Ο φασισμός, οι φασίστες κι εμείς. Του Δημήτρη Ψαρρά

Ο φασισμός υπήρξε ένα πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Διανύουμε ήδη τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα κι ακόμα αυτό το φάντασμα του φασισμού, αυτή η «φαιά πανούκλα», όπως τον ονόμασε ο Ντανιέλ Γκερέν δεν παύει να μας στοιχειώνει.

Αλλά εδώ χρειάζεται προσοχή. Τι ακριβώς εννοούμε σήμερα όταν λέμε «φασισμός», ποια είναι η σημερινή φασιστική απειλή και ποια σχέση έχει με τα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης του μεσοπολέμου που οδήγησαν την ανθρωπότητα στην πιο γενικευμένη πολεμική σύρραξη όλων των εποχών και στο μέχρι τότε αδιανόητο Ολοκαύτωμα;

Ήδη από την αρχή σπεύδω να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Με μεγάλη ευκολία αποδίδουμε σήμερα το χαρακτηρισμό του φασίστα σε κάποιον από τον οποίο μας χωρίζει αγεφύρωτη πολιτική απόσταση ή δίνουμε το χαρακτηρισμό «φασιστικός» σε νόμους ή κυβερνητικά μέτρα τα οποία θεωρούμε εξαιρετικά αυταρχικά ή αντιλαϊκά. Ο όρος χρησιμοποιείται κατά κόρον στην καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση, αλλά και στη δημοσιογραφία, όπου παρατηρούμε να επιμένουν σ’ αυτόν κάποιοι που δεν φημίζονται κατά τα άλλα για τα αντιφασιστικά ανακλαστικά τους.

Ο κίνδυνος από τη σημερινή κατάχρηση του όρου είναι πρόδηλος: αν ο χαρακτηρισμός «φασίστας» απλωθεί τόσο πολύ, τότε οι πραγματικοί φασίστες μένουν στο απυρόβλητο. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ σ’ αυτό το σημείο, γιατί η σχετική ιστορική συζήτηση δεν έχει ακόμα κλείσει, παρατηρώ μόνο ότι αυτό είναι που έπαθε σε μεγάλο βαθμό η ευρωπαϊκή κομμουνιστική αριστερά την περίοδο του μεσοπολέμου. Ταυτίζοντας τα άλλα κόμματα (αστικά και σοσιαλδημοκρατικά) με το φασισμό (μέσω της περίφημης θεωρίας του σοσιαλφασισμού), στην ουσία απομονώθηκε η ίδια και διευκόλυνε την επικράτηση των πραγματικών φασιστικών κομμάτων.

Επανέρχομαι στο πρόβλημα του σημερινού φασισμού. Ο κλασικός ορισμός που έδωσε την περίοδο της ανόδου του το 13ο Συνέδριο της Διεθνούς είναι ότι πρόκειται για την «ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, σοβινιστικών, ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου». Ο Άγγελος Ελεφάντης, στο επίμετρο του κλασικού βιβλίου του Νίκου Πουλαντζά «Φασισμός και δικτατορία» αναφέρεται στο ζήτημα του ορισμού του φασισμού και αφού περιγράφει την ειδική βαρβαρότητα που συνδέθηκε με το πολιτικό αυτό καθεστώς καταλήγει περίπου σε ταυτολογία: «Ίσως ο πιο αξιόπιστος χαρακτηρισμός του φασισμού είναι ο ίδιος ο όρος φασισμός, νεολογισμός κι αυτός του 20ού αιώνα». Και συνεχίζει: «Ήταν η πιο βάρβαρη στιγμή της ανθρωπότητας διότι υπερέβη κάθε πολιτισμικό προηγούμενο ή μάλλον κατάργησε κάθε πολιτισμικό προηγούμενο ανοχής, κάθε οικουμενική αξία, αναγορεύοντας ως απόλυτη τη διάκριση φίλος/εχθρός, όπως δίδαξε και ο θεωρητικός του υποστηρικτής Καρλ Σμιτ».

Η ανάλυση του Πουλαντζά για το φασισμό είναι σημαντική. Γραμμένη την περίοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα αυτή η ανάλυση δίνει μια πειστική απάντηση στο ερώτημα για το χαρακτήρα των φασιστικών κομμάτων και των φασιστικών καθεστώτων του μεσοπολέμου και απαντά σε ψυχολογίζουσες ή μηχανιστικές ερμηνείες που κυκλοφορούν ακόμα στο χώρο της αντιφασιστικής βιβλιογραφίας.

Κεντρικό στοιχείο στην ανάλυση του Πουλαντζά είναι η ερμηνεία της λαϊκής απήχησης του φασισμού. Αυτή η απήχηση, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε είναι πραγματική. Αντίθετα από άλλες μορφές κράτους έκτακτης ανάγκης, όπως είναι οι στρατιωτικές δικτατορίες ή τα βοναπαρτιστικά καθεστώτα, όπου η επικράτηση των κυβερνώντων γίνεται αποκλειστικά με τη βία, ο φασισμός στηρίχτηκε στη συμμετοχή όλο και μεγαλύτερου αριθμού πολιτών στο πλευρό του. Ο φασισμός του μεσοπολέμου πέτυχε να στήσει ειδικούς μηχανισμούς κινητοποίησης των μαζών (κόμματα, συνδικάτα, σωματεία κάθε είδους) και μέσω αυτών να εξασφαλίζει τη λαϊκή υποστήριξη στο καθεστώς βίας και αυθαιρεσίας.

Με βάση αυτή την ανάλυση, ο Πουλαντζάς απέρριπτε το χαρακτηρισμό «φασιστικός» για τη στρατιωτική δικτατορία του 1967, αλλά ακόμα και για το καθεστώς του Μεταξά. Αντιγράφουμε και πάλι από τον Ελεφάντη: «Τι ήταν το καθεστώς της 4ης Αυγούστου; Φασισμός είπαν σχεδόν όλοι, και τότε και τώρα. Όμως στην Ελλάδα είχαμε φασίστες όχι φασισμό. Το κόμμα του Μεταξά ήταν ασήμαντο και ασήμαντο έμεινε ως το τέλος: δεν προσχώρησαν οι μάζες σ’ αυτό. Αντίθετα, λίγο αργότερα οι μάζες πήραν άλλους δρόμους. Ούτε η χούντα της στρατιωτικής δικτατορίας πέτυχε τον εκφασισμό της χώρας».

Παραφράζοντας τη σκέψη αυτή θα λέγαμε ότι και σήμερα δεν έχουμε φασισμό, αλλά έχουμε φασίστες. Πολλούς φασίστες. Και πολλών ειδών φασίστες.

Οι θεωρητικοί μελετητές του σύγχρονου, δηλαδή μεταπολεμικού φασιστικού φαινομένου συγκλίνουν στη διάκριση τριών περιόδων εμφάνισης αυτών των μορφωμάτων. Οι τρεις αυτές περίοδοι έχουν παρομοιαστεί με τρία κύματα.  

- Στο πρώτο κύμα που εμφανίστηκε αμέσως μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και φτάνει μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980 εξέχουσα θέση έχει το ιταλικό MSI, το οποίο αποτελεί ευθεία συνέχεια του μουσολινικού φασιστικού κόμματος και κατάφερε να μπει στη βουλή ήδη από τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές, το 1948. Μ’ αυτό το κόμμα ξεκινά η χρήση του όρου «νεοφασισμός». Στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν παρουσιάστηκαν αξιοπρόσεκτα αντίστοιχα κινήματα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 60, όταν άρχισε να έχει κάποιες επιτυχίες το γερμανικό NPD, χωρίς όμως να ξεπερνά το φράγμα του 5% και να μπει στην Bundestag. Σ’ αυτό το πρώτο κύμα νεοφασιστικών μορφωμάτων στις χώρες που γνώρισαν φασιστικά καθεστώτα κυρίως συσπειρώνονταν κυρίως οι νοσταλγοί ή οι άμεσοι συνεργάτες του φασισμού. Από τότε όμως ήδη άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους και ορισμένα κόμματα ή οργανώσεις (κυρίως στη Σκανδιναβία και την Ελβετία) που ενώ δεν ταυτίζονταν με τα νεοφασιστικά μορφώματα διέθεταν ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που γνωρίζουμε σήμερα ως ιδιότητες της σύγχρονης ευρωπαϊκής ακροδεξιάς.  

- Το δεύτερο κύμα χρονικά τοποθετείται από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 μέχρι τις αρχές του αιώνα μας. Σ’ αυτή την περίοδο τον τόνο δίνει το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο του Ζαν Μαρί Λεπέν, το οποίο εισήγαγε ως κεντρικά στοιχεία της πολιτικής του παρέμβασης τη μετανάστευση και το ζήτημα της ασφάλειας. Στην ίδια κατηγορία ανήκει το Κόμμα Ελευθερίας του Χάιντερ στην Αυστρία, το φλαμανδικό Vlaams Blok στο Βέλγιο, και τα Κόμματα της Προόδου στη Δανία και τη Νορβηγία. Σ’ αυτή τη δεύτερη φάση συρρικνώνεται ο ανοιχτά φασιστικός χαρακτήρας των κομμάτων στη Γερμανία και την Ιταλία. Για την ακρίβεια στην Ιταλία το MSI μετασχηματίζεται σε ήπιο μεταφασιστικό κόμμα και μετονομάζεται σε Εθνική Συμμαχία, ενώ προς την Ακροδεξιά ρέπει περισσότερο η Λέγκα του Βορρά. Η δεύτερη αυτή φάση των μεταπολεμικών ακροδεξιών σχηματισμών συνδέεται με εντυπωσιακή ανάπτυξη της απήχησης ορισμένων κομμάτων, με χαρακτηριστικότερες τις περιπτώσεις του Λεπέν και του Χάιντερ. Η επιτυχία αυτή οδηγεί και στο σπάσιμο του συστήματος «υγειονομικής ζώνης» που είχε εφαρμοστεί από το πολιτικό σύστημα προκειμένου να απομονωθούν αυτά τα κόμματα.

- Έτσι φτάνουμε στους κομματικούς σχηματισμούς του λεγόμενου τρίτου κύματος, το οποίο συμπίπτει με την αρχή του νέου αιώνα. Η διάρρηξη της υγειονομικής ζώνης επικυρώθηκε πανηγυρικά με την είσοδο στην κυβέρνηση της Αυστρίας του κόμματος του Χάιντερ το 2000. Μπορεί το γεγονός να προκάλεσε διεθνή σάλο, ακόμα και επιβολή μέτρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ο δρόμος προς την εξουσία αυτών των κομμάτων άνοιξε. Τον επόμενο χρόνο ήταν η σειρά της Λέγκας του Βορρά να μπει μαζί με την Εθνική Συμμαχία του Φίνι στη δεύτερη κυβέρνηση Μπερλουσκόνι και το 2002 είδαμε στην Ολλανδία τη λίστα του Πιμ Φόρτουιν να πλασάρεται ως εταίρος στο συμμαχικό κυβερνητικό σχήμα.

Είναι γνωστός ο λόγος που η Ελλάδα δεν ακολούθησε αυτή την πορεία και άργησε να αποκτήσει κι αυτή τα δικά της νεοφασιστικά και ακροδεξιά μορφώματα. Την κρίσιμη περίοδο που άρχισαν να μαζικοποιούνται τα κόμματα αυτά του «δευτέρου κύματος» σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, στην Ελλάδα ήταν ακόμα νωπή η ανάμνηση της δικτατορίας, γεγονός που απέκλειε ή μάλλον περιθωριοποιούσε εξαρχής κάθε απόπειρα συγκρότησης ενός ακροδεξιού-νεοφασιστικού πόλου στην ελληνική πολιτική σκηνή. Το ίδιο φαινόμενο παρουσιάστηκε εξάλλου και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία που βγήκαν κι εκείνες την ίδια περίοδο από τις δικές τους δικτατορίες.

Αυτό το γεγονός, καθώς και η εξόφθαλμη αποτυχία όλων των σχετικών προσπαθειών μετά τη μεταπολίτευση (των Γαρουφαλιά, Μαρκεζίνη, Θεοτόκη, ακόμα και του ίδιου του δικτάτορα Παπαδόπουλου) οδήγησε πολλούς αναλυτές στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι απρόσβλητο στις ακροδεξιές και στις ρατσιστικές ιδέες, οι οποίες το πολύ πολύ να φυτοζωούν στις παρυφές του εκάστοτε πολιτικού εκφραστή της Δεξιάς.

Γνωρίζουμε σήμερα πόσο έξω έπεσαν αυτοί οι αναλυτές. Απλώς επί χρόνια οι ιδέες αυτές εκφράζονταν από ομάδες μέσα στα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα και μόλις το 2000 αυτονομήθηκαν με τη συγκρότηση του ΛΑΟΣ, το οποίο διαδέχτηκε το 2012 στη βουλή η Χρυσή Αυγή, το μοναδικό καθαρά ναζιστικό ευρωπαϊκό μόρφωμα.

Αλλά πώς δημιουργήθηκε ένα καθαρά ναζιστικό μόρφωμα στην Ελλάδα; Ο στενός ηγετικός πυρήνας της οργάνωσης και ο ίδιος ο Αρχηγός Μιχαλολιάκος προέρχεται μια άλλη, παλιότερη φασιστική οργάνωση με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Πλεύρη που είχε ιδρυθεί το 1965. Μόλις εκδηλώθηκε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 ο Πλεύρης έθεσε την οργάνωσή του στην υπηρεσία της χούντας. Ο Μιχαλολιάκος προσχώρησε στην οργάνωση του Πλεύρη το 1973, σε ηλικία 16 ετών. Ένα χρόνο αργότερα, το 1974, η δικτατορία έπεσε, γεγονός που προκάλεσε κρίση στο χώρο της Ακροδεξιάς, αλλά υπήρξε ταυτόχρονα και περίοδος δράσης διάφορων τρομοκρατικών ακροδεξιών ομάδων, οι οποίες διατηρούσαν επαφή με τους Ιταλούς ομοϊδεάτες τους του Ordine Nuovo. Ο Μιχαλολιάκος συνελήφθη ως υπεύθυνος για την προμήθεια βομβών σε οργανώσεις που προκάλεσαν μπαράζ τυφλών εκρήξεων το 1977 και το 1978 με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό πολλών πολιτών. Εμεινε μόλις ένα χρόνο φυλακή. 

Η Χρυσή Αυγή ιδρύθηκε το 1980, ως λέσχη εθνικοσοσιαλιστικής επιμόρφωσης. Δεν ήταν ακόμα έτοιμη για το πεζοδρόμιο. Άλλωστε τα στελέχη της είχαν μόλις αποφυλακιστεί, ενώ ορισμένοι αρθρογραφούσαν από τις φυλακές.

Η πορεία της Χρυσής Αυγής διακόπηκε για λίγους μήνες, όταν ο ήδη κατάδικος σε ισόβια φυλάκιση δικτάτορας Παπαδόπουλος ανέθεσε στον Μιχαλολιάκο τον Σεπτέμβριο του 1984 την ηγεσία της νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος που είχε ο ίδιος ιδρύσει. Αλλά τον Ιανουάριο του 1985 ο Μιχαλολιάκος παραιτήθηκε, επειδή το κόμμα αυτό ήταν απλά ακροδεξιό και όχι εθνικοσοσιαλιστικό.

Το 1987 η Χρυσή Αυγή επανιδρύθηκε, αυτή τη φορά ως μια οργάνωση που «εφαρμόζει» τα εθνικοσιαλιστικά της πιστεύω στο πεζοδρόμιο, ασκώντας βία εναντίον μεμονωμένων στόχων, κυρίως νέων που ανήκαν στην Αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Η πολιτική συγκυρία που επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να βγει από το περιθώριο ήταν ο εθνικιστικός πυρετός για το Μακεδονικό στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Υπήρχε και τότε σοβαρή πολιτική κρίση στη χώρα, γεγονός που οδήγησε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ να συναγωνίζονται σε εθνικιστικά και φιλοπολεμικά συνθήματα για να ξεφύγουν από το εσωτερικό πρόβλημα. Την ίδια περίοδο είχαμε το πρώτο μεγάλο κύμα μεταναστών και προσφύγων από τα Βαλκάνια, κυρίως την Αλβανία. Η παρουσία τους προβλήθηκε κι αυτή ως εθνική απειλή από τα ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα, τα οποία τότε επιτράπηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, τον Δεκέμβριο του 1992 η Χρυσή Αυγή θα κάνει αισθητή την παρουσία της στο μεγάλο συλλαλητήριο της Αθήνας και θα προβάλει πρώτη φορά τις βίαιες επιθέσεις της εναντίον όσων θεωρεί «προδότες», δηλαδή τους αντιεθνικιστές της Αριστεράς και τους αντιεξουσιαστές.

Από εκείνη τη στιγμή η βίαιη δράση της οργάνωσης θα πυκνώσει. Και την ίδια περίοδο θα αρχίσει να συνεργάζεται με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας στην καταστολή των διαδηλώσεων, κάνοντας τη «βρόμικη δουλειά» με μαχαίρια και ρόπαλα. Ελάχιστες από τις επιθέσεις της εξιχνιάζονται, ενώ οι ποινές συνήθως είναι με αναστολή ή εξαγορά. Εξαίρεση η καταδίκη του υπαρχηγού της Αντώνιου Ανδρουτσόπουλου, ο οποίος καταδικάστηκε σε μακρόχρονη φυλάκιση μετά την επίθεση δεκαμελούς φάλαγγας της οργάνωσης τον Ιούνιο του 1998 με στόχο τρεις αριστερούς φοιτητές.

Αυτή και άλλες παρόμοιες τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις περιγράφουν με σαφήνεια τον τρόπο δράσης της οργάνωσης. Επιβεβαιώνουν δηλαδή ότι η παραβατική έως εγκληματική δράση των στελεχών της πραγματοποιείται στο πλαίσιο της οργάνωσης και όχι ως ατομική εκτροπή από τη νομιμότητα.

Με άλλα λόγια, ο μόνος χαρακτηρισμός που αρμόζει στη Χρυσή Αυγή είναι αυτός της ναζιστικής οργάνωσης. Γιατί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ναζισμού, δηλαδή ο ακραίος ρατσισμός και η αναγόρευση σε υπέρτατη αξία της φυλής-έθνους προσδιορίζουν τον τρόπο δράσης της οργάνωσης, με τις ομάδες κρούσης που εύστοχα έχουν ονομαστεί Τάγματα Εφόδου και τη συνοδεύουν ως μέθοδος «κατάκτησης του πεζοδρομίου» από τα πρώτα της χρόνια. Δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει τη χρυσαυγίτικη βία αν δεν αντιληφθεί ότι γι’ αυτήν όσοι δεν ανήκουν στη «φυλή», όπως την ορίζουν οι ίδιοι, είναι «υπάνθρωποι», ισοδύναμοι του ζώου, και επομένως η βία εναντίον τους μπορεί να φτάσει στα όρια της εξόντωσης, για το καλό της πατρίδας, δηλαδή της φυλής. «Υπάνθρωποι» είναι οι μετανάστες, οι Εβραίοι, οι ρομά, οι ξένοι, αλλά και οι γραικύλοι Έλληνες, οι αριστεροί.

Πώς κατάφερε η Χρυσή Αυγή να φτάσει ξαφνικά από τις 23.000 ψήφους το 2009 στις  440.000 το 2012; Ασφαλώς η πολύπλευρη κρίση που προκαλεί μια πραγματική ανθρωπιστική καταστροφή στη χώρα παίζει τον κύριο ρόλο. Αλλά η κρίση αυτή στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική και κοινωνική με την καταστροφή των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού κράτους. Συνοδεύεται από την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και την πλήρη απαξίωση των μέσων ενημέρωσης. Αλλά ακόμα και κάτω απ’ αυτές τις ακραίες συνθήκες δεν θα είχαμε τα σημερινά αποτελέσματα αν ακόμα κι αυτό το απαξιωμένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα, όταν διαπίστωσε τα πρώτα σημάδια της απήχησής της με τις δημοτικές εκλογές του 2010, δεν θεωρούσε ότι πρέπει να μιμηθεί τη Χρυσή Αυγή, να υποκύψει στη θεματολογία και τη συνθηματολογία της –κυρίως στο μεταναστευτικό- για να προσεταιριστεί τους ψηφοφόρους της. Είναι η λάθος συνταγή, όπως έχει αποδειχτεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, όπου κόμματα του συντηρητικού χώρου έχουν αποπειραθεί να ανταγωνιστούν την Ακροδεξιά στο δικό της επίπεδο του εθνικισμού και της ξενοφοβίας. Παντού αυτή η πολιτική κατέληξε σε μπούμερανγκ.

Πολλοί αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να γιγαντώνεται ένα ναζιστικό κίνημα στην Ελλάδα που τόσα υπέφερε κατά την περίοδο της κατοχής από τα SS και τη Gestapo. Μα στην Ελλάδα δεν υπήρχε μόνο αντίσταση. Υπήρχαν και οι συνεργάτες των ναζί, οι οποίοι στελέχωσαν το μηχανισμό του «εθνικού στρατού» και εν συνεχεία του «εθνικού κράτους», χάρη στην ειδίκευσή τους να πολεμούν την Αριστερά και τους κομμουνιστές. Από τις τάξεις των ίδιων πρόκυψε και ο πυρήνας των στρατιωτικών που έκαναν τη δικτατορία του 1967. Αυτός ο βαθιά αντιδραστικός μηχανισμός διατήρησε το δίκτυό του στην αστυνομία, το στρατό, τη δικαιοσύνη και την εκκλησία και μετά την πτώση της δικτατορίας. Είναι το «ελληνικό βαθύ κράτος».

Η μαθητεία του Μιχαλολιάκου δίπλα σε στελέχη του δικτατορικού καθεστώτος της επέτρεψε εξαρχής να έρθει σε επαφή με το βαθύ κράτος. Η Χρυσή Αυγή, αντίθετα από ομοειδή μορφώματα στη Δυτική Ευρώπη δεν υπήρξε ποτέ ένα κόμμα απόβλητων, μια οργάνωση παρίας. Είχε πάντα στηρίγματα στην αστυνομία, το στρατό, αλλά ακόμα και τη δικαιοσύνη και την Εκκλησία.

Αλλά και η σχέση της οργάνωσης με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα είναι μια ελληνική ιδιοτυπία. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας το καθεστώς έλαβε μια σειρά σκανδαλώδη μέτρα υπέρ των συμφερόντων του Ωνάση, του Νιάρχου, του Λάτση, όλων των Ελλήνων εφοπλιστών. Με την πτώση της δικτατορίας κάποιοι από τους  ισχυρούς αυτούς επιχειρηματίες εξακολούθησαν να στηρίζουν τα στελέχη της χούντας, ακόμα και τους βασανιστές της αστυνομίας, προσφέροντάς τους δουλειά σε υπηρεσίες ιδιωτικής αστυνομίας. Μέχρι σήμερα συμβαίνει αυτό, για τη Χρυσή Αυγή. Ας μην εκπλαγεί λοιπόν κανείς που στη βουλή η οργάνωση υπερασπίζεται με λύσσα τα συμφέροντα των εφοπλιστών και αρνείται να φορολογηθούν έστω και ελαφρά τα τεράστια υπερκέρδη τους. 

Όλα αυτά που περιγράφουμε δεν άλλαξαν με την είσοδο της οργάνωσης στην ελληνική βουλή. Απλώς διαχωρίστηκε η δράση της σε δύο κομμάτια, το νόμιμο-δημόσιο και το κρυφό-εγκληματικό, δηλαδή το «πολιτικό» και το «στρατιωτικό» σκέλος. Η ηγεσία, βέβαια, είναι κοινή.

Σήμερα ο ηγετικός πυρήνας της Χρυσής Αυγής αντιμετωπίζει βαρύτατες κατηγορίες, σε βαθμό κακουργήματος, ενώ με πόρισμά της η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου χαρακτηρίζει την οργάνωση «εγκληματική». Ο ίδιος ο Αρχηγός της και ορισμένοι στενοί του συνεργάτες βρίσκονται ήδη προφυλακισμένοι από τις 28.9.2013.

Για ποιο λόγο διερράγη σήμερα αυτός ο δεσμός της Χρυσής Αυγής με το βαθύ κράτος; Ασφαλώς έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι είχαμε τον πρώτο Έλληνα νεκρό από τη δράση της οργάνωσης, τον 34χρονο αντιφασίστα ράπερ Παύλο Φύσσα, τον οποίο μαχαίρωσε στην καρδιά στις 18 Σεπτεμβρίου ένα στέλεχος της Χρυσής Αυγής.

Μέχρι εκείνη τη μέρα τα θύματα της Χρυσής Αυγής περιορίζοντας στους μετανάστες, σε άτομα-στόχους «αόρατους», «ανώνυμους» και «αβοήθητους».

Ο ξεσηκωμός των πολιτών μετά το τελευταίο έγκλημα και οι μαζικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις υποχρέωσαν την κυβέρνηση να σταματήσει την πολιτική «ανοχής» απέναντι στα εγκλήματα της οργάνωσης. Αλλά καταλυτικό ρόλο σ’ αυτές τις εξελίξεις έπαιξε και η πρόσφατη απόφαση της Χρυσής Αυγής να κλιμακώσει το επίπεδο βίας που ασκεί σ’ όλη την Ελλάδα εις βάρος όσων θεωρεί «υπανθρώπους». Μια βδομάδα πριν από τη δολοφονία του Φύσσα είχε προηγηθεί επίθεση άλλου Τάγματος Εφόδου εναντίον μελών του ΚΚΕ, με αποτέλεσμα δέκα τραυματίες. Και λίγες μέρες αργότερα, στις 15.9.2013 η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε με στρατιωτικού τύπου άγημα στον Μελιγαλά της Πελοποννήσου, όπου οι τοπικές αρχές πραγματοποιούσαν μια τελετή μνήμης συμβολική για την ελληνική Ακροδεξιά. Παρόντες ήταν μόνο πολίτες της Δεξιάς με τις οργανώσεις τους. Αυτούς ήταν που προπηλάκισε βίαια η οργάνωση, έχοντας επικεφαλής βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

Στις δύο αυτές επιθέσεις της η Χρυσή Αυγή έδειξε ότι στρέφεται πλέον ανοιχτά εναντίον της οργανωμένης Αριστεράς με δολοφονικές προθέσεις, αλλά και εναντίον της Δεξιάς, διεκδικώντας πρώτα πρώτα την ηγεμονία στο συμβολικό επίπεδο.

Ήταν ένα βήμα παραπάνω από όσα έκανε η οργάνωση μέχρι σήμερα. Με τις κινήσεις αυτές φάνηκε ξεκάθαρα η πραγματική της στρατηγική, που μοιάζει πολύ με τη «στρατηγική της έντασης» που εφάρμοσε η Ιταλική Ακροδεξιά τη δεκαετία του ’70, κάτω από την καθοδήγηση μυστικών υπηρεσιών. Στόχος και τότε και τώρα είναι να δημιουργηθούν συνθήκες τυφλής βίαιης αντιπαράθεσης στα πεζοδρόμια, να προκληθεί ένας «εμφύλιος χαμηλής έντασης» και να προκληθεί η παρέμβαση του βαθέος κράτους: του στενού κατασταλτικού μηχανισμού, του στρατού και της δικαιοσύνης σε μια μορφή κράτους έκτακτης ανάγκης. Είναι το εθνο-φυλετικό Κράτος που ευαγγελίζεται η οργάνωση.

Η επίθεσή της ακόμα και σε οργανώσεις της Δεξιάς ή και της Ακροδεξιάς ξεκίνησε από τη στιγμή που η οργάνωση αισθάνθηκε τόσο ισχυρή, ώστε να πάρει αυτή την πρωτοβουλία των κινήσεων, ελέγχοντας ακόμα και τμήματα του κρατικού μηχανισμού.

