίκη, όπου το αφεντικό είχε κατηγορηθεί ότι οδηγούσε μεθυσμένο και έπεσε με το αυτοκίνητό του επάνω σε άλλο αυτοκίνητο. Ο δημοσιογράφος, που δεν είχε βέβαια ιδέα για το περιστατικό, κατέθετε πως αποκλείεται το αφεντικό να είχε μεθύσει. Τα αφεντικά δεν μεθάνε ποτέ, είναι γνωστό αυτό. Άρα, δεν πέφτουν επάνω σε άλλα αυτοκίνητα, άρα όλο αυτό ήταν μια σκευωρία. Αλλά τουλάχιστον τότε, με αυτή την περίπτωση, ο δημοσιογράφος ψιλοντρεπόταν που το έκανε. Και προφανώς το περιστατικό ήταν... πταίσμα μπροστά στην ωμή δημόσια παραδοχή πως ένας δημοσιογράφος εμφανίζεται ως «στενός συνεργάτης» του εργοδότη του.

Να το επαναλάβουμε. Ας μη ρίξουμε όλο το ανάθεμα στον Βερύκιο. Υπάρχουν δεκάδες ακόμα δημοσιογράφοι που έχουν μπλέξει την ιδιότητά τους. Όπως υπάρχουν κι άλλοι, που ενώ λειτουργούν σαν τον συγκεκριμένο, προσέχουν και δεν εκτίθενται. Δεν το φωνάζουν. Κινούνται στο παρασκήνιο και από εκεί εξυπηρετούν με όποιο τρόπο γνωρίζουν, τα συμφέροντα του boss. Υπάρχουν δημοσιογράφοι που βρίσκονται πλάι σε εργοδότες τους, όχι για να παράγουν έργο δημοσιογραφικό, αλλά για να χρησιμοποιούνται σαν «οι άνθρωποί τους» σε διάφορους χώρους που έχουν πρόσβαση. Και οι δημοσιογράφοι, έχουν πρόσβαση σε πολλούς χώρους. Άραγε, μόνο εγώ έχω ακούσει γι' αυτά; Η ΕΣΗΕΑ όχι;

Λίγο ως πολύ, αναφέρομαι σε γνωστές καταστάσεις. Παλιές και γνωστές. Εκείνο που φοβάμαι ωστόσο, είναι πως σε λίγο, φαινόμενα σαν κι αυτά θα θεωρούνται απόλυτα αυτονόητα. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Όλα καλά. Ο δημοσιογράφος σε ρόλο εκπροσώπου επιχειρηματιών, εκδοτών, πολιτικών και όποιου άλλου χρειαστεί. Παρότι η στοιχειώδης λογική λέει το ακριβώς αντίθετο. Εντάξει, να την υπερβούμε αυτή τη λογική, στην εποχή μας όλα μπορούμε να τα δούμε. Αλλά, διάολε, να θεωρείται και αυτονόητο;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

H ομολογία του Στουρνάρα Του Γιάννη Βαρουφάκη

 Στις 16 Νοεμβρίου 2012, σε άρθρο στο protagon με τον προκλητικό τίτλο ΕΛΛΑΣ-ΔΝΤ-Συμμαχία, είχα μεταφέρει το ενδιαφέρον του ΔΝΤ για μια στρατηγική συμμαχία με την ελληνική κυβέρνηση με στόχο το γενναίο κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους. Επρόκειτο για πληροφορίες που μου μετέφεραν άνθρωποι του ΔΝΤ σε συνάντηση στην Ουάσινγκτον. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με διέψευσε ζωντανά στον «τηλεοπτικό αέρα» και προσέθεσε ότι «αυτά είναι ζητήματα μεταξύ των δανειστών μας». Κι όμως: Το ΔΝΤ, για έναν χρόνο τουλάχιστον, έτεινε χείρα βοήθειας προς την ελληνική κυβέρνηση, ουσιαστικά δίνοντάς της την ευκαιρία για να συμμαχήσει με το ΔΝΤ ώστε από κοινού να απαιτηθεί από το Βερολίνο, στο πλαίσιο του Eurogroup, ουσιαστικό κούρεμα του ελληνικού χρέους και ουσιαστική παρέμβαση στο νεκροζώντανο τραπεζικό σύστημα (σημ. το ΔΝΤ κατανοούσε και κατανοεί πλήρως την παρωδία της δήθεν ανακεφαλαιοποίησης).

Δέκα μήνες μετά, στις 10 Σεπτεμβρίου 2013, σε άρθρο στο protagon τιτλοφορούμενο ΠΟΡΤΑ ΔΝΤ, έγραφα: «Η κυβέρνηση των Αθηνών αγνόησε αυτή τη χείρα βοηθείας που της έτεινε η κα Λαγκάρντ και η λοιπή ηγεσία του ΔΝΤ. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, αυτή η χείρα βοηθείας σήμερα πλέον έχει τραβηχτεί. Το ΔΝΤ είδε και αποείδε, τράβηξε τη χείρα που είχε τείνει προς την Ελλάδα, και τώρα πλέον και να ανταποκριθεί η ελληνική κυβέρνηση το ΔΝΤ θα προσποιηθεί πως δεν άκουσε.

