Το Πολυτεχνείο ως καμβάς ενός τεράστιου ΕΓΩ

Το ερώτημα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι εάν είναι ωραίο ή όχι. Αν μας αρέσει ή όχι.  Το ερώτημα είναι γιατί ΕΚΕΙ.

Γιατί από τους καλλιτέχνες του γκράφιτι επιλέχθηκε ως γιγαντιαίος καμβάς ένα μνημείο, το ιστορικό κτήριο του ΕΜΠ στην Πατησίων, για να εκφράσουν την καλλιτεχνική τους έμπνευση.

Γιατί επέλεξαν ένα κτήριο με ιστορία που, ευτυχώς, επιμένει καθημερινά να μας υπενθυμίζει ότι υπάρχουν σημεία σε αυτή την πόλη όπου η κακογουστιά δεν είναι η κυρίαρχη αισθητική.

Γιατί επέλεξαν ένα μνημείο που, ευτυχώς, επιμένει καθημερινά να μας υπενθυμίζει ότι σε έναν άλλο χρόνο η αρχιτεκτονική οπτική δεν ήταν αυτή του επίμονου βάνδαλου μπετατζή. Του κυρίαρχου, ισοπεδωτικού σχεδιαστή, που τα βλέπει όλα ως γυάλινη – καθρέφτη επένδυση. Της επιβεβλημένης, με τσαμπουκά και αυθαιρεσία, κακοφορμισμένης αστικής φούσκας που μας συνοδεύει καθημερινά σε κάθε μας βήμα.

Κατά τη γνώμη μου, τα ιστορικά κτήρια οφείλουμε να τα αφήνουμε αλώβητα – κατά το δυνατό - από το χρόνο και απόλυτα από την αισθητική μας. Ούτε αλουμινένια κουφώματα, ούτε γκράφιτι. Οφείλουμε, απλώς, να τα αφήνουμε ήσυχα και να τα σεβόμαστε δια της συντηρήσεώς τους.  

Έτσι, η μοναδική εξήγηση που μπορώ να δώσω για την επιλογή του ιστορικού κτηρίου του ΕΜΠ ως καμβά των γκραφιτάδων , είναι ότι το μνημείο ήταν πεδίο δόξης λαμπρό, μάλλον, για να ικανοποιηθεί το τεράστιο ΕΓΩ τους, συλλογικά και συνδυασμένα, αλλά για λάθος λόγο.

Η αλήθεια είναι ότι το τεράστιο ΕΓΩ είναι ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα για έναν καλλιτέχνη. Είναι η καύσιμη ύλη. Μόνο που νομίζω ότι μεταλλάσσεται σε μειονέκτημα όταν ικανοποιείται απλώς και μόνο με την επιλογή ενός ιδιότυπου καμβά που με μαθηματική ακρίβεια θα κάνει το έργο γνωστό. Όταν talk of the town δεν γίνεται το περιεχόμενο, η τεχνοτροπία αλλά η επικάλυψη ενός ιστορικού κτηρίου.

Γιατί έχω την εντύπωση ότι εάν οι καλλιτέχνες επέλεγαν ένα άνευ ιστορίας και συνέχειας κτήριο, η δημοσιότητα θα ήταν περιορισμένη. Οι κραυγές και οι ψίθυροι επίσης. Και το μοναδικό ερώτημα θα ήταν εάν μας αρέσει ή όχι. Εάν μας παίρνει από το χέρι ή μας αρπάζει από τα μούτρα. Όμως, αυτό δεν είναι το κεντρικό ερώτημα όταν βρίσκεσαι απέναντι από ένα έργο τέχνης;

Οπότε… ΕΚΕΙ γιατί ΕΓΩ.

«Να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές»

Κι ύστερα ήρθε ο πρύτανης του ΕΜΠ, Ιωάννης Γκόλιας. Με δηλώσεις του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που προκαλούν, τουλάχιστον, έκπληξη: «Το είδα κι εγώ αυτό που συνέβη, αλλά τι θέλετε να κάνω; Να βάλουμε χρήματα και μετά να μην έχουμε να πληρώσουμε ούτε τη ΔΕΗ; Προσπαθώ να θέσω προτεραιότητες. Οπότε, θα μπορούσα να καταδικάσω αυτό που έγινε, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες δεν μπορώ να το κάνω».

Μίλησε, βέβαια, και για  έλλειμμα αγωγής και πολιτισμού, καθώς πρόκειται για ένα μνημείο και συμπλήρωσε ότι: «Δεν εκφράζω ούτε ευαρέσκεια, ούτε δυσαρέσκεια».

Μόνο που το ερώτημα «αποκατάσταση του κτηρίου-μνημείου ή ΔΕΗ» είναι αφελές. Γιατί και τα δυο μπορούν να γίνουν. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν καθηγητές και φοιτητές του ΕΜΠ να κινητοποιήσουν τους δεκάδες χιλιάδες αποφοίτους. Το ΤΕΕ, μεγάλα τεχνικά γραφεία. Θα μπορούσαν καθηγητές και φοιτητές να αναζητήσουν χορηγούς. Να κάνουν έρανο. «Να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές» όπως λέει ο λαός.

Γιατί, με όλο το σεβασμό, πριν από τις προτεραιότητες υπάρχουν οι επιλογές. Ας επιλέξουν και τα δύο.

ΥΓ: Στην Πατησίων, στην ευθεία του Πολυτεχνείου, βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο. Και ΕΚΕΙ γιατί ΕΓΩ;

 ΒAΛΙΑ ΜΠΑΖΟΥ