Θα τελειώσω με μια παρατήρηση σχετικά με τις συνέπειες που έχει η διάδοση των φασιστικών ιδεών και της ατζέντας της Ακροδεξιάς στη διαμόρφωση του πολιτεύματος στις λεγόμενες «δυτικού τύπου» δημοκρατίες. Επανέρχομαι στον Πουλαντζά. Στα τελευταία του κείμενα είχε διαβλέψει (ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970) την τάση αυξανόμενου αυταρχισμού που χαρακτηρίζει το σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος. Την τάση αυτή ενίσχυσε η ανάπτυξη των διακρατικών ομαδοποιήσεων, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τον τρόπο που συγκροτήθηκε, δηλαδή ως απλά οικονομική και στη συνέχεια νομισματική σύνθεση, αλλά κυρίως αυτό που ονομάστηκε «παγκοσμιοποίηση», όσο κι αν ο όρος σημαίνει τα πάντα και τίποτα. Και είδαμε στην κρίση του 2008 να αναδεικνύεται ο κυρίαρχος ρόλος σε παγκόσμια κλίμακα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των «αγορών», απέναντι στις πολιτικές κυβερνήσεις.

Όμως ειδικά στην Ελλάδα η υπαρκτή αυτή τάση κρατικού αυταρχισμού παίρνει τα τελευταία τρία χρόνια ακραίες μορφές, με τον τρόπο που διαχειρίζονται την κρίση οι διαδοχικές κυβερνήσεις και η οικονομική ελίτ της χώρας. Η εξοικείωση της κοινωνίας με την εφαρμογή ακραίων αντιλαϊκών μέτρων υπονομεύει το ίδιο το κύρος της δημοκρατίας και την προετοιμάζει να δέχεται αδιαμαρτύρητα ακόμα και την εγκληματική δράση των ρατσιστικών συμμοριών. 

* Το κείμενο είναι η εισήγηση του Δημήτρη Ψαρρά στην ανοιχτή εκδήλωση ενάντια στο φαινόμενο του Νεοναζισμού - Φασισμού από την Κίνηση Αλληλεγγύης και Πολιτισμού, ΟΜΠΡΕΛΕΣ

http://tvxs.gr/

Τσίπρας: Η Μέρκελ φόρεσε στην Ευρώπη ζουρλομανδύα

Επίθεση κατά της Άνγκελα Μέρκελ και του Αντώνη Σαμαρά, αλλά και των Βρυξελλών εξαπέλυσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, τονίζοντας πως «θα πρέπει να δώσουμε ένα τέλος στη λιτότητας και να ανακτήσουμε τη Δημοκρατία». «Αυτός είναι και ο λόγος, ο σκοπός και το πραγματικό νόημα της υποψηφιότητάς μου», τόνισε.

Μιλώντας από το βήμα εκδήλωσης του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ολλανδίας (SP) με θέμα «Δημοκρατία, Οικονομία και Κοινωνία», ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε πως η καγκελάριος της Γερμανίας έχει αναγκάσει την Ευρώπη να φορέσει τον «ζουρλομανδία της λιτότητας».

«Η Δημοκρατία περιορίζεται και ο λόγος είναι ο νεοφιλελευθερισμός», τόνισε, αναφερόμενος στη «νεοφιλελεύθερη λιτότητα, που προκαλεί ύφεση και ανεργία» και την «έλλειψη διαφάνειας, νομιμότητας, λογοδοσίας και αξιοπιστίας των ευρωπαϊκών θεσμών». «Αυτός είναι και ο λόγος της ανόδου της ξενοφοβικής και λαϊκίστικης ακροδεξιάς», πρόσθεσε.

«Η κρίση στην Ευρώπη συνεχίζεται. Όσο περισσότερο διαρκεί τόσο περισσότερο αποσταθεροποιεί τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης . Όσο περισσότερο διαρκεί απειλεί τη σταθερότητα της Ευρωζώνη . Έχει αποκαλύψει τόσο τις ανεπάρκειες όσο και τα όριά της αυτή η διαδικασία», επισήμανε και πρόσθεσε:

Η ολοκλήρωση που επιδιώκει η σημερινή ηγεσία της Ευρώπης είναι «μια ολοκλήρωση που γεννά ύφεση και ανισότητες στο εσωτερικό των κρατών μελών αλλά και μεταξύ αυτών». «Στόχος του ευρωπαϊκού κατεστημένου είναι να ξαναφτιάξει την μεταπολεμική οικονομία της Ευρώπης με τον κεφάλαιο να συνθλίβει τους εργαζόμενους». «Αυτός είναι και ο λόγος που δεν ανέχεται την πολυμορφία των εθνικών θεσμικών οργάνων και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η καγκελάριος Μέρκελ μαζί με την νεοφιλελεύθερη ελίτ των τεχνοκρατών των Βρυξελλών αντιμετωπίζουν την κοινωνική αλληλεγγύη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ως οικονομικές στρεβλώσεις και την εθνική κυριαρχία ως ενόχληση».

«Καταλαβαίνω την κ. Μέρκελ να αντιδρά με θυμό, όταν η Ευρωπαϊκή Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ απειλούν την Ευρώπη της ιδεολογίας της, την Ευρώπη των συμφερόντων της, που έχει χτίσει αργά αλλά σταθερά κατά τα χρόνια της κρίσης. Αλλά δύσκολα κατανοώ τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον κ. Σαμαρά. Ήρθε στην εξουσία ως εχθρός της λιτότητας. Θα την αφήσει ως τυφλός νεοφιλελεύθερος, ένα φίλος της λιτότητας και ένας επευφημητής της κ. Μέρκελ.», δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας και πρόσθεσε πως ο Αντώνης Σαμαράς προετοιμάζει νέο μνημόνιο «ίσως με ένα διαφορετικό όνομα, αλλά με τις ίδιες πολιτικές, με νέα μέτρα λιτότητας».  

«Γι' αυτό ο ίδιος ο κ. Σαμαράς είναι αυτός που στην πραγματικότητα θέτει το δίλημμα των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα: Λιτότητα ή ανάπτυξη, Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», ανέφερε και συνέχισε λέγοντας πως ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να είχε συνειδητοποιήσει μέχρι σήμερα ότι «η πολιτική εξαπάτηση πετυχαίνει μόνο μία φορά. Πως οι Έλληνες είναι σε επαγρύπνηση».

«Θυμούνται την προεκλογική του υπόσχεση το 2012 για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και ακύρωση των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις. Θυμούνται επίσης την μετεκλογική του στροφή: Τη δημόσια συγγνώμη στην κ. Μέρκελ για το αντιμνημονιακό του παρελθόν και τη μετέπειτα υποταγή του στις πολιτικές της», κατέληξε.

http://tvxs.gr/

Σιγή Δένδια και «φάλτσα» Ανδρεουλάκου για τον κουνιάδο του Άδωνη

Σταχυολογώντας την απάντηση που εξέδωσε ο Θανάσης Ανδρεουλάκος για την υπόθεση του καταζητούμενου Καραγιαννίδη, που όπως αποκάλυψε το koutipandoras.gr είναι κουνιάδος του Άδωνη Γεωργιάδη και ανιψιός του γ.γ. Δημόσιας Τάξης βγαίνουν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα, τα οποία εκθέτουν ακόμα περισσότερο τον ίδιο τον γ.γ. Δημόσιας Τάξης.

Αρχικά είναι φανερή η πρόθεση του υπουργού, Νίκου Δένδια, να κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας από την υπόθεση καθώς η ανακοίνωση προέρχεται από το γραφείο του γγ κ. Ανδρεουλάκου και όχι από το γραφείο Τύπου του υπουργείου Δημόσιας Τάξης.

Ο κ. Ανδρεουλάκος προέβαλε 2 ισχυρισμούς προκειμένου να διασωθεί, ισχυρισμούς τους οποίους όμως διαψεύδει το υπουργείο Δικαιοσύνης:

1.   ότι ο φάκελος Καραγιαννίδη διαβιβάσθηκε στην αρμόδια Εισαγγελία Εφετών το 2005 και ότι εκείνη έκρινε πως «δεν επιτρέπεται η έκδοση του στις Η.Π.Α λόγω υπηκοότητας». Ανατρέχοντας όμως στο υπʼαριθμ. πρωτ. 902/7-11-2013 έγγραφο του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Αθανασίου διαπιστώνουμε πως καμία τέτοια υπόθεση δεν διαβιβάσθηκε το 2005 από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης!

2.   ότι δεν υπάρχει καμία «συγκάλυψη με τη στήριξη Αξιωματούχων» υπονοώντας σαφώς τον εαυτό του. Πάλι όμως σύμφωνα με στοιχεία του ίδιου του υπουργείου Δικαιοσύνης στις 17-7-2009 ο αρμόδιος Εισαγγελέας Εφετών Αθηνών, μετά το γνωστό δημοσίευμα του «Πρώτου Θέματος», είχε ζητήσει από την κεντρική υπηρεσία του υπουργείου να συνεργαστεί με τις αρμόδιες αμερικανικές αρχές προκειμένου ο Καραγιαννίδης να δικαστεί από τα Ελληνικά δικαστήρια. Το έγγραφο του Εισαγγελέα με αριθμ. πρωτ. ΕΚΔ 2730 (ΦΕ 5614) όφειλε να το γνωρίζει ο κ. Ανδρεουλάκος καθώς την ίδια περίοδο ως Γενικός Γραμματέας προϊστατο της κεντρικής υπηρεσίας του υπουργείου Δικαιοσύνης! Πρέπει επομένως να μας πει αν προώθησε τελικά το εισαγγελικό αίτημα στις αμερικανικές αρχές. Αν δεν το έκανε, οφείλει να εξηγήσει το γιατί, αναλαμβάνοντας παράλληλα και τις αντίστοιχες νομικές ευθύνες.

Σε κάθε περίπτωση ο κ. Ανδρεουλάκος έστω και τώρα, φέροντας βαρύτατες πολιτικές ευθύνες και με έντονη την οσμή συγκάλυψης της υπόθεσης του ανηψιού του είναι απολύτως έκθετος και θα πρέπει να τοποθετηθεί δημόσια, τόσο ο ίδιος, όσο και ο πολιτικός του προϊστάμενος, Νίκος Δένδιας.

Απίστευτο: Τώρα θέλουν να ιδιωτικοποιήσουμε και την Ακρόπολη!

Σοκάρει και μόνο ως ιδέα, πόσο μάλλον να γίνει πραγματικότητα. Κι όμως οι ξένοι, θέλουν να ιδιωτικοποιήσουμε μέχρι και την Ακρόπολη! Το περιοδικό TIME, γίνεται εκτενής αναφορά για την αξιοποίηση των ελληνικών θησαυρών και δη των ελληνικών αρχαιοτήτων και από εκεί ξεκινά το όλο θέμα…

Συγκεκριμένα, το δημοσίευμα, αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο μπορούν να σωθούν οι ελληνικές αρχαιότητες και να δώσουν αναπτυξιακή ώθηση, ενώ το ίδιο περιοδικό αναφέρει πως θα πρέπει να υπάρξει μερική ιδιωτικοποίηση και να επιτραπεί σε ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι να αναλάβουν τη φύλαξη τους και την προώθησή τους, προκειμένου να ενισχυθεί ο αριθμός των τουριστών που θα τα επισκέπτονται.

«Πολλά αντικείμενα τα οποία έχουν ανασυρθεί από τη γη ή έχουν βρεθεί στη Νεμέα θα μπορούσαν να προωθήσουν την αρχαιολογική κληρονομιά της Ελλάδας: Το μυθολογικό λιοντάρι της Νεμέας που έσφαξε ο Ηρακλής, τα βάρη των αρχαίων αθλητών κατά τη διάρκεια των αγώνων και το μπρούτζινο άγαλμα του βρέφους Οφέλτη, ο θάνατος το οποίου λέγεται ότι ενέπνευσε τους αγώνες οι οποίοι αποτελούσαν το «αντίπαλον δέος» εκείνων της Ολυμπίας», γράφει αρχικά το κείμενο.

Κατόπιν θέση παίρνει ο Αμερικανός αρχαιολόγος Στιβ Μίλερ, ο οποίος δηλώνει «εκνευρισμένος» από την έλλειψη ξενοδοχείων και εστιατορίων για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών: «Το υπουργείο Πολιτισμού κάνει μερικά πράγματα πολύ καλά: Ξέρει να συζητεί, και είναι πολύ καλοί στη δημιουργία εκθέσεων. Είναι, όμως, χάλια επιχειρηματίες», λέει ο Μίλερ.

Το Time, στη συνέχεια, γράφει για τη λύση την οποία προτείνει ο Αμερικανός αρχαιολόγος, η οποία όπως υποστηρίζει θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και θα προστατέψει τον αρχαιολογικό πλούτο της Ελλάδας από την οικονομική κρίση.

Το βάθος της κρίσης, άλλωστε, σημαίνει ότι η εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα στους θησαυρούς της Ελλάδα δεν είναι το πολιτικό ταμπού που ήταν κάποτε, επισημαίνει το γνωστό περιοδικό.

Σεκιούριτι σε αρχαιολογικούς χώρους

 Προτείνουν να επιτραπεί σε ιδιωτικές εταιρείες να αναλάβουν την ανάπτυξη, την προώθηση και την φύλαξη μερικών υποβαθμισμένων αρχαιολογικών χώρων, με αντάλλαγμα ένα μερίδιο του κέρδους που θα προκύψει από την τουριστική κίνηση. Το Time σχολιάζει την πρόταση αυτή γράφοντας: «Η πρόταση μπορεί να μην φαίνεται τόσο ριζοσπαστική, δεδομένου ότι στην Ιταλία έχει επιτραπεί σε εταιρεία μόδας να σπονσοράρει το Κολοσσαίο. Η Βρετανία ιδιωτικοποιεί ορισμένες υπηρεσίες σε μερικά μουσεία και κάποιες ευρωπαϊκές χώρες νοικιάζουν στις ώρες εκτός λειτουργία αρκετά ιστορικά κτίρια, την ίδια στιγμή που οι προϋπολογισμοί μειώνονται. Ωστόσο, οποιαδήποτε πρόταση απειλεί να αφήσει τον τεράστιο πολιτιστικό πλούτο της Ελλάδας να φύγει από χέρια του κράτους, φέρνει αναστάτωση στο βαθιά ριζωμένο εθνικιστικό συναίσθημα μιας χώρας σημαδεμένης από επανειλημμένες λεηλασίες από ξένα κράτη. Μέσα στην οικονομική κρίση, ωστόσο, η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στους τεράστιους αρχαιολογικούς θησαυρούς της Ελλάδας δεν συνιστά πολιτικό ταμπού, όπως ίσχυε κάποτε».