Χτες, στους Financial Times, ο κ. Στουρνάρας επιβεβαίωσε τα λεγόμενά μου. Διαβάστε τη μετάφραση του σχετικού εδαφίου και των λεγόμενων του κ. Στουρνάρα όπως τα δημοσίευσε η Ναυτεμπορική:

«... για ένα «κούρεμα» του χρέους ο κ. Στουρνάρας είπε ότι αντιστάθηκε σε πιέσεις που δέχθηκε από την Κριστίν Λαγκάρντ και τον Πολ Τόμσεν για να ζητήσει από άλλους ηγέτες της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένου και του γερμανού υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε, να αποδεχθούν απώλειες από ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους.

«Ο Πολ Τόμσεν και η Κριστίν Λαγκάρντ είπαν ότι έπρεπε να σταθώ στο πλευρό τους… Είπα: εντάξει, αν έρθω με την πλευρά σας, είναι κάτι που θα βοηθήσει πραγματικά την Ελλάδα, αλλά είναι και κάτι που δεν γίνεται. Ο Σόιμπλε μου είπε, «Γιάννη ξέχνα το». Οπότε δεν μπορεί να γίνει, εγώ λοιπόν τι μπορώ να κάνω;».

Ρεαλισμός ή λόγος παραίτησης;

Φαντάζομαι ότι ο κ. Στουρνάρας θα υπερασπιζόταν αυτή του τη στάση ως απόρροια του ρεαλισμού του, δεδομένης της σκληρής στάσης του κ. Σόιμπλε. Το ερώτημα όμως τίθεται βασανιστικά: Τι θα είχε να χάσει η ελληνική κυβέρνηση από μια συμπαράταξη με το ΔΝΤ τον Νοέμβριο/Δεκέμβριο του 2012, στα επίμαχα εκείνα Eurogroup (που κατέληξαν με την θλιβερή μη-λύση της«εναπαγοράς χρέους»); Πιστεύει ο κ. Στουρνάρας, ή ο οποιοσδήποτε καλόβουλος παρατηρητής, ότι το αποτέλεσμα για την Ελλάδα θα ήταν χειρότερο από αυτό που «πετύχαμε»; Σε καμία περίπτωση. Το πολύ-πολύ η Γερμανία να συσπείρωνε γύρω της την υπόλοιπη Ευρωζώνη και η κοινή στάση ΔΝΤ-Ελλάδας να μην «πέρναγε». Τότε απλά θα βρισκόμασταν εκεί που είμαστε σήμερα. Όμως, όπως όλοι γνωρίζουν, η Γερμανία, όσο απόλυτη και να παρουσιάζεται εκτός θεσμικών οργάνων, όταν βρεθεί αντιμέτωπη με έναν μεγάλο «παίκτη» εντός θεσμικών οργάνων (και δεν υπάρχει μεγαλύτερος από το ΔΝΤ), υποχωρεί. Πόσο μάλιστα μπροστά σε μια συμμαχία Αθηνών-Ουάσινγκτον σε περίοδο που ο παγκόσμιος οικονομικός τύπος (Financial Times, Wall Street Journal, ακόμα και η γερμανική Handelsblatt) «βούιζαν» για την ανάγκη κουρέματος του ελληνικού χρέους!

Αν και δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσα θα ήταν τελικά τα οφέλη της χώρας από μια συμμαχία ΔΝΤ-Ελλάδας, σίγουρα θα υπήρχαν. Οπότε, ερχόμαστε στο ερώτημα: Δεδομένου ότι δεν είχε να χάσει τίποτα η χώρα από μια θετική ανταπόκριση στην πρόσκληση του ΔΝΤ (που τώρα ο κ. Στουρνάρας επιβεβαιώνει), ενώ είχε να κερδίσει πολλά, με ποιο δικαίωμα απέρριψε την πρόσκληση αυτή ο κ. Στουρνάρας; Το έκανε εν γνώσει του κ. Σαμαρά;

Αν μάλιστα λάβουμε υπ’ όψη μας το γεγονός ότι απεδείχθησαν φρούδες οι ελπίδες που έσπερνε πως μετά τις γερμανικές εκλογές το κούρεμα θα ερχόταν ουρανοκατέβατο, ως δώρο από τον κ. Σόιμπλε, ένα ακόμα πιο αμείλικτο ερώτημα προκύπτει: Μπορεί ο κ. Στουρνάρας να παραμείνει στην θέση του βασικού διαπραγματευτή με την τρόικα όταν απώλεσε μια τόσο εξαιρετική διαπραγματευτική ευκαιρία;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών