Δεν ισχύουν τα... 600 δις του Σώρρα - Πώς πίστεψαν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες;

Με τη... σφραγίδα του υπουργείου Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών αποδεικνύεται ότι ήταν απάτη το «έμβασμα» των 600 δισ. δολαρίων που έθεσαν στη διάθεση της ελληνικής κυβέρνησης οι «δωρητές» Αρτέμης Σώρρας και Εμμανουήλ Λαμπράκης, προκειμένου να διαγράψει το δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος, σύμφωνα με το Εθνος της Κυριακής.

Σε έγγραφο του γενικού επιθεωρητή του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, το οποίο εστάλη στην Τράπεζα της Ελλάδος, γίνεται λόγος για «προϊόν απάτης» και συνιστάται στην ελληνική πλευρά να «επικοινωνήσει με τις διωκτικές αρχές».

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι έγκληση για συκοφαντική δυσφήμηση, που κατέθεσαν οι δύο «δωρητές» κατά στελεχών της Τράπεζας της Ελλάδος αλλά και κατά του «Εθνους» απορρίφθηκε από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών ως αβάσιμη.

Πιο αναλυτικά, τον Σεπτέμβριο του 2012 ο κ. Σώρρας παρουσιάστηκε ως νόμιμος κάτοχος έξι χρεωστικών ομολόγων του αμερικανικού Δημοσίου συνολικού ύψους 600 δισ. δολαρίων. Από κοινού με τον κ. Λαμπράκη και μέσω της οργάνωσης END (End National Debt) κατέθεσαν επίσημη πρόταση στην ελληνική κυβέρνηση για τη δανειοδότηση της Ελλάδας, με σκοπό την αποπληρωμή του χρέους. Η επιστολή τους κοινοποιήθηκε στον πρωθυπουργό, στον πρόεδρο της Βουλής, στην Τράπεζα της Ελλάδος και στον υπουργό Οικονομικών. Μάλιστα τη συνόδευαν έγγραφα για την πιστοποίηση της κατάθεσης του υπέρογκου αυτού ποσού υπό τη μορφή treasury bills υπέρ της ελληνικής δημοκρατίας σε ειδικό κηδεμονεύοντα λογαριασμό.

Η έρευνα της ΤτΕ

Επειδή, όπως ήταν φυσικό, κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει την απίθανη αυτή ιστορία, η ΤτΕ ξεκίνησε να ερευνά το θέμα. Καθώς επρόκειτο για χρηματοοικονομικά προϊόντα του αμερικανικού Δημοσίου, απευθύνθηκε στο υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ. Απέστειλε σχετική επιστολή αναφέροντας μεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα:

«...Η δικηγορική εταιρεία περιορισμένης ευθύνης Bleakley Platt &Schmidt μας έστειλε αντίγραφο επιστολής (επισυνάπτεται προς ενημέρωση των αμερικανικών αρχών), η οποία απευθύνεται προς τον υπουργό Οικονομικών και τον υπουργό Μεταφορών των ΗΠΑ και αφορά το άνοιγμα λογαριασμών θεματοφύλαξης και αποθετηρίου υπέρ του Αρτεμίου Σώρρα. Με την επιστολή επίσης γνωστοποιείται στους παραλήπτες η κατάθεση συγκεκριμένων Διεθνών Συναλλαγματικών στον εν λόγω λογαριασμό εις πίστωσιν και υπέρ της Ελληνικής Δημοκρατίας υπό ορισμένους όρους και προϋποθέσεις. Σας παρακαλούμε να μας πληροφορήσετε σχετικά με την ύπαρξη - εγκυρότητα των συναλλαγματικών που αναφέρονται στη συνημμένη επιστολή. Σας παρακαλούμε επίσης να επιβεβαιώσετε κατά πόσον η διαδικασία γνωστοποίησης και καταχώρισης που περιγράφεται στις δύο τελευταίες παραγράφους της επιστολής συνιστά υποχρέωση απορρέουσα από το δίκαιο των ΗΠΑ».

Κι αν όλοι λίγο - πολύ πίστευαν ότι η όλη υπόθεση ήταν μία... κακοστημένη απάτη, ήρθε και η επίσημα απάντηση από το γραφείο του γενικού επιθεωρητή του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ να το αποδείξει πέραν πάσης αμφισβήτησης.

Ειδικότερα στην απαντητική επιστολή που έφτασε στην Τράπεζα της Ελλάδος αναφέρονται τα εξής:

«Σε απάντηση του αιτήματός σας για έλεγχο και εξακρίβωση της εγκυρότητας των εγγράφων που αποστείλατε, σας γνωρίζουμε ότι εξετάσαμε τα έγγραφα και ότι ΔΕΝ (τα κεφαλαία επέλεξε ο συντάκτης της επιστολής) αποτελούν έγκυρα διαπραγματεύσιμα χρηματοοικονομικά μέσα. Τα εν λόγω έγγραφα αποτελούν προϊόν απάτης και χρησιμοποιούν παρανόμως ονόματα αξιωματούχων του υπουργείου Οικονομικών. Το υπουργείο συνιστά στους παραλήπτες να μην απαντούν σε τέτοιου είδους αλληλογραφία».

Στη συνέχεια, δε, δίνει και διευκρινίσεις γιατί οι συναλλαγματικές που προσκόμισαν οι... εθνικοί ευεργέτες δεν έχουν καμία σχέση με νόμιμα χρηματοοικονομικά εργαλεία.

«Παρόλο που το υπουργείο Οικονομικών τηρεί λογαριασμούς ιδιωτών στο σύστημα Treasury Direct που διαθέτει, αυτοί είναι λογαριασμοί τίτλων και όχι καταθετικοί λογαριασμοί όψεως. Οι ιδιώτες δεν μπορούν να εκδίδουν εντολή πληρωμής προς τρίτον από λογαριασμό Treasury Direct χρησιμοποιώντας απλή ή διεθνή συναλλαγματική ή οποιοδήποτε άλλου είδους μέσο. Κάθε έγγραφο που αποπειράται κάτι τέτοιο είναι απατηλό», προστίθεται χαρακτηριστικά.

Τέλος, ο γενικός επιθεωρητής των ΗΠΑ συστήνει στην Τράπεζα της Ελλάδος «αν θέλετε να αναφέρετε το θέμα σε τοπικό επίπεδο, συνιστούμε να επικοινωνήσετε με τις διωκτικές αρχές της χώρας σας».

«Σωτηρία» μέσω Διαδικτύου

Να υπενθυμίσουμε πως το πολύκροτο σίριαλ των Ελληνοαμερικανών με την αμύθητη περιουσία, οι οποίοι θα έσωζαν την Ελλάδα από το υπέρογκο δημόσιο χρέος της, άρχισε να κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο το καλοκαίρι του 2012 και πολλοί έσπευσαν να πιστέψουν ότι όντως οι δύο ομογενείς, με μια υποτιθέμενη ομάδα πίσω τους, είχαν συγκεντρώσει το ποσό των 600 δισ. δολαρίων.

Μάλιστα επειδή τα δημοσιεύματα πλήθαιναν, η Βουλή κινητοποιήθηκε. Ετσι ο βουλευτής της ΝΔ Αδωνις Γεωργιάδης, ως πρόεδρος της Επιτροπής της Βουλής για τον Απόδημο Ελληνισμό, επικοινώνησε τότε με όλες τις ελληνικές οργανώσεις των ΗΠΑ και του Καναδά προκειμένου να πληροφορηθεί ποιοι είναι οι μυστηριώδεις Λαμπράκης και Σώρρας, οι οποίοι υποτίθεται πως είχαν συγκεντρώσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια. Ολοι με τους οποίους επικοινώνησε, δήλωσαν πλήρη άγνοια για την οργάνωση END.

Εκείνοι, όμως, επέμεναν στους ισχυρισμούς τους, δηλώνοντας πως έχουν καταθέσεις στην καναδική Bank of Montreal. Ομως ο υπεύθυνος Τύπου της καναδικής τράπεζας Ραλφ Μαράνκα κατέρριψε τους ισχυρισμούς της οργάνωσης END υποστηρίζοντας: «...Τα δημοσιεύματα περί κατάθεσης 600 δισ. στην BMO δεν είναι αξιόπιστα. Πέραν τούτου δεν έχουμε να προβούμε σε περαιτέρω σχολιασμό».

Παρ' όλα αυτά οι «δωρητές» επιχείρησαν να κρατήσουν στην επικαιρότητα τη... μοναδική λύση για το χρέος μέχρι να έρθει το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και να βάλει τέλος με τον πιο επίσημο τρόπο σε μία ιστορία που μόνο ως κακόγουστη φάρσα μπορεί να κανείς να την εκλάβει.

Πηγή: ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Η κοροϊδία είναι ο ατμός των μικρών ψυχών (*)

Γράφει ο Διογένης ο Κυνικός

Τελικά είναι αγνώμων ο Ελληνικός λαός… Στις 12 Οκτωβρίου 1944, την ημέρα που απελευθερώθηκε η Αθήνα, μαζεύτηκαν χιλιάδες κόσμου στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη για να τιμήσουν όσους είχαν πέσει νεκροί στη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής. Kαι την ίδια ημέρα το 2014 που απελευθερωνόμαστε πια από το ΔΝΤ να μην κουνιέται φύλλο; Ούτε ένας άνθρωπος δεν βρέθηκε να πάει στον Άγνωστο Στρατιώτη για να τιμήσει την «απελευθέρωση» της Ελλάδας, όχι μόνον της Αθήνας; Και αν ο λαός αυτός είναι αγνώμων, ευτυχώς που υπάρχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των ολιγαρχών που τιμούν δεόντως την «επιτυχία» που τελικά βλέπει μόνον ο κ. Σαμαράς. A, και οι συγκυβερνώντες, μαζί με τα κολλητάρια τους. Τι νομίζετε τυχαία είπε ο Ουμπέρτο Έκο ότι «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση»… Κάτι ήξερε παραπάνω…

Ο λαός το μόνο που θα κάνει κάποια ημέρα είναι ότι θα τιμήσει τα θύματα της λιτότητας που μας επέβαλαν οι δανειστές μας μαζί με τους ντόπιους πρόθυμους συνεργάτες τους. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν πολλά πράγματα. Αλλά δυστυχώς δεν έχει έρθει ακόμη αυτή η ώρα γιατί δεν έχουμε τελειώσει με τα θύματα… Θα υπάρξουν και άλλα πολλά! Γιατί ασχέτως των όσων ανακοινώνουν με πανηγυρικό τόνο τόσο ο κύριος Σαμαράς όσο και οι υπουργοί του ούτε η λιτότητα θα τελειώσει σύντομα, ούτε το μνημόνιο θα φύγει, ούτε το ΔΝΤ, ούτε τίποτα άλλο. Το βλέπουμε στις δηλώσεις όλων των Ευρωπαίων ή άλλων αξιωματούχων… Και αν γίνει κάτι, θα αντικατασταθεί από κάτι άλλο. Εν ολίγοις, απλά θα αλλάξει ρούχα ο «Μανωλιός»… Επί της ουσίας όλοι μας θα συνεχίσουμε να βράζουμε στο καζάνι της λιτότητας.

