Κούρασαν και κουράστηκαν με την δήθεν διαπραγμάτευση

  Του Γιάννη Σιδέρη

«Θα τα δώσουν τα  λεφτά», λέει ο κ. Φλαμπουράρης στο βιντεάκι που κοινοποίησε η ΝΔ (ναι αυτός που έλεγε ότι το χρέος είναι αέρας και θα πληρώσουμε με αέρα), αλλά στο μεταξύ δεν τα δίνουν τα λεφτά, και η χώρα περιδινίζεται σε ένα στρόβιλο δηλώσεων και δημοσιευμάτων, που την απαξιώνει ολοένα και περισσότερο στο διεθνές οικονομικό, επενδυτικό και γεωπολιτικό στερέωμα.

Και όταν μια μικρή χώρα απασχολεί την ειδησεογραφία των μεγάλων διεθνών μέσων ενημέρωσης και των διεθνών πρακτορείων, και τις συνεχείς δηλώσεις διεθνών πολιτικών, ποτέ δεν είναι για καλό.

Από τον Economist που θεωρεί πιθανό το  Grexit τα επόμενα χρόνια ( τέτοια να ακούν οι επενδυτές να στριμώχνονται στην είσοδο) μέχρι  τον Ρέγκλινγκ  που χαρακτηρίζει τη χώρα μας «ειδική περίπτωση», και μας καλεί να εφαρμόσουμε τις μεταρρυθμίσεις που έχουμε συμφωνήσει (αυτές που ο πρωθυπουργός  ισχυρίζεται ότι έχουμε εφαρμόσει αλλά ο Τσακαλώτος διαψεύδει δι’ επιστολής),  από τη γερμανική κυβέρνηση που παρέκαμψε τις δηλώσεις Βέμπερ και θεωρεί τη συμμετοχή του ΔΝΤ αναγκαία, μέχρι το  Reuters   που προβλέπει ότι έρχονται πιο δύσκολες εποχές για τους Ελληνες, έως την δήλωση ευρωπαίου αξιωματούχου, που λόγω των δυσχερειών της Δευτέρας, δηλώνει  πως δεν χρειάζεται να επιταχυνθεί το πρόγραμμα συνεδριάσεων του Eurogroup, «20 Μαρτίου, 20 Απριλίου, μετά Απρίλιο, Μάιο, Ιούνιο, πολλά Eurogroup  πριν από το Καλοκαίρι και η Ελλάδα μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της μέχρι τότε».

«Προκλητική και κυνική», την χαρακτήρισαν κάποια ελληνικά Μέσα, για να χαϊδέψουν τα αυτιά του κοινού τους και να διαιωνίσουν το στερεότυπο περί των κακών ξένων. Ξέχασαν ότι μια μέρα πριν την ίδια «προκλητική και κυνική»  δήλωση είχε κάνει στον Αντ1  ο Νίκος Βούτσης. Όταν του επισημάνθηκε  ότι μπορεί  να μην υπάρξει ευκαιρία για να κλείσει η αξιολόγηση  τον Μάρτιο, απάντησε ότι θα υπάρξει «Ή Μάιο, ή Ιούνιο, ή Ιούλιο». Προφανώς είναι άλλης ποιότητας δήλωση όταν την αναφέρει ένας στεγνός γραφειοκράτης, υπηρέτης της νεοφιλελεύθερης αποικιοκρατίας  και άλλη η ποιότητα της ίδιας δήλωσης, όταν την  εκφέρει ένας αντιμνημονιακός αγωνιστής.

Σόϊμπλε, ο σύγχρονος... Όθων

Ως «Όθωνα της σύγχρονης εποχής» χαρακτηρίζει τον  Βόλφγκανγκ Σόιμπλε», ο Αρνό  Λεπαρμαντιέ στη Le Monde . Επεξήγηση: Το αναφέρουμε για να κατανοήσουμε ότι πέραν της δική μας, ομόθυμα εχθρικής οπτικής περί τον γερμανό υπουργό (του Λαζόπουλου συμβάλλοντος),  υπάρχει και ένας άλλος κόσμος στην Ευρώπη, με διαφορετική οπτική, την οποία θα πρέπει να έχει υπόψιν της η κυβερνητική ηγεσία,  καθώς θα αναμετρηθεί και με αυτή.

Ο Λεπαρντιέ λοιπόν, μας κάνει μια ιστορική ακτινογραφία:  («Από ξένη ανάμειξη σε οικονομική πτώχευση, το ελληνικό ζήτημα τίθεται και ξανατίθεται από την κήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας.. θα υπάρξει κάποτε ένας τρόπος απαλλαγής από την ελληνική κατάρα; Ποτέ αυτή η χώρα δεν απέκτησε πραγματική οικονομική ανεξαρτησία», γράφει ο αρθρογράφος). Το αυτοσαρκαστικό ερώτημα είναι, γατί σήμερα να πάμε καλύτερα;

Ο Σόϊμπλε λοιπόν , παραμένει σκληρός υπέρ ΔΝΤ, όσο και ο Ντέϊσελμπλουμ, που λόγω  θέσης έχει τον συντονισμό για το πλαίσιο της συμφωνίας. Από την κυβέρνηση δεν έχουν υψηλές προσδοκίες για το Eurogroup της Δευτέρας. Ελπίζουν σε μια συμφωνία που θα υποδηλώνει μια «υπόσχεση» ολοκλήρωσης σε Eurogroup του Μαρτίου, και την επιστροφή των  τεχνικών κλιμακίων. Και φυσικά την όποια ανολοκλήρωτη λύση, η κυβέρνηση θα την αποδώσει  στην αδιαλλαξία των δανειστών, τους οποίους ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κάλεσε να επιστρέψουν στον ρεαλισμό (όπου βρισκόμαστε εμείς οι προσγειωμένοι)! 

Η Ελλάδα θα δώσει αρκετά (την ψήφιση των μέτρων),  κάτι ενδέχεται να πάρει (π.χ. ελάχιστη μείωση ΦΠΑ, επαναβεβαίωση του 15% για ετήσια εξυπηρέτηση χρέους), για να αιτιολογήσει την καταστροφική της καθυστέρηση, ωστόσο αυτό που θα πάρει θα κριθεί από την «ποιότητά» του. Άλλο π.χ. να υποχωρήσει στο συμβολικό μέτρο της αύξησης των μαζικών απολύσεων από το 5 στο 10% συμβολικό γιατί δεν έχει πρακτικό αντίκρισμα, καθώς δεν έχουμε μεγάλες μονάδες με χιλιάδες εργαζόμενους, και διαφορετικής ποιότητας θα είναι μια ήττα στο αφορολόγητο, ή τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Έτσι κ αλλιώς η κυβέρνηση –και η χώρα - έχασε πάνω από χρόνο, αυτό αλισβερίσι έχει κουράσει τα μάλα, αποτελεί το καθημερινό αγχώδες  quiz της ειδησεογραφίας (γιατί είναι υποχρεωμένη να το απαντά), αλλά καμιά σημασία δεν έχει αυτό το «λίγο πάνω λίγο κάτω», για την πορεία της χώρας.  Η υπερήφανη διαπραγμάτευση τα έχει όλα στον αέρα, ακόμη και  τη συμμετοχή του ΔΝΤ ως τεχνικού συμβούλου, που θα είναι πύρρειος νίκη γιατί θα παρεμβαίνει χωρίς να χρηματοδοτεί, και θα σβηστεί η προσδοκία του QE και του κουρέματος.

Παντού «κερδάμε», που λέει και η φράση της εποχής.

     

liberal.gr