Άδωνις Γεωργιάδης: Μπουλντόζας

 γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Για να καταλάβει κανείς τι εννοούμε όταν μιλάμε για τον Άδωνι Γεωργιάδη, πρέπει να πάμε σε μια αναφορά του στην Έλενα Ακρίτα: «Ο κυριότερος λόγος της φυσικής μου συμπάθειας προς εκείνη  είναι ο πατέρας της».

Ο Λουκής Ακρίτας ανήκει στην πινακοθήκη των «αγίων» της Δημοκρατικής Παράταξης.

Από εδώ το έφερε, από εκεί το πήγε ο Άδωνις, τον έπιασε στο στόμα του. Του είχε μιλήσει γι’ αυτόν, λέει, ο… παππούς του -του Αδώνιδος.

Από το βάθρο του διακηρύσσει: «Πίστευα ότι η κόρη ενός τέτοιου πατρός δεν θα μπορούσε, παρά να έχει γαλουχηθεί με αρχές».  Έχει γούστο να εννοεί σαν τις δικές του. Εν πάση περιπτώσει, φευ! Η Ακρίτα τον απογοήτευσε.

Άπαιχτος Άδωνις. Όταν οικειοποιείται στην ψύχρα ακόμη κι ένα σύμβολο  των αντιπάλων του, θα είχε δυσκολία  να αναγγείλει ότι «μπαίνουν μπουλντόζες στο Ελληνικό», χάρη στην προσωπική του… ευρηματικότητα;

Μπαίνουν πράγματι; Όχι. Τουλάχιστον με την έννοια που είχε πει ο Μητσοτάκης ότι έτσι και εκλεγεί «σε μια βδομάδα» αρχίζουν τα έργα της επένδυσης.

Αυτό που αρχίζει ο Άδωνις δεν είναι η επένδυση. Είναι οι κατεδαφίσεις κτιρίων- που θα γίνουν προφανώς από μπουλντόζες.  Καμιά σχέση με έναρξη του έργου, που μπορεί να μην γίνει και ποτέ.

Αλλά ο Άδωνις βελτίωσε ακόμη και την τεχνική των καλόγερων να βαφτίζουν το κρέας ψάρι. Η  σοφιστεία του είναι συναρπαστική: αν άρχιζε  η επένδυση δεν θα άρχιζε από τις κατεδαφίσει κτιρίων; Συνεπώς, κατεδαφίζοντας κτίρια είναι σα να την αρχίζει.

Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει. Ή όπως θα έλεγε ο Καραγκιόζης για  το  κατσαριδοκτόνο του: «Έχει αποτέλεσμα, αλλά πρέπει να το ρίχνεις απ’ ευθείας στο στόμα της κατσαρίδας».

Ο Άδωνις είναι μοναδικός στο να γυρίζει τούμπα τα πράγματα. Να καταπίνει αυτά που εκτόξευε σε άλλους. Να λιβανίζει αυτούς που έβριζε. Να είναι υπό εισαγγελική έρευνα και να μιλάει σα να ερευνώνται… οι εισαγγελείς.

Τώρα έβαλε τις μπουλντόζες  στο Ελληνικό. Και το ανακοίνωσε μόνος του.  Άρπα την, Κυριάκο.

Εδώ βρίσκεται η ουσία, που εξηγεί τη σπουδή να βρει αυτός μπουλντόζες που δεν μπορεί να βρει ο Μητσοτάκης.

Ο Γεωργιάδης βρίσκεται  περισσότερο από το Πρωθυπουργό σε επαφή με την κοινωνία και ξέρει ότι η αγιοποίηση Μητσοτάκη δεν θα πάει μακριά.   Αργά ή γρήγορα   θα αρχίσουν οι γκρίνιες. Το επόμενο στάδιο θα είναι η μετατροπή της ΝΔ σε Δελφινάριο.

Αυτό δεν σκοπεύει να το χάσει. Όσο και αν οι άλλοι τον κονταίνουν στις  πολυθρύλητες δημοσκοπήσεις, θα είναι παρών στην αφετηρία για τη «μετά Κυριάκο εποχή». Πιο παρών και από τον Μπακογιάννη ας πούμε.

Στην κούρσα για την ηγεσία μπήκε με ένα μηχανάκι. Στην κούρσα για την  τη διαδοχή θα μπει με τη μαγκιά του. Άλλωστε έχει και με το παραπάνω   από όσα χρειάζεται ένας δελφίνος.

Ένα του έλειπε, του το έδωσε ο Μητσοτάκης, μάλλον από λάθος: την επαφή με την επιχειρηματική τάξη. Όσες φορές του συνέβη, από το υπουργείο Ναυτιλίας, ως το υπουργείο Υγείας βρήκε τις άκρες του. Τώρα που τους έχει όλους στα πόδια του, ποιος τον πιάνει.

Μεταξύ μας: Κανένας στη ΝΔ δεν είναι πιο έξυπνος, πιο  κινητικός και πιο καταφερτζής. Πάντα έχει ένα σχέδιο.  Όπως ομολόγησε στη Λώρη Κέζα, μπήκε στον ΛΑΟΣ για να γίνει βουλευτής, που δεν θα μπορούσε ποτέ να το καταφέρει αν άρχιζε από τη ΝΔ.

Μετά πήγε στη ΝΔ για να στηρίξει τον Σαμαρά, τον οποίο άφησε πίσω για να στηρίξει τον Κυριάκο και τώρα ετοιμάζεται να αφήσει κι αυτόν για να στηρίξει τον εαυτό του.

Είναι ο «ατσίδας» που ενσάρκωνε ο Κώστας Βουτσάς στην ομώνυμη ταινία του παλιού  ελληνικού κινηματογράφου: « Μωρέ, ας βρω εγω κάπου να τρουπώσω».

Τρούπωσε, άλλαξε τρούπες και τώρα είναι καιρός να γίνει αφεντικό.  Αφού από το θαυμασμό στον Παττακό και τον Πλεύρη έφτασε να θαυμάζει τον Λουκή Ακρίτα, ο Κυριάκος που -κατά τα Άπαντα Γεωργιάδη- «γεννήθηκε με χρυσά κουταλιά», όταν αυτός πάσχιζε στη βιοπάλη, θα τον εμποδίσει;

Τον Έβερτ  έλεγαν «μπουλντόζα», ο Άδωνις τους βγήκε.