Η συγκυβέρνηση εφαρμόζει το απόφθεγμα ότι «στην πολιτική είναι ανώφελο να κοιτάς πιο μακριά από δυο βδομάδες»… Και ποιος το έχει πει αυτό; Ο Άγγλος πολιτικός Τζόζεφ Τσάμπερλαιν, που μεταξύ άλλων ήταν και υπουργός αποικιών της Μεγάλης Βρετανίας. Ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για την περίπτωση μας, γιατί και εδώ αποικία έχουμε γίνει… Όχι της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά των δανειστών.

Έλα όμως που όλοι οι άλλοι έχουν ξεχάσει το μέλλον έστω και το άμεσο; Γιατί; Μα γιατί ο λαός έχει εξαθλιωθεί. Όταν διαβάζει κανείς ότι η ΕΛΣΤΑΤ «τους», η ανεξάρτητη αυτή αρχή η οποία κατηγορείται και για μαγείρεμα στοιχείων προκειμένου να μπούμε στο μνημόνιο , δίνει στοιχεία που μόνο ΣΟΚ προκαλούν για την φτώχεια στην Ελλάδα τότε για ποιο μέλλον να μιλήσουμε;

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ αφορούν το 2012 και όχι το 2013. Σε κίνδυνο φτώχειας βρίσκεται το 23,1% του πληθυσμού, ήτοι περίπου 2,6 εκατομμύρια πολίτες, και σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται οι άστεγοι, οι τρόφιμοι ιδρυμάτων, οι Ρομά και οικονομικοί μετανάστες! Εδώ δε υπάρχει και μια μικρή λεπτομέρεια. Ότι το «κατώφλι» της φτώχειας έπεσε από τα 5.708 ευρώ στα 5.023 ευρώ που σημαίνει ότι αν είχε παραμείνει στα 5.708 ευρώ τότε το ποσοστό της φτώχειας θα ήταν 44,30%!!! Και αυτό είναι μόνον ένα μέρος των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ που δείχνει την εξαθλίωση των Ελλήνων.

Αυτά δεν τα βλέπει κανένας από αυτούς τους άθλιους πολιτικούς που βομβαρδίζουν με περισσό θράσος τον κόσμο με τα παραμύθια της Χαλιμάς για απεμπλοκή από Μνημόνια, ΔΝΤ, κλπ; Δεν έχουν ίχνος τουλάχιστον τσίπας επάνω τους;

Και τι να κάνουν; Πρώτα από όλα μπορούν να παραιτηθούν. Να ζητήσουν συγνώμη από τον Ελληνικό λαό και να πάνε μόνοι τους στον πολιτικό αγύριστο. Αλλά ποιοι να παραιτηθούν; Εδώ δεν παραιτείται ο κ. Γιακουμάτος, μάλλον γιατί δεν έχει έρθει το τέλος του χρόνου, λόγω των αυξήσεων που έχουν καταγραφεί σε βασικά είδη διατροφής… Εδώ έχουν το θράσος να μας μιλάνε για τους ΕΝΦΙΑ, για την αλλαγή στις αντικειμενικές αξίες, ότι θα αλλάξουν το τεκμήριο στην αγορά κατοικίας και δεν θα χρησιμοποιείται πια η αντικειμενική αξία αλλά η εμπορική!!! Αυτοί βεβαίως φορολογούν και κατάσχουν τα σπίτια με όποια αξία γουστάρουν… Τι να πει κανείς;

Η συγκυβέρνηση είναι πολύ απασχολημένη όμως με άλλα θέματα… Με την πείνα του λαού θα ασχοληθεί; Πρέπει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας… Πρέπει να διασωθεί… Πρέπει να αποφύγει τις εκλογές με κάθε κόστος… Για αυτό και έχουμε να δούμε πολλά ακόμη! Γνωμοδοτήσεις ΤΟΥ συνταγματολόγου, που κατά σύμπτωση είναι και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός εξωτερικών, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, εμπνευστής της Ελιάς, της Δημοκρατικής Παράταξης, της ψήφου εμπιστοσύνης, για το πόσες ψήφοι αρκούν για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας μια και η μισή κοινοβουλευτική δύναμη της Χρυσής Αυγής είναι προφυλακισμένη… Φυσικά εννοείται ότι αυτό θα ισχύει στην περίπτωση που δεν θα τους δοθεί άδεια από την δικαιοσύνη να πάνε να ψηφίσουν… Αλλά λέτε ο κ. Βενιζέλος να ξέρει τίποτα περισσότερο από εμάς τους υπολοίπους; ΄Η απλά διαισθάνεται ότι δεν θα ψηφίσουν οι προφυλακισμένοι βουλευτές της ΧΑ;

Κάποιος κακοήθης, ξέρετε από αυτούς που λένε ότι μαζεύονται χρήματα για να έχουν κάποιοι κίνητρο να ψηφίσουν για Πρόεδρο, θα μπορούσε να πει ότι και βουλευτές που είχαν/έχουν ήδη εκκρεμότητες με το ΣΔΟΕ (πχ κκ Καπερνάρος, Χαϊκάλης κλπ), την δικαιοσύνη (πχ κ. Καμμένος για την υπόθεση Πάχτα), ή με οτιδήποτε άλλο, θα μπορούσαν έτσι να «βοηθηθούν» στο να σκεφθούν πολύ καλά τι θα ψηφίσουν… Αλλά γίνονται τέτοια πράγματα στην Ελλάδα; Έχουν γίνει ποτέ, ακόμη και στην πρόσφατη ιστορία; Έχουμε ακούσει ποτέ να λέει πχ επιχειρηματίας ότι του κόστισε λιγότερο να ρίξει την κυβέρνηση από το να πληρώσει πρόστιμα κλπ; Ποτέ των ποτών!!!

Οι μικρόψυχοι πολιτικοί θα συνεχίσουν να μας κυβερνούν για όσο διάστημα τους επιτρέπει ο λαός… Για όσο διάστημα η αντιπολίτευση τους αφήνει μη καταγγέλοντας με ονόματα ότι σάπιο έχει γίνει και γίνεται ακόμη… Και ας θυμηθούμε όλοι τα σοφά λόγια του Αισώπου: Το κακό που απ” την αρχή δεν τιμωρείται, μεγαλώνει πιο πολύ… Το πόσο μένει να το δούμε!!!

(*) Alfred Tennyson – Άγγλος ποιητής

Πηγή

Ανατροφή παιδιών: Η νέα τάση και συμβουλές σε γονείς

Έχετε αναρωτηθεί πως είναι η ανατροφή των παιδιών σήμερα και πως ήταν πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια; Όπως και πολλά άλλα πράγματα, έτσι κι ο τρόπος που ανατρέφουμε τα παιδιά έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία χίλια χρόνια. Η ανατροφή των παιδιών χρειάζεται προσοχή, ιδιαίτερα τη σημερινή εποχή. Πως μπορούμε να τα βοηθήσουμε να έχουν μια ισορροπημένη προσωπικότητα ως γονείς; Τι χάθηκε τα τελευταία χρόνια στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και πως άραγε να συνεχίσουμε; «Τα παιδιά πρέπει να φαίνονται και να μην ακούγονται» Αυτή ήταν μια άποψη που επικράτησε αρκετά τα τελευταία χίλια χρόνια. Με εξαίρεση τον τελευταίο αιώνα όπου το «ξύλο» απουσιάζει σημαντικά από την πρακτική της ανατροφής των παιδιών, όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα το ξύλο είχε σημαντική θέση στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Θα θυμάστε όλοι τη ρύση «Το ξύλο βγήκε από το παράδεισο»! Παλαιότερα οι γονείς πίστευαν πως τα παιδιά γεννιούνται άτακτα και «κακά» κι έτσι έπρεπε να τα δείρουν για να διώξουν αυτά τα «κακά πνεύματα»! Η φιλοσοφία αυτή έχει φθείρει συναισθηματικά πολλά παιδιά, τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα. Να γυρίσουμε πίσω ή να πάμε μπροστά; Τους τελευταίους δύο αιώνες βλέπουμε τα παιδιά με διαφορετικό μάτι. Επικρατεί η άποψη πως τα παιδιά γεννιούνται καλά, και μεγαλώνοντάς τα με σεβασμό, καθοδήγηση κι αγάπη θα γίνουν υπεύθυνοι και πετυχημένοι ενήλικες. Αυτή είναι μια καινούργια άποψη. Δεν έχει εμφανιστεί ξανά σε βιομηχανοποιημένη κοινωνία. Έχει πετύχει άραγε; Οι απόψεις και τα αποτελέσματα ποικίλουν. Έχουμε από τη μια πλευρά παιδιά που πετυχαίνουν στο σχολείο, ανοίγουν επιχειρήσεις και γενικά τα καταφέρνουν στη ζωή τους. Από την άλλη έχουμε παιδιά που σκοτώνουν άλλους ανθρώπους. Τα σημερινά παιδιά εκφράζουν τα συναισθήματα και τις απόψεις τους καλύτερα, μιλώντας με σοφία και αντίληψη πέραν των προσδοκιών μας. Τα παιδιά εκφράζουν επίσης έντονο θυμό και ασέβεια προς τους γονείς και άλλους ανθρώπους. Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο. Να γυρίσουμε πίσω ανακτώντας το παρελθόν, ή να προχωρήσουμε στο μέλλον με νέες ιδέες. Εάν προχωρήσουμε με νέες ιδέες, νέα φιλοσοφία, πρέπει να κατανοήσουμε πραγματικά τις πιθανές επιπτώσεις στα παιδιά και την ευθύνη που έχουμε να τους δώσουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Πως μπορούμε να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα στην ανατροφή των παιδιών σήμερα; Συμβουλές για καλύτερη ανατροφή των παιδιών 1. Τα παιδιά είναι «καλά» εκ γενετής Σήμερα βλέπουμε σε ένα νεογέννητο μωρό την καλοσύνη, την τελειότητα και την πλήρη εξάρτηση από εμάς. Έτσι αγαπάμε τα παιδιά χωρίς όρους και διαχωρίζουμε την αρνητική συμπεριφορά από το παιδί. Δηλαδή, οποιαδήποτε αρνητική συμπεριφορά του παιδιού είναι αποτέλεσμα αντίδρασης σε γεγονότα που συμβαίνουν στο περιβάλλον ή σε βιοχημικές ανωμαλίες στο σύστημα τους. Όταν τα παιδιά παρεκτρέπονται, μη ξεχνάτε πως η «καλή» τους πλευρά έχει προσωρινά αλλοιωθεί και ότι έχουν αποθαρρυνθεί. Χρειάζονται θάρρος από εσάς τους γονείς τους. Ως γονείς, να σκέφτεστε ότι το παιδί σας παραμένει καλό στον πυρήνα του. Με τη συμπεριφορά σας να του λέτε «Σ’ αγαπώ και  ξέρω πόσο καλός είσαι, αυτή όμως είναι μια ακατάλληλη συμπεριφορά. Έλα να σου δείξω ένα καλύτερο τρόπο». Προσπαθήστε να του δείξετε πιο θετικούς κι εποικοδομητικούς τρόπους, ακόμα και για να εκφράζει αρνητικά συναισθήματα.  2. Συμπεριφερθείτε στα παιδιά και τον εαυτό σας με σεβασμό Πολλοί γονείς σέβονται τα παιδιά τους, τους μιλούν με σεβασμό, τα ακούνε προσεκτικά και αναγνωρίζουν τις ιδέες και τα συναισθήματά τους. Εάν όμως το κάνετε αυτό χωρίς να φροντίζετε και τις δικές σας ανάγκες, δίνετε την εντύπωση στα παιδιά πως ο κόσμος είναι εδώ για να τους υπηρετεί και γίνονται ασεβείς προς τους άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν οι γονείς. Για να το βελτιώσουμε αυτό, πρέπει ως γονείς να φροντίζουμε και τις δικές μας ανάγκες, βάζοντας σταθερά όρια, γεμάτα αγάπη στις αδιάκοπες ανάγκες τους. Μέσα από τον αμοιβαίο σεβασμό θα αναπτυχθούμε και εμείς και τα παιδιά μας καλύτερα.  3. Καλλιεργείστε τα παιδιά Καλλιεργώ σημαίνει εκπαιδεύω και ανατρέφω. Η καλλιέργεια επηρεάζεται επίσης από διάφορους περιβαλλοντικούς παράγοντες. Ίσως γι΄αυτό σήμερα παρατηρούμε διαφορετικά αποτελέσματα σε εξίσου καλές συνθήκες ανατροφής. Τα παιδιά σήμερα εκτίθενται από μικρή ηλικία στη βία από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και καλλιεργούνται από την πραγματικότητα των ειδήσεων της εποχής. Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά την επίδραση που έχουν τα πιο πάνω στα παιδιά, και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Ίσως να πρέπει να παρακολουθούμε και να ελέγχουμε όσο μπορούμε την έκθεση των παιδιών σε τέτοια ερεθίσματα. Το πιο σημαντικό όμως είναι: να παρατηρούμε πως τα ίδια τα παιδιά μεταφράζουν τα πράγματα που βλέπουν και ακούν και να μιλήσουμε μαζί τους.  4. Προσφέρετε μπόλικη αγάπη και καθοδήγηση Η πιο σημαντική ιδέα στη νέας τάση ανατροφής παιδιών, είναι να πετύχουμε τη βαθιά συμμετοχή μας στη ζωή των παιδιών. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να τα καθοδηγούμε σταθερά  κατά την παιδική ηλικία, με χρόνο, υπομονή και αφοσίωση στη συναισθηματική τους υγεία. Μην περνάτε χρόνο μαζί τους μόνο όταν βλέπουν τηλεόραση ή παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια. Εάν οι ειδήσεις ανακοινώνουν κάτι τρομακτικό, πρέπει να το συζητήσετε μαζί τους και να τους βοηθήσετε να καταλάβουν.  Συμπέρασμα Η ανατροφή των παιδιών θα γίνει καλύτερη εάν πιστεύουμε πως μπορούμε να γίνουμε οι γονείς που θέλουμε και ονειρευόμαστε, ενώ παράλληλα γνωρίζουμε τους περιορισμούς και τις δυσκολίες. Μπορούμε να προσφέρουμε έμπνευση στα παιδιά μας και να μεγαλώσουν με αυτοπεποίθηση εάν προσφέρουμε αγάπη και καθοδήγηση γεμάτη συμπόνια. Για να πετύχει η νέα τάση ανατροφής παιδιών, πρέπει να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο αυξάνοντας την επίδραση που έχουμε στα παιδιά μας. Η ανατροφή ενός παιδιού είναι το πιο σημαντικό έργο που μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας. Ας το κάνουμε σωστά!  

