Ο ανασχηματισμός άρχισε: Όχι Γιάννης, Γιαννάκης

Ο ανασχηματισμός άρχισε. Και άρχισε από εκεί που μπορεί να εκφραστούν οι μεγαλύτερες αντιδράσεις. Για να μετριαστούν. Από το κόμμα. Σημαντικό παράδειγμα του ανασχηματισμού είναι η περίπτωση του Πάνου Σκουρλέτη, ο οποίος προχτές μίλησε ανοιχτά για την απουσία οργάνου που να συντονίζει την κυβέρνηση εδώ και 1,5 χρόνο. Δεδομένου ότι  αυτός που συντονίζει την κυβέρνηση είναι ο πρωθυπουργός, η βολή του υπουργού ήταν ευθεία. Και την πληρώνει. Με τον αποκλεισμό του.

Ο ανασχηματισμός στην Ελλάδα, με ελάχιστες εξαιρέσεις είναι ένα θέατρο. Μια παράσταση που παίζουν οι κυβερνήσεις όταν χάνουν δημοτικότητα για να δείξουν ότι «έχουν πάρει το μήνυμα» και αλλάζουν πολιτική. Σ αυτό το σημείο βρίσκεται και ο πρωθυπουργός με τον περίγυρό του.

Ο ανασχηματισμός, όμως, έχει ένα «μυστικό». Δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που είσαι. Κυρίως αν, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχεις άλλο πολιτικό δυναμικό, διαφορετικό από αυτό που διαθέτεις για να αλλάξεις πολιτική. Αν δεν αλλάξεις πολιτική γιατί να κάνεις ανασχηματισμό και μάλιστα ευρύ. Απλώς αντικαθιστάς τον υπουργό ή τους υπουργούς που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Αυτό, όμως δεν λέγεται ανασχηματισμός. Λέγεται «αναδόμηση».

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, και για να μη μακρυγορούμε, ο ΣΥΡΙΖΑ, με τους δανεισμένους καραμανλικούς και τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ δεν έχει εναλλακτικές σε πρόσωπα, που να εκφράζουν άλλη πολιτική από αυτή που ακολουθεί. Και η πολιτική που ακολουθεί είναι αυτή που επιβάλλουν οι δανειστές. Μοναδική, ίσως, εξαίρεση σ αυτό τον κανόνα είναι ο Πάνος Σκουρλέτης, ο μόνος που «χαλάει τη σούπα» της μνημονιακής κυβέρνησης με την άρνησή του να προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις και παραχωρήσεις δημόσιων αγαθών σε ιδιωτικά ή ξένα χέρια.

Δεν θα κρίνουμε εδώ αν η θέση του είναι σωστή ή όχι και τι θα πεί σωστή ή λάθος. Θα μείνουμε στη διαπίστωση ότι ο μόνος υπουργός που μέχρι στιγμής ακολουθεί πιο «σκληρά» το αρχικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ απομακρύνεται από τα κομματικά όργανα και, ίσως, και από τα κυβερνητικά. Κι αυτό είναι ένα σημάδι ότι ένας ακόμα ανασχηματισμός θέατρο κατασκευάζεται στις κουίντες του μεγάρου Μαξίμου.

Θέατρο, γιατί μπορεί να αλλάξουν πρόσωπά. Αλλά, δεν θα αλλάξουν πολιτικές. Επειδή εκείνος που θα αλλάξει τα πρόσωπά δεν έχει παρά μία μόνο πολιτική που εφαρμόζει και θα συνεχίσει να εφαρμόζει: Τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κεντροαριστερό κόμμα, με ό,τι θολό εκφράζει αυτό σε επίπεδο πολιτικής και τη συνέχιση της σημερινής πολιτικής εφαρμογής των μνημονίων με την πιο αποτρόπαια επίπτωση: Καμία λαϊκή αντίδραση.

Επειδή το πραγματικό δώρο του ΣΥΡΙΖΑ στη Γερμανία του Σόιμπλε, στο ΔΝΤ και στις ΗΠΑ ήταν και είναι ακριβώς αυτό. Μπόρεσε και πέρασε και περνάει τα πιο ανθρωποκτόνα οικονομικά και θεσμικά μέτρα σε βάρος της συντριπτικής πλειονότητας του λαού χωρίς να ανοίγει μύτη. Εκτός από τη μύτη των συνταξιούχων. Χωρίς να ξεσηκώνεται ο λαός, τον οποίο ξεσήκωνε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά τον ανασχηματισμό και τις αλλαγές στην οργάνωση του κόμματος ένα είναι βέβαιο. Ότι ούτε ο δρ Σόιμπλε ούτε ο Ομπάμα θα χάσουν τον ύπνο τους το βράδυ.  Γιατί το καλό παιδί στην Αθήνα κάνει τη δουλειά τους έτσι όπως δεν θα μπορούσε να την κάνει κανείς από τους «δικούς τους»:

Στρώνει το δρόμο για τη βουλγαροποίηση της χώρας. Και σ αυτό δεν διαφέρει η ιδεολογία τους από του ΣΥΡΙΖΑ.

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης