Ο σκηνοθέτης και ο «δράκος» του

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Αρχές της δεκαετίας του ‘90 ήταν που επισκέφθηκα τον Γιώργο Βότση στο εξοχικό του, κάπου στη κεντροβορειοανατολική Εύβοια - άπλετο το φως και μουσική η αύρα των κυμάτων του Αιγαίου. Δεν πρόλαβα να βγω ολόκληρος από το αυτοκίνητο και μια φωνή με ξάφνιασε.

Μου ζητούσε να κάνω μια περιστροφή και μετά να ανεβώ στη βεράντα. Νόμισα ότι μου έκαναν πλάκα και συνέχισα να πηγαίνω προς το μέρος τους. Μια μορφή με κατάλευκα μαλλιά ήρθε στην άκρη της βεράντας και μου είπε το ίδιο («περιστροφή»). Αναγνώρισα τον Νίκο Κούνδουρο και αμέσως υπάκουσα χαμογελώντας.

Δεν πρόλαβα να καθίσω και να πιω ένα ποτήρι νερό. «Με αναγνωρίζεις;» μου λέει. «Βεβαίως και σας ξέρω καλά, κύριε Κούνδουρε» απαντώ ξεροκαταπίνοντας. «Ασε τα κυριλίκια και άκουσέ με. Θέλεις να παίξεις σε μια ταινία που ετοιμάζω;».

Κόκαλο εγώ - νόμιζα ότι αστειευόταν. Επέμενε. Ημουν σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί κατάλαβα ότι έπρεπε να απαντήσω· σοβαρά! «Και να ήθελα -τολμώ να ψελλίσω- δεν μπορώ, εργάζομαι σε εφημερίδα («Ελευθεροτυπία»), δεν έχω χρόνο». Ευγενικά απτόητος: «Να μη σε νοιάζει. Θα πάρω εγώ τον Φυντανίδη (τον διευθυντή) να του πω να σου δώσει έξι μήνες άδεια».

Συνέχισε να με «πιέζει» και στο σπίτι του κινηματογραφιστή Νίκου Καβουκίδη, που ήταν δίπλα. Ευτυχώς αρχίσαμε να πίνουμε τις ρακές μας και ξεχάστηκε το «θέμα». Συναντηθήκαμε χρόνια αργότερα στο Αγρίνιο· συμπαρουσιάζαμε το βιβλίο ενός εκλεκτού ντόπιου συγγραφέα, του Αριστείδη Μπαρχαμπά.

Είχε αρχίσει η στραβομάρα μου (πρεσβυωπία) και είχα ξεχάσει τα γυαλάκια μου. «Να τα παίρνεις με το κιλό» με συμβούλευσε.

Απίστευτα όμορφος και μεγαλόθυμος άνθρωπος. Ευγενής, αυστηρός, ειλικρινής, επιθετικά τρυφερός, ατίθασος, αριστοκρατικά αντιεξουσιαστής - και δοτικός όπου χρειαζόταν. Δεν μου είπε τίποτε για την πριν από χρόνια άρνησή μου.

Μου άρεσε να λέω την ιστοριούλα στα παιδιά μου και τους φίλους μου. Βέβαια δεν απέφευγα το κάζο τους από τούτη τη μικρή μου εμπειρία με τα πλατό του κινηματογράφου. Η πρώτη ταινία που είδα ήταν οι «Μικρές Αφροδίτες» (ένα μικρό ερωτικό και αισθησιακό αριστούργημα) - και πολύ αργότερα η «Μαγική Πόλη» και ο «Δράκος» (αυτή η υπέροχη ταινία, με έναν εκπληκτικό Ντίνο Ηλιόπουλο).

Αρχοντικός, οξύθυμος, ανατρεπτικός, απρόβλεπτος· μόνο καλό έκανε στον ελληνικό κινηματογράφο και στον τόπο. Είχε τον τρόπο του, ήταν ιδιαίτερος - αλλά θα μιλήσουν άλλοι για τον χαρακτήρα και το έργο του. Μιλούσα με τη σύντροφό του (Σωτηρία) στο τηλέφωνο πού και πού· μετά το κλείσιμο της «Ελευθεροτυπίας» χαθήκαμε - υποχρεώσεις, αρρώστιες, τα γνωστά...

Το κυριότερο; Αντιεμπορικός, με βαθιά πίστη στο λαϊκό αίσθημα. «Καλό του ταξίδι», τι άλλο;  

efsyn.gr