Τέλος, το Time φιλοξενεί και δηλώσεις του υπουργού Πολιτισμού Πάνου Παναγιωτόπουλου και επισημαίνει: «Ο υπουργός Πολιτισμού απορρίπτει αυτή τη στιγμή κάθε πρόταση μεταβίβασης της διαχείρισης των χώρων. «Ο πολιτιστικός πλούτος, η κληρονομιά αυτής της χώρας, θα παραμείνουν υπό τον κρατικό έλεγχο διότι ανήκουν στον ελληνικό λαό», λέει ο Παναγιωτόπουλος. Αλλά δεν αποκλείει μεγαλύτερη συμμετοχή των ιδιωτών σε άλλους τομείς και προσθέτει πως το κοινοβούλιο ψήφισε πρόσφατα ένα μέτρο που επιτρέπει σε εταιρείες τουρισμού να νοικιάζουν αρχαιολογικούς χώρους για μια εκδήλωση ή για συγκεκριμένες ώρες επίσκεψης. Οι επιχειρήσεις μπορούν τώρα να γυρίζουν τις διαφημίσεις τους με φόντο μνημεία στην Ελλάδα», αναφέρει το περιοδικό.

http://www.e-reportaz.gr/

Στη χώρα των φαντασμάτων

By Πάνος Μουχτερός

                                                           Ποιος στ’ αλήθεια είσαι;

“432. 433. 434. 435. 436. Ελάτε.” Άντε να τελειώνει πια αυτή η ατέλειωτη ουρά, γεμάτη από ανθρώπους τσαλακωμένους, όπως όλα αυτά τα κουπόνια που βάζουν και βγάζουν συνεχώς από τις τσέπες τους. Είναι περίεργο πάντως όταν αναβοσβήνουν οι ηλεκτρονικοί αριθμοί και κανένας δεν εμφανίζεται, τη στιγμή που εμφανίζεται το νούμερό του. Όταν συμβαίνει αυτό, από τη μια χαίρεσαι που βλέπεις ότι η αναμονή σου συντομεύει, από την άλλη όμως λες τι κρίμα που μερικοί άνθρωποι σ’ αυτήν τη ζωή απουσίαζαν τη στιγμή που είχε έρθει η σειρά τους. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να περιμένουν και προτίμησαν να φύγουν πρόωρα, μήπως και προλάβουν να τακτοποιήσουν άλλες, πιο επείγουσες εκκρεμότητες μέσα στη λιγοστή τους την ημέρα. Άλλοι ξεχάστηκαν από τις πολλές τις έγνοιες τους και αφαιρέθηκαν για μόλις πέντε αριθμούς και παρακαλάνε τους αμέσως επόμενους, λέγοντας ότι όλο αυτό το μπέρδεμα έγινε κατά λάθος κατά βάθος αλλά κανένας δεν ανταποκρίνεται, κανένας δεν έχει ούτε έναν παραμικρό σπασμό στο πρόσωπό του, την ώρα που κάποιος από όλους αυτούς τους ξεχασμένους απορεί και ωρύεται, δείχνοντας ακόμα και στον διευθυντή αυτής της τράπεζας το νούμερό του, απαιτώντας να τον αντιμετωπίζουνε ως πολίτη και όχι ως νούμερο. Κι αφότου φτάσεις στο ταμείο και επιτέλους βγεις έξω να πάρεις καθαρό αέρα, ακούς κουβέντες ψιθυριστές ότι δυο στενά παρακάτω ένα νέο παιδί σκοτώθηκε με τη μηχανή του τρέχοντας να τα προλάβει όλα και ότι, όπως τον σηκώσανε στο πλάι, έπεσε από τη σχισμένη του την τσέπη ένα κουπόνι που είχε πάνω ένα νούμερο και που από τα αίματα δεν διέκρινες αν ακόμα είχε έρθει η σειρά του.

“Για τους φόρους στέκεστε σε αυτήν την ουρά, για τις πινακίδες στην άλλη”. Αυτή η χώρα βρίσκεται διαρκώς στην αναμονή για το παραμικρό, ακόμα και για το πιο απίθανο ζήτημα. Ποιος θα περίμενε ποτέ ότι θα μαζεύονταν όλοι αυτοί εδώ σήμερα και θα περίμεναν με τις ώρες για να παραδώσουν τις πινακίδες από το αυτοκίνητό τους; Και είναι αλήθεια, τελευταία, σε όποιο σημείο και αν περπατήσεις, ακόμα και στην πιο απόμερη γειτονιά, παρατηρείς δεκάδες αυτοκίνητα που μένουν ακίνητα, εγκαταλελημμένα για καιρό. Τα περισσότερα από αυτά είναι σκεπασμένα πρόχειρα, υπάρχουν όμως και μερικά που μπορείς, αν θες, να κρυφοκοιτάξεις μέσα και να δεις το εσωτερικό τους. Να σκύψεις και να παρατηρήσεις τα μικρά χαριτωμένα σκυλάκια κάτω από το μπαρμπρίζ που ακόμα πηγαινοέρχεται ο πλαστικός λαιμός τους. Να δεις τα σταυρουδάκια, καθώς κρέμονται από τους σκονισμένους καθρέφτες και που αμυδρά στριφογυρίζουν, την ώρα που μια αράχνη υφαίνει τον ιστό της πάνω τους. Να μετρήσεις στριμμένα αποτσίγαρα που θαρρείς ότι ακόμα βγαίνει καπνός από τη στάχτη τους. Να βρεις αποκόμματα από παλιές ειδοποιήσεις για τα τέλη κυκλοφορίας, για την ασφάλεια, έτσι μόλις που εξέχουν από τους μισανοιγμένους φακέλους. Και μοιάζουν όλα τούτα τα αυτοκίνητα με μικρά σπιτάκια στοιχειωμένα. Είναι γιατί κάποτε πάνω σ’ αυτά τα μαραμένα καθίσματα κάθισαν οικογένειες ολόκληρες, πήγαν διακοπές παιδιά και εγγόνια, έτσι όπως ανοίγανε τα παράθυρα και δρόσιζε τα μάγουλά τους ο αέρας, να, εκεί, πάνω από το λεβιέ των ταχυτήτων φιλήθηκε ένα βράδυ η μαμά με τον μπαμπά. Κι υποσχέθηκαν ότι ο έρωτάς τους θα κρατούσε για πάντα και ότι δεν θα έβγαινε ποτέ στην απόσυρση.

Πέρα από τα αυτοκίνητα, είναι λες και αποσύρθηκαν ακόμα και οι πεζοί από τους δρόμους γύρω από το κέντρο σήμερα. Περίεργο πολύ, αφού στα κανάλια και τα ραδιόφωνα ακούς μόνο πανηγύρια και χαρές και βλέπεις πολλές σημαίες ευρωπαϊκές σηκωμένες ψηλά, ανάμεσά τους και ελληνικές, λένε ότι η Ελλάδα είναι στην κορυφή της Ευρώπης, ότι η κοινωνία η ελληνική πέρασε πολλά αλλά τα ξεπέρασε και άντεξε και ότι πέρα από την πανανθρώπινη ιστορία και τον διαχρονικό πολιτισμό, αυτή η γη παρέδωσε στον κόσμο μαθήματα αντοχής και ότι ήρθε η ώρα της ανάκαμψης, της επιστροφής στην ανάπτυξη, ότι μπαίνει ένα τέλος στα δράματα, ότι οι πολίτες αυτού του τόπου μπορούν πια να τονε περπατούνε περήφανοι και καμαρωτοί. Μα, να πάρει ο διάολος, πέρα από όλους αυτούς που από μακριά θα μπορούσες να τους μπερδέψεις με αστακούς, έτσι όπως στέκουν ζωσμένοι με κράνη και ασπίδες και όπλα σύγχρονα, δεν βλέπεις καμιά άλλη ψυχή να περιδιαβαίνει τα στενά. Αφού μπορείς και ακούς πεντακάθαρα τα βήματά σου, λες κι είναι τέσσερις τα ξημερώματα, ενώ δεν είναι παρά μέρα, μεσημέρι. Μονάχα αυτός ο περίεργος ο τύπος είναι εδώ μαζί μου και που δεν λέει να ξεκολήσει από δίπλα μου και που με ακολουθεί τις τελευταίες ημέρες όπου κι αν βρεθώ, πολύ φοβάμαι ότι με όλα αυτά τα προηγμένα μέτρα περιφρούρησης βάλανε φρουρούς να παρακολουθούνε οποιονδήποτε κυκλοφορεί έξω αυτές τις ημέρες, είναι τρομερό, κάποιες φορές νομίζω ότι είναι η ιδέα μου, ότι δεν υπάρχει κανένας που να με ακολουθεί στ’ αλήθεια, ότι από το πολύ το τρέξιμο και τις πολλές τις πληρωμές βλέπω φαντάσματα να με καταδιώκουν και ότι πρέπει επειγόντως να με δει γιατρός.

“Παρακαλώ, στην ουρά μόνο όσοι έχουν τα 25 ευρώ”. Κάτι ήξερα εγώ που πήγα και στήθηκα από τα άγρια χαράματα έξω από εκείνη την καταραμένη την τράπεζα για να σηκώσω τα τελευταία αυτά δυο κολαριστά χαρτονομίσματα που είχαν απομείνει στον αδειανό μου λογαριασμό προτού τα κατασχέσουνε προληπτικά και δεν έχω λεφτά ούτε για μιαν ώρα ανάγκης, να, όπως τώρα που χρειάστηκε. Η διαφορά πάντως σε τούτη την ουρά είναι ότι όσοι δεν εμφανίζονται όταν φτάνει ο αριθμός τους είναι εκείνοι που μάλλον ντράπηκαν να πουν ότι δεν είχαν μαζί τους το εισιτήριο για το δημόσιο νοσοκομείο και προσπάθησαν να τρυπώσουν κρυφά μέσα στα κρεβάτια, μήπως και τους λυπηθεί κανένας γιατρός και τους εξετάσει στο τζάμπα. Όπως εκείνος ο δύσμοιρος ο ανθρωπάκος που τον έβλεπες να λέει με την ξεψυχισμένη του φωνή ότι τριγυρνά τυλιγμένος με ένα τρύπιο σεντόνι από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και από επείγοντα σε επείγοντα και ότι ο καρκίνος έχει φάει τα σωθικά του και παρακαλούσε έτσι, κουλουριαστός, χωρίς ρούχα, χωρίς μαλλιά, για λίγη υγεία δημόσια και δωρεάν. Τον είδαμε μετά από λίγο να τον κουβαλάνε ψόφιο πάνω σε ένα σκουριασμένο φορείο με κατεύθυνση τα ψυγεία δίπλα από το νεκροτομείο. Τον πάνε λέει εκεί, μαζί με τους άλλους, τους αδέσποτους, που μέχρι σήμερα εξακολουθούν και παραμένουν στα αζήτητα. Πρόκειται δηλαδή για νεκρούς που δεν τους αναζήτησε κανένας, δεν τους έψαξε μάνα, πατέρας, εκπομπή τηλεοπτική καμιά και έχουν παραμείνει εδώ με ένα κουπόνι τυλιγμένο στο παγωμένο τους μικρό δάκτυλο, να περιμένουν κι αυτοί τη σειρά τους, μήπως και εμφανιστεί κάποιος και ενδιαφερθεί για δαύτους, έστω και από μια αποτυχημένη αναγνώριση πτώματος.

“Να περάσει ο επόμενος”. Γιατρέ μου, ήρθα εδώ να σας δω γιατί δεν νιώθω καλά τελευταία. Να, πως να σας το πω, ξέρω, τα ακούτε καθημερινά όλα αυτά, ειδικά λόγω της κρίσης, όχι, δεν εννοώ ότι κάνω περίεργες σκέψεις για τη ζωή μου, απλά, νιώθω ένα έντονο άγχος, που αυξάνεται μέρα με τη μέρα, ίσως επηρεάζομαι και από την όλη κατάσταση που επικρατεί, έχω πολλές υποχρεώσεις διαρκώς στο μυαλό μου μέσα, από το πρωί που θα ξυπνήσω μέχρι και το άλλο πρωί, με ταλαιπωρούν διάφορες ιδέες, δεν ξέρω, είναι λες και νιώθω ότι κάποιος διαρκώς με κυνηγάει, ότι με καταδιώκει, πολύ φοβάμαι, γιατρέ μου, ότι πάσχω από το σύνδρομο της καταδίωξης, αλλά δεν μπορεί, έχω συγκεκριμένα περιστατικά να σας πω, να, είναι ένας τύπος, περίπου σαν εμένα ας πούμε, ο οποίος με ακολουθεί παντού, για παράδειγμα σήμερα το πρωί που πήγα στην τράπεζα ήρθε και έκατσε δίπλα μου, γέρνοντας προς τα κάτω λες και ήθελε να βουτήξει μέσα στο πάτωμα, μετά, στην εφορία τα ίδια, κρυβόταν μέσα στις ουρές και περίμενε μέχρι να τελειώσω, έπειτα στο δρόμο έξω, μια από τα αριστερά, μια από τα δεξιά εμφανιζόταν πάλι, προσπάθησα να του μιλήσω, να μάθω ποιος είναι επιτέλους, έκανα να τον πιάσω, να τον αγγίξω, τίποτα, εκεί που ένιωθα την ανάσα του στο σβέρκο μου, την ίδια στιγμή εξαφανιζόταν, γιατρέ μου, δεν είμαι καλά, να, και πριν, ήταν εδώ έξω, και στεκόταν πάνω από εκείνον τον άτυχο καρκινοπαθή που πέθανε γιατί ήταν ανασφάλιστος, γι’ αυτό μπήκα στα γρήγορα, για να μην καταλάβει ότι τρύπωσα εδώ, γιατρέ μου, να, τον ακούω νομίζω, ανασαίνει, ωχ, γιατρέ μου, είναι εδώ, μέσα, μαζί μας, δίπλα σας, δίπλα μου, γιατρέ μου, τι είναι; “Ηρεμήστε. Τίποτε δεν είναι”.

