Τι «παίζει» νότια της Κρήτης (με απλά λόγια)

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

Η Αθήνα κάποια στιγμή ξύπνησε (;) βλέποντας μονάδες του τουρκικού στόλου να ελέγχουν την περιοχή νότια της Κρήτης. Λίγο πριν, η Τουρκία είχε διακηρύξει το ενδιαφέρον της για την περιοχή με την υπογραφή του «τουρκολυβικού» μνημονίου στο οποίο εμφανίζονται τα τουρκολυβικα θαλάσσια σύνορα νοτιοανατολικά της Κρήτης.

Προκειμένου να «πιστοποιηθεί» η ύπαρξη αυτής της θαλάσσιας τουρκολυβικής επαφής η τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι παραχωρεί θαλάσσια οικόπεδα προς έρευνα και εκμετάλλευση τα οποία εφάπτονται των ελληνικών χωρικών υδάτων (6 μίλια) στα νησιά της Ρόδου, Καρπάθου, και Κρήτης. Με αυτόν τον τρόπο (αγνοώντας τα δικαιώματα των ελληνικών νησιών σε ΑΟΖ) η Αγκυρα δημιούργησε τον θαλάσσιο διάδρομο που τη συνδέει με το Eldorado του Λιβυκού πελάγους.

Ας δούμε, συνοπτικά, λοιπόν, τι και γιατί γίνεται στο έδαφος και τις θάλασσες της Λιβύης.

Ξεκινώντας από το γιατί θα πρέπει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τις δημοσιοποιημένες διεθνείς μελάτες στην περιοχή μεταξύ Λιβύης- Κρήτης και Λιβύης- Πελοποννήσου υπάρχουν ποσότητες υδρογονανθράκων αξίας τρισεκατομμυρίων.

Ο εμφύλιος στη Λιβύη είναι ένας κλασσικός πόλεμος, όπου γιγαντιαία συμφέροντα μάχονται δια αντιπροσώπων.

Η ελληνική κυβέρνηση τον Απρίλη του 2019 δεν άσκησε veto στην απόφαση της ΕΕ η οποία αναγνωρίζει την κυβέρνηση Σάρατζ ως μόνη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας. Ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις «κοίταζαν» η Τουρκία πρόσφερε την υποστήριξή της (στρατιωτικό υλικό, μισθοφόρους κλπ) στη νόμιμη λιβυκή κυβέρνηση με αντάλλαγμα το τουρκολιβυκό σύμφωνο.

Η τουρκική ανάμειξη στην περιοχή έγειρε την πλάστιγγα στο πεδίο της μάχης υπέρ της αναγνωρισμένης κυβέρνησης του Σάρατζ.

Η διαμορφωμένη κατάσταση επί του πεδίου μετατρέπουν σε κενό γράμμα τις υποτιθέμενες αποφάσεις της ΕΕ για εμπάργκο όπλων προς τους εμπολέμους στη Λιβύη. Απόδειξη αυτού είναι ότι την τήρηση του εμπάργκο έχει αναλάβει η ελληνική φρεγάτα Σπέτσες η οποία βρέθηκε το τελευταίο 48ωρο αντιμέτωπη με οκτώ πλοία του τουρκικού στόλου τα οποία εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη μεταφορά στρατιωτικού υλικού προς τον Σάρατζ

Συμπέρασμα: Η Τουρκία έχει αναλάβει τη βρώμικη δουλειά στον Λιβυκό εμφύλιο και ως εκ τούτου γνωρίζει ότι κανείς από τους ισχυρούς δεν πρόκειται να εμποδίσει την αερογέφυρα εφοδιασμού των δυνάμεων Σάρατζ που έχει στήσει. Ως παίκτης στην περιοχή, η Αγκυρα διεκδικεί μερίδιο από την διανομή των τεράστιων κοιτασμάτων τα οποία σύμφωνα με τις μελέτες βρίσκονται όπως είπαμε μεταξύ Λιβύης- Κρήτης και Λιβύης- Πελοπονήσου.

Δεδομένων αυτών η Αγκυρα βάσιμα μπορεί να ελπίζει «προνομιακή» μεταχείριση της Τουρκικής Εταιρίας Πετρελαίου από την κυβέρνηση της Λιβύης και σε κάθε περίπτωση έχει διασφαλίσει την επιρροή της στην επόμενη μέρα του εμφυλίου σ αυτήν τη χώρα.

Την ίδια στιγμή ο Νίκος Δένδιας πέτυχε τη ρύθμιση (υπέρ της Ιταλίας) για το ψάρεμα της κόκκινης γαρίδας και ο πρωθυπουργός (μαζί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης) ελπίζουν στο (αμερικανικό)…ιππικό που θα μας διασώσει…