 Αντωνία Χατζηευτυχίου       


 Πηγή
 

Δυο χρόνια για τη σύνταξη και τσεκούρι στο εφάπαξ – Δείτε τα ποσά

 - Το κύμα φυγής στο Δημόσιο για να προλάβουν τις αλλαγές στο ασφαλιστικό κάνει χειρότερη την εικόνα

- Βουλιάζει το ΙΚΑ με περισσότερες από 57.000 αιτήσεις για σύνταξη
- Μπλόκο σε όσους έχουν διαδοχική ασφάλιση τους αναγκάζουν να περιμένουν περισσότερο
- Δείτε τα ποσά του εφάπαξ που προβλέπονται στο δημόσιο για φέτος, του χρόνου... βλέπουμε

 Η κατάσταση σε όλα τα Ταμεία έχει φτάσει στο απροχώρητο. Δυο παράγοντες συντείνουν στο να απαιτούνται ακόμη και δύο χρόνια για την έκδοση μιας σύνταξης.
Τα τελευταία χρόνια λόγω των συνεχόμενων αλλαγών στο ασφαλιστικό που από τη μια μεγαλώνει τα όρια ηλικίας και από την άλλη περικόπτει τις συντάξεις έφεραν πραγματικό τσουνάμι εξόδου από την εργασία στη συνταξιοδότηση.
Παράλληλα είναι χιλιάδες οι εργαζόμενοι στα ταμεία που βρέθηκαν εκτός χωρίς να αναπληρωθούν.
Το μείγμα είναι εκρηκτικό. Στα ταμεία επικρατεί το αδιαχώρητο και ειδικά για όσους έχουν διαδοχική ασφάλιση ο χρόνος κυριολεκτικά έχει παγώσει.

Ο χρόνος αναμονής ανά Ταμεία Ασφάλισης

ΙΚΑ ως 12 μήνες
ΙΚΑ με διαδοχική ως 18 ως 24 μήνες
ΟΑΕΕ 12 μήνες
ΟΑΕΕ με διαδοχική ως 18 μήνες
ΟΓΑ ως 12 μήνας
ΟΓΑ με διαδοχική ως 24 μήνες
Δημόσιο ως 12 μήνες
Δημόσιο με διαδοχική 24 μήνες
ΕΤΕΑ ως 24 μήνες, με διαδοχική... άγνωστο!
ΤΠΔΥ ως 24 μήνες
ΕΤΑΑ από 14 ως 16 μήνες
ΤΑΠΙΤ ως 16 μήνες

Πόσο εφάπαξ δικαιούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι

Όσοι ... τυχεροί πρόλαβαν και βγήκαν σε σύνταξη μέσα στα έτη 2012 και 2013 έχουν ελπίδες να πάρουν τα χρήματά τους ως τα τέλη του έτους. Τα παρακάτω ποσά αφορούν όσους λάβουν εφάπαξ εφέτος, για του χρόνου τα ποσά θα είναι άλλα, προφανώς μικρότερα.

Για 35 έτη ΠΕ: 39.926 ευρώ, για 35 έτη ΤΕ : 38.214 ευρώ, για 35 έτη ΔΕ: 34.220 ευρώ, για 35 έτη ΥΕ:29.603 ευρώ, για 25 έτη ΠΕ: 25.184 ευρώ, για 25 έτη ΤΕ: 24.118 ευρώ, για 25 έτη ΔΕ: 21.600 ευρώ και για 25 έτη ΥΕ: 18.715 ευρώ.


Πηγή

70 χρόνια ανελευθερίας

Έξι ημέρες. Ούτε καν μία εβδομάδα δεν πρόλαβε αυτός ο τόπος να χαρεί την Ελευθερία του. Έξι ημέρες και πέντε νύχτες. 12 Οκτωβρίου του 1944 οι Έλληνες ανάσαναν και το ξημέρωμα της 6ης ημέρας ήρθε η νέα κατοχή. Σιγά μην άφηναν οι προστάτες και σύμμαχοι να περάσει εβδομάδα και να μην έχουν τον πλήρη έλεγχο που διήρκεσε μέχρι το 2010. Μετά άλλαξαν πάλι χέρια τα συμβόλαια της αποικιοκρατίας βάζοντας μέσα στο παιχνίδι όλο τον καλό 
κόσμο της Δύσης.

Ήταν που ανέβηκε η ελληνική σημαία στην Ακρόπολη από έναν Γεώργιο Παπανδρέου και ξανακατέβηκε μαζί με τα βρακιά των Ελλήνων κατά τις μεγάλες ημέρες της τελευταίας διακυβέρνησης του κεντρώου δημοκρατικού (και πρώην σοσιαληστρικού) χώρου.
Το ΠΑΣΟΚ δεν ήρθε το 1974, το ΠΑΣΟΚ ήρθε το 1944. Από ένα μπαλκόνι με έναν Παπανδρέου, συνθήματα για την Πατρίδα, την συμφιλίωση και την Λαοκρατία ξεκίνησε το πανηγύρι. Όπως ξαφνικά έγιναν εκατομμύρια οι οπαδοί του Ανδρέα, έτσι εκατομμύρια έγιναν και οι οπαδοί το 1944 του πατρός Γεωργίου. Η διαφορά προσέλκυσης οπαδών δεν ήταν μεγάλη. Από το 1944 μέχρι το 1949 για μία λίρα ή μια κονσέρβα πολεμούσες στο πλάι Άγγλων και αργότερα Αμερικάνων σκοτώνοντας όποιον απαιτούσε την ουσιαστική Ανεξαρτησία και μετά με ένα ρουσφέτι ή και διορισμό πολεμούσες στο πλάι όλων αυτών που μπήκαν το 2010 στην χώρα απαιτώντας την πλήρη εξαφάνιση της Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Μεγάλη υπόθεση η λίρα! Με αυτή φτιάχνεις «πατριώτες», «εθνολάτρες» και «δημοκράτες». 
Μεγάλη υπόθεση και το ρουσφέτι! Με αυτό φτιάχνεις «εκσυγχρονιστές», «ευρωπαϊστές» και «δημοκρατολάγνους».
Για την Ελλάδα ο Θεός απουσίαζε μη δίνοντάς της την 7η ημέρα ανάπαυσης και γαλήνης.
Οι Παπανδρέιδες ήταν πιο γρήγοροι και από τον ίδιο τον Θεό. Τον πρόλαβαν την 6η ημέρα και είπαν στον λαό: «Σκύψε, μη σε ξαπλώσουν τα πολυβόλα». Βλέπετε, ήταν τόσο μεγάλη η λατρεία που είχε αυτός ο σακατεμένος λαός στον Μεσσία Γεώργιο Παπανδρέου που σε 53 ημέρες ο Γέρος της Τρομοκρατίας τούς ξάπλωσε με μυδράλια.
Η αντιπολίτευση εκείνη την εποχή ήταν στον δρόμο δεν ήταν στα ζεστά δερμάτινα έδρανα της Βουλής. Εκεί τραβήχτηκε και η μεγάλη γραμμή μεταξύ της Αλήθειας και της Δημοκρατίας. Όποιος έχει εκπρόσωπο στην Βουλή δεν έχει να φοβηθεί καμία εξουσία, όποιος όμως αμφισβητεί τους λατρεμένους δημοκρατικούς εκπροσώπους της Βουλής να έχει το νου του. Πάντα θα είναι ο στόχος από τα φανερά ή κρυμμένα μυδράλια που στήνονται στις ταράτσες Υπουργείων, Υπηρεσιών ή και του ίδιου του Κοινοβουλίου. Διότι στην Ελλάδα από το 1944 η Δημοκρατία εκπροσωπείται και όποιος έχει άλλη άποψη τότε είναι «κατσαπλιάς», «συμμορίτης» και «εχθρός της πατρίδος». Ποιας πατρίδος; Της πατρίδος που έστησε ο Γεώργιος Α’ παρέα με τον Βρετανό Τσόρτσιλ και τον Βαυαρό Βασιλέα, με «Έλληνες» να δείχνουν στον Σκόμπυ τον «στρατό» του, με Παρθενώνες να χτίζονται σε ξερονήσια και όλα τα επακόλουθα.

