70 χρόνια ανελευθερίας

Έξι ημέρες. Ούτε καν μία εβδομάδα δεν πρόλαβε αυτός ο τόπος να χαρεί την Ελευθερία του. Έξι ημέρες και πέντε νύχτες. 12 Οκτωβρίου του 1944 οι Έλληνες ανάσαναν και το ξημέρωμα της 6ης ημέρας ήρθε η νέα κατοχή. Σιγά μην άφηναν οι προστάτες και σύμμαχοι να περάσει εβδομάδα και να μην έχουν τον πλήρη έλεγχο που διήρκεσε μέχρι το 2010. Μετά άλλαξαν πάλι χέρια τα συμβόλαια της αποικιοκρατίας βάζοντας μέσα στο παιχνίδι όλο τον καλό 
κόσμο της Δύσης.

Ήταν που ανέβηκε η ελληνική σημαία στην Ακρόπολη από έναν Γεώργιο Παπανδρέου και ξανακατέβηκε μαζί με τα βρακιά των Ελλήνων κατά τις μεγάλες ημέρες της τελευταίας διακυβέρνησης του κεντρώου δημοκρατικού (και πρώην σοσιαληστρικού) χώρου.
Το ΠΑΣΟΚ δεν ήρθε το 1974, το ΠΑΣΟΚ ήρθε το 1944. Από ένα μπαλκόνι με έναν Παπανδρέου, συνθήματα για την Πατρίδα, την συμφιλίωση και την Λαοκρατία ξεκίνησε το πανηγύρι. Όπως ξαφνικά έγιναν εκατομμύρια οι οπαδοί του Ανδρέα, έτσι εκατομμύρια έγιναν και οι οπαδοί το 1944 του πατρός Γεωργίου. Η διαφορά προσέλκυσης οπαδών δεν ήταν μεγάλη. Από το 1944 μέχρι το 1949 για μία λίρα ή μια κονσέρβα πολεμούσες στο πλάι Άγγλων και αργότερα Αμερικάνων σκοτώνοντας όποιον απαιτούσε την ουσιαστική Ανεξαρτησία και μετά με ένα ρουσφέτι ή και διορισμό πολεμούσες στο πλάι όλων αυτών που μπήκαν το 2010 στην χώρα απαιτώντας την πλήρη εξαφάνιση της Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Μεγάλη υπόθεση η λίρα! Με αυτή φτιάχνεις «πατριώτες», «εθνολάτρες» και «δημοκράτες». 
Μεγάλη υπόθεση και το ρουσφέτι! Με αυτό φτιάχνεις «εκσυγχρονιστές», «ευρωπαϊστές» και «δημοκρατολάγνους».
Για την Ελλάδα ο Θεός απουσίαζε μη δίνοντάς της την 7η ημέρα ανάπαυσης και γαλήνης.
Οι Παπανδρέιδες ήταν πιο γρήγοροι και από τον ίδιο τον Θεό. Τον πρόλαβαν την 6η ημέρα και είπαν στον λαό: «Σκύψε, μη σε ξαπλώσουν τα πολυβόλα». Βλέπετε, ήταν τόσο μεγάλη η λατρεία που είχε αυτός ο σακατεμένος λαός στον Μεσσία Γεώργιο Παπανδρέου που σε 53 ημέρες ο Γέρος της Τρομοκρατίας τούς ξάπλωσε με μυδράλια.
Η αντιπολίτευση εκείνη την εποχή ήταν στον δρόμο δεν ήταν στα ζεστά δερμάτινα έδρανα της Βουλής. Εκεί τραβήχτηκε και η μεγάλη γραμμή μεταξύ της Αλήθειας και της Δημοκρατίας. Όποιος έχει εκπρόσωπο στην Βουλή δεν έχει να φοβηθεί καμία εξουσία, όποιος όμως αμφισβητεί τους λατρεμένους δημοκρατικούς εκπροσώπους της Βουλής να έχει το νου του. Πάντα θα είναι ο στόχος από τα φανερά ή κρυμμένα μυδράλια που στήνονται στις ταράτσες Υπουργείων, Υπηρεσιών ή και του ίδιου του Κοινοβουλίου. Διότι στην Ελλάδα από το 1944 η Δημοκρατία εκπροσωπείται και όποιος έχει άλλη άποψη τότε είναι «κατσαπλιάς», «συμμορίτης» και «εχθρός της πατρίδος». Ποιας πατρίδος; Της πατρίδος που έστησε ο Γεώργιος Α’ παρέα με τον Βρετανό Τσόρτσιλ και τον Βαυαρό Βασιλέα, με «Έλληνες» να δείχνουν στον Σκόμπυ τον «στρατό» του, με Παρθενώνες να χτίζονται σε ξερονήσια και όλα τα επακόλουθα.

Το πρώτο διάγγελμα του Σκόμπυ προς τον Ελληνικό λαό το 1945: «εάν δεν επιτευχθούν οι σκοποί που μου ανέθεσε η κυβέρνησις μου ολοκληρωτικά, το νόμισμα θα αποσταθεροποιηθεί και ο λαός δεν θα τραφή». 
Το νόμισμα και η πείνα μπαμπούλας για να γίνουν όλα όπως ήθελαν οι νέοι κατακτητές. 
Υπάρχει καμιά διαφορά με τα λεγόμενα των σημερινών φερέφωνων των νέων κατακτητών από το 2010; 
Πάλι το νόμισμα, πάλι τα άδεια ράφια στα μαγαζιά.
Γιατί ο λαός του αντιβασιλέα Δαμασκηνού και ο λαός του πρωθυπουργού Σαμαρά έκαναν και κάνουν πίσω στις ορέξεις των κατακτητών;
Το τι ακολούθησε το διάγγελμα Σκόμπυ είναι γνωστό για να επιβάλουν την «τάξη» οι νομοταγείς, το τι ακολουθεί τα λόγια των φερέφωνων σήμερα είναι πάλι γνωστό μπουκώνοντας την ευταξία με μισθούς και παροχές.
Όχι, λοιπόν 70 χρόνια από την Απελευθέρωση, αλλά 70 χρόνια από την απόδειξη ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα πάει αντάμα με την κουστουμαρισμένη νόμιμη τρομοκρατία.
 
Γιάννης Λαζάρου