Περίεργη χώρα (2)

Του Γιάννη Παντελάκη

Στα ψιλά των περισσότερων Μέσων ενημέρωσης αλλά και την μέσων κοινωνική δικτύωσης, φιλοξενείται μια είδηση που λέει ότι οι λίστες αναμονής ανθρώπων που πρέπει να χειρουργηθούν, μπορεί να έχουν διάρκεια μέχρι και δυο χρόνια! Στην κεντρική ειδησεογραφία των πρώτων, αλλά και στον σχολιασμό των χρηστών των δεύτερων,  κυριαρχούν ωστόσο άλλα θέματα. Όπως ο απόηχος των δηλώσεων Γεωργιάδη περί ελευθερίας και κομμουνισμού ή εκείνων του Δρίτσα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις ιδιωτικοποιήσεις. Με αφορμή τις δηλώσεις των δυο τελευταίων, χθες το άρθρο του υπογράφοντος, είχε τίτλο «μια περίεργη χώρα». Με αφορμή την πρώτη διαπίστωση, ο τίτλος επαναλαμβάνεται.

Είμαστε πράγματι μια πολύ περίεργη χώρα. Μπορεί να «σκοτωθούμε» για οτιδήποτε άλλο, εκτός από τα σημαντικά. Και σ αυτά, δεν ανήκει ούτε μια ιδεολογικού χαρακτήρα προσέγγιση των ελευθεριών που δίνει ή δεν δίνει ο κομμουνισμός, ούτε αν ο Δρίτσας πουλάει τα λιμάνια δηλώνοντας τον ίδιο χρόνο πως είναι αντίθετος στις ιδιωτικοποιήσεις. Σε μια μη περίεργη χώρα, προφανώς δεν θα υπήρχαν τέτοια φαινόμενα. Διαφορετικά δεν θα ήταν και τέτοια η χώρα αυτή. Σε μια μη περίεργη χώρα, θα συζητούσαμε σήμερα πως θα λυθεί ένα πρόβλημα ζωής και θανάτου. Πως δεν θα πεθαίνουν οι άνθρωποι περιμένοντας για δυο χρόνια προκειμένου να χειρουργηθούν.

Το τελευταίο παράδειγμα, δεν είναι ούτε υποθετικό, ούτε ακραίο. Το κατήγγειλαν μόλις χθες οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία αναφέροντας επιπλέον μια προς μια τις τεράστιες ελλείψεις στους χώρους που απασχολούνται και γνωρίζουν. Όπως προχθές οι εργαζόμενοι στο ΕΚΑΒ κατήγγειλαν πως στην Αττική υπάρχουν 70 ασθενοφόρα που δεν λειτουργούν λόγω βλάβης με ο,τι σημαίνει αυτό για τους ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη καθημερινά.

  

Η ιεράρχηση προβλημάτων και προτεραιοτήτων σ αυτή την περίεργη χώρα, δεν συνδέεται μόνο με τους πολιτικούς ή τα Μέσα Ενημέρωσης που υποτίθεται καθορίζουν και την σχετική ατζέντα. Αλλά και με τις δικές μας επιλογές. Συχνά αρκετά από τα Μέσα υποκύπτουν στην λογική «τι θέλει ο πελάτης» παρόλο που η πληροφόρηση δεν είναι εμπόρευμα. Ανταποκρίνονται σ αυτό γιατί έτσι έχουν μεγαλύτερη απήχηση, αναγνωσιμότητα, τηλεθεάσεις και ακρόαση. Το ίδιο ισχύει και για το πολιτικό προσωπικό που σε μεγάλο βαθμό, ακολουθεί το ρεύμα.

Σε μια χώρα που έχει φτάσει στο σημείο να έχει κυριολεκτικά ένα μεγάλο ανθρωπιστικό πρόβλημα ή να αδυνατεί να περιθάλψει στοιχειωδώς τους πολίτες της, δεν νομίζω πως υπάρχουν πολυτέλειες ιδεολογικών αναζητήσεων που άλλωστε σε μεγάλο βαθμό είναι και άτοπες και άκαιρες και μοιάζουν να συμβαίνουν σ' ένα παράλληλο σύμπαν. Και αυτή η παρατήρηση δεν αφορά μόνο πολιτικούς και Μέσα, αλλά και μας τους ίδιους τους πολίτες. Εμάς που μας ερεθίζει μια ατάκα του Γεωργιάδη ή του Κατρούγκαλου (και εγκλωβιζόμαστε σ' αυτές), αλλά όχι όλα όσα τραγικά συμβαίνουν ανάμεσά μας.

Σίγουρα, είμαστε μια περίεργη χώρα...