Η σκιά σας είναι.

http://kakoskeimena.net/

Γιατί η Δικαιοσύνη τώρα

Μέρος του δικαστικού σώματος φαίνεται να έχει απελευθερωθεί και προσπαθεί να υπερασπιστεί τη χαμένη τιμή του. Οι τραπεζίτες ανησυχούν και η κυβέρνηση φοβάται, αλλά αδυνατεί να θέσει σε πλήρη λειτουργία τους μηχανισμούς παρεμπόδισης

Της Βασιλικής Σιούτη

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται γιατί η Δικαιοσύνη αποφάσισε να ελέγξει τώρα αυτά που εδώ και χρόνια έκανε ότι δεν έβλεπε, καθώς και πρόσωπα που ήταν στο απυρόβλητο, με πολιτική κάλυψη.

Μετά την άσκηση διώξεων για το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, ορισμένοι άρχισαν να διακινούν διάφορα σενάρια. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι η κίνηση αυτή ευνοεί τον Α. Σαμαρά και τον Ευ. Βενιζέλο, επειδή εκθέτει τον Κ.Καραμανλή και τον Γ. Παπανδρέου, των οποίων στενοί συνεργάτες εμπλέκονται.

Άλλοι υποστήριξαν πως η κυβέρνηση θέλει να δείξει ότι αποφάσισε να προβεί σε κάθαρση, για να εξευμενίσει τον κόσμο, κι άλλοι βλέπουν «πόλεμο εξόντωσης» φιλογερμανικών και φιλοαμερικανικών συμφερόντων.

Η αλήθεια -όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ- είναι ότι η κυβέρνηση καμία βούληση για κάθαρση δεν είχε, αντιθέτως, η κινητικότητα αυτή στη δικαιοσύνη, της προκαλεί έντονη ανησυχία. Μη μπορώντας να κάνει αλλιώς όμως, κάνει την ανάγκη φιλοτιμία, επιχειρώντας να πιστωθεί προθέσεις που δεν είχε.

Είναι γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές του σκανδάλου ανήκαν στα περιβάλλοντα των πρώην προέδρων των κομμάτων τους. Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι δεν διατηρούσαν σχέσεις και με τους ίδιους. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, στη λίστα των ρουσφετιών του ΤΤ υπάρχουν μερικά τουλάχιστον για τον έναν από τους δύο εταίρους της κυβέρνησης.

Επίσης, ακούγονται ήδη και άλλα ονόματα σημερινών υπουργών που σχετίζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αν αρχίσει η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων, δεν γνωρίζουν πού θα σταματήσει, και αυτό ακριβώς είναι που προκαλεί ανησυχία.

Όσο για τα σενάρια ξεκαθαρίσματος λογαριασμών οικονομικών συμφερόντων και πολιτικής επιρροής των ΗΠΑ και της Γερμανίας, οι γνωρίζοντες τα θεωρούν από υπερβολικά έως ανυπόστατα, με κάποιους μόνο να λένε ότι μπορεί παραπλεύρως σε ένα μικρότερο βαθμό να παρεμβαίνει κι ένας τέτοιος παράγοντας, σε καμία όμως περίπτωση, υποστηρίζουν, δεν κινούνται τα νήματα από εκεί.

Οι εκπρόσωποι της διαπλοκής πάντως, όχι μόνο δεν έκρυψαν την ενόχλησή τους για τον «ακτιβισμό» της Δικαιοσύνης, αλλά επιχείρησαν να περάσουν και «μηνύματα», ώστε να την αντιληφθούν αυτοί που πρέπει.

Κανένας από τους τραπεζίτες δεν θέλει να ανοίξει η όρεξη των δικαστών και να αρχίσουν να σκαλίζουν και τα δικά τους θαλασσοδάνεια, παρά την υπόσχεση της κυβέρνησης ότι θα δημοσιοποιούσε τα αποτελέσματα των ελέγχων στις τράπεζες, που ανακεφαλαιοποιήθηκαν με χρήματα που δανείζεται ο ελληνικός λαός - και άρα δικαιούται να γνωρίζει.

Η υπόθεση «θαλασσοδάνεια» επίσης, δεν επιθυμούν καθόλου να ανοίξει -για τους ευνόητους λόγους- και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Ήταν ιδιαίτερα χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ που παρουσίαζε τη Δικαιοσύνη ως τρομοκράτη. Στο σκίτσο, που βρισκόταν στην πρώτη σελίδα, την έδειχνε να κρατά μία βόμβα, με την οποία απειλεί υποτίθεται τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος.

Ακολούθησε πλήθος άρθρων και σχολίων στον τύπο, στο ίδιο περίπου κλίμα, που ζητούσε –με πιο διακριτικό ή αδιάκριτο τρόπο- από τους δικαστές να μην ταράξουν «την πολιτική ηρεμία και το οικονομικό κλίμα».

Αλλά και ο υπουργός Οικονομικών, Γ.Στουρνάρας, δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα, προβαίνοντας σε μία δήλωση, με την οποία θα μπορούσε να κατηγορηθεί για παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, δηλώνοντας σίγουρος για την αθωότητα της Αναστασίας Σακελαρίου του ΤΧΣ, την ώρα που ελέγχεται για τις εισηγήσεις της στο ΤΤ, αντί να περιοριστεί να δηλώσει, όπως θα άρμοζε, ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να κάνει ανεμπόδιστα τη δουλειά της. Κι αυτό, τη στιγμή που ακούγεται ότι και η σύζυγός του συνεργαζόταν με τον Κυρ.Γριβέα που εμπλέκεται στο σκάνδαλο του ΤΤ, ενώ η Δικαιοσύνη ελέγχει κι άλλους στενούς φίλους του (για άλλες υποθέσεις) στους οποίους ο Γ. Στουρνάρας επίσης είχε εμπιστοσύνη, όπως π.χ ο Γιάννος Παπαντωνίου.

Γιατί η Δικαιοσύνη λοιπόν, τολμά τώρα να ελέγξει μερικές από τις «ιερές αγελάδες» του συστήματος, κόντρα στην πολιτική και οικονομική εξουσία που ενοχλείται;

Όλα δείχνουν ότι υπάρχει ένα μέρος των δικαστών που έχει απελευθερωθεί από τις δουλείες του παρελθόντος και προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του, αποδίδοντας δικαιοσύνη. Η ερμηνεία έχει πολλές πτυχές.

Πρώην υπουργός Δικαιοσύνης αναφέρει ότι «Σε μια κοινωνία που έχει βυθιστεί και δεν πιστεύει πλέον στους θεσμούς, κάποιοι δικαστές -και για λόγους αυτοσυντήρησης, αντιλήφθηκαν ότι πρέπει να υπερασπιστούν το όποιο κύρος τους απέμεινε. Επίσης, επειδή και οι ίδιοι υπέστησαν οικονομική ζημιά, ανέπτυξαν κι ένα αίσθημα αλληλεγγύης προς τα μεγαλύτερα θύματα, που βλέπουν ότι είναι οι πιο αδύναμοι πολίτες».

Ο πρώην υπουργός παραδέχεται ότι ο υποκειμενικός αυτός παράγοντας ευνοείται από την πολιτική συγκυρία, που έχει καταστήσει αδύναμη την (άλλοτε παντοδύναμη) κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να έχουν χαλαρώσει οι μηχανισμοί χειραγώγησης της Δικαιοσύνης.

«Η κυβέρνηση αυτή δεν είναι μία σταθερή και ισχυρή κυβέρνηση. Μπορεί να πέσει με ένα φύσημα. Με ένα οποιοδήποτε «ατύχημα». Δεν την παίρνει να θέσει τους μηχανισμούς παρεμπόδισης, γιατί μπορεί να αποκαλυφθεί».

Χαρακτηριστική είναι και η ομολογία στη Βουλή από βουλευτή του ΠΑΣΟΚ ότι όταν τα δύο κόμματα ήταν πανίσχυρα, η Δικαιοσύνη δεν τολμούσε να τους ακουμπήσει.

Έμπειρος νομικός αναφέρει ότι η «ιστορία γράφεται και από πρόσωπα. Μερικοί από τους δικαστές που έχουν αναλάβει τις υποθέσεις αυτές, είναι αξιοπρεπείς προσωπικότητες που θέλουν να υπερασπιστούν το κύρος τους και δεν είναι προσεγγίσιμοι από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Μεγάλο βάρος σηκώνουν στις πλάτες τους και οι νέοι πρωτοδίκες, που σήμερα έχουν μία άλλη κουλτούρα απέναντι στην εξουσία. Υπάρχουν επίσης και αρκετοί που αναφέρονται στην αριστερά, πράγμα σπάνιο παλιότερα».

Η διαπίστωση ότι ένα μέρος των δικαστών, λόγω της κρίσης και των συνεπειών της, έχει απελευθερωθεί, φαίνεται να είναι γενικώς αποδεκτή. Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι ένα, μάλλον μεγαλύτερο, τμήμα, δεν εξακολουθεί να παραμένει δέσμιο. Οι δουλείες και οι δεσμεύσεις είναι πολλές και γνωστές στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και όχι μόνο. «Αν δείτε πόσα παιδιά δικαστικών βρίσκονται στις τράπεζες, θα εκπλαγείτε» αναφέρει πρώην κυβερνητικό στέλεχος.

Το ερώτημα που παραμένει είναι: Οι δικαστικοί που διαθέτουν τη βούληση να υπερασπιστούν το κύρος της Δικαιοσύνης, που έχει καταβαραθρωθεί, καθώς και να ανταποκριθούν στη λαϊκή απαίτηση για απόδοση δικαιοσύνης, θα τα καταφέρουν; Θα μπορέσουν να προχωρήσουν;

«Να δούμε αν θα καταδικαστεί κανένας από όλους αυτούς που διώκονται» λένε όσοι διατηρούν τις επιφυλάξεις τους. «Διαφορετικά», παρατηρούν, «θα φανεί ως μία προσπάθεια να εκτονωθεί απλώς η ένταση, αλλά χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα».

http://www.thepressproject.gr/

Ο Παπαντωνίου δεν κατήγγειλε καμία από τις αμαρτωλές συμβάσεις, αναφέρει ο Ν.Ζήγρας

Ο  Ν. Ζήγρας σε συνέντευξη του στη Realnews αναφέρει για τις εξοπλιστικές προμήθειες:
«Ο κ. Παπαντωνίου δεν κατήγγειλε καμία από τις αμαρτωλές συμβάσεις που βρήκε από τον κ. Τσοχατζόπουλο, αλλά συνέχισε να τις εφαρμόζει. Προφανώς θα βρήκε κάτι ενδιαφέρον σε αυτές αφού δεν βρήκε τίποτε παράνομο», αναφέρει μεταξύ άλλων.
Παράλληλα , κατηγορεί τον Αντ. Κάντα ότι κάλυψε την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Άμυνας και πως δεν μίλησε για το ρόλο του ιδίου και του Σπ. Τραυλού επί υπουργίας Παπαντωνίου.
Τέλος, ο κ. Ζήγρας αναφέρει πως ο άνθρωπος που γνώριζε τους πάντες και τα πάντα για τους εξοπλισμούς και τις μίζες «ο Καμπούρογλου, δήθεν αυτοκτόνησε, ενώ διαφεύγει ο υπ' αριθμόν ένα γνώστης των διαδρομών του χρήματος, ο κ. Φουάντ». «Γι' αυτό ακόμα και σήμερα ο ένας καλύπτει τον άλλον».



http://www.koutipandoras.gr/

Ο Τσίπρας ως 666!

Του Θανάση Καρτερού 
Ο Αντώνης Σαμαράς, αντί για κουραμπιέδες, κέρασε ανήμερα της γιορτής του τους βουλευτές της ΝΔ με... χειροβομβίδες -φραστικές ευτυχώς. Τις οποίες τους κάλεσε να ρίχνουν εναντίον των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλοντας τις σχέσεις τους με την τρομοκρατία και φυσικά τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ αν ο Τσίπρας δρασκελίσει την πόρτα του Μαξίμου.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος από τη δική του πλευρά μιλάει για πέμπτη φάλαγγα της αριστεράς, δίνοντας στα στελέχη του, όπως η Αφροδίτη Αλ Σαλέχ την ευκαιρία να ξεσαλώνουν κυριολεκτικά και να μιλούν για χούντα της αριστεράς. Προετοιμάζουν μάλιστα το κίνημα αντίστασης για την ανατροπή της, οψέποτε προκύψει.
Ο Σίμος Κεδίκογλου πάλι, έχει υψώσει τους τόνους και καταγγέλλει το ΣΥΡΙΖΑ ότι θέλει να βλάψει τη χώρα, ότι συνεργάζεται με ανθελληνικά κόμματα στην Ευρώπη -ακόμα και με κόμματα που δρουν στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο.
Το πρώτο ερώτημα που γεννούν όλα αυτά είναι: Τα πιστεύουν όσοι τα λένε; Πιστεύουν δηλαδή ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πέμπτη φάλαγγα, συνεργάζεται με τρομοκράτες, θέλει συνειδητά να βλάψει την Ελλάδα και άρα πρέπει να το αντιμετωπίσουν με χειροβομβίδες;
Ίσως κάποιοι να τα πιστεύουν -άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και το μυαλό του ακροδεξιού. Στην περίπτωση πάντως αυτή είναι αναγκαία η συνδρομή ψυχιάτρων, γιατί το να βλέπεις τον πολιτικό σου αντίπαλο ως σατανά και 666, τον Τσίπρα ως πεμπτοφαλαγγίτη και τον Δραγασάκη ως τρομοκράτη, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με σένα. Και δίνεις το δικαίωμα σε κάθε λογικό άνθρωπο, όποιο κομματικό Θεό κι αν πιστεύει, να σκεφτεί ότι η άποψή σου αυτή δεν υπηρετεί παρά μια πολιτική του ζουρλομανδύα.
Δεν είναι δυνατό βέβαια να σκεφτεί κάποιος ότι οι επικεφαλής της κυβέρνησης και της εκστρατείας της χειροβομβίδας είναι τόσο μισαλλόδοξοι, ώστε να τους έχει σαλέψει. Διότι ακόμα και η μισαλλοδοξία έχει τα όριά της. Πιο λογικό είναι να σκεφτείς ότι καλλιεργούν το φόβο του ΣΥΡΙΖΑ, βαφτίζοντάς τον κατά περίπτωση και τρομοκράτη, και αντεθνικό, και πέμπτη φάλαγγα, και φίλο των Τούρκων και απειλή για τη δημοκρατία και το ευρώ και ό, τι αποφασίσουν τα ειδικά κέντρα. Σάμπως  φόρο θα πληρώσουν για όσα λένε;
Εδώ όμως προκύπτει ένα δεύτερο ερώτημα: Τι τους ωθεί να γίνονται όλο και πιο επιθετικοί με το ΣΥΡΙΖΑ; Να τον αντιμετωπίζουν με τη λογική της χειροβομβίδας; Να του φορτώνουν όχι λάθη, πολιτικά ατοπήματα, λαϊκισμό και όλα τα γνωστά, αλλά συνειδητή προσπάθεια να βλάψει τη χώρα -περίπου δηλαδή εσχάτη προδοσία; Στις δημοσκοπήσεις και στο κλίμα που διαμορφώνεται στην κοινωνία βρίσκεται η απάντηση. Όσο η πιθανότητα της ήττας τους έρχεται πιο κοντά, τόσο η λογική τους φεύγει πιο μακριά. Διότι ο πανικός ποτέ και πουθενά δεν υπήρξε καλός σύμβουλος. Στην πολιτική ακόμα περισσότερο. Και οι χειροβομβίδες μπορεί να είναι καλές στις μάχες και στα χαρακώματα, αλλά δεν είναι η θέση τους ούτε στην τσέπη, ούτε στη γλώσσα ενός πρωθυπουργού που εμφανίζεται μάλιστα ως ο εγγυητής της ενότητας και της ομαλότητας.
Έτσι φτάνουμε στο τρίτο ερώτημα: Ποιον βοηθά αυτή η ξέφρενη εκστρατεία κατά του ΣΥΡΙΖΑ; Σίγουρα όχι την πολιτική και κοινωνική ομαλότητα -ότι τουλάχιστον έχει μείνει από αυτή. Και επίσης σίγουρα όχι την Ελλάδα, γιατί όταν τα πιο επίσημα χείλη καταγγέλλουν την αξιωματική αντιπολίτευση ως συνεργό της τρομοκρατίας, τότε εμφανίζουν θέλουν δεν θέλουν τη χώρα τους ως αναρχούμενη. Τόσο πολύ μάλιστα, ώστε οι τρομοκράτες να έχουν χωθεί στη Βουλή και να βρίσκονται στα πρόθυρα να σχηματίσουν την πρώτη κυβέρνηση τρομοκρατών παγκοσμίως. Και ενώ οι ίδιοι δίνουν αυτή την εικόνα, καλούν ταυτόχρονα τους ξένους να επενδύσουν στην Ελλάδα της αναρχίας -δεν είναι σχιζοφρενικό;
Μάλλον όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν και τόσο πολύ όσους μιλούν για πέμπτη φάλαγγα και τρομοκράτες. Καλώς. Μήπως όμως η υστερία τους, η έκρηξη μισαλλοδοξίας, οι χειροβομβίδες παντός είδους, βοηθούν τους ίδιους; Τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Άδωνη και τα κόμματα της συγκυβέρνησης;
Από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Διότι το ζήτημα είναι απλό: Δεν μπορούν να ανατρέψουν τους συσχετισμούς που δείχνουν οι δημοκοπήσεις όταν όλα όσα παράγουν και επιταχύνουν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ -φτώχεια, ανεργία, απελπισία, υποτέλεια, τρόικα- τα στηρίζουν, τα διαπράττουν, τα υπερασπίζονται και τα προσυπογράφουν. Και η μόνη ανατροπή που τολμούν είναι η ανατροπή της κοινής λογικής -να πείσουν ότι οι ίδιοι είναι πατριώτες και οι αντίπαλοί τους πέμπτη φάλαγγα!!!
Ο πανικός δεν παράγει παρά πανικό, ηττοπάθεια, αστάθεια, εικόνα κατάρρευσης για τον πανικόβλητο -αυτό είναι κοινό μυστικό. Πώς όμως να καταλάβει εκείνος που ο πανικός τον άρπαξε από το λαιμό ότι οι φωνές και οι τσιρίδες είναι το τελευταίο που θα τον βοηθήσει;
Έτσι κι αλλιώς πάντως, αυτή η πολιτική του ζουρλομανδύα δεν έχει κανένα μέλλον. Διότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν είναι δυνατό να δεχτεί να φορέσουν το ζουρλομανδύα τους και στη χώρα... 

 http://www.koutipandoras.gr/

Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο είναι αθώο. H Hellenic Postbank όμως;

Του Μιχάλη Νικολακάκη*

Ένα χέρι που τοποθετεί ένα νόμισμα σε ένα γουρουνάκι-κουμπαρά: αυτή ήταν η κυρίαρχη αναπαράσταση του Ταχυδρομικού Ταμιευτήριου για δεκαετίες. Τις τελευταίες μέρες όμως, το ΤΤ εμφανίστηκε ξανά στη δημόσια συζήτηση. Αυτή τη φορά ως αντικείμενο διαπλοκής και διαφθοράς, επιβεβαιώνοντας διαδεδομένες αντιλήψεις για την έκταση της διαφθοράς και επικυρώνοντας αντιπολιτικές απόψεις αναφορικά με τη «φυσική» και «αναπόφευκτη» ταύτιση συμφερόντων ανάμεσα στην πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας. Χωρίς να αρνούμαι τις ιδιαίτερες πολιτικές συνθήκες που επενεργούν στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας, θεωρώ ότι η τύχη του θεσμού και οι σημερινές εξελίξεις δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές έξω από τις κυρίαρχες οικονομικές αντιλήψεις που επικράτησαν στην Ελλάδα την περίοδο των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, του εγχειρήματος του εκσυγχρονισμού και των παρεπομένων τους.

Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ξεκίνησε και λειτούργησε ως θεσμός  κεντρικά ενθαρρυνόμνης και κατευθυνόμενης λαϊκής αποταμίευσης. Ως γνωστόν, ιδρύεται το 1900 στην Κρητική Πολιτεία. Με την Ένωση της Κρήτης μεταφέρει την έδρα του στην Αθήνα και βιώνει τις χρυσές του μέρες την περίοδο ακριβώς πριν τη Μεγάλη Οικονομική Κρίση του ’30, που θα σημάνει τη λήξη της πολιτικής σταδιοδρομίας του Ελευθέριου Βενιζέλου. Στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου ο θεσμός καλείται να συμβάλει στην υλοποίηση μεγάλων δημοσίων έργων όπως αυτά που υπάγονταν στο Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας, η Λίμνη του Μαραθώνα κλπ. Την περίοδο εκείνη ο θεσμός ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με το αίτημα του βενιζελικού αστικού εκσυγχρονισμού, δίνοντας απαντήσεις στα ζητήματα που προξενούσε η απουσία μεγάλων συγκεντρώσεων κεφαλαίου, απαραίτητων για την προώθηση μεγάλων έργων σε συνεργασία του κράτους με το ιδιωτικό κεφάλαιο. Το κράτος αναλάμβανε να ενθαρρύνει τη λαϊκή αποταμίευση και να τη διοχετεύσει στις κατευθύνσεις όπου οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της εποχής έκριναν σκόπιμο.

Η ιστορία του θεσμού ακολουθεί αντίστοιχη πορεία τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Οι δραστηριότητες του ΤΤ περιστρέφονται γύρω από τη δανειοδότηση δημοσίων έργων, καθώς και  την αντιμετώπιση του οξύτερου προβλήματος που αντιμετωπίζει η μεταπολεμική Ελλάδα: την παροχή στεγαστικής πίστης για την «θεραπεία» του οικιστικού προβλήματος.

***

Η πορεία της ουσιαστικής αλλαγής των λειτουργιών του ΤΤ εκκινεί από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Είναι η εποχή που η λαϊκή αποταμίευση ενθαρρύνεται πολιτικά να κατευθυνθεί προς το Χρηματιστήριο, το οποίο αποτελεί πια τον θεσμό που κατεξοχήν συμβολίζει το νέο κυρίαρχο οικονομικό δόγμα. Αν μέχρι τότε το ΤΤ αποτελούσε μορφή συσσώρευσης κεφαλαίου προς κοινωνικά συνομολογημένους σκοπούς, η λειτουργία αυτή ατονεί και παρουσιάζεται ως αναχρονιστική. Σε μια απελευθερωμένη και διεθνοποιημένη αγορά χρήματος, η εκάστοτε πολιτική ηγεσία δεν έφερε πλέον το βάρος για τη δημιουργία εκείνων των μορφών εσωτερικής μικροσυσσώρευσης που θα εξυπηρετούσαν τις αναγκαιότητες της κοινωνίας και της οικονομίας. Η απεριόριστη επέκταση του τραπεζικού τομέα παρουσιαζόταν να δίνει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, γι’ αυτό και ο προτεινόμενος εκσυγχρονισμός του οργανισμού γίνεται μέσα από τη μετατροπή του το 2002 σε κανονική τράπεζα και το 2006 με την προώθηση της ιδιωτικοποίησής του διά της εισαγωγής του στο Χρηματιστήριο.

 Μέχρι εδώ, η παραπάνω ιστορία δεν μιλάει για τη διαφθορά ενός δημόσιου οργανισμού μέσα από την επέμβαση των πολιτικών ελίτ. Κάνει λόγο όμως για τη μετατόπιση της πίστης των πολιτικών ελίτ από την ιδέα ότι το κράτος είναι επιφορτισμένο με τον ρόλο της συγκρότησης και λειτουργίας αναπτυξιακών θεσμών, προς την αντίληψη ότι όλα τα σημαίνοντα αναπτυξιακά ερωτήματα μπορούν να απαντηθούν άπαξ και η αγορά χρήματος απελευθερωθεί.

Το 2008, χρονιά από την οποία εκκινεί το  πόρισμα του εισαγγελέα των ημερών που διανύουμε, το ΤΤ μετονομάζεται σε Hellenic Post Bank, επεκτείνοντας τις δραστηριότητές του. Βασική καινούργια δραστηριότητα είναι η εμπλοκή του –και συνάμα η κατεύθυνση δυνητικών μικροαποταμιευτών– στην αγορά χρηματοπιστωτικών παραγώγων, προϊόντων που συνολικά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα έτεινε να αποφεύγει.  Ταυτόχρονα, όπως μάθαμε πρόσφατα, ξεκινάει η  παροχή δανείων χωρίς μηχανισμούς εξασφάλισης και εξέτασης της αναπτυξιακής σημασίας των διαφορετικών επενδύσεων. Μια νέα εποχή φαίνεται να ανατέλλει για τον θεσμό, καθώς οι συσσωρευμένες λαϊκές αποταμιεύσεις εξυπηρετούν τον αυτοσκοπό της ταχύτερης κυκλοφορίας του χρήματος, χωρίς να θεραπεύουν συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες.

Η τελική πώλησή του ΤΤ στην Eurobank το 2013, μέσω της διάσπασής του σε «καλό» και «κακό» τμήμα είχε ουσιαστικά επιταχυνθεί από το κούρεμα του PSI και την προηγούμενη επέκτασή του για την εξαγορά της Αspis Bank. Η εξέλιξη αυτή, όμως, δεν μπορεί να ερμηνευτεί απόλυτα ως αποτέλεσμα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης. Κι αυτό γιατί, από τη μία, κατά την προηγούμενη περίοδο, αυτή της χρηματοπιστωτικής επέκτασης, η διοχέτευση  των δανείων προς συγκεκριμένες επενδύσεις ή καταναλωτικά δάνεια δεν εξυπηρετούσε κάποια αναπτυξιακή φιλοσοφία: αυτή καθαυτή η επιτάχυνση της διακίνησής τους αποτελούσε το πολιτικό σκεπτικό της ηγεσίας του οργανισμού. Και, από την άλλη, αν και ο οργανισμός παρουσιάστηκε ως ζημιογόνος για να επιταχυνθεί η συγχώνευσή του, αυτό εξυπηρετούσε μια ευρύτερη, ευρωπαϊκής πλέον κλίμακας, πρόθεση αναμόρφωσης των εθνικών τραπεζών προς την κατεύθυνση ενός πιο συγκεντροποιημένου, και άρα πολιτικά ελεγχόμενου, τραπεζικού συστήματος

Όλα αυτά δεν σημαίνουν, βέβαια, ότι το «αμαρτωλό τρίγωνο» (πολιτική εξουσία-τράπεζες-media) αποτελεί αποκύημα της υποτιθέμενης «λαϊκιστικής» ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε άλλο. Τα παραπάνω, ωστόσο, συνιστούν τις λογικές και απαραίτητες προϋποθέσεις για την εμπέδωση και την εμβάθυνση ενός τέτοιου τρόπου λειτουργίας νευραλγικών οικονομικών θεσμών πάνω στην κληρονομιά ενός πελατειακού κομματικού συστήματος. Αν τα αγνοήσουμε, κινδυνεύουμε να θεωρήσουμε ότι το σκάνδαλο του ΤΤ, θεσμού που κάποτε σχετιζόταν με τον δημόσιο τομέα, επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα απομάκρυνσης του Δημόσιου από οποιαδήποτε λειτουργία σχεδιασμού, συντονισμού και καθοδήγησης της οικονομίας – την ώρα που αποκαλύπτει ακριβώς το αντίθετο: ότι, δηλαδή, η στιγμή που οι πολιτικές ελίτ στρατεύονταν στην κατεύθυνση της απόσυρσης του κράτους από τις οικονομικές του λειτουργίες ήταν και η στιγμή που η απεριόριστη πρόσβαση στο πολιτικό σύστημα του κάθε καναλάρχη, μεγαλοεργολάβου ή εφοπλιστή νοηματοδοτούσε το κοινό σημαίνον του «δημοσίου συμφέροντος» με το πραγματικό περιεχόμενο της εξυπηρέτησης του εύκολου και αβασάνιστου πλουτισμού του μεμονωμένου επιχειρηματία.

*Ο Μιχάλης Νικολακάκης  είναι δρ κοινωνιολογίας, επιστημονικός συνεργάτης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας  του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλέξης δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δώσει σκληρή και ανελέητη μάχη.

Του Γιώργου Δελαστίκ 

Με τους χειρότερους οιωνούς για την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου αλλά και για την Ελλάδα, εξαιτίας της ολέθριας μνημονιακής πολιτικής τους που δεν αφήνει τίποτα όρθιο, άρχισε το 2014. Το σημαντικότερο είναι πως σοβαρά γερμανικά έντυπα απαξιώνουν πλήρως τους ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, γεγονός που υποδηλώνει ότι τους θεωρούν ήδη πολιτικά «τελειωμένους».
Το Βερολίνο, με τη συνήθη στους Γερμανούς μεθοδικότητα, δείχνει να προσανατολίζεται στην επόμενη κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ, όποτε κι αν αυτή αναλάβει την εξουσία.
«Ο κατά τη φαντασία του θεραπευμένος (!)» ήταν ο τίτλος του αναφερόμενου στον Αντώνη Σαμαρά πασίγνωστου πλέον στην Ελλάδα δημοσιεύματος του γερμανικού περιοδικού Der Spigel.Το δημοσίευμα συνοδευόταν, μάλιστα, από μια κακόβουλα επιλεγμένη φωτογραφία για να επιτείνει την υπόσκαψη του κύρους του, καθώς τον εμφάνιζε να χαμογελά κατά τρόπο που να θυμίζει άτομο με νοητική υστέρηση!
Την αποδόμηση του Ευάγγελου Βενιζέλου ανέλαβε η φίλα προσκείμενη προς τους σοσιαλδημοκράτες εφημερίδα Suddeutsche Zeitung. Χαρακτηρίζει ως «την καλύτερη επίδοση του» το… «διακριτικό πραξικόπημα (!)» με το οποίο «ανέτρεψε τον αποδυναμωμένο πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου για να αναλάβει λίγο αργότερα την ηγεσία των σοσιαλιστών» του ΠΑΣΟΚ.
Όταν οι Γερμανοί χαρακτηρίζουν τον έναν «κατά φαντασίαν θεραπευθέντα» και τον άλλον «πραξικοπηματία», είναι φανερό ότι αποκλείεται πλέον να επενδύουν πολιτικά στους αρχηγούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όσο υπάκουοι κι αν είναι αυτοί στις εντολές της καγκελαρίας.

Αυταπάτες ΣΥΡΙΖΑ

Η αλήθεια είναι πως ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ άρχισε το 2014 με τους καλύτερους οιωνούς. Η ανεξαρτητοποίηση του τέως βουλευτή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Πέτρου Τατσόπουλου -ουσιαστικά, δηλαδή, το επίσημο πέρασμα του στο κυβερνητικό στρατόπεδο- δεν πρόκειται να προκαλέσει πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς είναι αμφίβολο αν ο Τατσόπουλος είχε έστω και έναν ψηφοφόρο του κόμματος (εξαιρουμένων προσωπικών του φίλων και συγγενών του) που να επιθυμούσε την παραμονή του στον ΣΥΡΙΖΑ!
Η περίπτωση Τατσόπουλου αφορά σ’ ένα πρόσωπο ανύπαρκτου πολιτικού βάρους, σύμφωνοι. Θα ήταν χρήσιμο όμως αν λειτουργούσε ως ξυπνητήρι αφύπνισης των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που βαυκαλίζονται με την αυταπάτη ότι ο δρόμος του κόμματος τους προς την ανάληψη της εξουσίας είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Πλανώνται πλάνην οικτράν.
Σε αντίθεση με τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου που είχαν ξαπλώσει και απλώς περίμεναν να πέσει η εξουσία στα χέρια τους (όπως και πραγματικά έγινε), ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δώσει σκληρή και ανελέητη μάχη. Μάχη έξω από το Κοινοβούλιο, στους δρόμους, στο μαζικό κίνημα.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ σταυρώσει τα χέρια και απλώς βγάζει ανακοινώσεις για διάφορα γεγονότα ή κάνουν προφορικές παρεμβάσεις οι βουλευτές του με τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εμφανίσεις και δηλώσεις, τον περιμένουν πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις.
Οι Σαμαράς και Βενιζέλος θα κάνουν τα πάντα -κυριολεκτικά τα πάντα!- για να παραμείνουν στην εξουσία. Είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής ή θανάτου γι’αυτούς το να κρατήσουν με οποιοδήποτε μέσο την εξουσία. Όχι, φυσικά, για πολιτικούς λόγους, αλλά για λόγους προσωπικού συμφέροντος προκειμένου να αποφύγουν περιπέτειες σαν αυτές του Άκη Τσοχατζόπουλου.

Γενική πολιτική κρίση

Στον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε νιρβάνα. «Προβάρουν υπουργικά κοστούμια» και κανένα από τα στελέχη του δεν θέλει να πάει για δήμαρχος πουθενά για να είναι… ελεύθερο να «αξιοποιηθεί» σε υπουργική ή, έστω, σε κάποια άλλη κυβερνητική θέση! Μοιράζουν κατά φαντασίαν τα υπουργεία της κυβέρνησης τους!
Προφανώς δεν αντιλαμβάνονται ότι η λυσσώδης μάχη του Σαμαρά και του Βενιζέλου να κρατήσουν την εξουσία είναι η πραγματική αιτία που συνδέει σε πολιτικό επίπεδο τα επιλεγμένα σκάνδαλα που δημοσιοποιούνται και για τα οποία παρέχονται στοιχεία από τις κυβερνητικές μυστικές υπηρεσίες, με στόχο σε πολιτικό επίπεδο να πλήξουν τους εσωκομματικούς αντιπάλους τους (καραμανλικούς, παπανδρεϊκούς, εκσυγχρονιστές και άλλους), ανεξαρτήτως των ποινικών ευθυνών που θα τους καταλογίσει η Δικαιοσύνη.
Η αντίδραση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι επίσης κατά την άποψη μας σε πολιτικό επίπεδο η βαθύτερη αιτία της αποχώρησης Τατσόπουλου από τον ΣΥΡΙΖΑ, της διαφωνίας βουλευτών των Ανεξάρτητων Ελλήνων με τη στρατηγική επιλογή του Πάνου Καμμένου για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, της κρίσης στην ηγεσία και την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΔΗΜΑΡ που την προκάλεσαν όσα στελέχη της είναι ταγμένα υπέρ της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
Το πολιτικό κατεστημένο αμύνεται με νύχια και με δόντια και προκαλεί γενική πολιτική κρίση σε όλα τα κόμματα προκειμένου να διασωθεί.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η συνεχιζόμενη διαδικασία φυλάκισης σταδιακά όλων των βουλευτών και ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής. Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι συνιστά ύψιστη πολιτική προτεραιότητα για τη ΝΔ η απαγόρευση καθόδου στις ευρωεκλογές της Χρυσής Αυγής προκειμένου να υπάρχουν ελπίδες επιβίωσης της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Βίαιες ανακατατάξεις

Σαν να μην έφτανε η απειλούμενη κατάρρευση όλων των συνιστωσών του πολιτικού σκηνικού, τα σκάνδαλα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να πληγούν οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Σαμαρά και του Βενιζέλου προκαλούν εκνευρισμό και στο οικονομικό κατεστημένο.
Δεν είναι αβάσιμη η ανησυχία αυτή. Οσο προσεκτικά κι αν επιλέγονται οι σκανδαλώδεις υποθέσεις μιζών στους εξοπλισμούς, παράνομων δανειοδοτήσεων κ.λπ. που προωθεί η κυβέρνηση, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι κανένας από τους κατηγορούμενους δεν θα καρφώσει κάποιους για να σώσει το τομάρι του – ειδικά σε μια εποχή ανατροπής των πάντων, όπως αυτή που διανύουμε.
Πόσω μάλλον που σήμερα και η Γερμανία επιτίθεται με σφοδρότητα εναντίον της ελληνικής οικονομικής ελίτ χαρακτηρίζοντας την ανίκανη, διεφθαρμένη, απρόθυμη να συμμετάσχει στη διάσωση της χώρας και όλα τα παρόμοια, με σαφή στόχο να δημιουργήσει μια γερμανόδουλη, γερμανοφρονα, δική της ηγεμονική πτέρυγα του ελληνικού κατεστημένου.
Αυτό δεν οφείλεται, φυσικά, στην αδιαμφισβήτητη διαφθορά της υφιστάμενης ελίτ της Ελλάδας και στον «πόνο» των Γερμανών να διορθώσουν αυτή την κατάσταση. Κάθε άλλο. Η ωμή αλήθεια είναι ότι το Βερολίνο εκτιμά σωστά πως τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας των κορυφαίων ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων σήμερα είναι με τις ΗΠΑ λόγω του αντικειμένου τους (ναυτιλία, ενέργεια) και όχι με τη Γερμανία!
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα πολιτικής κατάρρευσης και οικονομικών ανακατατάξεων, με τις ΗΠΑ και τη Γερμανία να θέλουν να ελέγξουν την ελληνική αστική τάξη η καθεμιά για τα δικά της συμφέροντα, είναι απολύτως δικαιολογημένος ο εκνευρισμός του κατεστημένου της χώρας μας για το τι θα γίνει με τις δραστηριότητες και τα συμφέροντα του.

Τελευταία χρονιά

Στο πλαίσιο αυτό, η ελληνική οικονομική ελίτ το τελευταίο που θα επιθυμούσε θα ήταν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με «αδοκίμαστους» στις μπίζνες υπουργούς – με υπουργούς που πρέπει να δοκιμάσει για να δει αν εξαγοράζονται, πόσο γρήγορα μπορούν να διαφθαρούν, αν οι ιδεολογικές «αγκυλώσεις» συνιστούν εμπόδιο στο να παίρνουν μίζες κι όλα αυτά τα… ενοχλητικά και χρονοβόρα προβλήματα γι’ αυτούς.
Οι Έλληνες επιχειρηματίες αποκλείεται, δηλαδή, να προωθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία. Αν όμως η λαϊκή του επιρροή είναι ασταμάτητη, θα προσαρμοστούν στα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, έχοντας προηγουμένως προσπαθήσει να μην εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κόσμος και μόνο θα εκλέξει τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διορθώσει την τακτική που ακολουθεί τελευταία, η οποία αποσκοπεί στο να καθησυχάσει τους κορυφαίους εκπροσώπους του κατεστημένου και να τους πείσει ότι δεν θα κυβερνήσει με τρόπο που να θέτει σε κίνδυνο τα συμφέροντα τους.
Ο κόσμος θέλει να απαλλαγεί οπωσδήποτε από την «πολιτική χολέρα» της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ για να πετύχει την απομάκρυνση από την εξουσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν κάνει τίποτα για να εμπνεύσει τον ελληνικό λαό, να του δώσει όραμα, να αυξήσει τη μαχητικότητα του, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Αυτά προοιωνίζονται αυξανόμενες δυσκολίες για την κατάκτηση της εξουσίας.

ΕΠΙΚΑΙΡΑ

 http://anemosantistasis.blogspot.com/

Οι Τούρκοι καθυστερούν την έκδοση του Φιλιππίδη γιατί διαπραγματεύονται την έκδοση δύο πρακτόρων της ΜΙΤ και ενός Κούρδου τρομοκράτη

Σύμφωνα με πληροφορίες του iefimerida, η έκδοση του Αγγελου Φιλιππίδη που κρατείται στις τουρκικές φυλακές του Μάλτεπε, ενδέχεται να καθυστερήσει διότι οι τουρκικές δικαστικές Αρχές, διαπραγματεύονται την ανταλλαγή του πρώην διοικητή του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, με δύο πράκτορες της ΜΙΤ και έναν Κούρδο τρομοκράτη, οι οποίοι κρατούνται στις ελληνικές φυλακές.

Ο Αγγελος Φιλιππίδης, ενδέχεται να μείνει ακόμη για αρκετές ημέρες στις φυλακές του Μάλτεπε, οι οποίες έχουν πολύ κακή φήμη και θεωρούνται από τις πιο «σκληρές» στην Τουρκία, καθώς οι τουρκικές Αρχές επιθυμούν να ικανοποιηθεί ένα πάγιο αίτημα τους προς τις ελληνικές Αρχές: την έκδοση ορισμένων Τούρκων ή κουρδικής καταγωγής κρατουμένων και σύμφωνα με πληροφορίες, αναμένεται να παίξουν «σκληρό πόκερ» με τις ελληνικές Αρχές, έχοντας ως «άσο στο μανίκι τους», τον πρώην διοικητή του ΤΤ.

Ο ίδιος ο Αγγελος Φιλιππίδης πάντως, είπε στον αδελφό του Αλέξανδρο που τον επισκέφθηκε στο Μάλτεπε σύμφωνα με την RealNews: «Είμαι ψυχολογικά δυνατός γιατί έχω όλες τις αποδείξεις».

Πηγή: iefimerida.gr 

Χειροβομβίδες στον ΣΥΡΙΖΑ Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Τι είδους άνθρωπος μπορεί να παροτρύνει άλλους ανθρώπους που πάνε να τον επισκεφτούν για την ονομαστική του εορτή να μπαίνουν στα καφενεία και να ρίχνουν χειροβομβίδες; Είναι το είδος του ανθρώπου που ονομάζεται Αντώνης Σαμαράς και είναι πρωθυπουργός της δύστυχης Ελλάδας. Πήγαν οι βουλευτές του να του πουν χρόνια πολλά κι αντί να τους ζητήσει να κάνουν καλά τη δουλειά τους, να φροντίσουν τις εκλογικές τους περιφέρειες, να βοηθήσουν κανέναν που πεινάει και κρυώνει, τους ζήτησε ο αθεόφοβος να πολεμήσουν την Αριστερά με κάθε μέσο. «Όταν ήμουνα βουλευτής Μεσσηνίας, έμπαινα στα καφενεία με χειροβομβίδες στην τσέπη», είπε ο Σαμαράς. Και σε ποιον έριχνε τις χειροβομβίδες; Προφανώς στο ΠΑΣΟΚ, με το οποίο σήμερα είναι λιποδερματομυική μάζα που περιβάλλει την απόληξη του παχέος εντέρου και βρακί και άντε να ξεχωρίσεις ποιος είναι ποιος.