Το πρώτο διάγγελμα του Σκόμπυ προς τον Ελληνικό λαό το 1945: «εάν δεν επιτευχθούν οι σκοποί που μου ανέθεσε η κυβέρνησις μου ολοκληρωτικά, το νόμισμα θα αποσταθεροποιηθεί και ο λαός δεν θα τραφή». 
Το νόμισμα και η πείνα μπαμπούλας για να γίνουν όλα όπως ήθελαν οι νέοι κατακτητές. 
Υπάρχει καμιά διαφορά με τα λεγόμενα των σημερινών φερέφωνων των νέων κατακτητών από το 2010; 
Πάλι το νόμισμα, πάλι τα άδεια ράφια στα μαγαζιά.
Γιατί ο λαός του αντιβασιλέα Δαμασκηνού και ο λαός του πρωθυπουργού Σαμαρά έκαναν και κάνουν πίσω στις ορέξεις των κατακτητών;
Το τι ακολούθησε το διάγγελμα Σκόμπυ είναι γνωστό για να επιβάλουν την «τάξη» οι νομοταγείς, το τι ακολουθεί τα λόγια των φερέφωνων σήμερα είναι πάλι γνωστό μπουκώνοντας την ευταξία με μισθούς και παροχές.
Όχι, λοιπόν 70 χρόνια από την Απελευθέρωση, αλλά 70 χρόνια από την απόδειξη ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα πάει αντάμα με την κουστουμαρισμένη νόμιμη τρομοκρατία.
 
Γιάννης Λαζάρου

Μεγαλώνει η κρίση στο ΠΑΣΟΚ

Πριν προλάβει να καταλαγιάσει η σφοδρή αμφισβήτηση του Ευ. Βενιζέλου από βουλευτές και υπουργούς του κόμματός του, η ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη, δέχεται νέο ράπισμα για τις επιλογές και τη στρατηγική της, αυτή τη φορά εκ των έσω. Απάντηση με αιχμές από Χαρ. Τρικούπη.

Μετά την πρωτοβουλία των πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ για συγκρότηση πανελλαδικού δικτύουνέα πρωτοβουλία παίρνει σάρκα και οστά αυτή τη φορά στο εσωτερικό του κόμματος,αμφισβητώντας τη στρατηγική και την ηγεσία του Κινήματος.

Με πρωτοβουλία που ανέλαβε η «Κίνηση 75» συγκεντρώθηκαν 4000 υπογραφές στελεχών που ζητούν:

Πρώτον, «συνέδριο ΠΑ.ΣΟ.Κ., πρώτα και κύρια από οτιδήποτε άλλο. Ένα πραγματικό συνέδριο, αξιόπιστο, με χρόνο για προσυνεδριακό διάλογο, με απόλυτο σεβασμό στις διαδικασίες και τους συμμετέχοντες».

Δεύτερον, «αλλαγή πολιτικής. Ζητάμε το συνέδριο να μην είναι ξανά μια προεκλογική φιέστα ή μια στείρα αντιπαράθεση προσωπικών στρατηγικών».

Και τρίτον, «μια νέα πολιτική πρόταση που θα αναγνωρίζει το σύνολο των νέων πραγματικοτήτων σχεδόν πέντε χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης».

Οι υπογράφοντες αμφισβητούν ανοικτά την ηγεσία του κόμματος καθώς και τη συνεργασία τουΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία. Ασκούν επίσης, σφοδρή κριτική στο εγχείρημα της Ελιάς.

Μεταξύ των 4000 στελεχών που υπογράφουν, συμμετέχουν τα μέλη της ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ και κίνησης 75: Καρχιμάκης Μιχάλης, Νιώτης Γρηγόρης, Πεταλωτης Γιώργος, Στρατάκης Μανώλης, Γιουματζίδης Βασίλης, Παπαηλιού Άσπα, Νούσιος Βασίλης, Σενετάκη Ειρήνη, Κορακίδης Οδυσσέας κλπ, γραμματείς και μέλη Νομαρχιακών και τοπικών οργανώσεων, στελέχη τοπικής αυτοδιοίκησης, συνδικαλιστικά και κοινωνικά στελέχη.

Η λίστα των ονομάτων ΕΔΩ

Απάντηση από τη Χαριλάου Τρικούπη
«Το ΠΑΣΟΚ τηρεί με απόλυτη δημοκρατική ευαισθησία τις καταστατικές του διαδικασίες. Αυτό ισχύει και για τη σύγκληση συνεδρίου και για τη συνεργασία στο σχήμα της Ελιάς στις ευρωεκλογές και για τη διοργάνωση του συνεδρίου της δημοκρατικής παράταξης» σχολίασαν κύκλοι του ΠΑΣΟΚ, απαντώντας με αυτό τον τρόπο στο κείμενο της «Κίνησης των 75».

Οι ίδιοι κύκλοι ανέφεραν ότι «το κείμενο που υπογράφουν και εννέα μέλη της ΚΠΕ επιβάλλει να αναρωτηθεί κάποιος ποιες διαδικασίες ακολουθήθηκαν για τις μεγάλες επιλογές που οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ να αναλάβει μόνο του την ευθύνη της υπαγωγής στο μνημόνιο και το πρόγραμμα στήριξης το 2010 ή να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας (υπό το Λ. Παπαδήμο) το Νοέμβριο του 2011 με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ; Τι λένε οι τότε κατέχοντες τις θεσμικά υπεύθυνες θέσεις στο ΠΑΣΟΚ;». Στο ίδιο πνεύμα, αφού αναφέρουν ότι «κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ πράγματι ποτέ δεν συμφώνησαν με επιλογές ευθύνης και με αντιδημοφιλείς αποφάσεις, αναγκαίες για τη χώρα», συμπληρώνουν σε υψηλότερους τόνους ότι «πάει όμως πολύ άνθρωποι που στήριξαν, στην πιο σκληρή φάση, τέτοιες αποφάσεις να παριστάνουν τώρα τον ανήξερο και ευαίσθητο και να καταγγέλλουν αποφάσεις που χειροκρότησαν και υπηρέτησαν, ορισμένοι μάλιστα έχοντας κρίσιμους ρόλους στη κυβέρνηση, τη Βουλή ή το κόμμα».

Παραπέμποντας στη σχετική αναφορά που είχε χρησιμοποιήσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, στην ομιλία του στην εκδήλωση για την 3η Σεπτέμβρη, οι κύκλοι του κόμματος, αναφέρουν πως «κατά τα λοιπά το ζήτημα είναι πάντοτε ένα και μόνο: το κριτήριο του παραβάν». Αφήνοντας περαιτέρω αιχμές, αναφέρουν ότι «κάποιοι επιμένουν να στροβιλίζονται στο παρελθόν και να πλήττουν την ενότητα και τη συσπείρωση της Δημοκρατικής Παράταξης», ενώ «εμείς παλεύουμε για την έξοδο της χώρας από την κρίση και τα μνημόνια και την απεμπλοκή από την Τρόικα και το Δ.Ν.Τ., σχεδιάζουμε το μέλλον για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας με κοινωνική ευαισθησία, διασφαλίζοντας τη κοινωνική συνοχή». «Επιτέλους ας αφήσουν ήσυχη την Παράταξη να αναπνεύσει», καταλήγουν οι κύκλοι του κόμματος.

efsyn.gr

Καπιταλιστική επίθεση εναντίον τού ύπνου

Θεωρούμε συνήθως ότι η ανάγκη μας για ύπνο αποτελεί είτε απώλεια χρόνου, είτε μια ενοχλητική χαλάρωση της επαγρύπνησής μας. Για παράδειγμα, ο ύπνος χρησιμοποιείται ως παρομοίωση για να περιγράψει την απάθεια των λαών μπροστά στην καταπίεση που υφίστανται. Δεδομένου ότι ο καπιταλισμός έχει θέσει ως στόχο να μετατρέψει την ανθρώπινη ζωή σε μια διαδικασία αδιάκοπης παραγωγής και κατανάλωσης, μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε αυτά τα στερεότυπα ;

Όποιος έχει ζήσει στη Δυτική Ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών σίγουρα γνωρίζει το φαινόμενο της μετανάστευσης των αποδημητικών πτηνών που διασχίζουν κάθε χρονιά ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο. Ωστόσο, ανάμεσα στις εκατοντάδες είδη, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα είδος τσίχλας με λευκό λαιμό. Σε αντίθεση με τα περισσότερα από τα υπόλοιπα είδη, το συγκεκριμένο χαρακτηρίζεται από την ιδιαιτερότητα ότι, κατά τη διάρκεια της αποδημίας του, μπορεί να μείνει ξύπνιο έως και επτά συνεχόμενες ημέρες. Η ιδιαίτερη εποχιακή συμπεριφορά τού επιτρέπει να πετάει τη νύκτα και να αναζητεί την τροφή του κατά τη διάρκεια της ημέρας, χωρίς να ξεκουράζεται διόλου.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, την τελευταία πενταετία, το υπουργείο Άμυνας έχει διαθέσει σημαντικά ποσά για την έρευνα της συμπεριφοράς αυτού του είδους πουλιών. Οι ερευνητές διάφορων πανεπιστημίων –και κυρίως του Μάντισον (Ουισκόνσιν)- έχουν λάβει πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση για να μελετήσουν την εγκεφαλική δραστηριότητα των πτηνών κατά τη διάρκεια των περιόδων στέρησης ύπνου. Ο σκοπός των ερευνών είναι η απόκτηση γνώσεων, οι οποίες θα μπορούσαν στη συνέχεια να μεταφερθούν στο ανθρώπινο είδος.

Ο στόχος είναι η δημιουργία ενός στρατιώτη ο οποίος δεν θα κοιμάται. Η μελέτη αυτού του είδους τσίχλας αποτελεί ένα πολύ μικρό τμήμα ενός κατά πολύ ευρύτερου σχεδίου το οποίο αποσκοπεί στην επίτευξη της, έστω μερικής, κυριαρχίας πάνω στον ανθρώπινο ύπνο. Ο βραχυπρόθεσμος στόχος συνίσταται στη δημιουργία μεθόδων οι οποίες θα επιτρέπουν σε έναν στρατιώτη να βρίσκεται σε επιχειρησιακή ετοιμότητα χωρίς να κοιμάται επί τουλάχιστον επτά ημέρες. Σε πιο μακροπρόθεσμο επίπεδο, ο στόχος είναι να διπλασιαστεί αυτό το χρονικό διάστημα, ενώ παράλληλα θα διατηρούνται σε υψηλό επίπεδο οι σωματικές και οι πνευματικές δυνατότητες των άγρυπνων στρατιωτών. Μέχρι σήμερα, τα μέσα που διαθέταμε για να επιτύχουμε καταστάσεις αϋπνίας συνοδεύονταν πάντα από έλλειμμα ψυχικών και διανοητικών ικανοτήτων (για παράδειγμα, μειωμένο επίπεδο επαγρύπνησης). Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο στόχος της επιστημονικής έρευνας δεν είναι πλέον η ανακάλυψη μεθόδων για την τόνωση της εγρήγορσης, αλλά ο περιορισμός της ίδιας της σωματικής ανάγκης για ύπνο.

