Αξιολόγηση! Μια κοροϊδία κυβέρνησης- δανειστών

Όσοι έχουν την εντύπωση ότι οι δανειστές και η ελληνική κυβέρνηση ασχολούνται στα σοβαρά με κάποια αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας ή με αξιολόγηση των πεπραγμένων της κυβέρνησης για την αναδιάρθρωση και αλλαγή του ελληνικού οικονομικού μοντέλου απατώνται. Δανειστές και κυβέρνηση κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλον, και οι δύο μαζί τον ελληνικό λαό και τους φορολογούμενους της ευρωζώνης.

Για να το πούμε πιο απλά: Για να κάνεις αξιολόγηση πρέπει να έχει προηγηθεί κάποια αλλαγή στην ακολουθούμενη πολιτική, κάποια πράξη, μια μεταβολή που θα την αξιολογήσεις. Μέχρι στιγμής όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 έχουν αλλάξει μόνο 7 βασικά πράγματα, που δεν έχουν σχέση με μετασχηματισμό της Ελλάδας σε προοδευμένη χώρα:

Τις εργασιακές σχέσεις, προωθώντας την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Οι ελαστικές μορφές εργασίας θυμίζω ότι είχαν θεσμοθετηθεί επί Σημίτη. Απλώς τώρα κυριάρχησαν. Αυτές τις εργασιακές σχέσεις, όμως, τις άλλαξε επί της ουσίας η κυβέρνηση Παπανδρέου με το πρώτο μνημόνιο. Τώρα, προστίθενται πινελιές στο σχέδιο «Η εργασία απελευθερώνει». Ιδίως όταν πληρώνεται όσο όσο.

Τις μισθολογικές σχέσεις, προωθώντας τη φθηνότερη δυνατή εργασία. Και αυτές θεσμοθετήθηκαν επί κυβέρνησης Παπανδρέου και οι επόμενες κυβερνήσεις απλώς κατεβάζουν τον πήχη, έχοντας δημιουργήσει στην πράξη τη γενιά των 200 ευρώ.

Την εξαφάνιση των δημόσιων επενδύσεων, που ξεκίνησε επίσης επί Παπανδρέου και έφτασε στον φετινό προϋπολογισμό να προβλέπονται 175.000.000 ευρώ!

Την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στους δανειστές, κατόρθωμα που μόνο μία προδοτική κυβέρνηση μπορούσε να κάνει.

Τη θεσμοθέτηση της ιδιωτικοποίησης φιλέτων του δημοσίου, που έγινε από τον Γ Παπανδρέου και διαρκώς καρκινοβατεί.

Τον αφελληνισμό στις διοικήσεις των τραπεζών και την απώλεια του ελέγχου από τους επιτρόπους της κυβέρνησης, κατόρθωμα επίσης της σημερινής συγκυβέρνησης.

Την απόλυση από το δημόσιο εκείνων που πραγματικά δούλευαν, δηλαδή των συμβασιούχων, και τη συνταξιοδότηση όλων όσων είχαν πείρα, κατόρθωμα των πρώτων κυβερνήσεων.

Για αυτά χρειάστηκαν 7 κυβερνήσεις και 7 χρόνια χαμένα για 11.000.000 πολίτες μόνο και μόνο για ένα λόγο: Επειδή όλες οι κυβερνήσεις εδώ και 7 χρόνια αρνούνται να αξιολογήσουν τι χρειάζεται αυτός ο τόπος για να γίνει χώρα αντί για χώρος που κατάντησε. Και για να αλλάξουν όλα όσα δεν χρειάζεται κανείς ξένος να τα ζητήσει ή να τα επιβάλει. Οι κυβερνήσεις έπρεπε από μόνες τους να τα αλλάξουν. Αντ’ αυτού:

Αρνούνται να διαλύσουν τη Λερναία Ύδρα του δημόσιου τομέα και να χτίσουν ένα δημόσιο που θα δουλεύει για τους πολίτες και όχι για τους υπαλλήλους του.

Αρνούνται να καταργήσουν τα προνόμια δεκάδων επαγγελμάτων που λειτουργούν σε βάρος της τσέπης των πολιτών. Δηλαδή, αρνούνται να απελευθερώσουν τα επαγγέλματα από τον πανάκριβο για τους πολίτες προστατευτισμό τους.

Αρνούνται να κυνηγήσουν τη μεγάλη φοροδιαφυγή στα καύσιμα, στα καπνικά, στον μεγάλο πλούτο και στους ελεύθερους επαγγελματίες.

Αρνούνται να φτιάξουν έναν φορολογικό και εισπρακτικό μηχανισμό, ανεξάρτητο από τις παρεμβάσεις του κάθε πολιτικού και της κάθε κυβέρνησης, που θα στελεχώνεται από γνώστες και όχι από καρεκλοκένταυρους συνδικαλιστές. Ευρωπαίοι και Αμερικανοί προθυμοποιήθηκαν να στείλουν εκπαιδευτές και πολυπληθές σώμα εφόρων και ελεγκτών για να μπει το νερό σε ένα αυλάκι, αλλά συνάντησαν τη σφοδρή αντίδραση των προυχόντων του κλάδου.

Αρνούνται να φτιάξουν ένα ασφαλιστικό που να είναι δίκαιο και βιώσιμο και όπου ο καθένας θα παίρνει όσα έχει καταβάλλει με πρόνοια για τους άνεργους και τους ανήμπορους. Τους κανονικούς ανήμπορους, όχι τα αρτιμελή πελατάκια. Το έκτρωμα Κατρούγκαλου και οι προηγούμενες ρυθμίσεις Βενιζέλου ήταν και είναι καθαρά εισπρακτικά νομοθετήματα.

Αρνούνται να φτιάξουν ένα φορολογικό σύστημα που να φορολογεί τον καθένα ανάλογα με τα εισοδήματά του και ανάλογα με τις ανελαστικές του δαπάνες. Όλα τα συστήματα, σύν το υπάρχον, είναι καθαρά εισπρακτικά.

Αρνούνται να φτιάξουν ένα σύστημα Υγείας χωρίς μεσάζοντες, εμπόρους, διευθυντές- επιχειρηματίες, καθηγητές και κλινικές διαπλεκόμενους, υπερτιμολογήσεις και «μαύρα» με φαρμακευτικές εταιρίες και εταιρίες προμήθειας υλικών. Όλοι μπαλώνουν μια κάλτσα, που δεν έχει πια ύφασμα. Και που παράγει ένα τεράστιο έλλειμμα για το κράτος.

Αρνούνται να μετατρέψουν τη λειτουργία κράτους, πολιτών και επαγγελματιών σε on line σύνδεση, ώστε να πολεμήσουν τη γραφειοκρατία και την κλοπή. Αντιθέτως, προσθέτουν πιστοποιητικά, τιμολόγια, αποδείξεις και άχρηστα ευθυνοφοβικά στοιχεία για να διατηρούνται άχρηστες και αναποτελεσματικές θέσεις εργασίας, μαζί με την εγκληματικότητα των υπαλληλικών και επαγγελματικών κυκλωμάτων.

Αρνούνται να εκσυγχρονίσουν την ελληνική δικαιοσύνη, που αρνησιδικεί κανονικότατα στην πράξη, αποτελώντας τροχοπέδη για πολίτες και επιχειρήσεις.

Αρνούνται να φτιάξουν ένα νομικό και επιχειρησιακό περιβάλλον, που να προωθεί την ελληνική παραγωγή αγροτικών και βιομηχανικών προϊόντων. Αντίθετα, αδιαφορούν εντελώς για την παραγωγή, τυποποίηση και εξαγωγή των διαμαντιών της ελληνικής φύσης και καταποντίζουν οικονομικά την επιχειρηματικότητα από την εγκληματική μονομανία για είσπραξη χαρατσιών. Χειρότερα από την τουρκοκρατία.

Αρνούνται να φτιάξουν μια Παιδεία που θα υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο και το ελληνικό μοντέλο παραγωγής και ανάπτυξης. Σε μια χώρα που θα μπορούσε εύκολα να είναι έμπορος και μελετητής και παραγωγός προϊόντων προωθημένης τεχνολογίας, παραγωγός προϊόντων gourmet από τη σπάνια ελληνική πανίδα και χλωρίδα, παραγωγός ενέργειας και προϊόντων ενέργειας, παραγωγός μοντέλων ανάπτυξης για άλλες δεκάδες μικρές χώρες σε επίπεδο τεχνολογίας και έρευνας. Σε μια χώρα με 300 μέρες το χρόνο ήλιο και μέση θερμοκρασία 22 βαθμούς. Έναν ευλογημένο τόπο. Αυτοί εξορίζουν την αφρόκρεμα της νεολαίας να πάει να παράξει έρευνα, γνώση και εργασία σ αυτούς που μας έχουν βρει ανόητους και μας γδύνουν.

Αρνούνται να εκσυγχρονίσουν τις μεταφορές σε μια χώρα που είναι στο σταυροδρόμι Ανατολής- Δύσης! Δημόσια και ιδιωτικά μέσα, οι βάσεις τους, οι προγραμματισμοί τους και η ευελιξία για εξυπηρέτηση ανθρώπων και εμπορευμάτων είναι στα χέρια συντεχνιών επαγγελματιών και ανεξέλεγκτων κεφαλαιούχων.

Αρνούνται να φτιάξουν τηλεπικοινωνίες του 21ου αιώνα. Τηλέφωνα και διαδίκτυα σέρνονται και πληρώνονται πανάκριβα για τις υπηρεσίες που πουλάνε οι εταιρίες, εκμεταλλευόμενες τον  τεχνολογικό αναλφαβητισμό της πλειονότητας του πληθυσμού.

Αρνούνται να διδάξουν, αναδείξουν, διαδώσουν, εκμεταλλευτούν εκπαιδευτικά και τουριστικά τον υλικό και πνευματικό πολιτισμό των προγόνων που έζησαν σ αυτή τη χώρα. Το πολιτιστικό επίπεδο σ αυτούς τους τομείς είναι ακόμα στο τζατζίκι και το σουβλάκι (εξαιρετικά, δε λέω) με θεατρικές παρωδίες άρπα κόλλα, greek tsolia και do you like mamzel the Greece. Με λίγες εξαιρέσεις, η χώρα είναι ακόμα στη δεκαετία του 1970.

Ο κατάλογος δεν έχει τέλος στην ελληνική καθήλωση και οπισθοδρόμηση. Και τίθεται το ερώτημα:

Σε το ακριβώς αξιολογείται η κυβέρνηση; Στο πόσα λεφτά θα κόψει από τους μισθούς και τις συντάξεις; Σε πόσους υπαλλήλους θα μπορεί να απολύει ο ιδιωτικός τομέας; Στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά όχι στην απόδοση του δημοσίου; Στο πόση ελληνική περιουσία θα χαρίσουμε στους δανειστές; Στο πόσους φόρους θα βάλουμε για να έχουμε να πληρώσουμε το χρέος;

Επειδή, μέχρι σήμερα όλες οι λεγόμενες αξιολογήσεις έχουν να κάνουν με ένα και μόνο θέμα: Πώς θα εισπράξουν οι ξένοι τα φραγκάκια τους. Και πώς θα τα αυγατίσουν παίρνοντας επιχειρηματικά τη θέση των Ελλήνων μέσα στην Ελλάδα.

Και όλα αυτά γίνονται επειδή οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι και σήμερα δεν κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να προσπαθούν με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν το πελατειακό τους δημόσιο. Αδιαφορώντας για τη χώρα. Κοροϊδεύοντας το λαό, την ΕΕ, το ΔΝΤ, και όποιον άλλο τύχει στο δρόμο τους.

Και η μεν ΕΕ με το ΔΝΤ έχουν τη δύναμη και φρόντισαν να κόψουν το βήχα της κοροϊδίας στις κυβερνήσεις, στην πλάτη του λαού φυσικά, ζητώντας όλο και πιο σκληρές εγγυήσεις από επιπόλαιους και άσχετους μικροαπατεώνες. Ο ελληνικός λαός πότε θα κόψει το βήχα στις κυβερνήσεις του, που τον κοροϊδεύουν κατάμουτρα και τον κατακλέβουν με τη δολιότητα και την ανικανότητά τους; Πότε, δηλαδή θα αξιολογήσει τον εαυτό του; Για να δει αν του αξίζει αυτή η ζωή.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης  

liberal.gr