Να ρίχνετε χειροβομβίδες στον ΣΥΡΙΖΑ, χειροβομβίδες φονικές, διέταξε ο Σαμαράς. Να τους λέτε ότι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν σχέση με την τρομοκρατία, σας έχει στείλει το σχετικό υλικό η κ. Ασημακοπούλου. Τους έστειλε το υλικό η Άννα Μισέλ αλλά απ' ό,τι φαίνεται οι βουλευτές την έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, που, αν δεν είναι τουλάχιστον Πράντα τα υποδήματα, η προσβολή είναι βαριά και ανεπίτρεπτη για μια βαφτιστήρα Κοκού.

Να ρίχνετε και άλλες χειροβομβίδες, συνέχισε ο εορταζόμενος, να λέτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζεται με κόμματα της κατεχόμενης Κύπρου, να λέτε ότι αυτοί σκότωσαν Έλληνες. Αντί άλλης απαντήσεως παραθέτουμε παλαιότερο σχόλιο των "Νέων": «Φοβάμαι ότι ο κ. Κεδίκογλου έχει υποπέσει σε σφάλμα. Θυμίζω ότι τα τουρκοκυπριακά κόμματα είναι αναγνωρισμένα από τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου του 1960 ως κόμματα της Κύπρου. Εξάλλου, οι εκπρόσωποι τους έχουν επαφές όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και στην Ελλάδα, καθώς και σε πολλές χώρες της Ε.Ε. Υπογραμμίζω ότι το κυβερνών στα Κατεχόμενα Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα ανήκει στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα». Στην ίδια ομάδα που ανήκει και το ΠΑΣΟΚ, συμπληρώνουμε εμείς.

Ο Σαμαράς ζητάει από τους βουλευτές του να γυρνάνε στα καφενεία και να λένε στον κόσμο ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελείται από τρομοκράτες και προδότες. Μπορείς να το πεις και κάλεσμα σε εμφύλιο, μπορείς να το πεις και προετοιμασία για πραξικόπημα. Μπορείς να το πεις και παραλήρημα ενός ακροδεξιού πολιτικού, που ανδρώθηκε στα τάγματα εφόδου της Ν.Δ., σε αυτούς που αργότερα δολοφόνησαν τον Τεμπονέρα. Τι να περιμένεις από τον επίγονο των Κενταύρων και των Ρέιντζερ, από τον βουλευτή που έφυγε τελευταίος από τις γιορτές μίσους του Μελιγαλά, από τον άνθρωπο που απεχθάνεται όσα παιδιά δεν έχουν το ίδιο χρώμα με τα δικά του παιδιά και θέλει να τα διώξει από τους παιδικούς σταθμούς.

Ναι, κυρίες μου και κύριοι, μας κυβερνάει ο Αντωνάκης ο Βομβιστής της Πύλου. Και εις ανώτερα.

http://www.avgi.gr/

Πως θα παρακρατείται ο φόρος στις συντάξεις

Προκαταβολική είσπραξη προβλέπει η νέα διάταξη νόμου

Προκαταβολικά, κάθε μήνα, θα πληρώνουν και οι συνταξιούχοι το φόρο για το εισόδημα τους.  Το υπουργείο Οικονομικών θέτει σε ισχύ διάταξη νόμου με την οποία προβλέπεται η αλλαγή στον τρόπο παρακράτησης του φόρου επί των συντάξεων καθώς μέχρι σήμερα γινόταν ξεχωριστή παρακράτηση για την κύρια σύνταξη και άλλη για τις επικουρικές συντάξεις και τα λοιπά βοηθήματα.

 Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα ο συνταξιούχος που λαμβάνει κύρια και επικουρική σύνταξη να διαπιστώσει του επόμενους μήνες στον τραπεζικό του λογαριασμό μειωμένη σύνταξη λόγω αύξησης της παρακράτησης φόρου.

Αρμόδιος παράγοντας του υπουργείου Οικονομικών δηλώνει στο «Βήμα» ότι με αυτή την διαδικασία εναρμονίζονται μισθωτοί και συνταξιούχοι στον τρόπο που γίνεται η παρακράτηση του φόρου στα εισοδήματά τους. Όμως το βέβαιο είναι ότι το υπουργείο Οικονομικών εξασφαλίζει και κάτι ακόμη. Δεν θα δίνει τη δυνατότητα στον συνταξιούχο όταν εκκαθαριστεί η δήλωσή του να πληρώσει το φόρο σε 12 δόσεις ή κάποια δόση να μην την πληρώσει καθόλου αφού όλα θα έχουν εισπραχθεί προκαταβολικά απευθείας από το ποσό της σύνταξης.

Ουσιαστικά το υπουργείο Οικονομικών βάζει τέλος στις ληξιπρόθεσμες οφειλές που δημιουργούσαν μέχρι σήμερα οι συνταξιούχοι με κύρια και επικουρική σύνταξη και οι οποίοι καλούνταν με την ολοκλήρωση της εκκαθάρισης της φορολογικής δήλωσής τους να πληρώσουν έναν πρόσθετο φόρο 700, 1.200 ή και 2.000 ευρώ κατά περίπτωση.

Με το νέο σύστημα, όταν ο συνταξιούχος υποβάλλει φορολογική δήλωση το 2015 για τα εισοδήματα του 2014 κανονικά δεν θα πρέπει να πληρώσει ούτε ένα ευρώ παραπάνω φόρο για τις συντάξεις που έλαβε. Δεν θα συμβεί όμως το ίδιο και για τις συντάξεις που θα δηλώσει στη φορολογική δήλωση του 2014 (εισοδήματα 2013), καθώς εφέτος θα κληθεί να πληρώσει πρόσθετο φόρο για το περυσινό εισόδημα αλλά και αυξημένο φόρο κάθε μήνα λόγω της νέας παρακράτησης του φόρου.

Τα πράγματα αναμένεται να ομαλοποιηθούν από το 2015 όταν ο συνταξιούχος κάθε μήνα θα πληρώνει τον φόρο που του αναλογεί και κατά την υποβολή της φορολογικής δήλωσης δεν θα πληρώνει επιπλέον φόρο καθώς το εκκαθαριστικό θα βγάζει μηδενικό αποτέλεσμα.

Όμως, εφέτος, εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι θα διαπιστώσουν γενναία μείωση της σύνταξής τους για «τεχνικούς λόγους» όπως τους χαρακτηρίζουν αρμόδια στελέχη του υπουργείου Οικονομικών.

Μέχρι το τέλος του 2013, οι κρατήσεις Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών υπολογίζονταν αυτοτελώς από κάθε ασφαλιστικό ταμείο για τις συντάξεις που αυτό κατέβαλε στους ασφαλισμένους του. 

Για τις κύριες συντάξεις, ο υπολογισμός των μηνιαίων κρατήσεων Φ.Μ.Υ. γινόταν με βάση την κλίμακα φορολογίας εισοδήματος των μισθωτών και των συνταξιούχων (συντελεστές 22%, 32% και 42%), ενώ για τις επικουρικές συντάξεις και τα λοιπά βοηθήματα που λαμβάνουν οι συνταξιούχοι από ταμεία επικουρικά, αρωγής κ.λπ. ίσχυε ξεχωριστή κλίμακα με πολύ πιο χαμηλούς συντελεστές 5% εφόσον το ποσό των επικουρικών συντάξεων κ.λπ. δεν υπερέβαινε τα 2.500 ευρώ σε ετήσια βάση, 10% εφόσον το ποσό των επικουρικών συντάξεων ήταν σε ετήσια βάση από 2.500 ευρώ έως 4.500 ευρώ και 15% εφόσον το ποσό των επικουρικών συντάξεων ήταν σε ετήσια βάση μεγαλύτερο των 4.500 ευρώ.

Από την 1^η-1-2014, τίθενται πλέον σε ισχύ οι διατάξεις του νέου Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος, σύμφωνα με τις οποίες ο Φόρος Μισθωτών Υπηρεσιών που πρέπει να παρακρατείται κάθε μήνα από τις μηνιαίες αποδοχές των συνταξιούχων θα υπολογίζεται ενιαία, στο άθροισμα κύριων και επικουρικών συντάξεων, με βάση την κλίμακα φόρου εισοδήματος των μισθωτών και των συνταξιούχων.

Σε ποσοστά οι μειώσεις που θα υποστούν τα συνολικά καθαρά ποσά αποδοχών μεγάλου αριθμού συνταξιούχων αναμένεται να κυμανθούν από 2,8% έως και 7,5% και σε απόλυτα νούμερα έως 200 ευρώ το μήνα.

 Το υπουργείο Οικονομικών θέτει σε ισχύ διάταξη νόμου με την οποία προβλέπεται η αλλαγή στον τρόπο παρακράτησης του φόρου επί των συντάξεων καθώς μέχρι σήμερα γινόταν ξεχωριστή παρακράτηση για την κύρια σύνταξη και άλλη για τις επικουρικές συντάξεις και τα λοιπά βοηθήματα.

 Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα ο συνταξιούχος που λαμβάνει κύρια και επικουρική σύνταξη να διαπιστώσει του επόμενους μήνες στον τραπεζικό του λογαριασμό μειωμένη σύνταξη λόγω αύξησης της παρακράτησης φόρου.

Αρμόδιος παράγοντας του υπουργείου Οικονομικών δηλώνει στο «Βήμα» ότι με αυτή την διαδικασία εναρμονίζονται μισθωτοί και συνταξιούχοι στον τρόπο που γίνεται η παρακράτηση του φόρου στα εισοδήματά τους. Όμως το βέβαιο είναι ότι το υπουργείο Οικονομικών εξασφαλίζει και κάτι ακόμη. Δεν θα δίνει τη δυνατότητα στον συνταξιούχο όταν εκκαθαριστεί η δήλωσή του να πληρώσει το φόρο σε 12 δόσεις ή κάποια δόση να μην την πληρώσει καθόλου αφού όλα θα έχουν εισπραχθεί προκαταβολικά απευθείας από το ποσό της σύνταξης.

Ουσιαστικά το υπουργείο Οικονομικών βάζει τέλος στις ληξιπρόθεσμες οφειλές που δημιουργούσαν μέχρι σήμερα οι συνταξιούχοι με κύρια και επικουρική σύνταξη και οι οποίοι καλούνταν με την ολοκλήρωση της εκκαθάρισης της φορολογικής δήλωσής τους να πληρώσουν έναν πρόσθετο φόρο 700, 1.200 ή και 2.000 ευρώ κατά περίπτωση.

Με το νέο σύστημα, όταν ο συνταξιούχος υποβάλλει φορολογική δήλωση το 2015 για τα εισοδήματα του 2014 κανονικά δεν θα πρέπει να πληρώσει ούτε ένα ευρώ παραπάνω φόρο για τις συντάξεις που έλαβε. Δεν θα συμβεί όμως το ίδιο και για τις συντάξεις που θα δηλώσει στη φορολογική δήλωση του 2014 (εισοδήματα 2013), καθώς εφέτος θα κληθεί να πληρώσει πρόσθετο φόρο για το περυσινό εισόδημα αλλά και αυξημένο φόρο κάθε μήνα λόγω της νέας παρακράτησης του φόρου.

Τα πράγματα αναμένεται να ομαλοποιηθούν από το 2015 όταν ο συνταξιούχος κάθε μήνα θα πληρώνει τον φόρο που του αναλογεί και κατά την υποβολή της φορολογικής δήλωσης δεν θα πληρώνει επιπλέον φόρο καθώς το εκκαθαριστικό θα βγάζει μηδενικό αποτέλεσμα.

Όμως, εφέτος, εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι θα διαπιστώσουν γενναία μείωση της σύνταξής τους για «τεχνικούς λόγους» όπως τους χαρακτηρίζουν αρμόδια στελέχη του υπουργείου Οικονομικών.

Μέχρι το τέλος του 2013, οι κρατήσεις Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών υπολογίζονταν αυτοτελώς από κάθε ασφαλιστικό ταμείο για τις συντάξεις που αυτό κατέβαλε στους ασφαλισμένους του. 

Για τις κύριες συντάξεις, ο υπολογισμός των μηνιαίων κρατήσεων Φ.Μ.Υ. γινόταν με βάση την κλίμακα φορολογίας εισοδήματος των μισθωτών και των συνταξιούχων (συντελεστές 22%, 32% και 42%), ενώ για τις επικουρικές συντάξεις και τα λοιπά βοηθήματα που λαμβάνουν οι συνταξιούχοι από ταμεία επικουρικά, αρωγής κ.λπ. ίσχυε ξεχωριστή κλίμακα με πολύ πιο χαμηλούς συντελεστές 5% εφόσον το ποσό των επικουρικών συντάξεων κ.λπ. δεν υπερέβαινε τα 2.500 ευρώ σε ετήσια βάση, 10% εφόσον το ποσό των επικουρικών συντάξεων ήταν σε ετήσια βάση από 2.500 ευρώ έως 4.500 ευρώ και 15% εφόσον το ποσό των επικουρικών συντάξεων ήταν σε ετήσια βάση μεγαλύτερο των 4.500 ευρώ.

Από την 1^η-1-2014, τίθενται πλέον σε ισχύ οι διατάξεις του νέου Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος, σύμφωνα με τις οποίες ο Φόρος Μισθωτών Υπηρεσιών που πρέπει να παρακρατείται κάθε μήνα από τις μηνιαίες αποδοχές των συνταξιούχων θα υπολογίζεται ενιαία, στο άθροισμα κύριων και επικουρικών συντάξεων, με βάση την κλίμακα φόρου εισοδήματος των μισθωτών και των συνταξιούχων.

Σε ποσοστά οι μειώσεις που θα υποστούν τα συνολικά καθαρά ποσά αποδοχών μεγάλου αριθμού συνταξιούχων αναμένεται να κυμανθούν από 2,8% έως και 7,5% και σε απόλυτα νούμερα έως 200 ευρώ το μήνα.