Η Ζωή και οι άλλοι…

Και να που η Ζωή, εκεί που απολάμβανε τη σχεδόν συνολική αποδοχή του Κοινοβουλίου, βρέθηκε να είναι το μαύρο πρόβατο, ακόμα κι από συναδέλφους της μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ!

Έχει όμως αξία να ψάξουμε λίγο αυτή την κυρία που προεδρεύει σ΄ ένα κοινοβούλιο, για το οποίο ο αείμνηστος Μάνεσης, Πρόεδρος τότε τής Επιτροπής Ελέγχου Συνταγματικότητας των νομών, είχε δηλώσει: «Η πλειοψηφία των νόμων που ψηφίζονται στο Κοινοβούλιο, είναι αντισυνταγματική».

Η προσέγγιση της προσωπικότητας της σημερινής Προέδρου έχει δύο άξονες: Την προσωπικότητά της κι όλα εκείνα τα δεδομένα που τη συγκρότησαν, και την άσκηση του θεσμικού της ρόλου.

Ως προς την προσωπικότητά της, είναι η κόρη του Νίκου και της Λίνας. Ο Νίκος, ο Κωνσταντόπουλος, για όσους δεν το γνωρίζουν ήταν εκείνος πού βίωσε όσο κανείς άλλος την βαναυσότητα της απομόνωσης στις φυλακές της Κέρκυρας, στη διάρκεια της δικτατορίας. Υπήρξε μια από τις πλέον ξεχωριστές περιπτώσεις στο χώρο της αντίστασης εναντίον της δικτατορίας. Το πολιτικό του ήθος κανένας μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να αμφισβητήσει. Αλλά και ως νομικός είναι από τους πλέον διαπρεπείς.

Το πέρασμά του από το ΣΥΝ υπήρξε ανέφελο και ως ηγέτης της παράταξης επεδίωξε να ενισχύσει ακόμα περισσότερο την παρακαταθήκη του Κύρκου για μια σχέση καλής πολιτικής γειτνίασης με το ΚΚΕ. Ο Κωνσταντόπουλος, όπως άλλωστε και ο Αλαβάνος, υπέταξαν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες στην ενίσχυση τού κόμματος.

Η Λίνα Αλεξίου είναι η μητέρα της Ζωής. Μια κυρία που κόσμησε και κοσμεί τη δημοσιογραφία. Μια κυρία που από ένα διαφορετικό μετερίζι, από εκείνο του Νίκου, έδωσε τις δικές της μάχες, μέσα από τις στήλες των ΝΕΩΝ, αλλά και του συνδικαλιστικού σωματείου των δημοσιογράφων. Κοινός άξονας των γονιών της Ζωής ήταν πάντα ο σεβασμός απέναντι στις αρχές που ορίζουν τη συνταγματική νομιμότητα και θωρακίζουν τη Δημοκρατία. Άλλωστε και οι δυο έδωσαν τις προσωπικές και συλλογικές μάχες στην προάσπιση του Συντάγματος στις κινητοποιήσεις για το 114. Αυτή η αγωγή κι αυτές οι αρχές στοιχειώνουν την Ζωή.

Με μεγάλη πλειοψηφία βρέθηκε Πρόεδρος της Βουλής και με το που ανέλαβε τα καθήκοντα της, έστειλε ένα μήνυμα προς πάσαν κατεύθυνση: Θα σας ταράξω στη νομιμότητα. Κι ίσως αυτό ήταν κάτι που δεν πολυάρεσε σε πολλούς, οι οποίοι είχαν ως τότε συνηθίσει να περνάνε νύκτωρ και σε άσχετα νομοσχέδια, τροπολογίες, πολλές από τις οποίες εξυπηρετούσαν συγκεκριμένα συμφέροντα. Ήταν λοιπόν φυσικό να προκαλέσει τη μήνιν αρκετών. Όχι πως δεν το επεδίωξε. Διότι εκείνο που τούς ενόχλησε ακόμα πιο πολύ ήταν το γεγονός ότι ασκώντας το θεσμικό της ρόλο, δεν αποστασιοποιήθηκε από την πολιτική της ταυτότητα. Σε κάθε στιγμή και με κάθε αφορμή φρόντιζε να την υπογραμμίζει. Ήταν φυσικό λοιπόν να ενοχλήσει κάποιους πού ήθελαν μια Πρόεδρο, λοβοτομημένη πολιτικά, να διευθύνει απλά και μόνο την λειτουργία του Κοινοβουλίου. Και της την είχαν στημένη περιμένοντας μια αφορμή, που δεν άργησε νάρθει. Ήταν τότε που πήρε θέση πάνω στο θέμα των προφυλακισμένων της «Χρυσής Αυγής», για το αν θάπρεπε νάναι παρόντες στη Βουλή να ψηφίσουν, μιας κι είναι βουλευτές, και ο,τι δεν μπορεί να παρεμποδίζει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου κανένας λειτουργός της Δικαιοσύνης. Κι έκτοτε οποιαδήποτε άποψη της Ζωής για την τήρηση της νομιμότητας στη λειτουργία του Κοινοβουλίου, εφ όσον αναφερόταν στη Χ.Α., αντιμετωπίζονταν με τον αφορισμό: «Η Πρόεδρος συμπορεύεται με την Χ,Α.»

Ποια; Η Ζωή Κωνσταντοπούλου συμπορεύεται με τη Χ.Α! Μέχρι που ο Τσίπρας, παρασυρόμενος από τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τη ΝΔ , κάλεσε τη Ζωή για να… την επαναφέρει στην τάξη!

Δυο λόγια όμως εδώ και για τη Χ.Α. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, είναι το τρίτο κόμμα στη Βουλή. Κι έφτασε νάναι το τρίτο κόμμα με τη μισή κοινοβουλευτική του ομάδα προφυλακισμένη. Και τούτο, γιατί δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι είναι κόμμα υπό…διωγμό. Αυτό, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να συνδεθεί με τη δολοφονία του Φύσσα, όπου οι δολοφόνοι θάπρεπε να οδηγηθούν στις φυλακές. Με το σύνολο όμως της κοινοβουλευτικής ομάδας ενός κόμματος στη φυλακή, το Κοινοβούλιο μάλλον δεν λειτουργεί με την απαραίτητη συμμετοχή των μελών του, όταν ένας εισαγγελέας αποφασίζει αν θα τους επιτρέψει, ή όχι, να βγουν για να ψηφίσουν.

Η αντιμετώπιση απέναντι σ΄ ένα φασιστικό μόρφωμα οφείλει πρώτα να είναι πολιτική, γιατί διαφορετικά η Δημοκρατία δείχνει ο,τι το φοβάται κι ο φόβος τρέφει τέτοιες πολιτικές κακοήθειες. Αυτή την άποψη πρεσβεύει και πρέπει να πρεσβεύει ένας Πρόεδρος της Βουλής, πολύ περισσότερο αν αυτός είναι η Ζωή. Και τα περί συμπόρευσης της με τη Χ.Α. αν δεν είναι επιεικώς απαράδεκτα, είναι για γέλια!

ΠΗΓΗ