Μια κυβέρνηση... σαν διαφήμιση του Jack Daniels

Του Γιάννη Σιδέρη

Οι χαλαροί εργαζόμενοι του Jack Daniels  πετάνε φελλούς στο βαρέλι αφήνοντας το χρόνο να κυλά ευεργετικά, για να ωριμάσει το ουίσκι.

Η ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί στα βήματά τους. Αλλά αντί για πραγματικούς φελλούς, αφήνει το χρόνο της να κυλάει πετώντας συμβολικούς: πχ. ψευδείς διαβεβαιώσεις επί ανύπαρκτων επιτυχιών, υπερφίαλες δηλώσεις και αντιστασιακές κορώνες (και απελευθερωτικές από τον Σπίρτζη), επιδίδεται σε καθημερινό χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων κατά της αντιπολίτευσης, επινοεί κουτοπόνηρες διαρροές σε οικεία μέσα, και βεβαίως, αδιαλείπτως έχει καθημερινή παρουσία στα τηλεοπτικά πάνελ, καθώς τα κανάλια βρήκαν τη χρυσή συνταγή των εκπομπών χαμηλού κόστους: Πρόθυμα κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές, που αντί να δουλεύουν ο καθένας από το πόστο του, κοπιωδώς και στοχοπροσηλωμένοι για την ανάταξη της χώρας, μετατρέπονται σε άμισθους συνεργάτες θορυβωδών τηλεοπτικών καφενείων. (Τα κανάλια την δουλειά τους κάνουν φυσικά. Οι πολιτικοί, και δη οι υπουργοί, δεν κάνουν τη δική τους).

Δεν είναι  μόνο δική μας η εντύπωση της μακάριας χαλαρότητας - μικρή σημασία θα είχε αν ήταν. Πριν μια βδομάδα, ανώτατος ευρωπαίος αξιωματούχος, που δεν είχε παραστάσεις από το… Τενεσί, αντιδιέστειλε την αξιολόγηση με το κρασί, λέγοντας ότι δεν είναι σαν το κόκκινο κρασί, που όσο περνάει ο χρόνος γίνεται καλύτερο.

Αδυνατεί να κυβερνήσει

Η κυβέρνηση μπορεί  να μετέρχεται πολλούς σχεδιασμούς προκειμένου να διασωθεί και να μακροημερεύσει, αλλά κατά την ταπεινή μας γνώμη, διέπεται από ένα βασικό χαρακτηριστικό: Αδυνατεί να κυβερνήσει. Μόνο έτσι εξηγείται το γεγονός ότι - άσχετα με το τι κρυφίως σχεδιάζει  -  δεν υπάρχει καμία λογικοφανής αιτία που βλέπει τα τρένα να περνούν και έχει χάσει όλα τα δρομολόγια: Και αυτό της πρώτης αξιολόγησης που με κόστος την καθυστέρησε επί ένα χρόνο, και αυτό της δεύτερης, της οποίας η καθυστέρηση υπερβαίνει πλέον το χρόνο, επισωρεύοντας πάνω από δύο δις ζημιά στην οικονομία - ζημιά που τη ζητείται να καλύψει με επί πλέον μέτρα – και αυτό της Ποσοτικής χαλάρωσης (QE).

Είναι εντυπωσιακή η αβελτηρία, γιατί πριν από κανα εξάμηνο,  ο πρωθυπουργός αναφερόταν πολύ συχνά, και μετ επιτάσεως στη ανάγκη ένταξης στο QE, λες και είναι ανακαλύψει το ιερό γκράαλ της ανάπτυξης (τότε είχαμε γράψει εδώ ότι υπερτονίζει την συμβολή της, καθώς η ένταξή μας σε αυτή δεν εμπεριείχε πολύ μεγάλα ποσά. Ηταν ωστόσο σημαντική στη συμβολικότητά της).  Δυστυχώς ο πρωθυπουργός την ανέφερε συχνά, λόγω και όχι έργω, με την  γνωστή δηλαδή παρακλητική καταγγελιολογία του αδικημένου που φωνάζει για την αδικία του (και αποτελεί διαχρονική συμπεριφορά της κυβέρνησης), χωρίς να μεριμνεί δια του κυβερνητικού έργου να συμμετάσχει η χώρα δικαιωματικά σε αυτή.

Φυσικά σαν τους εργαζόμενους του Τενεσί, η κυβέρνηση χρόνο κέρδισε χρόνο, αλλά το παραγόμενο προϊόν έχει την στυφή γεύση της αποτυχίας για την Οικονομία, δηλαδή για τις ζωές των ανθρώπων.  Πρόσφατο εύγλωττο παράδειγμα οι χαμένες 30.000 θέσεις εργασίας  τον Ιανουάριο, ενώ η οικονομική δυναμική της χώρας είναι κατωφερική και δεν δείχνει τάση ανάκαμψης.

Χρόνο κέρδισε μεν, αλλά είναι χρόνος χαμένος. Κάποια στιγμή η αξιολόγηση θα κλείσει με την κυβέρνηση ηττημένη και στους στρατηγικούς της στόχους (π.χ η Λαγκάρντ είπε ό, τι  οι ρεαλιστές - που δεν εμπλέκουν τις επιθυμίες  ή τις ιδεοληψίες τους με την πραγματικότητα -  περίμεναν ότι θα πει : «Η Ελλάδα δεν χρειάζεται προς το παρόν κούρεμα»), όσο και ήττες στα σημεία (ο εκπρόσωπος π.χ. του Σόιμπλε δήλωσε ότι το συνταξιοδοτικό είναι μια από τις μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνεται στο τρέχον πρόγραμμα).

(Φυσικά πάντα υπάρχει ο κίνδυνος του ατυχήματος, αν κάποιοι αδύναμοι κρίκοι της Κ.Ο. σπάσουν - π.χ. Μανιός και άλλοι δύο. Σιγή ασφαλείας κρατούν τα μέλη της ομάδας των 53 περί του τι θα πράξουν. Ωστόσο έχουν νομιμοποιητική κάποιας νομιμοποιητικής βάσης αντίδρασης, καθώς ο άτυπος αρχηγός τους κ. Τσακαλώτος έκανε την διαπραγμάτευση. Αν πάντως δεν περάσουν τα μέτρα θα έχουμε  «ξαφνικό θάνατο» της κυβέρνησης και πάμε σε εκλογές. Στήριξη από άλλα κόμματα δεν θα υπάρξει).

Κάποια στιγμή  αξιολόγηση θα κλείσει, οι υποχρεώσεις του Ιουλίου θα καλυφτούν, αλλά η  χώρα θα σέρνεται αντιπαραγωγικά, αναμένοντα στις γερμανικές εκλογές για να έρθει στη Γερμανία -  αν έρθει - ο νέος φαντασιακός σωτήρας, ο Μάρτιν Σουλτς, που θα βγάλει το λαγό από το καπέλο, και θα μας οδηγήσει σε μια άκοπη ανάπτυξη, χωρίς μνημόνια, χωρίς μεταρρυθμίσεις και χωρίς υποχρεώσεις. Και μετά θα βοηθήσει να βγούμε στις αγορές, την Ανοιξη του 18, ενώ οι επενδυτές θα συνωστίζονται έξω από την πόρτα μας.

Και μετά θα ζήσουν αυτοί καλά, και εμείς χειρότερα! 

liberal.gr