Η κλοπή του χρόνου μας

Όπως έχει ήδη αποδείξει η ιστορία, οι καινοτομίες που προκύπτουν από τη στρατιωτική έρευνα έχουν στη συνέχεια την τάση να μεταφέρονται στην ευρύτερη κοινωνική σφαίρα : έτσι, ο άγρυπνος στρατιώτης ενδέχεται να αποτελέσει τον πρόδρομο του άγρυπνου εργαζόμενου ή του άγρυπνου καταναλωτή. Τα προϊόντα « χωρίς ύπνο » που θα προβληθούν και θα προωθηθούν από τη φαρμακοβιομηχανία μέσα από ένα επιθετικό μάρκετινγκ, ενδέχεται αρχικά να παρουσιαστούν ως μια απλή επιλογή τρόπου ζωής, για να μετατραπούν τελικά σε μια αναγκαιότητα για πολλούς ανθρώπους.

Δεδομένου ότι ο ύπνος είναι απόλυτα άχρηστος κι εντελώς παθητικός, με αποτέλεσμα να προκαλεί ανυπολόγιστες απώλειες στους τομείς της παραγωγής, της κυκλοφορίας και της κατανάλωσης αγαθών, θα αποτελεί πάντα εμπόδιο για την εγκαθίδρυση ενός κόσμου που θα ήθελε να λειτουργεί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα Η μεγαλύτερη προσβολή που μπορούν να κάνουν τα ανθρώπινα όντα στον αδηφάγο σύγχρονο καπιταλισμό, συνίσταται στο να περνούν ένα τεράστιο μέρος της ζωής τους κοιμισμένοι, αποδεσμευμένοι από τον βάλτο των τεχνητών αναγκών που αυτός τους επιβάλλει. Ο ύπνος αποτελεί μια ανυποχώρητη διακοπή της κλοπής του χρόνου μας, την οποία διαπράττει εις βάρος μας ο καπιταλισμός.

Οι περισσότερες από τις πλέον στοιχειώδεις ανάγκες της ανθρώπινης ζωής –η πείνα, η δίψα, η σεξουαλική επιθυμία και, πρόσφατα, η ανάγκη για φιλία- έχουν αποκτήσει εμπορευματοποιημένη μορφή ή έχουν μετατραπεί σε χρηματοοικονομικά προϊόντα. Ο ύπνος επιβάλλει την ιδέα μιας ανθρώπινης ανάγκης κι ενός χρονικού διαστήματος που δεν είναι δυνατόν, ούτε να ελεγχθούν, ούτε και να μετατραπούν σε δραστηριότητα που θα αποφέρει μαζικά κέρδη. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο ύπνος εξακολουθεί να αποτελεί μια ανωμαλία κι έναν πόλο κρίσης μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Παρόλες τις προσπάθειες της επιστημονικής έρευνας στον τομέα, ο ύπνος εξακολουθεί να προκαλεί απογοήτευση και αμηχανία σε όσους σχεδιάζουν στρατηγικές για να τον εκμεταλλευθούν ή για να τροποποιήσουν τη φύση του. Όσο κι αν αυτό τούς φαίνεται εντυπωσιακό ή αδιανόητο, δεν καταφέρνουν να αποσπάσουν από τον ύπνο καμία οικονομική αξία.

Οι επιθέσεις ενάντια στον χρόνο του ύπνου εντάθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Ο μέσος Αμερικανός ενήλικας κοιμάται σήμερα εξήμισυ ώρες κάθε βράδυ : παρατηρείται, συνεπώς, μια σημαντική μείωση των ωρών του ύπνου σε σχέση με την προηγούμενη γενιά, που κοιμόταν κατά μέσον όρο οκτώ ώρες. Και δεν μιλάμε για τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όπου η διάρκεια του ύπνου έφθανε –όσο κι αν αυτό μας φαίνεται απίστευτο- τις δέκα ώρες. Το σκάνδαλο του ύπνου συνίσταται στο γεγονός ότι εισάγει μέσα στη ζωή μας τις ρυθμικές εναλλαγές του ηλιακού φωτός και του σκοταδιού, της δραστηριότητας και της ανάπαυσης, της εργασίας και της επανορθωτικής ξεκούρασης, οι οποίες σε άλλους τομείς της ζωής εξουδετερώθηκαν ή εξαλείφθηκαν.

Από τα μέσα τού 17ου αιώνα, ο ύπνος εκδιώχθηκε από τη σταθερή θέση που κατείχε μέσα στο πλαίσιο που έθετε ο Αριστοτελισμός και η Αναγέννηση, καθώς αυτό θεωρήθηκε πλέον ξεπερασμένο. Άρχισαν να τον θεωρούν ασύμβατο με τις νεωτερικές έννοιες της παραγωγικότητας και του ορθολογισμού, και ο Ρενέ Ντεκάρτ, ο Ντέιβιντ Χιούμ και ο Τζον Λοκ δεν ήταν οι μοναδικοί φιλόσοφοι που αρνήθηκαν στον ύπνο τη σημασία του για όλες τις ενέργειες της πνευματικής ζωής και της αναζήτησης της γνώσης. Τον υποτίμησαν και αναγνώρισαν την πρωτοκαθεδρία της συνείδησης και της βούλησης, καθώς επίσης και των εννοιών της χρησιμότητας, της αντικειμενικότητας και του προσωπικού συμφέροντος ως κινήτρου που ωθεί στην ανάληψη δράσης. Για τον Λοκ, ο ύπνος ήταν μια –λυπηρή, αλλά αναγκαία- διακοπή της υλοποίησης των προτεραιοτήτων που ανέθεσε ο Θεός στον άνθρωπο : να είναι εργατικός και ορθολογικός.

Στα μέσα τού 19ου αιώνα αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την ασύμμετρη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον ύπνο και στην εγρήγορση, με βάση ιεραρχικά μοντέλα που παρουσίαζαν τον ύπνο ως μια οπισθοδρόμηση προς έναν κόσμο κατώτερων και πιο πρωτόγονων μορφών δραστηριότητας : θεωρούσαμε ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου αναστελλόταν η ανώτερη και πολυπλοκότερη λειτουργία του εγκεφάλου. Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ υπήρξε ένας από τους ελάχιστους διανοητές που αντέστρεψαν αυτήν την ιεραρχία, φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίξει ότι ο « πραγματικός πυρήνας » της ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να ανακαλυφθεί μονάχα κατά τη διάρκεια του ύπνου [1].

Καθώς η εκβιομηχάνιση της Ευρώπης συνοδευόταν από τη χειρότερη δυνατή μεταχείριση των εργαζόμενων, οι διευθυντές των εργοστασίων συνειδητοποίησαν ότι τους συνέφερε να παραχωρήσουν κάποια μικρά διαστήματα ανάπαυσης στους εργάτες τους. Όπως απέδειξε ο Άνσον Ράμπινμπαχ στη μελέτη του για την επιστήμη τής κούρασης [2], το ζητούμενο ήταν να μετατραπούν σε παραγωγικότερους και αποτελεσματικότερους εργαζόμενους, με μεγαλύτερη αντοχή στην κούραση. Όμως, από την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα, με την κατάρρευση όλου του ρυθμιστικού πλαισίου που περιόριζε την ασυδοσία του καπιταλισμού στην Αμερική και στην Ευρώπη, δεν υπάρχει πλέον μέσα στο σύστημα καμία εσωτερική αναγκαιότητα για ανάπαυση και ανάκτηση των δυνάμεων των συντελεστών της οικονομικής μεγέθυνσης και της κερδοφορίας. Δεδομένων των ιδιαίτερων δομών που αποτελούν χαρακτηριστικό του σημερινού καπιταλισμού, η αφιέρωση χρόνου για την ανάπαυση και την ανάκτηση δυνάμεων των εργαζόμενων κοστίζει πλέον υπερβολικά ακριβά για να είναι δομικά εφικτή.

Στην ανάλυσή τους για τον σημερινό καπιταλισμό, ο Λικ Μπολτάνσκι και η Ιβ Τσιαπέλο κατέδειξαν τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται ένα σύνολο δυνάμεων για να εξυμνηθεί το είδος του ατόμου που είναι απασχολημένο ανά πάσα στιγμή, πάντοτε σε διασύνδεση, αλληλεπίδραση, επικοινωνία, αντίδραση ή συναλλαγή με ένα οποιοδήποτε τηλεματικό περιβάλλον. Όπως παρατηρούν, στις περιοχές του πλανήτη όπου υπάρχει ευημερία, το φαινόμενο συμβάδισε με το γκρέμισμα των περισσότερων συνόρων που χώριζαν στο παρελθόν τον ιδιωτικό χρόνο από τον επαγγελματικό, και την εργασία από την κατανάλωση. Στο μοντέλο « διαρκούς διασύνδεσης » που περιγράφουν, καταγγέλλουν το κυνήγι της « δραστηριότητας για τη δραστηριότητα » : « Θεωρείται σημαντικό το να κάνεις ανά πάσα στιγμή κάτι, να βρίσκεσαι σε κίνηση, να αλλάζεις, ενώ συχνά η σταθερότητα θεωρείται συνώνυμο της αδράνειας [3] ». Αυτό το μοντέλο δραστηριότητας δεν εμφανίζεται ως μια απλή τροποποιημένη μορφή τού προηγούμενου μοντέλου της εργασιακής ηθικής, αλλά ως ένα εντελώς νέο μοντέλο προτύπων, το οποίο, για να λειτουργήσει, απαιτεί χρονικούς ρυθμούς του τύπου 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και επτά ημέρες την εβδομάδα, οι οποίοι συχνά συνοψίζονται στον τύπο 24/7.

Φυσικά, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να κοιμούνται, κι ακόμα κι οι μεγαλουπόλεις με τους πλέον φρενήρεις ρυθμούς ζωής θα εξακολουθήσουν να γνωρίζουν νυχτερινά διαστήματα όπου επικρατεί μια σχετική ησυχία. Παρόλα αυτά, ο ύπνος αποτελεί στο εξής μια εμπειρία η οποία έχει αποσυνδεθεί από τις έννοιες της αναγκαιότητας και της φύσης. Πλέον, όπως και πολλά άλλα πράγματα, γίνεται αντιληπτός ως μια μεταβλητή λειτουργία, την οποία οφείλουμε να διαχειριστούμε και η οποία ορίζεται μονάχα με εργαλειακά κριτήρια και με κριτήρια ανθρώπινης φυσιολογίας. Πρόσφατες έρευνες απέδειξαν ότι αυξάνεται με εντυπωσιακό ρυθμό ο αριθμός των ατόμων που σηκώνονται τη νύχτα για να διαβάσουν τα ηλεκτρονικά τους μηνύματα ή για να έχουν πρόσβαση στα δεδομένα τους.

