Οι επικριτές της κυρίας...

Του Γιάννη Παντελάκη

Μερικές φορές νιώθω περίεργα. Όταν εμφανίσθηκε η κυρία Αγγελοπούλου να δηλώνει αντισυστημική και φίλη του ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσα και εγώ να σχολιάσω την απόλυτη αυτή αντίφαση. Ένας ανθρωπος δηλαδή με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, συγκεκριμένο πολιτικό παρελθόν και πορεία, άμετρες φιλοδοξίες και ταυτισμένος με τη θλιβερή, αδιαφανή και πολυέξοδη ιστορία των Ολυμπιακών, ένας άνθρωπος του συστήματος που οδήγησε τη χώρα ως εδώ, ξαφνικά μας είπε πως βρίσκεται απέναντι από αυτό. Δεν μετάνιωσα γι' αυτό, την κριτική για τη συγκεκριμένη κυρία δηλαδή. Το αντίθετο.

Ένιωσα περίεργα, γιατί μαζί μ’ εμένα έσπευσαν να σχολιάσουν αρνητικά (είτε με άρθρα στο διαδίκτυο, είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) και πολλοί άλλοι ακόμα. Και ανάμεσα στους πολλούς αυτούς και διάφοροι (συνάδελφοί μου, αλλά όχι μόνο), οι οποίοι είχαν ωφεληθεί από την κυρία. Άνθρωποι, οι οποίοι στο μεγάλο εκείνο πάρτι που προηγήθηκε των Ολυμπιακών, είχαν βρεθεί πλάι της με παχυλούς μισθούς, με φοβερά προνόμια και με σχεδόν καθημερινούς ύμνους για το «θεάρεστο έργο που ανέλαβε να φέρει σε πέρας». Όλα αυτά με δημόσια χρήματα βέβαια, η κυρία Αγγελοπούλου -και όσοι έτρεξαν την ιστορία των πολυδάπανων Ολυμπιακών- με δικά μας χρήματα κινήθηκαν. Πολλά δισεκατομμύρια τα οποία δανειζόταν η χώρα.

Μαζί με όλους τους παρατρεχάμενους της κυρίας σ' εκείνη την ιστορία των Ολυμπιακών, ήταν και σχεδόν όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Σχεδόν. Οι περισσότεροι κολάκευαν την πρόεδρο, την οποία όχι απλά διόριζαν σε μια ισχυρή θέση και της έδιναν εν λευκώ σχεδόν τη διαχείριση των Ολυμπιακών, αλλά και την παρότρυναν να συνεχίσει ν' ασχολείται με τα δημόσια πράγματα της χώρας. Και σήμερα, αρκετούς από αυτούς, τους βλέπω να την επικρίνουν επειδή δήλωσε την υποστήριξή της στον ΣΥΡΙΖΑ και οχι στα δικά τους κόμματα.

Με κάποιο τρόπο, όλοι όσοι βρέθηκαν κριτικά απέναντι στην επανεμφάνιση της κυρίας, ταυτίστηκαν. Βρέθηκαν στην ίδια ομάδα. Και τα χλωρά και τα ξερά. Όπως συμβαίνει άλλωστε συνήθως. Ιδιοτελείς και μη, απέναντι στον... κοινό εχθρό. Και αναρωτιέμαι, πώς πρέπει να λειτουργεί κάποιος σ' αυτές τις περιπτώσεις. Να μη μιλάει για να μην ταυτιστεί και μ' εκείνους που άλλοτε υμνούσαν την κυρία; Ή να ασκεί όποια κριτική νομίζει, με τον κίνδυνο πάντα αυτής της ταύτισης;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών