Ο λούμπεν που έγινε cult

Ο Σπύρος Ζαγοραίος γεννήθηκε το ’28. Ιδιαίτερη περίπτωση ερμηνευτή. Τα τραγούδια του μύριζαν καπνό και αλκοόλ. Είχαν κάτι από καλοκαιρινή επαρχία. Μοιάζουν με εκείνες τις γυναίκες της δεκαετίας του ΄70 και του ΄80 που έριχναν καταχείμωνο μια ζακέτα στην πλάτη, φορούσαν τα τσόκαρα τους και πεταγότανε για λίγη ζάχαρη στο μπακάλη. Αυτές που τα καλοκαίρια νοτίζανε τις αυλές τους ξυπόλυτες και περιμένανε τους άντρες τους από την οικοδομή. Τα ξέρανε αυτά τα τραγούδια, τα έπαιζε το ραδιόφωνο, ακουγότανε από παράθυρα ανοιχτά σε εκείνη την Ελλάδα που άφηνε τα μποστάνια της και έχτιζε διαμερίσματα.

Οι ηρωίδες του Διαλεγμένου θα άκουγαν Ζαγοραίο. Έχει γράψει ένα σπουδαίο τραγούδι ο Κραουνάκης για την Στανίση. Την «Κυριακή». Μια Κυριακή απόγευμα είχα έναν άνθρωπο κι έπιανα μπράτσο, λέει, κι αυτός ερχότανε από κρεβάτι αλληνής... Άλλοι έρωτες, άλλα πάθη. Άλλοι άνθρωποι. Είχανε κατανόηση για τα φονικά του έρωτα και τους αισθηματίες που καπνίζανε  «μαύρο». Τραγούδια όπως το «Πάτα πάτα», ο «Παράδεισος», «Της Λαρίσης το ποτάμι» αλλά και το «Πάρτε κύριε λαχεία», ήταν κάποτε κανονικά. Μετά έγιναν λούμπεν, κι αργότερα cult. Είχαν ενορχηστρώσεις πανηγυριού και μια ωραία φτήνια κι η φωνή του Ζαγοραίου τα έφτιαχνε ακόμη πιο αμαρτωλά. Τα χορέψανε πολλοί Έλληνες σε μωσαϊκά κι αυτό τα κάνει πιο σημαντικά και τον Ζαγοραίο έναν μοναδικό στο είδος του λαϊκό τραγουδιστή με τη φιλοσοφία του Ζαμπέτα και την καθαρότητα του Μητσάκη. Στα 15 του έχασε το χέρι του αλλά το έκανε κι αυτό τραγούδι. «Ο Ανάπηρος». Ο «Ερωτιάρης» παραμένει στα κορυφαία του κι αφιερώνεται εξαιρετικά στους δύσπιστους.

Πηγή