Υπάρχει μια, ανώδυνη υποτίθεται, αλλά πολύ διαδεδομένη έκφραση που χαρακτηρίζει την κατάσταση ενός υπολογιστή ή μιας μηχανής, η sleep mode [4]. Η ιδέα της μηχανής που είναι διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή, λειτουργώντας σε χαμηλή ένταση, τείνει να επαναπροσδιορίσει την έννοια του ύπνου ως μια απλή κατάσταση περιορισμένης ή ετεροχρονισμένης λειτουργικότητας και προσβασιμότητας. Η λογική του πλήκτρου on/off είναι πλέον ξεπερασμένη : στο εξής, τίποτε δεν μπορεί να είναι πλέον εντελώςoff. Δεν υπάρχει πλέον κατάσταση πραγματικής ανάπαυσης.

Βέβαια, όσο κι αν ο ύπνος αποτελεί μείζον εμπόδιο στην πλήρη υλοποίηση του « καπιταλισμού 24/7 » (ο Καρλ Μαρξ μιλάει για έναν από τους τελευταίους « φυσικούς φραγμούς »), δεν είναι δυνατόν να εξουδετερωθεί εντελώς. Ωστόσο, είναι πάντοτε δυνατόν να διασπαστεί και να τσακιστεί. Όπως αποδεικνύεται κι από τα προαναφερθέντα παραδείγματα, οι μέθοδοι και τα κίνητρα που είναι αναγκαία για την υλοποίηση αυτού του τεράστιου καταστροφικού εγχειρήματος, έχουν ήδη δρομολογηθεί. Σήμερα, οι δημόσιοι χώροι είναι ολοκληρωτικά σχεδιασμένοι ώστε να αποθαρρύνουν και την παραμικρή πρόθεση ύπνου σε αυτούς• ακόμα και το ντιζάιν που έχει επιλεγεί για τα παγκάκια στους δημόσιους χώρους και για όλες τις οριζόντιες επιφάνειες που βρίσκονται σε κάποιο ύψος, αποσκοπεί -με μεγάλη μοχθηρία- στο να καταστήσει άβολη την ξαπλωτή στάση για το ανθρώπινο σώμα.

Η επίθεση που εξαπολύεται ενάντια στον ύπνο είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένη με τις λυσσώδεις μάχες που δίνονται σε άλλες σφαίρες της κοινωνικής ζωής και στοχεύουν στη διάλυση του πλαισίου της κοινωνικής προστασίας. Όπως η οικουμενική πρόσβαση στο πόσιμο νερό πλήττεται σε ολόκληρο τον κόσμο από τη ρύπανση, την ιδιωτικοποίηση και την προώθηση του εμφιαλωμένου νερού, υπάρχει και στην παρούσα περίπτωση ένα παρόμοιο –κι εύκολα ανιχνεύσιμο- φαινόμενο « δημιουργίας της σπανιότητας ». Όλες οι παραβιάσεις που υφίσταται ο ύπνος δημιουργούν τις συνθήκες για μια κατάσταση γενικευμένης αϋπνίας, όπου το μόνο που απομένει είναι η προσφυγή στην « αγορά τού ύπνου » -βέβαια, τελικά πληρώνουμε για να βυθιστούμε σε μια κατάσταση χημικά τροποποιημένη, η οποία ελάχιστη σχέση έχει με τον πραγματικό ύπνο. Οι στατιστικές για τη ραγδαία αύξηση της χρήσης των υπνωτικών, μας δείχνουν ότι το 2010 συνταγογραφήθηκαν σε περίπου πενήντα εκατομμύρια Αμερικάνους φάρμακα όπως το Ambien και το Lunesta, ενώ αρκετά εκατομμύρια συμπατριωτών τους τα αγόραζαν χωρίς ιατρική συνταγή.

Ωστόσο, θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι η βελτίωση των σημερινών συνθηκών ζωής θα μπορούσε να επιτρέψει στους ανθρώπους να κοιμούνται καλύτερα και να απολαμβάνουν έναν βαθύτερο και πιο επανορθωτικό ύπνο. Στο σημείο που έχουμε φθάσει, δεν είναι καν βέβαιο ότι ένας κόσμος οργανωμένος με λιγότερο καταπιεστικό τρόπο θα κατόρθωνε να εξαλείψει την αϋπνία. Η αϋπνία αποκτάει την ιστορική της σημασία και την ιδιαίτερη συναισθηματική υφή της μονάχα σε σχέση με συλλογικές εμπειρίες που είναι εξωτερικές ως προς αυτήν. Επιπλέον, συνοδεύεται κι από πλήθος άλλων μορφών αλλοτρίωσης και κοινωνικής καταστροφής, που λαμβάνουν χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο. Ως αίσθηση στέρησης σε ατομικό επίπεδο, η αϋπνία εντάσσεται σήμερα στο πλαίσιο μιας γενικευμένης κατάστασης « απουσίας κόσμου ». Γύρω από το ζήτημα του ύπνου συναρθρώνεται ένας αριθμός θεμελιωδών υποθέσεων γύρω από τη συνοχή των κοινωνικών σχέσεων. Σε αυτές περιλαμβάνεται κι η ιδέα ότι υπάρχει μια αμοιβαία σχέση ανάμεσα στην ευάλωτη κατάσταση και στην εμπιστοσύνη, ανάμεσα στο γεγονός ότι κάποιος βρίσκεται εκτεθειμένος και στη φροντίδα. Η επαγρύπνηση του Άλλου διαδραματίζει καίριο ρόλο : από αυτήν εξαρτάται η ξενοιασιά του ύπνου, ο οποίος μας αναζωογονεί, αυτή είναι που μας προσφέρει ένα χρονικό διάστημα απαλλαγμένο από φόβους, μια πρόσκαιρη κατάσταση « λήθης του κακού » [5].

Ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους οι ανθρώπινοι πολιτισμοί συνέδεσαν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τον ύπνο με τον θάνατο, οφείλεται στο γεγονός ότι και οι δύο αποτελούν την απόδειξη ότι ο κόσμος συνεχίζεται όσο εμείς απουσιάζουμε. Ωστόσο, η καθαρά προσωρινή απουσία του κοιμώμενου σημαδεύεται από ένα είδος δεσμού με το μέλλον, με τη δυνατότητα μιας νέας αρχής και, συνεπώς, με μια δυνατότητα ελευθερίας. Ακριβώς κατά τη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος, ενδέχεται να αγγίξουν φευγαλέα τη συνείδησή μας εικόνες μιας ζωής την οποία δεν έχουμε ζήσει, μιας ζωής την οποία έχουμε εξορίσει στο μέλλον. Η νυκτερινή επιθυμία μας να βυθιστούμε σε έναν ύπνο τόσο βαθύ, ώστε να φθάσουμε στο σημείο να αποκοπούμε από τη συνείδησή μας, αποτελεί ταυτόχρονα και την προσδοκία για ένα ξύπνημα το οποίο θα μπορούσε να περιλαμβάνει κάτι το απρόοπτο.

Να ονειρευθούμε ένα άλλο μέλλον

Στην Ευρώπη, μετά το 1815, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών που σημαδεύτηκαν από την κυριαρχία της αντεπανάστασης, τις ανατροπές και τη διάψευση των ελπίδων, ορισμένοι καλλιτέχνες και ποιητές είχαν τη διαίσθηση ότι ο ύπνος δεν αποτελούσε υποχρεωτικά μια απόδραση ή μια φυγή έξω από την ιστορία. Για παράδειγμα, τόσο ο Πέρσι Σέλεϊ όσο και ο Γκιστάβ Κουρμπέ κατανόησαν ότι το όνειρο αποτελούσε άλλη μια μορφή ιστορικού χρόνου, καθώς και ότι αυτή η υποχώρηση και η επιφανειακή, εκ πρώτης όψεως, παθητικότητά του περιλάμβαναν επίσης και την αναταραχή και την ανησυχία που είναι αναγκαίες για τη γέννηση ενός μέλλοντος στο οποίο θα υπάρχει περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα.

Σήμερα, στον 21ο αιώνα, η ανησυχία του ύπνου δημιουργεί μια σχέση με το μέλλον, η οποία παραξενεύει και προβληματίζει. Καθώς ο ύπνος βρίσκεται στα σύνορα του κοινωνικού και του φυσικού, εξασφαλίζει την παρουσία μέσα στον κόσμο ορισμένων ημιτονοειδών και κυκλικών μοτίβων, που είναι αναγκαία για τη ζωή αλλά ασύμβατα με τον καπιταλισμό. Θα πρέπει να προβούμε στον συσχετισμό ανάμεσα στην αφύσικη για τον καπιταλισμό επιμονή του ύπνου να ανθίσταται και στη δρομολογημένη καταστροφή ακόμα και των ίδιων των προϋποθέσεων για τη διατήρηση της ζωής στον πλανήτη. Καθώς ο καπιταλισμός αδυνατεί να αυτοπεριοριστεί, η έννοια της προστασίας ή της διατήρησης καθίσταται επίσης αδύνατη μέσα σε αυτό το σύστημα. Μέσα σε ένα παρόμοιο πλαίσιο, η αποκατάσταση της αδράνειας του ύπνου δημιουργεί εμπόδια στις θανατηφόρες διαδικασίες της συσσώρευσης κεφαλαίου, της κυριαρχίας του χρηματοοικονομικού τομέα σε όλους τους τομείς και της κατασπατάλησης, που έχουν καταστρέψει οτιδήποτε στο παρελθόν εντασσόταν στο καθεστώς των κοινόχρηστων αγαθών.

Στην πραγματικότητα, σήμερα υπάρχει μονάχα ένα όνειρο, το οποίο ξεπερνάει όλα τα άλλα : το όνειρο ενός κόσμου στον οποίο οι άνθρωποι θα μοιράζονται τα αγαθά, του οποίου το πεπρωμένο δεν θα αποδεικνύεται μοιραίο για τον ανθρώπινο πληθυσμό, ενός κόσμου δίχως δισεκατομμυριούχους, ενός κόσμου που θα έχει ένα μέλλον διαφορετικό από τη βαρβαρότητα ή το « μετα-ανθρώπινο » [6], στον οποίο η ιστορία θα μπορέσει να ακολουθήσει μια καμπή διαφορετική από τα σενάρια καταστροφής και τους εφιάλτες που τείνουν να μεταβληθούν σε πραγματικότητα. Σε κάθε είδους μέρος, σε πολύ διαφορετικές καταστάσεις (συμπεριλαμβανομένης και της ονειροπόλησης ή των ονείρων που κάνουμε ξύπνιοι), είναι πιθανόν ότι, το να φανταστούμε ένα μέλλον δίχως καπιταλισμό μπορεί να αρχίσει από τα όνειρα που κάνουμε μέσα στον ύπνο μας. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να εκλάβουμε τον ύπνο ως μια ριζική διακοπή, ως μια άρνηση του αδυσώπητου βάρους του παγκοσμιοποιημένου παρόντος μας, να θεωρήσουμε ότι ο ύπνος αποτελεί –στο πιο πεζό επίπεδο της καθημερινής μας εμπειρίας- μια γενική πρόβα τού με τι ακριβώς θα μπορούσαν να μοιάζουν ορισμένες ακόμα πιο σημαντικές νέες αρχές και ανανεώσεις.

Notes

[1] Άρθουρ Σοπενχάουερ, « Ο κόσμος ως βούληση και ως αναπαράσταση » Presses universitaires deFrance (PUF), Παρίσι, 2014 (1819).

[2] Anson Rabinbach, « Le moteur humain. L’énergie, la fatigue et les origines de la modernité », La Fabrique, Παρίσι, 2004.

[3] Luc Boltanski και Eve Chiapello, « Le Nouvel Esprit du capitalism », Gallimard, Παρίσι, 1999.

[4] « Κατάσταση ύπνου » στα αγγλικά και στα ελληνικά, ενώ στα γαλλικά χρησιμοποιείται ο όρος « κατάσταση εγρήγορσης ».

[5] Roland Barthes, « Le Neutre », Cours au Collège de France (1977-1978), Seul-Imec, Παρίσι, 2002.

[6] (Σ.τ.Μ.) Κυρίως στην Αμερική, πολλοί « οραματιστές μελλοντολόγοι », δεδομένου ότι θεωρούν αδιαπραγμάτευτη την « πρόοδο » που φέρνει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η τεχνολογία και ο καταναλωτισμός, προτείνουν ως λύση για τα προβλήματα που προκαλεί η ρύπανση και η καταστροφή του περιβάλλοντος, το πέρασμα σε έναν βιονικό « μετα-άνθρωπο », γενετικά τροποποιημένο, ώστε να μπορεί να επιβιώσει στο νέο απάνθρωπο περιβάλλον που δημιουργεί η τεχνοεπιστήμη και ο καπιταλισμός. Ανάμεσα στις πλέον ευφάνταστες προτάσεις αυτού του « transhumanisme » προτείνεται το μπόλιασμα των ανθρώπινων οργανισμών με DNA βακτηριδίων που είναι εξαιρετικά ανθεκτικά σε τεράστιες συγκεντρώσεις ρύπων –ή ακόμα και που τρέφονται από αυτούς- όπως και η δημιουργία ανθρώπινου είδους εφοδιασμένου με… βράγχια, ώστε να μπορέσει να καταφύγει στα βάθη των ωκεανών όταν η αφόρητη ρύπανση της ατμόσφαιρας και η καταστροφή της στιβάδας του όζοντος θα έχει καταστήσει τη ζωή αδύνατη στην επιφάνεια του πλανήτη ! Όσο κι αν φαίνεται παρανοϊκό, οι απόψεις τους εξετάζονται σοβαρά από πολλούς επιστήμονες, οι οποίοι διαβλέπουν σε αυτήν την κατεύθυνση μεγαλεπήβολα ερευνητικά προγράμματα (τα οποία φυσικά θα τους αποφέρουν άφθονο χρήμα και δημοσιότητα).

Μετάφραση: Βασίλης Παπακριβόπουλος

Πηγή

Ο διεθνής αγώνας των Κούρδων και το διεθνιστικό καθήκον της αριστεράς

Του Θέμη Τζήμα
Έξι (!) βομβαρδισμούς πραγματοποίησαν οι ΗΠΑ στο πλαίσιο της συμμαχίας κατά του Ισλαμικού Κράτους στην περιοχή του Κομπανί τις τελευταίες τρεις μέρες και ενώ οι επιθέσεις του ΙΚ είναι διαρκείς και εντεινόμενες. Το μέγεθος θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό. Το φιάσκο στο οποίο εξελίσσεται η συμμαχία κατά του ΙΚ από αθρωπιστικής απόψεως μόνο με το αντίστοιχο της Ρουάντα μπορεί να συγκριθεί όσο περνάει ο καιρός.

Αλλά και στο επίπεδο της διεθνούς ασφάλειας η στάση της συμμαχίας κατά του ΙΚ καταδεικνύει ότι η “Δύση” και οι σύμμαχοί της ελάχιστα είναι διατεθειμένοι να πράξουν προκειμένου να τιθασεύσουν το “τέρας” που εν πολλοίς δημιούργησαν και που με τη σειρά του και με τον τρόπο του ενισχύει τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.

Η εκστρατεία αλλαγής καθεστώτων μέσα από ξένες επεμβάσεις, τα “στραβά μάτια” στο γιγάντωμα οργανώσεων του φανατικού πολιτικού Ισλάμ που προκαλούν ενδοθρησκευτικές συγκρούσεις στο μουσουλμανικό κόσμο και αποπειρώνται να καταπνίξουν κάθε προοδευτικό κίνημα και η συγκριτικά ελάχιστη δράση της “Δύσης” στέλνουν αντικειμενικά το μήνυμα της ανοχής ή έστω της σχετικής απροθυμίας, εγκαταλείποντας τους Κούρδους μόνους τους.

Πρόκειται για άλλη μια προδοσία των διακηρυγμένων αξιών της πολιτισμένης “Δύσης” από τις ηγέτιδες δυνάμεις της. Δεν πρόκειται μόνο για υποκρισία αλλά και για ολέθριο λάθος της που θα το πληρώσει: ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό ότι ο Οσάμα Μπιν Λάντεν παρακολουθοέσε τα γεγονότα στο Μογκαντίσου και εν πολλοίς εξ αυτών πείστηκε ότι οι ΗΠΑ είναι χάρτινος τίγρης.

Στην πραγματικότητα, ο συνδυασμός ιμπεριαλισμού αλλά και αδυναμίας ή άρνησης ουσιαστικής παρέμβασης των δυτικών δυνάμεων και των συμμάχων τους στέλνει ένα ακόμα χειρότερο μήνυμα από εκείνο του Μογκαντίσου: οι “Δυτικοί” φαίνονται αναξιόπιστοι σύμμαχοι για τους φίλους τους και αδύναμοι αντίπαλοι για τους εχθρούς τους. Ολέθριος συνδυασμός.

Η αριστερά σε αυτό το περιβάλλον έχει ένα ειδικό καθήκον. Τον έμπρακτο διεθνισμό σε ένα διεθνούς απήχησης απελευθερωτικό αγώνα.

Ο αγώνας των Κούρδων είναι πρώτον δίκαιος από πλευράς του δικαιώματος αυτοδιάθεσης. Δεύτερον από πλευράς υπεράσπισης των στοιχειωδεστέρων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γεγονός που φέρνει σε προφανή αμηχανία τη “φιλελεύθερη” Δύση: η τελευταία στηρίζει έμμεσα και άμεσα δυνάμεις που στη Μ. Ανατολή τροφοδότησαν τους τζιχαντιστές και σε τμήματα της Ευρώπης ακροδεξιούς και ένα αριστερό ανταρτικό κίνημα πολεμά- και- για τα δικαιώματα των γυναικών, για τη θρησκευτική ελευθερία, για την ειρηνική συνύπαρξη και για λαϊκή κυριαρχία.

Αγώνες που εδράζονται σε τέτοια βάση είναι εξ ορισμού διεθνείς αγώνες.

Τρίτον, η επέκταση του ΙΚ συνιστά ένα διεθνή κίνδυνο και αυτή τη στιγμή οι κατεξοχήν πολέμιοί του είναι το καθεστώς Άσαντ και οι Κούρδοι.

Σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον υποχώρησης της αριστεράς και αφυδάτωσής της ως προς το μαχητικό της περιεχόμενο, στη Μ. Ανατολή- όπως και στη Λατινική Αμερική- οι αριστερές δυνάμεις τίθενται στην πρωτοπορία αγώνων ακόμα και αιματηρών, που εν πολλοίς θα χαράξουν το διεθνές περιβάλλον.

Αποδεικνύουν ότι υπάρχουν για να υπερασπίζονται την ελευθερία του ανθρώπου.

Είναι υποχρεώση της αριστεράς να πρωταγωνιστήσει σε ένα διεθνιστικό αγώνα έμπρακτης πολιτικής υποστήριξης τώρα για το Κομπανί αλλά και συνολικά στον αγώνα κατά του ΙΚ. Πρώτον με την πολιτική πίεση για την ουσιαστική υποστήριξη προς τους Κούρδους. Δεύτερον με την ενίσχυση παντοιοτρόπως του αγώνα των Κούρδων τώρα, σε συνεννόηση μαζί τους.

Στην υπαρξιακή και αντικειμενικά διεθνή πάλη του ανθρώπου για ελευθερία δοκιμάζεται ο διεθνισμός της αριστεράς αλλά και η δυνατότητά της να πρωταγωνιστεί και να νοηματοδοτεί τις μεγάλες αλλαγές απέναντι σε ένα παγκόσμιο σύστημα που είτε δια της δράσης, είτε διά της αδράνειας επιλέγει τη βαρβαρότητα.

 Το Κομπανί είναι δίπλα μας.

tvxs

Ονόματα κύριε Χρήστο μου, ονόματα

Του Κώστα Βαξεβάνη

«Ονόματα κύριε Δραγασάκη μου, ονόματα. Αλλιώς τι νόημα έχει η καταγγελία;». Η φράση είναι τίτλος σε άρθρο του διευθυντή του Mega, Χρήστου Παναγιωτόπουλου, λίγες ώρες πριν αποπεμφθεί από το κανάλι. Ο πρώην διευθυντής (και σύντομα φαντάζομαι νυν σε καμία ΝΕΡΙΤ), κατάφερε να παραμερίσει την προσωπική του αγωνία για το αν θα παραμείνει ή όχι διευθυντής, για να προτάξει την κοινωνική. Του ανθρώπου που ζητάει από τον Δραγασάκη να αποδείξει τις καταγγελίες του πως η κυβέρνηση εξυπηρετεί συμφέροντα επιχειρηματιών και νομοθετεί κατ' εντολήν τους. 

Προσωπικά αντιμετωπίζω την πολιτική αγωνία του Χρήστου Παναγιωτόπουλου, με τη θυμηδία που θα αντιμετώπιζα το άγχος ιδιοκτήτριας οίκου ανοχής να βρει γιατρό για να της κάνει επέμβαση παρθενοραφής. Αν ο πρώην διευθυντής του Mega δεν γνωρίζει αυτά τα ονόματα και τις παρεμβάσεις τους, τότε είναι κάκιστος δημοσιογράφος. Αυτό σημαίνει πως η μη δημοσίευση για παράδειγμα των ονομάτων όσων δημοσίων προσώπων διαθέτουν δεκάδες εκατομμύρια της λίστας Λαγκάρντ από το κανάλι που διηύθυνε, δεν έγινε γιατί τον πήρε ο Μπόμπολας τηλέφωνο για να κρύψει το όνομά του, αλλά γιατί ο ίδιος θεωρεί πως η δημοσιογραφία είναι αυτολογοκρισία και προσευχή στην διαπλοκή. Η μη δημοσίευση της είδησης πως ο Γιάννης Μιχελάκης κατηγορείται από την Εισαγγελία πως κατέθετε ερωτήσεις στη Βουλή επί πληρωμή, ως πιστόλι επιχειρηματιών, είναι δική του επιλογή που τον κάνει κακό δημοσιογράφο. Η απόκρυψη των νόμων Αθανασίου με τους οποίους απελευθερώνονται έμποροι ναρκωτικών και εγκληματίες του λευκού κολάρου, είναι δική του απόφαση που προκύπτει από την δημοσιογραφική του συγκρότηση και αντίληψη και όχι απαίτηση των αφεντικών. 

Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος πρέπει να αποφασίσει αν όσα έκρυβε και αποσιωπούσε από τα δελτία ειδήσεων (μαζί και η είδηση πως το Mega έκλεβε ρεύμα από τη ΔΕΗ) είναι αποτέλεσμα παρεμβάσεων των αφεντικών του, άρα έχει ο ίδιος τα ονόματα που δεν είπε ο Δραγασάκης, ή δική του άθλια δημοσιογραφική λειτουργία. 

Έχει ενδιαφέρον πάντως, ότι στο άρθρο το οποίο έγραψε στο site του μετά την αποπομπή του εμφανίζει τον εαυτό του ως θύμα γράφοντας «Άθλιοι παπαγάλοι έφτασαν στο σημείο να γράψουν (καθ’ υπαγόρευσιν) ακόμη και ότι συνάντησα τον πρωθυπουργό και του ζήτησα “προστασία”.  Τέτοια ξεφτίλα». Κάλλιστα θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος αναγνώστης από τον πρώην διευθυντή του Mega να μιλήσει με ονόματα έστω τη στιγμή που αναφέρεται στην προσωπική του περιπέτεια, αλλά μάλλον η συνήθεια είναι πιο δυνατή απ τον πόνο. 

Αυτοί που φταίνε πραγματικά στην περίπτωση Παναγιωτόπουλου για την αποπομπή του είναι πολλοί και η καταγραφή των ονομάτων τους δεν είναι δυνατή πρακτικά. Πρόκειται για εκατομμύρια τηλεθεατές που εγκατέλειψαν τους δέκτες ή άλλαξαν κανάλι, αρνούμενοι να χειραγωγηθούν και να αποδεχθούν ως ενημέρωση την προπαγάνδα. Είναι οι χιλιάδες που ενημερώνονται πλέον από τα sites (προφανώς όχι του Παναγιωτόπουλου), αναζητώντας την αλήθεια και την είδηση. Είναι οι πολίτες που αρνούνται να γίνουν μπαλάκι ανάμεσα στην ανοησία του lifestyle και την ντουντούκα της διαπλεκόμενης διαφθοράς, όσων η αισθητική και η νοημοσύνη προσβάλλεται από την εικόνα του Βενιζέλου και αυτοί που η αξιοπρέπειά τους δεν τους επιτρέπει να σκύψουν για να μαζέψουν τα ψίχουλα από τα πλούσια γεύματα αυτών που δεν έπαιρναν τηλέφωνο τον Παναγιωτόπουλο για να του δώσουν γραμμή. 

Είναι τραγικό ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος να αισθάνεται προσβεβλημένος από αυτούς που διαστρέβλωσαν την πραγματικότητα που τον αφορά προσωπικά, αλλά να μην τον ενοχλεί επί χρόνια η πραγματικότητα που απέκρυπτε ή με τόση επιμέλεια ωραιοποιούσε. 

ΥΓ. Αν πάντως επιμένει για τα ονόματα στα οποία αναφέρθηκε ο Δραγασάκης, μπορούμε να του στείλουμε 61 τεύχη του Hot Doc με πάνω από 500 σκάνδαλα, τα οποία του δίνουμε την άδεια να χρησιμοποιήσει σε όποιο μέσο πάει για να ασκήσει δημοσιογραφία ή «δημοσιογραφία». Εκεί υπάρχουν όλα τα ονόματα που δεν είδε στην καριέρα του στο Mega.

Το κουτί της Πανδώρας

Πλουτίζουν συνεχώς οι Ελληνες, αλλά μόνο στο... παρελθόν!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Χαράς ευαγγέλια! Είμαστε πιο πλούσιοι από όσο νομίζαμε! Το ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ. Το ΑΕΠ της Ελλάδας δεν ήταν το 2013 μόνο 182,05 δισεκατομμύρια ευρώ, όπως νομίζαμε βάσει των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ, αλλά 182,44 δισ! Για την ακρίβεια, ήταν 384 εκατομμύρια ευρώ παραπάνω. Πώς προέκυψε αυτός ο παραπάνω εθνικός πλούτος απορείτε σίγουρα. Ως συνήθως - μέσω δηλαδή της αναθεώρησης των στοιχείων από την Ελληνική Στατιστική Αρχή, όχι αυθαίρετα, αλλά βάσει του νέου τρόπου υπολογισμού του ΑΕΠ που αποφάσισε η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, η γνωστή ως Eurostat. Τώρα που μαίνεται η κρίση σε όλη την Ευρώπη, η Eurostat εφευρίσκει διάφορα αμφιλεγόμενα τεχνάσματα στατιστικών μετρήσεων για να συγκαλύπτει τη ζοφερή πραγματικότητα. Είναι άκρως συζητήσιμο, για παράδειγμα, αν οι δαπάνες για στρατιωτικούς εξοπλισμούς μπορούν να χαρακτηριστούν πραγματικά... «επενδύσεις» που αυξάνουν το ΑΕΠ (!) όπως αποφάσισε η Eurostat.

Το ότι οι στρατιωτικές δαπάνες των ευρωπαϊκών κρατών αυξάνουν το ΑΕΠ της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας και λοιπών χωρών που πουλάνε τα όπλα, το καταλαβαίνει ο καθένας. Το να ισχυρίζεται όμως κανείς ότι... αυξάνει και το ΑΕΠ της Ελλάδας που τα αγοράζει, ακούγεται μάλλον προκλητικό. Εν πάση περιπτώσει, αυτό αποφάσισε η Eurostat, στη βάση αυτή, ενός νέου ευρωπαϊκού συστήματος εθνικών λογαριασμών (ESA 2010) που θα μετράει το ΑΕΠ όλων των χωρών, είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε τις αποφάσεις της. Βάσει του νέου τρόπου ευρωπαϊκού υπολογισμού, η ΕΛΣΤΑΤ αναθεώρησε τα στοιχεία του ελληνικού ΑΕΠ της τελευταία 20ετίας, από το 1995 ως το 2013, ώστε τα στοιχεία να είναι συγκρίσιμα. Προκύπτουν αξιοσημείωτες ή και σημαντικότατες αλλαγές, οι οποίες έχουν σοβαρή πολιτική σημασία, ιδίως για το πόσο μειώθηκε το ΑΕΠ της χώρας μας -σε απόλυτα και ποσοστιαία μεγέθη- στα χρόνια της κρίσης.

Το 2008, τελευταία χρονιά πριν ξεσπάσει η θύελλα, το ΑΕΠ της Ελλάδας η ΕΛΣΤΑΤ το υπολόγιζε με τον προηγούμενο τρόπο σε 233,2 δισ. ευρώ και το ΑΕΠ του 2013 σε 182,05 δισεκατομμύρια, επομένως η απώλεια (η μείωση δηλαδή του ΑΕΠ) ήταν 51,15 δισεκατομμύρια ή ποσοστό συρρίκνωσης του ΑΕΠ 21,9% κατά την εξαετία αυτή. Με τον νέο τρόπο υπολογισμού, η ΕΛΣΤΑΤ υπολόγισε το ΑΕΠ το 2008, της χώρας μας σε 242 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ το ΑΕΠ του 2013 σε 182,44 δισ., όπως προαναφέραμε. Βλέπουμε δηλαδή ότι χάσαμε 59,56 δισεκατομμύρια και όχι 51,15. Οκτώμισι δισεκατομμύρια παραπάνω δεν είναι και λίγα! Χάσαμε σε ποσοστό το 24,6% του ΑΕΠ μας και όχι το 21,9% που μας έλεγε η ΕΛΣΤΑΤ μέχρι τώρα. Η ύφεση δηλαδή είναι χειρότερη από όσο νομίζαμε μέχρι τώρα, μας λέει η ΕΛΣΤΑΤ. Η αναθεώρηση του ύψους του ΑΕΠ όμως συνεπιφέρει και άλλες αλλαγές.

Αλλάζει αισθητά το ποσοστό μείωσης του ΑΕΠ και ανά έτος. Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου αισθάνεται ευτυχής γιατί η μείωση του ΑΕΠ το 2012 που ανέλαβε την εξουσία, με τον νέο τρόπο υπολογισμού της Eurostat δεν είναι 7% αλλά... μόνο 6,6,%! Αλλά και το 2013, η συρρίκνωση του ΑΕΠ ήταν 3,3% και όχι 3,9%. Αντιθέτως το ΠΑΣΟΚ και ιδίως η πτέρυγα του Γιώργου δεν πρέπει να αισθάνονται καθόλου καλά με την αναθεώρηση, αφού το ΑΕΠ βυθίζεται το 2010 κατά 5,4% και το 2011 κατακρημνίζεται στην άβυσσο του... 8,9%! Μείωση του ΑΕΠ μέσα σε δύο μόλις χρόνια διακυβέρνησης από τον Γιώργο Παπανδρέου κατά 36 δισεκατομμύρια ή ποσοστό 15%!!! Τέτοιον εφιάλτη δεν έχει ζήσει ποτέ η Ελλάδα μετά τη ναζιστική Κατοχή των Γερμανών, εδώ και 70 χρόνια, και τον έζησε επί μνημονιακού ΠΑΣΟΚ! Και να σκεφθεί κανείς ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, ο άνθρωπος που προκάλεσε στους Ελληνες αυτήν την ανείπωτη καταστροφή, όχι μόνο παραμένει ενεργός στην πολιτική ζωή της χώρας, αλλά φιλοδοξεί να επανέλθει για να συνεχίσει το ολέθριο έργο του!

Οχι δηλαδή ότι είναι καλύτερη η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, κατά τη διάρκεια της εξουσίας της οποίας το 2012 και το 2013 το ελληνικό ΑΕΠ μειώθηκε κατά 9,4% με τον νέο τρόπο υπολογισμού. Το μόνο διασκεδαστικό σε αυτήν τη θλιβερή ιστορία είναι πως η ΕΛΣΤΑΤ με την αναθεώρηση έβγαλε ότι ήμασταν πολύ πιο πλούσιοι από όσο μας έλεγε πριν από... 15 χρόνια! Εβγαλε το ΑΕΠ του 1995 κατά... 16,9% (!) μεγαλύτερο, του 1996 κατά 17,8%, του 1997 κατά 18,1%, του 1998 κατά 18,8% και του 1999 κατά... 19,1% μεγαλύτερο!!! Ε ρε πλούσιοι που ήμασταν και δεν το ξέραμε! Στα χαρτιά και εκ των υστέρων!

ΕΘΝΟΣ